บทที่ 54 เทพธิดา
ถังหลี่ที่วุ่นวายก็เดินออกมาจากในครัว นางได้พบกับชายหนุ่มที่ดูเหมือนพวกหัวโจกสองสามคน พวกเขาพากันมองถังหลี่เป็นตาเดียวกัน ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้มีใบหน้าที่งดงาม ผิวขาวเนียน พวงแก้มเป็นสีระเรื่อมีเลือดฝาด ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางดูอ่อนโยน ขนตาโค้งงอนเป็นแพจนมองเห็นได้ รูปลักษณ์ดุจนางฟ้านางสวรรค์จุติลงมาที่โลกมนุษย์
ช่างเหมือนเทพธิดาลั่วเซินกลับชาติมาเกิดจริง ๆ นั่นแหละ
ในตอนนั้นเอง ถ้อยคำเยินยอน้องสาวของฮั่วจีร์ก็ดังก้องขึ้นมาในหัวของพวกเขา เมื่อเรียกสติกลับคืนมาได้พวกเขาอยากถามเหลือเกินว่า จีว์เหล่าจูเจ้าจะรับน้องเขยหรือไม่? …แต่เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นบุรุษแข็งแกร่งท่าทางดุร้ายที่อยู่ข้างกายของนางฟ้าผู้นี้แล้ว พวกเขาก็ได้แค่กลืนประโยคนี้ลงไปและเปลี่ยนเป็น…
“แม่นางน้อย ท่านยังอยากได้พี่ชายอยู่หรือไม่? ”
จากนั้นพวกเขาก็ถูกฮั่วจีว์ฟาดเข้าอย่างแรง ตอนนี้ถังหลี่เป็นน้องสาวของเขาแล้ว และหากนางต้องเป็นน้องสาวของคนอีกห้าหกคนคงจะไม่เหมาะสมเป็นอย่างมาก!
“ไป ไป เอาเงินไปให้น้องข้า!” ฮั่วจีว์ดันพวกเขาออกไป
มื้ออาหารวันนี้เต็มไปด้วยความอบอุ่นและมีชีวิตชีวา ตลอดเวลาที่รับประทานอาหารก็ได้ยินแต่เสียงหัวเราะครื้นเครงอยู่ตลอดเวลา ผู้คนในครอบครัวต่างเคยได้กินอาหารที่ถังหลี่ทำแล้ว พวกเขาจึงไม่ได้ตื่นเต้นอะไรมากนัก มีแต่บรรดาเพื่อนของฮั่วจีว์เท่านั้นที่พอได้กินเข้าไปต่างพากันตื่นตะลึง เขาไม่ได้ทานอาหารรสชาติดีแบบนี้มานานมากแล้ว มันอร่อยกว่าเหลาในร้านอาหารใหญ่ ๆ ในซ่างจิงเสียอีก
อาหารที่อร่อยขนาดนี้หากได้มีโอกาสเป็นพี่น้องกับนางก็จะได้กินบ่อย ๆ เป็นแน่!
อย่างไรก็ตามในไม่ช้าความคิดเพ้อฝันเหล่านี้ก็ถูกดีดหายไปในพริบตา
เว่ยฉิงจับจ้องไปที่พวกเขาด้วยแววตาที่ดุดัน สายตาคมกริบไล่กวาดไปทีละคน ๆ ทันใดนั้นเองความเย็นวาบก็แล่นเข้ามาปะทะที่แผ่นหลัง ก่อนพวกเขาจะพากันอำลาจากถังหลี่ไปอย่างหมดอาลัยตายอยาก
หลังจากที่ส่งแขกทั้งหมดกลับไปแล้วเว่ยฉิงเก็บกวาดทำความสะอาดและล้างจาน ปล่อยให้ถังหลี่นั่งอยู่ในห้องรับแขก ทันทีที่มารดาทรุดตัวลงนั่งทั้งต้าเป่าและสวี่เจวี๋ยก็พากันขยับไปนั่งบนม้านั่งเล็ก ๆ และนวดเท้าให้ถังหลี่ ในขณะที่เอ้อร์เป่าและซานเป่ายืนอยู่ด้านข้าง เด็ก ๆ บีบนวดมือและทุบไปตามขาของหญิงสาว
ตั้งแต่ต้าเป่าและสวี่เจวี๋ยไปโรงเรียน ถังหลี่และเด็กน้อยทั้งสี่ก็มีเวลาที่ใช้ร่วมกันน้อยลง หญิงสาวลูบหัวเล็ก ๆ ของสวี่เจี๋ยและต้าเป่า บีบแก้มนุ่มนิ่มของเอ้อร์เป่า ก่อนจะกดจูบไปที่พวงแก้มของซานเป่า… ถังหลี่อดที่จะมองเด็ก ๆ ทั้งสี่คนที่พากันล้อมรอบตัวนางไม่ได้ หญิงสาวรู้สึกพึงพอใจในความฝันที่ยิ่งใหญ่ของตนเองในตอนนี้ นั่นก็คือการปล่อยให้เด็ก ๆ เติบโตอย่างมีความสุขและมีสุขภาพแข็งแรง
คืนนั้น…
เด็ก ๆ ทั้งหลายเข้าไปอยู่ในห้องนอนใหม่ของตัวเอง สวี่เจวี๋ยนอนอยู่บนเตียงที่ใหญ่และนุ่ม หัวใจของเด็กชายรู้สึกมีชีวิตชีวามาก พี่สาวคนนี้ถือว่าเขาเป็นคนในครอบครัวของนางจริง ๆ และในบ้านใหม่หลังนี้เขาได้ห้องส่วนตัวอีกด้วย นี่คือบ้านของเขา! เขาต้องเรียนให้หนักขึ้น เพื่อชีวิตในภายภาคหน้าจะได้ปกป้องครอบครัวของตนได้
ในอีกห้องหนึ่ง หัวเล็ก ๆ ของซานเป่าโผล่ออกมาจากผ้าห่มบนเตียง ดวงตาของนางกะพริบไปมา เมื่อห้องนอนมืดสนิทเด็กหญิงรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย นางเหยียดขาสั้น ๆ ของตัวเองออกพร้อมลุกขึ้นจากเตียง จากนั้นจึงเดินไปที่ประตูห้องนอนแล้วผลักออกท่ามกลางความเงียบ เด็กหญิงเดินไปที่ห้องของพี่รอง ในขณะที่มือป้อม ๆ กำลังจะเคาะประตูห้องนอน ประตูกลับเปิดออกมาเสียก่อน
“เจ้าเด็กขี้ขลาด กลัวละสิ? ข้ารู้ว่าเจ้าต้องกลัวแน่ ข้ากำลังจะไปที่ห้องของเจ้าพอดี” เอ้อร์เป่าก้มลงมองน้องสาวก่อนจะบีบจมูกเล็ก ๆ นั่น
“พี่รองแกล้งข้าอีกแล้ว ข้าขอนอนกับท่านได้หรือไม่? ” ซานเป่ากอดเอ้อร์เป่าไว้ เด็กหญิงเขย่าแขนพร้อมกับพูดจาออดอ้อนกับพี่รองของนาง
“นะนะ ได้หรือไม่? ”
“ได้สิ” น้ำเสียงของเอ้อร์เป่าดูชอบใจ เขาจับมือป้อม ๆ ของน้องสาวพาเข้ามาในห้องนอนของตน ก่อนจะเริ่มดับเทียนทีละเล่ม
……
เว่ยฉิงชำระตัวด้วยน้ำเย็น เขาถอดเสื้อเผยให้เห็นกล้ามแขนเป็นมัด ชายหนุ่มเข้าไปซุกตัวในผ้าห่มอย่างมีความสุข เขาประคองกอดภรรยาตัวน้อยไว้ในอ้อมแขนของเขา ท่ามกลางความมืดมิดเว่ยฉิงควานหาริมฝีปากของนาง และป้อนจูบให้หญิงสาวอย่างอ่อนหวาน ทั้งสองผลัดกันแลกจุมพิตมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเกิดความปรารถนา ถังหลี่ถูกความเร่าร้อนของชายตรงหน้ากักขังไว้ นางรู้สึกตกหลุมรักรสจูบนี้ ใบหน้าของหญิงสาวแดงก่ำและดวงตาพร่าเบลอ
“ภรรยา เรามาเข้าห้องหอกันดีหรือไม่? ” ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงแหบต่ำ เขาหอบหายใจและรู้สึกร้อนรุ่ม มือของเขาเริ่มอยู่ไม่สุข
ถังหลี่ตกหลุมรักผู้ชายตรงหน้า
นางชอบเว่ยฉิงและต้องการเปลี่ยนชะตากรรมของชายหนุ่ม รวมถึงเด็ก ๆ เหล่านี้ พวกเขาอยู่ร่วมกันมาเป็นเวลานานแล้ว…เมื่อนางคิดที่จะมอบร่างกายให้กับเขา มันจะไม่ใช่การเดินทางที่ยาวนานอีกต่อไป หากแต่เป็นการใช้ชีวิตคู่ร่วมกันกับเขา
เป็นคนรักของเขาไปตลอดชีวิต
นี่เป็นสิ่งที่ถังหลี่ต้องการจริงหรือ?
เมื่อถังหลี่เกิดความลังเลชั่วขณะ ก็มีบางสิ่งบางอย่างมาหยุดการเคลื่อนไหวของเว่ยฉิง
รอบเดือนของนางมา
ในยามที่หญิงสาวมีรอบเดือนนั้นมันทำให้นางรู้สึกไม่สบาย และบางครั้งก็เจ็บปวดมาก เมื่อเดือนก่อนถังหลี่รู้สึกเจ็บปวดจนทนแทบไม่ไหว … เว่ยฉิงลุกขึ้นจากเตียงโดยไม่ได้สวมเสื้อผ้าใด ๆ จากนั้นเขาเดินไปที่ห้องครัว ต้มน้ำร้อนในหม้อก่อนจะเทมันใส่ถ้วยและส่งไปให้หญิงสาว ถังหลี่ถือถ้วยใส่น้ำร้อนเอาไว้ จากนั้นก็เริ่มจิบทีละนิด หญิงสาวรู้สึกดีขึ้นมาก นางมองบุรุษที่อยู่ข้างเตียง เขาไม่สวมเสื้อเผยให้เห็นหน้าท้องที่แข็งแรงของเขา
“เจ้าไปเรียนรู้มาจากที่ใด? ”
เมื่อเดือนที่แล้วเขารู้ว่านางเจ็บปวดจากการมีรอบเดือน หากแต่ตอนนั้นเขากลับทำอะไรไม่ถูกเลย!
“ข้าไปถามป้าเกามา” เว่ยฉิงเกาศีรษะด้วยท่าทีเขินอาย
เมื่อนึกถึงตอนที่ไปเอ่ยถามเรื่องนี้ เว่ยฉิงพูดออกไปด้วยใบหน้าที่แดงก่ำและกระดากอายอย่างมาก แต่เขาอยากรู้วิธีที่จะช่วยให้ภรรยารู้สึกสบายขึ้น เขาจึงกล้ำกลืนความรู้สึกนั้นลงเสีย แล้วเอ่ยถามป้าเกาตรง ๆ หญิงชราแนะนำให้เขาต้มน้ำร้อนให้ถังหลี่ค่อย ๆ จิบทีละนิดและหาผ้าอุ่น ๆ มาคอยปิดที่หน้าท้องเอาไว้
เมื่อถังหลี่นอนหลับไปแล้ว เขาเอาฝ่ามือมาถูเข้าหากันให้ร้อน จากนั้นจึงได้วางฝ่ามือของเขาไว้บนหน้าท้องของนาง
เว่ยฉิงเป็นผู้ชายที่มีอุณหภูมิในร่างกายสูงกว่าปกติ ยิ่งในฤดูหนาวตัวของเขาจะร้อนเหมือนเตาเผาขนาดย่อม เพียงเขาวางฝ่ามือไว้บนหน้าท้องของถังหลี่ เท่านี้ก็ทำให้หญิงสาวหายปวดท้องและอบอุ่นขึ้นเป็นอย่างมาก ต่อมาเว่ยฉิงกลัวว่าหากตนเองหลับสนิท เขาจะเผลอดึงมือที่วางอยู่ออก ดังนั้นเขาจึงไม่ยอมนอนตลอดทั้งคืน ชายหนุ่มทำทีเป็นหลับตา ต่อเมื่อได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของนาง เขาจึงได้ลืมตาขึ้นอีกครั้ง … ภายใต้แสงจันทร์เขาจับจ้องไปที่ใบหน้ายามหลับของภรรยา และด้วยการดูแลเอาใจใส่อย่างดียิ่งของเขา ถังหลี่จึงหลับสนิทตลอดทั้งคืน
…เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นเว่ยฉิงลุกตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง
เว่ยฉิงกำลังง่วนอยู่กับเตา เขาตั้งหม้อไว้สองใบ ใบหนึ่งต้มน้ำร้อน อีกใบหนึ่งต้มโจ๊กเอาไว้ เมื่อถังหลี่ตื่นขึ้นชายหนุ่มจึงเทน้ำร้อนและบอกให้นางอาบน้ำ
“โจ๊กอยู่ในหม้อนะ ข้าจะไปส่งลูกที่สำนักศึกษา”
เนื่องจากเป็นวันที่ย้ายเข้ามาบ้านใหม่วันแรก ถังหลี่ให้เด็ก ๆ หยุดเรียนหนึ่งวันและค้างที่บ้านหนึ่งคืน โดยที่ตอนเช้าทั้งคู่ต้องกลับไปเรียนที่สำนักศึกษา
“อื้อ ได้” ถังหลี่พยักหน้า
“อีกไม่กี่วันข้าจะต้องเข้าเวรแล้วคงไม่ได้กลับมาที่บ้านอีก ในหม้อยังมีน้ำร้อนอยู่ข้าต้มไว้ให้เจ้าจิบ ถ้ารู้สึกไม่สบายก็นอนพักเสีย”
เว่ยฉิงร่ายยาวราวกับแม่เฒ่าชรา ก่อนที่ชายหนุ่มจะพาลูกชายทั้งสองเดินออกไป ถังหลี่มองตามแผ่นหลังของเขาจนลับสายตา มุมปากของนางยกยิ้มขึ้นหัวใจพองโต
แม้ว่าเว่ยฉิงจะเป็นบุรุษแสนหยาบคายแค่ไหน แต่กับภรรยาแล้ว…เขาดูแลนางดีมากจริงๆ!!
————————-