64 ลิตตี้ พยายามที่จะเข้าใจโจร
โจร หมกตัวกันอยู่ในถ้ำธรรมชาติ ที่เป็นช่องในหน้าผา มันถูกล้อมไปด้วยป่าหนา และภูมิประเทศทำให้เป็นจุดบอดของผู้คนมากมาย
ถ้าคนหนึ่ง มาค้นหาโดยไม่มีตรวจจับเวทมนตร์ของแครอน พวกเธอต้องใช้คนและเวลามากมาย นี่จะทำให้โจรมีเวลามากพอที่จะหนี แล้วก็ยังเป็นเหตุผลที่ทำไมชาร์ลถึงขอบคุณแครอนจากก้นบึ้งของหัวใจ
“แครอน เราน่าจะเพียงพอแล้ว ที่จะรับมือกับการต่อสู้นี้” (ชาร์ล)
“นายใจดีนะ และนั่นก็เป็นหนึ่งในคุณธรรมของนายด้วย แต่ไม่มีความจำเป็น ที่ต้องทำอย่างนั้น” (แครอน)
“ชั้นเข้าใจ” (ชาร์ล)
เมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังของแครอน ไม่มีทางที่ชาร์ลจะปฏิเสธเธอได้ ชาร์ลเข้าหาคนคุ้มกันที่หาว ด้วยบรรยากาศของศักดิ์ศรี
เมื่อเห็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญ คนคุ้มกันหยุดหาว และชาร์ล แทนที่จะโจมตี ยิ้มให้เขา
“โย่ แก้งโจร หือห์?” (ชาร์ล)
“นายเป็นใครและทำไมนายอยู่ที่นี่?” (คนคุ้มกัน)
“เราเป็นนักผจญภัยที่มาที่นี่เพื่อที่จะจัดการนาย ไม่ว่ายังไง โปรดเรียกคนข้างในด้วย” (ชาร์ล)
“แกต้องล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย” (คนคุ้มกัน)
ชายที่อยู่ในการปะทุของความโกรธ ชักดาบของเขา แต่ชาร์ลเพียงแค่ก้าวไปด้านข้างกับการโจมตีของเขา และจับเขาเข้าที่คอ จนกว่าเขานั้นเกือบจะสลบไป
พวกเขาไม่ได้ประชุมแผนการ เมื่อพวกเขามีเป้าหมายไปที่โจร ลิตตี้ก็ได้พูดถึงมันด้วย แต่คำตอบจากชาร์ล ผู้นำของพวกเธอ คือเรียบง่าย
“เราจะไปสู้กับพวกคนชั่วอย่างยุติธรรมและเท่าเทียม ซึ่งๆหน้า ไม่อย่างนั้น มันจะไม่มีความหมายที่มันจะเป็นประสบการณ์การเรียนรู้” (ชาร์ล)
“อา เข้าใจแล้วค่ะ…”
***
“เรียกมัน โอเค๊?” (ชาร์ล)
ชาร์ลปล่อยชาย ที่พยักหน้าแทบไม่ไหว และไอจากการขาดอากาศ ชายวิ่งเข้าไปในทันที
ลิตตี้ไม่เข้าใจเลย ว่าทำไมชาร์ลถึงทำถึงขนาดนี้ เพื่อที่จะให้ตัวเขาเอง อยู่ในตำแหน่งที่เสียเปรียบ อย่างไรก็ตาม ลิตตี้ก็ยังรู้สึกได้ถึงความสำคัญของสิ่งที่เกิดขึ้น ยุติธรรมและเท่าเทียม กับคนชั่วนั่นคือทั้งหมด
“โอ้ พวกนายมาแล้ว” (ชาร์ล)
“…นักผจญภัยเรอะ?” (โจร 01)
โจรทุกคนไม่ได้ดูแลตัวเอง โดยเฉพาะชายที่เการังนกบนหัวของเขา ไม่มีพวกเขาซักหนึ่งคน ที่อาบน้ำมาเป็นเวลานานแล้ว และกลิ่นเหม็นของที่นี่ ลอยมา เข้าจมูกของพวกเธอ
ชาร์ลยิ้มกับภาพของชายที่ออกมาจากถ้ำ มันไม่ใช่ออกมาจากความรัก มันเหมือนกับการแสยะยิ้มมากกว่า
“เราคือธงแดง และเรามาเพื่อกวาดล้าง” (ชาร์ล)
“ธะ ธงแดง?”
“แกมากันตลอดทางนี้เลยเรอะ…!”
โจรแสดงความกลัวกับธงแดง ลิตตี้กลืนน้ำลาย เมื่ออยู่ว่าปาร์ตี้นั้นก็ถูกรู้จักดี แม้แต่ในหูโจร
ในโลกที่กว้างใหญ่ไพศาล มันไม่ใช่ความสำเร็จเล็กๆ ที่จะสร้างชื่อให้ตัวเองได้ และยิ่งกว่านั้น ทำให้ผู้คนกลัวได้ แค่จากการได้ยินชื่อของคุณ มันเป็นงาน ที่ไม่ได้ทำได้เมื่อมีแค่ความสามารถ
ลิตตี้รู้เรื่องนี้ และนั่นคือทำไม เธอถึงประทับใจธงแดง
“หือห์… ข้าเข้าใจแล้ว ยังไงซะ ข้าติดค้างพวกแกสำหรับความพยายาม” (ซากีร์)
“ซากีร์ ธงแดงไม่ไหวว่ะ… พวมันเป็นคนที่ทลายสิงโตบ้า กลุ่มโจรที่ยิ่งใหญ่ที่เคยเป็นกองกำลังหลัง”
“ตลกอะไรกันว่านี่ กลุ่มของโจรถูกขยี้โดยไอ้หนุ่มเด็กๆ ที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสนามรบเนี่ยนะ? แกรู้มั้ย ข้าได้ฆ่าคนแบบนั้นไปเยอะแล้ว” (ซากีร์)
ชายหัวโล้น ซากีร์ แกว่งเคียวติดโซ่ในมือของเขา ลิตตี้สงสัย เกี่ยวกับอาวุธที่ไม่คุ้นเคย แต่เธอเงียบ
เธอวิเคราะห์สมรรถนะของอาวุธในใจของเธอ ในแบบของเธอเอง ด้วยสมาธิเช่นเดิมของเธอ เธอจินตนาการหลายครั้ง ว่ามันจะเป็นอย่างไร ถ้าเธอเป็นคนสู้
“นักผจญภัย ที่มันถูกชื่นชมกะความสำเร็จ นักผจญภัยที่กำจัดมอนสเตอร์ด้วยตัวเอง… คนเยอะแยะ จะมาเอาชีวิตข้าไป ยังไงก็ตาม…” (ซากีร์)
ไม่มีความสงสัยอยู่ในใจทุกคน ซากีร์ คือหัวหน้าโจร
พร้อมเสียงของการสั่นสะเทือน ซากีร์ยกเคียวติดโซ่ขึ้น เขาแสดงออกถึงพลังของเขา โดยการประกาศออกไปว่าอาวุธเขาได้ฆ่าคนไปมากเท่าใด
“จักการกับคนพวกนั้นมันกล้วยๆ พวกมันไม่มีอะไรเลย นอกจากไอพวกเด็กเวรที่โดนแต่โอ๋ ที่มันทำเป็นแค่สู้ซึ่งหน้า” (ซากีร์)
ซากีร์หมุนเคียวติดโซของเขาด้วยการยักไหล แสดงออกถึงกำลัง
“นาย…” (ลิตตี้)
“อึ๋น?” (ซากีร์)
“ทำไมนายถึงมาเป็นโจร? ทำไมนายฆ่าคน?” (ลิตตี้)
“แกดูเหมือนจะเด็กมากที่จะเป็นนักผจญภัยนะ เฮ้ ดูนี่ดิ ข้าได้ยินว่าแหล่งพรสวรรค์ของนักผจญภัย มันน้อยลงน้อยลงทุกวันนี้ ตอนนี้แม่งเอาแม้แต่สัตว์เลี้ยงมากับมันว่ะ”
“เมียนนน!” (เมียน)
การขู่ของเมียน ไม่ได้มีใครฟัง และหลังจากคำพูดของซากีร์ โจรหัวเราะอย่างหยาบคาย และส่งคำพูดทำร้ายและคำพูดให้ร้ายสู่ลิตตี้
แต่หน้าของลิตตี้ไม่แม้แต่จะกระตุก มันไม่สะท้อนเข้าในหัวของเธอเลย ลิตตี้ไม่เข้าใจ ซักนิด ว่าอะไรที่มันตลก และพวกเขาหัวเราะอะไรกัน
“แกถามว่าทำไมข้าเป็นโจร ใช่มั้ย? มันง่ายเว้ย มันรวยกว่าเป็นทหารรับจ้าง ยิ่งแกฆ่าและขโมยมากแค่ไหน แกยิ่งได้เงินเยอะมากแค่นั้น” (ซากีร์)
“นายไม่รู้สึกไม่ดีกับการฆ่าเลยเหรอ?” (ลิตตี้)
“มันมีอะไรให้รู้สึกไม่ดีกันวะ?” (ซากีร์)
“…”
ความโกรธาของลิตตี้ รู้สึกได้โดยทุกคน ชาร์ล ผู้ที่ทำตัวเหมือนเขาเป็นเจ้าของที่นี่ ยกฮัลเบร์ดขึ้น และยิ้ม ดั่งเขาได้สำเร็จจุดประสงค์ของเขาแล้ว
แค่เมื่อโจรสับสนถึงความต่าง สมาชิกคนอื่นของธงแดง ทำการเคลื่อนไหว
“กระสุนอัคคี!”
อัคคีนับไม่ถ้วนยิงออกไป และโดนโจรที่อยู่แถวหน้า หลังจากที่ร่างกายถูกโจมตี ไฟลุกขึ้นมาจากกระสุน
ความเร็วของกระสุนอัคคีเหล่านี้ทำให้เกือบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะมองด้วยตาเปล่า มันยอดเยี่ยมในความเร็ว และความหนาแน่น มันคือผลของความพยายามของแครอน
“บัดซบ บัดซับเอ้ย! ซากีร์ เราทำไงดีวะ?”
“โจมตี! เรามีคนเยอะกว่าได้เปรียบโว้ย!” (ซากีร์)
“เราทำไม่ได้ว่ะ”
สิ่งที่ยืนอยู่บนทาง คือกำแพง ไม่ มันคือไดโด้ ที่โจรรับรู้เป็นเช่นนั้น เมื่อเขาอยู่ที่หัวแถว โจรที่เข้าหา ถูกฟันดับสิ้นไปด้วยดาบใหญ่
โจร ไม่สามารถที่จะโจมตีไดโด้ได้เลย เพราะโครงร่างกายที่ใหญ่ของเขา และระยะการโจมตี ที่กว้างกว่าความปรกติ
“นั่นแหละ ไป ไป ไป ไป!” (ซากีร์)
“คย้าาา!”
“กกกุอ๊าาาา!”
เจนนีเฟอร์ไหลไปเป็นคลื่นผ่านเหล่าโจร เหวี่ยงเซเบอร์ของเธอในทั้งสองมือ ไม่มีใครจับการเคลื่อนไหวแบบเต้นรำของเธอได้ และพวกเขา ถูกฟันเป็นชิ้นๆ โดยไม่มีโอกาสให้ต่อต้าน
{ไอดอล} คนหนึ่ง ไม่เพียงแค่ร้องเพลงและเต้นรำ การเคลื่อนไหวที่เรื่อยๆ แจะมีจังหวะของเธอ มองยังไงก็ไม่ผิดพลาด ว่ามันไว้สำหรับการต่อสู้เป็นพิเศษ
เหล่าโจร ที่จำนวนลดลงไปเรื่อย กรีดร้องในความเจ็บปวด ในระหว่างการเต้นของเธอ
“ธานี! ขึ้นมา! ไททัส วิญญาณแห่งดิน!”
ชายที่อยู่ใกล้ซากีร์ใช้เทคนิคอัญเชิญ และจากนั้น ดั่งจะงอกขึ้นมาจากพื้น ก้อนสี่เหลี่ยมกองกันขึ้นมาและกลายเป็นรูปร่างมนุษย์
“ไททัส! กำแพงหิน!”
ไททัส ผู้ที่สูงกว่าชายผู้ใหญ่ได้อย่างง่ายๆ ยัดมือเข้าไปในพื้น และกำแพงของดิน ขึ้นมาข้างหน้าโจร
“ทะ เทคนิคอัญเชิญ? แต่การเชื่อมต่อ มันดูช้าไปหน่อยนะ…?”
“ถ้าเจ้ารู้ว่ามันเป็นยังไง ใช้ข้าเพื่อกำจัดมัน! มันแค่วิญญาณแรงค์ต่ำ รู้มั้ย?” (อควาเรีย)
“ปืนวารี!” (คูฟา)
สิ่งที่คูฟาปลดปล่อยผ่านอควาเรีย นั้นถูกเรียกว่าปืนน้ำ แต่มันไม่ใช่แค่หนึ่ง แต่หลายกระบอก ทั้งหมด กระแทกเข้าไปในกำแพงหิน
น้ำ ซึมเข้าไปจากที่ไหนก็ตามที่ปืนน้ำยิงโดนและอย่างช้าๆ และกำแพงดินเริ่มที่จะเสียรูปร่าง
“อะร่ะ อะไรวะ! ไททัส! แก เอาจริงเหรอวะ…”
“เจ้านั่น ข้าทำไม่ได้… น้ำ สูงกว่า” (ไททัส)
“เฮ้ ไททัส! เฮ้ ทำไมแกหายไปวะ?”
พร้อมการหายของกำแพงดิน ไททัสก็หายไปในพื้นด้วยเช่นกัน มันเกิดขึ้นเร็วมาก แม้แต่พวกพ้องของพวกเขา ทำได้แค่การยืนดูในความทึ่ง
“นี่มันตลกจริงๆ! ไม่ได้จะแม้แต่ร่วมมือกับนักอัญเชิญเลยซักนิด!”
“ทำไม! ข้าไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย!”
“แน่นอน ไม่มีใครอยากจะสู้กับศัตรูที่เหนือกว่า ใช่มั้ยล่ะ? นี่มันคือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อพวกแกสู้กับสัตว์อัญเชิญ พวกแกระวังด้วย!”
“ชั้นจะเพิ่มความแข็งแกร่งของความผูกพัน ระหว่างชั้นกับอควเรีย…!” (คูฟา)
คูฟา เรียนรู้เทคนิคอัญเชิญ และสัตว์อัญเชิญ วันแล้ววันเล่า เพราะเธอรู้ว่าเรื่องนี้ จะนนำไปสู่การพัฒนาความสามารถของเธอ
เพียงแค่การอัญเชิญ เรียกอัญเชิญขึ้นมา และให้มันทำบางอย่าง มันไม่เพียงพอ และเหตุการนี้ มันแค่ช่วยยืนยันอะไรที่สมาคมนักอัญเชิญได้พูดถึงมาก่อน
พูดอีกอย่าง โจรผู้ที่ขาดความรู้ และการฝึก ถูกกำจัดอย่างง่ายๆ
“โจรมันไม่ใช่นักอัญเชิญที่ถูกต้อง หือห์?”
“กุ่ฮ่า…”
โจร ที่ใช้เทคนิคอัญเชิญที่กระจอกงอกง่อย ถูกฆ่าโดยการแทงฮัลเบิร์ดของชาร์ล โจรที่อยู่ในบริเวณนั้น ถูกแทงโดยลูกธนู และลดจำนวนอีกครั้ง โดยเทคนิคการใช้ธนูและลูกธนูของลิตตี้
“อีนั่น มันเป็นพลธนู! แยกกันเว้ย!” (ซากีร์)
โจรสามารถที่จะเข้าใกล้ลิตตี้ พยายามจะหนีลูกธนู อย่างไรก็ตาม มันไม่จบอย่างสวยงามเลย สำหรับพวกเขา
หนึ่งในพวกเขาถูกเตะคางแตก และอีกคนถูกฟันด้วยดาบ มันเหมือนการเต้นของเจนนิเฟอร์ ท่วงทำนองของศาสตร์ร่างกายและวิชาดาบ
จากประสบการณ์ก่อนหน้าของเธอนั้น โจร ไม่ใช่ภัยสำหรับลิตตี้ซักนิดเลย ซากีร์ ผู้ที่ประเมินเธออย่างต่ำก่อนหน้า หวาดเกรง
“อีเด็กเวรนั่น เธอเก่งว่ะ ไม่ใช่หรอวะ… แต่เธอมันแค่สาวน้อย…” (ซากีร์)
“ได้เลย ลิตตี้ ชั้นจะไปเล่นกะซากีร์จังแล้ว โอเค๊?” (ชาร์ล)
“…ผู้นำ”
ซากีร์ กวัดแกว่งเคียวติดโซ่ของเขา และรับคำท้าทายของชาร์ล มันเป็นสถาการณ์ที่สิ้นหวัง แต่ซากีร์มีโอกาสชนะ
เขารับรู้ว่าชาร์ลเป็นผู้นำของธงแดง และรู้ขึ้นมาว่า นั่นแหละเป็นจุดอ่อนของพวกเธอ
ทั้งหมดที่เขาต้องทำคือฆ่าเขาซะ และชาร์กีร์ ได้ลับเขี้ยวมาอย่างคมกริบแล้ว ในฐานะทหารรับจ้างเก่า เพื่อทำการสู้บางคนแบบเขา มันสู้กันอยู่ที่แหล่งซ่องสุม และการยิงคุ้มกันโดยคนซุ่มโจมตีมันจะเป็นไปได้
“ข้าจะทำให้พวกแกรับรู้ ว่าพวกแกมันไร้เดียงสาแค่ไหน” (ซากีร์)
ซึ่งหน้า ยุติธรรมและเท่าทียม เขาเชื่อว่าคนแบบนั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่าเหยื่อตรงหน้าของเขา อยางไรก็ตาม เขาล้มเหลวที่จะได้รับรู้ว่า ไม่นาน เขาจะจบในการเป็นเหยื่อเอาเสียเอง
ขอบคุณสำหรับเงิน 30 บาท
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook