บทที่ ４ตอนจบ
「แล้วจะเอายังไงต่อ？」
โนโซมุยืนขึ้นแล้วถามทอมที่กำลังค้นหาตัวสัตว์อสูรที่หายไป บางทีซีน่ากับมิมุรุก็เล่นกับเสร็จแล้ว ก็เลยเดินมารวมตัวกัน
「เดี๋ยวก่อนนะ…ซีน่ามีอะไรอยากจะให้แน่ใจ ทำไม่ต้องทำแบบนี้และคิดจะสู้คนเดียวด้วย？」
「นั่นสินะ……」
ซีน่าทำท่าทางซบเซา อาจจะเป็นเพราะเธอคิดจะจบเรื่องนี้คนเดียว
「ดูสิซีน่า！ไม่จำเป็นต้องกลัวหรอกนะ！」
「คิย๊าาา！」
มิมุรุพูดเช่นนั้นพร้อมกับทุบหลังเธอ จนซีน่าส่งเสียงแปลกๆออกมา
「อืม……คือว่าฉันคิดว่าฉันจะใช้เวทย์วิญญาณ……」
「อย่างที่คิด……」
「……อาเระ？แต่ฉันไม่เคยเห็นซีน่าใช้เวทย์วิญญาณมาก่อนเลยนะ……」
ทอมดูเหมือนจะรู้เรื่องนั้นแต่มิมุรุทำหน้าไม่รับรู้มาก่อน
「ใช่ไม่เคยเห็นมันเลย……ซีน่า？ใช้ได้ยังงั้นเเหรอ？」
「นั่นสินะ……」
ซีน่าได้แต่พูดกำกวม บางทีอาจจะกังวลเพราะทำสัญญาก่อนหน้านี้ไม่ได้ เธอดูหดหู่เล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้นมีละอองแสงเล็กๆอยู่ใกล้ๆแก้มของเธอ
「อาาาาา……」
เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นอนุภาคของแสงวิญญาณก็รวมตัวมาลอยรอบตัวเธอ แต่ละดวงวิญญาณต่างมีลักษณะเป็นปุย เป็นแสงเล็กน้อยนิดที่ถ้าโดนพัดปลิวคงหายไป แต่แสงนั้นค่อยๆรวมตัวกันอย่างอ่อนโยน
「……ไม่เป็นไรแล้วสินะ」
「ทุกคน……」
ตัวเธอสื่อสารอยู่ด้านเดียวมาตลอด 10 ปีแล้ว ดวงตาของซีน่านั้นเปื้อนไปด้วยความเมตตาของเหล่าวิญญาณที่โอบล้อมและยอมรับเธออย่างมีความสุข
「เอาล่ะ！ ถ้าอย่างนั้น「ทอม มันมาแล้ว！」เอ๊ะ？」
「ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซ！！」
ทอมรู้สึกโล่งใจที่เห็นซีน่าและเหล่าวิญญาณพูดคุยกันได้แล้ว แต่เมื่อโนโซมุส่งเสียงพวกเขาก็รีบตั้งท่ากันทันที สัตว์อสูรสีดำมันกลับมาจากพุ่มไม้ด้วยน้ำเสียงอันแสนน่ากลัว
ดูเหมือนว่าเหล่าวิญญาณก็ตื่นตระหนกที่เห็นภาพเช่นนั้นแต่คราวนี้เหล่าวิญญาณไม่ได้ทิ้งเธอให้อยู่คนเดียวแล้ว
「อุหวา~อุตสาห์เตะไปเต็มแรงแล้วนะฟื้นตัวเร็วเอาเรื่องเลยแหะ……」
「พูดอะไรกันน่ะ มันเป็นสัตว์อสูรที่แกร่งมากเลยนะ ทอม ผมจะไปซื้อเวลาให้พร้อมกับมิมุรุ？」
มิมุรุบ่นอุบกับการฟื้นขึ้นมาของสัตว์อสูรที่เร็วกว่าที่คิด แต่โนโซมุก็พูดอย่างใจเย็นและโนโซมุก็ได้พักไปแปปหนึ่ง จนโนโซมุสามารถสงบสติได้อีกครั้ง
「อืม ก็ได้หรอกแต่ว่า……」
「เข้าใจแล้ว ฝากที่เหลือด้วยนะ……」
ทอมพยักหน้ายืนยัน จากการสนทนาพบแล้วว่าไพ่ตายของพวกเราคือเวทย์วิญญาณของซีน่าและพยายามจะซื้อเวลาให้
เมื่อทำพันธสัญญากับเหล่าวิญญาณจะยืมพลังของวิญญาณมาใช้ได้ชั่วคราวทั้งนี้ทั้งนั้นความแข็งแกร่งของเวทย์วิญญาณจะแข็งแกร่งตามผู้ใช้งานและความเข้ากันได้ของผู้ใช้งานกับเหล่าวิญญาณ แต่เท่าที่เห็นเหมือนว่าซีน่าจะยังไม่ได้ทำพันธสัญญาอย่างเป็นทางการ หากวิญญาณมารวมตัวกันด้วยความสมัครใจก็ไม่ใช่ปัญหา นอกจากนี้ดูเหมือนว่าทอมจะมีความคิดอื่นอยู่
มันยังดีกว่าการให้โนโซมุต้องปลดพันธนาการที่ซึ่งเสี่ยงว่าเทียแมทจะออกมาอาละวาดหรือไม่และพลังมันไม่เสถียรจนอาจจะทำอันตรายรอบข้างได้
「ซีน่า มาทางนี้」
「เอ๊ะ เอ๋？」
ทอมดึงมือของซีน่าที่กำลังงุนงงแล้วเดินจากไปโนโซมุและมิมุรุเข้ามาแทนที่
「มิมุรุ เธอโจมตีมันไม่เข้าใช่ไหม เพราะฉะนั้นเอาแค่ดึงความสนใจไว้ก็พอ อย่าฝืนเด็ดขาดนะ」
「เข้าใจล่ะ！รอบนี้จะระวังตัวเต็มที่เลย！」
ในการต่อสู้เมื่อวานโนโซมุเห็นแล้วว่าเธอไม่สามารถสร้างความเสียหายให้กับมันได้ ดังนั้นจึงให้เธอเป็นฝ่ายดึงดูดความสนใจมันมากกว่า เธอเองก็หยิบกระเป๋าหนังออกมาและบอกไม่เป็นไร
「นั่นคือ……」
「อะ！」
โนโซมุจ้องมองไปยังกระเป๋าหนังที่เธอหยิบออกมาและเธอก็ยื่นมือเข้าไปในกระเป๋าแล้วล้วงผงสีแดงทาบนใบมีด จากนั้นก็วาดวงเวทย์ลงไป
ใช้ผงสีแดงทาไปกับใบมีด เธอส่งพลังเวทย์ต่อไปจากนั้นเมื่อวงเวทย์ทำงานและใบมีดของเธอก็สลักวงเวทย์เอาไว้ ใบมีดถูกย้อมเป็นแสงสีแดงส่องประกายวูบวาบ
「……เข้าใจแล้ว」
โนโซมุเข้าใจการกระทำของเธอ อันที่จริงเธอใช้ตัวเร่งปฏิกิริยาธาตุไฟกับมีดของเธอ ซึ่งทอมใช้เมื่อวานนี้
โนโซมุจำได้ว่าตัวเร่งปฏิกิริยามันออกผลแรงมากและในความเป็นจริงใบมีดนั่นส่องแสงวูบวาบพร้อมกับความร้อนที่เอ่อล้นออกมา
「อืมก็อย่างที่ว่าฉันทำคนเดียวไม่ได้หรอก ไม่งั้นผิวไหม้แหงๆ! และอีกอย่าง！」
เมื่อมิมุรุพูดเช่นนั้นร่างกายของเธอก็เปลี่ยนไปขนสีน้ำตาลเริ่มงอกบนแขนขาที่เรียวยาและเล็บก็ยาวขึ้น ใบหน้าคมขึ้นและเปลี่ยนเป็นสภาพเหมือนแมวที่กำลังล่าเหยื่อ
「เข้าใจแล้วแปลร่างเป็นสัตว์สินะ……」
“แปลงร่างเป็นสัตว์”
ก็ตามชื่อเป็นความสามารถทั่วไปของเผ่าครึ่งสัตว์
มันจะปลุกสัญชาติญาณสัตว์ป่าที่มีอยู่ในตัวและครอบคลุมร่างกายให้เป็นดั่งสัตว์ป่า
การเปลี่ยนแปลงความสามารถทำให้ความสามารถทางกายภาพสูงขึ้นและโดยทั่วไปมันจะแตกต่างกันไปตามแต่ละเผ่าพันธุ์ แต่แมวป่านั้นมีความเร็วและพลังที่มากล้น
แน่นอนการใช้กำลังตอบโต้ไม่ใช่ทางออกสำหรับสัตว์อสูรตัวนี้ จึงจำเป็นต้องแปลงเป็นสัตว์ป่าและการแปลงร่างมันจะลดสติปัญญาลงสำหรับบางเผ่า แต่ทางเลือกของเธอนั้นถูกต้องเพราะเหล่าสัตว์ป่านั้นไม่สูญเสียความคิดไปหรอก
「ก๊าซซซซซซซซซซซซซ！！」
สัตว์อสูรพุ่งเข้าหาโนโซมุและมิมุรุ โนโซมุเองก็พุ่งเข้าหามันและโจมตีสัตว์อสูรที่ใจกลางลานกว้างคนสองคนกับหนึ่งสัตว์ประหลาด
「เทเฮะ！！」
มิมุรุพุ่งไปชั่วพริบตาต่อสู้กับสัตว์อสูรตรงหน้า
เมื่อหางทั้งสองของมันกำลังพุ่งเป้าด้วยความลังเลเพราะความสามารถของเธอที่เพิ่มมากขึ้น เธอเสริมพลังการด้วยคิและใบมีดที่เรืองแสงแทงทะลุตัดผ่านผิวของสัตว์อสูรด้วยความร้อนมหาศาล
「ก๊าซซซซซซซซซซ！！」
บางทีก็คิดว่าการโจมตีของมิมุรุคงไม่ได้ผล แต่ดูเหมือนจะคิดผิดและการเคลื่อนไหวของมันช้าลงชั่วครู่
โนโซมุเข้าไปยังช่องว่างที่มันเปิดอยู่ดาบที่อัดพลังวิญญาณไว้แน่นจากนั้นเขาก็ชักดาบออกมาและฟันมาลงไปจนฉีกร่างกายมันขาด
วิชาคิ “คมดามผ่ามายา”ที่ปล่อยออกมานั้นทะลุผิวหนังของสัตว์อสูร และโนโซมุเองก็ใช้ “คมดาบผ่ามายา -หวนคืน-”ตัดผ่านซ้ำจุดเดิม
「ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซ！！！」
เสียงคำรามอันแสนเจ็บปวดของมันดังขึ้นและเนื้อของมันถูกฉีกกระฉากออกมาด้วยพลังแห่งจิตวิญญาณ
สัตว์ร้ายสีดำกำลังเตรียมเปลวเพลิงสีดำแห่งความเกลียดชังพร้อมกับโจมตีทั้งสอง
「เวรล่ะ！」
「อ๊ะ！！」
โนโซมุหลบการโจมตีของกรามอันใหญ่โตและหลีกเลี่ยงกรงเล็บของมัน มิมุรุเองก็หลบการโจมตีของหางทั้งสองของมันและกระโดดขึ้นไปบนอากาศ
บางทีมันโจมตีพลาดเพราะความโกรธที่เพิ่มขึ้นจากการโดนโจมตีและมันจดจ่ออยู่ที่โนโซมุกับมิมุรุอย่างสมบูรณ์
โนโซมุและมิมุรุต่างยิ้มให้กับสถานการณ์ตรงหน้าและก้าวไปข้างหน้าเพื่อซื้อเวลา
◇◆◇
「ซีน่ายืนอยู่ตรงนี้แล้วใช้พลังเวทย์วิญญาณเลย」
「อะอืม……」
เมื่อพวกโนโซมุเริ่มต่อสู้กับสัตว์อสูรตรงกลางลานกว้างซีน่าและทอมกำลังเดินไปที่ขอบของลานกว้าง
「อย่างไรก็ตาม เธอตั้งใจที่จะพูดคุยกับเหล่าวิญญาณซะ ผมจะคอยสนับสนุนตรงนี้」
「ก็บอกแล้วไง……」
ทอมวาดอะไรบางอย่างลงบนพื้นซีน่ายังคงสับสนกับท่าทางของเขาที่ทำอะไรไม่รู้อยู่คนเดียว ดูเหมือนว่ามีบางอย่างที่กังวลอยู่
「เข้าใจไหม！ ไม่ยอมให้แตะซีน่าแม้แต่ปลายนิ้วหรอก！」
「ไม่ใช่แบบนั้นสิ！แบบนั้นมันไม่ใช่แล้วนะ！」
ทอมพูดเช่นนั้นเพราะกังวลเกี่ยวกับสัตว์อสูรและพยายามทำให้ซีน่าโล่งใจ แต่สิ่งที่ทอมพูดมันดูแปลกๆสำหรับเธอ จนเธอต้องขึ้นเสียง
「ทำไมเล่า！？ ทำไมต้องกลับมาด้วย！？ ฉันเป็นคนทำร้ายพวกนายน่ะ！？ ถ้าฉันไม่คลั่งทุกคนก็คงปลอดภัย！ ฉันที่พยายามทำตัวเข้มแข็งและพยายามอย่างยิ่งในการอยู่กับคนรอบข้าง แต่เมื่อมันเป็นแบบนี้แล้วฉันทำอะไรไม่ได้ นายกำลังหวังให้ฉันทำอะไรงั้นเหรอ！？」
「ซีน่า……」
ซีน่าบ่นออกมาด้วยความไม่สบายใจ
「อ่าาาาาา！ โมวววว！！ยัยบ้านี่！？」
「……เอ๊ะ？」
เสียงของมิมุรุไหลเข้ามาในหัว
「เป็นแบบนี้ทุกทีเอาแต่เอะอะโวยวายแต่เรื่องของตัวเอง……เพราะมัวแต่ทำแบบนั้นปิดบังทุกอย่างฉันเลยไม่เข้าใจยังไงเล่า！」
มิมุรุยังคงบ่นต่อไปขณะที่ตอบซีน่าไปด้วย
เธอยังคงพูดต่อไปแม้จะรับมืออย่างหนักกับสัตว์อสรูตรงหน้าก็ตาม
「เพราะแบบนี้ไงถึงได้เกลียด！ เธอน่ะมันบ้า！！ ขาดความมั่นใจ！！ เพราะงั้นเลยช่วยไม่ได้ไงล่ะ！！ ฉันอยากจะรู้！ฉันเป็นห่วงเธอยังไงล่ะยัยบ้า เพราะฉะนั้นการที่เธอไม่บอกอะไรแบบนี้น่ะเกลียดที่สุดเลย！！」
「มิมุรุ……」
ความชอบที่ไม่ต้องการเหตุผล ฟังดูไร้สาระ แต่เธอก็เป็นคนตรงไปตรงมาและบอกความรู้สึกที่มีกับทอมได้อย่างตรงไปตรงมาเพราะเธอเป็นแบบนั้นทอมก็เลยชอบเธอ
คำพูดของมิมุรุยิ่งทำให้น้ำตาของซีน่าไหลออกมา
「ผมด้วย ผมเองก็ไม่สบายใจ ผมเองก็ขาดความมั่นใจ」
ทอมยังพูดความคิดของเขาขณะที่พูดซ้อนทับกับมิมุรุ
「และผมเองก็อยากจะรู้เรื่องราวของเธอมากกว่านี้ ทั้งผมและมิมุรุอยากรู้เรื่องของเธอมากกว่านี้เรื่องราวของซีน่า」
「เรื่องราวของฉันเหรอ？」
ซีน่าพูดคำของทอมซ้ำๆด้วยความงุนงงและทอมเองก็พยักหน้าเพื่อยืนยันคำพูดเหล่านั้น
「ใช่แล้ว พวกเราอยากจะรู้เรื่องของเธอให้มากขึ้นเพราะพวกเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอไง」
「มิมุรุ ทอม……」
「เพื่・อ・น！เพราะฉะนั้นถ้ากลับไปแล้ว ต้องเล่าทุกอย่างให้ฟังเลยนะ！เพราะนั่นคือบทลงโทษที่ทำให้ทอมต้องเจ็บตัว！ไม่ปล่อยให้หนีหรอกนะ！！」
ดูเหมือนว่าจะยุ่งกับการหลบการโจมตีอยู่แต่ว่าเธอก็ยิ้มมาทางนี้ รอยยิ้มนั่นสถิตย์เข้าไปในใจของซีน่าอย่างอบอุ่น
ความเร่าร้อนที่ทำให้หัวใจนั้นชุ่มช่ำมันกำลังละลายน้ำแข็งที่เกาะกินหัวใจของฉัน เช่นเดียวกับดวงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ผลิที่ทำให้หิมะในฤดูหนาวหายไป
น้ำแข็งที่ละลายออกไปทำให้เธอมีเหตุผลใหม่ที่ต้องต่อสู้ต่อไปขึ้นมาเพื่อตอบสนองต่อความรู้สึกของเหล่าบุคคลที่เรียกว่าเพื่อนเหล่านี้
「……ทอมฝากด้วยนะ」
「อืม ไว้ใจได้เลย」
ใบหน้าของเธอที่กลับมายืนหยัดได้อีกครั้ง จ้องมองตรงไปข้างหน้า โดยทิ้งร่องรอยของน้ำตาเอาไว้
◇◆◇
ฉันปลดปล่อยพลังเวทย์ ทำพันธสัญญากับวิญญาณอีกครั้ง พลังเวทย์ที่ปลดปล่อยกระจายไปทั่วลานกว้างและเธอเริ่มถ่ายทอดความรู้สึกของเธอให้เหล่าวิญญาณได้ฟัง
（ทุกคน……）
วิญญาณที่มารวบอยู่รอบตัวฉันกำลังล่องลอยอยู่ในอากาศ
วิญญาณที่มาล้อมรอบฉันกำลังมีความสุข ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังคงกลัวสัตว์อสูร และฉันเองก็กลัวที่จะสู้กับมัน
（……ฉันกลัว เหมือนกับทุกๆคน）
ฉันไม่โทษเหล่าวิญญาณเลยที่จะกลัวศัตรูที่กล้าแกร่ง ฉันพูดออกไปอย่างอ่อนโยน ใบหน้าของฉันยิ้มออกมาจากใจจริง
ฉันรู้อยู่แล้วว่าพวกเขาต่างหวาดกลัว
มันสนุกมากจริงๆที่ได้ใช้เวลารวมกันกับทุกคน
แต่ฉันไม่สามารถพูดได้ว่ามันสนุกมาจากปากของฉันเอง ถ้าฉันไม่คิดว่ามันสนุกน่ะ ฉันรู้สึกถึงตัวตนของตัวเองที่ไร้พลังและความเสียใจที่มีอยู่จะกลายเป็นความมุ่งมั่นที่ฉัน จะทวงเอาบ้านเกิดอันแสนที่รักของทุกคนกลับคืนมา
（แต่ว่าฉันไม่อยากให้มันจบลงแบบนี้ ฉันไม่อยากให้เหตุการณ์มันซ้ำรอย ฉันอยากจะปกป้องเพื่อนของฉันที่ฉันรักและปกป้องทุกๆคน……）
ฉันไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำรอยเหมือนที่บ้านเกิดของฉัน ฉันไม่อยากจะเสียใจอีกต่อไปแล้ว ฉันไม่อยากจะจมกับความรู้สึกผิด ฉันอยากจะก้าวไปข้างหน้า
และเหนือสิ่งอื่นใด ฉันอยากจะตอบรับความรู้สึกที่ทุกคนชอบฉัน ฉันอยากจะปกป้องผู้คนที่คอยปกป้องฉันตลอดมา
ผู้คนมากมายรอบตัวฉัน พวกเขาต่างต่อสู้เพื่อฉัน
มิมุรุ ทอมและจิตวิญญาณแห่งป่า
และใครบางคนที่คอยช่วยฉันเอาไว้
โนโซมุ・เบลาตี้
คนที่ฉันเกลียดมากที่สุด…แต่ทำไมตอนนี้กลับประทับใจในตัวเขามากเลยทำไมกันนะ？
อย่างน้อยเขาก็ใจดีเกินไปเมื่อเทียบกับคนอื่นๆแล้ว ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะกลายเป็นบุคคลที่ถูกสาปแช่งได้เช่นนี้ อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็ไม่ได้คิดกับเขาแบบนั้นแล้ว
คนที่ทำงานอย่างหนักเหนือกว่าใครอื่น อย่างน้อยต่อหน้าเขาคนนั้นฉันไม่อยากจะแสดงท่าทางแปลกๆให้เขาเห็นเลยแม้แต่น้อย
เพื่อการนั้นแล้ว……。
（เพราะฉะนั้นขอร้องล่ะ……เพื่อช่วยเหลือทุกๆคน และแม้จะเพียงเล็กน้อยพวกเธอไม่จำเป็นต้องเข้มแข็งขนาดนั้นก็ได้นะ สำหรับในตอนนี้ พวกเราค่อยๆเข้มแข็งไปพร้อมกันก็พอใช่ไหมล่ะ？）
จงละทิ้งตัวตนในอดีตและแปรเปลี่ยนเป็นคนใหม่ที่จะเข้มแข็งไปพร้อมกับทุกๆคน
วินาทีถัดมา เหล่าวิญญาณรอบตัวฉันก็ลอยขึ้นไปดั่งพายุทอร์นาโด
◇◆◇
「เอาล่ะ！ดูเหมือนว่าจะประสบความสำเร็จสินะ！！」
ทอมมองไปที่พื้นแสงมันเริ่มส่องสว่างมากขึ้นเรื่อยๆ ทอมมั่นใจว่าการกระทำของเขาสำเร็จแล้ว
ที่เท้าของซีน่าที่มีปฏิสัมพันธ์กับวิญญาณในแสงสว่าง ณ ที่ตรงนั้นมีวงเวทย์ที่ทอมวาดขึ้น
ในมือของเขามีแผนที่ของโนโซมุที่เขาให้ซีน่าและพวกเขาเมื่อวานนี้
การเคลื่อนไหวของเขาคือการวาดวงเวทย์สี่เหลี่ยมรอบตัวเธอเพื่อช่วยในการทำพันธสัญญาวิญญาณ
เวทย์วิญญาณจำเป็นต้องทำพันธสัญญากับวิญญาณก่อนและพลังของมันก็ขึ้นกับวิญญาณแถวนั้นด้วย
ดังนั้นเขาเลยคัดลอกแผนที่บริเวณรอบๆนี้โดยใช้ตัวเธอเป็นจุดอ้างอิงในแผนที่ของโนโซมุ และเล็งจุดที่จะทำพันธสัญญา
แผนที่แสดงถึงป่าไม้และโขดหินที่มีหินและกิ้งไม้และแม้น้ำที่มีน้ำในขวดน้ำ แท้จริงแล้วมันเป็นจุดที่ใช้เป็น “แท่นบูชา”ในการทำพิธีกรรม
แท่นบูชารวบรวมวิญญาณที่ไม่สามารถเป็นเวทย์ของซีน่าเพียงอย่างเดียว และเหล่าวิญญาณที่ล้อมรอบตัวเธอกำลังลอยขึ้นไม่ใช่เพียงแค่ละอองแสง
ทอมไม่เก่งเรื่องต่อสู้ ดังนั้นเขาเลยทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้
ผมเองก็มอบตัวเร่งปฏิกิริยาให้กับมิมุรุในรูปแบบผงและวาดวงเวทย์ให้บนใบมีดของเธอ เพื่อช่วยในเวทย์พันธสัญญาของซีน่า ผมเองก็ระดมความรู้และแผนที่ๆได้มาจากโนโซมุมาอ้างอิง
「นี่คือทั้งหมดที่ผมทำได้แล้ว….เพราะงั้นทุกคนเอาชนะมันให้ได้นะ」
◇◆◇
「เวรล่ะ！」
มิมุรุและโนโซมุยังลังเลที่จะโจมตีสัตว์อสูรที่ยังโจมตีมาอย่างรวดเร็ว การโจมตีของมันยังคงรุนแรง อาจเป็นเพราะมันโกรธและทั้งสองก็ได้เป็นแต่ฝ่ายรับอย่างเดียว
มิมุรุกังวลเกี่ยวกับท่าทางของซีน่าจนไม่มีสมาธิ เธอเลิกคิดเรื่องเหล่านั้นและพยายามโฟกัสตรงหน้าสัตว์อสูรมันพยายามจะกินมิมุรุ
「แย่ล่ะ！！」
วินาทีต่อมาเหงื่อยเย็นๆไหลออกมาจากใบหน้ามิมุรุ ใบหน้าของมันกำลังเข้ามาใก้ลและโนโซมุเข้ามาทางด้านข้างของมันและเข้ามาช่วยมิมุรุ
「คิดจะทำอะไร！」
โนโซมุใช้วิชาคิ “คมดาบผ่ามายา -หวนคืน-”ส่งใบมีดที่บีดอัดพลังไว้แน่นและปล่อยออกไป สัตว์อสูรกระโดดถอยหลังหลบใบมีดของเขาในทันที
「ช่วยไว้ได้มากเลย….ขอบคุณนะ！โนโซมุคุง！！」
「ยังไงก็ระวังตัวไว้ด้วยนะครับ！ ถ้าช้ากว่านี้อีกนิดได้ตายไปแล้วนะ！！」
「ขอโทษ ขอโทษทีน้า เพราะงั้นไม่เป็นไรแล้วล่ะ！ เฮ้อวันนี้ฉันพลาดบ่อยจังแหะ！！ฉันคิดว่าน่าจะพอสู้สูสีกับอาจารย์จิฮัดได้แล้วแท้ๆ！！」
「ไม่พูดเกินไปหน่อยเหรอ……」
มิมุรุกลับมายืนหยัดได้อีกครั้งและเจอโนโซมุบ่นอุบ
หากนึกถึงเรื่องเมื่อวานแล้ว ดูเหมือนความเครียดจะลดลง ตอนนี้เธอเคลื่อนไหวได้เป็นธรรมชาติมากขึ้นจนน่าแปลกใจ สำหรับโนโซมุนั้นเขารู้ดีว่ามันยากแค่ไหนหากเคลื่อนไหวพลาดนิดเดียวก็คือความตาย
（การเคลื่อนไหวต่างไปจากเมื่อวานมาก นี่ใช่เธอจริงปะเนี่ย?……）
เมื่อมองไปทางด้านข้างของซีน่าและทอม ดูเหมือนทอมกำลังทำอะไรบางอย่างบนพื้น ซีน่าเองก็ปลดปล่อยพลังเวทย์เพื่อทำพันธสัญญาวิญญาณ
วิญญาณขี้กังวลทั้งหลายมารวมตัวกันรอบๆเธอ ให้กำลังใจเธอขณะที่กำลังล่องลอย
วินาทีถัดมา แสงมหาศาลก็สาดส่องมาที่ซีน่าที่ทำพันธสัญญาวิญญาณเสร็จสิ้น
ละอองแสงจำนวนมากล่องลอยขึ้นราวกับพายุทอร์นาโด วิญญาณกำลังเคลื่อนไหวไปมาอย่างบ้าคลั่ง แต่ไม่มีความรู้สึกที่เป็นการข่มขู่หรือคุกคามจากพวกเขาเลย พวกเขากำลังเล่นกับซีน่าและวิญญาณตนอื่นๆอย่างไร้เดียงสา
ขณะที่แสงส่องผ่านร่างกายของซีน่า ซีน่าก็บีบแสงตรงหน้าด้วยมือทั้งสองเบาๆ รูปลักษณ์ในตอนนี้บอกได้ว่างดงามมากจริงๆ
（ช่วยเหลือซึ่งกันและกันและสนับสนุนกันและกัน）
โนโซมุสูญเสียคนรักที่อยากจะสนับสนุนไปเพราะถูกเพื่อนรักหักหลัง สำหรับเขาไม่มีจุดยืนแบบนั้นให้ทำเช่นนั้นได้ ตอนนี้เธอพยายามเผชิญหน้ากับความกลัวในอดีตพร้อมๆกับพวกพ้องของเธอและค่อยๆแข็งแกร่งขึ้น เธอเปล่งประกายยิ่งกว่าใครๆในตอนนี้
◇◆◇
ซีน่าเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรสีดำตรงหน้าเธอ เธอมอบความมั่นใจให้กับเหล่าดวงวิญญาณที่อยู่รอบๆตัวเธอ
จากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อ 10 ปีก่อน มือของเธอที่กำคันธนูไว้แน่น อนุภาคแสงเข้ามาลูบแก้มของเธอแล้วบอกว่า “ไม่เป็นไรหรอกนะ” เธอเองก็ผ่อนคลายและยิ้มออกมา
「ขอบคุณนะ ถ้างั้นขอรบกวนทุกคนด้วย」
ซีน่าขอบคุณเหล่าวิญญาณที่ให้กำลังใจเธอและหันกลับไปมองสัตว์อสูร
ความรู้สึกอันแสนมืดมิดเมื่อ 10 ปีก่อนที่เธอมีไว้ในใจจวบจนปัจจุบัน ความรู้สึกอันแสนวุ่นวายที่เหมือนกับสัตว์อสูรตรงหน้าฉันตอนนี้มันชัดเจนขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ
「ก๊าซซซซซซซซซซซซซ！！！！」
สัตว์อสูรที่สังเกตเห็นซีน่าพยายามอย่างยิ่งที่จะเข้าหาเธอ เธอขอร้องเหล่าวิญญาณที่อยู่รอบตัวจนกลายเป็นบาเรียแห่งแสง
เมื่อมองแวบแรกมันดูเป็นบาเรียที่บางมากๆและน่าจะพังทลายได้ง่ายๆจากมุมมองของสัตว์อสูร แต่สัตว์อสูรที่พุ่งเข้ามาก็ทำอะไรบาเรียแห่งแสงไม่ได้เลยและในทางกลับกันมันกระเด็นออกไป
「กัซ！กร๊อดดดดดดดดดดดดดดด……」
สัตว์อสูรที่ปลิวไปจ้องมองบาเรียแห่งแสง
นิ้วอันแสนอ่อนนุ่มของซีน่ายกขึ้นไปในอากาศและก็ชี้ไปยังสัตว์อสูรตรงหน้าที่จ้องมาที่เธอ จากนั้นม่านแห่งแสงก็กลายเป็นลูกศรนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าหาสัตว์อสูรทันที
「ก๊ากกกกกกกกกกก！！」
เพื่อตอบสนองต่อลูกศรแห่งแสงที่พุ่งออกมามันอ้าปากพร้อมกับปล่อยลูกบอลแสงสีดำออกมา
เสียงคำรามของมันปะทะเข้ากับลูกศรแห่งแสงเกิดเป็นควันไปทั่วบริเวณรอบๆ
เมื่อบาเรียแห่งแสงหายไปสัตว์อสูรมันก็พุ่งเข้าหาซีน่า
แต่จู่ๆก็มีบางสิ่งพุ่งเข้ามาขัด
「ก๊าซซซซซซซซซซซซ！！」
สิ่งที่โผล่มาคือรากของต้นไม้นับไม่ถ้วนโผล่มาจับร่างของมันเอาไว้ด้วยพลังมหาศาลเสียงแห่งความทรมานเล็ดลอดออกมาจากปากของมัน แต่พลังของมันมากล้นเหลือเกิน
มันกัดรากไม้เหล่านั้นที่พันรอบตัวมัน รากต้นไม้ที่พันร่างกายถูกฉีกออก มันพยายามหนีออกจากการพันธนาการ
แม้ว่าจะได้รับการช่วยเหลือจากเหล่าวิญญาณโดยรอบ แต่สัตว์อสูรมันก็พยายามทำลายพันธนาการเรื่อยๆ
อย่างไรก็ตามซีน่าไม่ได้ร้อนใจ
เมื่อเธอชี้นิ้วขึ้นไปกลางอากาศอีกครั้ง รากของต้นไม้ก็พุ่งออกมาจากพื้นและพันรอบกรามของมัน
「ก๊าซซซซซซซซซซซซ！！！」
รากของต้นไม้พันธนาการปากของมันจนมันขยับใบหน้าไม่ได้อีกต่อไป และกรามมันก็เปิดออกอย่างงั้น
สัตว์อสูรดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง แต่รากที่เข้าไปพันธนาการก็ยับยั้งมันได้อย่างสมบูรณ์
ซีน่าถือคันธนูและหยิบลูกธฯูออกมาและเล็งไปที่ปากของมัน
ลูกธนูของเธอเต็มไปด้วยพลังเวทย์และเริ่มเปล่งแสง มันคือ “การลงทัณฑ์จากดวงดวงดาวแห่งท้องทะเล”ที่ปล่อยใส่มันเมื่อวานนี้
อย่างไรก็ตามรอบนี้มันแตกต่างจากครั้งก่อน
ซีน่าเติมพลังเวทย์ลงไปเหล่าวิญญาณเองก็สถิตย์ในลูกศรเหล่านั้นด้วย
มันไม่ใช่แค่ลูกศรเวทย์ธรรมดา แต่เป็นศรเวทย์ที่มีวิญญาณสถิตย์อยู่และแสงสว่างของมันดั่งกับดวงอาทิตย์ที่ปรากฏขึ้นในตอนเที่ยง
「ก๊าซซซซซซซซซซซซซซ！！」
บางทีเพราะมันกลัวแสงนั่น มันพยายามดิ้นรนอย่างหนัก
มันกำลังกลัวเ็นครั้งแรก มันพยายามปฏิเสธความตายตรงหน้าที่เข้ามาหามัน
มันดึงพลังพิเศษของมาซึ่งเหนือขีดจำกัด ร่างกายของมันโตขึ้นและในเวลาเดียวกันรากของต้นไมก็เริ่มแตกกระจาย นอกจากนี้หางของมันยังเหวี่ยงไปรอบๆโดนรากของต้นไม้จนฉีกขาด
เวทย์ของซีน่ายังไม่สมบูรณ์ดี มีวิญญาณจำนวนมากที่ต้องรวบรวม และต้องใช้เวลาเพื่อให้เวทย์เพียงพอ
อย่างไรก็ตาม การโจมตีแบบครึ่งๆกลางๆไม่ได้ผล ดังนั้นจึงต้องจัดการมันในทีเดียว
ขณะที่ซีน่ากำลังสร้างพลังเวทย์ให้เสร็จสิ้น มันก็ปลดพันธนาการออกมาจนเกือบจะเป็นอิสระแล้ว
สิ่งที่เหลืออยูคือรากของต้นไม้ที่พันกรามของมันและหางของมันก็ยกสูงขึ้นเพื่อจะฟันรากเหล่านั้น
หากหางนี่เหวี่ยงลงมันก็จะเป็นอิสระโดยสมบูรณ์
วิญญาณยังคงรวบรวมพลังอยู่ในลูกศรของซีน่า แต่ไม่มีเวลาพอแล้ว
ในที่สุดหางของมันก็ถูกเหวี่ยงลงและช่วงเวลาที่มันกำลังจะทำลายพันธนาการสุดท้าย
「ก็บอกแล้วไง！！」
「ไม่ปล่อยให้ทำแบบนั้นหรอก！！」
โนโซมุและมิมุรุรีบวิ่งเข้าไปทันที
โนโซมุใช้ “คมดาบผ่ามายา”ตัดหางของมันออก และมิมุรุเองก็ตัดหางอีกด้านออกเช่นกัน
「ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซ！！」
หางทั้งสองขาดลงและเสียงกรีดร้องของสัตว์อสูรก็ดังขึ้น สติของมันเริ่มเลือนลางแต่ในวินาทีถัดมามันก็ลืมตานับไม่ถ้วนของมันเพื่อมองภาพรอบๆตัวมัน
◇◆◇
ซีน่าใส่พลังเวทย์ทั้งหมดลงไปในลูกศรแล้วเหลือบมองเหล่าวิญญาณที่รวมตัวกัน
แสงที่ส่องสว่างและอ่อนโยนทำให้แก้มของเธอยิ้มออกมา แต่ในวินาทีถัดมาเธอก็กลับมาแสดงท่าทางสง่างามตามปกติ
สัตว์อสูรที่ทำลายบ้านเกิดเมืองนอนของฉัน แม้ว่าจะต่างไปจากเดิมเล็กน้อยแต่มันก็ยังเป็นตัวที่โจมตีบ้านเกิดฉันไม่ผิดแน่ ตัวมันที่ทำให้ฉันปลดปล่อยความเกลียดชังอันแสนรุนแรงออกมา
แต่ตอนนี้มีสายลมอ่อนๆอยู่ในใจของเธอ
มองดูเพื่อนคนสำคัญอีกครั้งหนึ่ง
มิมุรุ ทอม โนโซมุ และเหล่าวิญญาณ ขณะที่ขอบคุณทุกๆคนที่สนับสนุนเธอ เธอรู้สึกได้ว่าหัวใจของเธอมีความอบอุ่นมาครอบคลุมจิตใจ
ปล่อยสายคันธนูที่ถือไว้อยู่
ลูกธนูที่ส่องสว่างเหมือนดวงอาทิตย์พุ่งตรงเข้าไปในปากของสัตว์อสูรสีดำจากนั้นก็เกิดการระเบิดครั้งใหญ่และลบร่างของสัตว์อสูรหายครึ่งหนึ่ง
ร่างของสัตว์อสูรที่ถูกทำลายไปครึ่งหนึ่งกำลังส่งเสียงและทรุดตัวลง
「……ฮ่าาาาา～～～～」
ซีน่าถอนหายใจและเงยหน้าขึ้น และในดวงตาของเธอ เธอเห็นเพื่อนๆกำลังวิ่งเต้นไปรอบๆและวิญญาณที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างมีความสุข
เธอวิ่งไปหาเพื่อนคนสำคัญของเธอ
「ทุกคน～～！！ ขอบคุณนะ～～～！！」
พร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจที่เต็มใบหน้าของเธอ