58 ยูจีน ไปเยี่ยมหลุมศพ
14 – 17 นาที
—เซฮาระ ไลลา
นั่นชื่อของแม่ของผม
พูดนั่นแล้ว ผมไม่ได้พูดกับแม่ของผมมาก่อน
เมื่อผมอายุ 0 ปี พูดอีกอย่าง ทันทีหลังจากที่ผมเกิด แม่ล้มป่วย และเสียไป
เห็นได้ชัดว่าแม่เป็นผู้หญิงที่มีร่างกายที่อ่อนแอ
ผมเห็นรูปร่างหน้าตาของแม่ด้วยภาพที่ถูกบันทึกโดยป๊าบนกระดาษ ด้วยเวทมนตร์บันทึก
มีภาพก๊อปปี้ตกแต่งโต๊ะของในหอผม ที่โรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน
มันค่อนข้างเหมือนเครื่องราง
สำหรับผมแล้ว แม่ เหมือนตัวตนจินตนาการหนึ่ง ข้างในเทพนิยาย
มันไม่ได้รู้สึกเหมือนแม่ เป็นบางคนที่มีตัวตนอยู่
◇◇
“ที่อยู่ในรูปวาดนี้คือแม่ของลูกเหรอยูจีน?”
“ครับ” (ยูจีน)
มากกว่าปีก่อนแล้ว
เมื่อเวลาที่ผมสร้างการดูโอกับซาร่า
เมื่อเราสร้างแผนจะเคลียร์ดันเจี้ยนที่ห้องของผม ซาร่าถามภาพนี้กับผม และผมพยักหน้า
“ช่างเป็นผมสีดำที่สวยงาม… เธอมาจากทวีปตะวันออกเหรอ?” (ซาร่า)
“หืมม แม่เดินทางอยู่ และป๊าตกหลุมรักกับเธอ เมื่อแม่ไปเยือนเมืองเกิดของป๊า ฉันไม่รู้ว่าแม่มาจากที่ไหน” (ยูจีน)
“เข้าใจแล้ว… ฉันอยากจะเห็นบ้านเกิดเธอสักวันหนึ่ง ยูจีน” (ซาร่า)
“ทวีปตะวันออกน่ะเหรอ มันมีสงครามอยู่ตลอด และเห็นได้ชัดว่าอยู่ไม่ได้ เธอรู้มั้ย? ฉันแนะนำเธอว่าอย่าเลย” (ยูจีน)
ซาร่าพูด ‘จริง’ กับคำพูดผม และสีหน้าของเธอหม่นหมอง
“เวลาเดียวที่พวกเขามีสันติภาพชั่วคราว เมื่อเทพดาบซามะจบสงครามชั่วคราว 500 ปีก่อน ใช่มั้ย?” (ซาร่า)
“มันพูดกันว่าอย่างนั้น เห็นได้ชัดว่าเชื้อสายของครอบครัวของฉัน มาจากเทพดาบซามะ แม้ว่าชื่อของครอบครัวของฉันจะต่างออกไป ดังนั้นจากใจมันน่าสงสัยนะ” (ยูจีน)
“ดาบเทพในตำนานซามะ…ซิก วอร์คเกอร์ ฉันได้ยินมาว่า เขาครึ่งมนุษย์ครึ่งเอลฟ์ แต่ไม่ว่าฉันจะดูมันยังไง เธอคือมนุษย์” (ซาร่า)
“ป๊าก็ด้วย อื้ม อะไรที่สำคัญก็คือ เมื่อเรียกตัวเองว่าลูกหลานของเทพดาบ คือความสามารถของดาบ แทนที่จะเป็นรูปลักษณ์” (ยูจีน)
“เสียงสะท้อนสองสวรรค์ที่เธอใช้ พูดมันยังไงดีล่ะ…ใช้งานได้จริงมากเกินไป มันเป็นวิธีที่พิเศษในการ ‘ฆ่า’ ศัตรูมาเกินไป…” (ซาร่า)
“เพราะทั้งหมด มันเป็นสไตล์ดาบ เพื่อการรอดชีวิตในเพลิงของสงครามน่ะ” (ยูจีน)
“แม้ว่า เวทมนตร์ของเธอพิเศษในการฮีลและปกป้อง…ช่างแปลกและน่าขันนะ ไม่ใช่เหรอ?” (ซาร่า)
“…”
“เฮ้ อย่ารู้สึกแย่ลงสินั่น! มาเร็ว ทำการคิดเกี่ยวกับแผนที่จะเคลียร์ดันเจี้ยนต่อเร็ว” (ซาร่า)
“ฉันจะทำเรื่องการฟันและฉันจะรับหน้าที่เป็นคนฮีลกับเหยื่อล่อ ทำแบบนั้นเถอะ” (ยูจีน)
“เห้อ มันก็เหมือนเดิมๆเลยอ้ะ!” (ซาร่า)
ความทรงจำของการสนทนานั้น ขึ้นมาใหม่ในใจของผม
◇◇
“ใครคือคนที่อยู่ในรูปถ่ายเหรอ? สวยมากเลย”
“มันเป็นแม่ของฉันน่ะ เธอตายไปไม่นานหลังจากฉันเกิด ดังนั้นฉันมีแค่รูปนี้” (ยูจีน)
ซูมิเระถามผมอย่างเดียวกันไม่นานมานี้เอง เมื่อเธอมาที่ห้องของผม
“เข้าใจแล้ว~ เธอมีผมดำยาว ดูสง่างาม และ… หืมม?” (ซูมิเระ)
นั่นเป็นเมื่อซูมิเระทำหน้าตามีคำถาม
“มีอะไรเหรอ ซูมิเระ?”
“เธอดูเหมือนซาร่าจังนิดหน่อยนะ” (ซูมิเระ)
“จ-จริงๆเหรอ?” (ยูจีน)
ตอนนี้เมื่อเธอพูดถึงมันแล้ว ที่แม่ยิ้มอย่างใจดีในภาพดูคล้ายกับซาร่าในโหมดประธานสภานักเรียนเล็กน้อย
แต่ซ่าร่าจะเข้าหาผมอย่าดื้อด้าน ดังนั้นมันไม่ได้มอบความประทับใจแบบนั้นให้ผมมากเกินไป
“เข้าใจแล้ว… ซาร่าจังคล้ายกับแม่ของยูจีนคุง…” (ซูมิเระ)
“ฉันไม่คิดว่ามันเป็นอย่างนั้นนะ ซูมิเระ” (ยูจีน)
ผมลูบไหล่ของซูมิระ ที่กอดอกและอยู่ในความคิด
ผมไม่ได้พูดกับแม่มาก่อน ดังนั้นผมแค่จินตนาการได้ว่าแม่เป็นคนแบบไหนได้อย่างเดียวเท่านั้น
ป๊าพูดแค่ว่า ‘แม่เขาเป็นผู้หญิงที่ดี’ เท่านั้น ผมจึงไม่เห็นภาพที่ชัดเจน
“บางทีฉันควรจะไว้ผม~” (ซูมิเระ)
“ผมปัจจุบันของเธอเหมาะกับเธอ ซูมิเระ” (ยูจีน)
“จริงๆเหรอ?” (ซูมิเระ)
“จริงๆ” (ยูจีน)
ผมไม่ได้โกหก
ผมคิดว่าผมทรงบ๊อบปัจจุบันของเธอ เหมาะกับเธอ
ผมสั้นเห็นได้ทั่วไปสำหรับนักผจญภัย
มันง่ายต่อการดูแล และไม่เข้ามาเกะกะการต่อสู้
เหตุผลที่ผมของซาร่ายาว เพราะเธอป็นผู้สมัครสตรีศักดิ์สิทธิ์ และเพราะมันคือเพื่อไว้ฝึก หรือบางอย่างแบบนั้น
“หืมม…? มมมมู้” (ซูมิเระ)
ซูมิเระจ้องรูปถ่ายของแม่ผมอย่างตั้งใจ
(ซาร่าและแม่ของฉัน ดูคล้ายกัน…หือ) (ยูจีน)
ผมไม่เคยได้คิดเกี่ยวกับมัน
ตอนนี้เมื่อเธอพูดถึงมัน พวกเธออาจจะเหมือน
ยังไงซะ แม่ของผมก็ไม่ได้อยู่รอบๆแล้ว ไม่มีทางที่จะเทียบพวกเธอ
นั่นน่าจะเป็นอะไรที่ผมคิด ในเวลานั้น
◇◇
“มันเป็นปีนึงแล้ว ตั้งฉันมานี่นี่ครั้งสุดท้าย” (อัยยูเป่ย*)
<วายุ: มีการเปลี่ยนจาก Jube (จูเบ) เป็น Yubei (อัยยูเป่ย) ผมไม่เก่งภาษาจีนครับ ถ้าผิดคอมเมนต์บอกกันได้นะครับ>
—สุสานชุมชนของอาณาจักร
เราไปสุสานชุมชน ที่ชานเมืองหลวง
สถานที่ฝังศพของแม่ของผม อยู่ภายในที่เหล่านั้น
นั่นพูดแล้ว อัฐิของแม่เขา ฝังอยู่ในหลุมศพจริงที่ทวีปตะวันออก -บ้านเกิดของแม่เขา
ที่นี่เป็นแค่ที่ระลึก เลือผ้า และเครื่องประดับเท่านั้น
มีหมายเลขถูกกำหนดไว้ในแต่ละส่วน เพราที่นี่มันกว้างขวางแค่ไหน
สถานที่ฝังศพของแม่ของผม อยู่ในส่วนที่ 57
ผมมาที่นี่ทุกปี ก่อนจะเข้าโรงเรียนเวทมนตร์ ผมเลยจำที่นี่ได้ชัดเจน
นั่นทำไมผมสั่งเกตบางอย่า ขณะที่ผมตามป๊า
“เดี๋ยว แต่มันไม่ใช่ที่นี่นะ” (ยูจีน)
ผมพูดกับป๊าที่เดินในก้าวเท้าที่เร็ว
“มันโอเค เป็น {ที่ที่ถูกต้องวันนี้}” (อัยยูเป่ย)
“……?”
ตำแหน่งที่เรามุ่งหน้าไปชัดเจนว่าต่างจากปรกติ แต่เห็นว่ามันถูกต้อง
ผมตามหลังเขาไป ระหว่างที่ยังพบว่านี่แปลก
มีป่ากระจายอยู่ลึกเข้าไปในป่าชมชน
ถ้าผมจำไม่ผิด นั่นควรจะเป็นที่ที่ราชวงศ์และขุนนางอยู่
มีรั้วและที่กั้นรอบป่า และพวกมันไว้สำหรับปกป้องขโมย ที่จะมีเป้าหมายที่เคร่องประดับและเพชรพลอยที่แพงๆ ที่ฝังอยู่ในหลุมฝังศพ
มีทหาร 2 คนประจำอยู่ที่ทางเข้าทางเดียว
“หยุด! ห้ามเข้าจากจุดนี้ไป!”
หนึ่งในทหารหยุดเรา เมื่อเราเข้าหาทางเข้า
“ฉันมีใบอนุญาต” (อัยยูเป่ย)
ป๊าแสดงกระดาษที่ถูกแสตมป์ให้ทหาร
“ขอดูหน่อยครับ… ตราประทับส่วนตัวของนายกรัฐมนตรี ของจริงรึเนี่ย?”
ทหารจ้องอย่างมีพิรุธ ที่ผมกับป๊า
“นั่นน่าสงสัย… แจ้งชื่อและธุระมา!”
ดูเหมือนทหารอีกคน ก็สงสัยเราด้วย
หรือเหมือนกับ หน้าของป๊าไม่ได้เป็นที่รู้จักดีหรือ?
แต่ดาบจักรวรรดิควรจะค่อนข้างอยู่บนๆเลยนี่
“มันเป็นเรื่องส่วนตัว ดังนั้นฉันบอกไม่ได้ แต่…นายจะไมให้เราผ่านไป แม้ว่าเราจะมีใบอนุญาตเรอะ?” (อัยยูเป่ย)
“นั่นถูกต้อง! ที่นี่ เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ทที่หลุมฝังศพของจักรพรรดิอยู่หลายรุ่นด้วย เราอนุญาตให้บุคคลที่น่าสสัยผ่านไม่ได้!”
“โฮฮฮ่… เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว” (อัยยูเป่ย)
ป๊าหรี่ตาพร้อมยิ้มหลอกๆ
มือของเขาอยู่ที่ด้ามจับคาตานะเมื่อเวลาที่ผมสังเกต
“ฮ-เฮ้ย ป๊า” (ยูจีน)
“ไอ้บัดซบ!”
“มีแผนจะต่ะต้านรึ?!”
ณ เวลาเเดียวกันกับที่ทหารตะโกน ‘มีแผนที่จะทำอะไร?!’ และชักดาบของพวกเขา…
……*คลิ๊ง*
เสียงเบาๆมาถึงหูของผม
…*คลั๊ง คลั๊ง คลั๊ง คลั๊ง*
“”…เอ๋?””
เกราะของทหารที่ใส่อยู่ ถูกหั่นเป็นชิ้นๆ และหล่นลงพื้น
แม้แต่ดาบที่พวกเขามี ก็ถูกฟันเป็นสองชิ้นด้วย
มันคือเทคนิคชักดาบที่ป๊าเชี่ยวชาญในการใช้
(ฉันแทบจะไม่เห็นวิชาดาบของเขาเลย…) (ยูจีน)
สิ่งเดียวที่เข้าสู่สายตาของผม คือส่วนที่เขาชักคาตานะ และส่วนสุดท้ายที่เขาเก็บมันใส่ฝัก
แต่มันไม่เหมือนว่าผมอู้ไปเรื่อย ที่โรงเรียนนะ…
ผมยังไกลจากขอบเขตของป๊า…
“เฮ้ย เอะอะไรกัน?”
ทหารอีกคนมา น่าจะมาจากสถานี ลึกเข้าไปข้างใน
ตัดสินจากเสื้อผ้าที่เขาใส่ เขาต้องเป็นเจ้านายของสองคนเหล่านั่น
“กัปตัน เขาโจมตีเรา!”
“ได้โปรดเรียกกำลังเสริม! เราต้องรับมือกับเรื่องนี้!”
“อะไรกัน?! …ไอ้พวกบัดซบคือ… อะ?!”
ทหารที่ถูกเรียกว่ากัปตัน เปิดตากว้าง
“ดาบจักรวรรดซามะ!!!”
“”………………เอ๋?””
ดูเหมือนกัปตันรู้ตำแหน่งของป๊าขอผม
“ทำไมท่านอยู่ในที่แบบนั้น ดาบจักรวรรดิซามะ?”
“เรื่องส่วนตัว ฉันเข้าไปได้รึยัง?” (อัยยูเป่ย)
“แม้ว่าจะพูดแบบนั้น…แม้ว่ามันจะเป็นท่าน เราให้ใครก็ตามผ่านเข้าไป โดยไม่มีใบอนุญาตไม่ได้”
“ฉันมีใบอนุญาต ฉันเอาให้สองคนเหล่านี้ดูแล้ว แต่พวกเขาบอกว่าฉันน่าสงสัย พวกเขาเลยไม่ปล่อยให้ฉันผ่านไป” (อัยยูเป่ย)
“…!!”
กัปตันจ้องทหารสองคน
ทหารทั้งสองเลี่ยงสายตาอย่างอึดอัด
กัปตันคว้าใบอนุญาตไป และหลังจากที่เช็คมัน เขาถอนหายใจอย่างหนัก
“ไม่มีบัญหากับใบอนุญาต ได้โปรดเชิญเลย การลงโทษสองคนเหล่านี้—”
“อ้าา มันโอเค มันโอเคน่ะ ฉันไม่ถือ” (อัยยูเป่ย)
ป๊าโบกมือและข้ามประตูรั้ว
ผมคำนับเบาๆ และตามหลังเขาไป
เราเดินหน้าผ่านป่าทที่มืดมิดอย่างช้าๆ
ใบไม้สั่นไหว ขณะที่ลมพัด
เราเดิน ขณะที่เสียงนก ดังอยู่รอบเรา
ผมพูดกับป๊าระหว่างที่กำลังเดิน
“ไม่มีความจำเป็น ที่จู่ๆ ต้องไปฟันทหารเหล่านั้นเเลยนี่” (ยูจีน)
“ถ้าพ่อเป็นโจรล่ะ สองคนเหล่านั้นจะตายไปแล้ว ไม่คิดอย่างนั้นด้วยเหรอ ยูจีน?” (อัยยูเป่ย)
“นั่น…อืม ใช่” (ยูจีน)
มันจริงงที่เราเป็นคนที่น่าสงสัย กระนั้นเอง พวกเขายังเข้าสู่ระยะดาบโดยไม่แคร์เลย
พูกกันตรงๆ พวกเขาเต็มไปด้วยช่องเปิด
“พ่อหวังว่าพวกเขาจะได้ความรู้สึกถึงอันตรายด้วยเมื่อกี้นะ” (อัยยูเป๋ย)
“ป๊าทำมันเพราะเรื่องนั้นเหรอ?” (ยูจีน)
“ไม่หรอก พ่อเพียงแค่รู้สึกอยากฟันพวกเขาน่ะ” (อัยยูเป่ย)
“…ว่าแล้ว” (ยูจีน)
มันเป็นป๊าคนเดิม
เขาจะฟันก่อน จากนั้นอ้างสุ่มๆภายหลัง
เราเดินหน้าผ่านป่าสักพักหลังจากนั้น
“เรามาถึงแล้ว ยูจีน” (อัยยูเป่ย)
ป๊าหยุด
“นี่อะไร?” (ยูจีน)
อะไรที่อยู่ตรงหน้าของผม คือโบสถ์เล็กๆ
ป๊าเข้าหาโบสถ์ และผลักประตูเปิด
…*กกกกกี๋*
ประตูทำเสียงนั้น ขณะที่มันเปิด
ไม่มีใครยู่ข้างใน แต่มันต้องถูกดูแล ไม่มีแม้แต่ฝุ่นสักเม็ดเดียว
มีรูปปั้นเทพธิดาใหญ่ มองลงมาหาเราะ ในโบสถ์ที่สลัว
มือของเทพธิดา มีนาฬิกาใหญ่อยู่ในมือ
(โบสถ์ของเทพเธิดาแห่งโชคชะตา อิลเลียซามะเหรอ?)
หนึ่งในเทพธิดาที่ถูกบูชาเป็นหลักๆในอาณาจักร คือเทพธิดาอัลเธน่าซามะ และเทพธิดาแห่ไฟ โซล-ซามะ
แม้ว่า เพราะเทพดาแห่งโชคชะตา ถูกบูชาอย่างกว้างขวางในทวีปใต้ มันไม่แปลกที่จะมีโบสถ์
อย่างไรก็ตาม…
“เทพธิดาที่พ่อควรจะนับถือ คือเทพธิดาหลัก อัลเธน่าซามะ ไม่ใช่เหรอ?” (ยูจีน)
เขาควรจะเปลี่ยนศาสนา เมือเขาอพยพมาจากทวีปตะวันออก และรับใช้อยู่ในอาณาจักร
ผมก็เป็นผู้ศรัทธาของอัลเธน่าซามะ
“มันโอเค ครั้งนี้” (อัยยูเป่ย)
ป๊าพูดและวางอุปกรณ์เวทมนตร์ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ตรงหน้ารูปปั้นของเทพธิดา
อะไรที่เรียงกับอุปกรณ์เวทมนตร์ คือวงกลมเวทมนตร์ทที่ปล่อยมานาอย่างมาก
พวกมันทั้งหมมดเป็นคริสตัลเวทมนตร์แพงๆ ที่อาจจะขายได้ 1,000,000 G แต่ละชิ้น
แม้ว่าป๊า ควรจะเกือบไม่มีความรู้เกี่ยวกับเวทมนตร์…
เขาเรียงคริสตัลเวทมนตร์ และอุปกรณ์เวทมนตร์ ในแบบที่ซับซ้อน โดยไม่
ลังเล
วิธีที่เรียงสิ่งนั้นขึ้นมา ถูกสอนให้กับผมในโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคีน
“ป๊า เป็นไปได้มั้ยว่านี่คือเวทมนตร์อัญเชิญ?” (ยูจีน)
“พ่อประทับใจที่ลูกรู้นะ ยูจีน” (อัลยูเป่ย)
ป๊าตอบตกลงกับผมโดยไม่มองกลับมา
…เขาวางคริสตัลเวทมนตร์ต่อไป
ดูเหมือนอันนั้นจะเป็นอันสุดท้ายแล้ว
“ยูจีน เราจะอธิษฐาน” (อัยยูเป่ย)
ป๊าคุกเขาตรงหน้ารูปปันของเทพธิดา
“…”
กับอะไร? -คืออะไรที่ผมคิด แต่เสียงของป๊า ไม่อนุญาตคำว่าไม่ให้เป็นคำตอบ ทำให้ผมไม่สามารถที่จะถาม
ผมนำทั้งสองมือเข้าด้วยกัน และเสนอการอธิษฐาน สู่รูปปั้นของเทพธิดาแห่งโชคชะตา
และจากนั้น…เวลาจำนวนพอประมาณผ่านไป
ป๊าไม่พูดอะไรเลย
ความเงียบปกครองท้งโบสถ์
(เราสมควรจะอยู่แบบนี้ไปนานแค่ไหน…?) (ยูจีน)
แค่เมื่อผมคิดอย่านี้…
“เอ๋?” (ยูจีน)
อุปกรณ์เวทมนตร์และคริสตัลเวทมนตร์ ที่เรียกกันตรงหน้ารูปปั้นเทพธิดาแห่งโชคชะตา เริ่มที่จะส่องแสงสีทอง
(เวทมนตร์อัญเชิญ ถูก…ใช้งานเหรอ?)(ยูจีน)
นั่นไม่ควรจะเป็นไปได้
ป๊าใช้เวทมนตร์ไม่ได้
ตั้งแต่ทีแรกๆ เขายังไม่ได้ร่ายเวทย์เลยซักนิด
ผมใช้แค่ฮีลและเวทมนตร์บาเรียได้ แต่ผมยังเป็นนักเวทย์
ผมรู้ถึงทฤษฎีที่เวทมนตร์ถูกใช้งานเป็นอย่างน้อย
ผมไม่เคยได้ยินเวทมนตร์ที่มีเงื่อนไขการใช้งาน คือต้องสร้างวงกลมเวทมนตร์ด้วยคริสตัลเวทมนตร์และอุปกรณ์เวทมนตร์
แต่เวทมนตร์อัญเชิญ ถูกใช้านต่อหน้าต่อตาผมแล้ว
คริสตัลเวทมนตร์ 1,000,000 G สลายเป็นผุยผง ทีละอันตามๆกัน
(แค่ อะไรบนโลกนี้…) (ยูจีน)
ทันทีที่คริสตัลเวทมนตร์ทั้งหมดหายไป ผู้หญิงตัวเตี้ยๆ ที่ส่องแสงแสนพราวตา ปรากฏขึ้นจากวงกลมเวทมนตน์
เธอมีรูปลักษณ์ที่สมมาตร อย่างไม่เป็นมนุษย์
เธอปล่อยมานาและแรงกดดัน ถึงระดับที่ผมพบว่ามันยากที่จะหายใจ
เธอหุ้มไปด้วยออร่าที่ศักดิ์สิทธิ์แบบนั้น ผมเกือบจะคุกเข่า โดยปฏิกริยาตอบสนอง
ผม คุ้นเคย กับบรรยากาศนี้
พูดนั่นแล้ว แต่มันจะชัดเจนด้วยแค่การมองผ่านๆครั้งเดียว
เพราะทั้งหด มี {ปีกสีขาวบริสุทธิ์} ที่ด้านหลังของเธอ
ที่ชั้น 100 ของหอคอยซีนิท และคุกปิดผนึกที่ 7 ของโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน
“นางฟ้าซามะ…” (ยูจีน)
นางฟ้าที่รับใช้เทพธิดา ของดินแดนสวรรค์
“……”
ป๊าไม่พูดอะไรเลย
ทำไมมีความจำเป็นต้องอัญเชิญนางฟ้า?
ผมรอคำอธิบายของป๊า แต่เขาไม่พูดอะไรเลย
“…”
แทนนั่น นางฟ้าที่ถูกอัญเชิญ เปิดตาของเธออย่างช้าาๆ
ตาของเธอเป็นน้ำเงินเข้ม เหมือนท้องฟ้ายามค่ำคืน
ร่างกายผมสั่นไหว แค่จากการสบตา
ผมควรพูดอะไร?
ทันทีที่สายตาของผม สบกับของนางฟ้า…
“ยูจีน~!!!!! ลูกตัวโตมาก~!! {แม่} ดีใจมากเลยนะ!!!!”
นางฟ้าที่เคลื่อนที่มา ต่อหน้าสายตาของผม กอดผมเร็วกว่าที่ผมจะรับรู้
“……………หือ?” (ยูจีน)
หัวของผม ตกอยู่ในความวุ่นวาย
นางฟ้าเพิ่งพูดว่าอะไร?
ในที่สุดป๊าของผมก็พูด เมื่อสมองผมระเบิดตะกี้นี้
“ยูจีน นี่ อาจเป็นครั้งแรกที่ลูกได้คุยกับแม่ แต่…เธอเป็น {แม่ของลูก} ไลลา” (อัยยูเป่ย))
“…เอ๋?! …เดี๋ยวนะ…เอ๋?” (ยูจี)
ไม่มีอะไรที่เป็นคำพูดเข้าใจได้ จะออกมาจากปากผมได้
ตั้แตกแรก มานาของนางฟ้าที่กอดผม เป็นมานาที่สู้ได้กับสัตว์อสูรเซอร์เบอรัส และเจ้าอสูรเอริเนียส
การถูกกอดโดยนางฟ้าแบบนั้น การหายใจก็ใช้ทุกอย่างของผมแล้ว
“เห้อ ยูจีน ลูกแม้แต่พูดยังไม่ได้เลย เพราะประทับใจใช้มั้ยล่ะ ที่ในที่สุดก็ได้เจอแม่ของลูก ใช่มั้ย? เอาเลยแล้วโดนเอาอกเอาใจ มากเท่าที่ลูกต้องการเลยนะ☆” (ไลลา)
สมองของผม หยุดทำงาน
นางฟ้าตัวเตี้ยๆ ขยี้เส้นผมของผม
มันใช้เวลาสักพัก สำหรับการให้สมองของผมเริ่มใหม่
■ตอบความคิดเห็น:
ฉันดีในที่ในที่สุซาร่าจังก็ได้มา!
-ผมดีใจนะครับที่มีผู้อ่าน ที่ชอบซาร่า
ฉันสงสัยว่าคนแบบไหนที่แม่ของยูจีนนั้นเป็น
-และ เธอมาที่น่แล้วตอนนี้
■ความคิดเห็นจากผู้แต่ง:
งานเก่าเป็นงานที่มีเทพธิดาปรากฏมามากมาย ดังนั้นงานนี้ จะมีนางฟ้าปรากฏมาเยอะ (น่า)
1 / 2
วายุ: “มายังไง!”
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล สปอนเซอร์ตอนให้อัพโหลดเพิ่มทันที แจ้งได้ทาง Facebook : “wayuwayu แปล” ออกความคิดเห็นที่ Dek-D และ Tunwalai จะมีแจ้งเตือนครับ ขอบคุณมากๆที่อ่านนะครับ