หลังอาหารค่ำ อันรันไปกับหัวหมู่เพื่อวาดภาพสเก็ตช์
ฮัวเส้าซู่พาฮัวเทียนหลันขึ้นไปชั้นบน และขอให้เขาเล่นเกมกับเขา
ทุกคนในครอบครัวกำลังยุ่งอยู่กับเรื่องของตัวเอง เมื่อเห็นว่าฮัวเทียนหลันไม่มีแววที่จะกลับไป อันรันก็อยู่อย่างสบายใจ
ในเวลาประมาณสิบโมงเย็น หัวหมู่วางพู่กันลงในมือและไอเล็กน้อย
ฮัวเส้าซู่จับมือของเธอและบ่น : “แม่ ไอของแม่นี้จริงๆ เป็นเวลาสำคัญอยู่อ่ะ!”
“เล่นอะไรกัน ถ้าเราไม่พักผ่อน พี่ชายคนที่สองและพี่สะใภ้คนที่สองของเราจะต้องพักผ่อน! ” แม่ฮัวพูดอย่างโกรธเคืองเล็กน้อย
ฮัวเส้าสู่ตระหนักได้ทันที เขารีบให้ฮัวเทียนหลันช่วยให้เขาชนะรอบนี้ เขาก็ขึ้นไปชั้นบนและพักผ่อนอย่างรวดเร็ว อย่ารอช้าที่จะมีลูกกับพี่สะใภ้ล่ะ
อันรันฟังคำพูดที่ไม่มีอะไรขัดขวางของฮัวเส้าซู่ ใบหน้าของเธอแดงเล็กน้อย และหลังจากประคองแม่ฮัวไปพักผ่อนแล้ว เธอก็ขึ้นไปชั้นบน
ทันทีที่เธออาบน้ำเสร็จ เธอก็หยิบผ้าห่มบนเตียงโดยไม่รู้ตัว พร้อมที่จะหามุมนอนสำหรับคืนนี้
แต่ตอนนั้นมีบางอย่างผิดปกติ เมื่อหันศีรษะไปก็พบว่าฮั่วเทียนหลันยืนอยู่ที่ประตู มองเธออย่างเย็นชา
“ฮัว คุณฮัว……ควร ควรนอนแล้ว” อันรันนึกเสมอว่าควรจะพูดอะไรบางอย่าง พูดด้วยน้ำเสียงที่อ้ำๆอึ้งๆ
ฮั่วเทียนหลันมองไปที่ผู้หญิงตรงหน้าเขาที่เพิ่งออกจากห้องอาบน้ำ ผมของเธอยังมีความชื้นเล็กน้อย ผิวที่ขาวและอ่อนโยนนั้น ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงแรงกระตุ้นที่แตกต่างกันเล็กน้อย
เขากระแอมในลำคอ ควบคุมความรู้สึกแปลกๆ ของเขา และพูดกับอันรันว่า “เธอจะไปไหน? ”
อันรันคว้าผ้าห่มชี้ไปที่ตำแหน่งโซฟาแล้วพูดว่า “ที่นั่น คุณฮั่วไม่ใช่ไม่ชอบ นอนกับฉันไม่ใช่หรอ? ”
ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันเปลี่ยนเป็นเย็นชา ผู้หญิงคนนี้เกลียดการนอนกับเขามากขนาดนี้เลยหรอ? ยังเอาปัญหาทั้งหมดให้ตัวเอง? ”
เขาก้าวไปข้างหน้า ภายใต้การจ้องมองที่ตกใจของอันรัน เขาก้มศีรษะลงและปิดริมฝีปากของเธอ ที่กำลังจะเปิดออกเพราะความประหลาดใจ
อันรันอ้ำอึ้ง และต้องการที่จะผลักฮัวเทียนหลันออกไป
ยิ่งเธอต่อต้านมากเท่าไหร่ มันก็กระตุ้นความเป็นเจ้าของในหัวใจของฮัวเทียนหลัน เขากอดอันรันและโยนเธอลงบนเตียงโดยตรง
เขาดึงเน็คไทออก และถอดเสื้อออก เส้นเอ็นอันแข็งแกร่งนั้นพราวระยับภายใต้แสงไฟ เขากดตัวลงบนร่างของอันรัน
อันรันหายใจไม่ออกเล็กน้อยภายใต้แรงกดดันของฮั่วเทียนหลัน เพราะเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ เธอกลัวการหลอมรวมระหว่างคนทั้งสองเล็กน้อย
เธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อพยุงแขนที่แข็งแรงของฮัวเทียนหลัน และพูดด้วยความยากลำบากว่า “ฮัว คุณฮัว อย่า……”
“อย่าอะไร? เธอเป็นภรรยาของฉัน นอนกับฉันไม่ใช่เรื่องปกติที่ต้องทำหรอ? ”
ฮั่วเทียนหลันเพิกเฉยต่อการต่อสู้ของอันรัน และดึงเสื้อคลุมอาบน้ำออกจากร่างของเธอโดยตรง จูบที่เอาแต่ใจก็ตกลงบนร่างของอันรัน
อันรันทนต่อความรู้สึกแปลกๆ ในใจ พยายามจับมือฮัวเทียนหลันแล้วพูดว่า : “คุณฮัว อย่า ตอนนี้ฉันยัง……”
ก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอรู้สึกถึงความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ ผู้ชายคนนี้กัดตำแหน่งที่อ่อนไหวของเธอด้วยปากของเขา
เธอส่งเสียง ดวงตาของเธอก็ถูกปกคลุมไปด้วยสีแดงในทันที
“คุณไม่ใช่ต้องการเพียงแค่เด็กหรอ? มา ฉันจะทำให้เธอพอใจ”
เกี่ยวกับเหตุการณ์ในวันนั้น แม้ว่าฮั่วเทียนหลันจะบอกตัวเองว่าอันรันเป็นผู้หญิงใจง่าย แต่ก็ดูเหมือนอันรันมีรูปร่างหน้าตาบริสุทธิ์อยู่เสมอ แต่เธอก็ยังเหมือนก้างปลาติดคอ
ภาษาที่เย็นชาของฮัวเทียนหลัน ทำให้ร่างกายของอันรันหงุดหงิด พลังอันแข็งแกร่งก็ลุกขึ้นจากใจผลักเขาออกไป
“คุณฮัว ฉันไม่ชอบฉันไม่เป็นไร แต่อย่าพยายามทำให้ฉันอับอาย ฉันเป็นผู้หญิงธรรมดา ไม่ใช่ของเล่นในมือคุณ! ”
อันรันพูดด้วยความโกรธ เธอไม่มีทางเดาอารมณ์ของฮั่วเทียนหลันได้เลย
เมื่อเขาอารมณ์ดี เขาก็ปฏิบัติกับเธอดีขึ้น เวลาไม่สบายใจก็ดูถูกเธอ
เธอเป็นคน ไม่ใช่สิ่งของ แม้ว่าจะเหมือนหุ่นดินเผา แต่ก็มีจุดความโกรธ
ฮั่วเทียนหลันยิ้มเยาะ และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม : “อย่าแสร้งทำตัวยึดมั่นในคุณธรรมต่อหน้าต่อตาฉัน อันรัน เธอคิดว่าเธอกับหยางจื่อหยิม จะซ่อนตัวจากใครได้? ”
อันรันตะลึงไปชั่วขณะ เธอเก็บเรื่องของหยางจื่อหยิมไว้เป็นความลับ ฮัวเทียนหลันจะรู้ได้อย่างไร?
หรือว่า หยางจื่อหยิมไปเลียแข้งเลียขาของฮัวเทียนหลัน?
อันรันขาดความมั่นใจเล็กน้อย และอธิบายอย่างนุ่มนวล : “คุณฮัว คุณเข้าใจผิดหรือเปล่า ฉันเพิ่งรู้จักกับคุณหยาง”
“หรอ? คุณขมวดคิ้วให้ตอบพบกันครั้งแรกได้หรอ? อันรัน คุณสามารถดึงดูดผู้คนได้ดีจริงๆ! ”
คำพูดที่ไม่ลดละของฮั่วเทียนหลัน ทำให้หัวใจของอันรันหยุดนิ่ง
แต่แล้วเธอก็รู้สึกโล่งใจ ดูเหมือนว่าฮัวเทียนหลันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับหยางจื่อหยิมมาก่อน และเพิ่งสงสัยว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่ผิดปกติ
“หากคุณฮัวรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เพียงแค่ไปตรวจสอบก็ได้ ฉันอันรันทำอะไรตรงๆและใจกว้างมาตลอดชีวิต”
อันรันลุกขึ้นเพื่อลุกจากเตียง กลัวว่าฮั่วเทียนหลันจะกวนใจเธอต่อไป เธอลังเลและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม : “คุณฮัว จากนี้ได้โปรดอย่าแตะต้องฉันโดยไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน อย่างแรก เราเป็นเพียงความสัมพันธ์ที่ร่วมมือกัน หลังจากนั้นครึ่งปี ทุกคนก็ล้มหายตายจากกัน ข้อที่สอง ฉันไม่ต้องการทำสิ่งใกล้ชิดกับคุณ ฉันไม่มีข้อผูกมัดและฉันไม่มีความรู้สึกกับคุณ ”
ท้ายที่สุด อันรันไม่สนใจสายตาของฮั่วเทียนหลัน และลากผ้าห่มไปที่มุม
ฮั่วเทียนหลันโกรธมาก แต่เขาก็รู้ว่าอันรันพูดถูก พวกเขาสองคนร่วมมือกัน
มันเป็นคำพูดที่ถูกต้อง ที่ทำให้ความโกรธของฮั่วเทียนหลันที่มีต่ออันรันเพิ่มขึ้นถึงจุดสูงสุด
ดี โอเค
ฮั่วเทียนหลันกระแทกประตูและจากไป ก่อนที่จะออกไปเขามองไปที่อันรันที่นอนอยู่บนพื้น ราวกับปลาเค็มที่สูญเสียความฝัน และพูดว่า : “อย่าแสร้งทำเป็นน่าสงสารที่นอนที่พื้น ไปนอนบนเตียง”