39 ผู้บัญชาการที่มีทักษะ
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
อาทิตย์หนึ่งตั้งแต่ลีโอโพลต์ได้ถูกว่าจ้าง เขาได้สร้างปัญหาภายในบ้าน อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่ความผิดเขาทั้งหมด แต่ส่วนหนึ่งเนื่องจากสมาชิกในบ้าน
คนแรกคือซีเลีย
「แม้ว่าไม่มีคนแบบนั้น หนูคนเดียวก็เป็นผู้ติดตามของเอเกอร์-ซามะพอแล้ว!」
ซีเลียเอะอะใส่ผมอย่างคาดไม่ถึง ผมเดาว่ามันเป็นบางสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ เมื่อเธอได้ไม่มีความสุขกับคนมาใหม่ที่มีตำแหน่งเดียวกันกับเธอ
「มันเป็นวิธีที่สะดวกที่จะรู้พรสวรรค์ของเขา อย่าถือมัน」
「หนูไม่อยากได้ชายไปอยู่ข้างเอเกอร์-ซามะด้วยเหตุผลคลุมเครือแบบนั้น!」
นั่นเป็นบางอย่างที่ผมไม่ควรพูด เธอได้ทำงานของเธอระหว่างนั่งลง แต่เธอทนมันไม่ได้อีกต่อไป ซีเลียได้นำดาบที่เหมือนไว้ฝึกออกมาที่มีใบมีดที่ไม่คม
「ถ้านายแพ้ผู้ญิงตัวเล็กๆเหมือนชั้น นายจะไม่ทำงานเป็นผู้ติดตามอีกต่อไป!!」
มันดูเหมือนเธอพยายามจะทดสอบทักษะของลีโอโพลต์ ถ้ามันเป็นการต่อสู้ฝึก ผมไม่มีเหตุผลที่จะหยุดมัน ผมบอกพวกเขาสองคนว่าห้ามบาดเจ็บอย่างเด็ดขาด ซีเลียมีพรสวรรค์ธรรมชาติในการถึอดาบ สำหรับการต่อสู้ฝึก เมื่อดาบได้แตะคุณ มันจะจบ เขาเป็นคู่ต่อสู้ที่น่าเกรงขามแต่….
「ฟูเอะะะะะ!!」
ซีเลียวิ่งออกไประหว่างที่ร้องไห้
การต่อสู้มีอยู่แค่ไม่กี่วินาที – โจมตีครั้งเดียว การโจมตีล่วงหน้าของซีเลียได้ถูกคาดการณ์; เขาขัดขาของเธอและทำให้เธอหมุนอย่างงดงาม หลังกระแทกพื้อเมื่อเธอถูกพลิกอย่างไม่งดงามเลย มันเป็นความพ่ายแพ้ของซีเลีย
มันเป็นการต่อสู้ที่เธอเสนอด้วยตัวเธอเอง เพิ่มเตมิจากที่มันอยู่ตรงหน้ามาสเตอร์ของเธอ เธอไม่สามารถยอมรับที่แสดงพฤติกรรมที่น่าขายหน้าของเธอ เธอปิดหน้าระหว่างที่ร้องไห้และวิ่งหนี
「มันเป็นการโจมตีที่มีความเร็วดี แต่สายตาของเธอบอกมากเกินไป ผมรู้อย่างชัดเจนว่าที่ไหนและยังไงที่เธอจะโจมตี」
ซีเลียตอนนี้ค่อนข้างแข็งแรงกว่าทหารที่อ่อนแอ การที่จะสามารถหลบมันได้นั้นหมายถึงลีโอโพลต์ค่อนข้างมีความสามารถในการใช้ดาบ เพื่อจะดำเนินต่อ นนน่าก็ทำบางอย่างด้วย
「การให้ชายแบบนี้อยู่กับเรา ท่านจะทำยังไงถ้าเราถูกกระทำโดยเค้า?」
เธอไม่ได้เข้มข้นขนาดซีเลีย แต่มันดูเหมือนนน่าก็ต่อต้านการที่ลีโอโพลต์อยู่ที่นี่ด้วย
「คนนี้ไม่ใช่บางคนที่จะทำบางอย่างที่โง่เง่าแบบนั้น ชั้นได้ตัดสินใจบนที่ชั้นเห็นเค้าโดยตรง」
「เอเกอร์-ซามะ ได้เชื่อใจชายที่ท่านเพิ่งจะเจอวันก่อนมากกว่าหนูเหรอ? เขามีหน้าที่มืดมนแบบนั้น หนูเชื่อเขาไม่ได้」
นนน่าพูดกับลีโอโพลต์ที่อยู่ข้างผมด้วยการแทงของคำเสียดสี ผมไม่คิดว่าลีโอโพลต์ได้ถูกยั่วยุ แต่เขาโต้แย้ง
「ชั้นคิดว่าชั้นจะทำให้ฮาร์ดเลตต์-ซามะไปถึงความสูงที่มากกว่านี้ เธอจะคิดแค่เรื่องตัวเธอเองอย่างเดียว แล้วขยี้ความเป็นไปได้นั้นอย่างโง่เขลาเหรอ?」
ผมคิดว่านายทำได้ดีที่มาไกลขนาดนี้ด้วยความมั่นใจ แต่ผมรู้สึกถึงความพิเศษบางอย่างในลีโอโพลต์ ถ้าผมทิ้งเขาที่นี่ มันจะเป็นความเสียเปรียบอย่างแน่นอน ดังนั้นผมไม่พูดอะไร
「ช่างเป็นคนที่หยิ่ง! นายค่อนข้างมีปากที่หยาบคาย นายทำเรื่องนี้โดยรู้ว่าชั้นเป็นคนของตระกูลนี้ ใช่มั้ย!?」
ต่างจากผมอย่างสิ้นเชิง ลีโอโพลต์เปลี่ยนไปใช้น้ำเสียงที่หยาบคาย สำหรับขุนนางเก่าอย่างนนน่า เธอจะไม่สามารถยั้งมือได้
「งั้นให้ชั้นถามเธอ เธอเป็นอะไรกับฮาร์ดเลตต์-ซามะ? ถ้าเธอเป็นภรรยาของเค้า งั้นชั้นจะขอโทษสำหรับความหยาบคายของชั้น ก้มหัวและขอการให้ออภัย」
นนน่าแข็งไป ถ้าคุณคิดเกี่ยวกับมัน นนน่าแค่อยู่กับผมและเราไม่ได้แต่งงานกัน ในระบบของอาณาจักร ภรรยาน้อยนั้นถูกรับรู้ แต่เธอก็ไม่ใช่บางอย่างแบบนั้นด้วยเหมือนกัน เธอเป็นแค่คนรัก
「นั่นมัน…อืม…」
มันเป็นเพราะนนน่าได้อยู่ในระบบขุนนาง เธอเข้าใจว่าเธอไม่ใช่บางคนที่สำคัญจริงๆตอนนี้ เธอหันหน้าหาผมขอให้ผมช่วย แต่มันไม่มีความหมายในการโกหกว่าเราแต่งงาน พยายามจะหลอกคนแค่จะทำให้สิ่งต่างๆบิดเบี้ยวอย่างไม่จำเป็น
「เธอไม่ใช่อะไรเลย งั้นเธอก็ไม่ต่างอะไรไปจากโสเภณี ทำไมชั้น ผู้ที่ได้ถูกจ้างโดยฮาร์ดเลตต์ซามะ ต้องแสดงความเคารพกับเธอ?」
ตรรกะเขาถูกแต่วิจารณ์เธอต่อหน้าเธอเลย เขาใจถึงจริงๆหรือไม่ก็ไร้ยางอาย ผมเดาว่าเขาคาดการณ์ว่าผมจะไม่ไล่เขาออก
「อออุ….นี่เป็นความขายหน้า! ชั้นจะทำให้มั่นใจว่านายจะเสียใจกับมัน!!」
เหมือนตัวร้ายในละครที่จะพูดคำนั้นมาจากบท นนน่าได้อารมณ์เสียและออกไประหว่างที่ไหล่ยกในความโกรธ หน้าอกของเธอดิ้นเด้งขณะที่เธอไป
「ที่นายพูดนั้นถูก แต่นายต้องไม่สร้างข้อพิพาทไปทั่วบ้าน ครั้งหน้า นายควรจะให้ความเคารพอย่างน้อยกับพวกผู้หญิงด้วย」
「ครับ ‘เริ่มจากครั้งหน้า’ ผมจะมอบความเคารพให้พวกผู้หญิง นั่นจะโอเคมั้ย?」
ผมถือว่าผมถูกครั้งนี้ ผมพยักหน้าว่าครั้งนี้มันโอเค เขาเป็นชายที่น่าทึ่งในหลายทาง และเรื่องราวไม่จบลงที่นั่น ในตอนบ่ายของวันที่ร้อน เราเลี่ยงแสงแดดที่แรง นนน่าที่ได้มีความสุขกับชาอยู่ในห้องเห็นลีโอโพลต์ผ่านทางเดิน
「อ่ะร้า มันเป็นลีโอโพลต์-ซัง? นายค่อนข้างอิสระนี่ไม่ใช่เหรอ? นายไม่เตร่ไปในคฤหาสน์ได้มั้ย ได้โปรด? ชั้นกลัวว่านายอาจจะข่มขืนชั้น ชั้นรู้สึกเหมือนชั้นอยากจะกรีดร้อง」
นนน่าหันหน้าของเธอไปและดื่มชาของเธอจากแก้วเซรามิคที่ทำมาเป็นพิเศษ
「แก้วชาที่ถูกสร้างโดย อิกูรอต ลีวาย?」
ลีโอโพลต์ดูแก้มชาด้วยการหรี่ตา นนน่าทีไม่คิดว่าลีโอโพลต์จะเข้าใจของศิลปะได้ชะงัก แต่เธอได้มีความสุขเล็กน้อยเพราะเธอไม่พอใจที่ไม่มีใครในบ้านที่จะซื้อของศิลปะ
「อ่ะร้า ที่จะชื่นชมช่างปั้นหม้อที่เก่งที่สุดในสหพันธรัฐโอลก้า งานชิ้นเอกของลีวาย มันค่อนข้างคาดไม่ถึงนะ」
นนน่าได้ดูมีความสุข ระหว่างที่เธอเอาแก้วให้ลีโอโพลต์ดูและเริ่มพูด
「จับตามอง ความโอ่อ่าของภาพม้าที่สง่างามนี้ ชิ้นที่ละเอียดอ่อนที่เป็นงานสร้างในปีหลังๆของเค้า ความตื่นเต้นในงานชิ้นเอกของปีแรกๆของเค้านั้นงดงามด้วย แต่ชั้นชอบแบบนี้มากกว่า」
ด้วยโอกาสที่หายากที่จะแสดงความรู้ของเธอ นนน่าพูดเกี่ยวกับสิ่งที่เธอมั่นใจ ระหว่างที่พูดกับคาร์ล่า เธอแค่ตอบด้วยการตอบอย่าง ‘มันดีเยี่ยมถ้ามันใหญ่ ใส่เข้าไปอีก’
「คุณไปได้นี่มาจากไหน?」
「พ่อค้าที่ไม่รู้ภาษาได้ขายนี่ 2 เงินที่แผงข้างถนน ถ้านายรู้จักงานนี้ มันจะไม่พอที่จะเพิ่มราคาไปอีก 100 เท่าบนมัน」
นนน่าพูดในอารมณ์ที่ดีระหว่างที่ลูบแก้ว
「นายรู้มั้ย มันเป็นเพราะการมีงานชิ้นเอกที่มหัศจรรย์แบบนี้ ศักดิ์ศรีและชื่อเสียงของขุนนางเพิ่มขึ้น ด้วยสิ่งนี้ ชั้นก็มีประโยชน์กับเอเกอร์-ซามะนะรู้มั้ย? นายได้แสดงวิธีใช้คำของนายได้ถูกต้องหลังๆมานี่ แต่อย่าลืมว่านายยังติดค้างความเคารพเรามากกว่านี้…」
「หืม…มันของปลอม」
นนน่าแข็งไป และเมื่อเธอขยับได้เธอได้เปลี่ยนเป็นแดงทันที
「อ-อีกแล้วด้วยอะไรแบบนั้น! มันมีขีดจำกัดในความหยาบที่นาย-!!」
「ภาพม้าของลีวายนั่นมีชื่อเสียง แต่หลังจากที่เขามีอุบัติเหตุกับม้าและเสียลูกชายที่ยังเล็กของเค้าไป เค้าไม่วาดมันเลยซักนิด มันเป็นความขัดแย้ง ถ้าเธอคิดว่าแก้วนี้เป็นงานของปีหลังๆ」
「นั่นมัน…อืม…」
ฉันเดาว่าเธอมีความทรงจำในเรื่องราวของลีโอโพลต์ เธอมองดูแก้วด้วยหน้าที่ซีด
「แก้วมันก็ไม่ได้ทำมาดีขนาดนั้นด้วย มันเป็นบางอย่างที่มีค่า 2 เงิน การตั้งใจใช้ของแบบนี้ต่อหน้าแขกจะทำให้ศักดิ์ศรีของขุนนางเสียหายเท่านั้น ดังนั้นได้โปรดระวังด้วย」
「เดี๋ยว! นายจะบอกสิ่งนี้กับเอเกอร์-ซามะมั้ย!?」
「แน่นอน คุณได้ซื้อโดยใช้ทรัพย์ของฮาร์ดเลตต์-ซามะไม่ใช่เหรอ? มันเป็นหน้าที่ของผมในฐานะผู้ติดตามที่จะรายงานความจริง」
ทิ้งนนน่าที่ทรุดไปด้วยมือเธอยืดไปที่โซฟา ลีโอโพลต์ออกมาจากห้อง จากห้อง คุณสามารถได้ยินคำสาปที่สยดสยองที่คุณไม่คาดว่ามันจะมาจากเลดี้ที่สวยสุดขีด ลุดท้ายบางอย่างที่ใหญ่มากเกินขึ้นกับคาร์ล่า
「เฮ้ ชื่อลีโอโพลต์ใช่ป่ะ? นายไม่อยากลองโอบกอดชั้นดูเหรอ?」
คาร์ล่าลดหน้าอกของเธอเพื่อแสดงหุบเขาของหน้าอกเธอ
「ชั้นเล่นกับนายถ้านายชอบได้แต่…」
แน่นอนว่าเธอโกหก เมื่อนิ้วหนึ่งในสัมผัสเธอเธอมีเจตนาที่จะกรีดร้อง มันได้ถูกเชื่อว่าเมื่อเขาลงมือกับผู้หญิงเขาจะไม่ถูกให้อภัย ดังนั้นเขาจะถูกโยนออกไปอย่างรวดเร็ว
คาร์ล่าไม่ได้เกลียดลีโอโพลต์จริงๆ แต่ สำหรับคนที่จะมาเข้ารังของชายที่เธอรัก มันจะดีกว่าถ้ามันน้อยคน
เด็กไม่ถูกนับรวมไปในสิ่งนั้น แต่มันทำให้เธอรู้สึกไม่สบายที่จะได้กลิ่นชายอื่นนอกจากเขา
「เฮ้~ ปากของชั้น มันรู้สึกดีนะรู้มั้ย?」
ลีโอโพลต์เมินเธอซักพักแต่ในท้ายที่สุดเขาทำสีหน้าที่จริงจัง
「สำหรับผม มันไร้ข้อดี ดังนั้นอย่างโชคร้าย ผมตอบคุณไม่ได้」
「นายกลัวเอเกอร์เหรอ? มันจะโอเคตราบใดที่ไม่มีใครรู้」
แต่แน่นอนว่าเขาจะรู้นะ เธอพึมพำในหัวใจเธอ
「ไม่ ถ้าให้บอกความจริง ผมชอบเด็กสาวมากกว่ามาก ผมไม่มีความต้องการกับผู้หญิงโตแล้วแบบคุณ」
เนื่องจากแรงกระแทกของคำพูดของเขา แม้แต่คาร์ล่าก็ไร้คำพูด แล้วมาคิดว่าเขาพาสาวน้อยมากับเขาด้วยในฐานะผู้ดูแล จริงๆแล้วเธอถูกใช้เป็นทาสเซ็กส์เหรอ?
「คุณสวย ถ้าอย่างน้อยคุณมีรูปแบบของเด็กสาว งั้นผมอาจจะโยนทุกอย่างลงและตามคุณ」
คาร์ล่าคิดว่านี่คือโอกาส
「งั้น ชั้นจะทำการเตรียมการ! มันเป็นเพราะมันเป็นกรณีพิเศษ」
「ผมจะอยู่ในโรงม้า อย่ากดดันตัวเองล่ะครับ」
มันไม่ใช่ระยะที่เสียงจะไปไม่ถึง และถ้าเธอกรีดร้องผู้คนจะมารวมกันทันที ดังนั้นเธอยิ้มอย่างไม่ตั้งใจ เธอมีเจตนาจะไล่คนบ้ากามออกไปอย่างรวดเร็ว
แม้ว่ามันเป็นห้องของคนรับใช้ มีแค่ของส่วนตัวที่นั่น แม้ว่าสมาชิกในบ้านจะไม่สามารถทำสิ่งต่างๆอย่างอิสระ และไม่มีอะไรที่จะช่วยเธอทำมัน แต่สามัญสำนึกแบบนั้น ไม่ได้อยู่กับคาร์ล่า
「ว้าว มันแน่น! และยิ่งกว่านั้น นายเห็นทุกอย่างเลย!」
คาร์ล่าแอบเข้าไปในห้องของคนรับใช้ และใส่เสื้อผ้าของอัลม่าด้วยกำลัง ตอนแรกเธอใด้ลองใส่เสื้อผ้าของมิทตี้ แต่ถ้าคุณคิดเกี่ยวกับมัน เธออยู่ในอายุที่กำลังจะเป็นผู้หญิง เธอไม่รู้ว่าจะทำให้บ้ากามที่ชอบเด็กสาวมากัดเหยื่อ ดังนั้น เธอเลือกเสื้อผ้าของอัลม่า แต่ข้างในยังเป็นคาร์ล่าที่มีกายที่มีเสน่ห์
มันแน่นไปทั่วทั้งตัวเธอ และเมื่อเธอยืน คุณเห็นกางเกงในของเธอได้ หน้าอกของเธอไม่สามารถอยู่ใต้ผ้าได้และหน้าอกเธอเปิดพร้อมกับแสดงหัวนมเธอ เธอแค่ปกปิดมันได้ด้วยมือเธอ
「รูปลักษณ์นี้มันน่าอายมากกว่าเปลือยอีก…ไปให้เร็วเถอะ」
ถ้าเธอพูดว่าเธอได้ถูกบังคับให้แต่งตัวแบบนี้ การที่เขาจะถูกไล่เป็นสิ่งที่แน่นอน คาร์ล่าเลี่ยงการจ้องที่แปลกจากผู้คนและมุ่งหน้าไปที่โรงม้า
「ชั้นอยู่นี่แล้ว! รูปลักษณ์นี้เป็นยังไง? มันเร้าอารมณ์นายมั้ย?」
เธอเข้าไปที่โรงม้าและพยายามด้วยกำลังทั้งหมดของเธอเพื่อบิดตัวเธอ เธอส่ายก้นของเธอที่คุณเห็นกางเกงในเธอได้ เธอส่ายหน้าอกของเธอที่ซ่อนยอดมันด้วยมือของเธอ ที่อยู่ที่นั่นคือหน้าตาที่ไร้สีหน้าของลีโอโพลต์และนีน่า…..นนน่าและซีเลีย และชายที่เธอรักมากกว่าสิ่งใด
「…」
「…」
「…」
「…」
ความเงียบเติมเต็มโรงม้า มันดูเหมือนมีเพียงชวาร์ซที่ตื่นเต้นขณะที่เขาตีพื้นด้วยเท้าของเขา
「…เอเกอร์และพวกเธอ – ทำไมเธออยู่ที่นี่?」
「ดูแลชวาร์ซและใส่เกือกม้าใหม่」
「หลังจากนั้นออกไปข้างนอกกับซีเลียและเอเกอร์-ซามะ」
「ลีโอโพลต์」
「มันเป็นเพราะฮาร์ดเลตต์-ซามะก็ปล่อยให้นีน่าดูแลบ้านของเค้าด้วย」
「…บ้ากาม」
เสียงเล็กๆของนีน่าดังก้องค่อนข้างโหดร้าย
ระหว่างที่พวกเขาตะลึงกับพฤติกรรมที่แหกคอกของคาร์ล่า เสียงฝีเท้าและเสียงของการวิ่งได้ยินได้จากคฤหาสน์
「เอเกอร์-ซัง! มีปัญหาแล้ว!! โจรได้เข้ามาและห้องเด็กๆได้ถูกปล้น…」
เมลิสซ่าและมาเรียได้พาคนรับใช้เด็กและวิ่งมา
มาเรียคิดว่าขโมยจะยังซุ่มซ่อนอยู่รอบๆคฤหาสน์ดังนั้นเธอวิ่งมาระหว่างที่ยังถือมีดทำครัว
และเมื่อพวกเธอเห็นรูปลักษณ์ของคาร์ล่าทุกคนได้เงียบ
「ส-…เสื้อของหนู…」
อัลม่ากอดมิทตี้แล้วเริ่มร้องไห้ สายตาของมาเรีย – ที่ปรกติจะสนิทกับคาร์ล่า – และเมลิสซ่านั่นเย็นชาจนเป็นน้ำแข็ง และแม้แต่มิทตี้ก็ไม่ซ่อนการดูถูกของเธอ
「นิ-นี่ไม่ใช่ที่นายคิดนะ! มันเป็นคนนั้น! ความผิดของคนนั้น!!」
คาร์ล่าชี้ลีโอโพลต์อย่างสิ้นหวังแต่อย่างที่คาด ความหมายมันไม่ไปถึง เขาได้อยู่ที่นั่นตลอดเวลา
「ชายคนนี้ที่ชั้นได้คุยอยู่ที่นี่ บอกเธอให้ใส่ชุดอัลม่ามาที่นี่เหรอ?」
ได้รับรู้สิ่งนั้น แม้แต่ผมก็ไม่เชื่อว่าเธอทำอะไร และในท้ายที่สุดคาร์ล่าหลุด
「มันเป็นความผิดนายยยยยย!!」
เธอโจมตีลีโอโพลต์ แต่เนื่องจากเสื้อผ้าที่เล็ก เท้าเธอได้พันกัน และเธอหล่นไปที่ภูเขาของขี้ม้าที่มันถูกกวาดไว้
「อุว้า….」
「ฮฮฮฮิ้!」
「อย่าดู!」
「น่าสมเพช…ในท้ายที่สุด หัวใจเธอได้-」
「ฟูเอ่ะะะะ」
เพราะเสื้อเธอได้เลอะ อัลม่าร้องไห้อย่างดัง ระหว่างที่เห็นพฤติกรรมที่น่าขายหน้าของสมาชิกตระกูล ลีโอโพลต์ออกไปเงียบๆ
「นี่มันผิด! นายผิด! นนน่าฟังชั้นนะ นี่มัน-」
「อย่ามาเรียกชั้น อย่ามาแตะชั้น เธอสกปรก!!」
นนน่าขึ้นเสียงดังอย่างไรก็ไม่รู้และกระโดดกลับไป ด้วยเสื้อที่เลอะขี้มา เธอได้ถูกพันโดยเสื้อผ้า – โดยไม่ยืนขึ้นมา – คลานมาหาเรา แม้แต่ผมก็จะวิ่ง
「ทุกคนสำหรับตอนนี้กลับไปที่บ้าน เราจะซื้อเสื้อใหม่ให้อัลม่าด้วยดังนั้นใจเย็น」
ทุกคนในโรงม้าได้หันหน้าไปจากคาร์ล่า อย่างที่คาด หน้าตาและสีหน้าเธอได้เข้มข้น
「ชั้นจะเตรียมอ่างดังนั้นแก้ผ้าแล้วอาบน้ำด้วยตัวเธอเอง หลังจากนั้นอย่าเข้ามาในบ้านจนกว่าชั้นจะบอก」
ผมไม่อยากอยู่ใกล้จนกว่ากลิ่นของขี้ม้าจะหายไป ระหว่างนั่นอยู่ผมควรจะลงโทษเธอที่ทำอะไรโง่ๆ
คาร์ล่าร้องไห้ออกมา
「แต่ชั้นไม่มีเสื้อผ้า…」
「เธอจะไม่แข็งในเวลานี้ของปี แก้ผ้าอยู่ในสวนซักพักแล้วกัน!」
ฤดูกาลมันเป็นยอดฤดูร้อน แม้แต่ตอนกลางคืนมันไม่หนาวเกินไป
「นั่นเป็นไปไม่ได้! เดี๋ยว อย่าทิ้งชั้นไว้ตรงนี้!」
วิถีชีวิตการเปลือยนอกบ้านของคาร์ล่าดำเนินต่อไป จนกว่าลีโอโพลต์จะรายสถานการณ์คืนต่อมา ผมให้ข้อมูลทุกคน แต่ไม่มีส่วนไหนเห็นอกเห็นใจคาร์ล่า ดังนั้นผมนำเงินค่าขนมที่เหลือของผม และทุกคนได้เห็นด้วยกับแผนที่จะซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้อัลม่า
นำเรื่องนั้นไว้ก่อน ระหว่างที่เปลือนในสวน มันดูเหมือนคาร์ล่าและครอลล์ได้ถูกรบกวน
「นี่…น้ำจะเย็น ดังนั้นน้ำร้อน…」
「…….อึนน」
คาร์ล่าทิ้งสิ่งสกปรกที่สุดลงในน้ำ แต่อย่างที่คาดการอาบน้ำจากบ่อน้ำจะเย็นไป
อย่างระวัง ครอลล์ได้น้ำอ่างใหญ่ที่เต็มไปด้วยน้ำอุ่นมาและคาร์ล่าอาบอย่างไม่สำนึกบุญคุณ เธอไม่ถูกปกคลุมไปด้วยดินอีกต่อไป
「ออุ…..」
ธรรมชาติของการอาบน้ำนอกบ้าน คาร์ล่าเปลือย ตาของเด็กชายไปที่หน้าอกที่ใหญ่ของเธอ
「มันคืออะไร? นายมีอารมณ์เหรอ?」
「ไม่เลยซักนิด!」
ไม่เหมือนเมลิสซ่า คาร์ล่าไม่เก็บปาก เธอได้ชี้หว่างขาที่ใหญ่ขึ้น
「แต่ เอ็นของเด็กอย่างในไม่ใช่อะไรที่ต้องกังวล」
อย่างที่คาด ครอลล์ได้โกรธเคือง
「นั่นอะไรน่ะ! พี่เป็นบ้ากามเองนะ พี่ได้เล่นไปทั่วและปกคลุมไปด้วยขี้ม้า!」
「นั่นไม่ใช่! เด็กคนนี้ไม่รู้อะไร…ยังไงซะมันโอเค อาาา ชั้นต้องนอนในสวนวันนี้ หือห์…เอเกอร์โกรธชั้น」
การที่ทำให้ชายที่รักได้โกรธเป็นสิ่งที่แย่ที่สุดที่ต้องทน คาร์ล่าได้ถอนหายใจขณะที่เธอล้างตัวของเธอระหว่างที่เปลือย อย่างน้อยเมื่อเธอเจอเขาพรุ่งนี้ เธอไม่อยากมีกลิ่น
「นิ-นี่」
ครอลล์เลี่ยงสายตาและนำผ้าห่มบางๆออกมา เขากังวลเมื่อเธอจะนอนคืนนี้ นี่คือความคิดของเขา
「…ขอบคุณ」
「ม-มันโอเค ก่อนผมไป…ปกปิดตัวพี่สิ…」
คาร์ล่าแสดงรอยยิ้ม เธอได้รู้สึกขอบคุณน้ำร้อนด้วยกันกับผ้านวม เธอไม่อยากจะสร้างความเข้าใจผิดกับชายที่รักของเธอ ข้างในใจของคาร์ล่า เธอคิดว่าเธอได้ยึดติดกับชายที่ชื่อว่าลีโอโพลต์ มันไม่เหมือนว่าเธอชอบจะทำการกระทำบ้ากามแบบนั้น แต่เธอได้ถูกหลอกให้ทำมัน
นี่เป็นความผิดเขา เพื่อเป็นสิ่งตอบแทนความใจดีของเขา คาร์ล่าคิดว่ามันจะโอเค ที่จะเล่นกับเด็กชายคนรับใช้ในท่าทางทางเพศ
「นายอยากจะเห็นมันมั้ย?」
ระหว่างที่ยังเปลือย เธอเข้าหาครอลล์ เขาเห็นเมลิสซ่าเปลือยมาก่อน แต่นั่นแค่หน้าอกและครึ่งล่างได้ถูกปกปิดด้วยผ้า แค่คาร์ล่าเปิดเผยทั้งตัว การเห็นหว่างขาของผู้หญิงเป็นครั้งแรก ตาของเขาได้ติดอยู่กับที่นั่น
「เฮ้? ถ้านายพูดบอกว่านายอยากจะเห็นชั้นมีบางอย่างดีๆให้นาย」
「ผมอยากจะเห็นมากกว่านี้!」
「ยังมีอีก พูดมันเร็วๆ นายอยากจะเห็นมันมั้ย?」
ปากของเด็กชายขยับไปก่อนที่เขาจะคิดได้
「ผมอยากเห็น!」
คาร์ล่ายิ้มมากกว่าก่อนหน้า เธอนั่งลงและแหวกขาของเธอ
「นี่ไง…」
มือของคาร์ล่าแหวกที่สำคัญของผู้หญิงอย่างช้าๆ
ด้วยเสียงของเนื้อที่ถูกแหวกเล็กน้อย หว่างขาที่ถูกเปิดเผยเป็นสีชมพูเข้ม ปรกติแล้วมันจะถูกทรมาณด้วยเอ็นที่ใหญ่ ดังนั้น โดยไม่ต้องทำงานหนัก มันได้เปิดค่อนข้างกว้าง เด็กชายเห็นทุกอย่างข้างในได้อย่างชัดเจน ดูมันเหมือนเขาพยายามจะกัดมัน เด็กชายกระตุก
「อ้า!? ออออุ!」
เอวของเขาสั่นระหว่างที่เขาคราง กลิ่นเหมือนปลาได้ลอยอยู่ในอากาศ กางเกงของเด็กชายได้เปียกข้างหน้า เห็นรูของผู้หญิงเนื้อๆเป็นครั้งแรกคั้งแต่เขาเกิดมา เขาน้ำแตกโดยไม่แม้แต่จับมัน หน้าของครอลล์เปลี่ยนเป็นสีแดง และเขาพยายามที่จะซ่อนมันด้วยความรีบ จากข้างหลังเขา คาร์ล่าได้สนุกและหัวเราะ
และดังนั้น การทดลองที่จะทำให้ลีโอโพลต์จากไปได้ถูกขยี้ หรือมันทำลายตัวเองไป เขาไม่ได้ใช้สาวๆเป็นของหวานทางสายตาหรือลวนลามพวกเธอเลย ดังนั้นทุกคนไม่มีทางเลือกนอกจากยอมรับเขา
หลังจากนั้น กิจวัตรประจำวันในตอนกลางคืนของครอลล์เพิ่มขึ้นเป็นสามครั้งต่อวัน
—————————————————————
รอบนอกของลานฝึกเมืองหลวง
「หมวดที่หนึ่งไปข้างหน้า! เดินหน้า!」
ในที่ฝึกคือกองพันที่ถูกสร้างใหม่ของผม มาพร้อมกับสามกองร้อยทหารราบ (1 กองร้อย – 200 คน) ที่การฝึกต่อสู้ได้ถูกจัดอยู่ แน่นอนว่า หอกและธนูได้ถูกปิดด้วยผ้า ดังนั้นพวกมันใช้ได้และไม่ทำให้คนบาดเจ็บ แม้อย่างนั้น ความเข้มข้นของการเคลื่อนกำลังคนหลายร้อยในการฝึกต่อสู้จริงๆแล้ว ไม่มีอะไรเหมือนของจริง
วัตถุประสงค์ของการฝึกต่อสู้นี้คือเพิ่มทักษะของกองร้อยใหม่ แต่มีอีกวัตถุประสงค์ลับนอกจากนั้น
「ฮาร์ดเลตต์-ซามะ ได้โปรดพยายามจะเคลื่อนหน่วยที่สองไปทางปีกขวาและปิดล้อมด้วยเศษ」
การต่อสู้ฝึกระหว่างกองร้อย กองร้อยที่ผมสั่งการและกองร้อยที่อากอร์ได้สั่งการนั้นสู้กันอยู่ แต่ผมไม่ได้สั่งการเลยซักนิด แค่เคลื่อนไหวทุกอย่างตามที่ลีโอโพลต์พูด
พูดถึงแล้ว อากอร์ได้สั่งการกองร้อยทหารราบในสหพันฐรัธมาหลายปี ดังนั้นเขาได้ค่อนข้างคุ้นเคยกับมันและเชี่ยวชาญสุดขีด เมื่อเขาสู้ด้วยกองร้อยใหม่กับกัปตันคาร์ล เขาเอาชนะพวกเขา เมื่อเขาสู้กับผม ผมได้อยู่ที่ความเสียเปรียบและมันถูกนำไปที่การเสมอ มันเป็นการเสมอเพราะผู้บัญชาการได้เสียกำลังใจ และทหารที่เขาสั่งการก็มีผลตามไปด้วย
และครั้งนี้ กองร้อยที่ถูกสั่งการโดยอากอร์นั้นดิ้นรนอยู่ถ้าพวกเขาพยายามจะโจมตี เขาตกเป็นเป้าหมายของฝนธนู ถ้าเขาพยายามจะป้องกัน เขาจะถูกข้ามและโดนตีขนาบ แม้แต่ตอนนี้ พวกเขากึ่งโดยล้อมและรับการโจมตีอยู่ฝ่ายเดียว รูปแบบของเขาพังทลาย
ถ้านี่เป็นการต่อสู้จริง งั้นทหารจะร่วงไปทีละคน ในอนาคตอันใกล้พวกเขาจะถูกกวาดล้าง ตรงกลางของลานฝึกมีหอสังเกตการณ์และธงแดงได้ถูกยกขึ้น หัวหน้างานที่ได้ดูจากข้างบนได้ประกาศชัยชนะของเรา
「น่าประทับใจ ท่าน」
ผมรู้สึกเสียใจที่หลอกเขา
「ขอโทษนะ แต่ผู้บัญชาการครั้งนี้เป็นเอเกอร์-ซามะเหรอ? สไตล์มันต่างไปจากครั้งแรกดังนั้น…」
อย่างที่คาดเขารู้ ไม่มีเหตุผลที่จะหลอกเขา
「คนสั่งการครั้งนี้เป็นชายคนนี้」
ผมอธิบายสถานการณ์เรื่องการจ้าง
「เข้าใจแล้ว…ค่อนข้างมีความแตกต่าง」
ด้วยการเพิ่มเพื่อนร่วมงานที่อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ของมาสเตอร์ มันดูเหมือนเขาได้ถูกปฏิบัติอย่างพิเศษ ดังนั้นมันไม่ใช่ความรู้สึกที่ดี อากอร์ได้ทำหน้าสงสัย แต่ธรรมชาติจริงๆของเขาเป็นทหาร; เขาไม่มีทางเลือกนอกจากยอมรับความจริงว่าบางคนที่อยู่เหนือกว่าเขาได้รับการปฏิบัติดี
ในความเป็นจริง มันเป็นเพราะผมไม่ได้โยนผู้ติดตามที่ไม่มีบ้านเข้าไปในค่ายทหาร ดังนั้นผมให้เขาอยู่กับผม
「แต่ชั้นจะไม่ให้นายถอนตัวไปทั้งอย่างนี้ มาสู้กันอีกครั้ง」
ครั้งนี้ลีโอโพลต์ได้สั่งการโดยตรง ผมขึ้นไปที่หอสังเกตุการณ์ระหว่างที่ซีเลียดู การฝึกทหารวันนั้นได้เข้มข้นและหนัก แต่ในท้ายที่สุด ทั้งอากอร์และคาร์ลไม่สามารถได้ชัยชนะจากลีโอโพลต์ การฝึกได้จบ ผมกลับไปเมืองหลวงบนหลังม้า แต่คุยกับลีโอโพลต์เกี่ยวกับอะไรที่จะเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนนี้ไป ซีเลียดูเหมือนจะไม่พอใจข้างผม รู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ แต่มันช่วยไม่ได้
「เขาดูไม่เหมือนว่าจะโกหก」
「ในท้ายที่สุด มันเป็นเพียงการฝึก มันมีค่าในการเพิ่มผลมันในการต่อสู้จริง」
เพราะเขาไม่ได้โม้ มีความจำเป็นที่จะคิดเกี่ยวกับการปฏิบัติกับเขา แต่ก่อนหน้านั้น มีบางอย่างที่ผมอยากจะถาม
「นายคิดยังไงเกี่ยวกับกองร้อยทหารราบ?」
「มันยังไม่โตอย่างร้ายแรง มันช่วยไม่ได้เพราะพวกเค้านั้นถูกก่อตั้งใหม่ แต่พวกเขามีทักษะในการจัดรูปแบบ ดังนั้นถ้าเราเพิ่มความเร็วในการตอบสนองคำสั่ง แม้ว่ากองทัพที่มีทักษะสูงมาสู้กับเราก็จะได้รับความพ่ายแพ้」
「นายคิดยังไงเกี่ยวกับอากอร์และคาร์ล?」
「ถ้าคุณคิดเกี่ยวกับพวกเค้าในฐานะผู้บัญชาการ ขีดจำกัดในการสั่งการนั้นอยู่ที่ขนาดกองร้อย สำหรับกองร้อยและต่ำลงมาพวกเขาเหนือกว่าธรรมดาและธรรมดาตามลำดับ พวกเค้าเข้าใจว่าจะทำการใช้งานกลยุทธ์ที่ตั้งไว้ยังไง แต่นอกจากเรื่องนั้นแล้ว พวกเค้าทำอะไรไม่ได้มากกว่านั้น」
คำพูดที่เจ็บแสบอย่างรุนแรง ทำให้เพื่อนซี้ของผมที่สู้ด้วยกันมากับผมดูเหมือนคนโง่ ซีเลียได้บิดเบี้ยวหน้าของเธออย่างโจ่งแจ้ง และผมก็ไม่ได้รู้สึกดีด้วย
「ผมขออภัย แต่ผมจะไม่โกหก」
ตั้งแต่แรก ผมไม่ได้คาดหวังการพิจารณาโดยละเอียด หรือความสนใจจากชายคนนี้ ผมคะยั้นคะยอให้เขาพูดต่อ
「คุณพูดได้ว่าการปล่อยหน่วยของกองร้อยให้ผมจะทำให้พวกเขามีความสามารถ สำหรับตอนนี้ มันเพียงพอแล้ว」
ถ้าคนนี้บอกว่ามันโอเคงั้นมันจะโอเคจริงๆ เขาไม่ใช่คนที่ขายคำเยินยอ
「งั้น นายจะคิดยังไงถ้าชั้นเอากองร้อยทหารราบอีกกองให้นายสั่งการ?」
「ผมจะรับมันถ้านั่นเป็นคำสั่ง แต่ผมพูดไม่ได้ว่ามันจะเป็นแผนที่ดีที่สุด」
「นายไม่มีความมั่นใจเหรอ」
「ผมมั่นใจว่าผมดีกว่าพวกเขาและนั่นคือทั้งหมด ผมหวังที่จะอยู่ในตำแหน่งที่ผมเป็นเจ้าหน้าที่และมีส่วนร่วมในการสร้างแผนการ ผมจะนำฮาร์ดเลตต์-ซามะไปสู่ชัยชนะอย่างแน่นอน」
「อะ-! มันกระทันหันไปนะ!」
ซีเลียพูดขึ้นมา การเป็นเจ้าหน้าที่ของกองพันหมายความว่าภายในกองพัน มันเป็นจุดยืนที่อยู่ต่ำจากผู้บัญชาการ มันเป็นตำแหน่งสูงที่เท่ากับผู้ช่วย มันไม่ใช่บางอย่างที่จะมอบให้คนที่เพิ่มจ้าง แต่เท่าที่ผมเห็นการการฝึกต่อสู้เมื่อกี้นี้ มันดูเหมือนจะดีที่สุด
「ชั้นทำอย่างนั้นไม่ได้」
「นั่นใช่แล้ว! แน่นอนว่าเขาไม่ได้!」
「เจ้าหน้าที่ของกองพันในท้ายที่สุดแค่เป็นสมาชิกของกองทัพ ลอร์ดราดาห์ลจำเป็นต้องแต่งตั้งตำแหน่งนั้น แต่ชั้นไม่คิดว่าเขาจะรับรู้นายเพราะนายมาจากขุนนางที่กบฏ」
「นั่นใช่แล้ว!」
「ผมทราบดี」
「นั่นทำไม นายควรจะรับคำแนะนำของชั้นและอยู่ข้างชั้นเป็นผู้ติดตามตอนนี้ ในท้ายที่สุด ควันหลงของความปั่นป่วนรอบๆการกบฏจะเงียบลง หรือเมื่อชั้นได้เลื่อนตำแหน่ง ชั้นเพิ่มขอบเขตของคนใต้ดุลพินิจของชั้นได้」
「เอออ๋-!?」
ซีเลียเสียงดัง
「ผมจะรับมันอย่างขอบคุณ」
ปรกติแล้ว ไม่มีทั้งชื่อเสียงหรือรางวัล แค่การเพิ่มงาน ผมคิดว่าอย่างน้อยเขาจะบ่น แต่ลีโอโพลต์รับรู้มันด้วยการตอบสองอย่าง
「นายมีอะไรจะบ่นมั้ย?」
ลีโอโพลต์ยิ้มเล็กน้อยเป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่เจอเขา
「เมื่อฮาร์ดเลตต์-ซามะเป็นขุนนางที่มีดินแดน ผมทำงานในกองทัพเป็นนักวางแผนของกองทัพได้ ผมเติมเต็มหน้าที่ของการเป็นเจ้าหน้าที่ได้เป็นการส่วนตัว เพราะนั่นจะประสบความสำเร็จในเวลาสั้นๆ」
สีหน้าของเขาหายไปในไม่นาน และตาที่เย็นชาของเขามองไปที่เมืองหลวง ผมไม่มีความสนใจอดีตของเขา แต่ผมอยากจะรู้ความลับของความสามารถและความเลือดเย็นของเขา
เมื่อผมได้ออกจากข้างลีโอโพลต์ ซีเลียได้เกาะผมโดยไม่ช้าไปเลย ซีเลียอยากจะถูกเอาใจจนเขารู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเรา
—————————————————————
ชื่อ : เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต 19 ปี ฤดูร้อน
สถานะ : บารอเนตอาณาจักรโกลโดเนียกองทัพกลางกองพลที่ 3 กองพันผสม (800 คน)
เงินเดือนประจำปี 140 ทอง
เงิน : 1228 เหรียญทอง (เงินและต่ำลงมาไม่นับ)
อาวุธ : แอ่งคู่ (ดาบยาว), บัลดิชใหญ่ (หอก)
อุปกรณ์ : เกราะเต็มตัวเหล็กระดับสูง, ผ้าคลุมสีดำ (ต้องสาป)
พวกพ้อง : นนน่า, เมลิสซ่า, มาเรีย, คาร์ล่า
คนรับใช้ : มิทตี้, อัลม่า, ครอลล์, นีน่า
ลูกน้อง : ซีเลีย (ผู้ติดตาม), ลีโอโพลต์ (ผู้ติดตาม), อากอร์ (ผู้ช่วย), คาร์ล (ผู้บัญชาการกองร้อย), คริสตอฟ, ชวาร์ซ (ม้า)
จำนวนคู่นอน : 29
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord