ตอนที่122
ผมไม่ต้องเสียมานาเลยใส่พลังทั้งหมดลงไปในการโจมตีแต่ละครั้ง ทักษะศิลปะการต่อสู้ขั้นสูงได้เสียสละมานานั้นเพื่อให้ได้มาซึ่งการจัดการจบคอของม้าลายก็ลอยขึ้นไปในอากาศ
(คุณได้รับ 320,190 ค่าประสบการณ์!)
(คุณได้รับ 1 เหรียญทองและ 5 เหรียญเงิน)
(คุณได้รับชิ้นส่วนของวิญญาณที่ร่วงหล่นแล้ว)
ผมเปิดใช้งานการตรวจจับของผมจนสุด อ่านการกระทําของพวกเขาและสังหารพวกเขา เก็บชิ้นส่วนไว้ในคลังเพื่อรับประทานในภายหลัง หลบเลี่ยงการโจมตีของพวกเขา ผมต้องอยู่ทุกที่เปลวไฟสีเลือดพุ่งออกมาจากเงาโลหิตตัดขาของมอนสเตอร์ที่ดูเหมือนจระเข้ ในเวลาเดียวกัน แส้กุหลาบดํายื่นออกมาจากใบมีดเพื่อพันรอบคอของมัน
บดขยี้!
มอนสเตอร์กระแทกเข้าใส่ผม เขี้ยวโลหิตเกาะคอของมันจากการตอบโต้ของผมในทันที เขี้ยวดูดเลือดของมันด้วยความกระหาย
“คุณโกรธตัวเองที่อยู่ในสถานการณ์นี้ คุณรู้ว่าคุณทําได้ดีกว่านี้ แต่คุณบ้าเพราะคุณไม่ได้เป็น” ผมต้องนึกถึงสิ่งที่ผมเห็นบนชั้นสองของหอคอยจินม่า ที่นั่นผมต้องประหยัดมานาของผม ที่นี่ผมสามารถดื่มดํากับความพอใจเพื่อจัดหามานาและความแข็งแกร่งของผม ผมต้องเคลื่อนที่ให้เร็วขึ้นในการโจมตีแต่ละครั้ง
“มีบางอย่างที่ยิ่งใหญ่กําลังจะมา! ซีเซียหนีไป!” ผมเพิกเฉยต่อคําเตือนของเธอ โดยเน้นไปที่การตัดหัวศัตรูที่อยู่ข้างหน้าผมและกัดที่คอของมัน ผมต้องก้าวไปอย่างรวดเร็วด้วยการล่าเพื่อกําจัดความหิวให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทําได้ จู่ๆ ผมก็รู้สึกไม่ดี เนื้อตัวของมอนสเตอร์ตรงหน้าผมกลวงออก ผมไม่มีเวลาตัดสินใจสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่คลื่นพลังงานและมานาจะเข้ามาเติมเต็มผม ‘ผม…ทําอย่างนั้นกับการล่าหรือเปล่า’
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมใช้การล่าในลักษณะนี้ แต่อาจเป็นไปได้เพราะระดับของมันเพิ่มขึ้น? แน่นอนผมหวังอย่างนั้นมากกว่าที่ผมจะดําเนินการต่อไปด้วยวิธีที่ไร้ประสิทธิภาพที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้จนถึงจุดนี้ ไม่มีประเด็นที่จะเอาชนะตัวเองด้วยวิธีใด ผมแค่ต้องกินเหยื่อทั้งหมดที่นี่
ด้วยความหิว ผมจึงฉีกร่างของมอนสเตอร์ ควันดําเล็ดลอดเข้ามารอบตัว ผมเคี้ยวและย่อยร่างกายของพวกมัน มันเติมพลังให้ผมมากเกินพอ ร่างกายของพวกเขาถูกเปลี่ยนเป็นพลังงานเพื่อให้ผมใช้ส่งตรงเข้าสู่ร่างกายของผม รอยยิ้มผุดขึ้นที่ริมฝีปากของผม เมื่อนึกถึงรสชาติที่คล้ายกับลูกแกะตัวนั้นที่เคยกินมาก่อน ผมเคลื่อนไหวช้าๆ รู้สึกเหมือนมีเวลาอยู่กับโลกตลอดเวลา ไปยังมอนสเตอร์ที่กําลังหลอมรวมกัน
มันใช้เวลาน้อยกว่าสิบห้าวินาทีที่มอนสเตอร์ยักษ์ก่อนที่ผมจะถูกควันกินจนหมด พลังทั้งหมดของพวกเขาไหลเข้ามาหาผม พลังของพวกเขาเสียหายสามารถโจมตีวิญญาณได้ พลังที่นําไปสู่การทําลายล้าง
(ค่าความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้น 6.6 เท่า)
(เวทมนตร์เพิ่มขึ้น 3 เท่า)
(คุณได้เรียนรู้ทักษะพิเศษกรงเล็บปีศาจ)
(กรงเล็บปีศาจเริ่มต้น LV1)
(คุณสามารถใช้มานาเพื่อแสดงส่วนหนึ่งของวิญญาณของคุณเพื่อโจมตีวิญญาณของผู้อื่น)
‘อื้ม…ผมเข้าใจแล้ว’ มันทําให้ผมรู้สึกได้ถึงตอนนี้ ผมต้องมาที่นี่ แต่เหตุผลที่แตกต่างจากที่เรนคิดไว้ ที่นี่มีหลายอย่างที่ผมสามารถกินได้มีหลายอย่างที่จะกินและทําให้ผมแข็งแกร่งขึ้น สาเหตุที่อยู่เบื้องหลังสถานที่แห่งนี้หรือมอนสเตอร์เหล่านี้สามารถหาได้ในภายหลัง ผมเคลียร์ใจรู้สึกเบาเมื่อก้าวไปข้างหน้า ผมไปข้างหน้าและกินมอนสเตอร์ที่เก็บไว้ในช่องเก็บของ แสดงกรงเล็บของปีศาจซึ่งได้เพิ่มขึ้นเป็นระดับสามแล้ว
มิเรนะนั่งอยู่ที่นั่นด้วยท่าทางว่างเปล่าขณะที่มอนสเตอร์ที่หลอมรวมเต็มที่เริ่มปรากฏขึ้นข้างหลังเธอ
‘เหยื่อของฉัน’
ผมเทเลพอร์ตอย่างต่อเนื่องและรวดเร็วด้วยทักษะแพร่หลาย โดยเคลื่อนจากพื้นดินขึ้นสู่อากาศ จากหางของมอนสเตอร์ไปยังหัวของพวกมัน ทักษะของผมสร้างความสับสนให้กับมอนสเตอร์ทุกครั้งที่ผมเทเลพอร์ต ในขณะที่ผมรักษาพื้นที่ตรวจจับของผมเพิ่มขึ้นเพื่อมุ่งเน้นไปที่พื้นที่ โดยรอบรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิด แต่ก็ต้องรักษาทักษะเหล่านี้ไว้ทั้งหมด
[กร๊ากกก!]
ความรู้สึกของผมจดจ่ออยู่กับสิ่งที่สร้างขึ้นโดยการหลอมรวมของมอนสเตอร์สองตัว ส่วนที่เหลือกําลังคลั่ง ผมมั่นใจได้ถึงความพินาศของผม พวกมันแข็งแกร่งกว่าแต่การต่อสู้ที่เกิดขึ้นในสนามรบของมือใหม่ไม่ได้เป็นเพียงการปะทะกันของรูปแบบทางกายภาพ มอนสเตอร์เหล่านี้ไม่เพียงแค่โจมตีทางกายภาพเท่านั้นท้ายที่สุดแล้ว วิญญาณของพวกเขาก็จะปะทะกันอย่างรุนแรง กับตัวผมเองขณะที่พวกเขาโจมตี “ถ้าผมสามารถทําให้จิตวิญญาณของพวกเขาพังทลายได้แม้แต่ ชิ้นเดียวก็เพียงพอแล้ว” ผมต้องมอบมันให้กับพวกเขา ความดื้อรั้นที่แท้จริงของพวกเขาในการยึดติดกับชีวิตจนถึงจุดที่พวกเขาจําไม่ได้ว่าเคยเป็นมนุษย์อีกต่อไป
ผมขยายระยะการตรวจจับเพิ่มเติม ร่างกายและจิตวิญญาณของผมเองก็ไม่มีข้อยกเว้น ผมมีเวลาวิเคราะห์กรงเล็บปีศาจที่ยื่นออกมาจากไหล่ซ้ายของผมขณะต่อสู้ เริ่มเข้าใจพลังของมัน ผมรู้แค่วิธีป้องกันระหว่างการต่อสู้กับแอล แต่ตอนนี้ผมกําลังเรียนรู้วิธีโจมตี มันทําให้ผมรู้ว่าการป้องกันของผมขาดไปมากแค่ไหน ตอนนี้ราวกับว่าผมมีร่างกายอื่นที่สามารถเคลื่อนไหวได้ตามต้องการ ร่างกายที่ผมทิ้งไว้โดยไม่มีการป้องกัน ตอนนี้ผมต้องการเรียนรู้วิธีจัดการกับมัน