ปีศาจต้นไม้ : เลเวล45
ด้วยร่างกายที่สูงใหญ่กว่า5เมตร แถมเถาวัลย์ยังยาวกว่าอีก มันแกว่งเถาวัลย์ไปมาเกิดเสียงผ่าอากาศ ‘ฟุบ ฟุบ’ ก้อนหินใหญ่ที่กลิ้งไปสัมผัสมัน โดนเถาวัลย์ปกคลุม และมีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเจาะเข้าไปได้ยังไง แต่มันสามารถบดหินจนแตกละเอียดได้
เห็นภาพนี้ วู่หยานเกร็งรูทวารแน่นทันที กอดฮินางิคุและมิโคโตะแน่นกว่าเดิม ด้วยร่างกายสั่นๆ
มอนต้นไม้กับเถาวัลย์คือ ศัตรูตัวฉกาจของผู้ชาย!
วู่หยานได้สรุปในใจทันที เขามองเถาวัลย์มันด้วยสายตาหวาดระแวง แล้วตัดสินใจที่จะรีบจบการต่อสู้ให้เร็วที่สุด
ถ้าเขาโดนมันจับได้ เขาคงเสียความบริสุทธิ์ที่รักษามานานไปแน่ และถ้าสาวๆโดนมันจับได้….เขาอยากจะร้องไห้ก็คไม่ที่ให้ร้อง โดนNTRโดยมอนสเตอร์ เขาคงตรอมใจตายแน่…..
ขณะที่วู่หยานกกำลังคิดไปเรื่อย เขาก็ได้ลืมความจริงข้อหนึ่งไปคือ มิโคโตะเลเวล69….
“มันเป็นราชาของที่นี่งั้นเหรอ?” ฮินางิคุเงยหน้าจากอกของวู่หยาน กับการโดนเขากอด ฮินางิคุได้ชินไปแล้ว แต่เพราะมีมิโคโตะอยู่ข้างๆ ทำให้เธอรู้สึกเขินอายเล็กหน่อย จึงรีบพูดขึ้นดึงดูดความสนใจ
“ฉันก็ไม่รู้….” ถ้าฮินางิคุอายเล็กน้อย มิโคโตะก็เขินอายมาก ถึงแม้นี่จะไม่ใช่ครั้งที่เธอถูกวู่หยานกอด แต่ครั้งแรกเป็นตอนหลังจากที่ผ่านประสบการณ์ฆ่าฟันมา ดังนั้นจิตใจจึงยังไม่มั่นคง ครั้งที่สองเป็นเพราะเรื่องเหล่าน้องสาว จิตใจจึงไม่มั่นคงเหมือนกัน ดังนั้นนี้จึงเป็นครั้งแรกที่เธอโดนกอด ขณะที่ยังมีสติครบถ้วนสมบูรณ์…
ส่วนตัววู่หยานไม่ได้คิดเยอะขนาดนั้น อย่าว่าแต่กอดเลย เขาได้อาบน้ำให้พวกเธอจนเห็นหมดทุกอย่างแล้ว ตอนนี้เขาสนใจแค่เจ้าหนวดลามกตรงหน้า คิดหาวิธีฆ่ามัน
อย่าว่าแต่มันเป็นศัตรูของผู้ชายเลย แม้มันจะไม่ใช่ แต่การที่เมื่อกี้เขาเกือบจะโดนมันทะลวงอยู่แล้ว ถ้าไม่มีเกราะมังกรไร้ลักษณ์ขึ้นมาป้องกัน แล้วแบบนี้จะให้เขาทนความอัปยศนี้ได้ยังไง?
“พวกเธอรอกันตรงนี้ก่อนนะ ฉันจะไปสับมันให้เป็นชิ้นๆเดี๋ยวนี้แหละ!” วางสองสาวลง วู่หยานพูดขึ้น ทำให้ทั้งสองคนรู้สึกแปลกๆ
ทำไมเขาทำท่ายังกับมีความแค้นกับมันงั้นล่ะ? ก็แค่มอนสเตอร์ต้นไม้ไม่ใช่เหรอ?……
“ไม่จำเป็นต้องให้ฉันช่วยเหรอ?” หลังจากวู่หยานวางตัวเองลง มิโคโตะก็ก้มหน้าที่กำลังแดงก่ำไป ขณะที่ในใจก็อดโมโหตัวเธอเองไม่ได้ เมื่อกี้มันก็แค่แผ่นดินไหว ทำไมเธอถึงไม่ใช้พลังให้ตัวยืนได้อย่างมั่นคงกันนะ แถมดันล้มไปหาหยานอีก….
“เราช่วยกันเถอะ จะได้จบชีวิตมันเร็วขึ้น!” เพื่อป้องกันการโดนNTR วู่หยานเตรียมพร้อมทุ่มสุดตัว
มิโคโตะพยักหน้าหลังจากสงบสติได้แล้ว สำหรับเธอเลเวล45ก็ยังเป็นแค่มดอยู่ดี ถ้าไม่ได้มาเยอะเหมือนตอนกองทัพปีศาจ แล้วเธอจะกลัวไปทำไม?
“แล้วฉันล่ะ?” ฮินางิคุรีบพูดขึ้น ให้พวกเขาไม่ลืมตัวเธอ
“เธอไปอยู่ข้างๆมิโคโตะ!” พูดจบ มือซ้ายเขาก็มีดาบคาตะนะปรากฏออกมาจากความว่างเปล่า
“อืม….” ฮินางิคุพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่ เธอรู้ดีว่าเพราะตัวเองนั้นอ่อนแอจึงไม่สามารถช่วยอะไรได้มากนัก ถึงจะไม่อยากรับ แต่เขาก็พูดถูก ตัวเธอที่ไม่มี ลมหายใจแห่งชีวิต ป้องกัน ก็มีแต่จะพาตัวเองไปตายเท่านั้น
มิโคโตะที่กำลังมองสีหน้าฮินางิคุ ก็ได้ตบไหล่เธอ แล้วพูดเสียงเบาๆว่า “หลังจากเธอได้กลายมาเป็นซัมมอนของเขาแล้ว เธอสามารถแข็งแกร่งขึ้นได้อย่างไม่มีขีดจำกัด พอถึงตอนนั้น เธอก็สามารถช่วยเขาได้มากเท่าที่ต้องการ!”
ได้ยินคำปรอบของมิโคโตะ ฮินางิคุพยักหน้าตอบด้วยสีหน้าจริงจัง
“มันมาแล้ว!” เถาวัลย์ตวัดมาที่พวกเขาทั้งสามคน หลังจากส่งเสียงเตือน วู่หยานก็ดึง นิเอโทโนะ โนะ ชานะ ออกจากฝัก พร้อมๆกันก็มีเส้นแสงสีเงินวาดผ่านวูบ เถาวัลย์หนาๆของมันก็ขาดออกจากกัน
“สุดยอด!! สมแล้วที่เป็นดาบคู่ใจของโลลิหมื่นปี!” เอามือลูบ นิเอโทโนะ โนะ ชานะ ด้วยสีหน้าทึ่งๆปนดีใจ เขารู้ดีถึงความต่างระดับของอุปกรณ์ว่ามันใหญ่มาก แต่ก็ไม่คิดเลยว่ามันจะแหลมคมต่างจากคุซานางิถึงขนาดนี้
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมทั้งๆที่ ยุทธภัณฑ์หลัก กับ ยุทธภัณฑ์ดิน ต่างกันแค่ระดับเดียว แต่คนใช้อย่างแรกเป็นนักรบ กับ นักเวทย์ ระดับต่ำ ส่วนอย่างหลังต้องเป็นคนระดับแรงค์7ถึงมีโอกาสได้ใช้
ขณะที่วู่หยานกำลังอึ้งทึ่งกับดาบใหม่ มอนสเตอร์ต้นไม้ก็ราวกับไม่สนใจเถาวัลย์ที่ถูกตัดไป แล้วใช้เถาวัลย์เส้นอื่นฟาดใส่เขาที่ยังไม่รู้ตัวจนกระเด็น โดยมีเกราะมังกรปรากฏขึ้นมาป้องกันไว้แล้ว
“หยาน!!” เห็นวู่หยานโดนฟาดจนตัวลอย สองสาวกรีดร้องออกมา
วู่หยานค่อยๆคลานขึ้นมาจากดิน โบกมือเป็นนัยๆว่าตัวเองไม่เป็นไร ขณะเดียวสายตาก็มอง มอนสเตอร์ต้นไม้ ด้วยความโกรธแค้น
บัดซบ!! ขนาดแม่ยังไม่เคยตบฉันเลยนะเฮ้ย แกตบฉันหนึ่งครั้งยังพอทนได้ แต่สองครั้ง ต่อให้ฉันเป็นใจดีขนาดไหน ก็ยอมไม่ได้แล้วโว้ย!!
ถึงแม้เขาจะไม่เป็นอะไรเพราะมีเกราะมังกรป้องกัน แต่การที่ถูกตัวที่เลเวลเท่ากันอัดจนอนาถขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกของเขาเลย ดังนั้นตอนนี้วู่หยานจึงโกรธมาก!
เขาหมุนตัวหลบเถาวัลย์มัน เท้าเหยียบพื้นแล้วพุ่งไปอยู่ข้างหน้ามอนต้นไม้อย่างรวดเร็ว กำดาบแน่น แล้วฟันลงไป
เมื่อเห็นว่าวู่หยานเข้าใกล้ตัว มันจึงปล่อยใบไม้บนหัวลงมาปกคลุมตัว ป้องกันการโจมตีของวู่หยานไว้
เมื่อเห็นดาบตัวเองโจมตีไม่สำเร็จ เขาก็ก้าวเท้าวูบ แล้วไปโผล่ด้านหลัวมัน ก่อนที่เขาจะได้ทันฟัน ใบไม้ก็ได้ร่วงลงมาปกคลุมตัวมันไว้หมดแล้ว
ภายใต้สถานการณ์ที่ไร้หนทาง วู่หยานทำได้แค่ตวัดดาบฟันไปที่ใบไม้มัน แต่ตอนนี้เองก็มีเถาวัลย์ตรงดึ่งมาหาเขาจากบนศีรษะ
วู่หยานตกใจ คิดจะหลบ แต่เสียงจากข้างหลังทำให้เขาหยุด และเขายังคงฟันลงไปที่ใบไม้
ในพริบตา เถาวัลย์ก็มาถึงข้างหลังวู่หยาน ขณะที่พวกมันกำลังจะฟาดถึงตัวเขา ดาบสีดำหลายเล่มก็ถูกยิงมาจากระยะไกล ทำให้เถาวัลย์สามเส้นข้างหลังวู่หยานขาดกระจุย และดาบของเขาก็ได้ฟันไปถึงเนื้อในมันอย่างราบลื่น
“กี้ด!!!” มันกรีดร้องออกมา วู่หยานใช้โอกาสนี้เปิดใช้สกิล จากนั้น นิเอโทโนะ โนะ ชานะ ก็เปล่งแสงสีแดง เขายกดาบขึ้นแล้วตวัดลงไปอย่างแรง
“ดาราพลิกสวรรค์!!!”
น้ำเสียงเย็นชาดังขึ้น เส้นแสงรูปจันเสี้ยวสีแดงก็พุ่งออกไปจาก นิเอโทโนะ โนะ ชานะ โดนใบหน้ามันเต็มๆ พลังมหาศาลได้ฉีกกระชากมันจะเป็นชิ้นๆ พลังที่เหลือได้พุ่งไประบิดข้างหลัง ดาบนี้ของวู่หยานได้ตัดมอนต้นไม้ออกเป็นส่องส่วนทันที
มองดู นิเอโทโนะ โนะ ชานะ ที่แผ่ความร้อนออกมา และมีเปลวเพลิงที่กำลังลุกโชนล้อมรอบใบดาบ วู่หยานอึ้ง ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างดีใจ
ใครจะไปคิดล่ะว่า ดาราพลิกสวรรค์ จะไปปลุก พลังชีวิต ในตัวดาบได้ ทำให้อานุภาพสกิลพุ่งสูงขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าตัว! ช่างเป็นเรื่องบังเอิญที่น่ายินดีจริงๆ!
ดาบเดียวปลิดชีพ!!
ลูบ นิเอโทโนะ โนะ ชานะ อย่างแผ่วเบา วู่หยานหัวเราะ แล้วเก็บดาบเข้าฝัก
“ไม่เป็นอะไรนะ!” เห็นการต่อสู้จบลง สองสาวเดินมาหาวู่หยาน
“ไม่เป็นไร แต่ต้องขอบคุณเธอด้วยนะ มิโคโตะ ไอ้ดาบทรายเหล็กนั่นน่ะ” วู่หยานพูดยิ้มๆให้มิโคโตะ ทำให้เธอหน้าแดง ก่อนจะทำซึนตามประสาสาวปากไม่ตรงกับใจ
“มะ…..มันเป็นเพราะเห็นว่านายจัดการไม่ได้หรอก เลยยื่นมือช่วย ยะ..อย่าเข้าใจผิดนะ..ฉัน…”
“แปะ แปะ แปะ แปะ!”
เสียงตบมือดังขึ้น ทำให้มิโคโตะที่กำลังทำซึนเดเระได้สติ ทั้งสามคนตามต้นเสียง ภาพที่เห็นทำให้พวกเขาขนลุกซู่
ผู้ชายกำลังนั่งอยู่บนบัลลังค์ที่อยู่สูงที่สุด มีผิวขาวซีดดุจซากศพ ผมดำยาวถึงเอว และผมส่วนนึงก็ยาวลงมาปิดตาข้างนึงของเขา ส่วนตาอีกข้างที่ไม่ถูกผมปิด มีรูปร่างเหมือนงูไม่มีผิด!
ราชาอสรพิษยักษ์ : เลเวล50
ใบหน้าจริงจังของวู่หยาน พังทลายทันที
โอโรจิมารุ? อย่าบอกนะว่าคุณลุงก็โดนส่งมาต่างโลกเหมือนกัน? หรือลุงใช้คาถานินจา ย้ายชีวิต มาโลกฮายาเตะ?
ยิ่งมองผู้ชายบนบัลลังค์ เขาก็ยิ่งคิดว่าเหมือนโอโรจิมารุ วู่หยานถามระบบ ซึ่งได้คำตอบว่า นอกจากเขาแล้ว ไม่มีทางที่คนอื่นจะสามารถข้ามโลกได้ ถ้าระบบไม่บอก เขาก็คงคิดว่ามันเป็นโอโรจิมารุจริงๆ
ราชาอสรพิษยังคงตบมือ ด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย “ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมจริงๆ ที่พวกเจ้าสามารถทำลายของเล่นของข้าได้จนหมด แต่น่าเสียดาย ที่นี่มันไม่มีสมบัติอะไร ไม่งั้นข้าคงตบให้รางวัลให้พวกเจ้าไปแล้ว!”
วู่หยานพูดไม่ออกกับท่าทางของราชาอสรพิษ
คำพูดนั่น มันคิดว่าตัวเองมีโอกาสชนะงั้นเหรอ?
บางที ถ้าฉันมาคนเดียวก็คงจะใช่ แต่ตอนนี้ด้านข้างฉัน มีสาวน้อยที่มีพลังแหกกฎของโลกนี้อยู่เว้ย
“หยาน นายดูนั่นเร็ว!” ขณะที่วู่หยานยังพูดไม่ออก ฮินางิคุก็ร้องออกมา แล้วชี้ไปที่คอของราชาอสรพิษ พูดเสียงดังว่า “ดูนั่น หยกจักรพรรดิ!”
วู่หยานได้ยินก็รีบหันไปมอง ตรงคอของราชาอสรพิษมีหยกห้อยอยู่จริงๆ รูปร่างเหมือนในหนังสือที่คุณนายซากิโนมิยะเอาให้ด๔ไม่มีผิด!
“หยกจักรพรรดิ์? ยังงี้นี้เอง พวกเจ้ามาเพราะตราหยกนี้สินะ…” เข้าใจเรื่องราว มันก็หัวเราะออกมา
“นายเป็นราชาของที่นี่ใช่ไหม?!” มิโคโตะเดินหน้าสองก้าว แล้วเอ่ยถามเสียงดัง เป็นแค่มอนเลเวล50 กลับทำท่าทางน่ารังเกียจ ทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจ
“ถูกต้อง!” อ้าแขนทั้งสองข้างราวกับว่าโอบกอดอะไรบางอย่าง สายตาก็เหลือบมองมาที่ทั้งสามคน
“ที่นี่ ข้าคือราชา ราชามังกรที่แข็งแกร่งที่สุด!”
“ราชามังกร! มังกรงั้นเหรอ!” ฮินางิคุพูดขึ้นด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ
“………” วู่หยานอ้าปากกว้าง มิโคโตะที่สามารถใช้ระบบตรวจสอบชื่อของมันได้เองก็มองอึ้งๆ ก่อนจะรีบเอามือทั้งสองมาปิดปาก พยายามกลั้นหัวเราะสุดชีวิต
หลังจากได้ยินคำพูดมันแล้ว วู่หยานก็โยนความคิดที่ว่ามันเป็นโอโรจิมารุทันที เพราะเขาสามารถสมผัสได้ถึงออร่า จูนิเบียว ที่แผ่ออกมาจากตัวมีนได้อย่างรุนแรง แทบทำเขาหลุดหัวเราะ
ไอ้ งูจูนิ นี่กล้าพูดว่าตัวเองเป็นมังกรซะด้วย?……
ถึงแม้จะเคยได้ยินว่ามังกรและงูถูกจับให้อยู่ในกลุ่มเดียวกันก็เถอะ ในนิยายแฟนตาซีบางเรื่องก็มีงูที่สามารถกลายร่างไปเป็นมังกรได้ แต่ถ้าเป็นเจ้างูตรงหน้าที่มาพูดว่าตัวเองเป็นมังกร มันเป็นแค่เรื่องตลกเท่านั่นแหละ
ถ้าเป็นมังกรจริงๆ มันจะมีหน้าตาที่ดูใกล้จะลงหลุมเต็มทีแบบนี้เหรอ? แล้วจะมีเลเวลแค่50เองงั้นเหรอ? แม้แต่มังกรจะวันตกที่ดูเหมือนกิ้งก่า ยังไม่น่าผิดหวังเท่าแกเลยใช่ไหม?
ตอนนี้วู่หยานถือว่าอีกฝ่ายเป็นตัวตลกที่โลกนี้ส่งมา เขาส่ายหัว
“นี่เอ็งออกมาเล็นตลกเหรอ?” คำพูดวู่หยาน ทำให้มิโคโตะหลุดหัวเราะออกมาจนได้ เธอขำหนักมากจนน้ำตาไหล มือข้างนึงต้องเอามากุมท้อง และมืออีกข้างก็ยกมาปาดน้ำตา
ฮินางิคุ มองวู่หยานกับมิโคโตะที่กำลังหัวเราะอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง ด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ
“บังอาจ!” ราชาอสรพิษคำราม “ข้าไม่คิดเลยว่า พวกเจ้าจักกล้าดูถูกข้า ราชามังกรคนนี้!”
ได้ยินปุป มิโคโตะก็หัวเราะหนักกว่าเดิม วู่หยานเองก็ทนไม่ไหวอ้าปากหัวเราะอีกรอบ
เห็นท่าทางวู่หยานกับมิโคโตะ ราชาอสรพิษไม่อาจอดกลั้นความโกรธได้อีกต่อไป แลบลิ้นงูออกมาเลียคางตัวเอง นัยน์ตางูเปล่งกระกายเย็นชา มองไปที่ทั้งสามคน
“ข้าติดสันใจแล้ว ข้าจะบดขยี้แมลงเม่าอย่างพวกเจ้าให้เป็นผุยผง!”
“ฉันก็ตัดสินใจแล้วเหมือนกัน!” ยก นิเอโทโนะ โนะ ชานะ ขึ้นมา แล้วพูดยิ้มๆ
“เพื่อการพัฒนาของเหล่านักแสดงตลก ฉันตัดสินใจส่งแกไปโชว์ความสามารถ ที่นรก!!”
(@เกร็ดท้ายตอน พลังชีวิต คือ พลังที่จำเป็นต่อการคงอยู่ของสิ่งมีชีวิตทุกๆสิ่ง หากพลังชีวิตหมดไปจะทำให้สูญสิ้นตัวตน คือไม่มีใครรู้ถึงการคงอยู่ของสิ่งมีชีวิตนั้นอีก)
ติดตามข่าวสารได้ที่นี้ – ห้องสมุดคนรักนิยายแปล