หัวใจของหลี่เหนียนฟ่านเต้รแงขึ้นเล็กน้อย
เมื่อมองแวบแรก ฉินม่านหยุนเป็นผู้หญิงที่น่ารักและดูเหมือนว่าคนที่มีความรู้ นางจะต้องมีความเชี่ยวชาญในการเล่นหมากรุกและนางอาจทำให้เขาสนุกกับการเล่นหมากรุกได้!
ทักษะหมากรุกของ ต้าจี นั้นอ่อนเกินกว่าจะเล่นได้
ยากที่จะหาคู่ต่อสู้ในภูเขาลึกและป่าแห่งนี้
เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า“ สหายฉินเจ้าเล่นหมากรุกได้ไหม”
ฉินม่านหยุนผงะไปครู่หนึ่งจากนั้นก็พยักหน้าและพูดว่า “ข้ารู้บ้าง”
ดวงตาของ หลี่เหนียนฟ่านสว่างขึ้น เมื่อเขาได้ยินความหมายในน้ำเสียงของนางและพูดทันที: มาเล่นหมากรุกกันเถอะ!”
”ขอคำชี้แนะจากหลีกงซี” ฉินม่านหยุนจะไม่ปฏิเสธโดยธรรมชาตินี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะได้ใกล้ชิดกับผู้เชี่ยวชาญ
นางรู้สึกประหม่าเล็กน้อยในใจใบหน้าสวยของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงและนางก็อดคิดไม่ได้
หากทักษะหมากรุกของข้าสูงเกินไปและผู้เชี่ยวชาญเสียเปรียบข้าควรเคลื่อนไหวยังไงดี?
นางได้ยินตำนานมากมายจากผู้อาวุโสของนาง
ปรมาจารย์บางคน ทักษะการเล่นหมากรุกนั้นเอ่อนมาก แต่พวกเขาก็ยังชอบที่จะหาคนเล่นหมากรุก
ข้าควรทำให้หลี่กงซีมีความสุข? ข้าควรต่อให้หลี่กงซีสองสามหมาก?
หลี่เหนียนฟ่านหยิบกระดาษหมากรุกขึ้นมา
(ทางผู้แปลไม่มีความรูเรื่องหมากรุกจีนเลยแม้แต่น้อย แปลผิดก็ขออภัย)
หลี่เหนียนฟานจับหมากและพูดด้วยรอยยิ้ม: “เจ้า เริ่มก่อนเถอะ”
ฉินหม่านหยุนคิดอย่างรวดเร็วการแสดงออกของนางดูเคร่งขรึม นางต้องทำให้หลี่กงซีสนุก!
นางหยิบหมากสีขาวขึ้นมาก่อนจากนั้นมองไปที่กระดานหมากรุก
เมื่อมองมัน นางก็ตกตะลึงทันที
กระดานหมากรุกดูไม่ธรรมดาเลย พื้นหลังของตำแหน่งตรงกลางพิมพ์ด้วยสิ่งที่คล้ายกับลายน้ำ มันพิมพ์คำว่า “สวรรค์และโลก”!
เพียงแวบเดียว ฉินม่านหยุนรู้สึกว่าดวงตาของนางสั่นไหวและเมื่อนางตื่นขึ้นเนางก็อยู่ในโลกที่มีแต่สีขาวแล้ว
ในโลกนี้ไม่มีความว่างเปล่ามีเพียงพื้นที่ปราณสีขาวและปราณสีดำทั้งสองที่อยู่อย่างสงบ
กระดานหมากรุกนี้เป็นอีกโลหนึ่ง? !
นางยืนอยู่คนเดียวในพื้นที่แห่งสวรรค์และโลกนี้ ฉินม่านหยุนรู้สึกเพียงว่านางตัวเล็กมากเหมือนเป็นฝุ่นของจักรวาล
ในเวลาเดียวกันพลังอันยิ่งใหญ่ของสวรรค์และโลกได้กดทับนาง
ความรู้สึกนี้เหมือนมดมองท้องฟ้า เมื่อมนุษย์พบกับผู้ฝึกตน!
อ่อนแอ ยากจนและทำอะไรไม่ถูก
นางกัดฟันและใช้เรี่ยวแรงเกือบทั้งหมดก่อนที่จะวางหวมากขาวในมือ!
ฮึบ!
หลังจานั้น ความสมดุลดั้งเดิมของสีดำและสีขาวระหว่างกันก็แตกสลายและตกอยู่ในความยุ่งเหยิง
จิตใจของฉินหม่านหยุนสั่นคลอน แต่หลี่เหนียนฟานไม่รู้สึกอะไรเลย เขาจับหมากไว้แล้วก็วางลง!
ตูม!
ร่างกายของ ฉินม่านหยุนสั่นอย่างรุนแรงและในขณะที่สีดำและสีขาวบนกระดานหมากรุกเผชิญหน้ากัน เส้นปราณสีดำและสีขาวก็เริ่มปะทะกันนางถูกพันระหว่างทั้งสองเหมือนเรือที่เผชิญมหาสมุทรที่กำลังจะพลังได้ทุกเมื่อ
น่าหวากลัวเกินไปแล้ว!
กระดานหมากรุกนี้เป็นสมบัติระดับใด มันมีเต๋าแห่งสวรรค์และโลกไหลเวียนอยู่!
วิถีเต๋า!
การเล่นหมากรุกนี่เป็นการทดสอบความเข้าใจเต๋าแห่งสวรรค์และโลก!
หลี่กงซีใช้สวรรค์และโลกเป็นกระดานหมากรุกและเขาน่าจะคิดได้ว่าการเล่นหมากรุกนั้นง่ายเพียงใด
ในที่สุด ฉินม่านหยุนก็เข้าใจว่าทำไมวิถีเต๋าของ ต้าจี ถึงแข็งแกร่งมากและยังเหลือร่องรอยไว้ ถ้านางเล่นหมากรุกกับ หลี่กงซีบ่อยๆแม้แต่หมูก็สามารถเข้าใจเต๋าสวรรค์ได้
นี่คือวิถีแห่งสวรรค์และโลก ข้ากลัวว่าโลกแห่งการฝึกตนทั้งโลกจะไม่มีการดำรงอยู่เช่นนี้เป็นครั้งที่สอง
โอกาส!
หลี่กงซีมอบโอกาสดีๆให้กับข้า!
ต้องเป็นความจริงใจของข้าที่ส่ง ซวนปิงพันปี ให้กับ หลี่กงซีและเขายินดีที่จะให้โชคดีนี้กับนาง!
ผู้เชี่ยวชาญทำตามสิ่งที่เขาพอใจ และตราบใดที่เขามีความสุขสิ่งที่เขาให้ง่ายๆก็เป็นประโยชน์ต่อใครๆอย่างมาก!
ฉินม่านหยุนมุ่งมั่นที่จะทำให้ หลี่เหนียนฟ่านพอใจ
นางอยู่ในโลกนี้มองดูการต่อสู้ระหว่างสีดำและสีขาว
การเปลี่ยนแปลงที่ไม่สิ้นสุดนับไม่ถ้วนเกิดขึ้นในเวลาเพียงชั่วครู่ทำให้สมองของนางคิดอยู่ตลอดเวลา
วิถีแห่งสวรรค์และโลกเหล่านี้มีความคลุมเครือและลึกซึ้ง การเปลี่ยนแปลงบางอย่าง ฉินม่านหยุนแทบไม่สามารถเข้าใจได้ แต่ส่วนใหญ่นางจะคิดไม่อกกและเวียนหัวทันทีเพียงแค่มองไปที่มัน
นี่ก็เหมือนกับเด็กประถมที่เรียนแคลคูลัสไม่เพียง แต่จะไม่เข้าใจอะไรเลย แต่ยังเวียนหัวด้วย
ฉินม่านหยุนกัดฟันแน่นและคิดว่าหลี่กงซีให้โอกาสนี้แก่ข้า นางต้องยืนหยัดต่อไปให้ได้
มดจะมองขึ้นไปบนฟ้าได้นานแค่ไหน?
ในเวลาเพียงแค่ครึ่งถ้วยชา ฉินม่านหยุน็ไม่สามารถถือหมากได้อีกต่อไป
หลี่เหนียนฟ่านถอนหายใจในใจเขาไม่อายที่จะแสดงออกมาทางสีหน้า
ทักษะการเล่นหมากรุกของนางแย่กว่าของ ต้าจี หลายหมื่นลี้ถ้า ให้ต้าจีในระดับอนุบาล ส่วนนางก็อยู่ในเด็กที่ยังไม่เข้าโรงเรียน
ข้าคิดว่านางถ่อมตน แต่นางไม่ได้ถ่อมตัว แต่นางยังภูมิใจกับมัน!
ฉินม่านหยุนมีความเข้าใจผิดเกี่ยวกับทักษะการเล่นหมากรุกของนามันไม่ดีมันไม่ได้เลย
มันง่ายเกินไป
ลืมมันไป หลี่เหนียนฟ่านมองไปที่ ฉินม่านหยุนที่เหงื่อออกและยิ่งพูดไม่ออก
มันเป็นแค่เกมหมากรุกใช่ไหม
เหงื่อแตกพลั่กเหมือนฝนตกและทั้งตัวก็หอบเหนื่อย ถ้าไม่ได้เหฌนว่านางเล่นหมากรุกกับตัวเอง เขาคงคิดว่านางออกกำลังกายมาแน่ๆ
”ท่านหลี่ข้าทำไม่ได้ … ” ฉินหม่านหยุนพูดอย่างอ่อนแรงนางเหลือบมองไปที่เกมหมากรุกและนางอายจนไม่กล้ามองคนอื่น
ข้าวางได้เพียงแค่ 11 หมาก เท่านั้นถ้าใครมาเห็นต้องหัวเราะแน่นอน
ข้ายังคงคิดเกี่ยวกับการต่อให้หลี่กงซีสองสามหมาก ตอนก่อนหน้านี้กลับกลายเป็นว่าข้ากังวลมากเกินไป
หลี่ เหนียนฟ่าน ส่ายหัวและพูดอย่างหมดหนทาง: “ดูสิ”
ลั่วซือหยูที่อยู่ด้านข้างมองไปที่กระดานหมากรุก แต่ดวงตาของนางก็สดใสขึ้น
ข้าไม่เคยคิเลยว่าพี่สาวฉินที่เป็นนักบุญแห่งวังเต๋า เป็นนักหมากรุกที่อ่อนแอมาก
ดูเหมือนว่าข้าจะต้องแสดงฝีมือบ้างแล้ว!
ในฐานะเจ้าหญิงแห่งราชวงศ์เฉียนหล งการเล่นหมากรุกเป็นความสุขของนางตั้งแต่นางยังเด็กนางคิดว่าตัวเองเป็นปรมาจารย์หมากตัวน้อยและฝีมือไม่เลวร้ายเท่าฉินม่านหยุน
ตราบใดที่นางแสดงทักษะการเล่นหมากรุกที่โดดเด่นนางก็สามารถทำให้หลี่กงซีสนุกได้อย่างแน่นอนหากทักษะการเล่นหมากรุกของ หลี่กงซีไม่ดี นางก็จะทำเป็นพลาดสักสองสามครั้งเพื่อเอาใจหลี่กงซี
นี้อาจเป็นจุดสุดยอดของชีวิตข้ายอ้งคืดนางยิ่งรู้สึกตื่นเต้น
นางอาสาทันที: “หลี่กงซีให้ข้าลองเล่นดู”
”โอ้? เจ้าสามารถเล่นหมากรุกได้ด้วย?” หลี่เหนียนฟานมองไปที่นาง
ลั่วซือหยูยิ้มและกล่าวว่า: “แน่นอน ตลอดทั้งราชวงศ์เฉียนหลงข้าเป็นปรมาจารย์หมากรุกที่ได้รับการยอมรับและไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของข้า”
”เจ้ามาเล่น”
หลี่เหนียนฟานไม่สนใจ เขาเล่นเพื่อฆ่าเวลาเท่านั้น ถ้าลั่วซือหยูเป็นปรมาจารย์จริงๆนั่นจะดีมาก
ลั่วซือหยูไปถึงฝั่งตรงข้ามของ หลี่เหนียนฟ่านอย่างมีความสุขและตกตะลึงเมื่อมองไปที่กระดานหมากรุก
อะไร?
นี่คือหมากรุก?
สมองของนางว่างเปล่าเหมือนนักเรียนชั้นอนุบาลที่จะสอบเข้าวิทยาลัย ดวงตาของนางดำคล้ำและนางไม่เข้าใจอะไรเลย
การรับรู้ของ ลั่วซือหยูเกี่ยวกับเต๋า นั้นแย่กว่าของ ฉินม่านหยุนมากเมื่อนางอยู่ในเกมหมากรุก ความห่างชั้นของวิถีเต๋าก็แทบจะให้นางแพ้ทันที
นางถึงกับหมดเรี่ยวแรงไปทั้งตัวแม้จะหยิบหมากรุกขึ้นมาก็ไม่สามารถทำได้
ข้ามันโง่มากการเล่นหมากรุกกับหลี่กงซีจะเป็นเรื่องธรรมดาได้อย่างไรไม่น่าแปลกใจท่พี่สาวหยุนเล่นได้เพียงสิบเอ็ดตา
วิถีเต๋าที่มีอยู่ในเกมหมากรุกนี้นั้นน่ากลัว!
หากเต๋าแห่งสวรรค์และโลกมีมากมายเช่นนี้ ผู้คนทั้งโลกจะไม่สามารถเก็ยความโลภไว้ได้