ในตัวบ้าน
หลี่เหนียนฟ่านรู้สึกอารมณ์ดีมาก
ในที่สุดบ้านของเขาก็มีสมาชิกใหม่เข้ามาอยุ่ด้วย
หลายปีที่ผ่านมา เขาอยู่คนเดียวอย่างโดดเดี่ยว ไม่มีใครให้คุยด้วย
แม้ว่าจะมีแขกจำนวนมากมาที่นี่เมื่อไม่นานมานี้ แต่พวกเขาก็เป็นเพียงแค่แขกและพวกเขาก็เป็นผู้ฝึกตน พวกเขาไม่ได้อยู่ในโลกเดียวกัน
วันนี้ในที่สุดบ้านก็มีสมาชิกคนที่สองแถมเป็นสาวงาม
แม้ว่า หลี่เหนียนฟ่าน ไม่ได้ชอบคนที่รูปลักษณ์ แต่ก็อยากได้ภรรยาเป็นสาวงามอยู่
ในโลกก่อนชีวิตของข้าถือว่าสมบูรณ์และพระเจ้าไม่ได้ให้เวลาสำหรับข้า
ตอนนี้ หลี่เหนียนฟ่าน กำลังแนะนำส่วนๆต่างในบ้านให้ ต้าจีฟัง
ตามที่ หลี่เหนียนฟ่าน คาดไว้ในตอนแรกใบหน้าของ ต้าจี ค่อยๆแสดงความตกใจ
เขารู้สึกภาคภูมิใจเล็กน้อย สิ่งต่าง ๆ ที่นี่ถูกมอบใหก้จากระบบ แม้จะมีขนาดเล็ก แต่เจ้าภาพของสิ่งที่ส่งมอบนั้นเยี่ยมมากยิ่งไปกว่านั้นการตกแต่งและเฟอร์นิเจอร์จำนวนมากยังอยู่ในรูปแบบของโลกก่อน ต่อให้มองทั่วโลกใบนี้กก็ไม่มีที่ไหรหรูหรากว่าบ้านหลังนี้หรอก
เจ้ารู้ไหมแม้แต่ผู้ฝึกตนเหล่านั้นก็ต้องประหลาดใจเมื่อพวกเขามาเห็
การอวดรวยครั้งนี้ประสบความสำเร็จอย่างมาก
ขั้นตอนต่อไปคือการแนะนำสมาชิกในครอบครัว
หลี่เหนียนฟานชี้ไปที่สุนัขสีดำตัวใหญ่และพูดว่า “สุนัขตัวใหญ่สีดำตัวนั้นเรียกว่า ต้าเฮย ต้สเฮยกระดิกหางหาต้าจีสิ”
ใบหน้าของ ต้าเฮยเย็นชา แต่มันก็แกว่งหางอย่างเชื่อฟัง
ต้าจี โบกมือให้กับ ต้าเฮยอย่างเป็นมิตร
”ถัดไปเป็นสมาชิกอีกตัวหนึ่ง มันเป็นพ่อบ้านของบ้านข้าด้วย”
หลี่ เหนียนฟ่าน จงใจแสดงเสี่ยวไป๋ให้นางเห็นและพูดกับ เสี่ยวไป๋: “เสี่ยวไป๋ มานี่ ต้าจี จะอยู่ที่นี่ในอนาคตอย่าลืมเชื่อฟังนางนะ?”
เสี่ยวไป๋ โค้งคำนับอย่างสุภาพ “เสี่ยวไป๋ ทราบแล้ว กรุณารับการคารวะนี้”
ปากเล็ก ๆ ของ ต้าจี อ้าขึ้นเล็กน้อยดวงตาของนางดูตกใจและนางพูดด้วยความประหลาดใจ: “อุปกรณ์วิญญาณ?”
”มันไม่ใช่อุปกรณ์ แต่เป็นเทคโนโลยีชั้นสูงถ้าเจ้ามีอะไรจะทำในอนาคตบอก เสี่ยวไป๋ แล้วเขาจะทำให้และมันก็ดีมาก หลี่เหนียนฟ่าน กล่าว
เห็นได้ชัดว่า ต้าจี ไม่ได้ฟังคำอธิบายของ หลี่เหนียนฟ่าน นางเคยเห็นสิ่งที่พิเศษมากเกินไปจากที่นี่และอาจมีสมบัติที่กองอยู่ในมุมใดมุมหนึ่งที่เทียบได้กับอุปกรณ์เทพอยู่ก็ได้ การคิดว่า หลี่เหนียนฟ่าน เป็นมนุษย์ธรรมดาคงเป็นเรื่องโง่เขลา
ข้ากลัวว่าแม้แต่วังนางฟ้าก็เทียบกับที่นี่ไม่ได้
ไม่น่าแปลกใจที่ผู้ฝึกตนเหล่านั้นต้องการทำให้หลี่กงซ๊พอใจด้วยทุกวิถีทาง ที่จริงแล้วลี่กงซ๊เป็นปรมาจารย์ผู้สันโดษ!
คนที่นางต้องการตอบแทนมาโดยตลอดนั้นเป็นคนใหญ่คนโตและจิตใจของ ต้าจี ก็ซับซ้อนมากขึ้น
นางกำลังคิดที่จะแต่งงานกับหลี่เหนียนฟานหลังจากเปลี่ยนร่างและมีลูกให้เขา
ตอนนี้ … หลี่กงซีมองนางออกแล้วรึเปล่า?
ต้าจีถามอย่างประหม่า “ปรมาจารย์หลี่ข้าจะอยู่ที่นี่ได้ไหม”
“ แน่นอนเจ้าสามารถอยู่อย่างที่นี่ได้อย่างสบายใจและถือว่าที่นี่เป็นบ้านของเจ้าเอง” หลี่เหนียนฟานกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ ขอบคุณ ท่านหลี่ ข้าจะรับใช้ท่านอย่างดีที่สุด” ต้าจีถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก
ข้าตัดสินใจแล้วว่าในเมื่อข้าไม่มีความสามารถที่จะตอบแทนได้ ข้าจะใช้วิธีอื่นตอบแทนเขาแม้เขาจะให้ข้าเป็นวัวหนือม้าก็ตาม
“ เจ้าไม่ต้องรับใช้ข้า เรามีสถานะม่ากัน” หลี่เหนียนฟานพูดไม่ออก
แม้ว่าเขาจะมีความสุขมากเมื่อนางอยากรับใช้เขา แต่ หลี่เหนียนฟ่าน ก็ยังรู้สึกว่าจำเป็นต้องแก้ไขความคิดของนาง
“ นายน้อยหลี่ เท่านช่วยชีวิตข้าไว้และยินดีที่จะให้ข้าเข้ามา ข้าต้องเป็นวัวหรือม้าตอบแทนท่าน ข้ารู้สึกละอาย ข้าจะเทียบเท่าท่านได้อย่างไร?” ต้าจีมองหลี่เหนียนฟานด้วยน้ำตาและกัดริมฝีปาก“ เป็นได้ไหม เจ้าต้องการที่จะขับไล่ข้าออกไป?”
นอกจากนี้นางยังเพิ่มประโยคในใจ: เจ้าอาจลืมสุนัขจิ้งจอกตัวน้อยที่เจ้าช่วยไว้ในตอนแรก แต่ข้าไม่มีวันลืมท่าน!
นับแต่ที่หลี่เหนียนฟานได้ช่วยชีวิตของนางสองครั้งและตอนนี้เขางก็ยังเต็มใจที่จะพานางเข้ามาในบ้านซึ่งเท่ากับว่านางจะหลีกเลี่ยงการไล่ตามของทุกๆคน
มันเทียบเท่ากับการช่วยชีวิตนางอีกครั้งดังนั้นความเมตตาของเขายิ่งใหญ่เท่าภูเขาไทซาน
หลี่เหนียนฟานกำลังจะร้องไห้เมื่อเห็นต้าจี้ไม่เห็นด้วย ได้แต่พูดอย่างช่วยไม่ได้: “ทำตามที่เจ้าต้องการ”
ดูสิผู้หญิงโบราณช่างน่ารักและไร้เดียงสาขนาดไหน
”ยังไงก็ตามเจ้าสามารถเล่นหมากรุกได้หรือไม่?
เขาเป็นคนมีเล่ห์เหลี่ยมเล็กน้อย
กิจกรรมบันเทิงที่นี่มีน้อยเกินไปและการเล่นหมากรุกถือได้ว่าเป็นความสุขที่หาได้ยากสำหรับหลี่เหนียนฟาน
ปกติข้าจะเล่นหมากรุกกับเสี่ยวไป๋ แต่เสี่ยวไป๋เป็นแค่หุ่นยนต์มันไม่ได้รู้สึกเหมือนเล่นหมากรุกกับคนเท่าไหร่ มันรู้สึกเหมือนเล่นคนเดียวมากว่า
“ ไม่รู้ มันเล่นอย่างไร” ต้าจีรู้สึกอายเล็กน้อย
“ ไม่เป็นไรข้าสอนเจ้าได้” หลี่เหนียนฟานยิ้ม
เขาก็หยิบกระดานหมากรุกออกมาและนำมาวางบนโต๊ะหินที่ลานด้านใน
”เสี่ยวไป๋ไปคั้นน้ำแตงโมสักแก้วสองแก้วมาให้ที” หลี่เหนียนฟานสั่ง
สาว ๆ ชอบดื่มน้ำผลไม้แน่นอน
หลี่ เหนียนฟ่าน และ ต้าจี นั่งตรงข้ามกัน หลี่เหนียนฟ่าน ถืออักขระสีดำและ ต้าจี ถืออักขระสีขาว (ผมไม่มีความรู้เรื่องหมากรุกจีนเลยนะครับ แปลผิดก็ขออภัย)
”ouj”
หลี่เหนียนฟ่าน เป็นผู้นำในการเล่น
ทันทีที่ตัวหมากรุกตกลงบนกระดานหมากรุกการแสดงออกของ ต้าจี ก็ถึงกับผงะและทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้านางก็เปลี่ยนไป
ในสายตาของนางกระดานหมากรุกตรงหน้านางขยายขึ้นอย่างรวดเร็วสภาพแวดล้อมโดยรอบหายไปและมีเพียงสีดำและสีขาวเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในโลก
การผสมผสานของทั้งสองสีนั้นเต็มไปด้วยเสน่ห์ของเส้นทางแห่งเต๋า
นี่คือ … วิถีแห่งหยินและหยาง?
หัวใจของ ต้าจี สั่นอย่างรุนแรงและเส้นทางของหยินและหยางเกือบทำให้นางหายใจไม่ออกมันทำให้การหายใจของนางหนักและยากมากขึ้น
ในไม่ช้านางก็เหงื่อออกอย่างมากมายละนางก็ไม่มีแรงที่จะยืน
แม้ว่านางจะสูญเสียการฝึกตนไป แต่นางก็ได้รับการฝึกฝนมาเป็นพันปีและระดับจิตวิญญาณยังคงอยู่ อย่างไรก็ตามวิถีเต๋าของนางก็ไรค่าเมื่ออยู่ตรงหน้า หลี่เหนียนฟ่าน
หมากรุกที่ไหนกันนี่มันการทอสอบเต๋าชัด ๆ !
“ ดูเหมือนว่าเจ้าจะเล่นหมากรุกไม่ได้จริงๆ” หลี่เหนียนฟานถอนหายใจ
เขาคิดว่าต้าจีนั้นเจียมเนื้อเจียมตัว แต่เขาไม่ได้คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริง
”ข้าจะสอนเจ้าเจ้าสามารถทิ้งวางหมากที่นี่ วิธีนี้มันบีบบังคับตำแหน่งของข้ารุกคืบโจมตีถอยและป้องกันและขั้นตอนต่อไปที่ตะวันฉายทำได้คือตกในตำแหน่งนี้ ,เจ้าสามารถ……”
หลี่เหนียนฟานอธิบายเรื่องมหารุกให้กับต้าจีพร้อมหัวใจที่เต้นแรงขึ้น
ต้าจีฟังอย่างตั้งใจ
เบื้องหน้าของนางโลกสีดำและสีขาวพันกันอยู่ตลอดเวลามีตัวข้าอยู่ในนางและนางอยู่ในตัวข้าเช่นเดียวกับวิธีการเปลี่ยนแปลงระหว่างสวรรค์และโลกมีหลายวิธีที่จะเปลี่ยนแปลงมัน มะนมีเรื่องมากมายที่ให้ข้าได้ค้นหา จู่ๆต้าจีก็เปิดประตูสู่วิถีเต๋า… นี่ นี่คือความจริง!
”ไม่น่าแปลกใจเลยที่ข้าไม่สามารถต้านทานายนะเมื่อข้าแปลงร่างได้ แท้จริงแล้ววิธีของขช้ามันผิด” หัวใจของ ต้าจี ตื่นเต้นอย่างมาก “หลี่กงซัมีเจตนาดีจริงๆเขาต้องเห็นว่าข้าล้มเหลวในการเอาชีวิตรอดจากทัณฑ์ เขากำลังแนะนำให้ข้า! “
หลังจากฟังคำอธิบาย ระดับของนางก็ไม่หยุดเพิ่มขึ้น อาการบาดเจ็บในร่างกายของนางหายดีแล้วนางก็รู้สึกว่าในไม่ช้านางจะสามารถกลับสู่จุดสูงสุดหรือแข็งแกร่งกว่าเดิมได้!
ปากของ หลี่เหนียนฟ่าน แห้งและ เสี่ยวไป๋ ก็มาพร้อมกับน้ำแตงโมสองแก้ว
“ ดื่มน้ำผลไม้ก่อน เจ้าน่าจะชอบมัน”
ต้าจี พยักหน้า แต่ยังคงสับสนเล็กน้อยในสายตาของนาง
หลี่ เหนียนฟ่าน พูดอย่างระมัดระวัง แต่หลักการที่ยิ่งใหญ่นั้นลึกซึ้งเกินไปและนางยังคงรู้สึกสับสนในหลาย ๆ ที่มันอยู่ต่าหน้านางแต่ก็เหมือนมีเมฆหมอกมาบดบังไว้
“ความเข้าใจของข้าแย่จริงๆ” ต้าจี รู้สึกละอายใจเล็กน้อยกับการสอนของ หลี่เหนียนฟ่าน
นางเพ่งมองน้ำแตงโมที่อยู่ตรงหน้า
ในถ้วยใสน้ำผลไม้สีแดงสะท้อนแสงแวววาวภายใต้แสงจากดวงอาทิตย์ ถ้วยนี้ดูเหมือนจะเย็นแล้วและด้านนอกปกคลุมไปด้วยหยดน้ำเล็ก ๆ มันทำให้ผู้คนรู้สึกเย็นสบายเพียงแค่ได้มอง .