ตอนที่ 49 เหมือนครั้งแรกที่พบกัน
เสียงดังค่อยๆหายไป
หยุนซือซือลุกขึ้นนั่งด้วยความพยายามอย่างมาก เธอเงยหน้าขึ้นและกวาดสายตาที่พร่ามัวไปรอบ ๆ เธอรู้สึกราวกับว่าโลกทั้งใบกำลังพลิกคว่ำ
ดูเหมือนเธอจะสูญเสียการควบคุมร่างกายอย่างเต็มที่เมื่อมันเป็นไปตามความร่ำร้อน สายตาเธอไม่เห็นว่ามีใครอยู่รอบๆ เธอก็ไม่สามารถสนใจได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
การทรมานนี้ทำให้เธอต้องทนทุกข์ทรมาน เธอเอื้อมมือที่สั่นเทาและฉีกเสื้อผ้าของเธออย่างลำบาก
นี่คือตอนที่ร่างสูงก้าวผ่านเข้าประตู ชายคนนี้มีท่าทางที่น่าสนใจและทันทีที่เขาปรากฏตัวในห้องโลกทั้งใบก็แคบลง
ประตูปิดลงพร้อมกับเสียง “ปัง!”ห้องนั้นก็มืดอีกครั้ง
ภายในห้องห้องเพรสซิเด้นขนาดใหญ่กว้างขวางเธอแทบจะหายใจไม่ออก
การหายใจอย่างเหนื่อยยากพร้อมกับเสียงครวญครางเบา ๆ ยังคงผ่านริมฝีปากสีแดงของเธอ ทุกอย่างเต็มไปด้วยความอึดอัด
มันอึดอัดมากรู้สึกเหมือนมีช่องว่างขนาดใหญ่ในร่างกายและมันไม่สามารถเติมเต็มความว่างเปล่านั้นได้
แขนของเธอสะบัดไปในอากาศราวกับว่าเธอพยายามหยิบอะไรบางอย่างเพื่อยัดใส่ตัวเธอ แต่เธอเองก็ไม่สามารถบอกได้ว่าร่างกายของเธอต้องการอะไร!
มันช่างกลวงและว่างเปล่าเหลือเกิน เธอรู้สึกว่าข้างในกลวงและว่างเปล่าจนเหมือนว่าเธอกำลังตกลงไปในเหว!
เธอเอื้อมมือออกไปและกอดร่างของเธอไว้แน่น หวังว่าเธอจะสามารถยับยั้งความปรารถนาอันแรงกล้านี้ได้ อย่างไรก็ตามทุกครั้งที่สัมผัสร่างกายก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างควบคุมไม่ได้!
มู่หย่าเจ๋อเดินผ่านความมืดและเดินไปหาเธออย่างช้าๆ เมื่อเดินไปถึงด้านข้างของเตียงคิงไซส์เขาก็ยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับก้มหน้า
ภายใต้โคมไฟย้อนยุคมีผ้าห่มสีขาวพันรอบเอวของเธอ
ตอนนี้เสื้อผ้าของหยุนซือซือรุงรังและไม่เรียบร้อย สายรัดไหล่สีดำของชุดเธอเลื่อนลงมาที่ไหล่อันบอบบางของเธอ ใบหน้าของเธอแดงอย่างประหลาด ตาของเธอกระพริบตลอดเวลาและมือของเธอก็ดึงชุดเดรสอย่างอ่อนแรง เธอดูเหมือนจะเจ็บปวดมาก
เขาจ้องมองเธออย่างนิ่ง ๆ ดวงตาของเขาค่อยๆเปลี่ยนไปอย่างเย็นชา เขาไม่คิดไม่ถึงว่าการประชุมของเขาครั้งนี้จะสถานการณ์เช่นนี้
ชายคนนั้นบอกกับมู่หย่าเจ๋อว่าซื้อเธอมาในราคา 200,000
อะไรกัน! ค่าตอบแทนที่เขาให้เธอเมื่อหกปีก่อนมันไม่เพียงพอจนเธอต้องขายร่างกายแบบนี้เหรอ? หรือเธอเป็นผู้หญิงแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้ว?
เธอต้องดิ้นรนเพื่อเงินและอำนาจจนต้องยอมแลกร่างกายเพื่อมัน!
เขาเป็นลูกค้าคนแรกของเธอหรือเปล่า? ตั้งแต่นั้นมามีผู้ชายแตะเนื้อต้องตัวเธอกี่คนแล้ว?
เขาเม้มริมฝีปากด้วยความไม่พอใจ ดวงตาที่ชัดเจนของเขาซ่อนร่องรอยของความขมขื่น ด้วยความรู้สึกรังเกียจเขาจึงขยับตัวเพื่อเดินจากไป
ข้างหลังเขา เธอมีแรงที่จะลุกขึ้นนั่งบนเตียงได้ เธอเหยียดแขนออกสุดแขนจนสามารถโอบรอบเอวของเขาได้แน่นจากด้านหลัง เธอไม่ยอมปล่อย!
“ อย่าไป…ฉันกำลังจะตาย…ช่วยฉันด้วย….”
ชายคนนั้นตัวแข็งทื่อ หลังของเขาแนบไปกับร่างกายที่นุ่มและอบอุ่นของเธอ เธอวางใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอไว้บนหลังของเขาอย่างตะกละตะกลามและคลำรอบเอวของเขาอย่างหื่นกระหายขณะที่เธอคร่ำครวญ“ อย่าไป…ช่วยฉันด้วยช่วยฉันที…ช่วยฉันด้วย….”
เขาไม่สามารถถอยห่างได้อีก
เขาค่อยๆหันกลับมา เธอใช้โอกาสนี้เหวี่ยงตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขา เธอโอบไหล่ของเขาด้วยแขนของเธอและฉาบร่างบอบบางไว้บนตัวเขา
ราวกับว่าการทำเช่นนี้จะทำให้ไฟในตัวเธอระงับ
แค่นั้นเขาก็รู้แล้วว่าร่างกายบอบบางของเธอร้อนแค่ไหน
มู่หย่าเจ๋อสะดุ้งและเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ เขาเอื้อมมือจับคางเธอแล้วดึงใบหน้าเข้ามาใกล้