“เอี๊ยด” เครื่องเล่นเกมส์เปิดขึ้นโดยอัตโนมัติ
เย่เฉินลุกขึ้นจากคลังเกมระดับเพชรจากนั้นก็พักอยู่ครู่หนึ่ง
พยัคฆ์ขนสีแดงเพลิงลำตัวยาวสองเมตร จ้องมองมาที่เย่เฉิน
นี่คือ……
หยานหู่ …
เย่เฉินตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าพยัคฆ์ขนสีแดงตัวใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเขาคือสัตว์วิญญาณของเขาเอง หยานหู่
ทำไมมันตัวใหญ่จัง …
ขณะที่เย่เฉินกำลังสงสัยเขาก็หันไปเห็นกองหินเล็ก ๆ ที่อยู่บนพื้น นั่นคือหินวิญญาณที่อาคมรวมวิญญาณสร้างขึ้นโดยอัตโนมัติทุกวัน และนี่คือต้นตอที่ทำให้หยานหู่เปลี่ยนไปขนาดนี้ในเวลาเพียงสองวัน
หยานหู่จ้องมายังเย่เฉินและทำสายตาเหมือนกับว่ามันไม่รู้อะไรเลย หากไม่ใช่เพราะเศษหินวิญญาณชิ้นเล็ก ๆ ที่อยู่บนพื้นดินหรือจำนวนศิลาวิญญาณที่สร้างขึ้นในทุกวัน เย่เฉินอาจจะเชื่อมัน
“เจ้าตัวน้อยเจ้ามันตะกละเกินไป” เย่เฉินส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็ก้าวออกจากคลังเกมระดับเพชร
เมื่อได้ยินดังนั้น หยานหู่ก็รีบวิ่งไปที่ขาของเย่เฉิน และใช้หัวของมันถูกางเกงของเขา แสดงท่าทางออดอ้อนน่ารักออกมา
เห็นได้ชัดว่ามันกังวลว่าเย่เฉินจะตำหนิมัน
“เจ้าห้ามกินมากเกินไปในอนาคต ดูที่ท้องของเจ้าในตอนนี้สิ” เย่เฉินจ้องมองไปที่หยานหู่แล้วกล่าว
โดยปกติแล้วเย่เฉินไม่ได้สนใจเกี่ยวกับศิลาวิญญาณเล็กน้อยเช่นนี้ หยานหู่เป็นสัตว์วิญญาณของเย่เฉินยิ่งมันแข็งแกร่งขึ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งดีต่อเขา
แต่พลังงานที่มีอยู่ในศิลาวิญญาณนี้ไม่ได้น้อยเลย หยานหู่กินเข้าไปมากเกินไป จนท้องของมันขยายใหญ่ขึ้นเพราะพลังงานในศิลาวิญญาณ
“หากเจ้าไม่ระวังให้ดี ตัวเจ้าอาจจะระเบิดและเจ้าก็ไม่มีทางรอดอย่างแน่นอน”
หยานหู่มองลงไปยังท้องที่บวมป่องของมันและพยักหน้าแรง ๆในทันที เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยและลูบศีรษะของหยานหู่จากนั้นก็เดินออกจากกระท่อมไป
อากาศข้างนอกสดชื่นเป็นอย่างมากแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับอากาศที่หน้าอึดอัดก่อนหน้านี้
สิ่งนี้เกิดจากอุกกาบาตที่ตกลงมา โลกก็เปลี่ยนแปลงไป ผู้คนก็ไม่สามารถทำอะไรได้
ในขณะนี้ก็ผ่านไปสามวันแล้วนับตั้งแต่ที่อุกกาบาตตกลงมา
เมื่อมองไปที่อาคารสูงในระยะไกลเย่เฉินก็สูดลมหายใจลึกๆ
มันกำลังจะเริ่มขึ้น …
สายลมพัดสะบัดผมของเย่เฉินและยังทำให้อาคารที่อยู่ห่างไกลออกไปสั่นสะเทือน
อาคารคอนกรีตเสริมเหล็กในตอนนี้ดูเหมือนจะผ่านเวลาไปหลายร้อยปีในพริบตาเดียวและจากนั้นก็เริ่มผุพัง
ฝุ่นนับไม่ถ้วนเริ่มลอยไปกับสายลม
ตึกต่างๆในอดีตไม่ว่าจะสูงหรือต่ำก็เริ่มจะสลายกลายเป็นฝุ่น และลอยหายไปตลอดเวลา
ไม่ใช่แค่เมืองนี้เท่านั้นที่กำลังเปลี่ยนแปลง แต่โลกทั้งใบก็เช่นกัน
บางคนตกใจบางคนก็หวาดกลัว บางคนก็กรีดร้อง …
ในตอนนี้จิตใจของผู้คนนั้นสับสนเป็นอย่างมาก
สิ่งที่ไม่รู้จักเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด ดังนั้นพวกเขาจึงหวาดกลัวเพราะพวกเขาไม่สามารถเข้าใจเหตุการณ์ตรงหน้าได้เลย
ไม่ว่าโลกจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร ก็ยังมีกฎหนึ่งที่ยังคงอยู่เสมอ
ผู้อ่อนแอถูกกลืนกินโดยผู้แข็งแกร่ง!
ในขณะนี้คนที่มีอำนาจเริ่มรวมตัวกัน คนชั่วได้เริ่มปลดปล่อยปีศาจที่อยู่ลึกลงไปในใจของพวกเขา
เสียงกรีดร้องของผู้หญิง เสียงร้องไห้ของเด็ก ความโกรธเกรี้ยวและความบ้าคลั่งของผู้ชาย ฉากพวกนี้เกิดขึ้นทั่วโลก
ชั่วเวลาจิบชาหนึ่งถ้วยผ่านไป อาคารคอนกรีตเสริมเหล็กในอดีตไม่มีให้เห็นอีกต่อไป ถนนบนพื้นดินก็กลายเป็นถนนลูกรัง
มีเพียงต้นไม้ที่สูงตระหง่านและวัชพืชอยู่บนพื้นเท่านั้น
โลกกลายเป็นดินแดนรกร้างดึกดำบรรพ์ แต่ก็เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา นี่คือโลกในขณะนี้
อย่างไรก็ตามกลิ่นอายความความตื่นตระหนกของมนุษย์ที่แผ่กระจายไปทั่ว นั้นรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ
เย่เฉินเงียบไปชั่วครู่และมองไปยังเขตที่พึ่งถูกสร้างขึ้นทางตะวันตกเฉียงใต้
ในสถานที่นั้นมีอาคารที่เหมือนหลุดมาจากหนังไซไฟ
นั่นคือเมืองที่ถูกสร้างขึ้นโดยระบบผานกู่และที่นี่ยังเป็นเขตปลอดภัยสำหรับมนุษยชาติไปอีกสามเดือน
หลังจากนั้นเมื่อครบเวลาสามเดือนแล้ว ในตอนนั้นการต่อสู้ที่แท้จริงก็จะเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ
เผ่าพันธุ์มอนสเตอร์ เผ่าพันธุ์มนุษย์ เผ่าพันธุ์แม่มดจะปรากฏตัวไม่นานหลังจากนั้น
กลิ่นของความตายจะรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ มันจะทำให้ผู้คนต้องสั่นสะท้านและคลุ้มคลั่ง
“เฮ้อ … ” เย่เฉินยืนหายใจเข้าออกเป็นเวลานาน อากาศในตอนนี้นั้นทำให้หายใจสะดวกมากขึ้น เขาต้องการแค่หาอะไรกิน จากนั้นเขาก็เดินตรงกลับไปที่คลังเกมระดับเพชรและเข้าไปเล่นเกมส์ต่อโดยไม่หยุดพัก
ที่นี่คือหมู่บ้านหลุนฮุยในโลกความเป็นจริง ในหมู่บ้านมีกระท่อมมุงจากเพียงสามหลังเท่านั้น
แต่ที่นี่ก็มีก็เป็นเขตปลอดภัยด้วยเช่นกัน
ดังนั้นเย่เฉินจึงไม่กังวลเกี่ยวกับสัตว์ร้ายที่อยู่บริเวณรอบๆหมู่บ้านของเขา
สำหรับภัยคุกคามจากมนุษย์เย่เฉินไม่ได้กังวลแม้แต่น้อย
เย่เฉินไม่ได้สนว่าใครจะก้าวเข้าสู่ระดับขอบเขตต้นกำเนิด หรือได้เป็นขุนพลระดับราชา
เย่เฉินมีเพียงความคิดเดียวในขณะนี้
คือแข็งแกร่งขึ้นกว่านี้ ! แข็งแกร่งจนผู้คนหวาดกลัว! แข็งแกร่งจนผู้คนสิ้นหวัง!
โลกแห่งเกมหมู่บ้านหลุนฮุยคฤหาสน์ของหัวหน้าหมู่บ้าน
ทันใดนั้นลำแสงก็ปรากฏขึ้นและไม่นานก็สลายไป เย่เฉินก็ปรากฏตัวขึ้นที่นี่
เมื่อมองไปยังห้องนอนที่สะอาดสะอ้านเย่เฉินยิ้มเล็กน้อยแล้วเดินออกไป
โดยไม่คาดคิดทันทีที่เย่เฉินออกจากบ้านเขาก็เห็นเตียวเหิงยืนอยู่นอกประตู เขากำลังเดินไปมาอย่างกระวนกระวาย
“เกิดอะไรขึ้น?” เย่เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะถามออกไป
“ท่านลอร์ดของข้า ชาวบ้านที่ออกไปสำรวจได้พบทหารม้าของเผ่าอูหวนในป่า!” เตียวเหิงที่เห็นเย่เฉินออกมารีบกล่าวด้วยความรีบร้อน