41 เล่ม 2 ทัวร์ชมวิวโรงงาน – ตอน ตลับอาหาร
“อืม มิคาห์ คอร์เปอเรชั่น… นี่ดูเหมือนจะเป็นที่นั่น”
“ที่นี่ หือห์……”
“อุว้าาาา……”
หน้าของผมและเอลม่าน่าจะทาสีหน้าหวาดกลัวเหมือนกันตอนนี้ เพราะ เห็นป่ะ โรงงานฟาร์มไร้ดินมิคาห์คอร์เปอเรชั่น จริงๆแล้วเป็นภาพที่เหมือนกันกับโรงงานผลิตเนื้อเพาะเลี้ยงเซียร่าคอร์เปอเรชั่น……พวกเขาทั้งสองจัดการกับเรื่องผลิตภัณฑ์อาหาร ดังนั้นดีไซน์ของงโรงงานของพวกเขามันเหมือนกัน อย่างนั้นเหรอ? เพราะนอกจากความต่างในป้ายโรงงาน โรงงานพูดในทางปฏิบัติแล้วมันเหมือนแฝดเลย
“ม-ไม่ว่ายังไง มาเข้าไปกันก่อน”
“ใช่……”
“โอเค……”
ทั้งสามเรายอมแพ้กับตัวเองในใจของเรา และเข้าเลยประตูรั้วหน้าโรงงานไป
“โอ้ งั้นจริงๆแล้วภายในมันค่อนข้างต่างกัน”
“น้องพูดถูก”
เรายังไม่สามารถที่จะเห็นคนอื่นนอกจากพวกเราเอง แค่เหมือนเวลาที่เราไปถึงทีโรงงานเนื้อ แต่ไม่เหมือนที่นั่น ฟาร์มไร้ดินนี้มันสว่างมากกว่า ทำไมความต่างในความสว่างน่ะเหรอ? ข้างในโรงงานมันสว่างกว่าอย่างชัดเจน และแค่ดูถูกต้องกว่า
“ยินดีต้อนครับค่ะ ทุกคน พวกท่านคือกลุ่มทัวร์ที่นำโดยฮิโระ-ซามะ ใช่มั้ยคะ?”
“ครับ”
สตาฟฟ์ที่ต้อนรับเราเป็นเลดี้สาวที่เป็นตัวอย่างที่ส่องสว่าง ของพนักงานต้อนรับของบริษัทปรกติ เธอดูเรียบร้อยและถูกต้อง ในชุดของเธอที่คล้ายกับบางอย่างที่ดูเหมือนแอร์โฮสเตส เธอดีกว่าพนักงานต้อนรับที่ดูน่าสงสัยในโรงงานผลิตเนื้อนั่นเยอะๆเลย
“หนูได้ถูกแต่งตั้งให้เป็นไกด์ของท่านในการทัวร์วันนี้ค่ะ มันเป็นเวลานานแล้ว ตั้งแต่ที่เรามีคนมาเยี่ยมเยียนเราจริงๆที่ สตาฟฟ์รอคอยมะ– อืม มันมีอะไรเหรอ แขกที่รักคะ?”
หน้าของผมเกร็งเล็กน้อย จากความรู้สึกเดจาวู มีมิและเอลม่าก็เหมือนจะรู้สึกอย่างเดียวกันกับผม เลดี้พนักงานต้อนรับ เอียงหัวของเธอในความงงกับการตอบสนองของเรา
“โอ้ เอ่อ เอิ่ม เราเพิ่งมาจากการทัวร์โรงงานผลิดเนื้อเพราะเลี้ยงของเซียร่าคอร์เปอเรชั่นน่ะครับ ดังนั้น เอ่อ……”
“อา…… ทัวร์เข้าใจไม่ได้นั่นเอ่อล้นไปด้วยความแปลก มันเหมือนกับตลกของบางคนได้พลาดอย่างย่ำแย่จริงๆ…… ไม่ แม้ว่ามันจะมันเป็นมารยาทเสียที่จะคุยเกี่ยวกับคนอื่นเมื่อเค้าหันหลัง ทัวร์แบบนั้น มันมากไปหน่อย ไม่ใช่เหรอคะ เราจ้างผู้รับเหมาเดียวกันที่สร้างทั้งสองโรงงาน ดังนั้น นั่นทำไมคือเหตุผลที่อาคารของเราเหมือนกันมาก”
เลดี้พนักงานต้อนรับอธิบายขณะที่เธอมอบรอยยิ้มที่เบี้ยวๆให้เรา มันดูเหมือนเธอค่อนข้างที่จะคุ้นเคยกับรายละเอียดการทัวร์ของอีกบริษัทหนึ่ง
“แต่ได้โปรดอย่ากังวล หนูการรันตีได้เลยว่าทัวร์บริษัทเรามันเป็นอะไรที่ถูกต้อง อย่างน้อยๆ มันจะไม่ทำให้หน้าแขกๆเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน”
จากนั้นเลดี้พนักงานต้อนรับมอบรอยยิ้มดั่งดวงตะวันมาให้เรา รอยยิ้มของเธอสามารถที่จะล้างคำสาปเมฆหมอกของความวิตกกังวล ที่ค่อนข้างจะก่อตัวขึ้นมาลึกเข้าไปในหน้าอกของเรา
“เราหวังพึ่งคุณนะครับ……”
“ได้ค่ะ ได้โปรดสบายใจได้เลย พวกท่านจำเป็นต้องฆ่าเชื้อโรคก่อนที่เราจะเริ่มทัวร์กันนะคะ ได้โปรดเข้าห้องทางนั้นไปได้เลยค่ะ”
ห้องที่เลดี้พนักงานต้อนรับนำเราไปเป็นบางอย่างกับห้องฆ่าเชื้อโรคที่เจออยู่ในโรงงานเซียร่าคอร์เปอเรชั่น ควันมันจะ *ปุ่ชชชุ่ อีกมั้ยครั้งนี้? ควันนั่นมันปลอดภัยมั้ย? ผมภาวนาให้มันไม่มีผลด้านลบกับตัวคนหรืออะไรบางอย่างนะ แต่ยังไงซะ เทคโนโลยีที่นี่มันก้าวหน้าไปจริงๆ ผมเลยเดาว่ามันไม่มีความจำเป็นต้องกังวล… มั้ง?
เราทำตามคำแนะนำและเดินเข้าไปในห้องที่อยู่ถัดจากห้องข้าเชื้อโรค สิ่งที่รออยู่ข้างในไม่ใช่กอนโดล่าหลอนๆ แต่เป็นทางเดินที่มีกำแแพงกระจกใส ทำหน้าที่เป็นที่กั้น มันดูเหมือนเราจำเปิ็นต้องเดินด้วยเท้าของเราเอง เพื่อที่จะไปดูวิวต่างๆระหว่างทัวร์นี้
“อุว้า มันสว่างมาก”
“ใช่ค่ะ มันสว่าง มันจริงๆแล้วคล้ายกับแสงของตอนเช้าเลย”
“นี่ไง คำอธิบาย หืม มันดูเหมือนมันเป็นต้นทางของแสงพิเศษที่มีคลื่นความถี่เหมาะสำหรับการปลูกผักมากว่า”
“……งั้นมันก็เหมือนกับซันแลมพ์”
ผมตำได้ว่าเกมหนึ่งมีโรงงานที่คล้ายๆกันที่จะอนุญาติให้คุณเก็บเกี่ยวพึชผลได้ไม่ว่าจะฤดูไหนๆ มันใช้พลังงานค่อนข้างมาก แต่ด้วยเทคโนโลยีของโลกนี้ ผมคิดว่าพวกเขามีแหล่งที่มาของพลังงานหลายอย่างที่ใช้งานได้ แม้แต่กฤษณะของผม ยังได้โอ้อวดเรื่องเคื่องกำเนิดพลังงาน ที่มีเอาต์พุตที่สูงจนไร้สาระ ที่ใช้งานเทคโนโลยีที่ไม่รู้จัก
“ชั้นสงสังว่านั่นมันผักอะไร?”
“หืม? ใช่ ชั้นก็งงด้วยเหมือนกัน แต่พวกมันดูเหมือนสลัดน้ำเลยนะ”
เพราะทั้งหมดสลัดน้ำถูกใช้เคียงมากับจานที่เหมือสเต็ก มันดูเหมือนพวกเขาปลูกผักที่ดูคล้ายกับสลัดน้ำที่นี่
“มันพูดอยู่ตรงนี้ว่ามันเป็นพืชที่มีมูลค่าทางสารอาหารสูง และมันค่อนข้างที่จะรสชาติคมๆ เหมือนกินสดๆ เจ้านี่เป็นวัตถุดิบที่ใช้ในส่วนประกอบของตลับอาหาร ดูเหมือนว่า”
เอลม่าอ่านและบอกเนื้อหาของคำอธิบายที่เขียนอยู่บนม่านกั้นกระจก ฟุมุ เข้ใจแล้วผมได้ยินมาว่ามันใช้สิ่งต่างๆอย่างสาหร่ายและสิ่งมีชีวิตเหมือนคริลล์เป็นวัตถุดิบหลักที่ใช้ในตลับอาหาร แต่ผมเดาว่าพวกเขาก็ใช้ผักเหล่านี้ด้วย
พึชที่ดูเหมือนสลัดน้ำถูกดูแลโดยหุ่นยนต์หลากหลาย; โดรนที่บินไปรอบบริเวณเพาะปลูกและแขนหุ่นยนต์ที่เคลื่อนที่บนรางที่ยืดออกไปทั้งฟาร์ม มันเกือบจะอัตโนมัติทั้งหมด
ระหว่างที่มองภาพเช่นนี้ เรามาถึงบริเวณที่มีบ่อน้ำวงกลมติดตั้งอยู่
“บ่อน้ำสีเขียว……สาหร่ายเหรอ?”
“มันดูเหมือนมันเป็นบริเวณที่พิเศษสำหรับการปลูกพวกสาหร่ายที่เป็นหนึ่งในวัตถุดิบหลักในตลับอาหารน่ะ”
บริเวณนี้ มันก็มีแขนหุ่นยนต์อัตโนมัติที่เก็บเกี่ยวสาหร่ายด้วยตาข่าย มันยังพ่นแป้งสีน้ำตาลเข้าไปในบ่อบางบ่อด้วย
“แป้งสีน้ำตาลนั้นมันอะไรกัน? ปุ๋ยเหรอ?”
“ดูแป้ป…… อุเก่ะห์”
“มันมีอะไร?”
“มันสร้างมาจากของเสียภายในที่ถูกเก็บมาจากยานอวกาศ ดูเหมือนว่า”
“ของเสียภายใน……”
“โอ้……”
พูดอีกอย่างมันของเหล่านั้นที่แข็งตัวและเปลี่ยนเป็นบล็อกๆ พวกมันไม่ได้มีแค่ขยะและน้ำเสียจากห้องน้ำของยาน ยานเราก็ผลิตมันด้วย แน่นอนว่า และบริษัทเก็บของเสียที่ถูกจ้างโดยออฟฟิศฝ่ายบริหารท่าจะมาเก็บพวกมันเป็นประจำ
“ยังไงซะ มันเป็นเคสคลาสสิคของการรีไซเคิล ยังไงพวกนั้นมันก็มาจากคนอย่างเราๆตั้งแต่ทีแรก”
“อืม นั่นก็ถูก แต่…”
“หนูว่ามันแปลกๆนิดหน่อยนะ”
“ยังไงซะ กลับไปที่เอิร์ท ที่ชั้นมา มันปรกติที่จะใช้อะไรอย่างอุจจาระเป็นปุ๋ย ชั้นคิดว่าการใช้อุจจาระมนุษย์ มันลดลงเมื่อเทียบกับกลับไปในอดีต แต่พวกเค้าจะยังใช้มูลของสัตว์ ที่จุดที่ปลูก บีบพวกมันออกมาเหมือนน้ำมัน สิ่งต่างๆแบบนั้นมันค่อนข้างหาใด้ทั่วไป แต่พวกเค้าใช้มูลมนุษย์กันอย่างอิสระในอดีตนานมาแล้วนะ”
ในความเป็นจริง การทำอย่างนั้นอาจจะยังใช้เยอะอยู่ แต่ผมไม่ได้เห็นบ่อปุ๋ยจริงๆไม่ว่ายังไง ดังนั้นผมจะไม่รู้จริงๆ รู้มั้ย และผมไม่ได้คุ้นกับเรื่องเกษตรกรรมหรือพวกนั้น มากที่สุดที่ผมรู้คือพวกเรื่องเบสิคๆ
“ฟุมุ อย่างที่คาดกับคนที่โตที่ดาวเคราะห์น้ำนิ่ง”
“อย่าเรียกมันดาวเคราะห์น้ำนิ่งเหอะ มันแปลกๆ แต่มันจริงที่ชั้นคิดว่าเทคโนโลยีของโลกนี้ก้าวหน้าเป็นพิเศษเทียบกับที่ที่ชั้นมา”
ขณะที่เราคุยกันตามทาง เราสามารถที่จะไปถึงบริเวณบ่ออีกบ่อ
“มันดูเหมือนมันเป็นบริเวณเพาะเลี้ยงคริลล์”
“งั้นมันก็เหมือนกับบริเวณเพราะเลี้ยงแพลงตอนเลี้ยง มันดูเหมือนของเสียภายในก็ถูกใช้ที่นี่ด้วย”
“พูดถึงแล้ว หนูคิดว่าหนูได้ยินบางอย่างแบบนั้นหมือนกันกลับไปที่โรงงานเนื้อเพาะเลี้ยง”
“ยังไงซะ ยังไงเราก็ไม่มีเวลาว่างที่จะไปฟังคำอธิบายที่เค้าให้มาตอนนั้นเลย……”
ภาพของบ่อสีเนื้อพริบมาในหัวของผมตมด้วยภาพของตาที่ส่องสว่างของคนงาน ที่ตัดสัตว์ประหลาดหนวดเนื้อที่ขนาดเท่ารถไฟ…… มันเป็นภาพที่ มันจะไปลดหลอดเลือดค่าสติถึงตาตุ่ม บางทีเหตุผลที่เราไม่สามารถจะจำคำอธิบายส่วนใหญ่มันเพราะหลอดเลือดค่าสติของเรามันคริติคอลอยู่
จากนั้นเรามาบริเวณที่ดูเหมือนโรงงานอุตสาหกรรมต่อไป
“โอ้ นี่ไปที่ที่เค้าประกอบตลับอาหาร”
“มันดูลำบากนะ”
“พวกเค้าใส่วัตถุดิบเข้าไปด้วยกันและโยนมันเข้าสู่เครื่องจักรผลิต”
วัตถุดิบถูกส่งผ่านสายพานไปสู่เครื่องจักรผลิตและออกมาอีกฝั่งในของเหลวเนื้อๆบางอย่าง
“มันเป็น ‘ไอ้นั่น’ ไม่ใช่เหรอ?”
“ใช่ มันใช่เลย”
“‘ไอนั่น’ ที่ว่ามันอะไรกันวะ ที่พวกนายสองคนพูดถึง?”
“ของพิเศษในโคโลนี่เอลีนที่สามไงพี่……”
“อา……”
เอลม่าแสดงหน้าที่สงสารออกมาหลังจากที่เห็นหน้าเรา ฟุฟุ ผมจะไม่ลืมรูปลักษณ์นั้นเลย มีมีจ้องของเหลวเนื้อๆสีเขียวอ่อนด้วนตาที่ดูว่างเปล่า ตาของผมก็หน้าจะดูเป็นแบบเดียวกัน – สีหน้าที่ไร้ซึ่ง อารมณ์ใดๆ ฮ่าฮ่าฮ่า……
“ของเหลวเป็นเนื้อนั้นผ่านขั้นตอนอีก และใส่เข้าไปในตลับอาหาร เห็นว่า”
“ดูเหมือนอย่างนั้น และในที่สุดทำอาหาร-ออโต้จบที่การอยู่ในท้องทุกคน”
“มันดูเหมือนตลับไฮ-เอนด์ไม่ได้ผลิตที่นี่นะคะ”
เหมมือนที่มีมิพูด สิ่งที่ผลิตที่นี่มีแค่ตลับอาหารทั่วไป ดูเหมืนอว่า ตลับไฮ-เอนด์มันแพงกว่าห้าเท่ามื่อเทียบกับตลับธรรมดา แต่รสชาติ มันไม่ได้อร่อยกว่าห้าเท่า และง่ายๆมันอร่อยกว่าตลับปรกติสองเท่า
“พี่ค่อนข้างอยากไปดูว่าพวกเค้าผลิตตลับไฮ-เอนด์กันยังไงจัง พี่เดาว่าวัตถุดิบที่ใช้มันมากกว่า ใช่มั้ย?”
“แต่หนูไม่คิดว่ามันจะต่างกันขนาดนั้นนะ”
เมื่อเราไปต่อ เราพบพวกเราอยู่ที่ที่ดูเหมือนฮอล์ทานอาหาร
『『คุณสามารถที่จะมีความสุขกับอาอหารทำสดๆใหม่ๆจากตลับอาหารคุณภาพดีของเราที่นี่ค่ะ! เครื่องทำอาหารอัตโนมัติจากผู้ผลิตมากมายที่อยู่ในสังกัดบริษัทของเรา รอคอยทีจะเสิร์ฟท่านๆอยู่! ได้โปรดมีความสุขกับมันได้เต็มที่เลยนะคะ! แล้วเราก็ยังรับปรึกษาการเลือกซื้อด้วยนะคะ』』
ป้ายประกาศที่มีคำเหล่านี้เขียนอยู่บนมันทักทายเรา มันดูเหมือนมันมีทำอาหาร-ออโต้จากหลายผู้ผลิตเรียงรายอยู่ข้างในจริงๆ แต่ไม่มีพวกนั้นที่มาจากซีรี่ย์เท็ตซุจินนะ
“เข้าใจแล้ว นี่ก็ส่วนหนึ่งของทัวร์ที่คิดมาอย่างดี”
“พวกเค้าไม่มีคนเยี่ยมชมเลยนะ เหมือนว่า พวกเค้าทำกำไรได้เหรอ?”
“พวกนั้นที่มาทัวร์แบบนี้ส่วนใหญ่เป็นคุณๆรวยๆ ใช่ป่ะล่ะ? แล้วทำอาหาร-ออโต้มันก็ค่อนข้างแพงด้วย ถ้าพอขายได้บ้างทุกครั้ง ค่าคอมมิชชั่นน่าจะค่อนข้างมาก”
“เข้าใจแล้ว”
ผมพยักหน้าและกดปุ่มบนกำแพงที่บอกไว่ 『กดที่นี่เพื่อรับตลับอาหาร』 ภาพเคลื่อนไหวของการที่ตลับถูกส่งมาจากสายการผลิตถูกแสดงอยู่บนจอโฮโล ด้วยกันกับเพลงประกอบที่เหมือนของจริง และเพรสโต! ตลับออกมาจากกำแพงพร้อมกับเสียงเอฟเฟคที่ฉูดฉาด มันค่อนข้างน่าสนใจ
มีมิและเอลม่าก็ลองมันด้วย มันดูเหมือนมันจะมีการผสมของเพลงประกอบหลายเพลง และการรถ่ายทอดสดที่ถูกใช้มันต่างจากผม
“สนุกดีนะ”
“มันเหมือนบางอย่างที่จะเป็นที่นิยมกะเด็กๆเลย”
เราเดินไปสู่ทำอาหาร-ออโต้ ระหว่างที่สื่อความประทับใจของแต่ละคนออกไป
“เราจะเลือกทำอาหาร-ออโต้แบรนด์ไหนดี”
“ผลงานของพวกมันต่างกันขนาดนั้นจริงๆเหรอ?”
“ทำไมเราไม่สั่งเมนูเดียกันจากทุกแบรนด์และเทียบมันดูล่ะคะ?”
“นั่นเป็นไอเดียดีเลย! ทำแบบนั้นเถอะ”
ดังนั้น เราสามคนสั่งข้าวไปไข่เจียวกับแบรนด์ที่ต่างกัน เมื่อพวกมันเสร็จ เราเริ่มแบ่งกันกินและเริ่มเทียบ
“อื้ม…… มันต่างกันจริงๆใช่มะ?”
“ค่ะ รสชาติและผิสสัมผัสมันค่อนข้างต่างกันเลย”
“มาเลือกที่เราชอบที่สุดเถอะ… ส่วนตัวชั้นชอบของบริษัทเคิร์สซ”
“หนูชอบบริษัทมุราคุโมะ”
“พี่ก็ชอบของบริษัทเคิร์สซด้วยเหมือนกัน”
พูดถึงแล้ว ของบริษัท ชิอิมะซุก็ไม่ได้แย่ด้วย มันอร่อยพอ
“งั้นรสชาติของอาหารมันต่างกันแต่ละแบรนด์ ผู้ผลิตแต่ละคนมีความเชี่ยวชาญที่ต่างกัน ชั้นเดาว่า”
“นั่นน่าจะจริง”
“มันเป็นไปไม่ได้ที่จะลองพวกมันทั้งหมดเลย”
มันอาจมียี่ห้อที่ทำข้าวแกงกระหรี่อร่อย และมันอาจจะที่เชี่ยวชาญในการผลิตอาหารญี่ปุ่น แต่ทุกอย่างที่เท็ตซุจินเราทำมันท็อปคลาสนะ มันไม่ใช่แบรนด์พรีเมียมเพื่อไว้โชว์
พูดถึงแล้ว ผมพยามสั่งพุดดิ้งของหวานจากเครื่องทำอาหารที่สร้างโดยบริษัทชิอิมะซุ และมันยอดเยี่ยม อย่างที่คาด แต่ละผู้ผลิตมีความเชี่ยวชาญของตัวเอง
“หนูเดาว่าคนรวยๆซื้อหลายยี่ห้อเพื่อที่จะมีความสุขกับความเชี่ยวชาญของแต่ละผู้ผลิต หือห์?”
“ถ้าคนนึงมีที่กว้างพอที่จะติดตั้งเครื่องทำอาหารเยอะๆ และมีเงินที่จะซื้อพวกมัน มันจะเป็นสัญลักษณ์ของความหรูหราเลยล่ะ”
“แต่ หนูคิดว่าการซื้อเครื่องไฮ-เอนด์อย่างเท็ตซุจินที่สามารถที่จะเตรียมจานอร่อยกว้างขวางมากมาย มันมีประสิทธิภาพทางการเงินมากกว่านะ”
“ใช่ หนูพูดถูก”
เพื่อที่จะติดตั้งทำอาหาร-ออโต้หลายเครื่องคุณต้องมีที่ที่กว้างมาก ในยานอวกาศ พื้นที่สำหรับอยู่อาศัยเป็นของจำเป็นที่มีค่า ถ้าคนหนึ่งอยากจะได้ที่อยู่อาศัยกว้างๆ พวกเขาต้องจ่ายราคามากขึ้นไปตามนั้น ถ้ากรณีนั้น การติดตั้งผลิตภัณฑ์ไฮ-เอนด์เครื่องเดียวแบบที่มีมิว่า แน่นอนว่ามีประสิทธิภาพและประหยัดมากกว่า
เราดื่มชาเพื่อล้างข้าวที่เรากินและออกใสจากฟาร์มไร้ดินหลังจากนั้น
“แอลกอฮอล์♪ แอลกอฮอล์♪”
เอลม่าเดินกระเด้งตามทางเนื่องจากจุดหมายต่อไป เพราะทั้งหมดจุดหมายต่อไปคือโรงงานผลิตเหล้า ความตื่นเต้นของเอลม่าเพิ่มขึ้นที่ความเร็วที่มั่นคง และไม่มีสัญญานที่จะช้าลงเลย
“พี่หวังว่าที่ต่อไปมันดีๆนะ”
“ใช่ แต่หนูคิดว่ามันน่าจะโอเคนะ”
ผมและมีมิยิ้มให้กันขณะที่เรามองเอลม่า เดินกระเด้งของเธอไป
เป้าหมายเดือน 7/66
เป้าค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 928/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook