บนพื้นศพของทหารม้าอูหวนนอนเรียงรายทั่วบริเวณ บนร่างของพวกมันมีลูกศรปักอยู่ทั่วร่าง
ใบหน้าของพวกมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัวมึนงงและสิ้นหวัง
เลือดเปรอะเปื้อนไปทั่วพื้นดินกลิ่นคาวเลือดพุ่งกระจายไปทั่วป่าหลุนฮุย
ทหารม้าอูหวนถูกกวาดล้างอย่างสมบูรณ์ เหลือแต่เพียงม้าศึกที่ทิ้งไว้
นี่เป็นชัยชนะครั้งใหญ่ เพราะเย่เฉินใช้ประโยชน์จากภูมิประเทศในการซุ่มโจมตี
ยากที่จะแพ้!
เมื่อเห็นซากศพที่นอนตายอยู่เต็มพื้นที่และม้าศึกนับไม่ถ้วนที่ส่งเสียงดังออกจากจมูก มุมปากของเย่เฉินก็โค้งงอขึ้นและจากนั้นเขาก็ตะโกนว่า:
“ทำความสะอาดสนามรบฝังศพทั้งหมด รักษาม้าศึกที่ได้รับบาดเจ็บ และขนย้ายส่วนที่เหลือกลับไปยังหมู่บ้านหลุนฮุย!”
เมื่อได้ยินคำสั่งของเย่เฉินทหารของหมู่บ้านหลุนฮุยตอบพร้อมเพรียงกัน: “ครับท่านลอร์ด!”
ในขณะนี้ทหารของหมู่บ้านหลุนฮุยตื่นเต้นอย่างมากจนไม่อาจระงับอาการตื่นเต้นได้
เนื่องจากพวกเขาต่อสู้และได้รับชัยชนะครั้งใหญ่ภายใต้การนำของเย่เฉินไม่มีใครตายไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ ยังสามารถสังหารศัตรูทั้งหมดหนึ่งหมื่นห้าพันคน!
เหล่าทหารไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีสงครามที่ไม่ทำให้ใครตาย!
สายตาที่พวกเขามองไปที่เย่เฉินเปลี่ยนไปจากความเคารพก่อนหน้านี้เป็นการเทิดทูนบูชา
สังหารแม่ทัพระดับราชาด้วยการแทงเพียงครั้งเดียวและนำพวกเขาไปสู่ชัยชนะเหนือทหารม้าอูหวน!
พวกเขาภูมิใจและตื่นเต้นจากก้นบึ้งของหัวใจ
ทหารที่อยู่บนต้นไม้รีบกลับลงมาและทำตามคำสั่งของเย่เฉิน
ฝังศพและรวบรวมม้า
เวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูปสนามรบก็ถูกจัดการจนเสร็จ
ในเวลานี้ทหารคนหนึ่งเข้ามาหาเย่เฉินโค้งคำนับและกล่าวว่า “นายท่านเราพบอาวุธบางอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน”
“อาวุธที่พวกเจ้าไม่รู้จัก?” เย่เฉินผงะ
“ขอรับ ท่านลอร์ด เจ้าสิ่งนั้นแปลกมาก มันมีขนาดใหญ่ไปหน่อย” ทหารคนนั้นรีบตอบ
“นำทางไป!” เย่เฉินคิดไม่ออกว่าอาวุธที่ทหารพูดถึงคืออะไร
“ครับ!” หลังจากที่ทหารพูดจบ เขาก็หันหลังและนำทางเย่เฉิน
เย่เฉินตามไปด้วยความสงสัย หลังจากเดินไปได้ไม่นานเขาก็เห็นกลุ่มทหารที่มุงดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ นายท่าน!” เมื่อทหารเห็นเย่เฉินเข้ามาพวกเขาทั้งหมดก็ตะโกนออกมาทันที
เย่เฉินพยักหน้าจากนั้นมองไปยังสิ่งที่ทหารเล่ามา
นี่คือ……
หน้าไม้! มันเป็นหน้าไม้! หน้าไม้ทรงพลังและสามารถฆ่าศัตรูในระยะที่ไกลมาก!
เผ่าอูหวนมีหน้าไม้พวกนี้ได้อย่างไร …
เย่เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ในไม่ช้าเย่เฉินก็เลิกสนใจปัญหานี้
จะสนใจไปทำไมเรื่องพวกนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขา เขาแค่อยากรู้ว่าทหารม้าอูหวนนำหน้าไม้นี้ มามากแค่ไหน
เพราะไม่ว่าพวกเขาจะนำหน้าไม้นี้มากี่อัน ในตอนนี้ทั้งหมดก็ตกเป็นของเย่เฉิน!
หน้าไม้เป็นอาวุธที่ผลิตได้ยากและไม่สามารถพบเจอมันได้ง่ายๆ แม้ในกองทัพของจักรวรรดิฮั่นก็ยากที่จะพบเห็น
แต่เย่เฉินไม่สนใจ เขาต้องการมันจำนวนมากที่สุดเท่าที่จะมากได้
ยิ่งมีหน้าไม้มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีประโยชน์ต่อหมู่บ้านหลุนฮุยมากขึ้นเท่านั้น หลังจากนี้ไม่นานพล็อตเรื่องตามประวัติศาสตร์เรื่องแรกของสามก๊ก กบฏโพกผ้าเหลืองจะเริ่มต้นขึ้น
ด้วยการครอบครองหน้าไม้จำนวนมากในหมู่บ้านหลุนฮุย ศัตรูจะต้องกลายเป็นเม่นที่มีหนามทั้งตัวและไม่มีใครสามารถต่อต้านได้อย่างแน่นอน
เย่เฉินไม่จำเป็นต้องกังวลความปลอดภัยของหมู่บ้านอีกต่อไป เขาสามารถออกจากหมู่บ้านหลุนฮุยด้วยความสบายใจมากขึ้นและยังสามารถนำไปใช้ประโยชน์ในตอนที่พล็อตเรื่องกบฏโพกผ้าเหลืองเริ่มต้นขึ้น!
“ไปดูว่ามันมีจำนวนเท่าไหร่!” เย่เฉินรีบมองไปที่ทหารรอบ ๆ และกล่าว
“ ครับท่านลอร์ด!” พวกทหารรีบโค้งคำนับและตอบ
พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าเย่เฉินจะให้ความสำคัญกับอาวุธพวกนี้ จากทัศนคติของเย่เฉินพวกเขารับรู้ได้ว่าสิ่งนี้มีค่ามาก
เหล่าทหารแทบจะบูชาเย่เฉินพวกเขาเชื่อฟังเป็นอย่างมาก และรีบไปตรวจสอบทันที
นี่ไม่ใช่เพราะคำสั่ง แต่เป็นความเต็มใจที่จะทำบางอย่างเพื่อเย่เฉินจากใจจริง
ไม่นานทหารทั้งหมดของหมู่บ้านหลุนฮุยก็กลับมาจากการไปตรวจสอบอาวุธที่ม้าศึกขนมา
ไม่นานทหารคนหนึ่งรีบเดินมาด้านข้างของเย่เฉินและกล่าวรายงานเสียงดัง:
“นายท่าน! ม้าศึกครึ่งหนึ่งขนอาวุธพวกนี้อยู่และอีกครึ่งหนึ่งขนย้ายลูกศรที่มีขนาดใหญ่และยาวมาก”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของเย่เฉินก็สว่างขึ้น
ทหารม้าอูหวนเหล่านี้ เป็นคนดีมากจริงๆ!
เย่เฉินรู้สึกมีความสุขเป็นพิเศษ เมื่อเขาคิดว่าหมู่บ้านหลุนฮุยครอบครองหน้าไม้จำนวนมากมายขนาดนี้
“เอาล่ะ! นำทุกอย่างและม้าศึกกลับไปยังหมู่บ้านหลุนฮุย!” เย่เฉินตะโกนเสียงดังด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย
“ ครับท่านลอร์ด!” ทหารรับคำสั่งแล้วรีบวิ่งไปจัดการทันที
ในไม่ช้ากองทัพก็เริ่มเคลื่อนย้ายม้าศึกกว่า 20,000 ตัวและหน้าไม้จำนวนมากกลับไปที่หมู่บ้านหลุนฮุย
ปากทางเข้าหุบเขาหลุนฮุย
ทันทีที่เย่เฉินเข้ามาถึง เขาก็เห็นร่างที่สวยงามยืนรออยู่
เธอคือเตียวหยูที่กำลังเฝ้ารอการกลับมาของเย่เฉินที่ทางเข้าหุบเขา
เป็นเรื่องยากที่สุดที่จะยอมรับความรู้สึกที่สวยงามแบบนี้ แม้ว่าเตียวหยูจะไม่ได้ทำอะไรเพื่อแสดงถึงความห่วงใยที่มีต่อเย่เฉิน แต่เย่เฉินก็สัมผัสได้ถึงความรักที่เธอมีต่อเขาอย่างชัดเจน
เย่เฉินสูดลมหายใจเข้าลึกๆจากนั้นก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
เตียวหยูมองไปที่เย่เฉินที่อยู่บนหลังม้าและอดไม่ได้ที่จะยิ้ม เธอไม่กลัวม้าที่พุ่งมาหาเธอเลยแม้แต่น้อย
เมื่อม้าศึกมาหยุดอยู่ด้านข้างของเตียวหยู เย่เฉินก็โน้มตัวไปคว้าตัวเธอด้วยมือขวาและอุ้มเธอมาไว้ตรงหน้าเขา
“ กลับด้วยกันเถอะ”
“ค่ะท่านพี่……”