75 ยูจีน ท้าทายหอคอยเซนิท
“นี่คือชั้น 101 ของหอคอยเซนิท…” (ซูมิเระ)
“มันจริงที่ว่าอากาศที่นี่ต่างไป” (ซาร่า)
ซูมิเระกับซาร่ามองไปรอบๆดันเจี้ยนด้วยสีหน้าจริงจัง
พูดถึงแแล้ว ผมถูกสอบสวนเกี่ยวกับอะไรซึ่งเกิดขึ้นคืนก่อนกับเอริข้างในลิฟต์ดันเจี้ยน
ในท้ายที่สุด ผมถูกปล่อยสู่อิสระด้วยเงือนไข: ‘เธอจะทำแแบบเดียวกันกับเรา!’
…แรงกายผมจะทนไหวไหม?
ผมกำลังคิดนั่นขณะดวงตาผมถูกช่วงชิงไปโดยทิวทัศน์ของชั้น 101
ชั้น 99 เต็มไปด้วยมอนสเตอร์ ชั้น 101 เลยดูเงียบเมื่อเทียบกัน
มีอาคารใหญ่ลึกอยู่ในทุ่งหญ้าสีเขียว
อาคารเก่าผุพังแม้ว่าเมื่อดูจากไกลๆ
พื้นฐานแล้ว ซากปรักหักพัง
—เมืองที่อารยธรรมหนึ่งร่วงโรย
นั่นคือความประทับไปที่มันมอบให้ผม
(จากตรงนี้ไป…นี่คือดันเจี้ยนสุดท้ายของจริง…) (ยูจีน)
นั่นคืออะไรซึ่งเอริบอกผมมา
มันจากชั้น 101 ที่หอคอยเซนิทของจริงเริ่มต้น
ผมอดไม่ได้นอกจากตื่นเต้นเมื่อผมถูกบอกอย่างนั้นมา
“ด-ดูสิ! บางคนอยู่ตรงนั้น!” (ซูมิเระ)
ซาร่ากับผมมองดูในทิศทางที่ซูมิเระชี้
มีสิ่งมีชีวิตหนึ่งอยู่ที่นั่นยืนอยู่บนสองขาเหมือนมนุษย์ แต่ผิวหนังของพวกเขา {สีเขียว} ซึ่งแตกต่างจากมนุษย์อย่างชัดเจน
เขาดูเหมือนสังเกตุเรา แต่ไม่พูดอะไรแล้วแค่จ้องเราค้าง
(……นั่น…) (ยูจีน)
ผมนึกถึงหนึ่งคำเตือนจากนางฟ้าริต้าซังก่อนจะมาชั้น 101
“ชาวดันเจี้ยน!!” (ซาร่า)
ซาร่ารีบตั้งท่ายืนพร้อมดาบศักดิ์สิทธิ์
“ใจเย็น ซาร่า พวกเขาจะไม่โจมตีเรายกเว้นเราทำ” (ยูจีน)
“…จริงๆเหรอ?” (ซาร่า)
“มันจ้องเราค้างตลอดเวลาเลยอ่ะ มันน่ากลัวนิดหน่อย…” (ซูมิเระ)
ซาร่ายังคงตั้งการป้องกันและซูมิเระซ่อนข้างหลังผม
ชาวดันเจี้ยน ผู้สูงกว่าผมเล็กน้อย จ้องเราค้างสักพัก แล้วจากนั้นหายไปลึกเข้าสู่ซากปรักหักพังโดยไม่พูดอะไรสักอย่าง
“โอเค มันไม่เป็นไรแล้วตอนนี้” (ยูจีน)
“เฮ้ ยูจีนคุง อะไรคือชาวดันเจี้ยน? พวกเขาไม่ใช่มอนสเตอร์เหรอ?” (ซูมิเระ)
ซูมิเระถาม
คุณไม่ได้เรียนรู้เกี่ยวกับชั้น 101 และสูงขึ้นไปในแผนกธรรมดา
แต่เห็นว่าคุณถูกสอนในแผนกผู้กล้าในตำนานซึ่งซาร่าอยู่
เพราะนั่น ซูมิเระกับผมต้องเรียนรู้มันโดยตัวเราเอง
“ซูมิเระ จากชั้น 101 ขึ้นไป เธอใช้หยดดน้ำชุบชีวิตไม่ได้ ดังนั้นเธอจะกลับมามีชีวิตไม่ได้เมื่อเธอตาย ฉันอธิบายนั้นไปกับเธอแล้ว ใช่มั้ย?” (ยูจีน)
“ช-ใช่”
“ซูมิเระจัง {เงา} ของนักสำรวจผู้เสียชีวิตไปนั่นคืออะไรซึ่งชาวดันเจี้ยนเป็น” (ซาร่า)
“……เอ๋?” (ซูมิเระ)
ซูมิเสะแข็งนิ่งกับคำพูดของซาร่า
“ปรกติแล้วพวกเขาถูกปฏิบัติเหมือนอันเดด พวกเขาไม่มีอายุ และรับใช้หอคอยเซนิทต่อไปเรื่อยๆ มันไม่เหมือนว่าพวกเขาไม่เป็นมิตรตลอด มันมีพูดกันว่าพวกเขาจะมีนิสัยเหมือนกันทุกอย่างเมื่อพวกเขามีชีวิตอยู่ ถ้าพวกเขาคือนักสำรวจหัวรุนแรง พวกเขาจะเป็นชาวดันเจี้ยนดุร้าย แล้วก็เห็นว่ามีชาวดันเจี้ยนฉลาดด้วย” (ยูจีน)
“…นั่นครั้งแรกที่ฉันได้ยินนั่นเลย ในแผนกผู้กล้าในตำนาน แค่สิ่งเดียวเท่านั้นที่เราเรียนรู้คือมันยากในการจะสื่อสารกับชาวดันเจี้ยน ดังนั้นถ้ามีหนึ่งผู้เข้ามาใกล้ จัดการพวกเขา” (ซาร่า)
“นั่นเพราะดันเจี้ยนมาสเตอร์คนปัจจุบันหัวรุนแรง การแลกเปลี่ยนกับชาวดันเจี้ยนเห็นว่าเป็นเรื่องปรกติเมื่อครั้งดันเจี้ยนมาสเตอร์คนก่อนอยู่ในหน้าที่ ดันเจี้ยนมาสเตอร์คนนี้ชอบเพิ่มความยากดันเจี้ยนสุดท้ายแล้วนั่นเห็นว่ามีผลกับชาวดันเจี้ยน แต่ดันเจี้ยนมาสเตอร์ดูเหมือนพิจารณาใหม่หลังๆ…” (ยูจีน)
“ด-เดี๋ยวก่อน! ได้ยินนั่นมาจากที่ไหน?!” (ซาร่า)
“ริต้าซังสอนนี่กับฉันในชั้น 100 เธอบอกฉันว่าเธออยากให้ฉันคุยกับเธอสบายๆมากกว่านี้” (ยูจีน)
เห็นได้ชัดว่ามันเป็นบางอย่างที่ไม่เป็นอะไรในการจะอธิบายกับนักสำรวจแรงค์ 5
‘ทุกคนแค่ไม่ถามคำถามฉันมากน่ะซะสุโยะเนะ~’ -คืออะไรซึ่งริต้าซังพูดกับผมด้วยหน้าตาเศร้า
“พูดสบายๆกับนางฟ้าซามะคือเกียตรมากเกินไป…” (ซาร่า)
“เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไปคุยกับเธอทีหลัง (ซูมิเระ)
วิธีที่ซาร่ากับซูมิเระปฏิบัตกับนางฟ้าค่อนข้างตรงกันข้าม
— *ครืน ครืน ครืน*… *คึ่กคึ่กคึ่กคึ่กคึ่ก*
ณ ช่วงเวลานั้น ผมได้ยินบางอย่างเคลื่อนไหวจากไกลๆ
แล้วพื้นก็สั่นชัด
“เอ๋? แผนดินไหว?” (ซูมิเระ)
“ไม่ ซูมิเระ นี่น่าจะเป็นการจัดรวมและสร้างใหม่เองของดันเจี้ยน ถ้าอย่างนั้นมันแค่เวลาเมื่อมันสร้างใหม่ด้วยตัวมันเอง หือ” (ยูจีน)
ข้างในดันเจี้ยนสุดท้ายกำลังเปลี่ยนตลอดตั้งแต่แรกแล้ว
เมื่อมันมาถึงชั้น 101 และต่อๆไป นั่นเกิดขึ้น {เป็นประจำ}
ผมเคยได้ยินว่ามีคนผู้ติดกับมันแล้วตายไป
ตอนนี้เมื่อผมตั้งใจดู มีอาคารหนึ่งพังทลาย
“มันไกล” (ซาร่า)
“วันนี้วันสำรวจแรกของเราดังนั้นอย่าเข้าไปลึกเกินไปเถอะ” (ยูจีน)
“ถึงพูดนั่น ไม่มีมอนสเตอร์เลยสักนิดนะ” (ซูมิเระ)
ทันทีเมื่อซูมิเระพูดนี่ออกมา…
*《ฟู้ว!!》*
เสียงดังของการตัดผ่านลมดังขึ้นและเงายักษ์ผ่านเหนือหัวเรา
“อะ! นั่นมัน…!” (ซูมิเระ)
“ม-มังกร?!” (ซาร่า)
“ตัวขนาดกลาง มันจะเป็นปัญหาถ้ามันเจอเรา ซ่อนเถอะ” (ยูจีน)
เราลบตัวตนของเราแล้วเคลื่อนที่จากทุ่งหญ้าสู่ซากปรักหักพัง
ซากปรักหักพังทรุดโทรมและหญ้าโตขึ้นอย่างอิสระบนพื้น
มีกำแพงผุพังอยู่มากมายบนอาคาร พวกมันเลยแทบไม่ได้กันการมองเห็นเลย
ผมตรวจสอบสิ่งแวดล้อมเผื่อไว้ แต่ไม่ได้ดูเหมือนมีมอนสเตอร์ใดๆ
“นั่นน่าตกใจนะ…” (ซาร่า)
“เฮ้ ไม่ใช่มังกรคือหัวหน้าชั้นเหรอ?!” (ซูมิเระ)
ซาร่าถอนหายใจโล่งใจแล้วซูมิเระถามผม
“จากชั้น 101 และต่อๆไป หัวหน้าชั้นจนถึงตอนนี้จะปรากฏตัวเหมือนศัตรูปรกติทั่วไป” (ยูจีน)
ผมถูกสอนนี่มาโดยนางฟ้าซังด้วย
และดังนั้นเอง มังกรพายุอาจลงพื้นหน้าเราทั้งหมดระทันกัน และเราก็แม้แต่เจอกับรังของราชินีผึ้งนักฆ่า
“ออุ่…ชั้น 101 น่ากลัวอ่ะ” (ซูมิเระ)
“จิตวิญญาณอาจจะไม่ไหวถ้าเธอกลัวตลอดเวลา… ฉันก็กลัวนิดหน่อยด้วย” (ซาร่า)
สีหน้าของซูมิเระกับซาร่าเกร็งจากที่เธอประหม่ามากแค่ไหน
…*แซ่กๆ*
ผมได้ยินนเสียงเบาๆจากข้างหลัง
“ยูจีน!” (ซาร่า)
“มีบางอย่างอยู่นี่” (ยูจีน)
“เอ๋?!” (ซูมิเระ)
ผมชักคาตานะสีขาว ณ เอวของผม
อาวุธอันผมได้มาจากนางฟ้าซังที่อนุญาตให้แม้แต่ผมใช้ดาบมานา
ผมเทมานาขาวแล้วตั้งท่ายืน
“””……”””
ความเงียบงันดำเนินต่อไปสักพัก
…*ต่ะต่ะต่ะ*
สัตว์อสูรผู้ดูเหมือนมอนเตอร์วิ่งออกไป
“ฟิ้ว~” (ซูมิเระ)
ซูมิเระปล่อยถอนหายใจในความโล่งใจ
“กกกกกกกกกกกกี๊!!!”
บางอย่างกระโดดออกมาจากเงามืด
“คิ่ย้าาาาาา!!”
“สไตล์เสียงสะท้อนสองสวรรค์ – รูปแบบลม: [คาไมทาชิ]” (ซูมิเระ)
ผมเห็นมันดีๆไม่ได้ แต่เพราะเราถูกโจมตี ผมฟันหัวมันขาด
“นายฟันก่อนจะคิดเหมือนเคยเลยนะ…ยูจีน” (ซาร่า)
“น-นั่นอะไร~?” (ซูมิเระ)
ซาร่าจับมือของซูมิเระผู้หมดแรงที่เข่า
ผมเข้าหามอนสเตอร์ผู้ผมเอาชนะและมันคืออันเดด
นี่คือครั้งแรกที่ผมเห็นมอนสเตอร์ประเภทนี้ แต่ถ้าผมจำไม่ผิด นี่คือ…
“ซอมบี้” (ซาร่า)
“ม-ไม่ใช่มันเร็วสำหรับซอมบี้เหรอ?!” (ซูมิเระ)
“ซอบบี้นักลอบสังหาร มอนสเตอร์หายาก” (ผยูจีน)
“มีบางอย่างแบบนั้นเหรอ?!” (ซูมิเระ)
ผมเคยได้ยินว่ามันคือมอนสเตอร์หายากที่มีตัวตนขึ้นเมื่อนักลอบสังหารมือฉมังกลายเป็นซอมบี้
“นั้นแหละชั้น 101!” (ยูจีน)
ผมตื่นเต้นโดยนี่ แต่ซาร่ากับซูมิเระส่งสายตาเย็นชามาสู่ผม
“ยูจีน เธอดูเหมือนสนุกนะ” (ซูมิเระ)
“ยูจีน เราไม่ได้เล่นกันที่นี่นะ รู้มั้ย? อย่าระริกระรี้นักสิ” (ซาร่า)
“น-แน่นอน ฉันรู้ เราแค่ลองเชิงสำหรับวันนี้ ดังนั้นมาปล่อยมันไว้นั่นที่นี่เถอะ” (ยูจีน)
เราตัดสินใจจะปิดจบการสำรวจแรกในชั้น 101 เร็วขึ้น
มันดีที่เรารู้บรรยากาศวันนี้
เราไม่ได้ถูกซุ่มโจมตีบนทางกลับแล้วเราก็มาถึงลิฟต์ดันเจี้ยน
หลังจากนั้น ซาร่ายุ่งอยู่กับการเตรียมเทศกาลโรงเรียน และซูมิเระอยู่ช่วยชมรมศิลปะการต่อสู้ ดังนั้นการสำรวจจะมีขึ้นทุกๆสองวัน
เราจะแค่เดินหน้าขึ้นชั้นเมื่อเราทั้ง 3 อยู่
ในเวลาอื่น ผมจะฝึกคนเดียว
◇ไม่กี่วันหลังจากนั้น◇
—โรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียนอาคารสภานักเรียน
จอใหญ่ซึ่งถูกตั้ง ณ ทางเข้าอาคารสภานักเรียน
สภาพของหลายๆชั้นจากหอคอยเซนิทถูกแสดงอยู่ตรงั้น
แต่สายตาของเหล่าสมาชิกสภานักเรียนตอนนี้อยู่ที่จอเดียว
อะไรซึ่งแสดงอยู่ในจอคือปาร์ตี้นักสำรวจในชั้น 102: ยูจีน ซูมิเระ และซาร่า
“ไอ้บัดซบยูจีนนั่น…กับประธานสภาซาร่า…”
“แค่ยอมแพ้น่า นายจำเป็นต้องผ่านบททดสอบของพรเจ้าในชั้น 100 ถ้านนายอยากช่วยประธานสภาซาร่า…”
“มีนักสำรวจผู้สามารถผ่านบททดสอบของพระเจ้าได้มั้ยหลังๆนี้?”
“ปาร์ตี้ของยูจีนคือปาร๋ตี้สุดท้าย”
“หรือ ไม่ใช่บททดสอบของพระเจ้าชั้น 100 มันยากจนอุกอาจเหรอหลังๆเนี่ย?!”
พวกเขากำลังมีการสนทนานั้น
“นายรู้มั้ย ไม่ใช่นี่แปลกเหรอ?! ทำไมพวกเขาเคลียร์ชั้น 102 ด้วยแค่ปาร์ตี้ 3 คน?!”
“ปรกติแล้วนายจะสร้างปาร์ตี้สำรวจประมาณ 10 ถูกมั้ย?”
“อย่างน้อยก็ 5! พวกเขาสติไม่ดีแล้ว!”
“นาย…เรียกประธานสภาซาร่าว่าสติไม่ดี…”
“ม-ไม่ใช่อย่างงั้น! ฉันบ่นเกี่ยวกับไอ้คนเจ้าชู้เวรนั่น”
“อ๊ะ กริฟฟินปรากฏออกมา”
“อะไร?!”
“ป-ประธานสภาซาร่าจะเป็นอะไรมั้ย?!”
“ยูจีนฟันหัวของกริฟฟินขาดเมื่อกี้นี้”
“””……”””
จอแสดงยูจีนกำจัดมอนสเตอร์และซูมิเระกระโดดฉลองไปรอบ
“อ๊ะ ครั้งนี้มันคือฝูงออร์คกับราชาออร์ค”
“ไม่มีทางน่า ประธานสภาซาร่า!”
“บัดซบ! ถ้าเราอยู่ข้างเธอตอนนี้!”
“พายุไฟของซูมิเระและฝนดาบแสงขอประธานสภาซาร่ากวาดล้างฝูงออร์คในพริบตา”
“…แล้วราชาออร์คล่ะ”
“โดนฟันหัวกระเด็นหลุดโดยยูจีนคุงตั้งแต่เริ่มเลย”
“อะไรของเจ้านั่นน่ะ?!”
“ยั่งไงซะ เขาคือไอ้ผู้ชนะที่รออยู่จากทัวร์นาเมนต์ศิลปะการต่อสู้”
“ไอ้ขี้โกงบัดซบ”
“เขาเอาชนะเจ้าอสูรเอริเนียสในบททดสอบของพระเจ้านะ รู้มั้ย? นายทำได้อย่างเดียวกันป่าว?”
“……แน่นอนว่าฉันไม่อยากสู้เจ้าอสูร”
“ฉันรู้สึกเหมือนฉันจะล้มก้นจ้ำเบ้าถ้าฉันไปเจอเซอร์เบอรัส…”
“ฉันรู้สกดั่งเขาไปที่ไหนไกลๆสักแห่ง”
เหล่าสมาชิกสภานักเรียนถอนหายใจ
สมาชิกแผนกกำลังสนับสนุนของสภานักเรียนคือผู้เป็นแบบอย่าง
แต่แทนที่จะเคลียร์หอคอยเซนิทจริงจัง พวกเขาส่วนใหญ่มีเป้าหมายในการจะได้รับเกรดดีๆและกลับไปสู่ประเทศเพื่อสร้างชีวิตหลังจากจบการศึกษา
นั่นทำไมไม่มีผู้มีเป้าหมายไป ณ ชั้น 101 และสูงกว่าซึ่งมีความเสี่ยงที่จะเสียชีวิต
ทุกคนที่นั่นรู้ว่าชายผู้พวกเขาดูถูกก่อนหน้าไต่ไกลจากการไขว่ค้าขอพวกเขา
พวกเขาทำได้แต่ดูภาพของนักเรียนผู้เรียกว่าเป็นนักดาบมีตำหนิพร้อมพลังโจมตีศูนย์ผ่านจอเท่านั้น
◇มุมมองยูจีน◇
(…ฉันรู้สึกถึงการมอง) (ยูจีน)
ผมคิดตอนรอกว่ามันคือมอนสเตอร์หรือชาวดันเจี้ยน แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น
มีดวงตาดันเจี้ยนมองลงจากข้างบน
ภาพสดถูกส่งจากระบบดาวเทียมผ่านดวงตาดันเจี้ยน
มีการลดจำนวนนักสำรวจลงไปเยอะจากชั้น 100 ขึ้นไป ดังนั้นดวงตาดันเจี้ยนตามติดกับคุณตลอดเวลาอย่างเป็นธรรมชาติ
พูดถึงแล้ว วันนี้คือวันโซโล่
ซูมิเระกับซาร่ามีธุระ พวกเธอเลยไม่เข้าร่วมการสำรวจดันเจี้ยน
ผมเดินไร้จุดหมายรอบชั้น 103 สักพักแล้วถูกโจมตีโดยชาวดันเจี้ยนดุร้าย
พูดุึงแล้ว สีของชาวดันเจี้ยนผู้โจมตีผมคือสีแดง
ชาวดันเจี้ยนแดงเห็นได้ชัดว่าอันตราย
ริต้าซังก็พูดมาว่าสีเข้มๆเหมือนม่วงกับอะไรแบบนั้นไม่เป็นมิตรด้วย
(…นั่นแข็งแกร่ง) (ยูจีน)
อย่างคาดกับนักสำรวจผู้เอาชนะชั้น 100 ในอดีตของชีวิต
ผมสามารถสู้มันได้ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง แต่ผมเอาชนะมันไม่่ได้
ตอนนี้ผมอยู่ในซากที่เกือบจะหล่น และผมกินอาหารที่ผมเอามา
ผมมีความสุขกับอาหารผมไม่ได้ระหว่างระวังรอบข้าง
ผมเปิดปากกว้างแล้วกินอาหารเที่ยงเสร็จเร็วๆ
(ฉันควรทำอะไรดี…?) (ยูจีน)
ซูมิเระกับซาร่าเตือนผมมาว่าอย่ากดดันตัวเองมากเกินไป
ผมสู้กับไวเวิร์นละฝูงโอเกอร์หลงไปแล้ว
ผมเห็นมังกรดิน แต่ผมหนีจากหนึ่งนั้น
สู้กับมังกรผู้ใหญ่โซโล่จะสติไม่ดี
“…มาเดินไปรอบๆนิดหน่อยแล้วจบการสำรวจสำหรับวันนี้เถอะ” (ยูจีน)
ผมพึมพำนี้แล้วดื่นน้ำจากกระติกซึ่งผมทำมา
ผมไม่รู้สึกการมาถึงของมอนสเตอร์รอบๆ
…นั่นควรจะเป็นอย่างนั้น
“นายนี่…ดีจังนะ”
ผมได้ยินเสียง {ข้างผมเลย}
ผมรีบมองไปตรงนั้นแล้วดวงตาแดงเข้มเหมือนเลือดเข้าสายตาของผม
(ชาวดันเจี้ยนสีแดง!!!)
ผมปล่อยกระติก จับคาตานะและกำลังจะเหวี่ยงเต็มกำลัง—แต่เกือบจะหยุดแทบไม่ทัน
หนึ่งนั่นไม่ใช่ชาวดันเจี้ยน
เพราะทั้งหมดผมถูกพูดด้วย
“ยินดีที่ได้รู้จัก ยูจีนซานตาฟิลด์”
ผิวขาว
ผมขาว
กระนั้น ดวงตาสีแดงสด
อะไรซึ่งโดดเน่นมากที่สุดคือผ้าคลุมแดง -แดงเหมือนเลือด
คนนั้นคุยกับผมด้วยรอยยิ้มอันรู้สึกไม่ชอบมาพากล
หนึ่งผู้ยิ้มอย่างน่ากลัวใส่ผมคือสาวน้อย {ที่ไม่ได้แม้แต่ 10 ขวบ}
■ตอบความคิดเห็น:
เห็นว่าความยากเปลี่ยนเป็นสูงหลังจากชั้น 100 ฉันเลยรอคอยความยากลำบากที่ยูจีนกับคนอื่นๆจะเจอเมื่อพวกเขากลลับไปเคลียร์ดันเจี้ยน
→ ผมไม่รู้ว่าผมสามสามารถเขียนการเพิ่มความยากได้ดีมั้ย แต่มันจะยอดเยี่ยมถ้าคุณรู้สึกเหมือนบรรยากาศมันต่างไปนิดหน่อยจากก่อนหน้า
■ความคิดเห็นจากผู้แต่ง:
ผมขอภาพของซาร่าสำหรับเล่ม 2 (ขอไปสู่สำนักพิมพ์)
ในที่สุดเราก็เห็นภาพวาดของซาร่าได้แล้ว…!!
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ถ้าท่านชอบ ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl