ตอนที่ 45 ชื่อเสียงของคุณถูกผมทำลายแล้ว
“ไม่ต้องการ！”
มู่เทียนซิงเห็นหลิงเล่ออกมา ในใจก็เจ็บ！
ความทรงจำที่ไม่ดีก็แผ่กระจายออกมาในหัว ทำให้หล่อนหายใจอึดอัด：“ฉันไม่ต้องการ！ของที่โดนคุณแตะต้องแล้วฉันไม่เอา！ไม่เอาบัตรประชาชน！ไม่เอากระเป๋าตัง！อะไรก็ไม่เอา！”
พอเห็นหน้าเขาก็เจ็บ พอคิดถึงประโยคนั้นของฉวีซือเหวิน“หญิงขึ้นบนชายอยู่ล่าง”หล่อนก็รู้สึกอยากตาย！
พอคำรามกับหลิงเล่เสร็จ หล่อนกัดฟัน：“ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณ！ฉันเกลียดคุณ！คุณมันสกปรก！”
หลิงเล่เริ่มพูด สายตามองไปที่ใบหน้าของมู่เทียนซิงที่โกรธๆ อย่างไร้ความรู้สึก：“ไม่เอาของที่ถูกผมแตะต้องแล้ว รวมถึงคุณด้วยไหม？”
“อะไรนะ？”
มู่เทียนซิงงง เขาพูดอะไร？
หลิงเล่เข็นรถเข้าไปใกล้หล่อนไปที่ตรงหน้าหล่อน พูดอย่างนุ่มๆ ：“ผมเคยแตะต้องคุณแล้ว ไม่ใช่เหรอ？”
ทุกคนขำออกมา！
จั๋วหรันมองฉวีซือเหวินอย่างนึกไม่ถึง ฉวีซือเหวินก็ส่ายหัวทำเหมือนตัวเองไม่รู้เรื่อง！
ส่วนจั๋วซีก็หน้าแดงพูดออกมา：“งั้นแต่งงานครั้งนี้ถอยไม่ได้แล้ว！ไม่แน่ใจคุณชายตัวน้อยๆ ตอนนี้อาจจะอยู่ในท้องคุณหนูมู่！”
ตู้ม！
หัวของมู่เทียนซิงระเบิดออกมา！
หล่อนจ้องหลิงเล่อย่างโหดๆ อย่าพูดคำกำกวมแบบนี้ไม่ได้หรือไง？
ส่วนหลิงเล่จ้องมองจั๋วซีอย่างตำหนินิดๆ แล้วหันกลับไปมองที่หน้าอกของมู่เทียนซิง หูแดงนิดๆ ：“ก็แค่ ไม่ได้ไปถึงตรงนั้น”
“คุณหุบปาก！”มู่เทียนซิงจะบ้าแล้ว：“ตอนนี้ฉันไม่อยากคุยกับคุณ！”
หลิงเล่ส่ายหัว：“แต่ว่าชื่อเสียงของคุณถูกผมทำลายแล้ว ผมต้องรับผิดชอบ”
“พอได้แล้ว！”
“เมื่อคืนไม่ได้สวมเสื้อในให้คุณ แล้วพวกเราก็นอนเตียงเดียวกัน”
“หุบปาก！”
“คุณหอมมาก นุ่มมาก บนอกซ้ายมีใฝแดงเล็กๆ เล็กๆๆๆ แต่ว่าประณีตและก็สวยมาก”
“อ๊า～！”
“ไม่ถูกเหรอ？”
“หลิงเล่！ฉันจะฆ่าคุณ～！”
มู่เทียนซิงเข้าไปที่หลิงเล่อย่างระห่ำ สองมือจับคอหลิงเล่แล้วออกแรง ฉวีซือเหวินรีบเข้าไปกอดเอวหล่อนดึงออกมา！
จั๋วหรันเข้าไปแกะมือของหล่อนออก！
จั๋วซีดึงรถเข็นของหลิงเล่ออกไป！
ทุกคนต่างออกแรงสุดชีวิตให้เขาแยกออกจากกัน！
“คุณหนูมู่！ใจเย็น！”
“คุณหนูมู่ อย่าใจร้อน นี่ไม่ได้ล้อเล่น！”
“คุณหนูมู่ น่าจะเข้าใจผิดแน่ๆ เราค่อยๆ คุยกันเถอะ！”
ผู้ชายบนรถเข็นก็ยังยั่วหล่อน：“คุณคิดว่าเมิ่งเสี่ยวหลง พี่ชายที่อุ้มคุณกลับมาที่โรงแรมหรือผู้ชายทั้งโลกดีกว่าผมก็ไม่มีประโยชน์”
มู่เทียนซิง：“ปล่อยฉัน！วันนี้ฉันจะฆ่าคุณ！จะกัดคุณให้ตาย！”
จั๋วหรัน：“คุณชายสี่ อย่าพูดสิครับ！”
หลิงเล่：“ชีวิตนี้นอกจากผม ไม่มีใครกล้าเอาคุณแล้ว”
มู่เทียนซิง：“หลิงเล่ คุณไปตาย！ไปตายไป！”
จั๋วซี：“คุณชายสี่ อย่าพูดอีกสิครับ！”
หลิงเล่：“ใครกล้าเอาคุณ ผมก็จะเอาเรื่องไฝแดงนี่ไปบอกเขา！”
ฉวีซือเหวิน：“คุณชายสี่ หุบปาก！พอได้แล้ว！”
ทั้งห้องเงียบ——
สักพัก มู่เทียนซิงก็ทำลายความเงียบ มองฉวีซือเหวินอย่างนับถือ：“พี่อาซือ พี่เท่มาก～！”
ฉวีซือเหวินขมวดคิ้ว
สายตาที่เฉียบคมและตกใจ หล่อนพูด：“ฉัน ฉันก็ไม่อยากให้พวกคุณทะเลาะกันต่อ อีกอย่าง คุณชายสี่ ฉันคิดว่าคุณทำแบบนี้กับหญิงสาวที่ลืมไม่ได้นั้นเกินไปจริงๆ ค่ะ！ในสายตาคุณคุณหนูมู่คือผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนึง แต่ว่าในสายตาหลายคนหล่อนก็ยังเป็นเด็กสาวนะคะ”
หลิงเล่จ้องฉวีซือเหวิน หรี่ตามอง：“ต่อไปงานของคุณให้จวงเสว่มารับต่อ”
ฉวีซือเหวินได้ยินก็ตกใจ มองหลิงเล่หน้าซีด：“คุณชายสี่！”
หล่อนไม่ได้ตั้งใจลืมเขาไม่ได้ แค่คิดว่ามู่เทียนซิงเด็กขนาดนี้ และในช่วงเวลาสั้นๆ ต้องมาเจอเรื่องยากลำบากพวกนี้ในใจก็ต้องเจ็บปวดน้อยใจ ไม่มีเพื่อนอยู่ข้างๆ ไม่มีคนสามารถคุยเรื่องในใจได้ น่าสงสารจริงๆ
กลับไปคิดถึงเมื่อคืนที่ใต้แสงไฟข้างถนน เจี่ยงซินห่อกระเป๋ามาให้มู่เทียนซิง มันคือความรักของแม่ที่มีต่อมู่เทียนซิง ฉวีซือเหวินมองแล้วรู้สึกประทับใจ
จั๋วหรันขมวดคิ้ว ดึงมือภรรยาแล้วมองหลิงเล่：“คุณชายสี่ อาซือผิด ผมรับโทษแทนเขานะครับ？”
จั๋วซีเห็นพี่กับพี่สะใภ้แบบนี้ เขาจะหลบอยู่ข้างๆ ไม่พูดอะไรไม่ได้
พอเขาจะเริ่มพูดแต่ก็ถูกสายตาของพี่ชายห้ามไว้！
ในตอนนี้ ยิ่งไปต่อรองเยอะ คุณชายสี่ก็อารมณ์ไม่ดี คนที่เกี่ยวข้องก็จะมากขึ้น
มู่เทียนซิงมองฉากตรงหน้าอย่างสงสัย ไม่ใช่ว่าหล่อนกับคุณชายสี่ทะเลาะกันเหรอ ทำไมกลายเป็นแบบนี้？
หล่อนเอนไปที่ข้างหูของจั๋วซีแล้วพูด：“จวงเสว่คือใคร？”
จั๋วซีมองหล่อนแล้วอธิบายเบาๆ ：“เป็นผู้หญิง สนใจพี่ผมเป็นพิเศษ จีบเขามาหลายปี”
ได้ยินดังนั้น ในที่สุดมู่เทียนซิงก็เข้าใจ
หล่อนจ้องหลิงเล่อย่างคิดไม่ถึงแล้วพูดอย่างผิดหวัง：“คุณนี่มันเลวจริงๆ ！คุณไม่นึกถึงความสัมพันธ์ของคนในครอบครัวเลยเหรอ？เรียกคนที่สามมาให้อยู่กับจั๋วหรัน คุณคิดถึงความรู้สึกของฉวีซือเหวินไหม？ได้ยินว่าพวกเขาก็มีลูกแล้ว คุณทำแบบนี้ก็ทำผิดศีลธรรม ทำผิดเรื่องความรักแล้ว！อีกอย่างก็โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ฉันว่าคุณมันไม่มีจิตใจ！”
มู่เทียนซิงมองเขาอย่างโกรธๆ คำรามใส่เล็กน้อย！
หลิงเล่จ้องหล่อนเช่นกัน：“งั้นในความคิดคุณ อะไรเรียกว่าความรัก？”
“ความรักต้องทุ่มเทอย่างสุดใจ ตั้งแต่ต้นจนจบ เชื่อใจกันและกัน ภักดีต่อกัน！”มู่เทียนซิงกำมือแน่นพูดว่า：“ยังไงซะ คนแบบคุณจะเข้าใจว่าความรักคืออะไรได้ไง？พูดกับคุณก็เหมือนสีซอให้ควายฟัง！”
หลิงเล่ยิ้มออกมา สายตายังมองหล่อน คำพูดนั้นนุ่มนวลมากครูที่กำลังชี้นำ：“คุณไม่เคยคบกับผม รู้ได้ยังไงว่าผมเป็นควายหรือคน？”
“คุณมันไม่ใช่คน！คนเขาไม่นอนกับผู้หญิงมั่วๆ ！”
“คุณเห็นหรือไง？”
“ไม่！แต่ฉันได้ยินด้วยตัวเอง！”
“ได้ยิน？ได้ยินมา แล้วหลักฐานล่ะ？”
“ฉัน”มู่เทียนซิงนิ่งไป ถูกเขาทำให้โกรธ หล่อนเข้าไปในอ้อมกอดของฉวีซือเหวิน หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าของฉวีซือเหวิน แล้วเปิดบันทึกการโทรพูดว่า：“คนมีชีวิตอยู่ แต่ว่าสิ่งของน่ะตาย ฉันจะทำให้คุณเข้าใจว่าอะไรเรียกว่าของตายแล้วแต่ยังพูดได้！”
แต่ว่าสาวสวยดูอยู่นาน
“เอ๋？”
บันทึกการโทรของเมื่อเย็นมีแค่สายเดียวที่โทรไปคือ“เสีย” จากนั้นก็โทรหาสายการบิน
ไม่มีบันทึกโทรหาหลิงเล่หรือจั๋วหรัน
มู่เทียนซิงนิ่งไป：“บันทึกการโทรก็ลบไปเหรอ？”
หลิงเล่ส่ายหัวและยิ้มฝืนๆ มองฉวีซือเหวินอย่างหมดหนทาง：“ให้เวลาคุณห้านาที ถ้าอธิบายเรื่องนี้ดีๆ ไม่ได้ก็ให้จวงเสว่มาทำงานแทน！”