62 ลิตตี้ มองดูการเริ่มต้นใหม่ของสมาคมนักสู้
สมาคมนักสู้นั้นยุ่งกว่าที่เคยเป็นมาครั้งไหนๆ สมาคมได้รับการขอเข้าอย่างท่วมท้น
ไม่เพียงแค่นักผจญภัย แต่พลเมืองธรรมดาด้วยเช่นกัน ในหมู่พวกเขา มีคนเหล่านั้น ที่ออกไปจากสมาคมในอดีต
“ผู้จัดการสาขา เราขอโทษที่จากไปโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า!”
“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?”
“เราเห็นไอด้าและคนอื่นๆ ระหว่างงานปราบหนูดาบ เราประทับใจ… ในเวลาเดียวกัน เราก็รู้สึกว่าเราพลาดโอกาสที่สำคัญไป”
“งั้นพวกนายอยากจะกลับมาเข้า?”
เหล่านักผจญภัยทั้งหมด เสนอค่าสมัครให้ดั้กแกม แต่ดั้กแกมไม่รับมัน
“ชั้นได้รับมันมาแล้ว”
“แต่…”
“ชั้นคืนค่าสมัครให้ถ้ามีคนลาออก แต่พวกนายไปโดยไม่พูดอะไร”
ดั้กแกม เก็บเงินพวกเขาไว้ เพื่อในกรณีที่พวกเขากลับมา ไม่ว่าจะตอนไหน หรือเมื่อพวกเขามาถาม ให้เขาคืนเงิน
ไอด้าและคนอื่นๆ เพิ่งจะรู้ในไม่นานนี่ ว่าดั้กแกมได้เงินจากที่อื่นมา โดยไม่แม้แต่ทำการแตะเงินของนักเรียนเลย
“ถ้าอย่างนั้น ทุกคนกลับมา”
“ไอด้า ชั้นขอโทษ ชั้นไม่ได้ทำเต็มที่”
“มันโอเค นายแค่ต้องทำมันไปเรื่อยๆ ชั้นมั่นใจว่าผู้จัดการสาขาดั้กแกมจะยอมรับนาย”
“ชั้นหวังว่าอย่างนั้น…”
“นั่นใช่แล้ว! นายทำได้ อย่ายอมแพ้!”
ไอด้ากลัว ว่าการประกาศนี้อาจจะทำให้ผู้ที่อยากเป็นสมาชิกจะอายหนีไป จากการเขาร่วมสมาคม แต่ลิตตี้ เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว
เธอทำให้คนทั่วไป ที่ไม่มีประสบการณ์ในการต่อสู้ เรียนรู้การเคลื่อนไหวที่เรียบง่าย ดั้กแกมก่อนหน้าจะข่มขู่เธอ แต่ตอนนี้ เขาแค่ครวญ
“เฮ้ ชั้นจะต้องคิดนิดหน่อยว่ากับคนธรรมดาจะฝึกหรือไม่ฝึก หรือจะฝึกพวกเค้ายังไง”
“ผู้จัดการสาขาคะ ในสมาคมนักธนู คนธรรมดาถูกอนุญาตให้เรียนการยิงธนูได้สบายๆเลย หนูคิดว่ามันจะเป็นความคิดที่ดี ที่จะทำเหมือนกันที่นี่”
“แต่ลิตตี้ เราไม่ใช่สมาคมนักธนูนะ”
“ก่อนอื่นเราจะให้พวกกเธอรู้ไปถึงความสนุกของการออกกำลังกายด้วยร่ายกาย และถ้าพวกเขาอยากจะเดินหน้าไปมากกว่านั้น และเก่งเหมือนไอด้าซังและคนอื่นๆ ผู้จัดการสาขาควรจะแสดงความไร้ปราณีในการฝึกพวกเธอ”
“อืม…”
นี่ คือข้อสรุปที่ลิตตี้คิดได้ หลังจากที่ได้ช่วยคูฟาในสมาคมนักธนู เธอคิดว่ามันจะดี ที่จะให้พวกเธอนั้นได้ลองก่อน เพื่อจะให้ได้เห็นว่า มันสนุกขนาดไหน ที่ได้พัฒนา
ลิตตี้เชื่อว่า ว่าผลที่ออกมา จะเป็นผลที่ดี
“จริงๆ ชั้นแค่ไปทุ่มคนที่ไม่มีประสบการณ์การต่อสู้ไม่ได้ ชั้นจะไปคิดก่อน”
ลิตตี้ ใส่ข้อสรุปที่ค่อนข้างจะอยู่ไม่ถูกที่ให้ดั้กแกม ลิตตี้ ไม่ได้อย่ากที่จะให้ดั้กแกมฝึกครึ่งๆกลางๆ แต่เธอก็ไม่อยากให้คนเข้าใหม่ๆ ลาออกเร็วเกินไป เพราะการฝึกที่มากเกินไป
พยายาม ที่จะเน้นอย่างเข้มงวดกับส่วนที่ว่า “อ่อนโยน” ดั้กแกมเริ่มอธิบายกับผู้ที่อยากเป็นสมาชิกอย่างอึดอัด
แค่เมื่อทุกคนคิดว่า เรื่องราวนั้นถูกสรุปไปแล้ว แขกที่ไม่ได้รับเชิญผ่านประตูเข้ามา
“มันค่อนข้างจะคนเยอะนะวันนี้ ไม่ใช่เหรอ?”
“ใครที่ไม่ใช่คนที่อยากเป็นสมาชิกหรือผู้มาเยือนที่นี่ไม่ต้อนรับ!”
“เมีย-เมียน!”
ลิตตี้ ยืนอยู่หน้ากลุ่มของไบเดอร์ กอดอก เมื่อคนที่อยากเป็นสมาชิกเห็นไบเดอร์ พวกเขาเข้าใจทันที ว่าเขาไม่ได้มาทำเรื่องที่ดีเลย เขานั้นโด่งดัง สำหรับการทำให้ผู้คน ถูกขับไล่ออกจากสถานที่ของพวกเขา
“มาทำอะไรที่นี่!”
“อยากจะไล่คนที่นี่ด้วยเหรอ? ไปเสียเวลาที่อื่นไป้”
“ออกไปจากที่นี่ซะ!”
“แก ไอพวกบัดซบ…!”
ไบเดอร์กระตุก กับพายุของเสี่ยงโห่ไล่
เมื่อเห็นไปเดอร์ ดั้กแกมกำหมัด แต่ คลายมันหลังจากเวลาหนึ่ง เขาตัดสินใจ ว่าเขาไม่จำเป็นต้องแรงกับไบเดอร์ เขาไม่ถอยหลัง แม้ว่าเมื่อไบเดอร์ที่โกรธแค้นชักดาบคู่ของเขาออกมา
“ได้กลิ่นอะไรมั้ย?”
“ใช่ เห็นได้ชัดว่ามาจากเจ้านั่น”
“เก่ะห์…”
ไบเดอร์ตื่นตกใจ และดมกายและแขนของเขา
มันคือกลิ่นของท่อระบายน้ำ ที่เขาถูกโยนเขาไปโดยชาร์ล เขาล้างเสื้อผ้า เกราะ และร่างกายของเขาเหมือนคนบ้า น้บแต่นั้นมา
อย่างไรก็ตาม น้ำเสีย ที่ไหลอยู่ในท่อระบายน้ำ ที่เรียกได้ว่าเป็นการเก็บสะสมกันองฝุ่นนั้นหนืด ผลของมัน คนที่อยู่ระยะใกล้ ยังได้กลิ่นนั้นขึ้นมา
“ไบเดอร์ซัง ไม่ได้อาบน้ำเหรอ?”
“แน่นอนว่าชั้นอาบ! ไอ้ชาร์ลนั่น มันเป็นเหตุผลที่ชั้นเป็นแบบนี้ รู้มั้ย!”
“โอลิเกอร์ซังถูกนายถีบหลัง ไอด้าซังเกือบจะตกน้ำเสียเพราะนาย”
“อย่ามาเทียบตำแหน่งชั้นกับพวกนักผจญภัยนั่นนะ!”
“นั่นไม่มีเหตุผลเลย ได้โปรดขอโทษเลยนะ”
ดั้กแกม เป็นคนแรกที่สังเกต ว่าบางอย่างได้แปลกไปกับการอยู่ตรงนี้ของลิตตี้ มันดั่งว่า เธอพร้อม ที่จะโจมตี ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหน
“อะระ พูดอะไรวะ? พวกเธอนั่นแหละที่ควรจะขอโทษ…”
“นายเป็นอัศวิน นายควรจะมีเหตุผล”
“เธอ เธอ เธอแม้แต่รู้มั้ย ว่าอัศวินคืออะไร?”
ไบเดอร์ไม่เขาใจ ว่าทำไมเขารู้สึกไปถึงความรู้สึกของอันตราย ที่คืบคลานมาทั่วเขา มันดั่งเขานั้นถูกกลืนโดยอะไรบางอย่าง
ลมหายใจของไบเดอร์เริ่มแหบ และคอของเขาแห้งขณะที่เวลาผ่านไป ที่จุดๆหนึ่ง เขาสัญเสียเสียงของเขาไป และถอยไปหลายก้าว จากทางเข้า
“ถ้าไม่ทำมัน ได้โปรดไม่ต้องกลับมา”
“อา อา…อา อา”
พร้อมขาที่สั่น ไบเดอร์เกือบจะล้มหกคะเมน โชคดีอยู่ คนของเขาจับเขาไว้สองข้าง และเขา ถอนสายตาไปจากลิตตี้ไม่ได้เลย
“ครั้งหน้า ชั้นจะไม่ปล่อยให้อะไรมันไม่จบ”
“เราจะถอยก่อนตอนนี้ แต่เราจะกลับมาอีกในไม่นาน!”
ไบเดอร์ ถูกลากไปโดยคนของเขา ทีมงูสองหัวหายลับไป แม้ว่าพวกเขาจากไปแล้ว ความเงียบงันยังคงอยู่ ทุกคน เห็นได้ว่าลิตตี้ โกรธ
“…ลิตตี้ นั่นพอแล้ว”
“เอ่อ ค่ะ”
หลังจากได้ยินคำพูดของดั้กแกม ในที่สุด ลิตตี้ก็กลับไปทีลิตี้คนเดิม จากนั้น ดั่งจะตกใจ ลิตตี้เอียงหัวของเธอกับคนเหล่านั้น ที่ได้ดูทั้งเหตุการณ์นี้อยู่
“อืม ทุกคน? มีอะไร? พวกเค้าไปแล้ว ไม่ใช่เหรอ?”
“ใช่ นั่นถูกแล้ว ลิตตี้ซัง ขอบคุณนะ”
ระหว่างที่ไอด้าทำตัวเป็นมิตร ความตึงเครียดของคนที่รายล้อม ยังถูกทิ้งไว้ไม่ได้คลี่คลาย มันส่วนหนึ่ง มาจากความกลัวลิตตี้ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุด มันคือคำถามที่เรียบง่าย ที่ทำให้พวกเขา สงสัย
“สาวคนนั้น… เธอคืออะไรกัน?”
“เมียน!”
ไม่ว่ามันจะเป็นคำตอบของคำถามนั้นหรือไม่ เสียงร้องของเมียน ทำให้ทุกคน กลับสู่ปรกติ
อย่างไรก็ตาม ดัั้กแกม มาถึงข้อสรุป เธอนั้นคือ สัตว์ประหลาด
***
ชายนั่งอยู่บนเตียงของเขา และผู้หญิงที่งดงามนอนอยู่ข้างเขา ไบเดอร์สังเกตว่าผู้หญิงที่งดงามนั้น ต่างไปจากคนเมื่ออีกคืนหนึ่ง แต่ ไม่พูดถึงมัน
ไบเดอร์เคยได้ยินเกี่ยวกับรสนิยมของชาย แต่เมื่อเขามาเป็นพยานด้วยตัวเขาเอง เขาอยากจะชิงเปรียบจากสถานการณ์ และรสนิยมของเขา
“แกเหม็นว่ะ ไบเดอร์ แกรู้ว่าแกควรจะถูกจ่ายไปที่ประตูนี่”
“ฮ่า! ผมล้างมันทั่วแล้ว แต่…”
หลังจากความอับอายที่สมาคมนักสู้ เขาอาบน้ำและเปลียนเสื้อผ้า แต่ ไม่สามารถที่จะเอากลิ่นนีี้ออกไปได้เลย
“นี่มันถูกทำโดยชาร์ลของธงแดง รู้มั้ยครับ! เราควรนำเค้าไปที่ศาล…”
“นั่นจะยาก มีคนขอราชวงศ์และขุนนางหลายคนที่ชอบเค้า และถ้าเค้าว่ามันเป็นอุบัติเหตุ เรื่องจะจบ”
“แต่ ไม่ใช่นั่นจะ…”
“มันไม่มีค่าพอ ที่สำคัญกว่านั้น ไบเดอร์ นาย”
ไบเดอร์รู้สึกเหมือนเขาถูกโจมตี มันเป็นอำนาจของชาย ที่ทำให้แม้แต่เขา รู้สึกดั่งใบมีดที่คม ชี้มาที่ปลายจมูกของเขา
เหตุนี้บังคับให้ไบเดอร์กัดฟันในความเงียบ
“ด้วยที่สิ่งต่างๆมันเป็นไปอยู่ตอนนี้ ชั้นไม่คิดว่านายปิดสมาคมนักสู้ได้”
“มันดูเหมือนคนเยอะขึ้นเยอะขึ้น ประสงค์ที่จะเข้าสมาคมนั่น…”
“งั้นนายก็หางจุกตูดแล้ววิ่งหนีมา?”
“อ๊ะ เอ๋ ไม่! ผมแค่รู้สึกว่า มันจะดีกว่าที่จะมาคิดแผนก่อนจะทำอะไร!”
ไบเดอร์ตอบในความเร่งรีบ แต่ความหวาดของเขา ที่เขารู้สึกกับลิตตี้ ระหว่างการเผชิญหน้า มันยังคงไหลซึมเข้าไปใรร่างกายของเขา
ในเวลาเดียวกัน มันเป็นความอับอายขายหน้า ที่ทำให้เขาดิ้นพล่านๆ มีเพียงแค่ถึงตอนนี้เท่านั้น ที่เขาตั้งตัวได้ เขาสงสัย ว่าทำไมเขาวิ่งหนีกลับไปตอนนั้น
เขาวิ่งหนีทำไม ในเมื่อ เขาชนะการต่อสู้ได้ อีกครั้งและอีกครั้ง เขาทำให้ตัวเองจำถึงคำนี้
ชายจิบแก้วไวน์ ช้าๆ สบายๆ และไบเดอร์ทำอะไรไม่ได้ นอกจากจะหวาดกลัว คำพูดต่อไปของเขา
“เหมือนนายไปเห็นอะไรที่น่ากลัวเลยนะ”
“อื้ม ไม่ครับ ไม่มีอะไรแบบนั้น”
ถ้าชายคนนี้มีวิธี ไบเดอร์ สูญเสียศีรษะของเขาไปได้อย่างง่ายดาย
“ยังไงซะ ไบเดอร์ ชั้นไม่คิดว่า ประเทศนี้ ต้องการไอ้พวกสายพันธุ์ที่รุกราน ที่รู้จักกันว่านักผจญภัย”
“ท่านพูดถูกครับ ท่าน!”
“ถ้าแม้แต่นายไปดูประวัติ ของประเทศของเรา และประเทศอื่นๆ ความสูญเสีย ที่ถูกกินโดยสายพันธุ์ที่รุกรานมันยิ่งใหญ่ ใช่ พวกเค้าเต็มไปด้วยรู ดั่งถูกกินโดยแมลง อะไรจะถูกใส่เข้าไปในรูเหล่านั้น?”
“นั่น…”
ชายเข้าหาไบเดอร์ ตรงไปที่จมูกของเขา ไม่สนเกี่ยวกับกลิ่น ไม่มีคำพูดใด ที่ไบเดอร์จะเอ่ยออกมาได้ อย่างดีที่สุด เขาทำได้แค่อ้อนวอนในใจ อ้อนวอนร้องขอชีวิตของเขา
“มันคือความเลวทราม อำนาจของประเทศของเราเองเสื่อมโทรม และเราไม่รอด โดยไม่มีความช่วยเหลือจากข้างนอก นายเปิดรูที่พื้น และเทความเห็นแก่ตัวลงไป พวกมันพูดเอาใส่ตัวอย่างภาคภูมิใจ ว่าทั้งหมด มันเป็นเพราะพวกมัน คิดยังไง… ยกโทษ ให้พวกมันได้มั้ยล่ะ?
“ผม ยกโทษให้ไมได้ครับ…”
“ชั้นไม่ได้ต้องการที่ดิน ชั้นสั่งให้แกไปทำลายสมาคม และไม่ใช่แค่ว่าแต่ทำตามที่สั่งไม่ได้ แกยังวิ่งหนีด้วย ไอ้บัดซบ!”
“ผมขอโทษครับ ผมขอโทษครับ ผมขอโทษครับ!”
ชาย ผลักไบเดอร์ไปไกลถึงข้างหลัง จนกว่าเขาจะล้มไป จากนั้นเขานั่งยองลงอีกครั้ง และมองดูตาไบเดอร์
ไม่สามารถที่จะควบคุมลมหายใจที่เร็ว ไบเดอร์ได้ร้องไห้แล้ว
“ชั้น จะไม่แสดงความปราณีใดๆ กับไอ้อีหน้าไหนก็ตาม ที่มายืนขวางทางอุดมคติของชั้น ใช่ ไม่ว่าไอ้อีหน้าไหนก็ตาม”
“ได้โปรดเถอะครับ มอบโอกาสให้ผมอีกซักครั้ง! ได้โปรด!”
“นายจะเอาอะไรเป็นเดิมพัน?”
“อะไรนะครับ ผมหมายถึงว่า…”
เมื่อเวลาที่ไบเดอร์รู้ขึ้นมา ว่าการหลอกลวงของเขา มันเป็นการตัดสินใจที่ย่ำแย่ มันสายเกินไปแล้ว เขาถูกขยำหัว และยกขึ้นสูอากาส เขาถูกต่อยท้อง
ไบเดอร์รู้สึกดั่งเครื่องในเขาจะระเบิด และอาเจียน ทันทีที่เขาถูกปล่อยลง
“เอิ่กกกก!”
“พรหมนั่นมันของโบราณ… การบริการครั้งใหญ่มันมีค่า เท่ากับทั้งชีวิตของนาย”
“ฮือออออ…”
“งั้น นายจะเดิมพันด้วยอะไร?”
ไบเดอร์ในน้ำตา หาคำพูดที่ถูกต้อง จากนั้นเขาพนัน อย่างสิ้นหวัง
“ชีวิตของผม… มันเป็นยังไงครับ…?”
“นายจะไม่ถูกอนุญาตให้ถอนตัว หรืออ้างอะไรก็ตาม เข้าใจมั้ย?”
ชายดีดนิ้ว และคนรับใช้มาในห้อง เพื่อนำพรหมออกไป
ไบเดอร์อับอายขายหน้าถึงสองครั้งวันนั้น ครั้งแรกคือลิตตี้ และตอนนี้ โดยชายคนนี้อีก
เขารู้สึกว่า เขานั้นถูกประเมินต่ำไป ในฐานะอัศวินที่อยู่ในการทำงาน ถ้าได้ถูกมอบโอกาส แน่นอน ว่าเขาจะทำบางอย่างเกี่ยวกับชายคนนี้…
“ไบเดอร์ ชั้นว่าแกไม่ควรจะประเมินชั้นต่ำเกินไปนะ”
มันเป็นช่วงเวลา เมื่อไบเดอร์รู้สึก ว่าเขาถูกมองทะลุปรุโปร่ง
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook