37 เล่ม 2 ตรวจทางการแพทย์
“ชื่อผมคือฮิโระ กัปตันยานของเรา คนเหล่านี้คือลูกเรือของผม เอลม่าและมีมิ เราจะอยู่ในความดูแลของคุณครับ ดอกเตอร์ โชโกะ”
“โอ้ มันโอเค มันโอเค ไม่จำเป็นต้องสุภาพกับชั้นหรอกพวกคุณ มาสบายๆกันเถอะ ดีมั้ย?”
“อย่างนั้นเหรอ? งั้นผมจะรับนั่นละกันครับ”
ผมพลักหน้าระหว่างที่คิดว่าหัวใจของหมอมันใหญ่เท่าหน้าอกของเธอ
“นายจะรับการตรวจสุขภาพครอบคลุมทั้งหมดวันนี้ ใช่มะ?”
ดร. โชโกะถามเพื่อยืนยัน ขณะที่เธอนำเทอร์มินัลแท็บเล็ทออกมาจากที่ไหนไม่มีใครทราบ มันมาจากไหนกันครับ? แท็บเล็ทนั่น หมอมีทั้งสองมืออยู่ในกระเป๋าเสื้อโค้ทก่อนหน้านี้ ไม่ใช่เหรอ?
“เอ่อ ตอนนี้ผมอยู่ในสถานการณ์ที่ว่าผมไม่รู้ว่าผมได้รับวัคซีนกันเชื้อหรือโรคไปรึยัง แล้วมีมิที่นี่ได้แค่พวกธรรมดาที่สุดตอนอยู่ในเทอร์เมนไพร์ม เพราะเราจะบินไปทั่วกาแล็กซีระหว่างที่ทำงานทหารรับจ้าง มนัจะยอดเยี่ยมถ้าเราได้พวกมันมาทั้งหมดด้วย แล้วเธอล่ะ เอลม่า?”
“หนูได้ที่สำคัญๆส่วนใหญ่ไปแล้ว และมีภูมคุ้มกันของเอลฟ์ แบบหนู ที่มันดีกว่ามนุษย์เยอะ การฉีดไม่ได้จำเป็นกับหนูมากจริงๆ แต่มันจะดีกว่าที่จะปลอดภัยไว้ก่อน เลยเอาตัวสำคัญๆให้หนูละกันอย่างน้อย”
“เข้าใจแล้ว สาวๆมีความกังวลอื่นมั้ย?”
“อืม แล้วเกี่ยวกับความทรงจำพี่ล่ะ ฮิโระ-ซามะ–”
“ขอโทษ มีมิ นั่นเป็นเรื่องโกหก”
ผมขัดมีมิ ที่กลังจะน้ำการอ้างว่าความจำเสื่อมของผมออกมา และปฏิเสธคำพูดของน้องเค้า ตาของมีมิเบิกกว้าง และนองเค้าจ้องตรงมาที่ผม มันดูเหมือนน้องเค้าช็อกจริงๆ
“ความจำเสื่อมมันไม่จริง แต่ผมมีสถานการณ์ที่ซับซ้อนบางอย่าง แต่ความทรงจำผมมันเละเทะ ผมถูกโยนเข้ามาสู่เทอร์เมน ไพร์มโดยเป็นผลมาจากไฮเปอร์ ไดร์ฟ ทันมั้ยครับ แต่ผมโนไอเดียเลยว่าจริงๆแล้วอะไรเกิดขึ้นนะ ผก็ไม่เจอดาต้าไหน เกี่ยวกับเทอร์เมนไพร์มบนดาต้าแบงก์ของยานของผม มันเหมือนจู่ๆผมก็ถูกโยนมาที่โลกนี้ โดยมีแต่พระเจ้าที่รู้ว่าเหตุผลคืออะไร”
“……เฮฮ๋? นั่นฟังดูค่อนข้างลึกลับนะ”
“ใช่ครับ แล้วผลของการที่ความทรงจำมันเละเทะ เนื่องจากอุบัติเหตุจากไฮเปอร์ไดร์ฟ มันมีส่วนของโลกนี้ที่ผมไม่คุ้นเคย ผมใช้โอกาสนี้เพื่อตรวจ เพื่อที่จะหาว่าอุบัติเหตุนั้นมันมีผลอะไรอื่นกับผมมั้ย นอกจากที่ความทรงจำเละเทะ”
“เข้าใจแล้ว มีความเป็นไปได้ว่าตัวนายจะได้รับอิทธิพลด้านลบ เมื่อนายหมดสติระหว่างอุบัติเหตุจากไฮเปอร์ไดร์ฟนั่น ชั้นเห็นด้วยว่านายควรจะตรวจ”
หมอโชโกะพยักหน้าของเธอในความเห็นด้วย ขณะที่เธอใช้งานเทอร์มินัลแท็บเล็ท เธอเตรียมการบันทึกทางการแพทย์เหรอ?
“นายมีประวัติทางการแพทย์ที่ชั้นต้องรู้มั้ย?”
“ผมโอเค เท่าที่ความทรงจำผมเป็นน่ะนะ”
“หนูโอเคค่ะ”
“หนูก็เหมือนกัน”
ผม เอลม่า และมีมิทั้งหมดส่ายหัวของเรา ผมไม่ได้เป็นภูมิแพ้ และผมคิดว่าตัวของผมมันคือคำว่า สุขภาพดี
“ยังไงซะ มาเริ่มด้วยการตรวจร่างกายเถอะ เราจะทำการแสกนเต็มๆในพอดทางการแพทย์ก่อน เรามีโมเดลล่าสุดติดตั้งอยู่ที่อาคารนี้”
“พวกมันเป็นผลิตภัณฑ์ของอินากาวะ เทคโนโลยี่เหรอครับ?”
“ช่าย แชร์ของเราอยู่ในตลาดกาแล็กติก อย่างไรก็ตาม ชั้นรับประกันสมรรถนะและสเปคของมัน ความจริงที่ว่ามันใหญ่กว่าโมเดลทั่วไปและราคาสูงกว่านิดหน่อยทำให้มันดีมาก และเพราะทั้งหมดเราพัฒนามันด้วยผลงานอยู่ในใจ”
เราตามหมอโชโกะที่ส่งเสริมผลิตภัณฑ์ของบริษัทด้วยน้ำเสียงที่ภาคภูมิใจ หมอโชโกะอธิบายเกี่ยวกับด้านเทคนิคของพอดทางการแพทย์ของอินากาวะ เทคโนโลยี มันฟังดูเหมือนภาษากรีกสำหรับผม มีคำทางเทคนิคมากมายผสมอยู่ ผมเลยตามเธออธิบายไม่ได้
“มันอยู่นั่นไง”
“ผมเข้าใจแค่ประมาณยี่สิบเปอร์เซ็น”
“หนูเข้าใจว่ามันเป็นผลิตภัณฑ์ที่น่าประทับใจ!”
“ใช่ๆ มันฟังดูค่อนข้องข้างน่าประทับใจนะ ไม่ใช่เหรอ?”
“อึน ไม่ว่ายังไง มันน่าทึ่ง เข้าใจแค่นั้นก็โอเคแล้ว”
ดูเหมือนเธอไม่ได้มีผลกับการตอบสนองจืดชืดองเรา หมอโชโกะยังมีกำลังใจดีอยู่ ผมคิดว่าจริงๆแล้วเธอชินกับการตอบแบบนั้นของคนอื่นเหมือนที่เรามีกับการพูดของเธอ ไม่ว่ายังไง คนนี้รู้สึกเหมือนเธออยู่บ้านทำวิจัยทางการแพทย์ แทนที่จะเป็นดูแลคนไข้
“ยังไงซะ โดยพื้นฐานแล้วพวกนายเป็นคนช่วยชีวิตชั้น ชั้นจะทำให้มั่นใจ ว่าเตรียมอุปกรณ์ล่าสุดสำหรับพวกนายทั้งหมด ดังนั้นสบายใจได้เลย”
“ช่วยชีวิต……? หมอเป็นหนึ่งในผู้โดยสารของยานที่เราช่วยเหรอ?”
หมอโชโกะหันมา และพยักหน้าแรงๆ
“ช่าย ชั้นคิดไปแล้วว่า ‘พวกชั้นตายแน่เลยที่นี่’ ในเวลานั้น รู้ป่ะ เห็นป่ะว่า แม้ว่าชั้นจะเป็นผู้หญิง ชั้นแค่ดูเรียบๆ ถ้าโจรสลัดมันขึ้นยานได้ ชั้นน่าจะเป็นคนที่โดนเก็บ รู้ป่ะ”
เธอยักไหล่ของเธอขณะที่เธอพูดอย่างนั้น จริงเหรอ? ผมไม่มั่นใจมากนะเรื่องนั้นน่ะ เพราะเมื่อคุณได้มองเธอดีๆ จริงๆแล้วหมอโชโกะค่อนข้างสวย และสินทรัพย์เธอก็ใหญ่ด้วย โจรสลัดอาจจะถูกล่อลวงที่จะลักพาตัวเธอไปให้ตัวเอง แต่ผมพูดไม่ได้ว่านั่นมันจะดีกว่าถูกเก็บม้้ยนะ
“อืม มันเป็นอย่างนั้นแหละ โดยพื้นฐานแล้วชั้นถูกบังคับให้ดูแลการตรวจขุนนางและพวกคุณๆรวยๆ เห็นป่ะ…… โอ้ แต่อย่ากังวล พวกคุณๆ ชั้นมีใบอนุญาตเป็นแพทย์ที่ถูกต้อง เคมั้ย และชั้นมั่นใจว่าทักษะชั้นในฐานะแพทย์ว่ามันเหนือกว่าหมอทั่วไป”
“เข้าใจแล้ว”
ผมทำได้แค่พยักหน้าเขาใจ มันไม่เหมือนว่าจู่ผมจะเปลี่ยนหมอที่ดูเคสผมได้ และการไปสงสัยทักษะเธอมันหยาบคายด้วย
ผมหันไปหามีมิและเอลม่า เพื่อพบว่ามันมีความวิตกกังวลบนสีหน้าพวกเธอ ยังไงซะ ผมเดาว่านั่นปรกติ แน่นอน พวกเธอจะ ตอบสนองแบบนั้น แต่เจ้าตัวเองบอกว่ามันจะโอเค เราเลยไม่มีทางเลือกนอกจากจะเชื่อความสามารถของเธอ
และเราไปเอาความเห็นที่สอง ที่โรงพยาบาลอื่นได้ ถ้าผลมันออกมาแล้วฟังดูยังไงๆ มันจะดีที่สุดตอนนี้ ถ้าเราเชื่อฟังการตรวจร่างกายแบบครอบคลุมทั้งหมดของหมอโชโกะ
“ยังไงซะ มันคือที่นี่ ได้โปรดเอาเลยและเขาไปข้างใน ทุกคน”
“ได้เลย….โว่วว”
“ว้าา”
“เฮฮ๋”
ห้องที่หมดโชโกะนำเรามามีเมดพอดเรียงกัน ที่มันดูเหมือนจะดีกว่าที่อยู่บนห้องพยาบาลของกฤษณะเยอะ และจริงๆ ที่มันดูใหญ่กว่า เมดพอดสแตนดาร์ดบนกฤษณะ มันแค่ใหญ่เท่าเตียงขนาดเล็ก แต่เมดพอดที่นี่ ดูเหมือนมันจะใหญ่เท่าห้องพยาบาลของกฤษณะเลย ความสูงมันประมาณ 2 เมตร และความยาว 2 เมตรคล้ายกัน และความกว้างมัน 3 เมตร
“มันใหญ่แน่นอน”
“แน่นอนมันเป็นอย่างนั้น แต่เบบี้เหล่านี้มันติดตั้งไปด้วยคอมพิวเตอร์โพซิตรอน สำหรับการวิเคราะห์ดาต้าที่ละเอียดแบบอัลตร้า เราค่อนข้างภาคภูมิใจกับสิ่งที่มันทำได้ งั้นตอนนี้ โปรดถอดเสื้ผ้าออกและแต่ละคนเข้าไปคนละพอดเลยจ่ะ”
“เอ่อ เราควรถอดมากแค่ไหน?”
“ทู้〜กสิ่ง”
“ทุกสิ่ง หือห์”
“ใช่ ทุกสิ่ง โอ้ และชั้นคุ้นกับการเห็นตัวเปลือยๆของคนไข้นะ ไม่มากก็น้อย ดังนั้นไม่ต้องถือชั้นซักนิดเลย”
“เอ่อ โอเค……”
‘มันมีทางอื่นมั้ย? บางทีหมอโชโกะไม่ถือมัน แต่เราถือ……’ คือที่ผมคิด และผมไม่พูดออกมาในท้ายที่สุดและเริ่มถอดชุดฝึก และชำเลืองมองมีมิและเอลม่า–
“ไม่ ห้ามดู”
เอลม่าโยนแจ็คเก็ตของเธอมาและโดนหัวผมเต็มๆ แจ็คเก็ตมันบังสายตาผม
“เร็วเข้า แก้ผ้า และเข้าไปในพอด มีมิ และนาย มิสเตอร์ นายอยู่นั่นจนกว่าเราทั้งสองจะเข้าไปนะ โอเคมั้ย?”
“อาย อาย มาดาม!”
ผมทำการตะเบ๊ะอย่างคมกริบและยืนเตรียมพร้อม แต่ผมเปลือยถึงก้นแล้วยกเว้นแจ็คเก็ตที่อยู่บนหัวของผม สาวๆ ไม่ใช่นี่มันไม่แฟร์เหรอ? เธอไม่สน? โอเคถ้างั้น
“พวกเธอทั้งสองคนเข้าเมดพอดแล้ว”
หมอโชโกะเรียกออกมาเพื่อบอกผม ผมนำแจ็คเก็ตที่ปิดหัวผมมออกและโยนไปกับเสื้อผ้าของผมในตระกร้าผ้าใกล้ๆ
“ขอบคุณ ขอโทษที่เอาอะไรไม่น่าดูให้ดู”
“ไม่ ไม่ ชั้นสบายน่า”
ผมจบที่การคำนับหัวขอโทษของโพย เพราะมันจะไม่ดีที่มัวแต่จ้องหมอ ผมไปข้างหน้าและเข้าเมดพอดพอดหนึ่งด้วยตัวเอง อึน มันรู้สึกแคบอย่างคาดไม่ถึง มันคล้ายกับเวลานั้น ที่ผมเคยทำเอ็มอาร์ไอ
มันรู้สึกแบบนั้น รู้มั้ย มันเป็นความรู้สึกเฉพาะของยาที่คุณกินไปก่อนการตรวจ ที่มันเริ่มมีผลและทำให้แกนตัวอุ่น ผมรู้สึกแปลก ที่จะได้รับประสบการณ์เหมือนอีเว้น ‘ตัวผมร้อนไปทั้งตัวเลย’ สำหรับตัวเอง ผมมั่นใจว่ามันจะเป็นประสบการณ์แปลก
『ได้ยินชั้นมั้ย ชั้นจะสตาร์ตการแสกนแล้วนะ ดังนั้นพยายามผ่อนคลายในนั้น อืมเค้』
“เคครับ”
“ได้โปรดทำตัวตรงๆและแยกแขนขาออกมากกว่านี้”
“ทราบแล้ว”
ผมทำอย่างที่หมอที่ดีสั่ง และรอการสแกนให้เสร็จ ข้างในเมดพอดถูกอาบไปด้วยแสงสีรุ้ง และทั้งตัวของผมถูกสแกน แต่ผมไม่ใช่คนที่มาจากโลกนี้ ผมมั่นใจว่าได้หวังว่าไม่มีอะไรโผล่ขึ้นมา
『เค ทั้งหมดเสร็จเรียบร้อย! ชั้นจะเปิดพอดนาย ดังนั้นออกมาและใส่เสื้อผ้าอีกครั้ง』
ประตูเมดพอดเปิดด้วยเสียง *ปุ่ชู่ ของอากาศที่เล็ดอกไป มันไม่ได้ใช้เวลานานที่มันจะเสร็จ อย่างที่คาดกับมิติไซไฟ เอ็มอาร์ไอมันใช้เวลานานกว่านี้มากเมื่อเทียบกัน…… และคุณจะรู้สึกร้อนทั้งตัวด้วย มันไม่ใช่บางอย่าง ที่ผมอยากจะมีประสบการณ์บ่อย
ผมรีบใส่เสื้อผ้า และมอบแจ็คเก็ตกลับไปให้เอลม่า
“ชั้นไม่ได้กังวลเกี่ยวกับผลสแกนองมีมิและชั้น แต่ชั้นกลัวนิดหน่อยกับของนายนะ”
“มันจะดีถ้าไม่มีอะไรถูกตวจจเจอนะพี่”
“อย่าพูดนั่นเลยสาวๆ มันทำให้พี่ประหม่าที่นี่นะ”
“อ่ะฮ่าฮ่า นายไม่ต้องกังวลมากขนาด– อึ๋น?”
จู่ๆสายตาของหมอโชโกะ ก็ไปอยู่บนผลที่ถูกบอกในเทอร์มินัลแท็บเล็ท และคิ้วย่น
“ไม่ หืม? เอ๋……?”
“ตอนนี้ัช้นกังวลจริงๆแล้ว”
“อืม หืม…… ชั้นถามอะไรหน่อยได้มั้ยฮิโระ-คุง?”
“เอาเลยครับ”
“จริงๆชั้นมีที่จะถามหลายอย่าง แต่อย่างแรกก่อน… มันดูเหมือนนายไม่มีการฝังการแปลหลายภาษา ใช่มั้ย?”
“อย่างนั้นเหรอครับ?”
ผมจจำไม่ได้ว่าเคยฝัง ดังนั้นผมน่าจะไม่ได้ฝัง แต่ตัดสินจากการตอบสนองของเธอ มันดูเหมือนการที่ไม่มีมันมันไม่ปรกติ มีมิก็ได้มีสีหน้า 『เอ๋? พี่จริงจังเหรอเนี่ย?』 บนหน้าของเธอ
“เออ่ มันแปลกที่ไม่มีมัน ใช่มั้ยครับ?”
“มันแปลก”
“แน่นอนว่าแปลก”
“มันแปลก ฮิโระ-ซามะ”
ทั้งสามพยักหน้าเห็นด้วย มันดูเหมือนการฝังการแปลหลายภาษามันแพร่ไปไกลและกว้างในกาแล็กซี และเด็กอ่อนส่วนใหญ่จะถูกฝังทันทีหลังจากเกิด เพราะส่วนใหญ่ ถ้าไม่ใช่ทั้งหมด จะถูกฝังอยู่ข้างในทันทีที่เกิด บางคนแบบผม ที่ไม่ได้ฝังที่อายุผมมันคือความแปลกทีแท้จริง
“แต่ฮิโระ-ซามะก็เข้าใจที่เราพูดอย่างถูกต้องนี่ ใช่มั้ยพี่?”
“อืมเค้าเข้าใจจริงๆ และนั่นเป็นบางอย่างที่ชั้นไม่เคยเจอจนถึงตอนนี้ แต่เค้าไม่มีสามัญสำนึกเยอะนะ”
“อย่างนั้นเหรอ? เราทำการทดสอบกับนายนิดนึงได้มั้ย?”
“ครับ”
ดร. โชโกะทำการใช้งานแท็บเล็ทของหมอเค้า
“ตอนนี้ชั้นจะเริ่มส่งภาษาจากดาวเคราะห์ต่างๆกันในแท็บเล็ทนี้ นายพูดออกมาอย่างที่นายได้ยินพวกมันมาให้ชั้นได้มั้ย? ที่เป็นโปรแกรมทดสอบการฝังการแปลหลายภาษา จริงๆแล้วน่ะ”
“โอเค”
“เอาล่ะนะถ้างัน”
คลิปเสียงของคนที่ทำการคุยประจำวันเล่นมาจากแท็บเล็ทของดร. โชโกะ ผมพยายามจะพูดมันตามที่ได้ยินคำต่อคำ แม้ว่าทุกอย่างที่ผมได้ยินมันจะเป็นภาษาญี่ปุ่น
ผมสามารถที่จะพูดสิ่งที่ได้ยินทุกอย่างในโปรแกรมทดสอบจนเสร็จ โดยไม่มีปัญหา
“ดูเหมือนจะไม่มีปัญหานะ แค่เค้าใช้วิธีอะไรกับนายกัน ชั้นสงสัย?”
“แน่นอนว่าผมก็โนไอเดียเหมือนกันครับ”
อะไรวะ? นี่มันบางย่างแบบนั้นเหรอ? การโกงการแปลหลายภาษาสำหรับคนที่ถูกส่งมาที่โลกอื่นเหรอ? แต่นี่เป็นมิติไซไฟนะ? จริงๆแล้ววผมอยากจะฝังเหมือนทุกคนมากกว่า… แทนที่จะอย่างนั้น ผมไม่เกทสถานการณ์ที่นี่เลยจริงๆ ผมสมควรจะตีความเรื่องนี้ยังไงดี?
“เอ่อ เพราะยังไงมันก็ไม่มีปัญหา มาเมินความจริงที่ว่าผมไม่ได้ฝัง ดีมั้ยครับ?”
“เอ๋…? แต่ชั้นค่อนข้างสงสัยเกี่ยวกับมันนะ”
“ไม่ครับ ผมไม่มีเจตนาจะเป็นเครื่องทดลอง ดร. โชโกะ ได้โปรดไปที่การทดสอบต่อไปดีกว่าครับ”
“โชคร้ายจัง…… อืมมีอีกอย่างที่ชั้นกังวล จริงๆแล้วนายมาจากกไหนกัน?”
“ในความทรงจำของผมมาจากดาวเคราะห์ที่สามของโซลาร์ซิสเต็ม เอิร์ท บางทีมันดีกว่าที่จะเรียกมัน โซลซิสเต็ม”
แต่ผมไม่เคยแม้แต่จะได้ยินถึงโซลาร์ซิสเต็มหรือดาวเคราะห์ที่สามของมันพูดถึงเลยตั้งแต่ที่พบตัวผมอยู่ในมิตินี้นะ ผมแค่พูดว่าผมได้ยินมาจากเกมไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ผมถามคนอื่นเกี่ยวกับมัน
“โซลซิสเต็ม…… ชั้นไม่ได้ยินเกี่ยวกับมันเลยซักนิด”
ดร. โชโกะมองไปทางมีมิและเอลม่า พวกเธอทั้งสองส่ายหัวอย่างรวดเร็ว
“ผมเกิดที่ไหนมันมีอะไรกัน? มันสำคัญจริงๆหรืออะไรบางอย่างเหรอครับ?”
“อืน มันเกี่ยวกับดาต้ายีนเนติคของนายน่ะ ชั้นไปเจอค่าหลายอย่างที่ชั้นไม่เคยเห็นจนถึงตอนนี้เลย”
“หืม……?”
“ยังไงซะ หลังจากที่ตรวจ ตัวของนายดูเหมือนจะมีฟังก์ชันที่คล้ายกับเผ่าพันธุ์มนุษย์ชั้นเลยเดาว่ามันโอเค แต่มันค่อนข้างน่าสนใจนะเพราะดาต้ายีนเนติคของนายมันต่างจากคนอื่นทั้งหมด เราอาจจะเจอปัจจัยอื่นบางอย่างทีเราไม่สามารถจะค้นพบจนกว่าจะถึงภายในตอนนี้ภายในมัน”
“โปรดอธิบายให้เข้าใจง่ายกว่านี้หน่อยได้มั้ยครับ ดอกเตอร์”
“ดาต้าเจเนติคของนายมันเหมือนแนวหน้าใหม่ที่ยังไม่ถูกสำรวจเลย นายเกทมันดีกว่าถ้าอธิบายมันแบบนั้นมั้ย?”
“หือห์……”
ผมหันไปหาเอลม่าและมีมิอีกครั้ง และเห็นพวกเธอแสดงสีหน้าซึ่งดูเหมือนไม่มั่นใจว่าจตอบสนองยังไงหลังจากที่ได้ยินข้อมูลอย่างนี้ แต่ผมค่อนข้างจะเกทว่าทำไมนะ
“แล้ว นั่นมันมีข้อดีอะไรครับ?”
“เยอะเลย จริงๆแล้ว ดาต้ายีนเนติคของนายมันมีค่าจนตีราคาไม่ได้ ข้อมูลยีนเนติคที่ไม่รู้จักมันคล้ายกับแนวหน้าของจักรวาลที่ยังไม่ถูกสำรวจ รู้มั้ย!”
ดร. โชโกะเขา้ใกล้มาหาผมระหว่างที่มีสีหน้าที่ตื่นเต้น ใกล้ ใกล้เกินไปแล้ว สายตาที่มาจากหลังแว่นของเธอมันเข้มข้นจริงๆ ผมวางมือทั้งสองไว้บนไหล่เธอและดันเธอออกไป
“แล้ว ข้อเสียล่ะ?”
“ชั้นไม่คิดว่ามีนะ เราภาคภูมิใจกับโปรโตคอลการรักษาความปลอดภัยของข้อมูล ดังนั้นมันแทบไม่มีโอกาสเลยที่มันจะเล็ดรอดออกไป ยังไงก็ตาม ชั้นไม่แนะนำให้ไปตรวจร่างกายที่สถาบันอื่น มันมีความเสี่ยงที่นายจะกลายไปเป็นหนูทดลองของห้องแล็บบางที่ เพราะทั้งหมด เราเป็นสถาบันที่ถูกต้องที่นี่ ชั้นการันตีความปลอดภัยของดาต้าส่วนตัวของนายและเราจะไม่พยายามจะที่ตามนายไปหรือกักตัวนายไว้ ไม่ว่าจะรูปแบบไหน”
“โอเคครับ”
ดูเหมือนผมสามารถที่จะหลบกระสุนได้ ผมมีเซ้นส์ว่าบางอย่างแบบนี้มันจะเกิดขึ้น แต่ผมโนไอเดียมันมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่แบบนี้ ทำอะไรดีล่ะ……? ผมควรจะทำตามที่ดอกเตอร์เค้าว่าและให้อินากาวะ เทคโนโลยีรับมือกับความต้องการทางการแพทย์ของผมทั้งหมดตั้งแต่ตอนนี้ไปดีมั้ย?
“ผมเข้าใจครับ ได้โปรดให้เวลาผมพิจารณาสิ่งต่างๆ เกี่ยวกับการมอบดาต้ายีนเนติคสำหรับการวิจัย เมื่อพิจารณาสถานการณ์ ผมคิดว่ามันดีที่สุดถ้าเราให้อินากาวะ เทคโนโลยี่รับมือกับความต้องการทางการแพทย์ของเราตั้งแต่ตอนนี้ไป แล้วผมก็อยากได้ยินรายละเอียดเกี่ยวกับราคาของยีนเนติคดาต้าของผมมากกว่านี้ และที่ว่ามันจะถูกนำไปใช้ทำอะไร ให้ชัดเจน แต่มาทำการตรวจร่างกายแบบครอบคลุมทั้งหมดและฉีดวัคซีนให้เสร็จก่อนวันนี้เถอะครับ…”
“มันจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุดมากกว่าถ้านายฉีดวัคซีนหลังจากที่เราวิเคราะห์ดาต้ายีนเนติคของนายแล้วนะ มันก็เพราะมันมีโอกาสที่ว่าการเปลี่ยนแปลงที่คาดไม่ถึงจะเกิดขึ้นในข้อมูลยีนเนติคของนายเมื่อนายได้รับพวกมันไป เพราะทั้งหมดเราอยากจะให้โค้ดยีนเนติคของนายบริสุทธิ์และธรรมชาติที่สุดเท่าที่เป็นไปได้”
ที่ว่าวัคซีนมันสร้างการเปลี่ยนแปลงในโค้ดยีนเนติคของผมนั่นมันอะไรกัน ดอกเตอร์…? นั่นฟังดูน่ากลัวนะครับ พวก
“งั้นผมเดาว่าผมต้องมาที่นี่อีกครั้ง หือห์……”
“ยังไงซะ เราเสร็จทุกอย่างวันนี้ได้ถ้านายส่งดาต้ายีนเนติคตอนนี้เลย รู้มั้ย”
“เหมือนมันจะมีคนที่ให้ของก่อนที่การทำสัญญาที่ถูกต้องจะถูกร่างแหน่ะครับ!”
“นายส่งมันให้เราได้ถ้านายเชื่อใจเราจริงๆ ใช่มั้ย ฮิโระ-คุง?”
ดร. โชโกะเอียงหัวของเธออย่างน่ารับฃกและมอบรอยยิ้มที่ดูหวาน และอบอุ่นมาให้ผม ดอกเตอร์เลดี้คนนี้ร้ายอย่างคาดไม่ถึงเลยน่ะ หือห์
“เรายังไม่ได้สร้างความสัมพันธ์ที่มีฐานมาจากความเชื่อใจเลยนะครับ ดังนั้นมันเป็นไปไม่ได้หรอก”
“นั่นจริงว่ามันน่าเสียดาย”
“หมอมีดาต้าจากแสกนแล้ว ใช่มั้ย?”
พวกเธอมีดาต้าที่มันจะอย่างน้อยทำให้พวกเธอรู้ว่าข้อมูลยีนเนติคของผมมันค่อนข้างพิเศษจากการการสแกนของเมดก่อนหน้านี้
“แต่มันต่างจากการมีของจริงนะ เราจะอยากได้ตัวอย่างเลือดหรืออสุจิมากกว่า จริงๆแล้ว”
“เรื่องนั้นรอก่อนเถอะครับ ได้โปรด จนกว่าเราจะไปถึงการตกลงที่น่าพอใจกัน”
ดร. โชโกะถอนหายใจในความผิดหวัง ผู้หญิงคนนี้เป็นนักวิจัยจริงๆ ผมมั่นใจว่าเธอไม่เหมาะกับการเป็นดอกเตอร์ทางการแพทย์ในสนาม
“โอ้ยังไงซะ มาทำทุกอย่างที่ทำวัยนี้ได้ให้เสร็จเถอะวันนี้ ดีมั้ย? เพราะทั้งหมด ชั้นอยากได้ดาต้ายีนเนติคของฮิโระ-คุงจริงๆ”
ดร. โชโกะส่งพริบตาของรอยยิ้มที่หวานของหมอมาอีกครั้ง ได้ ได้ ทำอะไรก็ได้ครับ ดอกเตอร์
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 464/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook