อันรันเห็นว่าเวลานี้ยังเร็วอยู่ เลยกลับไปที่บ้านของเธอและฮัวเทียนหลัน
ผ่านตลาดอาหารสดบนถนน อันรันลังเลอยู่พักหนึ่ง หยุดรถและเข้าไปซื้อนกพิราบคู่หนึ่ง
ทันทีที่ฉันหยุดรถ ฉันเห็นว่าป้า Ding กำลังดูแลดอกไม้อยู่ที่สวน
เมื่อเห็นการกลับมาของอันรัน ป้า Ding ก็แปลกใจเล็กน้อย : “คุณผู้หญิง ทำไมวันนี้กลับมาเร็วจัง? ”
“ฉันเหมือน นานแล้วที่ฉันกลับมา……ป้า Ding ตอนนี้อากาศร้อนแล้ว ป้าควรเข้าบ้านเพื่อพักผ่อนเถอะ อย่าตากแดดเลย” อันรันพูดอย่างห่วงใย
ป้า Ding หัวเราะและพูดว่า : “ก็ใช่ ความสัมพันธ์ระหว่างคุณนายน้อยกับนายชายน้อยเป็นไปด้วยดี ควรไปบ้านสามีบ่อยๆก็ดี”
แต่สำหรับที่อันรันเข้าบ้านพักผ่อน เธอไม่สนใจโดยตรง
ป้า Ding สามารถอยู่ในตระกูลฮัวมาได้หลายปี เพราะเธอสามารถแยกแยะตัวตนของเธอได้เสมอ
ตัวอย่างเช่น เธอสามารถตำหนิถูกผิดต่อครอบครัวฮัวได้ นี่คือความกังวลของเธอต่อครอบครัวฮัว
แต่ในฐานะคนรับใช้ เธอต้องทำงานเป็นคนรับใช้ให้ดี จากเงินเดือนของตระกูลฮัว
ไม่เคยลำพองตัวตน นี่คือจุดสำคัญที่สุดที่ทำให้ป้า Ding กลายเป็นคนสนิทของคุณนายฮัว
“ป้า Ding ป้าทำซุปนกพิราบเป็นไหมคะ? อันรันถาม”
“ซุปนกพิราบตังกุยหรอ? ” ป้า Ding ถามกลับ เพราะเธอทำงานในบ้านฮัวมาหลายปีแล้ว และรู้ถึงความชอบของทุกคนเป็นอย่างดี
ฮั่วเทียนหลันมีอารมณ์รุนแรง คุณนายฮัวจึงทำซุปนกพิราบตังกุยให้เขาเสมอ
อันรันพยักหน้าเบาๆ และพูดว่า : “ฉันคิดว่าเทียนหลันชอบดื่ม ฉันจึงอยากเรียนรู้วิธีทำเพื่อที่ฉันจะได้ไม่ต้องรบกวนแม่ทำอาหารด้วยตัวเอง”
ป้า Ding ยอมทิ้งงานของเธอ และพยักหน้าอย่างตรงประเด็น
หญิงสาวคนนี้ไม่เหมือนคนหนุ่มสาวในปัจจุบันจริงๆ ความอ่อนโยนมีเหตุผล มีน้ำใจ ทุกคำที่อธิบายข้อดีของผู้หญิงสามารถใช้กับเธอได้
ป้า Ding เข้าไปในครัวพร้อมกับอันรัน เธอรู้จักสูตรของซุปนกพิราบตังกุยดี อันรันยังสามารถทำอาหารได้ มันก็มีประโยชน์มากขึ้นภายใต้การดูแลของใครบางคน
ใช้เวลาสามชั่วโมง ในการทำซุปนกพิราบตังกุย
อันรันบรรจุลงในกล่องอาหารกลางวันอย่างระมัดระวัง เมื่อการกระจายความร้อนถึงจุดแล้ว ไปที่ตึกฟาเรนไฮต์ก็อุณหภูมิกำลังพอดี จากนั้นเธอก็ปิดกล่องอาหารกลางวัน
เธอทักทายป้า Ding และขับรถไปที่ตึกฟาเรนไฮต์
ฮัวเทียนหลันเพิ่งจัดประชุม และกำลังคิดเกี่ยวกับโครงการซูเปอร์มาร์เก็ตล่าสุด
แต่ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น มีเพียงโจวหยวนเท่านั้นที่จะโทรหาเขาทางสายใน
“นายฮัว คุณนายน้อยมาครับ ” โจวหยวนรายงาน เวลานี้อันรันยืนอยู่ข้างๆเขา
ในความเป็นจริง เมื่อฟังโจวหยวนโทรศัพท์ เธอยังค่อนข้างกังวลกลัวว่าความโกรธของฮั่วเทียนหลันจะไม่หายไป แต่พาเธอไปที่ประตูอย่างโง่เขลาและจัดการเธอ
“มีเรื่องอะไร? ” ฮั่วเทียนหลันถาม
“คุณนายน้อย อืม มาส่ง ซุปนกพิราบ……” โจวหยวนมองไปที่อันรัน อันรันทำรูปปาก และเขาก็ตอบตามความเป็นจริง
ท่าทางของฮั่วเทียนหลันหยุดนิ่ง ผู้หญิงคนนี้ ซุปนกพิราบอันสุดท้ายนั้นเขาให้เธอดื่มหมดแล้ว
เพราะตัวเองอิ่มแล้ว ก็เลยรู้สึกว่ามันไม่เหมาะสม ก็เลยกลับไปให้แม่ทำอีก?
บางทีการหาเหตุผล ก็คือหลังจากตัวเองดื่มครั้งหนึ่งไม่เพียงพอ เลยต้องการดื่มอีก?
ฮั่วเทียนหลันยิ้มเยาะ และกล่าวว่า : “ให้เธอเข้ามา! ”
โจวหยวนวางโทรศัพท์ และกล่าวด้วยความเคารพ : “คุณนายน้อย นายฮัวเชิญเข้าไปครับ”
อันรันกล่าวขอบคุณ และเข้าไปในห้องทำงานของประธาน
ฮั่วเทียนหลันถือเอกสารไว้ในมือ และดูเหมือนว่าจะทำงานอย่างจริงจัง แต่อันที่จริงหลังจากอันรันเข้ามา เขาก็มองไปด้านข้างของเธอ
อันรันเรียกคุณฮัว แต่เขาไม่ตอบกลับ
แต่อันรันเริ่มชินแล้ว เธอวางกล่องอาหารกลางวันลงบนโต๊ะแล้วพูดเบาๆ ว่า : “คุณฮัว ข้างในเป็นซุปนกพิราบตังกุยที่ฉันเพิ่งทำ ความร้อนกำลังพอดี อีกสักพักคุณยุ่งเสร็จแล้ว ก็ดื่มเถอะ”
รู้สึกว่าตัวเองทำผิดพลาด และกลัวว่าฮั่วเทียนหลันจะแบกความผิดของอันรัน แม้แต่ชื่อเรียกยังต้องให้เกียรติ
ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันมืดลง
เธอยังคงใช้คำว่าคุณ เธอยังคงเป็นภรรยาของเขา ต้องทำเหมือนคนแปลกหน้าแบบนี้กับเขาเลยหรอ?
ฮั่วเทียนหลันฮึ่มอย่างเย็นชา วางแฟ้มลงและพูดว่า : “ฉันจะดื่มแบบนี้เหรอ? ”
อันรันตะลึงไปชั่วขณะ เหลือบมองซุปนกพิราบบนโต๊ะ ด้วยความสับสนเล็กน้อย
หรือว่าแบบนี้ไม่สามารถดื่มได้หรอ?
เมื่อเห็นท่าทางที่ไม่เข้าใจของอันรัน ฮั่วเทียนหลันก็ยิ่งโกรธมากขึ้นและพูดว่า : “ไปเทดีๆ มาให้ฉันหน่อย”
อันรันอ่อ มีปฏิกิริยาขึ้นมา ตอนนี้ปรากฎว่าฮัวเทียนหลันปล่อยให้ตัวเองปรนนิบัติเขา!
เธอเตรียมซุปนกพิราบเป็นอย่างดี และส่งให้ฮัวเทียนหลัน
ฮั่วเทียนหลันสูดดม อืม หอมมาก น่าจะเป็นฝีมือป้าDing
ชามมีขนาดเล็กมาก ฮัวเทียนหลันดื่มไม่กี่จิบก็หมดแล้ว
หลังจากดื่มเสร็จอันรันก็รับมาอย่างมีสติ และเดินไปเทต่อก่อนที่จะส่งมาอีก
จนกระทั่งฮั่วเทียนหลันดื่มซุปหมดทั้งกล่องอาหารโดยไม่รู้ตัว
รสชาติดี อุณหภูมิก็ดี ฮั่วเทียนหลันเหลือบมองอันรันด้วยความรู้สึกรังเกียจเธอ เธอวิ่งทั้งวัน ทำไมเธอถึงไม่สามารถเรียนรู้ที่จะดูแลเขาด้วยตัวเองได้?
ต้องเป็นคนในตระกูลฮัวทำทุกอย่าง การมีภรรยาของเขาจะใช้ประโยชน์อะไรได้?
“ซุปนี้ เธอต้องเรียนรู้ที่จะทำ ฉันชอบมันมาก ” ฮั่วเทียนหลันกล่าวอย่างเคร่งขรึม พร้อมกับคำใบ้ของบทเรียน
อันรันตะลึงไปชั่วขณะ แต่ก็ไม่ตอบสนอง เพราะเดิมทีเธอเป็นคนทำซุปนี้!
“นั่น คุณฮัว ฉัน……” อันรันพูด อยากจะอธิบาย
แต่ทันทีที่พูดไม่กี่คำ ก็ถูกฮัวเทียนหลันขัดจังหวะอย่างรุนแรง และพูดอย่างไม่อดทน : “ไม่ต้องออกไปสังสรรค์กับเพื่อนๆทั้งวัน ทำสิ่งที่ผู้หญิงควรทำมากกว่านี้หน่อย”
อันรันดูเหมือนจะมีปฏิกิริยา นี่ฮัวเทียนหลันกำลังสอนเธอว่าเธอดูแลคนอื่นไม่ได้หรอ?
“ฮัว คุณฮัว จริงๆแล้วซุปนี้……” คำพูดของอันรันผ่านไปครึ่งทาง ก็ถูกฮั่วเทียนหลันขัดจังหวะ
“ทำไม เธออยากบอกว่าเธอเป็นคนทำซุปนี้ใช่มั้ย? ฉันดื่มซุปนี้มากว่าสิบปีแล้ว และทุกคนก็มีรสชาติที่แตกต่างกันออกไป ซุปนี้ ป้า Ding เป็นคนทำ อันรัน อย่าใช้ไอคิวของเธอเพื่อคาดคะเนดูถูกฉัน” หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันพูดจบ เขาก็โบกมือและหมายถึงให้อันรันออกไป
ตาของอันรันเปิดกว้าง แน่นอนว่าเธอไม่อยากเห็นท่าทางของฮั่วเทียนหลันชัดๆ แต่ฮั่วเทียนหลันก็หยิ่งเกินไปใช่ไหม?
เขาพูดถูก น้ำซุปนี้มีส่วนเกี่ยวกับป้า Ding แต่ป้า Ding เป็นเพียงผู้แนะนำ ซึ่งทั้งหมดเกิดจากเธอเป็นคนทำออกมา
ด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันที่มุมปากของอันรัน ที่พูดกันว่าผู้หญิงมีหน้าอกใหญ่และไม่มีสมอง แต่ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้จะมีขายาวแต่ไม่มีสมอง
เธอพยักหน้า จากนั้นก็หันไปและออกจากห้องทำงานของประธาน
แต่รอยยิ้มเย้ยหยันสุดท้ายของเธอ ทำให้ฮั่วเทียนหลันเห็น
เขาคว้าปากกาบนโต๊ะ และหักมันตรงๆด้วยความเคือง ใครจะนึกได้ว่าเขาจะโกรธ
อันรันเพิ่งมาถึงที่จอดรถชั้นใต้ดิน โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
เธอมองไปที่มัน เป็นยี่เฉียวถงที่โทรเข้ามา
จากนั้นเธอก็กดปิดเสียง และสตาร์ทรถเพื่อขับออกจากที่จอดรถชั้นใต้ดิน
อันรันไม่รับ แต่ยี่เถียวถงดูเหมือนจะดิ้นรน โทรหาไม่หยุด
จนกระทั่งอันรันหมดความอดทน หยิบมันขึ้นมาขณะรอสัญญาณไฟจราจร และรับสาย
“มีธุระ? ”
คำพูดของเธอกระชับ คนในครอบครัวของเธอเธอก็รู้ดี พูดอีกสองสามคำไม่สนใจอีกฝ่าย
“รันรัน เธอทำอะไรอยู่? ทำไมถึงรับสายช้า” ยี่เถียวถงโกรธมากจนอยากจะวางโทรศัพท์ แต่เนื่องจากสถานะปัจจุบันของอันรันเป็นคุณนายฮัว เธอจึงสามารถทำแค่ให้น้ำเสียงของเธอฟังดูดีขึ้นเท่านั้น
อันรันพูดอย่างเคร่งขรึม : “ถ้าไม่มีอะไรจะวางสายแล้ว ฉันกำลังขับรถอยู่”
ยี่เถียวถงจับคำพูดของอันรันและรีบถาม : “รถเหรอ? รันรันเธอไม่มีรถ? ใครซื้อให้เธอ? ยี่ห้ออะไร? ”