บทที่26 แฟนตัวจริง
ลี่จุนถิงใช้วิธีตอบเจียงหยุนเอ๋อ โดยการปิดประตูเสียงดัง
ก่อนที่จะปิดประตู เจียงหยุนเอ๋อได้ยินเสียงเหมือนโกรธพูดว่า “แล้วแต่เธอ”
เธอมองดูรถของลี่จุนถิงเคลื่อนออกไปแล้ว เธอยืนอยู่ที่เดิมเหมือนวิญญาณได้ล่องลอยแล้ว
เธอทำอะไรผิดเหรอ?เธอแค่ไม่ต้องการให้ใครมาดูถูก และไม่เข้าใจการกระทำของลี่จุนถิงที่ทำกับเธอ
“คุณแม่ เป็นอะไรไปเหรอ? คุณอาทำให้โกรธเหรอ?” ถวนจื่อมองหน้าแล้วถาม
เจียงหยุนเอ๋อค่อยๆส่ายหัว แล้วพาถวนจื่อกลับบ้าน
กลางคืน เจียงหยุนเอ๋อได้เก็บข้าวของในบ้าน ทั้งที่รู้จักลี่จุนถิงยังไม่นาน แต่เหมือนรู้สึกว่าเขากับเธอมีความทรงจำที่เหมือนกัน
โดยเฉพาะเวลาเธอเก็บของ ความรู้สึกแบบนั้นยิ่งรุนแรงมากขึ้น
วันที่สอง เจียงหยุนเอ๋อได้นำของที่เก็บเรียบร้อยไปบ้านของลี่จุนถิง
ยืนอยู่หน้าประตูคฤหาสน์ เจียงหยุนเอ๋อก้าวฝีเท้าอย่างลังเล ที่จริงแล้ว……ลี่จุนถิงคงไม่ได้สนใจของที่เธอเอามาคืน แต่ถึงยังไงก็ต้องเอาคืนเจ้าของของมัน
อีกอย่าง เมื่อวานเธอก็ได้พูดกับลี่จุนถิงแล้ว ลี่จุนถิงก็ไม่ได้ปฏิเสธ ถ้าอย่างนั้นวันนี้เธอนำมาคืน ลี่จุนถิงคงไม่มีเหตุผลอะไรโมโหเธอได้
ขณะนี้ ประตูคฤหาสน์ได้เปิดออก เป็นพ่อบ้านของลี่จุนถิง
แต่ก่อนพ่อบ้านก็เคยเห็นเจียงหยุนเอ๋อ ณ ตอนนี้เห็นเจียงหยุนเอ๋อยืนอยู่ข้างนอก รีบพูด “คุณหนูเจียง มีธุระอะไรไหม?”
เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกตื่นเต้นจับถุงไว้แน่น แล้วพูด “ฉัน……ฉันมีของนิดหนึ่ง นำมาคืนให้ลี่จุนถิง”
“อ่อ แต่ว่าลี่จุนถิงไม่อยู่บ้าน คุณหนูเจียง คุณจะเข้ามารอไหม?”
“อันนี้……” เจียงหยุนเอ๋อมองหน้าพ่อบ้าน รู้สึกลังเล “ฉันเอาของพวกนี้วางไว้ตรงนี้ก็พอ”
“ไม่เป็นไร” พ่อบ้านยิ้มด้วยความเมตตา “ก็คิดว่ามานั่งเล่น”
ดูแล้ว เจียงหยุนเอ๋อก็ได้เข้าไปกับพ่อบ้าน เห็นการตกแต่งของคฤหาสน์ช่างหรูหราแล้วรู้สึกอึ้งไปเลย
เมื่อก่อนตอนอยู่ที่บ้านตระกูลเจียง ก็ไม่เคยเห็นบ้านที่หรูหราขนาดนี้มาก่อน แสดงว่าสองตระกูลนี้ไม่ใช้ชนชั้นเดียวกัน
โคมไฟที่ประดับด้วยคริสทัลเพชรทำให้สายตาของเจียงหยุนเอ๋อพร่ามัวไปหมด ในใจคิดว่ามันไม่ใช่รสนิยมของลี่จุนถิง
พ่อบ้านรู้สึกอยากหัวเราะท่าทางของเธอ แล้วรีบอธิบายว่า “สิ่งนี้คือแม่ของจุนถิงให้ตกแต่ง เพราะฉะนั้น……มันจะดูหรูไปหน่อย”
“อ่อ” เจียงหยุนเอ๋อก็ตอบรับด้วยความรีบร้อน
บ้านนี้ยังมีคนใช้มากมาย เวลาเดินผ่านก็ได้ก้มหัวทักทายเจียงหยุนเอ๋อ
“คุณหนูเจียง ผมพาคุณไปชมชั้นสอง”พ่อบ้านพูด
เจียงหยุนเอ๋อรีบตอบรับ “ดี รบกวนคุณแล้ว”
นั่งอยู่ตรงห้องโถงชั้นสอง เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกเซ็งๆเลยมองหน้าต่าง ไม่นาน ก็เห็นรถโรลส์รอยซ์สุดหรูหราที่คุ้นเคยค่อยๆจอดตรงหน้าประตู
เจียงหยุนเอ๋อก็รีบลุกขึ้น มองเห็นบนรถนอกจากลี่จุนถิง บนรถยังมีอีกคนเดินลงมา
เป็นผู้หญิงซักด้วย
ผู้หญิงคนนั้นใส่ชุดยาวสีขาว ข้างในใส่ชุดขาวดำ ใส่แว่นกันแดด เป็นผู้หญิงที่ดูแล้วยอดเยี่ยมมาก
เธอเดินบ่าเคียงไหล่มากับลี่จุนถิง สองคนดูแล้วเหมือนกิ่งทองใบหยก เหมาะสมกันมาก
ภาพนี้บาดตาบาดใจเจียงหยุนเอ๋อ ไม่รู้ทำไมรู้สึกจิตใจหดหู่ขึ้นมา
นี่คงเป็นแฟนตัวจริงของลี่จุนถิงแน่? มองดูคงมาจากที่ไกล และพึ่งจะกลับมาถึง ถึงว่าตอนนั้นลี่จุนถิงถึงต้องให้ตัวเองปลอมตัวเป็นภรรยาเขา?
ในตอนนี้เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกว้าวุ่นใจ อยากรีบทิ้งของไว้แล้วเดินกลับทางประตูหลัง ขออย่าให้เจอกับสองคนนั้นเลย
แต่ว่าพึ่งก้าวไปได้ก้าวเดียว ขาของเจียงหยุนเอ๋อก็ได้หยุดชะงัก ตัวเองแค่มาคืนของเท่านั้น ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่? คืนเสร็จเธอก็จได้รีบไปจากที่นี่ ต่อไปเธอกับเขาก็คงเหมือนอยู่คนกันละโลก
ได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามา คือลี่จุนถิงพาผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาชั้นบน เจียงหยุนเอ๋อยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ สายตามองไปที่บันได มือสองข้างที่วางใกล้ลำตัวได้กำไว้แน่น
“จุนถิง ขอบคุณที่วันนี้มารับฉัน” เสียงของผู้หญิงคนนี้กับบุคลิกช่างไม่เข้ากัน รู้สึกหวานเกินไป
ลี่จุนถิงยักคิ้ว สายตาจ้องไปที่เสื้อผ้าที่เจียงหยุนเอ๋อเอามาวางไว้ สีหน้าเริ่มนิ่ง
แล้วผู้หญิงที่อยู่ข้างๆลี่จุนถิงก็มองเห็นเจียงหยุนเอ๋อ สีหน้าเต็มไปด้วยความแปลกใจ นางรู้ว่านี่เป็นคฤหาสน์ส่วนตัวของลี่จุนถิง ตามหลักความจริงแล้วไม่น่ามีผู้หญิงคนไหนปรากฏตัว แล้วทำไมตอนนี้……
สายตาของผู้หญิงชอบอยากรู้อยากเห็น หมุนตัวมาถาม “จุนถิง ผู้หญิงคนนี้คือใคร?”
ลี่จุนถิงมองไปทางเจียงหยุนเอ๋อ ก็ไม่ได้ตอบผู้หญิงคนนั้น
ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่รีบร้อน แต่ก็ยิ้มแล้วเดินเข้ามาหา แล้วยื่นมือมาทางเจียงหยุนเอ๋อ “สวัสดี ฉันชื่อส้งหวั่นหวั่น ไม่รู้จะเรียกคุณอย่างไง?”
เจียงหยุนเอ๋อตั้งตัวไม่ทันได้แต่พยักหน้า แล้วพูด “ฉันแค่มาคืนของ จะกลับตอนนี้แหละ”
ดูจากท่าทางของส้งหวั่นหวั่น เห็นได้ชัดเจนว่าส้งหวั่นหวั่นคุ้นเคยกับตรงนี้เหลือเกิน เหมือนกับเป็นเจ้าของบ้านเลย
เธอรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา และอยากรีบออกจากที่ไหน
ขณะที่ผ่านตัวของลี่จุนถิง เขายื่นมือไปจับเจียงหยุนเอ๋อไว้ สายตาของลี่จุนถิงมองมาที่หน้าเธอ แล้วพูดเสียงเบา “รีบร้อนอะไร?เธอคงจะมีเรื่องจะคุยกับฉัน”
เจียงหยุนเอ๋อรีบส่ายหัว “ไม่มี ฉันยังมีธุระ ต้องขอตัวก่อน”
ส้งหวั่นหวั่นได้ยินการสนทนาของพวกเขา ขมวดคิ้วขึ้นมา สายตาเต็มไปด้วยความสงสัย เธอได้เดินไปยังข้างโซฟา เปิดถุงที่วางอยู่ตรงโซฟา ก็ได้เห็นเครื่องประดับกับเสื้อผ้าพับเรียบร้อยที่เจียงหยุนเอ๋อนำมา
ที่บังเอิญว่า ของเหล่านี้เป็นเบอร์ขนาดของเจียงหยุนเอ๋อ พอดี
ส้งหวั่นหวั่นเริ่มมีสายตาที่โมโห แล้วรีบร้อนหันกลับมาถามลี่จุนถิง “จุนถิง นี่……นี่คืออะไรกันแน่?”
ส้งหวั่นหวั่นเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลส้ง ชอบลี่จุนถิงมาตลอด แต่ว่าลี่จุนถิงไม่ได้สนใจอะไร
ส้งหวั่นหวั่นตอนแรกมีความอดทนเต็มร้อย คงมีสักวันที่ลี่จุนถิงจะยอมรับเธอ แต่นึกไม่ถึงว่าวันนี้จะเจอเหตุการณ์อย่างนี้ในบ้านของลี่จุนถิง?
เธอนึกว่า……วันนี้มารับตัวเองเพราะเริ่มจะเปิดใจให้เธอ แต่ส้งหวั่นหวั่นรู้ได้ไงว่า เป็นเพราะลี่จุนถิงไม่สามารถขัดคำสั่งของพ่อแม่ได้ เพราะฉะนั้นจึงไปรับเธอที่สนามบิน