62 ยูจีน พูดกับเพื่อนวัยเด็ก
“……”
“……”
ผมกับไอริ ทานอาหารเย็นเงียบๆในร้านอาหาร ระหว่าที่นักเปียนโนเล่นดนตรีอยู่
“จ-เจ้าหญิงจักวรรดิไอริ นี่คือความสุขที่ยิ่งใหญ่ของวันนี้”
พนักงานเสิร์ฟ เรียงอาหารอย่างประหม่า
เหตุผลน่าจะเป็นหน้าที่บูดของไอริ
มันเป็น 10 นาทีแล้ว แต่ไอริแทบไม่ได้พูดอะไรสักอย่าางเลย
“ขออภัยนะครับ~…ไอริซามะ?” (ยูจีน)
“…เรียกฉันโดยไม่มีคำให้เกียรติ เหมือนในอดีต” (ไอริ)
เมื่อผมพูดกับเธอ เธอพูดเบาๆกลับมา
“อืม…ถ้างั้น ไอริ เรียกฉันมาที่นี่เพื่ออะไร?” (ยูจีน)
“อะไรล่ะ? เธอมีแผนจะจากไปเลยทันที หลังจากเสร็จธุระอย่างงั้นเหรอ?” (ไอริ)
“ไม่ นั่น…” (ยูจีน)
“ถ้าอย่างนั้น เธอไม่จำเป็นต้องรีบแล้วมาถาม!” (ไอริ)
เธอเบือนหน้าหนี พร้อมพูด ‘ฮึ่ม!’
(…ปัญหาของเพื่อนวัยเด็กของฉันก็คือ กลายเป็นผู้หญิงน่าปวดหัวซะแล้วสิ) (ยูจีน)
“เธอต้องคิดว่าฉันมันผู้หญิงน่าปวดหัว ถูกมั้ย?” (ไอริ)
“ไม่ ไม่เลย ไม่มีทางหรอก” (ยูจีน)
“มันเขียนอยู่บนหน้าเธอเหอะ” (ไอริ)
“…”
เธออ่านความคิดของผมอย่างง่ายๆ
ข้อนั้นของเธอ ยังไม่ได้เปลี่ยนไป
“นี่คือซุป ทำจากเต่าไข่มุก”
จานต่อไปถูกนำมาหาเรา ระหว่างที่เราคุยกันแบบนั้นอยู่
เราจะกินเต็มมื้อที่นี่หรือ?
ไม่มีอาหารดีๆในเมืองดันเจี้ยนและโรงเรียนเวทมนตร์ อาหารเมื่อผมอยู่ในโรงเรียนทหารก็เรียบง่ายด้วยเช่นกัน
ผมดูไม่ออกว่ามารยาทที่นี่เป็นอย่างไร ผมเลยเหลียวดูไอริ และเลียนแบบเธอ
ในท้ายที่สุด จานใหม่ก็มา
เนื้อปลาสีขาวย่างพร้อมซอสผัก
ไอริใช้มีดแและส้อมตัดมันอย่างสวยงาม แล้วนำอาหารสู่ปากของเธอ
แม้แต่การออกท่าทางนั้นที่ปัดผมของเธอไปทัดหู มีความสง่างามอยู่
“ยูจี้ จะไม่กินเหรอ?” (ไอริ)
“ฉ-ฉันจะกิน” (ยูจีน)
ไอริบอกผมให้กิน เมื่อเธอสังเกตสายตาของผม
ผมนำอาหารไปสู่ปาก ในแบบที่ไม่ได้ฝึกซ้อมมาเลย
(อุ อร่อยมาก…!) (ยูจีน)
มันเป็นรสชาติที่ผมไม่เคยได้ลิ้มรสมาก่อน แต่ผมบอกได้ว่ามันอร่อย
ไอริดื่มไวน์องุ่นแก้วหนึ่ง
ผมจิบมันด้วย มันต่างจากไวน์ถูกๆ 300G ที่ผมสั่งมันในบาร์ในเมืองดันเจี้ยนอย่างสิ้นเชิง
ผมไม่เมาง่ายๆ แต่ความเครียดผมลดลงไป เพราะผลของฤทธิ์ของเหล้า
เมื่อผมมองดู หน้าของไอริ ก็อ่อนลงอย่างไรก็ไม่รู้ด้วย
ผมกำลังจะถามเธอเกี่ยวกับหัวเรื่องหลัก แต่…
“โอ้…ช่างเป็นคู่ที่หายาก ถ้าอย่างนั้นเธอก็มาด้วย”
เมื่อจู่ๆเราก็ถูกพูดด้วยจากด้านข้าง
ผมเผชิญหน้าผู้ชายที่อยู่ทางนั้น และมีผู้ชายพร้อมด้วยบรรยากาศชั้นสูง มองลงมาหาเรา ด้วยท่าทางหยิ่งผยอง
ผมจำหน้านั้นของเขาได้ ผมยืนขึ้นทันที และทักทายเขา
“เจ้าชายผู้สืบทอด แอชตัน มันเป็นสักพักแล้วนะครับ!” (ยูจีน)
ลูกชายคนแรกของจักรพรรดิ และตำแหน่งแรกในการสืบทอดบัลลังก์
เขาแก่กว่าผมกับไอริมากกว่า 10 ปี เขาจึงจบการศึกษาไปแล้วในเวลานั้นเมื่อเราอยู่ในโรงเรียนททหาร แต่เพราะผมอยู่ด้วยกันกับไอริบ่อย เราเจอกันหลายครั้ง
เขาเป็นนายพลผู้ยิ่งใหญ่ ซึ่ง 1 ระดับต่่ำกว่าระดับบัญชาการ จอมพล
เขาเป็นที่นิยมภายในกองทัพ และเขามีความสำเร็จมากมาย ในการแก้ไขความขัดแย้งที่เกิดขึ้นบ่อยที่ชายแดนของสหพันธรัฐบลูวอเตอร์ โดยไม่ต้องสงสัยเลยว่า เขาใกล้สุด ที่จะเป็นจักรพรรดิ
“ไม่ต้องทักททายเกร็งๆหรอกน่า ยูจีน มันเป็นสักพักแล้วนะ ขออภัยที่รบกวนสักหน่อย” (แอชตัน)
“นี่*ซัง ไม่ใช่มันหยาบคายเหรอ ที่จะมาพูดกับเรา ระหว่างที่เราทานอาหารกันน่ะ?” (ไอริ)
<วายุ: พี่ชาย>
“อย่าเป็นแบบนั้นไปเลย น้องสาวน้อยๆของพี่ พี่กังวลนะนี่ วันมะรืนนี้ การผนึกสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ใหม่ หมวดของเธอทำหน้าที่เป็น {เหยื่อ} นั่นไม่ใช่บางอย่างที่เธอจะให้ราชวงศ์ทำเลย” (แอชตัน)
“บิดาเห็นด้วยกับมันแล้ว พี่ไม่มีสิทธิ์พูดในเรื่องนี้!” (ไอริ)
“ไอริ! เหยื่ออย่างนั้นเหรอ…?” (ยูจีน)
“นายได้ยินเกี่ยวกับมันไหมล่ะ ยูจีน? ถ้าเป็นแบบนั้น ได้โปรดช่วยหยุดความบ้าของน้องสาวน้อยๆของฉันที” (แอสตัน)
“มันไม่ใช่ความบ้านะ!” (ไอริ)
ไอริกระแทกโต๊ะเบาๆ และของใช้บนโต๊ะดังแคล๊ง
“แม้แต่ดาบจักรวรรดิยังกังวลเลย รู้ไหม? เขากับวลว่าน้องจะจบเหมือนแบบนี้ เพราะข้อมูลที่เขานำมา” (แอชตัน)
“นั่น…” (ไอาิ)
“ป๊า หือ” (ยูจีน)
มีเหตุผลอยู่ ในสายตาของเขา ไอริเป็นเหมือนลูกสิทธิ์ ไม่มีทางที่เขาจะโอเค ที่เธอจะถูกใช้เป็นเหยื่อล่อสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่
“ขอโทษที่รบกวน นั่นคือทั้งหมดที่ฉันอยากจะพูด” (แอชตัน)
เจ้าชายผู้สืบทอดจากไปพร้อมเสียงฝีท้าก้องที่นี่
ดูเหมือนเขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อกิน แต่เพื่อพูดกับไอริ
แต่นั่นไม่ใช่อะไรที่สำคัญที่สุดตอนนี้
“เขาหมายถ้าอะไร ที่ว่าเธอกลายเป็นเหยื่อล่อของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่?!” (ยูจีน)
“จากข้อมูลของดาบจักรวรรดิซามะ… พ่อของเธอ เทคนิคเสียสละโดยใช้นักโทษจะล้มเหลว อะไรที่จำเป็น คือวิญญาณของคนจากอาณาจักร ที่มีความภักดีที่กล้าแกร่ง นั่นทำไม จักรพรรดิรับสมัครคนผู้ที่จะเสียสละชีวิตของพวกเขาเพื่ออาณาจักร” (ไอริ)
“และเธอเลือกถูกเลือกที่นั่นอย่างงั้นเหรอ…?” (ยูจีน)
“ไม่มีใครยกมือขึ้นในตอนแรก…มันแน่นอน แต่ฉันคิดว่าเป็นโอกาส ถ้าฉันผ่านตรงนี้ไปได้ ฉันเลื่อนตำแหน่งการสืบทอดบัลละ—” (ไอริ)
“{เธอจะตาย}” (ยูจีน)
ผมตัดคำพูดของไอริ แล้วพูดคำนี้
“เข้าใจว่าเทคนิคเสียสละคืออะไรไหม? มันคือเทคนิคต้องห้าม ซึ่งใช้อายุขัยของเธอไป ถ้าเธออตาย มันจะไม่มีจักรพรรดิหรืออะไรเลยตั้งแต่แรก!” (ยูจีน)
ผมขี้นเสียงอย่างไม่ได้ตั้งใจ แม้ว่าจะอยู่ในร้านอาหาร
“…มันไม่เป็นไร เราได้ขอความช่วยเหลือของผู้คนที่มีทักษะในเวทมนตร์โชคชะตา จากโบสถ์เทพธิดาในคาลเดีย พวกเขาจะสามารถใช้เทคนิคเสียสละถึงระดับที่จะไม่ฆ่าเรา และผนึกสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ใหม่ด้วยเวทมนตร์ที่ทรงพลังได้ แล้วก็ เธอรู้ว่านักบวชในโบสถ์ของโบสถ์เทพธิดาคืนอายุขัยได้โดยทำเรื่องดี ใช่มั้ย? นั่นทำไม…ฉันจะไม่ตาย…น่าจะ” (ไอริ)
“แม้ว่าคนที่ห้องเทคนิคเสียสละ ควรจะเป็นโบสถ์เทพธิดา… มีผู้ใช้ในชาติศักดิ์สิทธิ์เหรอ?” (ยูจีน)
ผมตกใจโดยความเป็นจริงนั้น
ซาร่ารู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ไหม?
“นั่นทำไม…เธอไม่ต้องกังวลหรอกนะ ยูจี้” (ไอริ)
ไอริยิ้ม ด้วยรอยยิ้มที่ค่อยๆจางหายไป
“แม้ว่าเธอจะบอกฉันว่าไม่ต้องกังวล…” (ยูจีน)
“เฮ้ ที่สำคัญมากกว่านั้น บอกฉันถึงเรื่องของเธอดีกว่า ยูจี้ เธอทำอะไรที่โรงเรียนเวทมนตร์ แล้วก็…เรื่องเกี่ยวกับการที่เธอมีแฟนที่น่ารักสองคนด้วย… พวกเธอเป็นแฟนเธอจริงๆเหรอ? แต่เธอไม่ได้สนใจในผู้หญิงสักนิดเลย เมื่อเธออยู่ในโรงเรียนทหารนะ ยูจี้” (ไอริ)
“?!”
จู่ๆเธอก็โยนการสนทนา ไปในทิศทางที่คาดไม่ถึง
“น-นั่นเหมือนกับสำหรับเธอ ไอริ ตอนนี้เธอหมั้นกับ เบอร์…-อะไรสักอย่างนั่น ใช่มั้ย?” (ยูจีน)
ผมพูดคำนั้นดั่งว่าผมจะแกล้งทำเล่นละคร
“อาา… ใช่ เขาคือ…เอิ่ม เพราะตำแหน่งของฉันในฐานะราชวงศ์ เพราะทั้งหมดออราเคิลผู้ใหญ่ มีคู่หมั้นไม่ได้ ฉันไม่มีทางเลือกในเรื่องนั้น” (ไอริ)
ไอริพูด ระหว่างที่ดวงตาของเธอ แหวกว่ายไป
มันดูเหมือนมันเป็นหัวเรื่อง ที่เธอไม่ได้อยากจะพูดจริงๆ
“เฮ้ ดันเจี้ยนสุดท้ายเป็นยังไงบ้าง?! มอนสเตอร์ที่อยู่ในดันเจี้ยน เก่งว่าตัวที่มีกันในอาณาจักรมั้ย?” (ไอริ)
“ไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนั้นนะ ฉันยังอยู่ที่ชั้น 100 ฉันไม่คิดว่ามันเก่งขนาดนั้น” (ยูจีน)
“ไม่หรอก ชั้น 100 ควรจะพอเหลือเฟือแล้วแหละ” (ไอริ)
“ยังไกลจากชั้น 500” (ยูจีน)
“…จริงจังเกี่ยวกับชั้น 500 เหรอ?” (ไอริ)
“แน่นอน” (ยูจีน)
“นั่นไม่มีเหตุผล มากยิ่งกว่าแผนสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ของฉันอีกนะ มันเป็นสถิติในตำนาน ที่ไม่เคยเสียมา 500 ปี รู้มั้ย?” (ไอริ)
“นั่นทำให้มันคุ้มค่าที่จะท้าทาย” (ยูจีน)
“เธอไม่เปลี่ยนไปจริงๆ” (ไอริ)
“จริงเหรอ?” (ยูจีน)
“ใช่ พูดถึงแล้ว มันดูเหมือนทักษะดาบของเธอมันขัดเกลา ฉันดูภาพสด ที่เธอสู้กับสัตว์สวรรค์” (ไอริ)
“แต่จริงๆแล้ว มันเป็นสักพักแล้วตั้งแต่ฉันจับดาบ ในเวลานั้นนะ” (ยูจีน)
“เอ๋? ไม่มีทาง จริงๆเหรอ?! ทำไมล่ะ?” (ไอริ)
“…ฉันถูกปฏิเสธโดย {คนคนหนึ่ง} และเป็นผู้ที่จับดาบไม่ได้ในเวลานั้น” (ยูจีน)
หน้าของไอริเครียด
อุ้ย คำพูดที่ผมไม่ได้มีแผนว่าจะพูด จบที่เล็ดออกไปจากผม
ผมอาจจะดื่มมากไป
“…หืมม เข้าใจแล้ว” (ไอริ)
“มีอะไรจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนั้นหรือ?” (ยูจีน)
“ม-ไม่ใช่อย่างนั้น!!” (ไอริ)
“ไม่ใช่? อะไรไม่ใช่?” (ยูจีน)
“ฟ-ฟังฉันนะ!! จริงๆแล้ว…” (ไอริ)
ไอริพูดคำนี้ และเริ่มพูด
มันเป็นสักพักแล้วตั้งแต่ผมสามารถที่จะคุยมากมาย กับเพื่อนวัยเด็กของผม
ผมรู้สึกว่ากลับไปที่อดีตนิดหน่อย
ไอริขอโทษนับครั้งไม่ถ้วนระหว่างมัน
เรื่องที่สร้างระยะระหว่างเรา หลังจากสอบคัดตัว เกี่ยวกับที่เธออยากจะติดต่อผมอยู่ลอดเวลา; เราคุยกันเป็นเวลานาน แต่เวลาที่ร้านอาหารปิด เข้ามาใกล้แล้ว
ผมและไอริ ออกจากที่นั่น
เห็นได้ชัดวว่าไอริจะเข้าร่วมประชุมแผนสัตว์สวรรค์ที่ยิ่งใหญ่ กับเจ้าหน้าที่ของกองทัพจักรวรรดิ
ผมร่ายเวทมนตร์ฮีลเพื่อที่จะให้สร่างเมา ไอริขึ้นรถม้า แล้วจากไป
“ขอโทษนะ ยูจี้” (ไอริ)
เธอบอกคำนั้นกับผมในท้ายที่สุด ผมตอบไปด้วย ‘มันไม่เป็นไร’
ผมยืนอยู่ที่เดิม แม้ว่าหลังจากไอริจากไปแล้ว คิด
ดูเหมือนไอริอยากจะขอโทษผม
เธอสามารถจะทำอย่างนั้น และจากไป พร้อมอารมณ์มีความสุขเล็กน้อย
แต่ผมคิดเกี่ยวกับอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคตมากกว่า แทนที่จะเป็นอะไรมันเกิดขึ้นในอดีตไปแล้ว
คำพูดของเจ้าชายผู้สืบทอด ก้องในหัวของผมตลอดเวลา
—เหยื่อของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่
มันจะสำเร็จ เหมือนที่ไอริพูดไหม?
(ฉันสะบัดความรู้สึกไม่ดีนั้นไม่ได้เลย…) (ยูจีน)
นี่แค่ความรู้สึก
เวลาเมื่อผมเจอเซอร์เบอรัส ในชั้น 20
ก่อนผมจะสู้กับเจ้าอสูร ในชั้น 100
ความรู้สึกไม่ดี คล้ายกับตอนนั้น
ผมมุ่งหน้าไปที่ต่างออกไป แทนที่จะกลับบ้าน เพื่อที่จะยืนยันเรื่องนี้
◇◇
“…แม่” (ยูจีน)
ผมมุ่งหน้าไปที่โบสถ์ข้างในป่า ของสุสานชุมชน ที่ผมไปกับป๊าเมื่อวันก่อน
เราเจอแม่ได้แค่ปีละครั้ง
แต่แม่บอกผมว่ามันเป็นได้ ที่จะฟังเสียงแม่เป็นอย่างน้อย
ผมมีแผนจะเรียกแม่ซ้ำแล้วซ้ำอีก จนกว่าแม่จะตอบ แต่การตอบ มาเร็วกว่าที่คาด
(โอ้ฉัน ยูจีน คิดถึงเสียงแม่หรือจ๊ะ~☆?) (ไลลา)
เสียงของนางฟ้า (แม่) ดังอยู่ในหัวผม
“มีบางอย่างที่ผมอยากจะถามครับ?” (ยูจีน)
แม่สังเกตบางอย่างทันที และแก้น้ำเสียง
ผมอธิบายแผนใหม่ที่ผมได้ยินมาจากไอริให้แม่ ผู้ที่อยู่ในดินแดนสวรรค์
◇◇
(แบบนั้นไม่ได้หรอก โอกาสที่จะผนึกใหม่ น่าจะน้อยกว่าครึ่ง แล้วก็ ผู้คนส่วนใหญ่ที่ร่ายเทคนิคเสียสละ จะตาย) (ไลลา)
แม่พูดอย่างชัดเจน
มันเป็นแม่ของผม ผู้ที่รับใช้เทพธิดแห่งโชคชะตา
“ถ้าอย่างนั้น ผมอยากจะรู้วิธีที่จะรับมือกับเรื่องนี้ครับ” (ยูจีน)
(…แม้ว่าลูกจะถามแม่แบบนั้น…) (ไลลา)
“ได้โปรดเถอะครับ แม่!” (ยูจีน)
“ช่วยไม่ได้น้า~” (ไลลา)
ผมลดหัว และฟัเสียงที่เปลี่ยนเป็นร่าเริงเล็กน้อย
—วันนั้น เราประชุมแผน ข้างในโบสถ์ทั้งคืน
ผมเพิ่มได้กลับมาเมื่อเช้านี้เท่านั้น
ผมพยายามจจะกลับไปห้องของผม และถูกจับโดยซูมิเระและซาร่า
“อ๊าา! ยูจีนคุงกลับมาเช้าวันต่อมา~!” (ซูมิเระ)
“ป-เป็นไปได้มั้ยว่า เขาอยู่ด้วยกันกับเพื่อนวัยเด็กตลอดเวลาเลย…” (ซาร่า)
“ม-ไม่มีทาง… เราจะถูกโยนทิ้งอย่างงั้นเหรอ?” (ซูมิเระ)
“ไม่นะ เธอต้องไม่พูดคำนั้น! ซูมิเระจังถูกโยนททิ้งก็ควรจะพอแล้วนี่!”
“ฮ๋าา? เดี๋ยวเผาเลยนะ” (ซูมิเระ)
“มาลองดูซี้” (ซาร่า)
มันเป็นกัดกันระหวงซูมิเระและซาร่า
มันเดิมๆ แต่นั่นทำไม ผมพูดกับททั้งสอง แบบเดิมๆ
“ซูมิเระ ซาร่ามีบางอย่างที่ฉันอยากขอพวกเธอ” (ยูจีน)
“”ได้หมด””
ทั้สองคนตกลงทันทีในเวลาเดียวกัน
“ฉันยังไม่ได้ขออะไรเลยนะ…” (ยูจีน
“ฉันจะไม่ปฏิเสธคำขอขอยูจีนคุงหรอก” (ซูมิเระ)
“และดังนั้นเอง เราควรทำอะไร?” (ซาร่า)
ผมมองตรงเข้าไปในดวงตาของทั้งสอง
“ขอบคุณนะ…” (ยูจีน)
ผมบอกผมที่ผมคิดทั้งคืน เกี่ยวกับ {3 คน} ให้กับซูมิเระและซาร่า
และที่ซึ่งเราจะมุ่งไปคือ…
—วังเอย์นเฮริยา ที่จักรพรรดิอยู่
ห้องบังลังก์…
(ฉันดีใจที่ฉันได้ตำแหน่งขุนนาง…) (ยูจีน)
ผมสามารถที่จะเข้าวัง แค่โดยบอกชื่อผมกับพวกเขา
แต่แน่นอนว่าผมถูกหยุดที่ห้องบัลลังก์ ผมใช้ชื่อของป๊า และสร้างทางที่นั่น
ห้องบัลลังก์ คือฉากสุดท้ายสำหรับการประชุมแผนของการผนึกสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ใหม่ พรุ่งนี้
ขอเสนอสุดท้ายจะส่งให้ภายในกองทัพจักรวรรดิ และพวกเขาน่าจะอยู่ในระหว่างที่จะได้การยอมรับจากพระองค์
ผมหายใจลึกๆสั้นๆ
“ขอโทษที่รบกวน!!” (ยูจีน)
ผมขึ้นเสียง และรับสายตาของทุกคน ในห้องบัลลังก์
“ยูจีน คุณไม่ได้ถูกเรียก!”
“พาใครมาข้างหลัง?! พาคนไม่ได้เกี่ยวข้องมาด้วยมันช่าง…!”
คนที่ดูเหมือนจะเป็นขุนนาง เข้าประชิดเรา
แต่…
“บอกเรา ถึงอะไรที่เจ้าอยากจะพูด ยูจีน ซานตาฟิลด์”
เสียงของจักรพรรดิดังก้องในห้อง
ความเงียบเข้ามาช่วงชิงที่นี่ด้วยคำพูดนั้น
“ขออภัยเมื่อผมพูดแบบนี้ แต่การผนึกใหม่ที่จะดำเนินการพรุ่งนี้ น่าจะล้มเหลวครับ! นี่คือข้อมูล มาจะคนที่รู้เรื่องเวทมนตร์โชคชะตามากที่สุด
ผมพูดคำนี้ และส่งสายตาไปหาป๊า
ป๊าดูเหมือนจะเข้าใจทันที
“ยูจีนไม่ได้โกหก” (จูเป่ย)
ป๊ายืนยันคำแถลงการของผมซ้ำ
ผู้คนทีพยายาจะเถียงเรื่องนี้ ปิดปากกับคำนี้
“และดังนั้นเอง นั่นคือสิ่งทั้งหมด ที่เจ้ามาเพื่อจะพูด?”
“ไม่ครับ หัวเรื่องหลัก มาจากตอนนี้เป็นต้นไป” (ยูจีน)
“ถ้าเช่นนั้นมาฟังมันเถิด เจ้ามีคำแนะนำที่ยิ่งใหญ่ ใช่ไหม?”
มันดูเหมือนจักรพรรดิสังเกตเจตนาของผมที่นี่
นี่ทำให้มันง่าย ที่จะส่งเรื่องผ่าน
ผมหายใจสั้นๆ และพูด
“พระองค์จักรพรรดิ ผมมีคำแนะนำในการ {ปราบ} สัตว์อสูรทที่ยิ่งใหญ่ครับ”
ผมประกาศคำนี้ ในห้องบัลลังก์ของจักรพรรดิ
■ตอบความคิดเห็น:
ขอบคุณความคิดเห็นมากมาย ที่มากถึง 69 ครับ!
ผมได้ความคิดเห็นเยอะแยะเลย จากฝ่ายไอริกลับมาคืนดี ฝ่าย จากกันไป และ แก้แค้น
ผมไม่ได้นับละเอียด แต่ฝ่ายกลับมาคืนดี รู้สึกเหมือนมมันอยู่ในจำนวนน้อย
■ความคิดเห็นจากผู้แต่ง:
ผมรู้สึกว่ามันจะวุ่นวายในครั้งนี้ด้วย…
ช่วยอ่อนโยนด้วยนะครับ
วายุ: “มาเต็มตอนอย่างดี แต่คนก็ไม่ชอบอยู่ดี”
แปลโดย: wayuwayu
เสนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ถ้าถูกใจ ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล สปอนเซอร์ตอนแจ้ง Facebook : “wayuwayu แปล” ออกความคิดเห็นที่ Dek-D และ Tunwalai จะเห็น ขอบคุณมากที่อ่านครับ