65 จู่โจม
—————————————————————
หลายอาทิตย์ได้ผ่านไปตั้งแต่คลอเดียกลับไปที่บ้าน และในที่สุดผมก็ได้ตัดสินใจที่จะย้ายไปที่ดินแดนของผม เหตุผลที่ตัดสินสุดท้ายมาจากจดหมายที่อดอล์ฟส่งมาให้ ที่ให้ผมรู้ว่าการปรับปรุงส่วนหลักใหม่ของคฤหาสน์ลอร์ดศักดินาได้สำเร็จแล้ว
มันดูเหมือนว่าดินแดนที่ลอร์ดศักดินาของอาร์คแลนด์ปกครองค่อนข้างแย่ เพราะความเร็วของการไหลเข้ามาของผู้อพยพเกินกว่าที่อดอร์ฟได้คาดไว้ และเกินต่อไปแม้ว่าจะในเวลานี้ เพราะผมยืมมาจากคลอเดีย………ผมไม่ปล่อยให้เธอให้เงินผมอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม เพราะผมมีเงิน ‘นั้น’ ผมไม่ขาดในเรื่องอาหาร เสบียง หรือเงินเดือนที่ไว้ใช้จ้างแรงงาน แม้มันไม่เหมือนว่าการดูแลรักษาทางหลวง และการควบคุมน้ำท่วมจะดีขึ้น ถ้าผมแค่เพิ่มจำนวนคน แต่ถึงอย่างไร ผมไม่ได้ปล่อยให้พวกเขาขุดและปิดหลุม และมีแรงงานเพียงพอที่จะใช้เพื่อการปรับปรุงคฤหาสน์ใหม่ให้ดำเนินต่อไป
ลีโอโพลต์นำนี่น่าไปและออกไปก่อนหน้านี้ซักพัก มันดูเหมือนว่าเขามีบางอย่างที่ต้องเตรียมการที่จะทำในฐานะ รองผู้บัญชาการของกองทัพ
「มาเอาสิ่งนี้ไปกับเรา และเราก็ต้องการสิ่งนี้ด้วย ใช่มั้ย?」
「พี่โง่เหรอ? มีเก้าอี้อยู่ที่นั่นนะ」
「อาระ รู นั่นไม่ดีนะ เก้าอี้นั้นถูกปิดผนึกเพราะมีคนเจ็บนั่งอยู่บนมัน」
「แม่ นั่นน่ากลัว ซูร้องไห้อยู่」
「บางอย่างเหมือนการย้าย ตราบใดที่พี่มีหอก เกราะและอาหาร งั้นพี่จะโอเค! ไม่ใช่ว่านั่นถูกเหรอซีเลีย!」
「หนูต่างไปจากพ่อนะ! หนูจะมอบตารางขนมให้มิทตี้ หนูสงสัยว่าพวกเค้ามีร้านขนมอบที่นั่นมั้ย…….」
「เอเกอร์-ซัง อย่าเอาเปรียบจากความสับสนและจับก้นของหนู แมมมมม่~~」
「เธอควรจะซาบซึ้งที่ฮาร์ดเลตต์-ซามะจับเธอ ถ้ามันเป็นชั้น ชั้นจะยื่นก้นออกไปมากกว่านี้」
มันค่อนข้างอึกทึกเมื่อพวกผู้หญิงไปช้อปปิ้ง แต่นี่เป็นบางอย่างที่มากกว่านั้นหลายเท่า และเพราะว่า ยกเว้นเด็ก มี สิบคนย้ายที่ ซึ่งแปดเป็นผู้หญิง ถ้าผมปล่อยทุกอย่างไว้ให้พวกผู้หญิง งั้นชั้นจะไม่มีวันรู้ว่าสิ่งต่างๆจะเสร็จเมื่อไหร่ ผมเลยเลือกเซบาสเตียนให้มาช่วยผม เราปล่อยให้ที่ที่ว่างเปล่าไม่ได้ แล้วเราก็ไม่สามารถเอาทุกอย่างไปกับเราได้ด้วย
คนที่ยังอยู่คือสามคนจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และสองคนจากตระกูล; สำหรับตอนนี้ เมลิสซ่าจะเป็นเจ้าของบ้านผู้หญิงที่คฤหาสน์แห่งนี้ และหว่างที่มาเรียจะรับหน้าที่ดูแลคนรับใช้ แต่มีชื่อว่าเป็นหัวหน้าผู้หญิง แม้ว่าผมพูดว่าการดูแล มันเหมือนบางสิ่งอย่างการดุพวกเธอเมื่อไหร่ก็ตามที่พวกเธอทำตัวไม่ดี และมอบเงินค่าขนมให้พวกเธอ
「ครอลล์ นายเป็นชายคนเดียวที่เหลืออยู่ในคฤหาสน์นี้ ในกรณีฉุกเฉิน ปกป้องทุกคนด้วย」
「คะ-ครับท่าน!」
ผมมอบการเหวี่ยงให้ดาบก่อนที่ผมจะส่งมันให้ครอลล์ ครอลล์ไปด้วยกันกับอิริจิน่าเมื่อไหร่ก็ตามที่เธอฝึก เขาเป็นเด็ก แต่ถ้าเขาทำมันได้ดี เขาเหวี่ยงมันอย่างดีในนั้นได้
「เพื่อตายคนแรกและวิ่งคนสุดท้าย นั่นคือความเป็นชาย เข้าใจมั้ย?」
「ค-ครับ!」
มันมีน้ำหนักอยู่บ้าน แต่เขาสามารถที่จะถือมันง่ายๆได้ด้วยการฝึกตัวของเขาผ่านการปั้มน้ำและหั่นฟืน
คุณไม่รู้ว่าอะไรอาจจะช่วยคุณ
「……」
ซีเลียลูบหัวครอลล์อย่างเงียบๆ มันเป็นครั้งแรกที่เธอจับครอลล์ด้วยตัวของเธอเอง ซึ่งมันน่ารัก ผมเลยลูบหัวของเธอ มันเป็นภาพที่น่าตลก ที่คนตัวใหญ่ ตัวกลาง และตัวเล็กเชื่อมต่อกันผ่านการลูบหัว
「อืม! ซีเลีย-ซัง ผมมีอะไรบางอย่างจะบอกพี่!」
「ชั้นไม่อยากได้ยินมัน งั้น เราไปกันมั้ย?」
ครอลล์ยังต้องไปอีกไกล นายสบควรจะอยู่เงียบๆและส่งเธอที่นั่น มากกว่านั้น มาเรียมาเพื่อสอนเขา ยังไงซะ แน่นอนว่า ซีเลียเป็นผู้หญิงของผม ถ้าคุณเรียกผู้หญิงของมาสเตอร์ เค้าจะมีเวลาที่แย่
「เขายังเป็นเด็กอยู่」
ซีเลีย เขายังมองมาทางนี้อยู่ ดังนั้นอย่าเช็ดมือเธอด้วยผ้าเช็ดหน้าสิ เขาจะไม่สามารถเชื่อใจผู้หญิงได้อีกต่อไป
สาวๆและเซบาสเตียนได้เข้าไปในรถม้า มีรถม้าม้าสี่ตัว และรถม้าสำหรับสัมภาระ และมันค่อนข้างงดงาม
「เอเกอร์-ซัง……」
มาเรียและเมลิสซ่าจะจากเราซักพัก ดังนั้นพวกเธอได้มีตาที่เปียก ผมกอดพวกเธอด้วยทั้งสองมือ และพวกเราสามคนจูบระหว่างที่พันลิ้นของเรา ภรรยาของคนที่ผ่านไปผ่านมา ปิดตาของเธอและวิ่งออกไป แต่ผมไม่สนใจสิ่งนั้น
「หนูจะเขียนจดหมายให้พี่ทุกอาทิตย์ เค๊?」
「ชั้นก็จะเขียนมันด้วย」
คนส่งของที่เชื่อมต่อกับเมืองหลวงและดินแดนออกทุกอาทิตย์ นี่เป็นบางอย่างที่ผมกดดันมันอย่างบังคับกับเจ้าหน้าที่พลเรือนในวังหลวง มันรู้สึกเหมือนว่านี่เป็นครั้งแรกที่สถานะของผมถูกใช้งานได้อย่างสะดวก
「ได้ พี่จะกลับมา」
ผมพูดแค่นั้นและขึ้นไปบนรถม้า
「กลับมาบ้างนานๆครั้งนะ!」
「จนกว่าความรู้สึกของชั้นจะปรับ ชั้นจะสร้างปัญหาให้นาย」
「「ได้โปรดให้ชั้นรู้เมื่อไหร่ก็ตามที่พี่ได้ผู้หญิงคนใหม่นะ!!」」
มันเป็นกลางวันแสกๆตอนนี้ ดังนั้นมีคนเดินไปเดินมาเยอะ หลังจากที่ได้มองในความสงสัย ความอายและดูถูกนิดหน่อย เราออกจากเมืองหลวง
—————————————————————
เดินทางจากเมืองหลวงไปที่ดินแดนของผมด้วยแถวของรถม้าในควาเร็วนี้ จะใช้เวลาทั้งอาทิตย์อย่างอย่างๆ มีทหารส่วนตัวประมาณ 30 คน รวมตัวกันอยู่ในเมืองหลวง ซึ่งทำหน้าที่เป็นผู้คุ้มกัน ล้อมเราอยู่ แม้ว่าผมอยู่ที่นี่ ด้วยคนที่บากขาดนี้อยู่ด้วยกันผมผม ผมอาจจะดูทุกคนได้ไม่ทั่ว ดังนั้น นั่นทำไมผมได้เตรียมพวกเขา และเหตุการณ์ที่ไม่น่าเกิดขึ้นที่โจรปรากฏตัวและแก้วชาของนนน่าแตก มันจะแย่มาก
「เอเกอร์~ พี่จะไม่ใช่เกราะนั้นเหรอ? มันสวยนะ ไม่ใช่เหรอ?」
สิ่งที่คาร์ล่าพูดถึงคือเกราะสีทองนั้น ซึ่งปรดิษฐานอยู่ที่หลังของรถม้าและส่องแสงอย่างงดงาม ผมคิดเกี่ยวกับการทิ้งมันไว้ที่เมืองหลวง แต่เมื่อมองรูปลักษณ์ของมัน มันดูเหมือนมันจะดึงดูดโจร ผมเลยนำมันมากับผม ด้วยกันกับหอกล้ำค่าที่ผมได้เป็นรางวัล
「ถ้าพ่อใส่เกราะนั้นระหว่างที่ถือหอกนั้น……พรืดด!」
ซีเลียปิดหน้าของเธอและหัวเราะ ผมไม่อยากจะดูเหมือนอัศวินที่เพิ่งรวย
「แต่ไม่มีอะไรอยู่ที่นี่จริงๆ มันเหมือนภูมิภาคชนบทในสหพันธรัฐเลย……」
ผมเดาว่ามันเป็นครั้งแรกของนนน่า แต่มันดูเหมือนเธอเทียบทิวทัศน์ที่เธอเห็นระหว่างทางที่เธอถูกเคลื่อนย้าย และถูกขายเป็นทาสในอดีต
「เธอพูดถึงเรื่องอะร? นี่ยังแค่เข้าหาดินแดนของอีริช ดินแดนของพี่ว่างยิ่งกว่านี้อีก」
「เออออ๋!? แต่ไม่มีหมู่บ้านหรือนาเลยเหรอ? พี่จะพูดว่าว่างกว่านั้นได้อีกเหรอ?」
ผมชี้ไปที่ข้างล่าง
「ยังมีทางอยู่ที่นี่ ไม่ใช่เหรอ?」
นนน่าดูเหมือนจะตกใจ เธอกอดรูที่อยู่ข้างเธอ
「ว้าว้า มีอะไร? อออุ หน้าอกของพี่ใหญ่……หนูถูกบดขยี้แล้ว～」
ผมก็กอดซีเลียที่ต่อต้านด้วย
「ฮ่าาอุ ทำไมพ่อทำแบบนี้กระทันหันล่ะ?」
หมอนกายนี้สำหรับการใช้ส่วนตัวของผม และผมได้พักหัวของผมกับตักของเมลมาซักพักแล้ว ผมได้ไปกลับถนนนี้หลายครั้ง แต่นี่มันครั้งแรก ที่มันสบายแบบนี้
—————————————————————
ถ้ามีบางอย่างดีๆที่เกิดขึ้น บางวัน จะมีบางอย่างที่แย่ๆเท่ากันเกิดขึ้น – ผมจำคำพูดนั้นได้จากใครซักคน ขณะที่เราเข้ามาสู่ดินแดนของผม – และควรจะไปถึงราเฟนพรุ่งนี้ – เมื่อทุกคนได้พูดเกี่ยวกับความคาดหวังบ้านใหม่ของพวกเธอ เสียงกรีดร้องแทงทะลุผ่านทุกคน
「ศัตรูโจมตี—-!!」
「ฝั่งขวามือ!!」
「จัดรูปแบบกล่อง!」
ทหารส่วนตัวตะโกนอย่างดัง พวกเขาทำเสียงเหล็กกระทบ ขณะที่พวกเขาใส่เกราะและวิ่ง ผมได้ยินเสียงพวกเขาชัดดาบของพวกเขาด้วย แต่เสียงพวกนั้นจมหายไปทันทีด้วยการตะโกนและคำรามของพวกเขา
นั่นแปลกนะ เพราะมันเป็นบริเวณค่อนข้างเปิดกว้างที่นี่ พวกเขาควรจะสามารถที่จะเห็นศัตรูวิ่งมาหาพวกเขาเป็นกิโลแล้ว มันเป็นการซุ่มโจมตีเหรอ? นั่นคือที่ผมคิด แต่คำตอบมาในหูของผม
「เอเกอร์-ซามะ!」
ฮาร์ดเลตต์-โดโนะ!
「ชั้นรู้…………มันเป็นทหารม้า และหลายคนด้วย」
เสียงของเกือกม้าของทหารม้าเพิ่มระดับของความตึงเครียดขึ้น ซีเลียและอิริจิน่า ได้ใส่อุปกรณ์ของพวกเธอเสร็จแล้ว และคาร์ล่าได้จัดการกับธนูของเธอ
「ซีเลีย ลูกมากับพ่อ อิริจิน่า เซบาสเตียน ปกป้องรถม้า คาร์ล่า ยิงศัตรูถ้าเป็นไปได้ อย่ากดดันตัวเอง」
ซีเลียและอิริจิน่า กระโดดออกมาจากรถม้าในทันที แต่ผู้หญิงที่ไม่มีประสบการณ์การต่อสู้ โดยเฉพาะคูและรู สร้างความปั่นป่วนที่ใหญ่ กล้าหาญอย่างน่าตื่นตกใจ นนน่าและเมลนั้นยังสงบอยู่
「นนน่า ชั้นพึ่งเธอที่จะดูแลทุกคนนะ」
「โปรดจงปลอดภัย」
ผมกระโดดออกจากรถม้า และตรงตาของผม ชายบนหลังม้าที่เหวี่ยงมาเชเต้ใหญ่ ปรากฏขึ้น ผมแทงหอกของผมทันที่เพื่อน็อคเขาออกไป แต่พวกเขาได้เข้ามาใกล้เรามากขนาดนี้เหรอ? กองทัพส่วนตัวของผมทำอะไรอยู่?
「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ พวกเค้าไม่ใช่โจร! พวกเค้าไปกลุ่มคนป่าเถื่อน!」
ทันที่ที่พวกที่เป็นผู้ชายพูดอย่างนั้น เขาถูกยิงข้างหลังโดยธนูและล้มไป
เข้าใจแล้ว งั้นเผ่าภูเขาได้ลงมาแล้ว ทุกคนอยู่บนหลังม้า……และพวกเขาใช้ม้าที่เล็กกว่าที่พวกเราใช้
「ชิ!」
ผมเหวี่ยงดาบของทหารที่ล้มลงไปใส่คนป่าเถื่อนที่อยู่บนหลังม้า ที่ง้างธนูของเขา ผมพยายามจะเลียนแบบมีดโยนของซีเลีย……แต่ผมพลาด ส่วนด้ามจับตีเขาที่หน้า ยังไงซะ ผมเดาว่ามันโอเคเพราะเขาลงจากม้าของเขาแล้วตอนนี้
「เอเกอร์-ซามะ!」
ซีเลียได้วิ่งมา เพราะศัตรูทั้งหมดอยู่บนหลังม้า มันยากที่ดาบของซีเลียจะสู้กับพวกเขา
「เล็งไปที่ม้าของพวกเค้า พวกเค้าเป็นทหารม้าเบา ทำให้พวกเค้าล้มมาจากม้า!」
คนป่าเถื่อนได้ใส่เกราะที่ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน แต่ม้าของพวกเขาไม่ได้ใส่อะไรเลย อานนั้นอยู่ข้างบนของพวกมันอย่างเกือบๆ และพวกมันไม่มีแม้แต่ที่เหยียบ
「แกจะสู้บนหลังม้าโดยไม่มีที่เหยียบเหรอ?! น่าประทับใจ!」
ผมปัดดาบของชายที่พยายามจะผ่านผมและเหวี่ยงมาที่คอของผม ทำให้เขาตกจากม้าของเขา ซีเลียแทงเขาเร็วๆสอง สามครั้งและเขาตาย
ลูกธนูบินมาที่ซีเลีย เธอได้ปัดไปไปข้างๆเกือบไม่ได้ แต่นั่นอันตราย ในอิสระสำหรับทุกคนนี้ ไม่มีเวลาที่จะหาชวาร์ซ
「นี่มันค่อนข้างสุ่มนะ!」
ผมเดาว่ามันเป็นแผนของพวกเขา แต่พวกเขาพุ่งเข้าตีเราบนหลังม้า ระหว่างที่รักษาความเร็วของพวกเขา พยายามจะตัดหัวของเรา ขณะที่พวกเขาผ่านเราไป สำหรับดาบของคนแรก ผมปัดมันด้วยเกราะแขนของผม และแทงทะลุคอของเขา สำหรับคนที่สอง ผมก้มและหลบการเหวี่ยงของเขา จับมือของเขาและทุ่มเขาลงมา คนที่สามเห็นสองคนก่อนหน้าได้ล้มไป ดังนั้นเขาคิดว่าเขาจะแค่ผ่านผม ก้มลึกบนหลังม้าของเขา แต่ผมตีหน้าของม้าด้วยหอกของผม และนำเขาลงมาที่พื้นด้วยกันกับม้า
「กุกย้า!」
ผมแทงสองคนที่อยู่บนพื้นด้วยหอกของผม และผมยื้อมันไว้ได้ตอนนี้
ทหารที่มีปัญหาส่งเสียงเชียร์ แต่มันยังไม่เปลี่ยนความจริงที่ว่าเรายังอยู่ในความเสียเปรียบอยู่ ทีละน้อย ทีละน้อย ผมเป็นว่าพวกของผมเริ่มที่จะจัดการกับพวกเขา แต่ศัตรูทำการบุกเข้าตีซ้ำๆ มาจากทุกทิศทาง และพวกเขาเล่นกันเราเป็นของเล่น
「คาร์ล่า จำนวนคร่าวของการนับศัตรูนั้นโอเค เธอเห็นมันจากที่นั่นได้มั้ย?」
คาร์ล่าหยิบธนูของเธอและขึ้นไปบนหลังคาของรถม้า
「ประมาณ 50 คน ทั้งหมดอยู่บนหลังม้า!」
นั่นแย่แล้ว เรามีแค่ประมาณ 30 ที่นี่ ไม่ใช่แค่นั้น เกือบจะครึ่งหนึ่งของพวกเขาบาดเจ็บและไร้ประโยชน์แล้ว
「ซอร์ย่าา!」
ด้วยเสียงตะโกนที่ดัง อิริจิน่าแทงทะลูศัตรู หอกของเธอไม่ได้หนักขนาดนั้น แต่มันสมบูรณ์แบบสำหรับศัตรูที่เป็นทหารม้าที่ใส่เกราะน้อย
「มากเท่าไหร?!」
「เจ็ด! เทอร์ย่า!」
ผมได้สาม ผมแพ้ที่นี่ไม่ได้
อีกครั้ง ทหารม้าสามคนพุ่งเข้าตีเข้ามา ถ้านายใช้กลยุทธ์เดียวกัน ผมจะเบื่อนะ
ผมใช้ความได้เปรียบในความต่างของระยะโจมตี และตัดแขนของพวกเขาทั้งสองก่อนที่พวกเขาจะเหวี่ยงผมได้ สองคู่ – สีแขนลอยอยู่กลางอากาศ และคนสุดท้างได้ถูกตัดหัว ระหว่างที่เขายังอยู่ในความตกใจ มันไม่สวยเหมือนที่อิริจิน่ากำจัดพวกเขา แต่มันเป็นวิธีที่ขยะแขยงและฉูดฉาดที่ทำให้เลือดพวกเขากระจาย ในจุดนั้น ผลของมันที่มีต่อพวกและศัตรูเหมือนกันนั้นใหญ่โต
หลังจากที่พุ่งเข้าตี ทหารม้าได้รอคอยการกลับไปสู้อีกครั้ง แต่พวกเขาล้มลงทีละคน ลูกธนูของคาร์ล่าปิดไปใส่พวกเขา ทักษะการใช้เธอของเธอนั้นค่อนข้างมาก แม้ว่าเมื่อเทียบกันกับคนพวกนั้นในกองทัพ เมื่อพวกเขาช้าลง เธอยิงพวกเขาตายทีละคน ทีละคน และสำหรับคนที่อยู่ไกลออกไป เธอเล็งไปที่ม้าของพวกเขา
เห็นว่าการต่อต้านของเรานั้นแข็งแกร่งขึ้น พวกเขาตัดสินใจที่จะถอยทัพตอนนี้ พวกเขาเคลื่อนไหวหลังจากที่ถูกสั่งการ และถอยกลับทันที
「ศัตรูถอยแล้ว!」
「อย่าลดการป้องกันลง พวกเค้าเป็นทหารมม้า เราวิ่งชนะเค้าไม่ได้ อย่าแตกรูปแบบกล่อง จนกว่าพวกเขาจะถอยไปอย่างสมบูรณ์」
คาร์ล่ายิงธนูดั่งจะตามพวกเขาไป แต่หนึ่งในคนป่าเถื่อนสังเกตมันและใช้ดาบของเขาเพื่อหยุดมัน
「คาร์ล่า! ถอยไป!」
「เอ๋?」
ทหารม้าเปลี่ยนเป็นถือธนูและยิงลูกธนูออกมาขณะที่พวกเขาได้ถอยไปข้างหลัง ลูกธนูตกลงมาใส่คาร์ล่าอย่างแม่นยำ และเธอม้วนลงมาจากหลังคารถม้า แต่ก่อนที่เธอจะร่วงลงพื้น เซบาสเตียนจับเธอ และดึงเธอเข้าไปในรถม้า
「คาร์ล่า-ซัง!!」
「อะไร?! เธอโดนยิงเหรอ?!」
ซีเลียและอิริจิน่ารีบกลับไปที่รถม้า ยิงธนูบนหลังม้าระหว่างที่หันหลัง โดยไม่ใช้ที่เหยียบ…… ไม่มีใครในโกลโดเนียที่ทำอย่างนั้นได้ ไม่ มีไม่กี่คนที่ยิงศัตรูที่อยู่ข้างหน้าระหว่างที่ยืนอยู่บนที่เหยียบได้ พวกเขาได้ลดการป้องกันของพวกเขาลงอย่างสมบูรณ์ คนป่าเถื่อนให้เราวัดทักษะของพวกเขา
การต่อสู้ระยะประชิดจบลง และในที่สุด หลังจากที่ได้เธอพวกเรา ชวาร์ซวิ่งมาทางนี้ เหมือนรู้สึกได้ว่าคาร์ล่าได้รับบาดเจ็บ ชวาร์ซโหม่หน้าเข้าไปในรถม้า
「เธอเป็นยังไงบ้าง?」
「เธอรับลูกธนูไปที่ฝั่งขวาของท้องของเธอ มันค่อนข้าง……ลึก」
「ผมใช้ยาแล้ว แต่ยังมีเลือดอยู่มาก ท่านไม่ควรจะพยายามเคลื่อนไหวเธอ」
ริต้าตรวจแผลของเธอระหว่างที่เซบาสเตียนออกคำแนะนำ ยาถูกทาทันที แต่คาร์ล่าได้เหงื่อออกทั้งตัวและสติของเธอขุ่นมัว
「ซีเลีย อิริจิน่า ปกป้องรถม้า เซบาสเตียน ดูแลคาร์ล่า」
「ได้โปรดปล่อยมันให้ผม มาสเตอร์」
มันเป็นธรรมชาติที่จะโจมตีสวนเมื่อคุณยิงลูกธนู มันไม่ถือว่าเป็นการกระทำที่อันตรายเมื่อคุณอยู่ในการต่อสู้
แต่ ผมไม่สนเกี่ยวกับเรื่องนั้น ผมไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลอื่นนอกจากผู้หญิงของผมได้รับบาดเจ็บ ผมจะแค่ฆ่าทุกคน
「ศัตรู พวกเค้ามาอีกแล้ว!」
ศัตรูจัดรูปแบบของเขาใหม่และรอคองที่จะพุ่งเข้าตีเราทั้งหมดพร้อมกัน จำนวนของพวกเขาลดลงเล็กน้อย แต่พวกเขายัง มีกำลัง 40 คน และเตรียมธนูของพวกเขา พวกเขาน่าจะปล่อยลูกธนูเพื่อนที่จะสร้างความเสียหายให้เราก่อน ก่อนที่จะพุ่งเข้าตีเรา
「ศัตรูจะยิงลูกธนูบนหลังม้าใส่เราอย่างแม่นยำ! อย่าลดโล่ลงแม้ว่าพวกเขาพุ่งเข้ามา!」
ผมขี่บนชวาร์ซและเราจัดรูปแบบของเรา มีสิบคนแล้ว แต่มันจะพอที่จะยื้อถ้าพวกเขาทำแค่ปกป้องรถม้า มันโอเคที่จะให้พวกเขาป้องกัน เพราะนั่นจะอนุญาติให้ผมโจมตีพวกเขา
ชวาร์ซร้อง ดั่งจะพูดว่าเขาก็อยู่ที่นี่ด้วย นั้นทำให้ผมจำได้ คนที่เสน่หากับเขามากที่สุดคือคาร์ล่า ซีเลียก็เป็นคนโปรดของเขาด้วย แต่เขาชอบผู้หญิงที่ยั่วยวนและดุร้าย
ศัตรูได้พุ่งเข้าตีเราด้วยกันทั้งหมด พวกของผมได้พร้อมโล่ของพวกเขา ยื่นหอกออกไปจากช่องว่าง ผมแทงศัตรูที่ตาอยู่และยกเขาขึ้นระหว่างที่อยู่บนหลังม้า แวะวางเขาไว้ตรงหน้าผม
และจากนั้น หัวคนขี่ม้าตัวเดียวได้พุ่งเขาตีศัตรู ศัตรูค่อนข้างสับสน แต่พวกเขาจะไม่ขยับทั้งทีมเพื่อนแค่ผมคนเดียว พวกเขาเลยให้ 10 คนที่อยู่ข้างหน้ายิงธนูของพวกเขา การเล็งของพวกเขาแม่นยำอย่างไม่น่าเชื่อ แต่นั่นได้ผลสำหรับพวกเขา ลูกธนูได้แทงเข้ามาที่ศพที่ผมวางไว้หน้าหน้าของผมอย่างแม่นยำ และไม่โดนชวาร์ซ ผมโยนศพที่เปลี่ยนเป็นเม่นทิ้งไป ยกหอกของผมขึ้นและแทงพวกเขา
ในความตื่นตกใจ ศัตรูได้ง้างธนูลูกต่อไปของพวกเขา แต่เพราะพวกเราทั้งสองคนพุ่งเข้าตีหากันบนหลังม้า ระยะนั้นถูกปิดในทันที หอกของผมไปถึงพวกเขาได้เร็วกว่าที่พวกเขาจะปล่อยลูกธนูของพวกเขาได้
ผมถางสามคนตรงหน้าผมตายด้วยกำลังทั้งหมดของผม และพวกเขาทั้งหมดบินกลับไปในเวลาเดียวกัน มีบางคนที่ถูกแบ่งครึ่ง บางคนที่หัวเปิดแยกออกจากการโดนด้าม บางคนที่มีตัวของพวกเขาถูกฟันไปครึ่งทาง และบางคนที่ดิ้นไปทั่วอยู่ในความเจ็บปวด มีคนหนึ่งที่หยุดเคลื่อนไหว จากภาพของนรก และการร้องที่ทนทุกข์ทรมานของพวกเขา แต่ผมแทงหอกเข้าไปที่คอของเขาและกระแทกเขาเข้ากับทหารม้าที่อยู่ถัดไป
มีเสียงของลมขณะที่ธนูถูกยิงระยะเผาขน แต่เพราะระยะมันอยู่ใกล้ ผมเห็นลูกธนูได้ค่อนข้างดี ผมจับลูกธนู หักมันครึ่งหนึ่ง ทำให้ชายที่ยิงมันกรีดร้องและทิ้งลูกธนูของพวกเขา ปรกติแล้ว ผมจะเมินศัตรูที่เสียกำลังใจในการสู้ไป แต่มันไม่เหมือนอย่างนั้นในครั้งนี้
โชคร้ายสำหรับนาย นายจะถูกตัดหัวออก
ตัวขนาดยักษ์ของชวาร์ซวิ่งอยู่ระหว่างท่ามกลางศัตรูและการสาดของเลือดเต้นอยู่ในอากาศ ส่วนหนึ่งของศัตรูได้สู้กับทหารที่ปกป้องรถม้า แต่เพราะผมดึงดูดความสนใจศัตรูอยู่ตรงกลาง พวกเขาขาดแรงกดดัน และโจมตีได้ไม่ดีมาก
สองหน่วยมุ่งหน้าเข้ามาหาผมจากซ้ายและขวา ดังนั้น ผมแทงหอกใส่หนึ่งคน และจับดาบของอีกคนดึงเขาละและลากเข้าไปรอบๆซักพัก การขูดกับพื้นทำให้เขาชนกับหินหลายก้อน และผมปล่อยเขาไป
แต่เขาไม่มีชีวิตอยู่แล้ว ศัตรูคนหนึ่งได้ตื่นตกใจและพยายามจะวิ่งหนี แต่หอกของผมเร็วกว่า
ผมได้มองหน้าเขา แต่เขาเด็กพอที่จะเรียวว่าเด็กชายได้ นั่นใช่แล้ว มันไม่มีความแตกต่างระหว่างทหารฝั่งนี้กับคนป่าเถื่อน ผมได้ยินมาว่าทั้งเผ่าของเขาสู้ ระหว่างที่ผมคิด ผมแทงท้องของเด็กชาย ส่ายหอกเพื่อโยนเขาทิ้งไป
ตอนนี้ที่ผมมอบไปรอบๆ มี ศพ 10 คู่ของม้าและขนขี่แล้ว ผมกำลังจะเปลี่ยนเส้นทางและมุ่งหน้าไปที่รถม้า แต่ขณะที่ผมลดความเร็ว คนป่าเถื่อนเรียงจากทั้งสองข้างและชักดาบของพวกเขา มาเพื่อที่จะฟันผม ผมเหวี่ยงหอกลงไปใส่พวกเขาหนึ่งคน ตัดเขาไปด้วยกันกับม้า
มันดูเหมือนว่าผมไม่จำเป็นต้องทำอะไรกับอีกคน ชวาร์ซเดินและกระแทกม้าของศัตรูอย่างคาดไม่ถึง ม้าของศัตรูเทียบได้ว่าเล็กกว่า และตัวของชวาร์ซ หนักกว่าพวกมันหลายเท่าอย่างชัดเจน การชนมันทำให้มันเสียสมดุล ล้มไปที่พื้น หัวลงก่อน ถ้าพวกเขาล้มลงไปแบบนั้น ทั้งม้าและคนขี่จะไม่ออกมาอย่างไร้บาดแผล
การต่อสู้รอบรถม้าก็เดินหน้าไปในความได้เปรียบของเรา ศัตรูได้เสียกำลังใจที่จะโจมตี ผมเห็นว่าพวกเขาไม่สามารถที่จะมีสมาธิอยู่กับการโจมตีได้ ระหว่างที่ได้ยินการตะโกนของผม และการอาละวาดข้างหลังพวกเขา และเสียงร้องแห่งความตายของพวกของพวกเขา ศัตรูยอมแพ้ในการโจมตีรถม้าตอนนี้ ให้ความสำคัญในการที่จะฆ่าผมให้ตาบ และชี้ลูกธนูมาที่ผม
มันไม่หนีจากภาพที่ผมเห็น หนึ่งในหมู่ศัตรูคนป่าเถื่อน ใส่หมวกเหล็กที่พิเศษและเป็นชายที่มีตัวค่อนข้างดี และทันทีทีชายคนนั้นชี้ดาบของเขามาที่ผม ศัตรูทั้งหมดเปลี่ยนทิศทางทีเดียว งั้นเขาเป็นผู้บัญชาการใช่มั้ย
เขาอยู่ค่อนข้างไกลไปนิดหน่อย และผมเก็บเขาได้มั้ย? มันจะน่ารำคาญถ้าพวกเขายิ่งธนูทั้งหมดทีเดียว แต่ไม่มีทางเลือกนอกจากจะทำมัน ผมง้างหอกและโยนมันด้วยกำลังสุดขีดของผม มันใหญ่เกินไปที่จะเรียกว่าหอกปา แต่มันทำเสียงฝ่าลมเบาๆขณะที่มันบินไป
หอกที่เต้นอยู่กลางอากาศถูกเห็นได้ทันที และผู้บัญชาการพร้อมโล่ของเขา และชายที่ดูเหมือนเป็นลูกน้องของเขายืนตรงหน้าเพื่อปกป้องเขา…..หอกแทงทะลุทั้งหมดที่พูดมานั้น และแทงลงไปที่พื้น เหมือนเมื่อเด็กเล่นกับแมลง ชายสองคนคาอยู่ที่พื้น ด้วยเสียงกรีดร้องที่เหลือเชื่อ ไม่เหมือนการร้องแห่งความตายเมื่อพวกเขาถูกฆ่าในทันที การกรีดร้องไม่จบทันที และก้องอยู่ในสนามรบ ทำให้ศัตรูถูกรบกวนอย่างชัดเจน
「—!!!」
ผมชักแอ่งคู่ของผมและตะโกนออกไป ดันมันออกมาจากท้อง ระหว่างที่ผมพุ่งเข้าตีศัตรูที่กระวนกระวาย โดยที่สามารถที่จะเข้าใจสถานการณ์ได้ แม้ว่าอยู่ข้างรถม้า อิริจิน่าเริ่มโจมตีสวน
ดาบมีระยะการโจมตี่ที่สั้นข้างบนหลังม้า แต่ชวาร์ซดูเหมือนจะรู้สิ่งนั้น และวิ่งผ่อน ใกล้ๆกับศัตรู ผมนำดาบของผมลง และหัวของเขาถูกตัดออก เหมือนแรดิชถูกตัด และผมไปที่ที่ใกล้ผู้บัญชาการ ที่หอกของผมแทงอยู่
ศัตรูที่เสียผู้บัญชาการของพวกเขาไป ได้เสียกำลังใจในการต่อสู้ไปแล้ว และหนีในความวุ่นวาน ผมคิดเกี่ยวกับการฆ่าทุกคน แต่ผมกวาดล้างศัตรูที่วิ่งหนีโดยไม่มีม้าไม่ได้ มันน่าเสียดาย
ผมจับหอกระหว่างที่มันยังแทงชายสองคนอยู่ อย่างที่คาด ถ้าผมแบกหอกระหว่างที่พวกเขาสองคนยังติดอยู่บนมัน แม้ว่ามันเป็นหอกที่หน้า มันอาจจะงอจริงๆ ผม วางเท้าของผมไปบนพวกเขา และดึงมันออกทั้งหมดทีเดียว
「กยุว้าาา!」
「กุกย้าา!」
เสียงร้องของทั้งสองคนหนวกหู ผมแทงคนหนึ่งโดยไม่รู้ตัว คนที่เหลืออยู่คนเดียวคือผู้บัญชาการ
ผมคิดกว่าผมจะถามข้อมูลกับเขา แต่ข้อมูลอะไรอื่นที่ผมต้องการนอกจากความจริงที่ว่าเขาเป็นคนป่าเถื่อน แล้วก็ ด้วยรูใหญ่ที่เปิดที่ท้องของเขา มันยากที่จะยืดชีวิตเขาต่อไป ผมต้องถามตัวเองว่ามันคุ้มค่าที่จะให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไปมั้ย ถ้าผมใช้ยาเดียวกันกับที่ใช้บนคาร์ล่าจำนวนมก
「คนนั้นคือ……เป็นไปได้มั้ยว่าเป็นนักโทษของสงคราม?」
ซีเลีย สามารถที่จะจัดการกับศัตรูที่หนีอยู่หลายคน แตะในที่สุดพวกเขาก็หลุดจากเธอไปได้ เธอเลยกลับมา เธอถามระหว่างที่แสดงหน้าที่ไม่พอใจ ผมดีใจที่เธอโกรธที่คาร์ล่าได้รับบาดเจ็บด้วย
「ไม่ ไม่มีความจำเป็น」
ผมไม่รู้ว่าชายคนนี้ไม่ดีหนือไม่ ผมไม่รู้ว่านี่เป็นการปล้นสะดมเพราะความต้องการที่จะเอาชีวิตรอด หรือมีเหตุผลอื่นในการจู่โจมของพวกเขา แต่เป้าหมายของพวกเขาคือเรา และทำให้คาร์ล่าได้รับบาดเจ็บ
พวกเขาโชคไม่ดี
ผมวางเท้าไปบนหน้าของชายและใส่กำลังเข้าไปหลังมัน เสียงของกระโหลกของเขาถูกขยี้ ได้เป็นสัญญานของการจบการต่อสู้
—————————————————————
「นำคนที่ได้รับบาดเจ็บขึ้นไปบนรถม้า และเราจะออกเดินทางทันที!!」
มันเหืมอนกันกับทหาร แต่มากกว่าอะไรทั้งสิ้น เราต้องพาคาร์ล่าไปที่เมืองเร็วเท่าที่จะเป็นไปได้ เมื่อกองทัพทิศตะวันออกมาที่ราเฟน พวกเขาก็พาหมอมาหลายคนกับพวกเขาด้วย มันควรจะดีกว่าที่จะพาเธอไปหมู่บ้านใกล้ๆ
「คาร์ล่าโอเคมั้ย?」
「ใช่ อย่างไรก็ไม่รู้ แต่ท้องของเธอร้อน」
มันดูเหมือนคาร์ล่าได้กลับมามีสติระหว่างที่เราสู้ จากเซบาสเตียนที่ดึงลูกธนูออก มันไม่ใช่แผลถึงตาย แต่มันไม่ใช่แผลที่คุณจะวางใจสบายๆได้ด้วย
「อออุ ชั้นยังมีลูกได้อยู่มั้ย?」
「มันพลาดมดลูกของเธอไป แล้วก็ เธอมีบางอย่างที่ใหญ่กว่าลูกธนูนั้นมากเข้าไปในเธอ งั้นมันไม่ควรจะเป็นปัญหา ใช่มั้ย?」
「ฮ่าฮ่า เธอพูดถูก ชั้นได้ถูกแทงโดยหอกที่น่าทึ่ง~」
คาร์ล่าหัวเรา และผู้หญิงรอบข้างก็หัวเราะด้วย แต่แสงของเธอเครียด แผลก็โดนกล้ามเนื้อและอาจจะเข้าไปตลอดทางถึงเครื่องใน มีความเป็นไปได้ที่มันจะเป็นแผลถึงตาย ถ้าเราไม่มียาพิเศษนี้
「ชั้นเหนื่อย……จะนอนแล้วนะ」
คาร์ล่าหมดสติของเธอระหว่างที่นอนอยู่บนตักของนนน่า นนน่าพยายามอย่างรวดเร็วที่จะส่ายเธอลงไป แต่เธอไม่สามารถจะปลุกเธอได้หรืออะไรบางอย่างเธอเลยหยุด มันดีก่วาที่จะให้เธอหลับจนกว่าเราจะไปถึงราเฟน
คนขับรถม้าเปลี่ยนที่กันเซบาสเตียน มันดูเหมือนว่าเขาค่อนข้างจะมีความสามารถในเรื่องนี้สูง
「เซบาสเตียน รีบเข้า แต่อย่างเงียบ!」
「ผมเข้าใจครับ」
เขาไม่บ่นแม้แต่คำเดียวกับคำสั่งที่ขัดแย้งกัน รถม้าได้วิ่งเร็วขึ้น และมุ่งหน้าไปที่ราเฟน
—————————————————————
ราเฟน วันต่อมา
「มันดีกว่าถ้าเราจะทายาก่อนที่แผลเท่า เธอจะโอเคแบบนี้」
หมอพูดหลังจากที่ยืนยันแผลบนคาร์ล่า ทุกคนถอนหายใจในความโล่งใจ เพราะการบาดเจ็บได้ไปถึงเครื่องในของเธอ เธอต้องกินอาหารเหลว และมันดูเหมือนเธอจะถูกรักษาอย่างสมบูรณ์หลังจากสองอาทิตย์
「หลังจากที่เรามาที่บ้านหลังใหม่ ชั้นติดเตียง นั่นแย่ที่สุดเลย~」
「ถ้าเธอเล่นไปรอบๆทันที พลเมืองจะวิตกกังวล มันจะดีถ้าเธอหลับไปซักพัก」
หลังจากที่ได้ยินว่าคาร์ล่าจะโอเค นนน่าเริ่มที่จะปากเสียใส่เธออีกครั้ง ผู้หญิงคนอื่นได้พึมพำ ‘เอาอีกแล้ว’ ขณะที่พวกเธอเลือกห้อง และจัดของของพวกเธอ
「เฮ้ ชั้นจะทำอะไรเกี่ยวกับอาหารของชั้นล่ะ?」
「คนรับใช้จะนำมันมาให้เธอ ได้โปรดกินมันบนเตียง」
「เฮ้ แล้วชั้นจะไปที่ห้องน้ำยังไงล่ะ?」
「ได้โปรดใช้ถังตรงนั้น ไม่ใช่นั่นความสามารถพิเศษของเธอเหรอ?」
ผมได้ยินการล้อเล่นระหว่างนนน่าและคาร์ล่า แต่หน้าของลีโอโพลต์ไม่มีผลเลยซักนิด
「เหตุการณ์ในครั้งนี้เป็นความโชคร้ายและผมดีใจที่เธอปลอดภัย แต่มันยังไม่จบ」
「นายหมายความว่ายังไง?」
「การโจมตีกับลอร์ดฮาร์ดเลตต์เป็นแค่ส่วนเดียว มีรายงานหลายรายงานที่มาจากหมูบ้าน ทั่วทุกที่ ที่พูดว่าพวกเขาก็ได้รับการโจมตีด้วย ผมเชื่อว่าเผ่าภูเขาได้เคลื่อนไหวกองกำลัง จำนวนน่าจะจากหลายร้อยไปถึงพัน」
งั้นในที่สุดพวกเขาก็มา
「งั้นอะไรเกิดขึ้นตอนนี้?」
「การโจมตีที่หมู่บ้านทิศตะวันออกนั้นประปราย กองทัพทิศตะวันออก ที่รับหน้าที่ในการรักษาความปลอดภัย ได้สู้กับพวกเขาแยกกัน แต่มีผู้เสียชีวิต」
ถ้าผมแค่ไล่พวกเขาไป ผมจะต้องวิ่งเป็นวงกลม และมีเหตุการณ์กับคาร์ล่าด้วย ผมเลยอยากที่จะขยี้พวกเขาจริงๆ
「ลีโอโพลต์ ถ้าเราใช้กองทัพทิศตะวันออกทั้งหมด เราจะสามารถกวาดล้างพวกเค้าได้มั้ย?」
「มันจะเป็นไปไม่ได้ที่จะฆ่าพวกเค้าทั้งหมด แต่เราขยี้ฐานของพวกเค้าได้ และหยุดมันจากการทำงานเป็นเผ่า」
นั่นควรจะโอเค พวกเขาเอาการเคลื่อนไหวแรกจากเราไป แต่การโจมตีสวนเมื่อพวกเขาโจมตีเราก็ไม่แย่ด้วย แค่เหมือนในการเล่นละคร
「สั่งทีมที่กันหมู่บ้านอยู่ให้ลงไป ทุกทีมจะรวมกันในราเฟน รับพลเมืองจากหมู่บ้านและมารวมกันอยู่ที่นี่」
ก่อนอื่น เราต้องกำจัดสัตว์ที่รบกวนเหล่านี้ และมาทำมันอย่างทั่วถึงเถอะ
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 20 ปี ฤดูใบไม้ผลิ
(การนับอายุแบบดั้งเดิม)
สถานะ: วิสเคานต์อาณาจักรโกลโดเนีย ผู้บัญชาการกองทัพอิสระทิศตะวันออก จำนวนทหาร: 2000
ลอร์ดศักดินาของบริเวณทิศตะวันออกเฉียงใต้ของอาร์คแลนด์ กองทัพส่วนตัว: 70
สินทรัพย์: 5050 ทอง (หนี้ 5000 ทอง)
อาวุธ: แองคู่ (ดาบใหญ่) , หอกใหญ่
อุปกรณ์: ผ้าคลุมดำ (ต้องสาป), ชุดเกราะทอง (หัวเราะออกมาดังๆ)
ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), ซู (ลูกสาว), คู, รู,
ริต้า (เลียนแบบแม่บ้าน), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน)
เมืองหลวง: เมลิสซ่า, มาเรีย, มิทตี้, อัลม่า, ครอลล์, แคทเธอรีน
คนรับใช้: นีน่า
ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการกองทัพส่วนตัว),
ลีโอโพลต์ (รองผู้บัญชาการกองทัพอิสระ), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), ชวาร์ซ (ม้า)
คู่นอน: 41, จำนวนเด็กที่เกิด: 6
เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 180/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord