เมื่อกำลังจะต่อสู้กับซูฟ่านอีกรอบ “หลินจู” ก็หยุดมือลงทันที
จากนั้นเธอก็เหลือบมองนาฬิกาและยิ้มอย่างพอใจ
ซูฟ่านรู้สึกขุ่นเคือง เขาขมวดคิ้วและจ้องมองที่ “หลินจู”
“ยิ้มอะไร”
“ฉันแค่หัวเราะเยาะคุณไง ของสองชิ้นนี้มันสร้างปัญหาให้กับคุณมาก”
หลังจากที่ “หลินจู” พูดจบ เธอก็หยิบเพชรสีแดงสองเม็ดออกจากแขนของเธอ
“อันที่จริงฉันต้องการจัดการคุณแล้วค่อยเอาเพชรสองชิ้นนี้ไปด้วย แม้ว่ามันจะเป็นของเลียนแบบแต่งานฝีมือก็ดีอย่างน้อยก็เอาไปตั้งโชว์ที่บ้านได้”
ซูฟ่านตกใจกับคำพูดของเธอ
ของเลียนแบบ?
เป็นไปไม่ได้คังหมินฟูส่ง “น้ำตาแห่งการลงทัณฑ์” ให้เขากับมือ
มันจะเป็นของปลอมได้อย่างไร?
เมื่อเห็นท่าทางไม่เชื่อของซูฟ่าน “หลินจู” ก็ส่ายหัว
“หึหึหึ ไม่เชื่อเหรอ คุณคิดว่าคังจะให้ของจริงกับคุณเหรอ”
“เขาเจ้าเล่ห์กว่านั้น มีคนเก่ง ๆ สักกี่คนที่จะไปถึงที่นั่นได้ คนดีหาเงินไม่ได้หรอกนะ”
“ลืมมันไปเถอะ คุณจะเข้าใจมันด้วยตัวเองวันนี้ฉันมีช่วงเวลาดี ๆ จากการได้เล่นกับคุณแล้ว แต่ฉันยังมีอย่างอื่นที่ต้องทำเพชรสองเม็ดนี้จะปล่อยไว้ให้คุณเล่นก็แล้วกัน”
“หลินจู” พูดจบก็หายไปทันที!
ไปไหนแล้ว?
ซูฟ่านหมุนตัวมองหาแต่ก็ไม่พบ “หลินจู” อีกเลย
ประมาณว่าเทเลพอร์ตออกไปจากรถไฟไปแล้ว
ซูฟ่านคุกเข่าลงและหยิบเพชรสีแดงสองเม็ดที่ “หลินจู” ทิ้งไว้ขึ้นมา
ทำไม “หลินจู” ถึงบอกว่ามันคือของปลอม?
ทันทีที่เขาหยิบเพชรขึ้นมาซูฟ่านก็พบว่ามีโน้ตติดอยู่ที่เพชร
“แฟนตัวน้อยของคุณอยู่ในคลังสินค้าอย่าลืมไปหาเธอให้เจอ”
แม่ง! ซูฟ่านสาปแช่ง
คลังสินค้าควรเป็นโบกี้สองตู้สุดท้ายของรถไฟ
ซูฟ่านวิ่งตรงไปที่ด้านหลังของรถจากหลังคา
จะไม่มีใครอยู่ในโกดังแน่นอน
ซูฟ่านเทเลพอร์ตไปยังคลังสินค้าโดยตรง
เมื่อเขามาถึงคลังสินค้า ซูฟ่านรู้สึกอุ่นขึ้นมาก
“หลินจู”
ซูฟ่านตะโกนเบา ๆ
ไม่มีการตอบสนอง
ซูฟ่านมองไปรอบ ๆ สักครู่แล้วเขาก็ยืนตรง เขากลั้นหายใจและฟังอย่างระมัดระวัง
มีเสียงคนหายใจ!
ซูฟ่านตามเสียงไปและพบหลินจู
เธอนอนอยู่ข้างกล่องบรรทุกสินค้าสองกล่องพร้อมผ้าห่มที่อยู่บนตัวของเธอ
เจ้าตัวปลอมนี่ไม่ใส่ใจมากไปเหรอ?
ซูฟ่านไม่กล้าปลุกหลินจู
เขาอุ้มเธอท่าเจ้าหญิงและมองไปข้างหน้า
โชคดีที่ไม่มีใครอยู่ที่ทางเชื่อมของโบกี้รถไฟของเขา
และไม่มีใครอยู่บนเตียงของเขาด้วย
กล่าวคือจะไม่มีใครพบถึงแม้เขาจะเทเลพอร์ตกลับ
หลังจากกลับมาที่เตียงของเขาอย่างราบรื่นซูฟ่านก็วางหลินจูลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง
หลินจูตื่นขึ้นโดยไม่คาดคิดทันทีที่เขาวางเธอลง
“ซู…นักเรียนซู ฉันเผลอหลับไปเหรอ?”
“คุณจำสิ่งที่คุณทำเมื่อกี้ได้ไหม”
ซูฟ่านไม่ได้ตอบหลินจูแต่พูดอย่างไม่แน่ใจ
หลินจูพยายามใช้ศีรษะที่มึนงงของเธอนึกออกมา
เธอกำลังจะเข้าห้องน้ำตอนที่เธอตื่นขึ้นมา
ทันทีที่เธอออกไปเธอก็เห็นซูฟ่านอยู่หน้าประตูห้องน้ำ
“คุณถามฉันว่าอยากดูดาวไหม…”
หลินจูตอบกลับมา
ซูฟ่านกลายเป็นโง่ทันที ทำไมเขาถึงชวนให้หลินจูไปดูดาว?
แต่ซูฟ่านก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว
เทคโนโลยีการปลอมตัวที่ไร้จุดผิดพลาดของบุคคลนั้นสามารถปลอมเป็นหลินจูได้อย่างง่ายดายและสามารถเปลี่ยนเป็นรูปลักษณ์ของเขาได้อย่างง่ายดายอีกด้วย
แต่เมื่อพูดถึงเทคโนโลยีการปลอมตัวคงจะดีกว่าที่จะบอกว่ามันมีฟังก์ชั่นเหมือนกันกับระบบที่เขามีอยู่
เพราะบุคคลนั้นก็มีเทเลพอร์ตด้วยและอีกฝ่ายก็มีความแข็งแกร่งทางกายภาพมากมายดูเหมือนว่าจะมีทักษะหลายอย่างทับซ้อนมากกว่าซูฟ่าน
ซูฟ่านแทบไม่มีทักษะเลยแม้แต่น้อย
คนอะไรน่ากลัวขนาดนั้น…
เมื่อมองไปที่การแสดงออกอย่างเคร่งขรึมของซูฟ่าน หลินจูรู้สึกสับสนเล็กน้อย
จากสิ่งที่เธอได้เห็น เธอนึกไม่ถึงว่าใครจะหน้าตาดูเหมือนเธอหรือซูฟ่านเพื่อมาหลอกลวงคนอื่นได้ง่ายแบบนั้น
เธอคิดว่าเธอป่วยไปแล้ว
เธอลุกขึ้นนั่งด้วยความหวาดกลัว
“นักเรียนซู มีอะไรผิดปกติกับคุณหรือเปล่า?”
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก บางทีเธออาจจะเหนื่อยเกินไปพอดูดาวก็เลยบอกว่าง่วงแล้วก็หลับไป”
หลินจูรู้สึกสับสนมากขึ้นหลังจากได้ยินคำตอบของซูฟ่าน
ต้องง่วงขนาดไหนถึงจะง่วงจนหมดสติไปได้?
และเธอก็พลาดสิ่งที่สำคัญมากเช่นกัน
เมื่อคิดถึงการได้ดูดาวกับ “ซูฟาน” ในตอนนั้น ใบหน้าของหลินจูก็แดงก่ำ
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของหลินจู ซูฟ่านก็รู้สึกงงงวย
ผู้หญิงคนนี้หน้าแดงเพราะอะไร?
หลินจูก้มศีรษะลงเมื่อนึกถึงเวลานั้น
ถ้าซูฟ่านพาเธอไปดูดาว
มันคงสวยมาก! แถมโรแมนติกมาก!
การได้มองดูท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวบนรถไฟสายสีเขียวที่ทรุดโทรมนี้ หลินจูไม่เคยมีประสบการณ์ความรักแบบนี้ที่ไม่ต้องใช้เงินมาก่อนเลย
นี่เป็นสิ่งที่ไม่อาจต้านทานได้สำหรับหลินจูเด็กสาวผู้มั่งคั่งที่เคยเห็นแต่สิ่งดี ๆ
ยิ่งไปกว่านั้นซูฟ่านก็ดูอ่อนโยนมากในเวลานั้นและพูดอะไรบางอย่างที่คล้ายกับคำสารภาพรัก พูดจบเขาก็ก้มหน้าลงทำดูเหมือนจะจูบเธอ
เธอไม่ได้ถูกจูบ เธอแค่หลับตาแล้วเธอก็หมดสติลง
ในตอนนี้การนอนหลับของเธอทำให้หลินจูหงุดหงิดที่เธอไม่ได้จูบกับซูฟ่าน!
“เป็นอะไรไป ไม่สบายหรือเปล่า?”
ซูฟ่านไม่รู้ว่าทำไมและถามด้วยความเป็นห่วง
“เปล่า…ไม่มีอะไร นักเรียนซูฉันแค่ไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ ฉันก็เผลอหลับไป”
“ฉันไม่ได้เป็นโรคร้ายแรงอะไรใช่ไหม?”
หลินจูถามอย่างประหม่า
เมื่อเห็นท่าทางประหม่าของหลินจู ซูฟ่านก็อยากจะหัวเราะ
แต่เขาไม่สามารถบอกความจริงกับหลินจูได้
ซูฟ่านกลั้นยิ้มและปลอบหลินจู
“อย่าคิดมาก อาจเป็นเพราะเมื่อคืนคุณนอนหลับไม่สนิทรวมถึงการทะเลาะกับที่บ้านของคุณเมื่อเร็ว ๆ นี้ คุณเลยไม่ได้พักผ่อนให้ดี ๆ”
หลินจูเกาหัว
สิ่งที่ซูฟ่านพูดนี้ดูเหมือนจะสมเหตุสมผล
อย่างไรก็ตาม เพื่อความปลอดภัยหลินจูตัดสินใจจะไปโรงพยาบาลเพื่อทำการตรวจอาการ
แต่หลินจูรู้สึกเสียดายกับการที่เธอเกือบจะได้จูบกับซูฟ่าน
เธอมองไปที่ซูฟ่านราวกับจะกลืนกิน
ซูฟ่านมองไปที่หลินจูอย่างสงสัย
“มีอะไรเหรอ?”
“ไม่ แต่คุณเป็นหนี้ฉันบางอย่าง”
“อะไร?”
จุ้บ!
หลินจูจูบซูฟ่านเข้าที่แก้ม!
ซูฟ่านจับแก้มของเขาและมองไปที่หลินจูด้วยความประหลาดใจ
เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น
แต่เขารู้สึกคลุมเครือว่าซูฟ่านตัวปลอมคงไม่ได้ทำอะไรดี ๆ ลงไปแน่
อีกฝ่ายคงใช้ตัวเขาเพื่อหลอกล่อหลินจู!
ไอ้สารเลวเอ้ย!
หากซูฟ่านพบเขาในครั้งต่อไป เขาจะต้องถลกหนังของอีกฝ่ายอย่างแน่นอน!
หลังจากที่หลินจูจูบซูฟ่าน เธอก็ซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่มอย่างเขินอาย
หลังจากนั้นไม่นาน ซูฟ่านก็ได้ยินเสียงหลินจูกรนเบา ๆ
เขาส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ และค่อย ๆ ขยับผ้าห่มที่คลุมหัวของเธอ
การหายใจดูราบรื่นขึ้น และเสียงกรนของหลินจูก็หายไป
เมื่อเห็นใบหน้ายามหลับใหลของหลินจู ซูฟ่านก็อดยิ้มไม่ได้
เขานอนอยู่บนเตียงโดยมีเพชรสองเม็ดอยู่ข้าง ๆ
ทำไมคน ๆ นั้นถึงบอกว่าเพชรสองเม็ดนี้เป็นของปลอม?
เรื่องที่คังหมินฟูเชื่อใจเขาเป็นเรื่องโกหกงั้นเหรอ?
หากเขาต้องการไขปริศนาเรื่องนี้ คุณทำได้แค่รอถึงปลายทางในวันพรุ่งนี้
ซูฟ่านหลับตาและเตรียมที่จะนอนหลับ
คราวนี้ในที่สุดฉันก็สามารถนอนหลับได้อย่างสบายใจเสียที
ในความฝันของเขา ซูฟ่านได้ต่อสู้กับเจ้าตัวปลอมอีกครั้ง…