61 เจ้าหญิงนิทรา
โคโลนี่เซียร่าไพร์ม ดูเหมือนว่าจะเป็นโคโล่โลนี่ประเภททรงห่วงยาง เหมือนกับโคโลนี่เทอร์เมนไพร์ม ที่ผม มีมิ และเอลม่าพบกัน……. แต่แท้จริงแล้วมันเป็นซุปเปอร์โคโลนี่ทรงล้อ ที่มมาพร้อมลิฟต์เคลื่อนที่สมรรถนะสูง และบล็อกท่ายานที่แรงโน้มถ่วงต่ำขนาดใหญ่
มันพิจารณาได้ว่าใหญ่กว่า เมื่อเทียบกับเทอร์เมนไพร์ม และจำนวน ‘แกนล้อ’ และด้วยกันกับความหนาส่วนวงกลมที่ทรงล้อ นั้นอย่างน้อยมากกว่าเทอร์เมนไพร์มสองเท่า แค่คนกี่หมื่นที่เจ้านี่มันให้คนไปอยู่ได้?
“มันคล้ายกับเทอร์เมนไพร์มเยอะเลย”
“เพราะทั้งหมด มันเป็นประเภทเดียวกันน่ะ แต่อาคารข้างนั้น มันต่างกันเป็นโลกเลยนะ”
มีมิและเอลม่าคุยกัน แต่เสียงของมีมิ ขาดความมีชีวิตชีวาปรกติไป เธออาจจะถูกโจมตี ด้วยคลื่นของการรำลึกความหลัง หลังจากที่ได้เห็นโคโลนี่ ที่คล้ายกับที่ที่เธอมา
“มีมิ ส่งคำร้องขอจอดยานที”
“อ้า ค่ะ!”
มีมิทำตามคำสั่งของผม และส่งคำร้องขอจอด กับผู้ดูแลท่ายาน ของโคโลนี่เซียร่าไพร์ม หลังจากซักพัก การตอบของผู้ดูแลท่า ถูกส่งกลับมา และเราถูกอนุญาติให้จอดข้างในโรงจอดเบอร์สามสิบสอง
“โยช ไปกันเธอ และเราควรจะตั้งใจที่จะขับอย่างปลอดภัยด้วย”
“เดาว่างั้น ขับอย่างปลอดภัย หือห์”
สายตาของเอลม่า ดูเหมือนจะมีเป้าหมายไปที่บางอย่างที่ไกลออกไป ผมเดาว่า มันเพราะมันทำให้เธอทำได้ถึงหนี้ที่เกิดขึ้น เมื่อเธอก่ออุบัติเหตุซักพักเมื่อนานมาแล้ว ยังไงซะ มันไม่ใช้ว่าความผิดทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะเธอ… ม่ายอ่ะ ในความเป็นจริง มันก็ค่อนข้างจะเป็นเพราะเธอแหละ ใช่ แน่นอนว่าเพราะเธอ เมื่อมาคิดดูแล้ว แค่การปฏิบัติแบบไหน ที่ยานอวกาศที่มีข้อบกพร่องถึงชีวิตแบบนั้นได้รับ ในมิตินี้กัน? ถ้ามันเป็นรถ ถ้าแบบนั้นทุกคันจะถูกเรียกคืนแล้วนะ ผมจะไปหาข้อมูลมันทีหลัง
งั้นตอนนี้ แม้ว่ามันมีการจราจรอยู่เยอะในท่านี้ เราสามารถที่จะลงจอดได้สำเร็จ โดยไม่ได้สร้างอุบัติเหตุอะไรเลย ยังไงซะ นี่มันแค่กล้วยๆ สำหรับบางคนที่มีประสบการณ์แบบผม พวกเพิ่งเริ่มเล่นใหม่ ในสเตลล่าออนไลน์ จอดยานอวกาศกันดีๆไมค่อยเป็นในตอนแรก พวกเขาใช้เวลา บินอย่างไม่ปลอดภัยที่นั่นที่นี่ ไปขูดท้องยานกับกำแพง ขับผิดเป็นขับถอยหลัง และไปชนอะไรบางอย่างหรืออื่นๆ ในหมู่พวกๆ อะไรที่ซุ่มซ่ามๆทุกแบบแบบนั้น
เมื่อคุณมีประสบการณ์มากขึ้นแล้ว การจอดอย่างปลอดภัยข้างในโรงจอด กลายเป็นธรรมชาติที่สองไป เหมือกับผม ยังไงซะ พูดอีกอย่าง ในที่สุดคุณก็ได้พบกับความมหัศจรรย์ของการลงจอดออโต้
“การใช้จอดออโต้มันชั่วร้ายจริงๆ……”
“ฟังก์ชั้นจอดออโต้มันไปทำอะไรให้เธอกันเนี่ย? มันไปฆ่าพ่อแม่เธอหรือบางอย่างเหรอไง?”
“น่า น่า มันโอเค เพราะมันสะดวกนะพี่?”
มีมิปลอบโยนเอลม่า ที่ต่อต้านจอดออโต้ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทำไมเอลม่าเกลียดการทำงานของการลงจอดออโต้ถึงจุดนี้กันไม่ว่าอะไรก็เถอะ? บางที่มันมีบางอย่างที่สร้างแผลทางใจกับเธอในอดีต
“เราต้องติดต่อที่ไหน เพื่อที่จะจัดการเรื่องพอดนอนแช่เย็น?”
“นายไปบอกผู้ดูแลท่าเกี่ยวกับมันได้ เพราะทั้งหมดพวกเค้ามีอำนาจการจัดการ กับเรื่องกฎการบังคับใช้กฎหมายในการเดินทางในอวกาศ”
“เข้าใจแล้ว ได้โปรดดูแลเรื่องการจองที่อยู่ชั่วคราวให้เราด้วยมีมิ พี่จะไปจัดการ เรื่องการบอกผู้ดูแลท่า เกี่ยวกับพอดนอนแช่เย็น ได้โปรดให้การสนับสนุน เท่าที่เห็นสมควรด้วย เอลม่า”
“ค่ะ!”
“ได้ ได้ เข้าใจแล้ว”
พูดได้ครั้งเดียวมันก็พอแล้ว รู้มั้ย แต่ผมไม่ได้ออกความคิดเห็นนั่นไปในท้ายที่สุดนะ และทำการโทรไปออฟฟิศผู้ดูแลท่ายาน การต่อสายมันติดทันที มันเป็นเสียงผู้หญิง บนอีกฝั่งของสาย
『ออฟฟิศผู้ดูแลท่ายานค่ะ』
“กัปตันฮีโระ ทหารรับจ้างสังกัดกิลด์ทหารรับจ้างพูดครับ ยานผมชื่อกฤษณะ ตอนนี้เราจอดอยู่ที่โรงจอดเบอร์สามสิบสอง”
『โปรดรอซักครู่ระหว่างที่ยืนยัน…… ยืนยันสำเร็จค่ะ มีอะไรจะสอบถามเราเหรอคะ กัปตันฮิโระ』
“ยังไงซะ ผมเดาว่าคุณเรียกมันว่าสอบถามก็ได้ครับ เราถูกโจมตีโดยโจรสลัด เมื่อเราสามารถมาที่ระบบดาวนี้ เราสามารถจะกำจัดพวกเค้าได้ แต่เราเจอพอดนอนแช่เย็นที่ยังไมได้เปิด ในหมู่ซากยาน”
『รับทราบ ดังนั้นคุณได้ทำการช่วยผู้รอดชีวิตมา ถูกต้องมั้ยคะ? ดังนั้น คุณตองการพยาน กอ่นที่จะเปิดพอด คุณพอทราบกับความรับผิดชอบในฐานะผู้ทำการช่วยเหลือมั้ยคะ?』
“ครับ เราต้องดูแล ผู้รอดชีวิตอาทิตย์นึงใช่มั้ยครับ? แต่อะไรจะเกิดขึ้นล่ะครับ ถ้าคนที่ถูกช่วย กลายเป็นไม่รู้เลยว่าพวกเค้ามาจากไหน?”
『เราจะยืนยันตัวตนบุคคลภายในอาทิตย์นึงค่ะ ดังนั้นคุณไม่ต้องกังวลไปนะคะ ถ้าคนนั้นเป็นพลเมืองของอิมพีเรียล เราทำได้อย่างแน่นอนเกือบ 100% ที่จะบ่งบอกตัวตนของเค้าค่ะ』
“……แล้วเกิดจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าคนนั้นไม่ใช่พลเมืองอิมพีเรียลครับ?”
『ถ้าเป็นแบบนั้น อาณาจักรจะทำการรับคนนั้นไว้ค่ะ แต่เราเปิดดเผยไม่ได้ ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับการปฏิบัติกับเขาในอนาคต ถ้าเรื่องนั้นเกิดขึ้นนะคะ』
เลดี้ที่ออฟฟิศผู้ดูแลท่ายานพูดต่อด้วยเสียงที่ร่าเริง มันค่อนข้างที่จะน่ากลัว ที่จะจินตนาการว่าอะไรจะเกิดขึ้น เมื่อพวกเขารับตัวไป ผมเลยไม่ถาม ผมแค่ภาวนา ว่าคนที่อยู่ข้างในพอดนอนแช่เย็น เป็นพลเมืองอิมพีเรียล
“ขั้นตอนอะไรที่เราควรจะทำครับ ช่วยบอกที? คุณจะเปิดพอดข้างในห้องคาร์โก้เหรอครับ”
『ไม่ค่ะ เรามีที่พิเศษสำหรับการนั้น ได้โปรดส่งพอดมาทางนี้ค่ะ หนูจะส่งโปรแกรมขนส่งคาร์โก้ ดังนั้นได้โปรดกรอกข้อมูลแล้วส่งกลับมาทางเรานะคะ รหัสการขนส่งคือ……』
ผมใส่รหัสการขนส่งคาร์โก้ ที่ได้จากสตาฟฟ์ผู้ดูแลท่ายาน ลงบนคอนโซลหลักที่ห้องนักบิน และเริ่มขั้นตอนการขนส่งพอดนอนแช่เย็น ด้วยนี่ พอดจะถูกส่งไปบริเวณที่ถูกกำหนดไว้ข้างในโคโลนี่ โดยใช้ระบบขนส่งคาร์โก้ แต่ผมรู้สึกค่อนข้างอึดอัดนิดหน่อยเกี่ยวกับการปฏิบัติกับพอดนอนแช่เย็น ที่มีคนที่มีชีวิตอยู่(?) ยังอยู่ข้างใน เป็นเหมือนคาร์โก้นะ
『หนูได้ยืนยันเอกสารที่ต้องการแล้ว ได้โปรดมาที่สถานที่ทำการเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้นะคะ เพราะทั้งหมด เราจะอยากเริ่มขั้นตอนการเปิดพอดนอนแช่เย็นทันทีค่ะ』
พวกเธอไม่ได้พิจารณาถึงสถาณการของเราเลยนี่หว่า! ยังไงซะ เพราะทั้งหมดยิ่งคนอยู่ในพอดนานแช่เย็นเท่าไหร่ ความทรงจำที่ลืมไปมันจะยิ่งแย่ลง ผมเดาว่ามันแค่ถูกต้องแล้วแหละ ที่จะเปิดพอดทันทีที่เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้
“พวกเธอได้ยิน ใช่ป่าว? ชั้นจะไปที่ออฟฟิศผู้ดูแลท่ายานแล้วตอนนี้ พวกเธอซักคนควรจะมากับชั้นด้วยเหมือนกัน
“เอลม่าซังจะดีกว่ามั้ยพี่? เพราะทั้งหมดหนูไม่มีประสบการณ์เลย เมื่อมันเป็นเรื่องพวกนี้ หนูเลยคิดว่าเอลม่าซัง ที่รับมือกับสถานการณ์ที่คาดไม่ถึงได้ดีกว่าหนู จะเหมาะสมมากกว่า”
“อาจจะเป็นอย่างนั้น แต่…… โอ้ ได้ ไปกันเถอะถ้าอย่างนั้น”
เอลม่าคิดนิดหน่อย และพยักหน้าตามมาหลังจากนั้น ผมไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ก่อนหน้า แต่มันไม่ได้ดูเหมือนว่าเธอไม่เต็มใจ เพราะเรื่องมันจะมีปัญหาเยอะ
“เราจะไปแล้วนะถ้างั้น ช่วยปล่อยคาร์โก้และลูทระหว่างที่เราออกไปทีนะ พี่จะปล่อยมันไว้ให้หนูนะ”
“ค่ะ ได้โปรดอย่ากังวล!”
หลังจากถูกมอบความไว้วางใจ ให้ดูแลคาร์โก้และลูท มีมิแสดงสีหน้าที่น่ารัก คาร์โก้ที่ผมพูดถึงนั้น คือพวกของที่เราซื้อมาจากระบบดาวเอลีน ผมไม่รู้ฟังก์ชันของพวกนี้ส่วนใหญ่ที่พวกเธอซื้อกันมา แต่มีมิและเอลม่า ดูเหมือนจะเลือกมันโดยมีระบบดาวเซียร่า ระบบดาวที่เป็นระบบดาวรีสอร์ต อยู่ในใจ
แม้ว่า มันจะไม่ได้มากจริงๆ ห้องคาร์โก้ของกฤษณะยังมีที่เหลืออยู่เยอะ ดังนั้นมีมิและเอลม่า คิดว่ามันจะเสียเปล่าไป ที่จะไม่ใช้ที่ว่างๆนั้นให้เป็นประโยชน์ ดังนั้นพวกเธอจริงๆแล้วมากับไอเดีย ที่จะเอาของไปขายระหว่างระบบดาว เพื่อที่จะเอาความได้เปรียบของที่ว่า ผม ในฐานะกัปตันของยาน จะได้ส่วนแบ่งห้าสิบเปอร์เซ็นต์ ของกำไร ระหว่างมีมิและเอลม่า จะเอาอีกห้าสิบไปแบ่งกัน
มันจะโอเคที่ส่วนแบ่งของผมมันจะเล็กกว่านี้นิดหน่อย แต่เพราะการที่เราซื้อขายของระหว่างระบบดาวนั้น มันจะเป็นไปไม่ได้ถ้าไม่มีกฤษณะตั้งแต่ทีแรก ผมเดาว่า การปันสรรจัดส่วน มันก็พูดได้ว่ามันยุติธรรมแล้ว ไม่ว่าจะกรณีไหน ผมได้บอกไอเดียที่ว่าจะให้ลดส่วนแบ่งผมแล้ว แต่ผมโต้แย้งแพ้ในท้ายที่สุด
ผมและเอลม่าออกจากห้องนักบิน และลงมาจากกฤษณะ จากนั้นเรามุ่งหน้าไปที่ออฟฟิศผู้ดูแลท่ายานข้างในโคโลนี่
“ยังไงก็ทำไมเธอลังเลก่อนหน้านี้ล่ะ?”
“ชั้นคิดว่าเราจะไปเจอกับสถานการณ์แบบนี้มากขึ้นในอนาคต ชั้นเลยอยากให้มีมิได้ประสบการณ์บ้าง แต่ชั้นก็คิดแล้วว่าให้นายได้รับประสบการณ์ก่อนดีกว่า และจากนั้นค่อยพามีมิไปด้วยคร้งหน้า แบบนั้นมันจะมีประสิทธิภาพมากกว่า ในท้ายที่สุดชั้นเลยเห็นด้วยกับนายแทน”
“เข้าใจแล้ว ถ้างั้นยังไงซะ ชั้นจะอยู่ในความดูแลของเธออีกแล้วนะ เอลม่าเซ็นไป”
“มันนานแล้วนะ ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่นายเรียกชั้นแบบนั้นน่ะ”
เราเดินกันระหว่างคุยกันจุบจิบ และในที่สุดก็มาถึงออฟฟิศผู้ดูแลท่ายาน
“ตึกมันดูคล้ายๆกันหมดเลยอ่ะ”
“มันเพราะพวกเค้าเน้นความมีประสิทธิภาพ เพราะทั้งหมด ทุกตึกมันจะถูกสร้างล่วงหน้าไว้ และทั้งหมดที่เค้าต้องทำคือเอามันไปประกอบ ในทางกลับกัน การมีบางอย่างที่ ‘พิเศษ’ มันจะถูกมองว่าเป็นความหรูหราที่ไมเป็นที่ต้องการ เพราะทั้งหมด เราต้องใช้ประโยชน์จากพื้นที่และทรัพยากรที่มีจำกัดให้มีประสิทธิภาพที่นี่น่ะ”
“เข้าใจแล้ว มันเป็นแบบนั้น”
จริงๆแล้วผมคิดว่าสไตล์แบบนี้มันเพียงการก็อปวางก็อปวางจากเกม เพราะโลกนี้น่ะมันคล้ายกับสเตลล่าออนไลน์อย่างมาก แต่จริงๆแล้วมีเหตุผลที่มีเหตุผลอยู่ภายหลังตึกที่คล้ายๆกันหมด
เมื่อเรามาถึงอาคารผู้ดูแลท่ายาน ผมเห็นเคาน์เตอร์ยาวที่มีสตาฟฟ์อยู่หลายคนอยู่ที่นั้น ด้วยกันกับมีผู้มาใช้บริการมาก ที่มีรูปร่างหน้าตาที่ต่างๆกัน มีคนที่แต่ตัวสไตล์ทหารรับจ้างทั่วไปแบบเรา และผู้คนที่ใสสูทเหมือนกับสตาฟฟ์ แน่นอน ว่าไม่มีคนแปลกๆที่มาใส่พาวเวอร์อาร์เมอร์ที่นี่
“กัปตันฮิโระครับ มาเรื่องพอดนอนแช่เย็นก่อนหน้านี้ครับ”
“พอดนอนแช่เย็น…… ค่ะ หนูยืนยันแล้ว มันมาถึงที่นี่แล้วด้วยค่ะ ได้โปรดไปที่ห้องเปิดพอดแรก ในห้องแรกที่ทางเดินนะคะ”
“ห้องเปิดพอดห้องแรก โอเคครับ”
เราเดินข้างในโถงทางเดินที่สตาฟฟ์ชี้มา และไปที่ห้องเปิดพอดห้องแรก สตาฟฟ์จำนวนหนึ่งอยู่ในห้องเปิดพอดแล้วเมื่อเราเข้าไป ยังมีคนที่ติดสายไฟไปกับพอดนอนแช่เย็นแต่ต่อมันเข้ากับคอนโซลด้วย
“สวัสีครับ กัปตันฮิโระ ผมพูดถูกมั้ยครับ?”
คนนที่เรียกผม ชือชายวัยกลางคน ไม่เขาอยู่ในกลางสามสิบ ก็เป็นสี่สิบต้นๆ วิธีที่เขาพูดนั้นผ่อนคลาย แต่ตัวของเขากล้ามดี และเขาไม่ได้ดูเหมือนพนักงานของรัฐบาลทั่วไป เขาเป็นลุง ที่ดูเท่ๆร้ายๆนิดหน่อย
“ครับ ถูกแล้วครับ และคุณคือ?”
“แค่สตาฟฟ์ออฟฟิศผู้ดูแลท่ายานน่ะครับ ชื่อคือบรูโน่”
เขาส่งการเสนอการจับมือกัน ผมเลยตอบรับ เขาดูเหมือนค่อนข้างกำแน่น
“และเลดี้ที่สวยงามนี้คือ?”
“เธอเอลม่าครับ ลูกเรือผม”
“……เฮฮ๋ ช่างน่าอิจฉา”
บรูโน่มองดูเอลม่า และพูดด้วยเสียง ที่ฟังแล้วดูเหมือนจะอิจฉาจริง ยังไงซะ เพราะเธอเป็นลูกเรือของทหารรับจ้างแบบผม เขาก็ร้ได้เลยว่าเราอยู่ในความสัมพันธ์แบบ ‘นั้น’ กัน แต่ยังไงซะ เขาคิดถูก ผมสงสัยว่าคนนี้จะตอบสนองยังไง เมื่อเขาได้เจอว่าผมมีลูกเรือโลลิหน้าอกใหญ่ที่งดงามอีกคนด้วย?
“อื้ม เข้าเรื่องเลยละกันนะครับถ้าอย่างนั้น… คนที่อยู่ในพอดดูเเหมือนจะโอเคครับส่วนใหญ่ เราอยู่ในระหว่างการละลายและการปลุกชีพจรตอนนี้ และมันดูเหมือนข้างในจะเป็นสาวครับ”
“สาวหือห์… ยังไงซะ ผมมีมีมิและเอลม่าด้วยกันกับผม ดังนั้นผมคิดว่าการดูแลเธอจะไม่ยากเกินไป”
“ครับ มันก็สะดวกสำหรับเราด้วยถ้ามันเป็นสาว”
เราจะมีปัญหาอยู่ ถ้ามันออกมาแล้วเป็นลุงกล้ามบึ๊กๆแทน ยังไงซะ ผมเดาว้าเรายังรับมือกับเขาได้ไม่วิธีไดก็วิธีหนึ่ง มีมิและเอลม่าก็ไปเช่าที่อยู่อาศัยข้างในโคโลนี่กันก่อน ระหว่างอยู่กับลุงในกฤษณะ แบบสลับกันก็เป็นทางเลือกด้วยเหมือนกัน
“มีข้อมูลอื่นมั้ยครับ?”
“ดูก่อนนะ พอดนอนแช่เย็นนี้ดีดตัวมาจากครูซเซอร์โดยสารหรู สามเดือนที่แล้ว มันเป็นยานเที่ยวหรู ดังนั้น ผู้โดยสารพื้นฐานแล้วเป็นคนอยู่ดีกินดี หรือเป็นขุนนางอิมพีเรียล มันมีโอกาสดี ที่สาวคนนี้จะเป็นลูกสาวของผู้โดยสารซักคนนึง”
“……นี่มันจะกลายเป็นค่อนข้างมีปัญหานะ?”
“คุณได้ความเห็นใจจากผมไปนะครับ แต่คุณได้ช่วยตัวลูกสาวของพวกเค้าไว้ ดังนั้นคุณน่าจะคาดถึงรางวัลก้อนโตได้ ดังนั้นมันก็ไม่ได้แย่”
บรูโน่ยักไหล่ขณะที่เขาพูดอย่างนั้น มันจะโอคถ้าเลดี้ในพอดนี้เป็นประเภทที่อ่อนโยนและเชื่อฟัง แต่ถ้าเธอมันอีเด็กเวรประเภทเห็นแก่ตัวและเอาแต่ใจ เราจะมีปัญหา
“ยังไงซะ เธอเป็นสาว ชั้นปล่อยเธอกับมีมิและเธอนะ เอลม่า”
“เฮ้!”
“หวังพึ่งอยู่นะ”
“โอ้ ให้ตายเหอะ”
“ชั้นหวังพึ่งเธอนะ!”
“……”
เอลม่าหมุนตาใส่ผม ขณะที่ผมดันความรับผิดชอบไปใส่เธอด้วยกำลัง แต่มันช่วยไม่ได้ ใช่มั้ย? ไม่ว่าเธอจะเป็นเด็กเชื่อฟังหรือไม่ เลดี้สาวๆที่จุดยืนสูงแบบนี้ ไม่ควรจะมาติดต่อกับชายไม่มีคลาสแบบผม
“ชีพจรเสถียร พร้อมมั้ยครับ กัปตัน?”
“พร้อมเสมอ ไม่มีจุดหมายในการทำให้มันล่าช้า มาทำเรื่องนี้ให้จบๆกันเถอะ”
“นั่นฟังดูมีแนวโน้มที่ดีนะ เริ่มขั้นตอนปลดล็อค”
“ได้ เริ่มขั้นตอน”
ประตูของพอดนอนแช่เย็นเป็ดขึ้นอย่างช้าๆ ปล่อยควันที่ขาวและเย็นออกมาใส่ห้อง ผมเข้าหาพอด และมองดูข้างใน ผมพบกับสาวอายุน้อยที่น่ารัก ที่มีผมสีดำเงางามในผมบ๊อบสไตล์เจ้าหญิง นอนอยู่ข้างในพอด
คิดว่ามันจะเป็นโชคร้าย ที่อย่างแรกที่เธอเห็นในตอนตื่นมา เป็นหน้าชายกร้านๆบบผม ผมสร้างระยะ
“มืม!?”
ทันใดนั้น แขนที่ละเอียดอ่อนของเด็กสาวข้างในพอดยืดออกมา และจับชายเสื้อผม เธอดูสับสน และเริ่มสั่น
“ได้โปรดอย่าทิ้งหนู พ่อ……”
“เอ๋?”
“เอิ่มตอนนี้…..”
ตาของสาวน้อยที่จับชายเสื้อผม เริิ่มที่จะชื้น และดูเหมือนเธอจะระเบิดในน้ำตาตอนไหนก็ได้ ผมหันหาเอลม่า บรูโน่ และสตาฟฟ์ผู้ดูแลท่ายาน เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่พวกเธอทุกคนแค่ยักไหล่ และยิ้มเบี้ยวๆมาให้มา มันดูเหมือนไม่มีใครมีแผนที่จะมาช่วยผม
“……ฮ่าา โอเค ผมเข้าใจ”
ผมวางมือลงไปบนมือที่ละเอียดอ่อนของเด็กสาว ที่จับเสื้อผมอย่างนั้น เธอจับมือผมกลับมา ยิ้มหวาน และดำเนินการหมดสติไปอีกครั้ง มันดูเหมือนเธอหลับเธอยังจับมือผมอยู่
“……ถ้าอย่างนั้นผมควรจะทำยังไงเกี่ยวกับเรื่องนี้ดีล่ะ?”
“ชั้นเดาว่านายอยู่แบบนั้นจนกว่าเธอจะตื่นอีกครั้ง ใช่มั้ยคะ บรูโน่? ชั้นจะไปก่อนและกรอกเอกสารให้นายระหว่างนั้น”
“นั่นใช่แแล้ว มันเป็นเรื่องดีที่ความสัมพันธ์ระหว่าฝผู้ทำการช่วยเหลือ และผู้รอดชีวิต ได้เริ่มได้อย่างดี”
ผมส่งสายตาไปที่เพดาน ขณะที่มือผมถูกจับ โดยเจ้าหญิบผมสีอีกาที่หลับไหลอย่างสงบสุขตรงหน้าผม
แค่นี่มันเกิดขึ้นได้ยังไงกัน?
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook