67 ลิตตี้ เปลี่ยนความประทับใจ
แกรนด์ดยุค เรดเนอร์ เขาได้อยู่ในการแข่งขัน กับราชาคนปัจจุบันเพื่อบัลลังก์ และมีผู้เห็นอกเห็นใจมากมาย แม้ว่าเขาจะเสียบัลลังก์ไป เขาได้ถูกมอบคณะอัศวิน และตำแหน่งในการเป็นรัฐมนตรี กิจการกองทัพ โดยพี่ชายของเขา ราชา
ด้วยความกล้าหาญและพลังงานที่มีโดยธรรมชาติ เขาได้ทำการขยายกองทัพไปอย่างรวดเร็ว และพัฒนาความสามารถในการป้องกันประเทศอย่างมากมายอย่างเห็นได้ชัดเจน ตอนนี้มันยุติธรรมที่จะพูดว่า การควบคุมกองทัพ รวมไปถึงเหล่าอัศวินทั้งหลาย อยู่ในความไว้วางใจของเขาแต่เพียงผู้เดียว
“พอแล้ว พาเจ้าของไป” (เรดเนอร์)
“ฮ่า!” (เจ้าของ)
เจ้าของถูกนำออกไปจากร้านอาหารด้วยกำลัง โดยผู้คุ้มกันใส่เกราะ
ลิตตี้ไม่เคลื่อนไหว ต้องขอบคุณชาร์ล เขาจับแขนของลิตตี้ และระงับเธอไว้อย่างเงียบงัน
มันไม่ใช่แค่เพียงเพราะ เรดเนอร์นั้นเป็นราชวงศ์ มันก็เป็นเพราะ เขานั้นเป็นนายพลผู้ชนะเสมอมาด้วย และมันไม่มีอะไรที่พูดเกินเลยความเป็นจริง เกี่ยวกับความหมายของชื่อเรียกนั้น
“งั้นตอนนี้ ลิตตี้ ใช่มั้ย? แรงค์อะไร?” (เรดเนอร์)
“แรงค์ 3” (ลิตตี้)
“โฮ่ว ที่อายุเท่าเธอ… ทำไมเธอตัดสินใจที่จะมาเป็นนักผจญภัย? ถ้าเธอมีความสามารถ เธอน่าจะมีทางเลือกอื่น” (เรดเนอร์)
“เพราะหนูรักการผจญภัย ไม่ว่ามันจะยากแค่ไหน หนูอยากจะเห็นโลกด้วยตาตัวเอง และรู้สึกมันด้วยร่างกายของหนู” (ลิตตี้)
“เข้าใจ แล้วถ้าแบบนี้ล่ะ?” (เรดเนอร์)
การโจมตี ถูกส่งมาที่ท้องของลิตตี้ ทันทีหลังจากนั้น เธอเกือบจะสลบ จากความเจ็มปวดที่เข้มข้น และเซ ลงไปที่เข่าของเธอ
เธอไม่สามารถจะหายใจทัน และสมองของเธอ คะยั้นคะยอให้เธอสลบไป แต่ลิตตี้ทน เธอตั้งมั่นอยู่กับที่ และมองขึ้นไปหาชาย ที่โจมตีเธอ
เธอกัดฟัน และ แสดงเจตนาที่จะสู้
“ฟฟฟฟฟู่… ฟฟฟฟู่…!” (ลิตตี้)
“เมียนนน!” (เมียน)
“…ยอดเยี่ยม มันเป็นซักพักแล้วนะที่ชั้นเอาจริง รู้มั้ย” (เรดเนอร์)
“อ้า น้อง…!”
อัศวิน นักผจญภัย กองทัพส่วนตัวของขุนนาง ทั้งหมด รับรู้ความสามารถของเรดเนอร์ เมื่อครั้งที่เขานำกองทัพของอาณาจักรด้วยธงสีแดง และขยี้เจตนาอยากต่อสู้ของเหล่ากบฏบนแนวหน้า
คนเหล่านั้นที่เผชิญหน้าเขา สาปแช่งความโง่เง่าของตัวเอง ในการไปกบฏ ระหว่างบางคนบ้าไปครึ่งจิต และดับสิ้นไป ความกล้าหาญดุจสัตว์ป่าของเขา ซึ่งเขาฆ่าทุกผู้ทุกคน โดยไม่แม้แต่จะให้คนเดียวยอมพ้ ทิ้งแม้แต่มิตรของเขาเองให้อยู่ในความประทับใจ
ความสงสัยของเรดเนอร์ถูกกระตุ้นขึ้นมา โดยจุดยืนที่ไม่ยอมพ่ายแพ้ของลิตตี้ เมื่อเผชิญหน้ากับชาย ที่รับประกันว่าจะชนะทุกครังที่เขาต่อสู้
“เข้าใจแล้ว นี่มันไม่ปรกตินะ ชาร์ล คนนี้เป็นคนโปรดของนายเหรอ?” (เรดเนอร์)
“ครับเธอเป็นลูกน้องที่น่ารัก ปล่อยเธอได้มั้ย โอเคนะ” (ชาร์ล)
“ได้ บ๋อย พาชั้นไปที่ครัวหน่อยได้มั้ย?” (เรดเนอร์)
“คะ ครับ…” (เด็กเสิร์ฟ)
เสียงของเด็กเสิร์ฟขึ้นมาเล็กน้อย และเมื่อเรดเนอร์รุกรานครัว โดยไม่ได้ถูกนำทางไป เชฟไร้คำพูด พวกเขาคำนับ และทำเต็มที่ เพื่อที่จะแสดงความเคารพ ในการกระทำของพวกเขา
ลิตตี้เดิน ระหว่างที่จับท้อง เจนนิเฟอร์ช่วยจับเธอ แครอนร่ายเวทมนตร์รักษา และคูฟา คงอยู่อย่างไม่ขยับที่เก้าอี้ของเธอ ยุงที่อยู่นอกกสายตา
“ฉัน เจ้าเห็นหรือไม่ คิดเกี่ยวกับประเทศของเรา มากกว่าผู้ใดอื่น ฉันหมายถึง มันสมบูรณ์แบบอย่างเป็นธรรมชาติ ที่ฉัน อยากจะปกป้อง ประเทศของฉัน มิใช่หรือ? ยกตัวอย่าง…” (เรดเนอร์)
เขาเปิดห้องเก็บของ และหยิบวัตถุดิบมาทีละชิ้น เขาดมมัน และจากนั้นไปชิ้นต่อไป ไม่มีใคร พยายามที่จะตั้งคำถามเขา แม้ว่าพวกเขาจะไม่เข้าใจ ว่าเขาทำอะไร
“นี่เป็นอาหารในประเทศ นี่ในประเทศ นี่คือ ในประเทศ ในประเทศ ในประเทศ ในประเทศ…นำเข้า! ในประเทศ! ในประเทศ! นำเข้า! ในประเทศ! นำเข้า! ในประเทศ! ในประเทศ! นำเข้า! นำเข้า!”
เขาพูดออกมาอย่างดัง พูดเรื่องของในประเทศและของนำเขาที่ต่างๆกัน และระหว่างที่เขาตะโกน ขณะที่เขาขยี้อาหารนำเข้าลงบนพื้น
ตอนนี้ เชฟ พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับความตาย พวกเขาไปยืนอัดกัน และภาวนา ที่จะออกไปจากความเละเทะนี้ พวกเขาทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากจะดูพฤติกรรมที่แปลกประหลาด ระหว่างที่ฟันสั่นกระทบกัน
“อะไรวะ! ทำไมมันมีวัตถุดิบนำเข้าอยู่ที่นี่เยอะล่ะ? ไอ้ร้านอาหารนี้ มันไม่รู้สึกถึงความสำคัญของวัตถุดิบที่เติบโตตามบ้านเหรอไงกัน การทำอย่างนั้น ที่มันจะเป็นการเลี้ยงดูประเทศตัวเอง? แกมีแผนอะไรที่จะทำกับพวกวัตถุดิบเน่าๆพวกนี้?” (เรดเนอร์)
“ได้โปรดเถอะครับ เราผิดไปแล้ว… เราขอการให้อภัยของท่านนะครับ!” (เด็กเสิร์ฟ)
มันเป็นเด็กเสิร์ฟที่ทำการเคลื่อนไหวแรก และลงไปที่เข่าของเขา เขากระแทกหน้าผากเข้ากับพื้น ในท่าทางที่ดูได้เป็นอย่างเดียวว่า ร้องอ้อนวอนขอชีวิต
มันไม่ได้เป็นแม้แต่การแสดงเกินจริงเลย เพราะเรดเนอร์นั้นโกรธมาก เขากระทืบหัวของเด็กเสิร์ฟได้
“มันทั้งหมด… มันเป็นความผิดของผม! ผมขออ้อนวอนขอการให้อภัย” (เด็กเสิร์ฟ)
“…พนักงานเสิร์ฟ มันโอเค ยืนขึ้นเถิด” (เรดเนอร์)
ตามสั่ง เด็กเสิร์ฟยืนขึ้น และหันไปเหยียบอาหารนำเข้าทุกชิ้น กระแทกมันเข้าใส่กำแพง ทีละอย่างตามๆกัน อาหารถูกลดค่าลงไปเหลือเป็นเพียงขยะที่ไร้ค่า เรดเนอ์นำข้อมือของเด็กเสิร์ฟไป และส่ายหัวของเขา จากข้างหนึ่งไปยังอีกข้างหนึ่ง
“การยังไม่เติบใหญ่ นั้นมิใช่ความอับอาย สิ่งที่สำคัญ คือรับรู้มัน และพัฒนา เจ้าเป็นพลเมืองที่สำคัญ ของประเทศของเรา ถ้ามีบางบุคคล ทุกข์ทรมาน มันเป็นหน้าที่ของฉัน ที่จะมอบเอิ้อมมือแห่งควาช่วยเหลือ” (เรดเนอร์)
“ขะ ขอบคุณครับ…!” (เด็กเสิร์ฟ)
ธงแดงและลิตตี้ ไม่ใช่แค่เพียงคนเดียว ที่เอ่ยความคิดเห็นอะไรออกมาไม่ได้ ระหว่างเหตุที่เกิดขึ้น เชฟถูกท่วมท้น หล่นไปที่ก้น และอควาเรียอยู่ในท่ายืนที่โกรธ
เรดเนอร์ถูหลังเด็กเสิร์ฟ และปลอบโยนเขา เขาหันไป เผชิญหน้ากับลิตตี้ ที่เป็นประเด็นหลักของการสนทนา
“สินค้าต่างชาตินั้น จะทำใส้สินค้าในบ้านเมืองถูกกวาดล้างสิ้นซากไป และถ้าสิ่งนั้นเกิดขึ้น อะไรจะเกิดขึ้น สิ่งใด จะเกิดขึ้นกับผู้ผลิต พวกเขา จะจบที่การมาอยู่ที่ถนน และหิวโหย เสียชีวิตไป…” (เรดเนอร์)
“แต่พี่พนักงานเสิร์ฟบอกชัดเจนแล้วว่า มันเพราะภัยพิบัติ และมันขาดพืชพันธุ์ ถ้าเป็นอย่างนั้น ประเทศอื่นจะมาช่วยเรา” (ลิตตี้)
เรดเนอร์กระแทกหมัดของเขาลงบนโต๊ะ และพูด “นั่นมันเรียกว่าเป็นคนไร้เดียงสา!”
แม้ว่าลิตตี้ยังไม่เชืื่อ เธอรู้สึกว่าถ้าพูดประเด็นนี้ไปมากขึ้น จะดึงธงแดงและพนักงานร้านมาเกี่ยวข้อง ดังนั้นเธอตัดสินใจที่จะเงียบสำหรับตอนนี้
ความเย่อหยิ่งของเรดเนอร์นั้นชัดเจน และไม่มีใครมีความสุข เกี่ยวกับมันเลย
เมื่อเห็นว่าสิ่งต่างๆมันร้อนระอุขนาดไหน ทันใดนั้น เด็กเสิร์ฟพูดขึ้นมาว่า “ร้านอาหารนี้จะปิด จนกว่าเจ้าของใหม่จะมา ผมจะขอให้ลูกค้าทุกท่านที่ทานอยู่ ออกไปด้วย”
“พี่พนักงานเสิร์ฟซัง! พี่มั่นใจเหรอ! มั่นใจเกี่ยวกับเรื่องนี้เหรอ?” (ลิตตี้)
“หุบปาก!” (เรดเนอร์)
อีกครั้ง หมัดของเรดเนอร์มีเป้าหมายอยู่ที่ลิตตี้ แต่ครั้งนี้ ลิตตี้หลบมัน เรดเนอร์ ที่มีเจตนาต่อยเธอ หยุด และปรับท่ายืนให้ตรง
“ฉลาดนี่ มันเป็นซักพักแล้ว ตั้งแต่ที่ชั้นรู้สึกอยากจะหยิบอาวุธ” (เรดเนอร์)
“เรดเนอร์ซามะ! ได้โปรดใจเย็น และยกโทษให้เราทั้งหมด จากความโง่เขลาของเรา!”
“อย่างที่ชั้นพูดมาก่อน เราจะส่งตัวแทน จนถึงตอนนี้ ร้านอาหารจะปิด”
“ครับ ท่าน!”
ลิตตี้ไม่ดีใจ แต่เธอไม่มีทางเลือก นอกจากจะเงียบ เพื่อที่จะไม่ให้สร้างปัญหากับชาร์ล เด็กเสิร์ฟ และคนอื่นๆ
ถ้าลิตตี้ได้ไปโจมตีเรดเนอร์ คนคุ้มกันใส่เกราะ น่าจะเป็นคนที่รับการต่อสู้ต่อ และลิตตี้ก็รู้สึกด้วยว่าความสามารถของคนคุ้มกันไม่ใช่ครึ่งๆกลางๆ
หลังจากเรดและคนอื่นๆ ออกจากร้านไป ชาร์ลถอนหายใจอย่างหนัก และนั่งลงบนพื้น
“ฮ๊าาาา!!! โอ้ บัดซบจริง!!! ชั้นคิดว่าชั้นจะตายแล้ว…” (ชาร์ล)
“ชาร์ลซัง ทุกคน หนูขอโทษ…”
“น้อง น้องไปได้ความกล้ามาจากไหน…? มันเพราะน้อง ไม่รู้เหรอไง ว่าต้องกลัวอะไร?” (ชาร์ล)
“คนคุ้มกันนั่นก็เก่งเท่ากับนักผจญภัยแรงค์ 2 ด้วยนะ!” (เจนนิเฟอร์)
เจนนิเฟอร์พยายามจะบอกว่า ถ้าพวกเขาเข้าไปในการต่อสู้ พวกเขาจะไม่ออกมาโดยไร้รอยขีดข่วน แต่มันไม่ใช่ความสามารถของพวกเขาที่ธงแดงกลัว
พวกเขากลัวที่จะสร้างศัตรูกับสมาชิกตระกูลราชวงศ์ ผู้ที่เรียกว่าเรดเนอร์ แม้ว่าสมาคมนักผจญภัยจะมีการมีตัวตนอยู่ที่เข้มแข็ง ในเมืองหลวงแห่งราชวงศ์ ศักดิ์ศรีของเรดเนอร์ ยังเหนือการเอื้อมมิอของสมาชิกสมาคม
เด็กเสิร์ฟที่เหนื่อยบอกธงแดง “อืม… เราจะกำลังจะปิด ดังนั้น… ผมจะคืนบิล”
ไม่มีอะไรที่พวกเขาจะทำได้
ลิตตี้รำคาญที่ไม่สามารถจะกินอาหารเต็มคอส คูฟา ในทางกลับกัน ประหม่ามาก จนตั้งแต่เธอได้เริ่มนั่ง เธอแข็งไป
อควาเรียห่อเธอขึ้นมา และนำเธอออกไป เพื่อช่วยสรุปสถานการณ์
***
ที่สมาคมนักผจญภัย ลิตตี้ขอโทษธงแดงอีกครั้ง ขณะที่ลิตตี้เริ่มจะใจเย็นลง เธอรู้ ว่าเธอสร้างปัญหาไปมากแค่ไหน
ในเวลาเดียวกัน เธอก็เผชิญหน้ากับการที่เธอทำอะไรไมได้เลย: เธอได้อยู่กับอิกดราเซีย และได้รับประสบการณ์ว่าพวกเขาสามารถจะทำอะไรได้ และเธอคาดว่าเรดเนอร์ อาจจะสามารถเข้าไปใกล้กับความสามารถของพวกเขา
“มันไม่ได้จบไม่ดี ดังน้น อย่างกังวลเกี่ยวกับมันมาก น้องดูไม่พอใจกับตัวเอง มากกว่าอะไรทั้งหมดมากกว่าอีก”
“ค่ะ… หนูจะพัฒนาเยอะๆเลย”
“อย่าบอกน่าว่าน้องรู้สึกว่าทำอะไรไม่ถูก เมื่อถูกต่อยโดยเรดเนอร์?”
“หนูมีแผนจะเข้าบริเวณที่ไม่ถูกสำรวจซักวันนึง ปีศาจที่นั่น ต้องแข็งแกร่งกว่าชายคนนั้นมาก ถ้า…ถ้ามันเป็นอย่างนั้น ได้ยังไงที่หนูจะ…”
ชาร์ลกำลังจะพูด “{อย่าไปคิดเกี่ยวกับมันมาเกินไปเถอะตอนนี้}” แต่รู้สึกถึงความรู้สึกเหมือนอะไรสะกิด มันเป็นบางอย่าง ที่ใกล้กับเจตนาฆ่า ที่แพร่ออกมาจากลิตตี้
“หนู จะเก่งขึ้น ใช่มั้ย?”
“โอ้ น้องจะเก่งแน่นอน… อย่าไปคิดมากน่า โอเคมั้ย?”
ลิตตี้หันไป และมุ่งหน้าไปที่กระดานคำร้อง ที่คำร้องถูกแสดงไว้ หลังของเธอ ดูใหญ่สำหรับชาร์ล
ช่วงเวลาหนึ่ง ความกลัว มันสูงที่สุด และเขาเกือบจะกรีดร้องออกมา
“ฮ่าาาา…ฮ่าาาา… โอ ใจเย็น ชั้น…”
“ชาร์ล มีอะไร?”
“ไม่ ไม่มีอะไร…”
ภาพหลอนบางอย่างน่า ชาร์ลช่วยไม่ได้ แต่รู้สึกได้ว่านี่เป็นภาพของอนาคตขอลิตตี้ ถ้านี่มันสะท้อนออกมาเป็นความต่างในความสามารถ-
“เฮ้ คูฟา น้องไม่ได้แม้แต่กินซุปเลย ใช่มั้ย?”
“เพราะ ร้านอาหาร… มากเกินไป… ที่คูฟา…”
เด็กกำพร้า คูฟา อยู่ภายใต้แรงกดดันของร้านอาหารเอง แม้ว่าจะก่อนเรดเนอร์ได้มาถึง ความคิดของชาร์ลถูกขัดโดยการพูดที่น่าสนุก
มันค่อนข้างที่จะโล่งใจ เมื่อเขาคิดว่าบางที มันเป็นประสบการณ์ที่ดีสำหรับน้องเค้า
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook