51 ยูจีน กลับมาอาณาจักร
12-15 นาที
ผู้แต่ง: อาร์ค 3 เริ่ม
———–
“อุว้าาา ลมรู้สึกดีจัง~!!” (ซูมิเระ)
ซูมิเระพิงราวจับของดาดฟ้าเรือบิน และรับลมไปทั้งตัวเธอ
“นั่นอันตรายนะครับ! ได้โปรดอย่านำตัวเข้าไปใกล้ราวจับมากครับ!”
ลูกเรือของเรือบิน เตือนเธอ
“ห-หนูขอโทษค่ะ~” (ซูมิเระ)
ผมมองซูมิเระรีบปล่อยราวจับ
เรือบินขี่เรือบินที่มีกำหนดการบิน จากเมืองดันเจี้ยน คาลิพ สูเมืองหลวงจักรวรรดิ แกรนด์แฟล์
กองเรือบินของกองทัพจักรวรรดิที่รวมตัวกันในเมืองดันเจี้ยน หลังจากที่ได้ยินเรื่องการฟื้นคืนชีพของเอริเนียส เข้าร่วมการฉลองที่นักเรียนเอาชนะเจ้าอสูร และกลับไปที่อาณาจักรหลังจากนั้นทันที
ผมถูกล้อมโดยเหล่าผู้นำของอาณาจักร และคนใหญ่คนโตจากประเทศอื่นในงานฉลอง มันเหนื่อยสุดขีดเลย
อัศวินสวรรค์ที่มาในฐานะแขกถามผม ‘ยูจีนคุง อยากจะขึ้นเรือบินเรามั้ย?’ แต่ผมคิดว่ามันจะทำให้ผมเหนื่อยใจ ดังนั้นผมปฏิเสธไปอย่างสุภาพ
ถ้ายังไงผมก็กลับไปอยู่ดี มีหลายอย่างที่ผมต้องเตรียม
ผมพูดกับซูมิเระและซาร่า ว่าพวกเธออยากจะมาบ้านผมด้วยกันมั้ย
◇ไม่กี่วันก่อน◇
“บ้านพ่อเหรอ ยูจีนคุง แน่นอน ตัวเราจะไป!! ตัวเรารอคอยมันเลยล่ะ~☆” (ซูมิเระ)
ซูมิเระตอบทันที
“ต-ตัวเราจะไปด้วย! ตัวเราจะเตรียมพร้อมนะ โอเคมั้ย?!” (ซาร่า)
ซาร่าซังมาข้างหน้า พูดว่าเธอจะไปด้วยเหมือนกัน แต่…
“เธอต้องไม่นะ ประธานซาร่า ยังมีสิ่งต่างๆเป็นภูเขาที่ต้องการให้เธอตัดสินใจมัน อย่างน้อยที่สุด ชั้นอยากให้เธออ่านผ่านตาตอนนี้และเซ็นพวกมันด้วย” (เทเรเซีย)
“น-ไม่มีทางน่า! นั่นมากไปอ้ะ เทเรเซียซัง!” (ซาร่า)
“ถ้าเธออยากจะไปกับยูจีนคุงไม่ว่ายังไง ได้โปรดทำหลังจากที่เสร็จงงานทั้งหมด ในฐานะประธานแล้ว… ตั้งต่ทีแรก ได้รับอนุญาตจากประเทศของเธอแล้วเหรอ?” (เทเรเซีย)
“…ไม่มีปัญหา สตรีศักดิ์สิทธิ์ซามะ ได้ออกคำสั่งให้ชั้นไปสืบกิจการภายในของอาณาจักร” (ซาร่า)
ผมทำเหมือนผมไม่ได้ยินอะไรที่เธอกระซิบในครึ่งหลัง
จานซาร่าเต็มเอี้ยดจริงๆ เหมือนเคย
แต่แม้ว่าผมกลับไปที่อาณาจักร ผมไม่มีจุดยืนหรืออำนาจ ดังนั้นผมคิดว่ามันจะไร้จุดหมาย ที่จะพยายามดมอะไรออกไปนะ
อย่าน้อยผมจะพาพวกเธอไปเมืองหลวง
“อ้าา นั่นน่าเสียดายจัง~ พ่อมาคิดว่าซาร่าจะไม่สามาถมาได้~ ทำงานให้เต็มที่นะจ๊ะ☆” (ซูมิเระ)
“…ซูมิเระจัง ตัวเธอรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถ้าตัวเธอจะแซงหน้าใช่มั้ย?” (ซาร่า)
“เอ๋~ ไม่รู้อ่ะดิ☆ …อะ เดี๋ยวก่อน! อย่าพร้อมดาบศักดิ์สิทธิ์ดิ!” (ซูมิเระ)
“ฟุฟุฟุ…สาบานกับดาบนี้ ตัวเธอจะไม่ลงมือกับยูจีน จนกว่าตัวเราจะมา” (ซาร่า)
“ธ-เธอต้องไม่นะ ประธานซาร่า! ใช้ดาบตกทอดในแบบนั้น!!” (เทเรเซีย)
“อย่าหยุดชั้นนะ! ชั้นต้องทำให้ยัยผู้หญิงคนนี้มันเข้าใจ!” (ซาร่า)
“มันโอเคที่จะลงมือกับเค้า ถ้าตัวเธอมาเหรอ ซาร่าจัง?” (ซูมิเระ)
“…นั่นถูกแล้ว ปล่อยไว้ก่อนจนกว่าชั้นจะมา” (ซาร่า)
“ช่วยไม่ได้นะ ซาร่าจังเห็นแก่ตัวมากเลยอ่ะ☆” (ซูมิเระ)
◇◇
มีเหตุการณ์แบบนั้น
แต่ผมตั้งคำถามกับสติ ที่คุยกับแบบนั้นต่อหน้าเจ้าตัวเองนะ
และดังนั้นเอง ซูมิเระและผม มุ่งหน้าไปที่อาณาจักรด้วยกัน
เห็นว่าซาร่าจะมาที่หลัง
แค่เมื่อเรากำลังจะออกเดินทาง ซูมิเระประหม่า พูดออกมมาว่า ‘อุว้า เรือบินสั่นเยอะอ่ะ ชั้นเวียนหัว… ชั้นจะโอเคมั้ยเนี่ย?’ แต่เธอวิ่งไปทั่วดาดฟ้าเรืออย่างกระฉับกระเฉงในวันต่อมา
หลังจากนั้น เธอจะถูกเตือน เรื่องที่ไม่ควรวิ่งบนเรือบินนอกจากฉุกเฉิน
จากนั้นเธอเอียงตัวกับรั้ว แต่เธอถูกเตือนอีกครั้งอย่างเข้าใจได้
พูดถึงแล้ว มันดูเหมือนลูกเรือตอนนี้จับตามองเธอ และพวกเขาจับตามองซูมิเระมาซักพักแล้วตอนนี้
“อ้าา!! ยูจีนคุง ดูดิ ดู!” (ซูมิเระ)
ซูมิเระตะโกนอย่างดัง
“ซูมิเระ ใจเย็นนิด—หืม?” (ยูจีน)
ผมส่งสายตาไปที่ซูมิเระชี้ และตกใจ
นกยักษ์ -ประมาณขนาดมังกรตัวเล็กๆ- บินมาขนานกับเรือบิน
“นกร็อค หือ…” (ยูจีน)
“นี่นกร็อคเหรอ?! มันใจไม่โจมตีเรานะ?” (ซูมิเระ)
“ใครจะรู้…” (ยูจีน)
นกแปลกๆที่จะไม่กินแค่วัวและหมู แต่ก็ยังเป็นมอนสเตอร์เหมือนก็อบลินและออร์คด้วย
มันเป็นสัตว์อสูรที่อันตราย ที่แม้แต่จะโผล่มาเป็นหัวหน้าชั้น ในดันเจี้ยนสุดท้าย
“มันโอเค นกร็อคคเป็นมอนสเตอร์ที่ฉลาด เรือบินมุ่งหน้าไปที่อาณาจักร มีอาวุธเวทย์ที่ยิงแม้แต่มังกรร่วงได้ มันจะไม่โจมตีเรา และแม้ว่ามันจะทำ มันจะเป็นไปได้ที่จะสู้พวกมันน่ะครับ”
ลูกเรือซังอธิบายกับเราด้วยรอยยิ้ม น่าจะเพราะพวกเขาได้ยินการสนทนาของเรา
นกร็อคเคลื่อนที่ไปไกลจากเรือบิน ไม่นานหลังจากนั้น
“เราจะไปถึงอาณาจักรในตอนบ่าย ตามสบายแล้วไปผ่อนคลายบนเรือระหว่างเวลานั้นนะครับ”
ลูกเรือซังจากไป
พื้นฐานแล้ว อะไรที่เขาพูด ก็คืออย่ามาเอะอะกันข้างนอก
“พูดถึงแล้ว ซูมิเระ เรายังไม่ได้กินอาหารเช้าเลย ไปที่ห้องอาหารกันเถอะ” (ยูจีน)
“ใช่ นั่นใจแล้้ว! ท้องชั้นร้องจ๊อกๆแล้วเนี่ย” (ซูมิเระ)
เราใช้เวลาของเรากันข้างในเรือบิน จนกว่าเรามาถึงเมืองหลวงจักรวรรดิ
เมือเวลาที่ผมออกจากเมืองหลวง และมุ่งหน้าไปที่เมืองดันเจี้ยนคนเดียว ผมไม่ได้มีใจว่าง ที่จะมีความสุขไปกับการเดินทาง
ขอบคุณซูมิเระที่อยู่ด้วยกันกับผมในครั้งนี้ ผมไม่ได้จบที่การไปคิดอะไรที่ไม่จำเป็น และสามารถที่จะใช้เวลา โดยไม่เบื่อได้
ไม่กี่ชั่วโมงของการเดินทางบนท้องฟ้า
ผมกลับมาที่เมืองหลวงจักรวรรดิ หลังจากประมาณ 2 ปี
◇มุมมอง ซูมิเระ◇
“อุว้าาาา… นี่คือเมืองที่ยูจีนโตมาเหรอ มันเป็นเมืองใหญ่จริงๆ…!” (ซูมิเระ)
“จริงเหรอ? แต่เมืองดันเจี้ยนก็มีคนเยอะนะ?” (ยูจีน)
เมื่อหนูส่งเสียงของหนูในความชื่นชม ยูจีนคงเอียงหัวของเขา
“หืมม แต่ตึกใหญ่กว่าอ่ะที่นี่ แล้วก็เมืองและถนนก็กว้าง!” (ซูมิเระ)
เมืองแรกที่หนูเห็น นอกจากเมืองดันเจี้ยน รู้สึกใหญ่สุดขีดเลย
แต่ชัดเจนว่าบรรยาการมันต่างจากโลกดั้งเดิมของหนูโดยสิ้นเชิงนะ
มันทำให้หนูนึกถึงตึกหลายชั้นของโตเกียว ที่หนูจำได้ลางๆ
มันมอบความประทับใจว่าเป็นเมืองที่ ‘เมืองที่ถูกดูแล’ มากเลย ที่มีหลายตึกอัดกันใกล้ๆอยู่ดัวยกัน เมื่อเทียบกับเมืองดันเจี้ยน
“มันจริงที่ว่ามีพาเหรดสวนสนาม ดังนั้นถนนมันอาจจะโอฬารากกว่าถนนในเมืองดันเจี้ยน เหตุผลที่ตึกใหญ่ เพราะทั้งเมืองหลวงจักรวรรดิ ถูกปฏิบัติเป็นป้อมปรากการ กำแพงเลยหนา และสร้างมาจากความคิดว่าศัตรูจะโจมตี” (ยูจีน)
“ศัตรู?” (ซูมิเระ)
ไม่ใช่อาณาจักรแกรนด์แฟลร์ คือประเทศที่แกร่งที่สุดในทวีปใต้เหรอ?
ไม่ใช่นั่นหมายถึง เมืองหลวงของมัน เป็นที่ที่ปลอดภัยสุดในทวีปใต้เหรอ? -คือคำถามที่ถูกโยนไปให้ยูจีนคุง
“จริงๆแล้วไม่น่ะ อาณจักรจะพ่ายแพ้ในสงครามกับต่างประเทศ ขึ้นอยู่กับเวลา ละจะมีเวลา ที่พวกเค้าจะถูกโจมตีโดยมอนสเตอร์ที่แกร่ง แล้วก็…เหตุผลใหญ่ที่สุด จะเป็น อันตรายที่ถูกนำมาโดยสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่น่ะ” (ยูจีน)
“สัตว์อสูรที่ยุ่งใหญ่… พวกมันเป็นมอนสเตอร์ที่แกร่งจริงๆ ที่ใช้ชีวิตอยู่มาเป็นศตวรรษๆ ใช่มั้ย…?” (ซูมิเระ)
หนูนึกถึงความรู้ที่หนูเรียน ในชั้นเรียนของโรงเรียนเวทมนตร์
สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ในทวีปใต้ ผู้ที่ถูกเรียกว่าภัยพิบัติมีชีวิต
พวกมัน 3 ตัวได้ถูกยืนยันตอนนี้
“เจ้าแห่งน่านน้ำชายฝั่ง ของสหพันธรัฐบลูวอเทอร์: นางเงือก เวอร์ปอล นกที่ใช้เทือกเขาทาร์ซิสใกล้กับประเทศศักดิ์สิทธิ์คาลเดียเป็นที่อยู่: นกมืดราม และจากนั้น มีสัตว์ยักษ์ ฮาเก็นติ ที่ถูกผนึกอยู่ภายในทีราบคริสของอาณาจักร” (ยูจีน)
ยูจีนคุงบอกหนูโดยไม่พักเลย
มันดูเหมือนนี่ คือความรู้ทั่วไปในโลกนี้
“ประมาณครึ่งเมืองหลวงจักรวรรดิ ถูกทำลาย เพราะสัตว์ยักษ์ฮาเก็นติ ผนึกเกือบจะพัง มากกว่าศตวรรษก่อนแล้ว” (ยูจีน)
“ค-ครึ่ง?!” (ซูมิเระ)
ครึ่งนึงของเมืองใหญ่ๆนี่ถูกทำลาย?!
“ยังไงซะ เมืองหลวงถูกสร้างให้แน่นหนา เพราะสถานการณ์ในอดีตแบบนั้นแหละ งั้นตอนนี้ ตัวเราจะนำทางตัวเธอไปที่บ้านตัวเรานะ” (ยูจีน)
“อ-โอเค อืม แล้วเกี่ยวกับการนำทางไปเมืองล่ะ?” (ซูมิเระ)
“เธอต้องเหนื่อยจากการเดินทางที่นานบนเรือบืน ใช่มั้ย? ปล่อยมันไว้พรุ่งนี้เหอะนะ” (ยูจีน)
“โอเคจ้า~” (ซูมิเระ)
หนูจับมือกับยูจีนคุงอย่างร่าเริง
มีรถม้ามากมมายในถนน ที่ถูกลากโดยม้าหรือนกตัวใหญ่
มีร้านเสื้อผ้า ร้านอุปกรณ์ และร้านอื่นเยอะแยะเลย ที่หนูไม่เคยเห็นในเมืองดันเจี้ยนมาก่อนเลย
แฟชั่นก็ยังต่างไปจากเมืองดันเจี้ยนด้วย มัดูเหมือนว่าที่นี่น่ะ มันเรียบร้อยมากกว่า
หนูรู้สึกว่าหนูมาจากบ้านนอกเข้าสู่เมืองเลย
หนูมองไปรอบๆอย่างไม่พัก และระวังตัว ไม่ให้แยกจากยูจีน
เพราะทั้งหมด คนเยอะแยะเลย
คนที่ดูเหมือนชาวเมืองของเมือง และพ่อค้าเร่ที่ใส่ชุดกันหลายแบบ
แล้วก็ยังมีอัศวินที่ดูเหมือนจะเป็นยาม แล้วก็คนชนชั้นสูงที่นั่นที่นี่
ซักพักที่เดินกัน ระหว่างเข้าเมือง
“โอ้ ไม่ใช่นั่นยูจีนเรอะ?! นายกลับมาแล้วเหรอ?!”
พ่อค้าซังจากร้านข้างทาง พูดกับยูจีนคุง
“ลุง มันเป็นซักพักแล้วนะ!” (ยูจีน)
ยูจีนคุงตอบด้วยรอยยิ้ม
“ลุงล่ะสงสัย ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาย เพราะนายไม่โผล่หน้ามารอบๆอีกเลย แต่นายดูเหมือนว่าจะสบายดีนะ! อ่ะนี่ อันนี้เลี้ยง!”
“ขอบคุณนะ ลุง” (ยูจีน)
ยูจีนรับอาหารอะไรบางอย่าง
ยูจีนคุงต้องสังเกตสายตาหนู เขาพูดกับเจ้าของซัง
“ลุง ผมจะจ่าย ดังนั้นขออีกชิ้น” (ยูจีน)
“หืม? มีเพื่อนมาด้วยเหรอ? ลุงมันไม่เข้าใจคนอื่นเลยนะ อ่ะนี่ของหนู เลดี้น้อย”
“ขอบคุณมากๆเลยค่ะ” (ซูมิเระ)
ขาพูดนี่และให้มาอีกชิ้น
เนื้อย่างพร้อมซอสเข้มข้น และมีผักมากมายห่ออยู่ในบางอย่างที่ผิวคล้ายกับเครป
มันดูเหมือนมันจะทำสดๆ ถึงจุดที่ว่ามันร้อนนิดหน่อยในมือหนู
กลิ่นที่น่าอร่อยแบบอ่อนโยน กระตุ้นความอยากกิน
“กินมันระหว่างที่ยังร้อนนะ เลดี้น้อย”
“อิตาดาคิมัส~…อร่อยอ้ะ!” (ซูมิเระ)
“ลุงยินดีที่ได้ยินนั่น มาอีกครั้งนะ! ยินดีต้อนรับครับลูกค้า! จะรับกี่ชิ้นดีครับ?!”
มันดูเหมือนมันเป็นร้านที่เป็นที่นิยม ลูกค้าคนต่อไปมาแล้ว
“ลุง ผมจะมาอีกนะ” (ยูจีน)
“ขอบคุณมากค่ะ!” (ซูมิเระ)
ยูจีนคุงและหนูย้ายกันออกมาจากร้าน เพื่อที่จะไม่ไปขวางทางธุรกิจ
“งั้นลุงจากร้านนั้น เป็นคนรู้จักตัวเธอ” (ซูมิเระ)
“ใช่ ตัวเรามาที่นี่บ่อยเพื่อที่จะซื้อจากเค้า เมื่อตัวเราอยู่ในโรงเรียนทหาร ตัวเธอจะหิวหลังจากฝึกน่ะ เห็นมั้ย ตัวเราจะสั่ง 3-4 ชิ้น และจะถูกบอกอยู่บ่อย ‘นายกินเยอะเกินไปนะ’…นั่นแหละ” (ยูจีน)
“…เข้าใจแล้ว” (ซูมิเระ)
เสียงของยูจีนเบาลง ในครึ่หลัง
หนูบอกได้ว่าคนนั้นคือใคร ที่พูดนี่ โดยไม่ต้องให้เขาบอกหนู
แน่นอนว่าจะเป็นเพื่อนวัยเด็กนั่น
สีหน้าของยูจีนคุง เหมือนเดิมตลอด และหนูบอกไม่ได้ว่าเขาคิดอะไร
“งั้นตอนนี้ แถวๆนี่เป็นที่ทางทหาร และโรงเรียน ส่วนนี่เป็นห้องสมุดและที่สาธารณะส่วนใหญ่ และบ้านตัวเรา อยู่เลยไปที่นั่น เราจะไปถึงในไม่นาน” (ยูจีน)
ยูจีนคุงพูดกับหนูเหมือนพยายามจะเปลี่ยนบรรยากาศ
เมื่อเวลาที่หนูสงเกต ทิวทัศน์ของเมืองที่มีร้านเยอะๆเรียงกัน เปลี่ยนเป็นตึกใหญ่ๆเรียงกันเป็นกลุ่ม
มีคนเยอะที่อยู่ในเครื่องแบบทหาร และในชุดอัศวินบนนถนน
“อ๊ะ แป้ป ชั้นจะกินให้หมด” (ซูมิเระ)
“ตามสบายเลยนะ” (ยูจีน)
หนูพยายามจะไปให้ทันยูจีนคุง ที่กินเสร็จไปแล้ว และกำลังจะยัดปากด้วยอาหาร ที่เราได้จากร้านก่อนหน้า
“นาย…เป็นไปได้มั้ยว่ายูจีน?”
ชื่อของยูจีนถูกเรียกอีกครั้ง
คนที่ยืนอยู่ที่นั่น คือผู้ชายที่อายุเท่าๆกันกับเขา ในเครื่องแบบทหาร
หุ่นแข็งแกร่งและตาคม
ผมสั้นหวีให้ชิดหัว มอบบรรยากของทหาร
“มาซิโอ้ หือ มันเป็นซักพักแล้วนะ” (ยูจีน)
สีหน้าของยูจีนเหมือนเดิม
“…ใช่ 2 ปี” (มาซิโอ้)
ชายที่คุยกับเขา มีสีหน้าที่ขมขื่นเล็กน้อย
(เป็นไปได้มั้ยว่า…?) (ซูมิเระ)
“ตั้งแต่โรงเรียนทหาร หือ” (ยูจีน)
หนูมั่นใจหลังจากอะไรที่ยูจีนคุงพูด
เขาเป็นคนรู้จึกของยูจีนคุงจากโรงเรียนที่เขาดรอปออกมาแหง!
■ตอบความคิดเห็น:
มันเป็นครั้งแรกที่เราไปข้างนอก จากมุมมองนอกจากยูจีน
เขาจะไปทั่วทวีปในฐานะผู้สมัครเทพนักดาบมั้ย?
→ผมมีเป้าหมายที่ดันเจี้ยนและโรงเรียนในเรื่องนี้ แต่มันขึ้นอยู่กับการตอบสนองของท่านผู้อ่านครับ
มันสนุกที่ได้พรรณนาเมืองใหม่
■ข้อความจากผู้แต่ง:
ตอนนี้ผมทำงานแทบตายกับต้นฉบับครับ
2 / 2
วายุ: หิวเลย
แปลโดย: wayuwayu
เป้าหมายเดือน 10/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 100/100
คอมใหม่ 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ สปอนเซอร์ตอนให้อัพโหลดเพิ่มทันที แจ้งได้ทาง Facebook : “wayuwayu แปล” ครับ