ฮัวเทียนหลันเฉื่อยชาไปชั่วขณะ นับปีตั้งแต่เกิดจนถึงปัจจุบัน เขาเพิ่งเคยโดนตบครั้งแรก
และทั้งหมดนี้เป็นเพราะผู้หญิงที่อยู่บนเตียงในตอนนี้
ใบหน้าของเขามืดมน แต่เขาไม่ได้พูด
หลังจากที่หลี่รูยาเล่นงานฮัวเทียนหลันเสร็จแล้ว หน้าอกของเธอก็ขึ้นๆลงๆ เพราะความโกรธ ชี้ไปที่ฮัวเทียนหลันและก่นด่า : “เทียนหลัน ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันไม่เคยตบแก แต่วันนี้ ฉันจำเป็นต้องอบรมสั่งสอนแกดีๆหน่อย แกดู แกทำอะไร? ฉันเคยไม่เคยบอกแกว่าอันรันร่างกายไม่แข็งแรง แกยังแตะต้องเธอ? ”
ฮัวเทียนหลันไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองแม่ แต่เหมือนเด็กที่ทำผิดพลาดก้มศีรษะลงและพูด : “แม่ มันผ่านมาหนึ่งเดือนแล้ว”
หลี่รูยาตกตะลึง……หลังจากเวลาที่นับดูเหมือนว่าหนึ่งเดือนจะผ่านไปจริงๆ
แต่เธอยังคงมีปฏิกิริยาต่อ เวลาไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุด
ที่สำคัญคือ ลูกคนที่สองจะปฏิบัติต่ออันรันเช่นนี้ได้อย่างไร?
ถ้ามันไม่ได้หยาบขนาดนี้ อันรันจะเสียเลือดและเป็นลมแล้วส่งโรงพยาบาลได้อย่างไร
คำพูดของแพทย์ยังคงมีความชัดเจน เธอจับแขนเสื้อของลูกชายและดึงอย่างแรง แต่ไม่ขยับ
ใบหน้าของเธอแย่ลงทันที เมื่อมองไปที่ลูกชายที่ต่อต้านเธออย่างแง่ลบ เธอพูดอย่างเคร่งขรึม : “เทียนหลัน ขอโทษอันรัน! ”
ฮัวเทียนหลันปิดปากแน่นและขอให้เขาขอโทษมันเป็นไปไม่ได้เลย
ผู้หญิงคนนี้ ทุกอย่างคือปลอม แต่หลี่รูยาถูกหลอกรอบๆ ตัว
ลูกชายของเธอเธอรู้ดีที่สุด หลี่รูยาเห็นฮัวเทียนหลันไม่ยอมแพ้ เธอโกรธมาก
เธอดึงเสื้อของฮัวเทียนหลันอย่างแรง เธอกำลังจะดึงมันไปทางข้างเตียงของอันรัน
ฮัวเทียนหลันพยายามที่จะไม่ขยับในตอนแรก แต่เมื่อมองไปที่ใบหน้าของแม่ที่ซีดเพราะการออกแรง จำได้ว่าแม่ของเธอมีจิตใจที่ไม่ดีและไม่สามารถทำสิ่งที่รุนแรงได้
เขาได้แค่ถูกแม่ดึงช้าๆไปที่หน้าเตียงของอันรัน
อันรันกล้าดียังไงที่แสร้งเงียบหลับตาแน่น แล้วทำให้ตัวเองแสร้งทำเป็นหลับสนิท
เมื่อเห็นว่าฮัวเทียนหลันถูกตบหน้า เธอสงสัยว่าหากหลี่รูยาไม่อยู่ เธอคงจะถูกฆ่า
“รีบพูด ขอโทษ! ” หลี่รูยากำลังจับมือของฮัวเทียนหลัน และมีเสียงสั่นๆ ในน้ำเสียง เห็นได้ชัดว่าเธอรู้สึกร้อนรนในระดับหนึ่งและการเต้นของหัวใจของเธอก็เต้นเร็ว
ฮัวเทียนหลันรู้ว่าเขาไม่มีทางเลือก เขาไม่สามารถทำให้แม่ของเขาเข้าโรงพยาบาลได้เพราะอารมณ์ของเขา
เป็นครั้งแรกที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงประนีประนอม : “อันรัน……”
ทันทีที่พูดชื่อ หลี่รูยาตบฮัวเทียนหลันที่ด้านหลัง แล้วพูดด้วยความโกรธ : “แกเรียกอะไร? เธอเป็นอะไรกับแก? ”
ฮัวเทียนหลันไม่ได้โต้เถียงกับแม่ของเขา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่ส่ายหน้าไปที่อันรัน เขามองไปที่อันรันอย่างโกรธๆ ผู้หญิงคนนี้เตรียมจะแกล้งหลับไปจนถึงเมื่อไหร่
แต่อันรันรู้สึกกลัวในใจ และยังคงตั้งหน้าตั้งตารอ ต้องการให้ฮัวเทียนหลันเรียกชื่อนั้นออกไป เพราะฮัวเทียนหลันไม่เคยพูดสองคำนี้เลยจนกระทั่งหลังจากแต่งงานถึงตอนนี้
นับตั้งแต่ ต่อหน้าฮัวเทียนหลัน อันรันก็เต็มใจที่จะมองดูว่าเขาถูกหลี่รูยาทำร้าย เขาทำให้ตัวเองโง่เขลา
“ภรร……ภรรยา……” ฮัวเทียนหลันเหลือบมองแม่ของเขา สีหน้าสบถของเธอบอกให้เขารู้ว่าเขาไม่มีที่จะหันหลังกลับ
เมื่อได้ยินฮัวเทียนหลันเรียกชื่อนี้ หลี่รูยาก็ยิ้มเล็กยิ้มน้อยบนใบหน้าของเธอ
แม้ว่าเธอจะเป็นคนบังคับฮัวเทียนหลัน แต่ด้วยขั้นตอนแรกของการแช่แข็งและการปลดล็อก จะมีขั้นตอนที่สอง และในที่สุดความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่ก็สามารถดำเนินไปได้
ในกรณีนี้ แม้ว่าเธอจะฝันถึงพ่อแม่ของอันรัน แต่เธอก็ยิ้มได้และบอกว่าเธอดีกับอันรันมาก
“แล้วยังไงต่อ? ” หลี่รูยกลั้นยิ้มและมองไปที่ฮัวเทียนหลันอย่างจริงจัง
อันรันขมวดคิ้วทันที แสร้งทำเป็นว่าเพิ่งหลับไปและตอนนี้ก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขายื่นมือออกมาและขยี้ตาแล้วหาวประหลาดใจที่ไม่รู้สึกแปลกใจใดๆ เลย : “สา สามี……คุณมาที่นี่ได้ยังไง? ”
ชื่อนี้ครองใจอันรันมาโดยตลอด
หลี่รูยาอยู่ เธอเรียกอย่างนั้น แม้ว่าฮัวเทียนหลันจะรังเกียจ เขาก็ต้องอดกลั้นเอาไว้
ในใจของอันรัน มีความรู้สึกตื่นเต้นที่ได้รับรู้ถึงรสชาติที่ชั่วร้าย
ฮัวเทียนหลันขมวดคิ้ว และมองไปที่ผู้หญิงคนนี้ แสร้ง แสร้งจริงๆ
ไปที่ห้องโถง ไปที่ห้องครัว เตียงใหญ่อุ่นๆ และมีลูกน้อย
นี่น่าจะเป็นข้อดีทั้งหมดของผู้หญิงคนนี้ในสายตาของแม่
ฮัวเทียนหลันกำลังพิจารณาว่าควรเปิดเผยข้อมูลของอันรันหรือไม่ และให้แม่ของเขาดูใกล้ๆ และเธออาจเปลี่ยนมุมมองของอันรัน
เสียงปั่ง ตบอีกครั้ง
ฮัวเทียนหลันถูกหลี่รูยาปลุกขึ้นมาโดยตรง ในขณะที่คิด
“คิดอะไร? ภรรยาของแกกำลังพูดกับแก ไม่ได้ยินหรอ? ” หลี่รูยาสวมรอยเป็นแม่สามีที่ชั่วร้าย แต่ไม่ใช่ลูกสะใภ้ที่ชั่วร้าย แต่เป็นลูกชายของเธอเอง
ฮัวเทียนหลันดึงมุมปากอย่างแรง ยิ้มกว้างและพูด : “ภรรยา ได้ยินมาว่า…..คุณ…..เข้าโรงพยาบาล ฉันก็เลย…..มา……เยี่ยม”
ฮัวเทียนหลันซึ่งมีฟันแหลมคมและปากอันแหลมคมอยู่เสมอ เริ่มพูดติดอ่าง
อันรันเห็นคำเตือนในดวงตาของฮัวเทียนหลันและพูดเบาๆ : “เทียนหลัน ฉันไม่เป็นอะไร บริษัทยุ่งขนาดนั้น คุณไปทำงานก็ได้”
อันรันรู้ดีอยู่ในใจ ว่าเรียกสามี ก็เพียงพอที่จะทำให้เธอมีความสุขได้สักครั้ง
ถ้าเธอถูกเรียกมากเกินไป ตอนนี้เธอมีความสุขแค่ไหน เมื่อหลี่รูยาไม่อยู่ที่นั่น ฮัวเทียนหลันจะทำให้เธอหัวเราะอย่างน่าสังเวช
ฮัวเทียนหลันพยักหน้าและหันกลับไป
เขาพอใจกับความรู้และความสนใจของอันรัน
แต่ก่อนที่เขาจะก้าวแรก เขาได้ยินหลี่รูยาถามว่าอันรันหิวไหม
อันรันนอนหลับไปนาน และเสียเลือดมากเกินไป ตอนนี้ถึงเวลาบำรุงแล้ว
ทันทีที่คำพูดของหลี่รูยาลดลง ท้องของเธอก็เริ่มร้อง
หลี่รูยามองไปที่ด้านหลังของฮัวเทียนหลักและพูดเบาๆ : “ลูกสะใภ้เข้าโรงพยาบาลต้องกินอาหาร ในฐานะสามี แกไม่ควรปรนนิบัติหรอ? ”
การแสดงออกที่ค่อนข้างขี้อายในตอนแรกของอันรันเยือกแข็งราวกับว่ามีหัวใจที่ชัดเจน ฝีเท้าของฮัวเทียนหลันก็หยุดลง
หลี่รูยาเคาะหัวเตียงเบาๆ ครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับว่าท่อนไม้จิ้มขาของฮัวเทียนหลัน ทำให้เขาหันกลับมา
เป็นครั้งแรกที่ฮัวเทียนหลันหันกลับมาอย่างไร้ประโยชน์
หลี่รูยากวาดสายตามองไปที่ฮัวเทียนหลัน และเห็นโจ๊กอยู่บนโต๊ะด้านข้าง
ฮัวเทียนหลันเดินไปหยิบมันขึ้นมา หลี่รูยาลุกขึ้น และให้ที่
ฮัวเทียนหลันเดินไปที่อันรัน มองไปที่อันรันอย่างไม่ลดละ
และอันรันตื่นเต้นกำผ้านวมด้วยสองมือแน่น จะทำให้ผ้าห่มขาด
สายตาของฮัวเทียนหลันดูซับซ้อนเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้ขอโทษอันรัน
หลี่รูยาบังคับให้เขากล่าวขอโทษอันรัน แต่เพราะอันรันพูดขัดจังหวะในที่สุดเขาก็ไม่ได้พูด
เขาเข้าใจในใจของเขา หลี่รูยาก็เข้าใจในใจ ว่าอันรันกำลังให้ฮัวเทียนหลันข้ามไป แทนที่จะทำให้เขาอับอายมากเกินไป
“อึ้งกำลังทำอะไร? ป้อน? ” หลี่รูยากล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
ฮัวเทียนหลันหยุดชั่วคราว ถือช้อนในชามไว้ในมือ และใช้แรงตักมัน แต่มันเต็มเกินไป มันแกว่งไปมา ยังคงหกทำให้ไม่สามารถส่งไปที่ปากของอันรันได้
อันรันมองไปที่ฮัวเทียนหลันอย่างอ่อนโยน ไม่ว่าเขาจะเคยทำอะไรกับตัวเองมาก่อน ตอนนี้เขาเต็มใจหรือไม่พอใจ
เธอเป็นผู้หญิงที่พอใจง่าย ฮัวเทียนหลันป้อนโจ๊กของเธอแบบนี้ แค่แสดงท่าทีก็เพียงพอแล้ว
เธอยื่นมือไปหยิบชามแล้วพูดเบาๆ : “เทียนหลัน แบบนี้ไม่สะดวก ฉันทำเองเถอะ”
ฮัวเทียนหลันพอใจกับราคาสายตาของผู้หญิงคนนี้มาก และวางชามไว้ในมือของอันรัน
แต่มีอาการไออีกครั้งอยู่ข้างหลังเขา และหลี่รูยาพูดเบา ๆ : “อันรันเธอป่วยและต้องพักผ่อนให้มากขึ้น เทียนหลาน สามารถดูแลได้”
ตอนนี้มือของอันรันแข็งขึ้นในอากาศ และเธอยิ้มอย่างขอโทษที่ฮัวเทียนหลัน เอามันกลับมา
เธอช่วยทุกอย่างที่ทำได้ แต่หลี่รูยาปฏิเสธที่จะปล่อยฮัวเทียนหลันไปและเธอก็ทำอะไรไม่ได้
อันรันสั่งให้ฮัวเทียนหลันนำชามเข้ามาใกล้ๆ แล้วฮัวเทียนหลันก็เอาชามไปไว้ใต้คางของอันรัน
อันรันอ้าปาก และเขายัดมันเข้าไป ในที่สุดก็กินโจ๊กชามนั้นหมดสำเร็จ
แต่อันรันรู้สึกไม่ดีนัก โจ๊กทั้งหมดที่หกบนช้อนก็หกใส่คาง
ฮัวเทียนหลันวางชามลงและมองไปที่รูปลักษณ์ปัจจุบันของอันรัน ซึ่งดูเหมือนแมวลายเล็กน้อยพร้อมกับยิ้มมุมปาก
เขาดึงผ้าทิชชูเปียกจากข้างเตียงและเช็ดปากอันรันให้สะอาด
การเคลื่อนไหวของฮัวเทียนหลันอ่อนโยนมาก ทำให้อันรันตะลึงไปชั่วขณะ
เธอไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในอารมณ์แบบไหน ฮัวเทียนหลัน ริเริ่มที่จะปฏิบัติต่อเธอ