ในความทรงจำของเขา คนที่ย้อมผ้ามีแต่คนที่เป็นครูทั้งนั้น
เธออายุน้อยเกินไป จะทำได้เหรอ？
เขาไม่สามารถเสียเงินค่าผ้ามากมายไป เพื่อให้เธอฝึกได้หรอกนะ！
ดูเหมือนจะมองออกว่าผู้ชายคนนี้คิดอะไร วารุณีเลยปิดคอมพิวเตอร์พลางพูดขึ้น “ประธานนัทธี คุณวางใจเถอะ ในเมื่อฉันกล้าขอห้องย้อมสีผ้า ก็หมายความว่าฉันสามารถทำได้แน่นอน ฉันไม่เอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นหรอกนะ”
เมื่อเป็นแบบนั้น นัทธีก็มองเธอเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มให้เบาๆ “ในเมื่อคุณพูดขนาดนี้แล้ว ฉันจะให้มารุตไปจัดการเอง”
“ขอบคุณประธานนัทธีมากนะ” วารุณีดีใจ ก่อนจะรีบโค้งให้
นัทธีตอบรับเบาๆ “คุณอย่าเพิ่งดีใจไป ถึงฉันจะยอมจัดห้องย้อมสีผ้าให้ แต่ถ้าผ้ามันเสียหาย คุณจะต้องรับผิดชอบนะ”
“ฉันเข้าใจแล้วล่ะ！” วารุณีสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง
ถ้าผ้าเสียหาย ก็ควรรับผิดชอบอยู่แล้ว
แต่เธอเชื่อความสามารถของตัวเอง ว่าจะไม่มีทางให้ผ้าเกิดความเสียหายได้
“คุณเข้าใจก็ดีแล้ว งั้น……” ยังไม่ทันพูดจบ โทรศัพท์ในกระเป๋าของนัทธีก็ดังขึ้นมาทันที
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะไม่พูดอะไร แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
เมื่อเห็น สีหน้าก็ตึงเครียดลง
เมื่อวารุณีเห็นดังนั้น ในใจเลยไม่อยากอยู่ต่อ จากนั้นเลยล่ำลาไป
นัทธีโบกมือ เพื่อบอกให้เธอไปได้
หลังจากที่วารุณีไปแล้ว เขาก็รับสาย
แต่ไม่ทันให้เขาพูด คนปลายสายก็รีบพูดออกมายาวเหยียด “นัทธี เมื่อคืนที่ลุงเสนอน่ะ คุณว่าอย่างไรบ้าง？มันเป็นที่ที่ฮวงจุ้ยดีมากเลยนะ ถ้าพลาดแล้วคงพลาดเลยล่ะ”
ริมฝีปากบางของนัทธีพูดออกมาอย่างเย็นชา “ลุง ฉันเคยบอกแล้ว ว่าฉันไม่เห็นด้วยที่จะย้ายคุณปู่หรอกนะ ฉันเองก็ไม่เชื่อเรื่องฮวงจุ้ยด้วย คุณยอมแพ้เถอะ！”
“เด็กคนนี้ ทำไมสมองถึงดื้อดึงขนาดนั้น คุณไม่เชื่อฮวงจุ้ย แต่คุณลุงเชื่อ บอกไปแล้วว่าเรื่องฮวงจุ้ยน่ะ ขอแค่ย้ายหลุมศพของปู่ พวกเราตระกูลไชยรัตน์ก็จะก้าวหน้าขึ้น” ขงเบ้งพูดด้วยความไม่พอใจ
นัทธีหรี่ตาลงด้วยความเกรงอันตราย “ลุง อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ว่าคุณอยากครอบครองที่ของปู่เอาไว้คนเดียว”
เมื่อได้ยินดังนั้น ขงเบ้งก็ตกใจ จากนั้นก็ทุบกระป๋องแตก และไม่อยากแสดงเสแสร้งอีกแล้ว เลยพึมพำเสียงเย็นชาออกมา “เด็กน้อย ในเมื่อคุณรู้แล้ว งั้นฉันก็พูดตรงนี้เลยแล้วกัน ฉันจะเอาที่ตรงนั้น！”
เมื่อพูดจบ ขงเบ้งก็วางสายไป
เมื่อเห็นหน้าจอที่กลับมาเป็นหน้าแรกแล้ว นัทธีก็มีความเย็นชาออกมารอบๆ กาย
ในตอนนี้เอง มารุตผลักประตูเข้ามา ก่อนจะถือเอกสารเอาไว้ในมือ เหมือนมีเรื่องจะรายงาน แต่เมื่อเห็นท่าทีของนัทธี ก็รีบถาม “ประธาน เป็นอะไรเหรอ？”
“เตรียมรถ ฉันจะไปที่คฤหาสน์เก่า！” นัทธีเก็บโทรศัพท์พลางกำชับ
มารุตตอบรับ ก่อนจะไปทำตาม
เพียงไม่นาน นัทธีก็อยู่ระหว่างทางไปคฤหาสน์หลังเก่าแล้ว
เขามองวิวข้างนอกกระจก ด้วยแววตาที่คลุมเครือ
จู่ๆ คนเก่าคนแก่ก็พูดเรื่องหลุมฝังศพของปู่ขึ้นมา มันต้องมีนิรุตติ์มาเกี่ยวข้องแน่นอน
เพียงแต่ไม่รู้ว่าอยากจะเอาที่ตรงนั้นไปทำอะไรก็เท่านั้นเอง？
กำลังคิด รถก็ถึงแล้ว มารุตหันไปพูดกับนัทธี “ประธาน ถึงแล้ว！”
นัทธีหยุดคิดก่อนจะลงจากรถ แล้วก็เดินเข้าไปในคฤหาสน์หลังเก่าด้วยความเคร่งเครียด
เมื่อเขาแก้ไขปัญหากับขงเบ้งแล้ว ก็ไปไหว้คุณปู่บรรพตจนเสร็จ ก็เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว
มารุตส่งเขากลับไปที่บ้านพักที่ปกติเขาอยู่ เมื่อเข้าไป ก็ได้กลิ่นน้ำหอมหวานเลี่ยน เลยขมวดคิ้วขึ้นมา
“นัทธี” เมื่อเห็นนัทธีกลับมา พิชญาก็ดีใจเป็นอย่างมาก ก่อนจะรีบเข้าไปต้อนรับ “นี่ คุณดื่มเหล้ามาเหรอ？”
นัทธีขยับไปด้านข้าง ก่อนจะหลีกเธอ พลางถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ “คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร？”
“วันนี้มันวันครบรอบของคุณปู่ไม่ใช่เหรอ ฉันเป็นห่วงว่าคุณเสียใจ ดังนั้นเลยมาหาคุณหน่อย” พิชญาอธิบาย พลางทำตัวเหมือนเจ้าบ้าน ก่อนจะไปหยิบกระเป๋าเอกสารของเขามา
นัทธียังคงผลักเธอออก พลางตะโกนด้วยใบหน้าเย็นชา “ป้าส้ม！”
ป้าส้มที่กำลังวุ่นอยู่ในห้องครัวก็รีบออกมา “คุณผู้ชาย คุณกลับมาแล้วเหรอ？”
“ใครปล่อยให้เธอเข้ามา？” นัทธีชี้ไปทางพิชญา ด้วยน้ำเสียงไม่ดีเท่าไหร่ “ฉันเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าตอนที่ฉันไม่อยู่ ห้ามใครเข้ามาเด็ดขาด？”
ป้าส้มมองพิชญา “คุณผู้ชาย ฉันเห็นว่าคุณพิชญาเป็นคู่หมั้นของคุณ จะช้าหรือเร็วพวกคุณก็ต้องแต่งงานกันอยู่ดี ดังนั้น……”
“โบนัสเดือนนี้หักออกให้หมด！” นัทธีไม่อยากฟังเธอพูดอะไรแล้ว เลยลงโทษทันที
ป้าส้มยิ้มอย่างขมขื่น “ค่ะ”
“นัทธี คุณหมายความว่าอย่างไร？” พิชญามองนัทธีด้วยความไม่พอใจ
เพราะป้าส้มเอาเธอเข้ามา เขาจะลงโทษป้าส้ม มันหมายความว่าเขาไม่อยากต้อนรับเธองั้นเหรอ
นัทธีไม่อยากตอบคำถามเธอ เลยนวดหว่างคิ้วด้วยความเหนื่อยอ่อน ก่อนจะส่งแขก “คุณไปได้แล้ว！”
“ไม่ได้ ฉันไม่ไป” พิชญาก้าวขาขวา มาขวางนัทธีเอาไว้ “ฉันมาที่นี่ นอกจากมาหาคุณแล้ว ยังมีเรื่องของพ่อฉันอีก พ่อฉันอยากให้ฉันถามคุณ ว่าพวกเราหมั้นมาหลายปีแล้ว แล้วจะแต่งงานตอนไหน？”
หือ？
นัทธีนัยน์ตาหดลง พลางมองเธอเล็กน้อย จากนั้นก็ตอบเบาๆ “ช่วงนี้ฉันยังไม่คิดจะแต่งงานสักเท่าไหร่”
“ทำไม？” พิชญาที่ยังหน้าแดงอยู่ เปลี่ยนเป็นหน้าซีดขาวทันที
เธอไม่เข้าใจ ว่าทำไมหมั้นง่ายขนาดนั้น แต่ทำไมแต่งงานได้ยากขนาดนี้！
เหลืออีกเพียงก้าวเดียวเท่านั้น เธอก็จะได้เป็นคุณนายของตระกูลไชยรัตน์แล้ว แต่เขาไม่ยอมสักที！
เมื่อคิดแบบนี้ พิชญาก็กำหมัดแน่นด้วยความไม่พอใจ “นัทธี ฉันรอมาห้าปีแล้ว คุณจะให้ฉันรอไปถึงเมื่อไหร่？”
“ถ้าคุณไม่อยากรอ ก็ไม่ต้องรอ！” นัทธีดึงเนกไท ก่อนจะเดินผ่านเธอเพื่อขึ้นไปข้างบน
พิชญาขบริมฝีปากพลางมองเขา ในตามีแต่ความไม่อยากจะเชื่อ
เขาหมายความว่าอย่างไร？จะให้เธอยกเลิกหมั้นด้วยตัวเองงั้นเหรอ？
เป็นไปไม่ได้ ให้ตายเธอก็ไม่มีทางยกเลิก！
พิชญาผลุบตาลง ก่อนจะเดินออกจากบ้านพักไปอย่างไม่พอใจ
ข้างบน นัทธีเปิดห้องของตัวเองออก ก็ได้กลิ่นน้ำหอมหวานเลี่ยนอีกครั้ง
สีหน้าเขาตึงเครียดขึ้น “ป้าส้ม คุณให้เธอเข้ามาในห้องของฉันอีกเหรอ？”
ป้าส้มยืนอยู่ตรงตีนบันไดของชั้นหนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามอง “เปล่านะ คุณพิชญาบอกอยากไปดูสักหน่อย ฉันเลยให้เธอเดินตามสบาย ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าเธอเข้าไปในห้องของคุณผู้ชาย”
เมื่อเป็นแบบนั้น นัทธีเลยกุมขมับ พลางปิดประตูด้วยใบหน้าเคร่งเครียด แล้วเดินลงมา ก่อนจะตรงไปที่ทางเข้าหน้าประตู
“คุณผู้ชายจะไปไหน？” ป้าส้มถามตามหลังเขา
นัทธีเปลี่ยนรองเท้า พลางพูดเสียงเย็นชา “พรุ่งนี้ให้คนมาทำความสะอาดบ้านหน่อยนะ ทำความสะอาดเสร็จเมื่อไหร่ ฉันค่อยกลับมาเมื่อนั้น”
เมื่อพูดจบ เขาก็เปิดประตูเดินออกไป เพียงไม่นานก็ออกไปจากบ้านนี้
ในตอนนั้น ณ คอนโดอุดมสุข
วารุณีเพิ่งกล่อมเด็กทั้งสองคนหลับไป เลยเดินออกจากห้องเด็กพลางนวดคอที่ปวด จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงจากบันไดทางด้านนอก ดังเข้ามาในห้องของเธอ
“เกิดอะไรขึ้นนะ？” วารุณีตกใจ คิดว่าเกิดอะไรขึ้น เลยรีบวิ่งไปเปิดประตู จากนั้นก็เห็นผู้ชายสูงใหญ่คนหนึ่งล้มลงกับพื้น
มันชัดเจนมาก ว่าเสียงดังเมื่อครู่ มันเกิดขึ้นเพราะผู้ชายคนนี้ล้มลง
“เห้ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？” วารุณีเดินเข้าไป ก่อนจะเอาเท้าไปจิ้มๆ ผู้ชายที่อยู่ตรงพื้น
ผู้ชายไม่มีท่าทีจะขยับเลย
วารุณีเลยนั่งยองลง ตอนที่กำลังจะดูผู้ชายคนนั้น ก็ได้กลิ่นเหล้าหึ่ง
เธอขมวดคิ้วแน่นด้วยความรังเกียจ จากนั้นก็ยื่นมือออกมาพลิกผู้ชายคนนั้น แล้วก็มีใบหน้าที่คุ้นเคยปรากฏในดวงตาของเธอ
วารุณีเบิกตาโพลงด้วยความไม่อยากจะเชื่อ เป็นเขาไปได้อย่างไร？
ไม่ทันได้คิดอะไรมาก วารุณีก็เขย่าผู้ชายคนนี้เล็กน้อย “ประธานนัทธีเหรอ？ประธานนัทธีงั้นเหรอ？”