บทที่ 38 หญิงสาวในทะเลสาบ (ปลาย)
ซูอันค่อย ๆ รู้สึกว่าร่างกายของเขาอบอุ่นขึ้นเรื่อย ๆ และสิ่งสกปรกก็เริ่มซึมออกมาจากรูขุมขนของเขาอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มจึงรีบกระโดดลงไปในน้ำเพื่อชำระล้างพวกมันออกไป อย่างน้อยก็หลีกเลี่ยงไม่ให้ตัวเองรู้สึกขยะแขยงจากการสะสมของเมือกเหนียวสีดำ
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขากินโอสถชำระไขกระดูกเม็ดสุดท้าย เขาก็ตระหนักได้ว่าเขายังคงประเมินความรุนแรงของพลังที่อัดอยู่ในเม็ดโอสถต่ำเกินไปอยู่ดี
ถึงแม้ว่ามันจะสบายในตอนเริ่มต้น แต่เมื่อยิ่งเวลาผ่านไปเขาก็รู้สึกได้ว่าภายในร่างกายของเขามันร้อนขึ้นเรื่อย ๆ แบบทวีคูณ ราวกับว่าเซลล์ทุกส่วนในร่างของเขาถูกทำลายและโดนสร้างใหม่อย่างฉับพลัน เขารู้สึกเหมือนกับว่ากระดูก กล้ามเนื้อ และผิวหนังกำลังจะแตกออก
“บ้าเอ๊ย!” ความกลัวเกิดขึ้นจากหัวใจของซูอันแต่ก่อนที่เขาจะทันได้ทำอะไร ความเจ็บปวดอันรุนแรงที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันก็ทำให้เขาหมดสติไปแบบไม่ทันตั้งตัว
ไม่นานต่อมาซูอันตื่นขึ้นอีกครั้งและพบว่าเขานอนอยู่บนก้อนหินขนาดใหญ่ริมแม่น้ำ สภาพแวดล้อมโดยรอบดูแปลกไปเล็กน้อย เหมือนกับว่าเขาจะลอยไปไกลพอสมควรในขณะที่เขาหมดสติไป
“โชคดีจริง ๆ ที่แถวนี้ไม่มีปลากินคนไม่งั้นข้าคงโดนงาบไปแล้วตอนหมดสติ” ซูอันพึมพำขณะที่เขาเริ่มตรวจสอบร่างกายของเขา ซูอันรู้สึกโล่งใจที่เห็นว่าแขนขาของเขาและทุกอย่างยังติดอยู่อย่างถูกต้อง
ความเจ็บปวดจากครั้งก่อนหายไปอย่างไร้ร่องรอย แทนที่ด้วยความรู้สึกเบาหวิวและกระปรี้กระเปร่าจนสัมผัสได้ชัดเจนว่าร่างกายของเขามีบางอย่างแตกต่างออกไป แต่ก็ไม่สามารถระบุได้ชัดเจนว่ามันคืออะไร
ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าลึกและดื่มด่ำกับพลังชี่ที่ลอยอยู่ในอากาศ
“เอ๊ะ? นี่ข้าใกล้จะทะลวงระดับอีกแล้วงั้นเหรอ?”
ก่อนหน้านี้ของเหลวสีทองในอักขระตัวที่สามในร่างของเขามันมีอยู่นิดหน่อยเท่านั้นเองแต่ตอนนี้มันเกือบจะเต็มแล้วซึ่งเป็นสัญญาณบอกว่าเขาใกล้จะทะลวงระดับไปที่ระดับที่ 4 ของขั้นที่ 2
ดูเหมือนว่าขีดความสามารถที่ถูกเพิ่มขึ้นมันคือพรสวรรค์สินะ? ถ้างั้นพรสวรรค์ของข้าในตอนนี้มันก็คงจะสูงส่งมากแน่ ๆ เลยเพราะแค่หายใจอย่างเดียวมันก็เท่ากับบ่มเพาะแล้วแบบนี้!
ซูอัน อยากรู้ว่าพรสวรรค์ของเขาในตอนนี้มันจะถูกจัดอยู่ในระดับไหน ก่อนหน้านี้เขาอยู่ที่ระดับต่ำสุด ซึ่งถ้าวัดจากเกรดในโลกของเขาก่อนหน้านี้มันก็คงเท่ากับ D-
สมมติว่าแต่ละเม็ดโอสถชำระไขกระดูกเพิ่มความสามารถของเขาได้หนึ่งระดับ และเนื่องจากเขาได้กินโอสถชำระไขกระดูกไป 5 เม็ด มันควรจะเพิ่มขึ้นเป็น D, D+, C-, C และสุดท้ายคือ C+
ไม่ นั่นไม่ถูกต้อง แป้นพิมพ์ได้แจ้งว่าพรสวรรค์ของข้าจะถูดขีดเกลาไปถึงระดับสูงสุด ดังนั้นแต่ละเม็ดโอสถชำระไขกระดูกมันควรมีสรรพคุณมากกว่าที่จะเพิ่มระดับพรสวรรค์เพียงแค่ระดับเดียว ดังนั้นพรสวรรค์ของข้าตอนนี้มันควรจะเป็น A+ หรือไม่ก็ S สิถูกไหม?
หรืออาจมี S+ หรือ SS?
ข้าสงสัยว่าความสามารถระดับสูงที่สุดในโลกนี้คืออะไร ดูเหมือนว่าข้าจะต้องค่อย ๆ หาคำตอบมันในอนาคตซะแล้ว
ชายหนุ่ม มองสำรวจไปรอบ ๆ ตัวเขา ซึ่งสภาพแวดล้อมมันต่างไปจากเมื่อครู่พอสมควร ทั้งใบไม้ที่ปลิวไสวไปตามสายลม ผีเสื้อกระพือปีก มดกำลังเคลื่อนซากแมลง หญิงสาวสวยค่อย ๆ เงยศีรษะขึ้นจากน้ำ ฝูงปลากำลังไล่กุ้ง…
เอ๊ะเดี๋ยวนะ! มีบางอย่างไม่ถูกต้องนี่หว่า?
ซูอัน เบนสายตากลับไปมองที่หญิงสาวอย่างรวดเร็วซึ่งนางยืนห่างออกไปหลายเมตร เนื่องจากก่อนหน้านี้ที่เขาหมดสติร่างของมันมีก้อนหินขนาดใหญ่บังอยู่ ทั้งคู่จึงไม่ได้สังเกตเห็นกันและกัน
หญิงสาวยืนตัวตรง เผยให้เห็นไหล่ที่เรียวและบอบบางของนาง เช่นเดียวกับผิวขาวอันเรียบเนียนไปจนถึงเนินอกอิ่ม หญิงสาวฮัมเพลงสบาย ๆ ที่ฟังดูน่าฟังพอ ๆ กับเสียงขับขานของนกขมิ้น
เมื่อนางยกแขนอันสง่างามของนางขึ้นสายน้ำก็เริ่มไหลรินลงมาตามแขนของและไหลตามแรงโน้มถึงลงไปที่เนินอกของหญิงสาว เนื่องจากประสาทสัมผัสที่เพิ่มขึ้นของซูอันจึงสามารถมองเห็นหยดน้ำที่อยู่บนขนตาของนางได้อย่างชัดเจน เมื่อมองลึกเข้าไปดวงตาของนางก็ยิ่งดูเย้ายวนชวนฝันเสียเหลือเกิน
เอื้อก~
ซูอัน ได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ เป็นไปได้ไหมว่าการเพิ่มพูนพรสวรรค์ของเขาได้ช่วยเพิ่มค่าโชคของเขาในเรื่องผู้หญิงด้วย?
“นั่นใครกัน!? ”
เสียงกลืนน้ำลายของซูอันทำให้หญิงสาวรู้ตัวทันที
ชายหนุ่ม รีบซ่อนตัวหลบหลังก้อนหินทันที เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าการถ้ำมองเช่นนี้มันเป็นเรื่องที่ผิดมหันต์ หากเป็นชาติที่แล้วมันคงจบลงด้วยการที่เขาโดนจับเข้าคุก แต่ตอนนี้เขาอยู่ในโลกแห่งการบ่มเพาะ! ไม่มีทางที่คนที่อาบน้ำอยู่กลางป่าจะเป็นมนุษย์ธรรมดาได้!
ต้องรู้ว่าระดับการฝึกฝนของซูอันตอนนี้ยังคงต่ำเตี้ยเรี่ยดินอยู่ ดังนั้นมันจึงเป็นไปได้สูงที่หญิงสาวที่กล้าอาบน้ำกลางป่าจะต้องมีความแข็งแกร่งมากกว่าเขา
ถ้านางเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นไม่ยอมให้อภัย มีโอกาสที่ ตัวเขาจะจบลงด้วยชะตากรรมเดียวกันกับดอกบ๊วยสิบสองอย่างแน่นอน
“แม่นาง ท่านจะเชื่อข้าไหมถ้าข้าบอกว่าข้าผ่านทางมาโดยบังเอิญ?” ซูอันรู้ว่ามันสายเกินไปแล้วที่เขาจะซ่อนตัวในตอนนี้ เป็นการดีที่สุดสำหรับเขาที่จะอธิบายทุกอย่างให้ชัดเจนอย่างรวดเร็ว และแสดงความบริสุทธิ์ใจว่าเรื่องทั้งหมดเป็นแค่เรื่องบังเอิญ
“จะ…เจ้าเป็นใคร” หญิงสาว ถามกลับด้วยน้ำเสียงหวาดระแวง
หืม? ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะไม่ดุร้ายอย่างที่คิดแหะ
ซูอันตอบกลับอย่างรวดเร็วว่า “ข้ามาที่นี่เพื่อรวบรวมส่วนผสมสำหรับหลอมโอสถ แต่ก่อนหน้านี้ข้าถูกสัตว์ป่าไล่ล่าและจบลงด้วยการตกลงไปในแม่น้ำ ข้าหมดสติไประหว่างทางและก่อนที่ข้าจะรู้ตัว ข้าก็อยู่ที่นี่แล้ว”
“โอสถ? เจ้ากำลังรวบรวมส่วนผสมแบบใดอยู่?” หญิงสาวถามจากอีกด้านหนึ่งของก้อนหิน เห็นได้ชัดว่านางเองก็ใช้ก้อนหินเป็นที่กำบังเพื่อปกปิดร่างกายของนางด้วย
ซูอันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินนางถามกลับเช่นนี้
ไหงกลายเป็นนางสนใจเรื่องโอสถมากกว่าเรื่องที่ข้าแอบดูนางอาบน้ำไปได้ล่ะเนี่ย?
อย่างไรก็ตามซูอันยังคงตอบอย่างสุภาพว่า “ข้ากำลังรวบรวมโก๋วเป่า”
เนื่องจากเขาได้มายังโลกนี้ไม่นานนักและนี่ก็เป็นส่วนผสมเพียงตัวเดียวที่เขารู้จัก
“สัตว์ป่าที่ไล่ล่าเจ้าคือหมาป่ากระซวกทวาร?” หญิงสาวถามกลับด้วยน้ำเสียงสนใจ
“ใช่ ถูกต้อง” ซูอันตอบ เขารู้สึกประหลาดใจมากที่เห็นว่าหญิงสาวผู้นี้น่าจะอายุน้อยแท้ ๆ แต่กลับมีความรู้มากขนาดนี้
“หุบเขาหมาป่าอยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนัก ในเมื่อเจ้ากล้าที่จะรวบรวมโก๋วเป่า เจ้าคงจะต้องเป็นผู้ฝึกตนที่มีพลังมากใช่หรือไม่?” หญิงสาวถาม
ซูอัน ตอบด้วยรอยยิ้มเขิน ๆ “พูดแบบนั้นก็ไม่ผิด”
ในขณะที่คนอื่น ๆ มักแสร้งทำตัวเป็นหมาป่าที่คลุมด้วยหนังแกะ แต่เขาเลือกที่จะเป็นแกะที่คลุมด้วยหนังหมาป่า ถ้าเขาไม่ต้องการถูกฆ่าตายที่นี่ เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำเช่นนี้
หญิงสาวตอบตามหลัง “โอ้…” ก่อนจะเงียบไปสักพักจนในที่สุดนางก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า
“ข้ากำลังจะขึ้นไปสวมเสื้อผ้า เจ้า…หลับตาได้ไหม?”