ตอนที่86
ตรงหน้าผมคือ มิมิค มอนสเตอร์ระดับกลาง เป็นที่รู้กันว่าอยู่ในรูปแบบของหีบสมบัติเพื่อล่อนักผจญภัยและกลืนกินพวกเขา มันกำลังรออยู่ในตอนท้ายของเนื้อเรื่อง มันดูไม่ต่างจากหีบที่ปรากฏหลังจากเอาชนะบอส 1F และ 2F แต่น่าเสียดาย ผมมีการตรวจจับขั้นสูง
ผมรู้สึกสงสัยทันทีที่เห็นมันและทันทีที่ผมใช้ทักษะกระโดดและชาร์จสัตว์อสูรด้วยพลังโจมตี มิมิคตายในการจัดการครั้งเดียว มันให้ค่าประสบการณ์มากมายเมื่อเทียบกับมอนสเตอร์ตัวอื่น ๆ หน้าต่างแจ้งเตือนเกี่ยวกับการอัพเลเวล
ในที่สุดผมก็มาถึงระดับ 70 แล้ว
(ต้องใช้ทอง 100 เหรียญทองเพื่อเข้าสวนนาค)
เมื่อถึงเลเวล 70 หน้าต่างแจ้งเตือนอีกอันเกี่ยวกับการเข้าสวนนาคก็ปรากฏขึ้น ค่าเข้าชมสูงกว่าร้านค้าเฉพาะอย่างไม่มีเหตุผล ชานยูเข้ามาหาผมและตัดสินสถานการณ์
“บอสนั่นคือมิมิคใช่ไหม”
“อ่าห้ะ”
“ เยี่ยมมาก!”
“ มันไม่ใช่กล่องสมบัติ แต่มิมิคคือแจ็คพอต”
ตั้งแต่ตอนที่ผมลืมตาดูโลกในร่างของก็อบลินมีเพียงสิ่งเดียวที่ผมเกลียดที่สุดในดันเจี้ยน นอกเหนือจากมนุษย์และชาวพื้นเมือง
มอนสเตอร์ที่ไม่สามารถกินได้
“ มันก็แค่…กล่องไม้”
“ ถ้าจะมีหีบสมบัติที่มีสิ่งประดิษฐ์มากที่สุดในดันเจี้ยนก็คงจะเป็นมิมิค”
“ทำไม?”
“ เพราะมันจะกลืนนักผจญภัยไปจำนวนมากที่สุด”
หลังจากอธิบายเรื่องนั้น ผมก็ดึงเงาโลหิตออกมาจากศพของมิมิคแต่ไม่มีอะไรออกมา น่าผิดหวัง
“ มันควรจะให้อะไรกับเรา…”
“ ใช่ แต่บอสคุณเป็นผู้พิชิตคนแรกดังนั้น…”
ด้วยความโกรธผมจึงเผากล่องนั้นเป็นชิ้น ๆ และเปิดประตูเข้าไปในร้านค้าเฉพาะ
ผมจะเข้าไปในสวนนาคทันที แต่ด้วยค่าเข้า 100 เหรียญทอง ผมควรระมัดระวังก่อนที่จะเข้าไป อย่างน้อยผมควรจะเล่าให้เรนฟังสักคำหรือสองคำ ผมคิดว่าการไม่พึ่งพาเขาเหมือนเรื่องงี่เง่า
“ ลีชานยู ผมต้องไปที่ไหนสักแห่งคนเดียว ผมอาจจะกลับมาทันที แต่มีโอกาสที่ผมจะไม่กลับมา”
“ คุณจะออกจากดันเจี้ยนนี้หรือ”
“มันยากที่จะอธิบาย.”
“ คุณอยู่ที่นี่เองเฟท”
ความปรารถนาที่จะไม่พึ่งพาเรนทำให้ผมต้องอยู่ห่างจากร้านค้าเฉพาะเป็นเวลานาน แต่เรนก็ยังคงทักทายผมราวกับว่าผมเป็นลูกค้าประจำ รอยยิ้มสบาย ๆ ของเขาทำให้ผมรู้สึกไม่สบายตัวเสมอ มันต้องเป็นหนึ่งในความสามารถที่น่ากลัวที่สุดของเขาพร้อมกับความสามารถในการเดาสิ่งที่ผมคิด
วันนี้เขากำลังเช็ดกระจกให้สะอาด เขาชมผมด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยเข้ากันกับท่าทางสงบ ๆ ของเขา
“เฟททำให้ผมประหลาดใจเสมอ คุณกลับมาแข็งแกร่งมากขึ้นอีกครั้ง”
“ ผมยังห่างไกลจากความแข็งแกร่ง”
“จิตวิญญาณของเฟทช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ”
เขายิ้มอย่างอ่อนโยนและวางแก้วลงตรงหน้าผม
“ ผมรู้ว่าคุณกังวลมาก น่าเสียดายที่ผมไม่สามารถบอกคุณได้ในทุกอย่างที่ผมรู้ในตอนนี้”
“ ไม่ แม้ว่าคุณจะพยายามให้ข้อมูลกับผม แต่มันก็ทำให้เกิดความสับสนได้เสมอ เรน ผมต้องการข้อมูลในขณะนี้ ตอนนี้”
“ คุณต้องการข้อมูลเกี่ยวกับสวนนาค”
“ใช่ กรุณาให้ข้อมูลที่ถูกต้องในครั้งนี้ ไม่ใช่ข้อมูลที่คลุมเครือเหมือนในหอคอยจินม่า ผมจะจ่ายสำหรับข้อมูล “
“ แต่ผมให้ข้อมูลที่ถูกต้องเกี่ยวกับหอคอยจินม่าไม่ใช่เหรอ”
เขายิ้มบังคับให้ผมถอนหายใจ
หอคอยจินม่าเป็นศูนย์ฝึกอบรมที่ปลอดภัย เป็นข้อมูลที่ถูกต้องแน่นอน แต่มันก็คลุมเครือเกินไป จนถึงจุดหนึ่งผมคิดว่าผมจะไม่มีวันออกไปจากหอคอยได้อีกแล้ว
ทั้งหมดนี้เกิดจากความมั่นใจที่มากเกินไปกับผม
“ คราวนี้ผมต้องการมากกว่านั้น ได้โปรดเรน คุณรู้ไหมว่าผมมีเงินเท่าไหร่”
“ใช่ บางที…คุณได้พบกับมนุษย์”
ชั่วครู่ดวงตาของเขาก็คมขึ้น แต่ในไม่ช้าก็กลับมาเป็นปกติ
“ ผมสามารถบอกคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ แต่…ขอโทษด้วยเฟท ผมรู้ว่ามันจะดีกว่าถ้าคุณผ่านมันไปได้และเรียนรู้ด้วยตัวเอง ผมบอกคุณได้แค่ว่า…ผมเป็นเพื่อนของเฟทตลอดไป”
“ ผมไม่เคยสงสัยในเรื่องนั้น”
เขาช่วยผมมาไกลขนาดนี้ ผมไม่สงสัยเรนเพราะไม่มีอะไรจะได้รับจากการทำเช่นนั้น
“ อย่างไรก็ตามมันเป็นสวนแห่งความสุข นี้…”
จากนั้นเขาหัวเราะก่อนจะพูดต่อ
“ ผมคิดว่าคำว่า “การเรียกชื่อผิด” เหมาะสมที่สุด”
“ เรียกชื่อผิด?”
“ใช่ เป็นชื่อที่ทำให้เข้าใจผิดอย่างมาก”
เรนอดไม่ได้ที่จะแสยะยิ้มอย่างต่อเนื่องปิดปากของเขาเพื่อพยายามซ่อนมัน ตลกอะไรอย่างนี้ ผมไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้ เขาแทบจะหยุดหัวเราะไม่ได้แม้ว่าผมจะเอานิ้วหนาสีดำแตะลงบนโต๊ะ
“ ไม่ มันไม่มีอะไร คิดถึงเธอผมหยุดหัวเราะไม่ได้…”
เขาไอและเอื้อมมือออก
“ ค่าธรรมเนียมข้อมูล ผมจะเอาไปแค่ 15 ทอง”
เรนหันหน้ามาอย่างจริงจังในขณะที่ผมยื่นทองคำให้เขา
“ ผมจะบอกคุณสามอย่าง ขั้นแรกคุณไม่จำเป็นต้องมีทักษะการต่อสู้ใด ๆ ใน Garden of Nak คุณไม่จำเป็นต้องพกดาบมาด้วยซ้ำ คุณไม่จำเป็นต้องสังเคราะห์ชุดเกราะด้วย”
ผมกำลังคิดที่จะเสริมอุปกรณ์ของผมเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ที่ยากลำบากอีกครั้ง แต่มันก็เหมือนกับว่าเขาคาดเดาความคิดของผม เงาโลหิตได้รับการปรับปรุงแล้ว แต่ชุดเกราะของผมยังคงเป็นชุดเกราะเหล็กโลหิตดังนั้นจึงมีเหตุผลที่จะเพิ่มประสิทธิภาพเช่นกันในวันนี้