40 โศกนาฏกรรมของ ซาซากิ อายะ
“ชั้นว่ามันถึงเวลาแล้ว…”
ฉันได้แข็งแกร่ง
ฉันเป็นเบอร์.3 ในเรื่องความแข็งแกร่งในครอบครัวที่ใหญ่ของลาเมีย
ฉันมันใจว่าฉันจะไม่แพ้มอนสเตอร์ในทะเลสาบใต้ดินนี้ หนึ่ง-ต่อ-หนึ่ง
พี่สาวน้องสาวที่อายุเท่ากันตอนนี้เริ่มเพิ่งพาตัวเองได้
พวกเขาสามมารถล่าได้อย่างถูกต้องแล้วตอนนี้
ท่าน-แม่ดูเหมือนจะคิดเกี่ยวกับการให้กำเนิดเด็กต่อไป
เมื่อนั่นเกิดขึ้น, ชั้นจะเป็นพี่สาวใหญ่
ถ้าฉันมีน้องสาวเล็ก, ฉันจะเริ่มติดพวกเขาแล้วไม่สามารถจากไปได้
ครั้งต่อไปที่ฉันออกไปคนเดียว, มาออกจากที่นี่กัน
นั่นคือที่ฉันตัดสินใจอย่างลับๆ
◇◇
“นี่มันแย่แล้ว! น้องสาวเล็กถูกโจมตีโดยเสือน้ำแข็ง!”
การเตือนนั้นมาอย่างกระทันหัน
วันนั้นไม่ใช่วันที่ฉันมีรอบออกไปล่า
เมื่อเวลาที่ฉันรีบวิ่งไปที่นั่น, มันมีพี่สาวน้องสาวของฉันตายไปหลายคนแล้ว
เสือน้ำแข็งคือเสือที่มีขนสีฟ้าที่โจมตีโดยการโจมตีที่ชื่อว่าลมหายใจน้ำแข็ง
เมื่อเสือน้ำแข็งหายใจออกเป็นลมหายใจสีขาว, ฉันรู้สึกได้ว่าตัวชั้นได้ทื่อลง
“นี่มันอะไร?!”
ฉันชกเสือน้ำแข็งด้วยความโกรธและโทสะ
เสือน้ำแข็งที่เห็นพวกพ้องของมันตายในการโจมตีครั้งเดียววิ่งหนี
“ทุกคน…”
ฉันเซไปที่ศพของพี่สาวน้องสาวฉัน
นี่มันแย่มาก
ข้างในของพวกเขาถูกกิน, และแขนได้ขาดออกไป…
พี่สาวน้องสาวที่โอเคอยู่ในสภาพยับเยิน
“ทำไม…ทำไม…”
“เสือน้ำแข็งเป็นศัตรูธรรมชาติของเรา ลมหายใจที่พวกมันพ่นออกมาทำให้อากาศเย็น, และทำให้การเคลื่อนไหวของพวกเราลาเมียทื่อลง”
ท่าน-พี่สาวอาวุโสพึมพำสิ่งนี้ขณะเสียใจ
คำพูดพวกนั้นทำฉันฉุนขาด
“ทำไมไม่บอกชั้นให้เร็วกว่านี้?!”
“เธอรู้กฎของการล่านี่ มันไม่ควรจินตนาการไปไกลจนกว่าจะได้เห็นศัตรูจริง หาประสบการและแข็งแกร่งขึ้น”
“นั่นไม่ใช่ที่ชั้นหมายความ! ถ้าเธอบอกชั้นเกี่ยวกับเสือน้ำแข็งเร็วกว่านี้, พวกเขาก็จะไม่ตาย!”
“เธอกำลังบอกว่าชั้นผิดงั้นเหรอ?!”
“นั่นใช่แล้ว! พี่ผิด, ท่าน-พี่สาวอาวุโส!”
ชั้นต่อต้านท่าน-พี่สาวอาวุโสเป็นครั้งแรก
ฉันคงไม่อยู่ในสติที่ถูกต้องเพราะเป็นครั้งแรกที่เห็นการตายของพี่สาวน้องสาว
แม้ว่าฉันจะปกป้องพวกเขาได้ถ้าฉันอยู่ที่นี่!
“เธอไม่เข้าใจอะไรเลย!”
“ท่าน-พี่สาวอาวุโสสมองทึบ! พี่ฆ่าพวกเค้าทั้งหมด!”
“เธอกำลังจะบอกว่าเธอจะทำได้ดีกว่า?!”
“ดีกว่า{พี่}!”
ปรกติแล้ว, ท่าน-พี่สาวอาวุโสจะไม่คิดอะไรแล้วพูดว่า ’ให้ตายสิ’, แต่ตอนนี้เธอทำหน้าที่น่ากลัวอย่างแท้จริง
“เธอ…!”
เธอต่อยฉัน
“ทำอะไรน่ะ?!”
ฉันต่อยเธอกลับ
หลังจากนั้น, มันกลายเป็นการต่อสู้ด้วยหมัดที่ยิ่งใหญ่
“””ด-เดี๋ยว”””
พี่สาวใหญ่และน้องสาวเล็กที่รอดชีวิตพยายามเข้ามาแทรกเพื่อหยุดเรา, แต่ไม่มีใครสามารถหยุดการต่อสู้ระหว่าง เบอร์ 2 และ เบอร์ 3
ท่าน-พี่สาวอาวุโสนั้นแข็งแกร่ง
ฉันไม่รู้อายุของเธอ, แต่เธอได้เกิดก่อนพวกเรามานาน, และนำพวกลาเมียมาเป็นเวลานาน
ถ้าฉันเทียบกับความงามที่เฉิดฉายอย่างบ้าคลั่งที่เป็น ท่าน-แม่, เธอจะเป็นความงามที่ได้สัดส่วน ความงามที่ เย็นชาเล็กน้อย, ยาว, เรียว
ท่าน-พี่สาวอาวุโสนั่นได้หน้าบึ้งขนาดใหญ่บนหน้าที่สวยงามของเธอ, จับผมของฉัน, แล้วเหวี่ยงหมัด
เทียบกับสิ่งนั้น, ฉันแก่กว่า 1 ปีนิดหน่อย, และร่างกายฉันเพิ่งจะเติบโตได้ไม่นาน
ปรกติแล้ว, มันไม่ควรจะเป็นไปได้ที่ฉันจะชนะการสู้กับท่าน-พี่สาวอาวุโส, แต่อาจจะเป็นเพราะต้องขอบคุณสิ่งที่เรียกว่าสกิล, เราเสมอกัน
ท่าน-พี่สาวอาวุโส และ ฉันต่างคนต่างดึงผม, พันไปรอบตัวของกันและกัน, และต่อยกันต่อไป
จังหวะนั้นที่สติของฉันกำลังจะบินไป, ท่านพี่สาวอาวุโสได้หมดสติไปเต็มๆ
“ชั้นชนะ…”
หลังจากนั้น, ฉันก็สลบด้วย
“ฮ่าาห์, เธอทำอะไรน่ะ?”
“…”
“…”
หลังจากนั้น, เราถูกท่าน-แม่ดุด่ามากมาย
ท่าน-พี่สาวอาวุโสและฉันไม่สามารถเข้าใจกัน
ท่าน-พี่สาวอาวุโสก็ยังไม่มองมาทางนี้
“เฮ้นี่, พวกเธอเป็นศูนย์กลางของครอบครัวนะ ใกล้ชิดกันไว้สิ”
ท่าน-แม่ผู้ที่ไม่ห่วงเรื่องเล็กๆ ได้โกรธเรา ในท้ายที่สุด, พวกเราสองคนไม่พูดซักคำ, และจบการสวด
◇◇
ตั้งแต่การสู้กับท่าน-พี่สาวอาวุโส, กลุ่มถูกสร้างขึ้นในครอบครัวของเรา
กลุ่มแรกคือกลุ่มของท่าน-พี่สาวอาวุโส
อีกกลุ่มหนึ่งคือกลุ่มที่มีฉันเป็นศูนย์กลาย
กลุ่มของท่าน-พี่สาวอาวุโสยังคงใช้วิธีการที่ให้คนเล็กเป็นศูนย์กลาง และให้คนโตเข้าร่วมเพื่อติดตามถ้าจำเป็น
ในอีกทางหนึ่ง, กลุ่มของพวกเราคือการมีฉันเป็นคนอยู่ข้างหน้าในการล่า
ตอนแรก, ฉันคิดว่ากลุ่มเราดีกว่าเพราะ, แม้ว่าเราจะถูกโจมตีโดยศัตรู, เราไม่มีคนเสียชีวิตมาก
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น
วิธีการล่าของท่าน-พี่สาวอาวุโสช่วยให้พวกเขาแต่ละคนเติบโตเอง
กลุ่มของฉันพึ่งฉันอย่างเดียว
(ชั้นทำยุ่งแล้ว…)
ฉันดีใจที่พวกเขาพึ่งฉัน, แต่นั่นมันไม่ดี
ฉันจากไปไม่ได้แล้ว
(ท่าน-พี่สาวอาวุโสอาจจะถูก…)
“…”
“…”
แม้ว่าเมื่อเรา ท่าน-พี่สาวอาวุโสและฉันเดินผ่านกันบ้างบางครั้ง, เราไม่พูดกันเป็นวันๆ
แม้ว่าในอดีต, เราจะเป็นพี่สาวน้องสาวที่สนิทกัน
ฉันพยายามจะหาจังหวะที่ดีเพื่อที่เราจะอยู่ร่วมกันได้ตามลำพัง, แต่โอกาศนั้นก็ไม่มา
ท่าน-พี่สาวอาวุโสนั้นอยู่กับบางคนตลอดหลังๆมานี้…
ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากบังคับให้เข้าไปใกล้ท่าน-พี่สาวอาวุโส และ กระซิบกับเธอ
“เฮ้, ชั้นมีอะไรจะพูดกับพี่ตามลำพัง มาที่ด้านหลังของน้ำตก”
“?! อ-อะไรของเธอ? ตอนนี้มันไม่ดีเหรอ?”
ไม่
มันไม่มีทางที่ฉันจะทำอะไรที่ไม่น่าดูอย่างก้มหัวให้ต่อหน้าทุกคน
“คืนนี้, โอเคมั้ย?”
“…เข้าใจแล้ว”
ดี ดี, มาจบการต่อสู้ของพี่น้องด้วยนี่เถอะ
◇◇
ฉันกลับไปที่เตียงและรอเวลาที่ฉันจะไปพบกับท่าน-พี่สาวอาวุโส
แค่นั่น, เพราะว่าการล่าที่ฉันทำทุกวัน, ฉันจบที่การหลับไป
(โอ้, ซวยแล้ว! ชั้นหวังว่าจะไม่ตื่นสายไปนะ)
ฉันรีบที่จะตื่น…
แต่ฉันสังเกตุเห็นความผิดปรกติ
(อากาศมันเย็น?)
เพราะรังของลาเมียอยู่ใกล้กับถ้ำลาวาหรืออะไรก็แล้วแต่, อุณหภูมิจะอยู่ฝั่งสูง
ทั้งหมดนี่เพราะพวกเราอ่อนแอกับความเย็น
“ทุกคน! พี่สาวใหญ่! ท่าน-แม่!”
ฉันมองไปรอบเพื่อบอกพวกเขาเกี่ยวกับความผิดปรกตินี้
“เอ๋?”
และฝันร้ายได้ปรากฏตรงนั้น
พี่สาวใหญ่ของฉัน, พี่น้องฉัน, ตัวของพวกเขาขาวซีดและล้มลงบนพื้น
มันดูไม่เหมือนว่าพวกเขากำลังหายใจ
คนที่หายใจอยู่ถูกโจมตีโดยฮาร์พี
“แก…! จากไหนที่พวกแก…?!”
รังของเรามีทางเข้าที่ไม่สามารถเปิดได้ยกเว้นว่าสมาชิกของครอบครัวจะเปิดมันจากข้างใน
มันไม่มีทางที่ศัตรูจะเข้ามาได้
“เคี๊ยะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”
พวกฮาร์พีหัวเราด้วยเสียงที่สะเทือนแก้วหู
“เวรเอ๊ย!”
ฉันพยายามจะสู้เหมือนที่เคย, แต่ตัวฉันหนักเหมือนตะกั่ว
ร่างกายของฉันส่งเสียงร้องจากความเย็น
“ท่าน-แม่!”
ฉันทำอะไรไม่ได้
ท่าน-แม่, ช่วยเราด้วย!
แต่ที่บัลลังก์ที่ท่านแม่จะนั่งอยู่ประจำ, มันมีผู้หญิงผมบลอนด์ที่ไม่รู้จัก
ความสวยงามนั่นมีผลแบบเดียวกับท่านแม่
และที่ล้มอยู่ใต้เท้าผู้หญิงคนนั้นคือแม่!
“ท่าน-แม่!”
ฉันพยายามจะวิ่งไปที่ที่เธออยู่, แต่ฮาร์พีที่ล้อมอยู่จับฉันลง
“ปล่อยชั้น!”, ฉันดิ้น
“โฮ่ห์? เธอเป็นงูสาวเด็กที่ชั้นได้ยินมาว่าได้รังแกครอบครัวชั้นเหรอ?”
“เธอเป็นใคร…?”
“ชั้นเป็นแม่ของพวกฮาร์พี พวกเราได้สู้กับลาเมียมา 300 ปี, แล้วในที่สุด, ชั้นก็สามารถจัดการผูหญิงน่ารำคาญคนนี้ได้”
“อออุห์…”
ผู้หญิงที่เรียกตัวเองว่าหัวหน้าของเหล่าฮาร์พีเตะท่าน-แม่, และเธอส่งเสียงคร่ำครวญออกมา
“ท-ท่าน-แม่!”
“มันเป็นเธอเหรอ, หือห์… หนีไป”
“อะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ดูซะ ช่วงเวลาสุดท้างของแม่แก”
หลังจากพูดสิ่งนี้, เธอทะลวงมือของเธอลงไปที่อกของแม่ของฉัน, และกระชากหัวใจเธอออกมา
“ออออออออออออออออออออออออออ้าาาาาาาาาาาาาา”
ท่าน-แม่สงเสียงร้อง
หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ
“สีสวยนี่”
คือที่เธอบอก, ขณะที่ผู้หญิงที่เรยกตัวเธอว่าเป็นแม่ของพวกฮาร์พีได้กลืนหัวใจ!
ท่าน-แม่ไม่ขยับ
“แก!! ชั้นจะฆ่าแก!!”
“แล้วตอนนี้, เหลือแต่แกแล้ว”
“เอ๋?”
ฉันมองไปรอบๆ
พี่สาวใหญ่
พี่น้อง
ทุกคน
พวกเขาทั้งหมดตาย
“ไม่มีทางน่า”
“แม้จะอย่างนั้น, ช่างมีพลังชีวิตที่หน้าเหลือเชื่อ แม้ว่าเธอจะเป็นมอนสเตอร์เด็ก เธอเป็นพันธุ์พิเศษเหรอ?”
หัวหน้าของศัตรูพูดบางอย่าง
ฉันทำอะไรอยู่?
ฉันต้องจัดการศัตรู
“ใช่! ท่าน-พี่สาวอาวุโส! ท่าน-พี่สาวอาวุโส, ช่วยเราด้วย!”
เบอร์.2 ที่ครอบครัวเราพึ่งพาได้
ทำอะไรอยู่ในเวลาแบบนี้
“พี่สาวอาวุโสของครอบครัวแกคือคนที่ชวนเราเข้ามา”
ผู้หญิงคนนั้น…เธอพูดอะไรน่ะตอนนี้?
“แม้ว่าลาเมียจะเป็นเผ่าที่สมควรจะมีความผูกพันในครอบครัวที่แน่นแฟ้น”
เธอมองฉันด้วยสายตาสงสาร
มันไม่มีทางที่นั่นจะจริง
ท่าน-พี่สาวอาวุโสไม่น่าจะทำอะไรแบบนั้น
“เธอบอกพวกเราว่าได้โปรดฆ่าคนเล็กที่มีชีวิตชีวา, เธอเห็นมั้ย ด้วยพี่สาวน้องสาวฆ่ากันเองแบบนี้, พวกลาเมียนั้นจบแล้ว”
เมื่อฉันได้ยินคำพูดนั้น, ฉันสูญเสียเหตุผลทั้งหมด, และดิ้นรน
ฉันส่งฮาร์พีที่จับฉันบินไป
และกระโจนเข้าใส่หัวหน้าของศัตรู
ศัตรูไม่ตื่นตระหนกเลยซักนิด
“เฮ้, มันยังหนาวไม่พอ”
ณ ที่ที่แม่ของเหล่าฮาร์พีพูดด้วย…
“มนุษย์?!”
“พวกเราไม่เก่งเรื่องเวทมนตร์, เห็นมั้ย แต่นั่นก็คงเป็นแบบเดียวกันกับพวกแกด้วยนะ”
ถูกโจมตีโดยเวทมนตร์ของนักเวทย์มนุษย์, ฉันไม่สามารถขยับได้เลย
“งั้น, บาย…ลาเมียตัวสุดท้าย”
นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่ฉันได้ยิน
กงเล็บที่คมของหัวหน้าฮาร์พีได้ฉีกฉัน
ฉันตาย
มันน่ารำคาญที่ชีวิตที่สองของฉันจะจบลงภายในน้ำแข็งที่เยือกเย็น
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน