“ใต้เท้า ชายคนนั้นสารภาพแล้วขอรับ”
เซี่ยโฮวโม่กำลังอ่านแผนที่และเขาก็หยุดชะงักทันที
“เขาสารภาพ?”
“ขอรับ”
ในความเป็นจริง ตงหลินก็สงสัยเล็กน้อยเช่นกัน หลังจากนั้น เมื่อคืนชายคนนี้ถูกทรมานจนเกือบตายและเขาก็ยังไม่พูดอะไร ชายคนนั้นดื้อรั้นและไม่เต็มใจเพื่อยืดเวลา ตงหลินคิดว่าจะใช้เวลาอีกสองหรือสามวันก่อนที่เขาจะบอกอะไรพวกเขา แต่ตอนนี้เขาสารภาพแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถจัดการได้จนกว่าจะถึงเช้าวันรุ่งขึ้น
ลูบแหวนหยกที่นิ้วหัวแม่มือของเขาเบา ๆ เซี่ยโฮวโม่ถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ “เขาพูดอะไร?”
“เขาบอกว่ามันอยู่ที่คุณหนูใหญ่ตระกูลซูคนนั้นขอรับ”
เซี่ยโฮวโม่ลืมตาขึ้น “อยู่กับซูมู่เกอ?”
“ขอรับ เขาบอกว่าเขาซ่อนมันไว้กับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง แต่เมื่อเขาไปหากับเด็กคนนั้นในภายหลัง มันก็หายไป คุณหนูใหญ่อยู่กับเด็กนั่นตลอดเวลา ดังนั้นเขาจึงบอกว่าคุณหนูใหญ่ต้องเป็นคนเอาไป”
ตงหลินเหลือบมองเซี่ยโฮวโม่และพูดต่อ “เด็กคนนั้น ถงเอ๋อ ถูกนำตัวไปที่เขตหย่า เหมินโดยคุณหนูใหญ่ ท่านคิดว่านางเป็นคนเอาไปหรือไม่ขอรับ?”
“นางต้องการสิ่งนั้นเพื่ออะไร?”
“นาง….แต่นางทำตัวแปลกๆ ทำไมนางถึงปลอมตัวเป็นบิดาของนาง? นางไม่รู้หรือว่านี่เป็นความผิดทางอาญา?”
มีรอยยิ้มที่เปล่งประกายอย่างรวดเร็วในดวงตาของเซี่ยโฮวโม่ เมื่อเขานึกถึงร่างผอมบางนั้น “แน่นอนว่านางรู้” เขากล่าว นั่นเป็นเหตุผลที่นางพยายามอย่างเต็มที่ที่จะระวังตัวต่อหน้าเขา
“จับตาดูเด็กคนนั้นอย่างใกล้ชิดเมื่อมันยังอยู่ในเขตปกครองหย่าเหมิน”
ตงหลินยังรู้สึกว่าสถานการณ์ไม่ง่ายอย่างที่เห็น “ขอรับ ข้าจะเพิ่มคนเข้าไปตอนนี้เลย”
…
เปลือกตาของซูมู่เกอยังคงกระตุกเมื่อนางตื่นขึ้นมาในตอนเช้า และนางรู้สึกว่ามีบางอย่างที่น่าร้ายแรงกำลังจะเกิดขึ้น
หลังจากล้างตัวและรับประทานอาหารเช้าแล้ว นางถือชุดเครื่องมือแพทย์และกำลังจะไปตรวจเด็กๆ
มันช่วยนางประหยัดพลังงานได้มากเนื่องจากเซี่ยโฮวโม่ช่วยจัดการบรรเทาอุทกภัยในเมืองทั้งหมด
เมื่อนางเดินออกจากห้องของนาง นางมองไปที่ห้องของเซี่ยโฮวโม่อย่างไม่รู้ตัว เมื่อเห็นประตูห้องของเขาปิดแน่น นางก็เดินจากไปทันที
เสี่ยวอู๋กำลังงีบหลับเมื่อซูมู่เกอมาถึงห้องพักผู้ป่วย นางเอื้อมมือไปบีบใบหน้าของเขา เขาตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ ลืมตาขึ้นอย่างฉับพลันทันใด และยืนขึ้นเพื่อทักทายซูมู่เกอทันทีที่เห็นนาง
“ไม่เป็นไร อย่าใส่ใจสำหรับความรื่นรมย์เหล่านี้ แล้วเด็กล่ะ? เขาเป็นอย่างไรบ้าง?”
“เด็กตื่นแล้วและเอาแต่พูดว่ามันเจ็บขอรับ”
ซูมู่เกอไม่ได้เข้าไปในห้องพักผู้ป่วยจนกว่านางจะเปลี่ยนเป็นชุดทำงานที่สะอาดหมดจด
เด็กรู้สึกตัวโดยที่ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวไปข้างหนึ่งด้วยความเจ็บปวด เขาร้องไห้ออกมาเมื่อเห็นซูมู่เกอเดินเข้ามา
“มันเจ็บมาก! อะฮึก บูฮือๆๆๆ….”
เด็กได้รับการผ่าตัดและความเจ็บปวดที่บาดแผลเป็นเรื่องปกติหลังการระงับความรู้สึกจากยาหมดฤทธิ์
“เป็นเด็กดี และอย่างร้องไห้ ผ่านสิ่งนี้ไป ในไม่ช้าเจ้าก็จะกลายเป็นชายหนุ่มที่แข็งแกร่งที่สามารถกระโดดโลดเต้นไปมาได้ หลังจากเวลาผ่านไป”
เสี่ยวอู๋มองไปที่ซูมู่เกอด้วยความโง่เล็กน้อย ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้าของนาง นางให้ความชุ่มชื้นแก่ริมฝีปากของเด็กด้วยผ้าฝ้ายชุบน้ำ
ใต้เท้าซู….อ่อนโยนมาก!
“หลังจากนี้ ทุกครั้งที่เปลี่ยนผ้าปิดแผลให้ใส่ใจและสังเกตว่าแผลอักเสบหรือไม่”
เสี่ยวอู๋มาดูด้วยตัวเองและสัญญากับนาง
หลังจากนั้นซูมู่เกอก็ไปพบผู้ป่วยคนอื่นๆ ก่อนที่นางจะกลับไปที่ห้องที่นางได้ศึกษาอาการป่วย
หนอนประหลาดที่พบในปอดที่นางตัดออกเมื่อวานนี้จำเป็นต้องได้รับการสำรวจเพิ่มเติม นางต้องหาว่ามันเป็นพยาธิหรืออย่างอื่น
…………….
ภายในคฤหาสน์ตระกูลซู
หลี่มาม่ารีบวิ่งไปที่ลานดอกท้อบานด้วยความตื่นตระหนกและขับไล่สาวใช้ทั้งหมดออกไปเมื่อนางเข้าไปในห้อง
นางอันมองไปที่นางด้วยความรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เนื่องจากหลี่มาม่าเป็นคนที่รอบคอบ สงบมาตลอด “มาม่า เป็นอะไรไป? เกิดอะไรขึ้น?” ใบหน้าของนางดูแข็งกระด้างเมื่อนางถาม
จับมือนางอันไว้แน่น ในที่สุดหลี่มาม่าก็สามารถพูดได้หลังจากหยุดไม่นาน “นายหญิงเจ้าค่ะ ชายที่ข้าส่งไปไม่ได้รับข้อมูลใดๆของคุณหนูใหญ่ แต่….”
“แต่อะไร!”
“แต่ได้รับข้อมูลของใต้เท้า!เจ้าค่ะ”
ใบหน้าของนางอันกระตุกขึ้นอย่างกะทันหัน “ใต้เท้า ข่าวอะไรเกี่ยวกับท่านใต้เท้า?”
“ชายคนนั้นกลับมาและบอกว่าใต้เท้าไปที่เขตเมืองโจวเมื่อหลายวันก่อน ตอนนี้เขาและใต้เท้าเซี่ยซึ่งถูกส่งตัวมาจากราชสำนักกำลังจัดการกับปัญหาน้ำท่วมในเขตโจว!”
“อะไรนะ!”
นางอันยืนขึ้นด้วยความสับสนและมองไปที่หลี่มามาอย่างไม่อยากเชื่อ
“แล้ว แล้วทำไมท่านพ่อ….”
หากซูหลุนอยู่ในเขตโจวมาหลายวันแล้ว ทำไมคนที่พ่อของนางส่งไปถึงไม่รู้เรื่องนี้ พ่อของนางคิดแบบเดียวกับนางหรือเปล่า? นางคิดว่าคงเป็นไปไม่ได้ที่ใต้เท้าจะปรากฏตัวที่เขตโจว นางจึงไม่ต้องกังวลที่จะส่งคนไปตรวจที่นั่น
ไม่ ไม่มีทาง!
นางรู้จักพ่อของนางดี เขาพิถีพิถันมาตลอดและเป็นคนที่มีน้ำใจมากที่สุดในครอบครัวของนาง อย่างไรเสียเขาจะยอมละเลยให้เกิดข้อผิดพลาดต่อชีวิตของคนๆหนึ่งได้อย่างไร?
แต่ถ้าเขารู้ว่าใต้เท้าอยู่ในเขตโจว ทำไมเขาถึงเขียนจดหมายบอกนางว่าเขาตายแล้ว…..
มันเป็นเรื่องวุ่นวายในใจของนางอัน และนางก็ไม่มีเบาะแสใดๆ
“มาม่า ข้าจะทำยังไงดี?”
หลี่มาม่าไม่เคยเห็นความยุ่งยากเกิดขึ้นเช่นนี้มาก่อน เช่นเดียวกับนางอัน
“นายหญิง อาจจะมีความผิดพลาดในการจัดเตรียมของท่านเสนาบดี นายหญิงควรเขียนจดหมายถึงท่านและทำมันให้ชัดเจนเจ้าค่ะ”
นางอันพยักหน้า ทั้งสองคนคิดว่าเป็นท่านเสนาบดีที่เข้าใจเรื่องราวผิด
“ตกลง ข้าจะเขียนจดหมายถึงท่านพ่อของข้าเดี๋ยวนี้”
……………
ปัง ปัง ปัง
มีเสียงเคาะประตูและซูมู่เกอก็ขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์
นางเกลียดที่จะถูกขัดจังหวะไม่ว่าจะเป็นตอนที่ทำการรักษาหรือการวิจัยของนางก็ตาม
แต่นางต้องวางคีมในมือลงแล้วหันไปเปิดประตูด้วยเสียงเคาะดังขึ้นอย่างเร่งรีบนั้น
หลี่ต้าเหมายืนอยู่ที่ด้านนอกนั่น
“ว่าไง?” เกิดอะไรขึ้น?” ซูมู่เกอพยายามรักษาน้ำเสียงให้ดูสงบ
“ใต้เท้าซู ที่นั่น ที่นั่นแย่ลง! มีผู้ป่วยมากขึ้น!”
ซูมู่เกอตะลึงงัน “อะไรนะ? พาข้าไปดูเร็ว”
ซูมู่เกอตามหลี่ต้าเหมาไปยังห้องที่ผู้ป่วยพักอยู่
นางเคยบอกเขาก่อนหน้านี้ว่ามีคนมากกว่าสองคนที่มีอาการคล้ายกัน พวกเขาจำเป็นต้องแยกตัวจากคนอื่น ๆ ให้อยู่คนเดียว
“พวกเขานั่นแหละ”
มีคนสามคนนอนอยู่บนแคร่ไม้ – หญิงสาวสองคนและชายชรา
ซูมู่เกอตรวจสอบพวกเขาและพบว่าอาการของพวกเขาคล้ายกับเด็กมาก ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือพวกเขาไม่ได้เป็นอะไรในขณะนี้ พวกเขามีเพียงไข้เล็กน้อยและหน้าท้องไม่บวมอย่างเห็นได้ชัด
นางเขียนใบสั่งยาและมอบให้กับผู้ช่วยแพทย์หนุ่มเพื่อทำตามนั้น
“ให้พวกเขาดื่มยานี้ในตอนเช้าและอีกครั้งในตอนเย็น ดูแลเขาอย่างใกล้ชิดดูความเปลี่ยนแปลงในอาการของพวกเขาดีๆ”
“ได้ขอรับ ใต้เท้า”
ซูมู่เกอกลับไปที่ห้องที่นางทำการวิจัย นางใส่หนอนจากปอดลงในจานกระเบื้องที่สะอาด แล้วเทยาน้ำที่เตรียมไว้ลงไป
ตอนนี้นางต้องตรวจสอบว่าหนอนเป็นพยาธิหรืออย่างอื่น จากนั้นนางก็สามารถศึกษาเพิ่มเติมว่ายาชนิดใดสามารถฆ่ามันได้
หลังจากที่หนอนสีขาวแช่ในยาเหลวแล้ว ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้รับผลกระทบ และร่างกายของมันยังคงบิดเป็นระยะ ๆ
ซูมู่เกอมองไปที่นาฬิกาทรายและไม่สนใจหนอน แต่นางไปเรียนรู้ปอดที่ผ่าออกมา
ปอดเปลี่ยนเป็นสีดำและเน่าในอัตราที่ไม่ธรรมดา
“หนอนชนิดนี้สามารถเร่งการสลายตัวของอวัยวะ…”
ซูมู่เกอกลับไปดูหนอนที่แช่ในยาน้ำเมื่อมันเริ่มมืดแล้วและนางก็ต้องตะลึง!
“เป็นไปได้ยังไง!”
ในยาน้ำสีเทาเข้ม หนอนกลายเป็นสีขาวเดินเป็นพิเศษ อย่างไรก็ตามหนอนที่มีความยาวเพียงนิ้วกลับกลายเป็นตัวเล็กๆจำนวนมากราวกับว่ามันถูกตัดออกเป็นหลายส่วน!
ซูมู่เกอใช้คีมหยิบหนอนขึ้นมาและมองดูมัน มันยังมีชีวิตอยู่!
นางเอาหนอนทั้งหมดออกมาใส่ในจานที่สะอาดอีกใบ จากนั้นนางก็สังเกตดูพวกมันอีกครั้ง หนอนเริ่มนิ่งและเคลื่อนไหวน้อยลง แต่พวกมันยังมีชีวิตอยู่!
“มันมันเป็นตัวบ้าอะไรกัน?”
ซูมู่เกอทดลองยาทุกชนิด แต่พวกมันก็ไร้ประโยชน์สำหรับหนอนพวกนี้ พวกมันยังมีชีวิตอยู่และเต็มไปด้วยพลัง!
“ใต้เท้าซู ที่ปรึกษาหลี่มาขอพบท่านขอรับ”
ผู้ช่วยแพทย์หนุ่มที่ประตูกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
ซูมู่เกอรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในตรอกที่มืดบอด นางวางยาน้ำลงในมือและถอดถุงมือออก จากนั้นนางก็เปิดประตูและออกไป
ที่ปรึกษาหลี่ยืนอยู่ที่นั่น
“ใต้เท้าซู”
ซูมู่เกอเดินเข้าไปหาและพยักหน้า “ทำไมท่านถึงมาที่นี่ ที่ปรึกษาหลี่? มีอะไรงั้นรึ?”
ที่ปรึกษาหลี่ขมวดคิ้วด้วยความลำบากใจ “ใต้เท้าซูน้ำท่วมหยุดแล้ว และน้ำได้ลดระดับลงเรื่อย ๆ ในช่วงสองวันที่ผ่านมา หากไม่มีอุบัติเหตุเกิดขึ้น น้ำท่วมเจ็ดสิบหรือแปดสิบเปอร์เซ็นต์จะลดลงในหนึ่งหรือสองวันข้างหน้า”
“เยี่ยมมาก ในที่สุดน้ำก็ลดลงแล้ว”
“ใช่ขอรับ ในที่สุดก็ลด… แต่…หมู่บ้านในเขตโจวได้รับผลกระทบอย่างหนัก ตอนนี้ชาวเมืองที่ประสบปัญหาหลายรายมาแล้ว…ท่าน ใต้เท้า อย่างที่ทราบในสถานที่เล็ก ๆ เช่นเขตโจวไม่มีธัญพืชสำหรับชาวเมืองมากนัก ด้วยคนจำนวนมากที่วิ่งเข้ามาในเวลาเดียวกัน ข้ากลัวว่าอาหารในยุ้งฉางในเขตโจวจะอยู่ได้ไม่นาน”
เมื่อผู้คนกลับเข้าสู่เขตเมือง พวกเขาจำเป็นต้องได้รับการดูแลเรื่องอาหารและที่พัก มิฉะนั้น อาจเกิดการจลาจลเช่นการทุบตีและการปล้นสะดมได้
ซูมู่เกอขมวดคิ้วและคิดชั่วขณะ “ตอนนี้อาหารที่เก็บในยุ้งฉางอยู่ได้นายแค่ไหน?”
“สามวันขอรับ”
มันน่าจะเป็นฤดูแห่งการเก็บเกี่ยว อย่างไรก็ตามน้ำท่วมมาโดยไม่คาดคิด และไม่ได้เก็บเกี่ยวข้าวแม้แต่เมล็ดเดียวในเขตโจวทั้งหมด พืชพันธุ์ธัญหารในยุ้งฉางนี้เป็นผลจากปีที่แล้ว
“สามวัน” เป็นช่วงเวลาที่น้ำท่วมจะลดลงเกือบทั้งหมดและผู้คนจะกลับเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ
ซูมู่เกอเม้มริมฝีปากแน่น “ข้ารู้ ข้าจะพยายามหาทางออกให้ได้ ไปปลอบโยนชาวเมืองและอย่าให้เกิดการจลาจล”
“ขอรับ”
ซูมู่เกอมองไปที่ห้องพักผู้ป่วยที่ปิดอยู่รู้สึกว่าหัวของนางกำลังจะระเบิด
แม้ว่านางจะไม่มีประสบการณ์ในตำแหน่งทางการ แต่นางก็รู้ว่าการสำรองอาหารนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย!
แต่ถ้านางทำไม่ได้ มันก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีใครทำได้ ที่นี่มีใครบางคนที่เป็นถึงลูกชายขององค์จักรพรรดิ!
ซูมู่เกอเก็บข้าวของของนางเอาหนอนสีขาวไปด้วยเพื่อศึกษาในเขตหย่าเหมิน
รถม้าแล่นไปข้างหน้าบนถนน
ระหว่างทางกลับ ซูมู่เกอรู้สึกว่ามีคนจำนวนมากขึ้นตามท้องถนน พวกเขาส่วนใหญ่สวมเสื้อผ้าเก่าบ้าง มอมแมม ขาดรุ่งริ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า พวกเขาดูสิ้นหวังและสับสน
มองไปที่หย่าเหมินที่อยู่ไม่ไกล นางค่อยๆปิดม่านลง และรถม้าก็หยุดลงในเวลาที่เหมาะสม
นางยกม่านและกระโดดลงมาจากรถม้า ไม่คาดคิดว่าจะมีใครบางคนพุ่งเข้าหานางในทันทีที่นางก้าวเท้า
ซูมู่เกอจับจ้องและก็พบว่ามันคือยายฟาง
“ใต้เท้า ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว! ถงเอ๋อ ถงเอ๋อ หายตัวไป!