38 ทากัตซูกิ มาโกโตะท้าทายลาเบรินทอส (วันที่สอง)
“พวกเราถูกตาม”, ผมบอกลูซี่
“เอ๋?”, ลูซี่มองไปข้างหลัง
“นายพูดอะไรหลังจากตั้งนาน?” (ลูซี่)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
“พวกเขาตามเรามาตลอดตั้งแต่เราเข้ามาในดันเจี้ยนแล้ว” (ลูซี่)
จริงเหรอ?!
“บอกชั้นเร็วกว่านี้หน่อยซี่!” (มาโกโตะ)
“ชั้นนึกว่านายจะสังเกตุได้นานมาแล้ว…โทษที” (ลูซี่)
ลูซี่หดหู่
“อ้า, ไม่, มันเป็นหน้าที่ชั้นที่จะจับเรื่องแบบนี้ แม้อย่างนั้น, ชั้นตกใจที่เธอสังเกตุเห็น” (มาโกโตะ)
“พวกเค้าพูดเรื่องน่ากลัวอย่าง ‘ชั้นจะฆ่าพวกมัน’ ทั้งหมดระหว่างที่มองเราด้วย พวกเค้าต้องเป็นคนที่สร้างปัญหาที่สมาคมนักผจญภัยแน่ พอมาคิดว่าพวกเค้าจะตามเราตลอดมาถึงนี่, ช่างเป็นกลุ่มที่อันตราย” (ลูซี่)
“…”
เฮ้ย เฮ้ย!
นี่มันไม่ใช้สถานการณ์ที่เลวร้ายเเหรอ?
พวกเขาตามเราตลอดทางลึกลงไปในดันเจี้ยน
มันไม่มีทางที่พวกเขาจะคิดอะไรผิวๆอย่างกระทืบเรานิดหน่อย
เช็คโดยตรวจจับ, มันมีประมาณ 10 คนที่ตามเรา
ผมไม่รู้ว่าพวกเขามีความสามารถแค่ไหน, แต่ผมอยากจะเชื่อว่าพวกเขาต่ำกว่าระดับเหล็ก
ถ้าพวกเขามีระดับเงิน, มันจะเป็นการเช็คเมท
ทั้งหมดเพราะมันจะหมายความว่าพวกเขาอยู่ในระดับเดียวกับนีน่า-ซัง
“พวกเค้าทำให้เป็นเรื่องใหญ่นะแค่ทำดาบมิธริลหักอ่ะ” (ลูซี่)
“เอ่อ, ใช่…” (มาโกโตะ)
จริงๆแล้ว, ผมถามราคาดาบมิธริลจากฟูจิ-ยัง
‘มันต้องไม่ต่ำกว่า 5,000,000 จี’, คือที่เขาบอก
5,000,000 จี คือรายได้เฉลี่ยต่อปีของนักผจญภัยระดับเหล็ก
ใช่, ถ้าบางอย่างที่เทียบกับงานทั้งปีได้พัง, ผมก็จะสาบานว่าจะแก้แค้นเหมือนกัน
“…มาวิ่งหนีกันเถอะตอนนี้ [เวทย์น้ำ: มิสท์]” (มาโกโตะ)
หมอกปรากฏขึ้นในทั้งถ้ำ
ผมยังได้ใช้งานซ่อน
ต่อไปคือการจัดการกับมันยังไงก็ตามแต่
มันมีทางแยกหลายทางในลาเบรินทอส
ผมนำวิสัยทัศน์ของพวกเขาไป, และด้วยซ่อน, เราน่าจะสามารถทิ้งพวกเขาไปได้
“ห่าเอ้ย! พวกมันสังเกตุเห็นเราเรอะ?”
“หามัน! มันไปได้ไม่ไกลหรอก”
“อย่าแยกกันมาก ทั้งหมดนี่มันมีมอนสเตอร์ด้วย”
ฝีเท้าได้ห่างและห่างออกไป
“พวกมันไปแล้ว” (ลูซี่)
ลูซี่ยืนยันด้วยหูของเธอ, ดังนั้นมันควรจะแม่นยำ
มันไม่มีสัญญานจากตรวจจับด้วย
“ฮ่าาห์… ชั้นขอโทษ, ลูซี่” (มาโกโตะ)
“ทำไมนายกลายเป็นคนที่ขอโทษล่ะ?” (ลูซี่)
“มันเป็นความล้มเหลวของชั้น” (มาโกโตะ)
ผมไม่ควรจะไปตัดดาบของอีกฝ่าย
ผมนึกว่าเราไม่ควรถูกมองหยาม, และในผลลัพธ์, ผมจบอยู่ที่การนำปาร์ตี้มาตกอยู่ในอันตราย
“นายพูดอะไรน่ะ? ชั้นไม่ถือนะ” (ลูซี่)
ลูซี่พูดด้วยยิ้มที่แพรวพราว
ผมดีใจที่ลูซี่เป็นพวกผม
“เราทำอะไรต่อไปดีล่ะ?” (ลูซี่)
“ตอนนี้, มาไปที่เป้าหมายเดิมของเราที่เป็นน้ำตกยิ่งใหญ่ ปัญหากับอันธพาลก่อนหน้านี้… มันทำชั้นปวดหัวนิดนึงน่ะ” (มาโกโตะ)
“มันไม่โอเคเหรอถ้าจะไม่สนใจพวกมันน่ะ?” (ลูซี่)
“มันไม่มีทางจะเป็นแบบนั้นได้” (มาโกโตะ)
เมื่อเรากลับไป, มาปรึกษากับฟูจิ-ยังเถอะ
◇◇
เขาวงกตที่ยิ่งใหญ่, ลาเบรินทอส
ดันเจี้ยนที่ใหญ่ที่สุดในทวีป, และที่ที่พูดกันว่าเป็นหนึ่งในที่ที่สวยที่สุด, น้ำตกยิ่งใหญ่
“มันคือไนแองการ่า…” (มาโกโตะ)
“ว้าาาห์…” (ลูซี่)
ผมมาจบที่พึมพำชื่อของน้ำตกดังหมายเลขหนึ่งของโลกที่แล้วของผม
ลูซี่ยังตะลึงอยู่ข้างผม
เหวปรากฏขึ้นกระทันหันในพื้นที่ที่ลึกของชั้นบนของดันเจี้ยน, และทะเลสาบใต้ดินสามารถมองเห็นได้
มันมีน้ำตกยักษ์อยู่ล้อมรอบทะเลสาบใต้ดินนั้น
พื้นที่ใต้ดินที่กว้างขวางที่ผมไม่สามารถมองเห็นเต็มภาพได้ ดูเหมือนจะมีส่วนบนของพื้นที่ทำงานเป็นห้องโถง โดยมีแสงแดดเข้ามาจากทางนั้น มันสร้างภาพที่เหมือนภาพลวงตา
ในแสงอาทิตย์, มันมีนกใหญ่บินอยู่รอบๆ
“ว่าแต่, ไนแองการ่าคืออะไรหรอ?” (ลูซี่)
ลูซี่โต้ตอบ
“สถานที่ทัวร์ในโลกที่แล้วของชั้นน่ะ” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว ยังไงก็เถอะ, ข้างล่างเหวนี้คือชั้นกลาง, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)
“ใช่, มันจะแย่ถ้าเราตกลงไป” (มาโกโตะ)
จากแผนที่, เหวนี้ลึก 200 เมตร
ทะเลสาบใต้ดินเห็นได้ชัดว่าเป็นส่วนหนึ่งของชั้นกลาง
พูดอีกอย่าง, มันอาจจะดูเป็นวิวที่สวยงาม, แต่ในสิ่งนี้, มันมีมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งอยู่รอบๆ
มันเป็นเวลานั้น…
“?!”
ลูซี่หันหลังกระทันหัน
ตรวจจับผมมีสัญญานในเวลาเดียวกัน
“เฮ้ย เฮ้ย, พวกมันอยู่นี่จริงว่ะ”
“บอกแล้ว พวกมือใหม่มานี่ตลอดแหละ”
“โยย่, นักผจญภัยจากมักกาเรน มึงสร้างเรื่องกะพวกกูไว้นะ”
หนึ่งในที่ปรากฏขึ้นคือนักผจญภัยจากเมื่อวาน
ยิ่งกว่านั้น, มันมีคนที่ดู-ชั่วร้ายผู้ที่ดูเหมือนจะเป็นพวกของเขา
รวมแล้ว 10 คน
นั่นที่เราไม่ทันสังเกตุถึงคนเยอะขนาดนี้หมายความว่า…
“ซ่อน, หื้อห์” (มาโกโตะ)
“ชั้นขอโทษ, มาโกโตะ ชั้นไม่ทันสังเกตุ” (ลูซี่)
“ไม่, ชั้นก็ผิดเท่ากัน” (มาโกโตะ)
เมื่อมาคิดว่าสกิลที่ผมใช้จะถูกใช้กับผมจะสร้างปัญหาขนาดนี้
“เฮ้ย, อย่าทำเอลฟ์เจ็บ แม่งดูเหมือนจะขายได้ราคา มันหายากที่แม่งมีผมแดง”
“เท่าไหร่วะ?”
“เราต้องเชคของให้ถูกต้องก่อน”
พวกมันมีบทสนทนาที่น่ารังเกียจระหว่างที่แสยะยิ้มบนใบหน้า
เข้าใจแล้ว, พวกนี้เป็นพวกพ่อค้าทาส
“เฮ้, ผมขอโทษที่ทำดาบพวกคุณพัง ผมขอโทษแล้ว, งั้นให้เราทำอะไรถึงจะยกโทษให้?” (มาโกโตะ)
นี่มันน่าจะไร้ความหมาย, แต่ผมยังจะลองคุยและดู
“หือห์? มึงตายอยู่นี่แหละ ดูเหมือนมึงไม่มีอุปกรณ์ดีๆด้วย, แต่มีดนั่นน่าจะได้ราคาดีว่ะ”
“ล่ามือใหม่เรอะ?” (มาโกโตะ)
นี่คือที่ลูคัส-ซังเตือนผม
“โออ้, มึงรู้จักนี่”
ผู้ชายหัวเราะออกมาดังๆ
“เฮ้ย! ล้อมมัน!”
ผู้ชายที่มีดาบมิธริลส่งสัญญาน, แล้วพวกมันก็ล้อมเราโดยมีน้ำตกอยู่ด้านหลัง
“มา-มาโกโตะ…” (ลูซี่)
ลูซี่จับเสื้อผม
“มา งั้น” (มาโกโตะ)
เราควรทำอะไรดี?
ผมกำลังสงสังว่าจะตอบโต้สถานการณ์นี้ยังไง ผมควรจะเอามาจากทางเลือกที่ผมมี
{…จนกระทั่งผมปวดหัวอย่างมาก}
การปวดหัวหายไปโดยเร็ว, แต่สัญญานเตือนดังต่อไป
สกิลตรวจจับ
มันเดิมทีแล้วเป็นสกิลที่ตรวจ มอนสเตอร์ระดับ ต่ำ, กลาง, และสูง ที่เข้ามาใกล้
สกิลที่ส่งเสียงสัญญานอยู่ในหัวผม
แต่มันมีระดับที่สูงก่วาระดับสูงมอนสเตอร์ผู้กำหนดภัยพิบัติ, และเมื่อคุณเจอมันเป็นครั้งแรก
‘ขึ้นอยู่กับคน, มันอาจจะนำไปสู่การปวดหัว, ดังนั้นระวังด้วย’, ที่ที่พนักงานต้อนรับที่สมาคม, แมรี่-ซัง, อธิบายให้กับผมครั้งหนึ่ง
มอนสเตอร์ผู้กำหนดภัยพิบัติไม่สามารถจัดการคนเดียวได้ เพราะพวกมันถือว่าเป็นภัยพิบัติในตัวมันเองอย่างเห็นได้ชัด
กำหนดภัยพิบัติถูกแบ่งออกเป็นสี่: หมู่บ้าน, เมือง, ประเทศ, และ ทวีป
ถ้ามอนสเตอที่กำหนดภัยพิบัติหมู่บ้านปรากฏ, หมู่บ้านนั้นจะถูกทำลาย
เมื่อมอนสเตอร์ผู้กำหนดภัยพิบัติปรากฏขึ้น, มันจำเป็นต้องมีกองกำลังติดอาวุธแห่งชาติเพื่อจัดการกับมัน
เหมือนคณะอัศวินแห่งแสง
“มาโกโตะ…?” (ลูซี่)
“โอออ้, เป็นอัศวินปกป้องผู้หญิงหรอมึง? กล้าหาญดีนี่”
อันธพาลพูดอะไรบางอย่าง, แต่ผมไม่ได้ฟัง
ที่ไหน?
มันอยู่ที่ไหน?
มันจะมาจากที่ไหน?
{“บุโอออออออออออ้ห์!!!”}
เสียงคำรามที่สั่นสะเทือนถึงอากาศกังวานขึ้น
*แคร็ก!*
พื้นบวมขึน, และอะไรบางอย่างขนาดยักษ์ได้ปรากฏ
แค่พอดีตรงกลางระหว่างเราและนักผจญภัยที่น่ารังเกียจ
“มัง…กร?” (ลูซี่)
ลูซี่พึมพำ
ไม่มีใครจากกลุ่มนักผจญภัยจะตอบสนองมันได้
{“ทั้งหมดนี่มังกรทุกตัวมันกำหนดภัยพิบัติ วิ่งหนีให้เร็วที่สุดเมื่อเห็นมัน”}, คือที่ลูคัส-ซังอธิบายกับผมที่แผงของสมาคม
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน