31 ซาซากิ อายะเป็นลาเมีย
แม่, พ่อ, น้องเล็ก, สบายดีมั้ย?
ฉันสบายดี
ฉันทำดีที่สุดในโลกที่ห่างไกลนี้
แต่…ฉันรู้สึกแย่ที่สุด, นะ…
ฉันเกิดใหม่เป็นงู
ฉันคิดว่านี่คือฝันร้าย, แต่ฉันไม่ได้ฝันไป
นี่เป็นบางอย่างที่ฉันเพิ่งเรียนรู้
นี่ไม่ใช่โลก
มันมีโอกาศที่ฉันจะเกิดใหม่เป็น ยูเอ็มเอที่ไม่เคยพบมาก่อน, แต่มันไม่ควรจะมีสิ่งมีชีวิตแบบนี้อยู่บนโลก
เผ่าพันธุ์ที่ฉันเป็นเห็นได้ชัดว่าเป็นเผ่าพันธุ์ลาเมีย
นี่คือที่ฉันได้ยินจากท่าน-แม่ที่เกิดฉันมา
ฉันเพิ่งจะชินกับการถูกล้อม 360° ด้วยงูเมื่อเร็วๆนี้ ฉันนี่น่าทึ่ง
ฉันดีใจที่ฉันเป็นสาวที่โอเคกับสัตว์เลื้อยคลาน
แล้ว, พระคุณที่ยิ่งใหญ่ก็คือ…
“เฮ้ เฮ้, ไม่ใช่กบนี่อร่อยเหรอ?”
“ชั้นชอบแมลงมากกว่า”
“ไส้เดือนรสชาติแย่”
พี่สาวน้องสาวที่เป็นงูเต็มตัวเมื่อเกิด, ท่อนบนของพวกเขากลายเป็นสาวน่ารัก
แต่บทสนทนาไม่น่ารักเลย
ฉันก็ไม่ใช่แค่งูอีกแล้ว
ฉันลอกคราบหลายครั้ง, และได้ร่างกายท่อนบนเหมือน-มนุษย์
“มา, น้องสาวเล็ก ได้เวลาอาหารแล้ว”
อาหารของพวกเราน้องสาวเล็กถูกนำมาโดยพี่สาวใหญ่ (ผู้หญิงงู)
ท่าน-แม่เห็นได้ชัดว่าไม่ทำงาน
ทั้งหมดนี่เพราะเธอเป็นเสาหลักของพวกเราไง!
ดูเหมือนว่ามันไม่มีพ่อ
ฉันลองถามครั้งหนึ่งกับพี่สาวว่าเรามีพ่อมั้ย, และเธอบอกฉันด้วยหน้าตาน่ากลัวว่า “ชั้นแนะนำให้เธอไม่พูดเรื่องนี้ต่อหน้าท่าน-แม่นะ”
มันต้องมีเหตุผลแฝงอยู่แน่
งั้นตอนนี้, อาหาร
ฉันอายุไม่กี่เดือน
ฉันมีความอยากอาหารมากมายเหมือนเด็กที่กำลังโต
พวกเราที่เป็นเด็กเล็กสุดท่าทางจะกินก่อน, แต่…
หนู, กบ, กิ้งก่า, แมงมุม, ไส้เดือน, นก, ปลาที่เหมือน-ปลาทอง, และมันยังมีบางอย่างที่คล้ายถั่วเป็นผูเขา
““““““เยยยย้””””””
พี่สาวน้องสาวของฉันรุมมัน
(ชั้นสงสัยว่านี่กินได้มั้ย…)
ตอนนี้, ฉันเลือกถั่วบางอันและเริ่มกิน
แต่ถ้าแค่อย่างนี้, สารอาหารที่ได้รับจะปั่นป่วน
ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากดูอย่างอื่นด้วย
(ฮ่าาาห์…มันเป็นไปไม่ได้)
ลาเมียไม่มีนิสัยชอบใช้ไฟหรือเครื่องเทศ พวกเขาปรกติแค่กลืนอาหารทั้งชิ้น
จากการมองข้างๆไปที่พี่สาวน้องสาวที่กลืนของพวกหนูและกบ, ฉันเคี้ยวปลาเล็กๆที่ดูกินได้
(เอ๋? พี่สาวใหญ่ดูเหมือนจะแบกอะไรมานี่)
พวกเขากำลังกำลังแบกบางอย่างที่ดู-หนักข้างในสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นถุงปอกระเจา*
TLN* ถุงกระดาษ
ดูเหมือนพวกเขาจะแบกมันไปสู่ท่าน-แม่
ฉันเห็นนี่มาก่อน, พวกเขาแบกอาหารที่มีค่าไปให้แม่
ไม่กี่วันที่แล้ว, มันเป็น สัตว์ที่เหมือน-วัวใหญ่
“มันเรียกว่ามิโนทอรัส! เพื่อจัดการตัวนึง, เธอต้องเก่งขนาดท่าน-พี่สาวอาวุโส
ฉันจำได้ที่พี่สาวใหญ่พูดอย่างภูมิใจเกี่ยวกับเรื่องนั้น
ท่าน-พี่สาวอาวุโสเป็นเหมือนหัวหน้าของพวกเรา, และเห็นได้ชัดว่าเป็นตำแหน่งที่สูงสุดรองจากแม่
เบอร์.2 ของครอบครัวเรา
“เชิญเลย, ท่าน-แม่”
พวกเขาเปิดถุง
(เก่ะ!)
“XXXXXXXXXXX?!!?!?!!!”
ที่ออกมาคือมนุษย์
ผู้ใส่สิ่งที่ดูเหมือนเกราะโลหะตะโกนบางอย่าง
ฉันไม่เข้าใจคำพูดของเขา
“มีแรงดีนี่”
ท่าน-แม่พันรอบมนุษย์ด้วยตัวที่ยาวของเธอ, และปัดผมเขาอย่างอ่อนโยน
หน้าของมนุษย์ซีดในความกลัวและเขากำลังสั่น
ท่าน-แม่ยิ้ม, และในเวลาต่อมา, เธอกินเขาในคำเดียว
(อ้าาาาาาาห์…!!)
ฉันจับหัวของฉัน
ฉันกำลังสงสังว่านี่เป็นโลกที่มีแต่มอนส์เตอร์หรือเปล่า, แต่มันคือโลกที่มีมนุษย์
และมันดูเหมือนว่าพวกเรากินมนุษย์
“มนุษย์รสชาติเป็นยังไง”, “ชั้นได้ยินว่าพวกมันอร่อยกว่ามอนสเตอร์นะ”, “พี่สาวใหญ่ดูเหมือนจะเคยกิน”, “ชั้นอิจฉาอ่ะ”, “ชั้นอยากออกไปล่าเร็วๆนี้แล้ว”
ฉันได้ยินเสียงที่ไร้เดียงสาของพี่น้องฉัน
แต่เนื้อหาของการสนทนามันน่ากลัวนะ
“ฮ่าาาห์… มันเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้ชีวิตร่วมกับมนุษย์, หือห์…”
ฉันคิดว่าถ้ามีมนุษย์อยู่ในโลกนี้, ฉันจะแอบออกไปและไปที่ถิ่นฐานของมนุษย์ได้
เพราะ รู้มั้ย, อาหารมันไม่ดี!
แต่ตัดสินจากความกลัวของมนุษย์เมื่อกี้ และจากที่แม่กลืนเขาทั้งตัว
โอกาศที่จะอยู่ร่วมกันนั้นต่ำอย่างสิ้นหัว
“เธอดูเศร้าไปนะ มีอะไรเหรอ?”
ท่าน-พี่สาวอาวุโสจับฉันได้ตอนที่ฉันถอนหายใจ
“ม-ไม่, มันแค่ชั้นคิดว่าอยากจะออกไปเหมือนกันเร็วๆนี้น่ะ”
ฉันตอบด้วยอะไรก็ได้ที่เข้ามาในหัว
“หืมม, เธอคือคนที่ฟักไข่ได้เร็วที่สุดในบรรดาน้องสาวเล็ก, ใช่มั้ย? มันก็จริงที่ว่ามันถึงเวลาที่พวกเธอจะล่าเหยื่อเองแล้ว”
โออ้! ฉันออกไปจากที่นี่ได้?
พวกเราไม่เคยก้าวออกจากรังเลย
รังของเราเป็นที่มืดเหมือนถ้ำ มันค่อนข้างกว้าง, และพวกเขาบอกว่าข้างนอกอันตราย, เราจึงไม่ได้รับอนุญาตให้ออกข้างนอก
“พรุ่งนี้จะเป็นวันที่เธอออกครั้งแรก, บอกพี่น้องเธอด้วย”
ท่าน-พี่สาวอาวุโสจากไปด้วยคำพูดนั้น
หืม? ฉันต้องบอกพวกเขาทั้งหมด?
ช่างเป็นอะไรที่เจ็บปวด
◇◇
“ว้าาาห์~, น่าทึ่ง”
“ข้างนอกมัน ให~ญ่”
พี่สาวน้องสาวได้ ว้าย ว้าย
และฉัน ฉันตกตะลึง
“ฟุว้าาาาาห์…”
รังของเราคือถ้ำที่อยู่ข้างหลังน้ำตก
ยิ่งใกล้ทางออกเท่าไหร่, เสียงของน้ำที่หล่นลงมาอย่างมหาศาลก็ยิ่งดังให้ได้ยินเท่านั้น
น้ำแตกออกเป็นหมอกและทำรอบข้างขาวโพลนและมองเห็นยาก
ถ้าคุณพยายามจะเดินผ่านน้ำตก, คุณจะโดนกระแทกลง, ดังนั้นเราจึงออกมาจากทางที่อยู่ด้านข้าง
“น้ำตกไนแองการา?”
ฉันไม่เคยเห็นของจริง, แต่กำแพงน้ำที่ปกคลุมด้านข้างทั้งหมดของสายตาฉัน ทำให้ฉันนึกถึงน้ำตกที่ใหญ่ที่สุดในโลกก่อน
น้ำตกยักษ์สร้างทะเลสาบใหญ่
พอมาคิดว่ามันมีทะเลสาบใต้ดินที่ใหญ่โต
นี่มันน่าทึ่ง!
“เฮ้! อย่าเหม่อแล้วมานี่ได้แล้ว”
เร่งโดยพี่สาวใหญ่, พวกเราถูกทำให้เดิน โดยไม่ให้เวลากับการเพลิดเพลินไปกับทิวทัศน์ที่ยอดเยี่ยม
“ที่นี่คือพื้นที่ล่าของพวกเธอ”
สถานที่ที่พี่สาวใหญ่ชี้คือหนึ่งในทะเลสาบที่อยู่ในพื้นที่กว่า ที่น้ำตกและน้ำกระเด็นมาไม่ถึง
“””ไไดดดดด้”””
พี่สาวนอกสาวแยกย้ายออกด้วยความเต็มใจ
“อย่าไปไกลนะ, โอเค๊?! ที่ที่มีน้ำลึกมันมีมอนสเตอร์, เข้าใจมั้ย?!”
‘พวกเราไม่ใช่มอนสเตอร์ด้วยรึ’ คือที่ฉันคิดแต่ฉันไม่พูดออกมา
ฉันไปรอบๆโดยการกระโดดจากหินก้อนหนึ่งไปสู้อีกก้อน
ฉันสงสัยว่ามันมีปลาบ้างไหม, แต่เพราะน้ำตก, น้ำได้กระเพื่อม, และฉันไม่สามารถมองเห็นในน้ำได้เป็นอย่างดี
ฉันมองขึ้นไป, และรอบๆพื้นที่ใต้ดินนี้มีน้ำตกยักษ์ที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย
มากกว่านั้น, ข้างบนนั้น, ฉันสามมารถเห็นแสงจากพระอาทิตย์ผ่านเข้ามา
ดูเหมือนว่าที่นี่จะทำงานเป็นห้องโถงใหญ่
ฉันเหม่อระหว่างดูแสงตะวันที่มันนานมาแล้วที่ฉันไม่เคยเห็น, และฉันเห็นเงาบินไป
นกรึ?
เงามืดบินเป็นวงกลม
“เฮ้ย! พวกเธอ! กลับมา!”
ฉันได้ยินเสียงที่ร้อนรนของพี่สาวใหญ่
“มันคือฮาร์พี!”
เอ๋?
ทันทีที่ฉันคิดแบบนั้น, มันก็สายเกินไป
“คิย่าาาาาา!!”
สิ่งนั้นส่งเสียงร้องแล้วกระโจนมาหาเรา
ท่อนบนเป็นผู้หญิง, และท่อนล่างเป็นมอนสเตอร์นก
“เอ๋? เอออออออ๋?!”
เมื่อฉันรู้สึก, ฉันถูกจับโดยขาของฮาร์พีและถูกแบกออกไป
“ทุกคน, กลับเร็วๆ เด็กคนนี้จบแล้ว!”
เอ๋?! เธอพูดถึงฉันเหรอ?!
เดี๋ยว, อย่ายอมแพ้สิ, ท่าน-พี่สาว
“ฮิฮิฮิฮิฮิ!”
นกหน้าผู้หญิงที่จับฉันบิดหน้าที่สวยงามของเธอด้วยรอยยิ้มที่น่าเกลียด, และกำลังหัวเราะ
ห่าเอ้ย, เธอดูถูกฉันเพราะคิดว่าฉันเป็นเด็ก
“เอ้!”
ฉันแหกกงเล็บที่จับฉันไว้
อะไรน่ะ, มอนสเตอร์นี่อ่อนแอ!
“เอ๋?!”
ในทันทีที่ฮาร์พีตกใจ, ฉันพันรอบตัวเธอ
และทั้งแบบนั้น, ฉันรัดเธอ
“อ-ออกไปนะ”
โงง่, คงจะทำหรอก
พวกเราตกลงมาระหว่างที่รัดกัน
พวกเราหล่นลงมาในน้ำทั้งแบบนั้น
มันค่อนข้างหยาบ, แต่ฉันก็สามารถลงพื้นได้อย่างปลอดภัย
โอเค, มาวิ่งหนีกัน
ฉันว่ายน้ำไปด้วยความนิ่มนวล, และเล็งไปที่ด้านหลังของน้ำตกที่รังเราอยู่
“กย้าาาาา!”
ฉันได้ยินเสียงร้องจากข้างหลัง, และเมื่อฉันมองกลับไป, ฮาร์พีก่อนหน้าถูกกินโดยมอนสเตอร์เหมือน-จรเข้ยักษ์
(เออออออ๋?! นั่นอะไรอ่ะ! น่ากลัว! มันมีอะไรแบบนั้นด้วยเหรอ?)
ฉันรีบด้วยทุกอย่างที่ฉันมีและกลับไปเข้าร่วมกลุ่มพี่สาวน้องสาว
เมื่อฉันกลับมา, ทุกคนชื่นชมฉันที่จัดการฮาร์พีได้ในการล่าครั้งแรก
ไม่, ฉันไม่มีความสุขเอาซะเลย
นี่มันโล~กอะไร?!
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน