บทที่ 30 : หนีไป
ช่วงเวลาที่โยฮันได้เป็นพยานพบเห็นฉากอันสยดสยองไปจนถึงยามเขาหมดสตินั้นเรียกได้ว่าเพียงชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น
รูปลักษณ์ของดอกไม้ขาวซึ่งเติบโตจากก้อนเนื้อและสายเลือดยังคงตราตรึงในจิตใจ เป็นความขัดกันจนชวนขนหัวลุก ทว่าโยฮันกลับไม่สามารถตอบสนองและหนีไปได้ทันเวลา
ในวินาทีถัดมา ภาพการมองเห็นของเขากลับกลายเป็นสีดำ พร้อมกับความทรมานแล่นไปทั่วร่าง
เป็นหนึ่งวินาทีราวกับชั่วนิรันดร์จนชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงความสิ้นหวังอันหม่นหมอง
ความรู้สึกที่เส้นเลือดรูปร่างเหมือนไม้เลื้อยไต่ขึ้นมาบนตัวและฝังอยู่ในหู ตา ปาก และรูจมูกนั้นช่างเด่นชัด เส้นเลือดเหล่านั้นแทรกซึมเข้าไปยังผิว อวัยวะภายใน และสุดท้ายก็สมอง…
โยฮันรู้สึกเหมือนตนเป็นเพียงกระเป๋าเนื้อและกระดูกบวม ๆ ในขณะที่อวัยวะภายในโดนบดขยี้จนไม่เหลือชิ้นดี เมื่อทุกอย่างสิ้นสุดลง เขาก็ไม่ใช่คนเดิม และไม่มีแง่มุมแห่งความเป็นมนุษย์หลงเหลืออยู่อีกต่อไป
นักเวทมนตร์ดำวัยกลางคนซึ่งยืนอยู่ที่ประตูพลันก้าวเดินคอตก มือของเขายังคงจับลูกบิดประตูเอาไว้ขณะที่เส้นเลือดเต้นตุบตับทั่วร่างได้เลือนหายไป
แอ๊ด…
โยฮันถอยไปด้านหลังหนึ่งก้าวพร้อมปิดประตูลงเบา ๆ
ในขณะที่เขากำลังเดินลงบันได โยฮันยังคงพึมพำกับตัวเอง “ผม…ผม…ผมต้อง…ผมต้อง…”
ราวกับว่าเขาเพิ่งได้รับความสามารถในการพูด และกำลังพึมพำคำศัพท์สุดแสนไร้สาระอย่างไรอย่างนั้น
ทว่าเมื่อเขาได้เยื้องย่างจนถึงชั้นหนึ่ง คำพูดของเขาดันค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติ และคำพูดติดอ่างนั้นกลับกลายเป็นชัดเจนขึ้น
“ผมต้องกำจัด…ทุกสิ่งอย่างที่เป็นภัยต่อนายท่าน…”
“นายท่าน ต่อแต่นี้ไป ข้ารับใช้ของท่าน…จะขอสวามิภักดิ์ต่อท่านครับ”
—
อูริกำลังรออยู่ในตรอกมืด หลังสูบบุหรี่เสียจนหมด เขาก็จัดการโยนก้นบุหรี่ทิ้งลงพื้นและเหยียบมัน ก่อนจะหยิบนาฬิกาพกขึ้นมาดู
หยาดน้ำฝนหยดลงหน้าปัดเปาะแปะ อูริเผยสีหน้าไม่สบอารมณ์พลางใช้นิ้วโป้งเช็ดมันเสีย
นี่ก็ผ่านไปแล้วครึ่งชั่วโมง…
ตรอกนี้อยู่ห่างซอย 23 ไปน้อยกว่าสองกิโลเมตรเท่านั้น และด้วยความว่องไวของโยฮันตอนใช้คาถาเงาซ่อนเร้น เขาควรจะไปถึงที่หมายในไม่ถึงห้านาทีแท้ ๆ
ทั้งที่เป้าหมายการตรวจสอบนั้นจะเรียกว่าดูอย่างละเอียดก็ไม่ได้ นี่ถือว่าช้ากว่าภารกิจครั้งผ่าน ๆ มาของตัวเองมากนัก
“ท่าทางเจ้าของร้านนี่จะไม่ธรรมดาจริง ๆ…” อูริถอนหายใจ การที่เขาเลือกจะระมัดระวังและไม่ไปที่นั่นด้วยตัวเองถือว่าถูกแล้ว
ทว่าจนถึงตอนนี้ เขายังสัมผัสถึงการเปลี่ยนแปลงของอีเธอร์อย่างมหาศาลจากทิศของซอย 23 ไม่ได้เลยสักนิด อย่างน้อยการต่อสู้ก็ยังไม่เกิดขึ้น
เหตุผลที่เป็นไปได้ที่สุดคือโยฮันแทรกตัวเข้าไปได้สำเร็จแต่กำลังพบกับการป้องกันหลายรูปแบบอยู่ จึงยังไม่ได้ข้อมูลใด สถานการณ์แบบนั้นก็ถือว่าไม่แย่เท่าไรนัก แค่เจ้าของร้านหนังสืออาจตกใจกลัวและอูริอาจต้องตามไปดูเอง
ยามนี้ สิ่งที่เขาทำได้มีเพียงรอโยฮันกลับมา ก่อนวางแผนกันอีกครั้ง
อูริมั่นใจในฝีมือการซ่อนตัวและการหลบหนีของโยฮัน เพราะอย่างไรเสีย ลูกผสมระหว่างสัตว์มายาและมนุษย์นั้นถือว่าเป็นตัวตนอันหาได้ยากยิ่ง
ด้วยครึ่งสายเลือดของตะไคร่เงาไหลเวียนอยู่ในตัว การแปลงเป็นเงา เป็นส่วนหนึ่งของความมืด และหลบซ่อนตัวตนนั้นถือว่าง่ายพอกับการหายใจสำหรับโยฮัน
ซ่า…ซ่า…
ชั่วพริบตาเดียว ฝนตกหนักพลันชะล้างก้นบุหรี่ลงไปในท่อระบายน้ำ
อูริเก็บนาฬิกาพกลงกระเป๋าและกำลังจะจุดบุหรี่ขึ้นใหม่ ในตอนนั้นเองที่เขาตัวแข็งทื่อ
บุหรี่เขามอดไปแล้ว แล้วทำไมถึงยังมีเงาอยู่ท่ามกลางตรอกมืดไร้แสงสว่างในคืนฝนตกกันล่ะ
“บ้าเอ๊ย!”
อูริสบถแล้วรีบคีบบุหรี่ที่ยังไม่จุดในมือพร้อมชี้ไปข้างบน “คาถาไฟ – ประกายระเบิด!”
ตูม!
เปลวเพลิงรูปร่างไม่ต่างกับอสนีบาตผุดขึ้นมาจากบุหรี่แสนโชคร้ายซึ่งถูกใช้แทนสื่อมนตรา ทำให้แสงส่องประกายเจิดจ้าไปทั่วตรอกทันที
อย่างไรเสีย แสงและไฟนั้นเป็นวิธีรับมือกับเงาที่ดีที่สุดอยู่แล้ว!
ทว่า อูริเองก็ทราบดีว่าสถานการณ์ตอนนี้ไม่ได้อยู่ข้างตัวเองสักเท่าไรนัก ความชื้นจากสายฝนจะค่อย ๆ ลดเวทไฟทุกรูปแบบ และตัวช่วยของชายหนุ่มมีแค่บุหรี่โง่ ๆ เพียงอันเดียว
นั่นหมายความว่าประกายระเบิดนี้จะช่วยได้แค่ไม่กี่วินาที และไม่ได้อันตรายอะไรขนาดนั้น
ดังนั้น อูริจึงเริ่มถอยหนี ในขณะเดียวกันก็หยิบอัญมณีสีแดงขนาดพอกันกับเหรียญออกมาจากกระเป๋าข้างในเสื้อ ตอนนี้เขาเริ่มมั่นใจแล้วว่าผู้โจมตีคือโยฮันซึ่งหักหลังเขา
แม้จะไม่รู้ว่าทำไมถึงเกิดการทรยศกันเช่นนี้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่มั่นใจจนถึงที่สุด… โยฮันต้องตาย!
“คาถาไฟ – ธรณีแผดเผา!” อูริคำรามด้วยสายตาเย็นยะเยือก
หากแต่เงาบนพื้นนั้นไวกว่านั้นเสียอีก
ในชั่ววินาทีก่อนอูริจะรับรู้ได้ว่ามีอะไรผิดไป เงานั้นก็เปลี่ยนกลับไปเป็นร่างมนุษย์และจัดการโยนลิ่มเหล็กแหลมจำนวนนับไม่ถ้วนแทงทะลุร่างของอูริไปเสียแล้ว
“อ๊ากกก!” ลิ่มทั้งหลายนั้นตรึงอูริติดกับกำแพงด้วยเสียงปังอันดังก้อง ความเจ็บปวดอันมหาศาลเป็นผลให้เขาต้องกรีดร้องออกมา
แค่โดนเสียบไม่ได้ทำให้เขากรีดร้องขนาดนี้ ทว่าเมื่อหมุดเหล่านี้ปักตัวเขาไปแล้วกลับงอกหนามแหลมจำนวนมากขึ้นมา และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาต้องครวญครางอย่างสิ้นหวัง
ในเวลาเดียวกัน เปลวเพลิงพิโรธได้ปะทุไปทั่วตรอกนี้ แปลงซึ่งทุกสิ่งเป็นแผ่นดินอันร้อนระอุ
ร่างกายอันบอบบางของโยฮันถูกเปลวเพลิงฉีกกระชากและเผาจนเป็นตอตะโก ท่ามกลางเสาอัคคีร้อนแรง ร่างของเขาเป็นเพียงเงาดำมืด
การต่อสู้อันแสนสั้นก็ได้มาถึงจุดจบ
อูริจัดการใช้มนตร์คืนรูปเพื่อนำลิ่มเหล็กออกจากตัว แล้วจึงใช้ความร้อนละลายมันจนเป็นเหล็กไหล
ชายหนุ่มเดินโซเซไปข้างหน้าพลางปิดปากแผลไว้ รอยยิ้มกริ่มปรากฏขึ้นบนใบหน้า “นี่คิดว่าฉันจะไม่ลดการ์ดลงเลยหรือไง ฉันน่ะเชี่ยวชาญด้านการทรยศมากกว่านายซะอีก น่าสมเพชจริง ๆ!”
ทุกสิ่งมีชีวิตในรัศมีเพลิงได้ดับดิ้น และเงาดำนั้นกลายเป็นร่างตอตะโกซึ่งยังคงยืนอยู่กลางตรอก เป็นการนำเสนอถึงจุดจบของนักเวทมนตร์ดำผู้โง่เขลาโดยแท้จริง
อูริยกมือขึ้น เตรียมตัวร่ายมนตร์สุดท้ายเพื่อสรุปผลของการต่อสู้ครั้งนี้
เมื่อขี้เถ้าลอยไปทั่วได้ร่วงลงพื้น เส้นโลหิตโชกเลือดจำนวนมหาศาลจัดการแผ่รากสาขาอยู่เต็มกำแพงตรอก และครอบคลุมตรอกนี้แทบจะทันที
“อะไรวะเนี่ย!?”
ตอนที่อูริรู้ตัวว่ามีบางอย่างผิดแผกไป ทั่วตรอกนี้ก็ถูกปิดโดยก้อนเส้นเลือดเต้นตุบตับเสียแล้ว
เขารีบปล่อยมนตร์ออกไป แต่เจ้าสิ่งน่าหวาดกลัวนี่กลับเติบโตแผ่ขยายแล้วเริ่มจะกรูเข้าหาอูริ และมันกำลังจะกลืนกินตัวเขาแล้ว
อูริกวาดสายตามองไปทั่ว ความหวาดกลัวได้เผยออกมาบนสีหน้าเขา “ไม่ใช่โยฮันนี่หว่า! แกเป็นใครวะ!”
ท่ามกลางพื้นที่ซึ่งเต็มไปด้วยเส้นเลือด ก้อนเนื้อ และเนื้อเยื่อที่ต่างก็เต้นตุบ ๆ ราวกับกำลังหายใจ เสียงของโยฮันก็ลอยเข้ามา “นายท่าน… ข้าทาสของท่าน… ได้ทำลายสิ่งที่เป็นภัยต่อท่านแล้ว… ครับ…”
นายท่านเรอะ? อูริชะงักไปกับคำนี้ เขารู้พื้นหลังของโยฮันเป็นอย่างดี อีกทั้งรู้ด้วยว่าโยฮันไม่เคยเป็นผู้ศรัทธาในสิ่งใดมาก่อน
แล้วทำไมจู่ ๆ ถึงมี ‘นายท่าน’ หลังผ่านการตรวจสอบไปแค่ครึ่งชั่วโมงได้ล่ะ
มีเพียงคำตอบเดียวเท่านั้น เจ้าของร้านหนังสือนั่น! นี่เป็นคำเตือนของมัน!
ความคิดสุดท้ายของอูริแล่นเข้ามา ก่อนจะถูกกลืนกินไป
—
ก๊อก ๆ
เฮริสได้ยินเสียงเคาะประตูด้านหลังเขา “เข้ามาสิ เกิดอะไรขึ้น?”
เสียงสั่นเครือของลูกน้องได้พรั่งพรูออกมา “คุณอูริ… เขาตายแล้วครับ”
เฮริสนิ่งอึ้ง “…ได้ยังไงกัน?”
“คุณอูริทำตามคำแนะนำและส่งคนไปตรวจสอบร้านหนังสือซอย 23 มาน่ะครับ แต่คนที่ส่งไปดันกลับมาพร้อมกับพลังอะไรก็ไม่รู้ ทรยศคุณอูริและฆ่าเขาเฉยเลย
“นี่ครับรายงาน รวมไปถึงภาพที่เกิดเหตุและร่องรอยเวทมนตร์เพื่อการประมวลผลเหตุการณ์ แล้วก็… คำสุดท้ายบนพื้นที่คุณอูริทิ้งเอาไว้ให้ด้วยครับ”
“อะไร”
“เขาเขียนว่า…‘หนีไป’ ครับ”