77 ยูจีน สัญญา
10 – 13 นาที
—โรเบิร์ด คราวน์
ประธานชมรมของฝักฝ่ายในโรงเรียนเวทมนตรไลเคียน
เขามาจากอำนาจชั้นนำของสหภาพศักดิ์สิทธิ์: คาลเดีย
พูดอีกอย่าง เหมือนกันกับซาร่า -รืออย่างน้อยนั่นอะไรที่ผมจำได้
ผมไม่ได้เตี้ยเมื่อพูดแล้ว แม่เช่นนั้น เขาสูงมากจนผมต้องมองขึ้นไป
แล้วก็ เขามีไหลกว้ายด้วย
เขาค่อนข้างส่งแรงกดดันพอสมควร
“ฉันมีบางอย่างจะพูดกับนาย ยูจีน ซานตาฟิลด์” (โรเบิร์ต)
อายุเราไม่ควรไกลขนาดนั้นใน แต่เสียงซึ่งต่ำกว่าและชัดเจนกว่าของผมทำให้เขาฟังดูผู้ใหญ่กว่าผมมาก
“มีอะไรเหรอ ประธานชมรมโรเบิร์ต?” (ยูจีน)
“ฉันคิดว่าโอลโว่พูดกันนายก่อนหน้านี้แล้ว แต่สนใช่มาเข้าร่วมหน่วยเรามั้ย?” (โรเบิร์ต)
“ในหน่วย 1 ของชมรมวิชาดาบเหรอ?” (ยู๗ีน)
มันคือปาร์ตี้อันก้าวหน้าที่สุดในการสำรวจหอคอยเซิทในโรงเรียน
ถ้าผมจำไม่ผิด พวกเขาใกล้ก้าวผ่านชั้น 200…
หนึ่งผู้ผ่านชั้น 200 พูกเรียกว่านักสำรวจแรงค์ S
ไมมีนักสำรวจนักเรียนผู้แข็งขันมากมาผู้้ไปถึงแรงค์ S แม้แต่ในอดีตที่ผ่านมา
ผมไมคิดวว่านี่คือข้อเสนอไม่ดี
“ดีมั้ย?” (โรเบิร์ต)
“ขอบคุณสำหรับข้อเสรอ แต่ฉันจะต้องปฏิเสธ” (ยูจีน)
“ฉันขอฟังเหตุผลได้มั้ย้?” (โรเบิร์ต)
“ฉันอยากจะทดสอบความแข็งแกร่งของฉันเอง ฉันจะอยยากท้าทายหอคอยด้วยปาร์ตี้ 3 คนปัจจุบัน” (ยูจีน)
“นาย…นายประเมินนักสำรวจแรงค์ A ต่ำเหรอ?! นายทำอะไรได้ด้วยแค่ 3 คน?!” (โอลโว่)
โอลโว่คุง ผู้อยู่ข้างเขาพูดออกมา
“แม้ว่านายพูดอย่างนั้น ผู้ถือสถิติสำหรับชั้น 500 คือโซโล ถูกมั้ย?” (ยูจีน)
“ดัั่งนั่นจะถูกเลียนแบบได้!” (โอลโว่)
“เข้าใจแล้ว ฉันได้รู้แล้ว ฉันจะเคารพการตัดสินใจของนาย” (โรเบิร์ต)
“นั่นโอเคเหรอ?!” (โอลโว่)
ประธานชมรมโรเบิร์ตยอมง่ายกว่าผมคิดๆไว้”
“แต่ฉันมีเรื่องจะขอ ถ้าาบางคนจกชมรมวิชาดาบสามารถชนะกับนายได้ในทัวร์นาเมต์ศิลปะการต่อสู้ซึ่งจะมาถึง นายคิดมันใหม่ได้มั้ย?” (โรเบิร์ต)
“หมายถึงนายจะเข้าร่ม?” (ยูจีน)
ประธานชมรมโรเบิร์ตคือผู้ชนะทัวร์นาเมนต์ศิลปะการต่อสู้ปีทีแล้ว
เขาก็คือหนึ่งผู้มีความเป็นไปได้สูงที่สุดว่าจะได้มาเจอกับผมเพราะผมสมควรจะได้สู้กับผู้ชนะ
(พื้นฐานแล้วมันเป็นอย่างนั้นเหรอ…?) (ยูจีน)
มาหน่วยฉันถ้านายแพ์?
มันคือการพูดมันในท่าทางเบาลง แต่เบสิคแล้วคือการท้าทายดวล
“ฉันจะรับ” (ยูจีน)
“ฟุ่! ฉันรอคอยมัน” (โรเบิร์ต)
ผู้ชายที่แข็งแกร่งที่สุดในชมรมวิชาดาบพูดนี่แล้วก็จากไป
ฟฟฟฟู่ เขาไปแล้ว
ผมเหลือนนิดกับการคุยกันเขาซึ่งหน้า
นั่นเมื่อบางคนสะกิดไหล่ผม
“เฮ้ ยูจีนคุง คนนั้นเมื่อกี้นี้ดูแข็งแกร่งงนะ เธอชนะได้เหรอ?” (ซูมิระ)
“ยูจีน…เธอเป็นอะไรมั้ย? โรเบิร์ตเซ็นไปคือคนผู้ถูกพูดว่าเป็นกัปตันอัศวินของอัศวินศักดิ์สิทธิ์ในอนาคตเลยนะ” (ซาร่า)
ซูมิเระกับซาร่ามองดูผม กังวล
“ยัไงซะ ฉันเพียงแค่ติกลงกับคำท้าทายกับเขา
ผมไม่ได้สัญญาเข้าร่วมชมรมวิชาดาบ
แต่ผมจะพิจารณามัน
“แต่เธอเกลียดการพ้นี่ ยูจีคุง~) (ซูมิรเะ)
“เธอต้องไม่เข้าร่วมชมรำวิชาดาบเพื่อความสะดวกของนายเองนะ
“ฉันจะไม่ทำ
ผมปิฏิเสธไม่ได้ว่าผมเกลียนการแพ้
นี่คือโอกาสของผมที่จะได้สู้กับประธานชมรมวิชาดาบเพิ่มขึ้นได้อย่างไร
…ผมต้องฝึก
◇◇
“เฮ้ว่าไงว่าไงพวก ยูจีน ฉันได้ยินเกี่ยวกับมันแล้ว มึงจะสู้กับประธานชมรมวิชาดาบในทัวร์นาเมนต์ศิลปะการต่อสู้เหรอ?”
“ทำไมมึงรู้นั่นล่ะ คลอดด์?” (ยูจีน)
ชั้น 104 ของหอคอยเซนิท
ตอนนี้ผมฝึกที่นั่นกับคลอดของแผนกฮีโร่ในตำนาน
*《ตู้ม!!!!!》*
หมัดยักษ์ลงมาจากข้างบน
ตอนนี้เราถูกล้อมโดยฝูงดุร้ายของโทรล
หัวหน้าชั้น 10 ปรากฏเป็นฝูง
“นี่!” (ยูจีน)
“โอ๊ะ เกือบแล้ว!” (คลอดด์)
ผมกับคลอดหลบการโจมตีขณะเราฆ่าโทรลทีละตัวทีละตัว
“มันเขียนอยู่บนบทความพิเศษในหนังสือพิมพ์โรงเรียนน่ะ มันถูกคิดว่าดังอยู่อยู่” (คลอดด์)
“จริงอ่ะ…?ไ (ยูจีน)
ไม่มีผู้คนในโรงอาหารมา ณ เวลานั้น
เียบคำพูดปากต่อปากไม่ได้จริงๆ
จำนวนของโทรลซึ่งเรากำลังสู้ถูกลงไปแล้วเหลือประมาณครึ่งหนึ่ง
คลอดด์กับผมแต่ละคนพิงหลังกัน เผชิญหน้ากับโทรลผู้กำลังเข้ามา
“พูดถึงแล้ว คลอดด์…” (ยูจีน)
“มีไร ยูจีน?” (คลอดด์
“มึงไม่เเข้ารวมทัวร์นาเมนต์ศิลปะการต่อสู้เหรอวะ?” (ยูจีน)
“กูเขาร่วมไปที่แล้ว แต่…มันคือคำสั่งของบ้านเกิด กูไม่รู้ว่ากูจะทำอะไรดีในครั้งนี้ กูสมัครเขาไปในหมวดหมู่นักรบของสหพันธรัฐ กูเลยเข้าร่วมได้ถ้ากูอยากทำ” (คลอดด์)
“เข้าใจแล้ว” (ยูจีน)
คลอดด์แข็งแกร่ง
เขาก็มีพรสวรรค์ของผู้ฝึกหัดเป็นฮีโร่ และเป็นชั้นสูสุดภายในโรงงเรียนเมื่อมันเป็นเรื่องวิชาหอก
แต่มัดูเหมือนเราไม่สนใจในระดับของเขาภายในโรง แะใส่ความพยายามส่วนใหญ่ของเขาบนพฤติกรรมเจ้าชู้
“โอเค นี่คือตัวสุดท้ายแล้ว!” (คลอดด์)
“เออ” (ยูจีน)
“ปู้ม…!*
เรากำจัดโทรลตัวใหญ่ที่สุดที่เหลือ
“มันได้เวลาสำหรับกูที่ต้องกกลับไปแล้ว นายจะทำไรต่อ ยูจีน?” (คลอดด์)
“กูจะฝึกต่อคนเดียวมากกว่านี้อีกนนิด” (ยูจีน)
“พอดีๆนะเว้ย โอเคป่าว?” (คลอดด์)
คลอดด์หัวเราคิกคักแล้วจากำไปสู่ทิศทางที่ลิฟต์ดันเจี้ยนอยู่ระหว่างโบกมือของเขา
ผมไปรอบๆเพื่อตรวจดูว่ามีมอนสเตอร์แข็งแกร่งใดๆไหมสักพัก แต่การสำรวจวันนั้นจบลงอย่างสงบสุขแบบโชคร้าย
◇◇
วันนี้คือวันทำงานของผม ณ ชมรมสัตว์
ผมมุ่งหน้าสู่คุกปิดผนึกใต้ดินที่ 2
อีกชื่อคือ: ดันเจี้ยนสุดท้ายชั้น 0
ผมเปิดลอดปิดผนึกแล้วเข้าบาเรียยักษ์
—กิ่โย่กกกกกก!!!
—กิ่กิ่กิ่กิ่กิ่กิ่กิ่กิ่กิ่!
—กรรรรร…
(มันเสียงดัังนะวันนี้…) (ยูจีน)
มีเสียงร้องของมอนสเตอร์มากกว่าเคย
คุกปิดผนึกที่ 2 ถูกสร้างแบบที่มันล้อมหอคอยเซนิท
มันเพื่อจับมอนสเตอร์ผู้ {หนี} จากดันเจี้ยนสุดท้าย
ข้างในหอคอยเซนิทกว้างใหญ่ไพศาล แต่มอนสเตอร์มีเขตของพวกมันเอง
อนสเตอร์ผู้ถูกเอาชนะในการสู้แย่งชิงเขตถูกขับไล่ลไปสู่ชั้นล่างกว่า แต่สุดท้ายที่สุดถูกขับไล่ออกไปข้างนอก
มอนสเตอร์ผู้หนีมาแล้วของดันเจี้ยนสุดท้าย
คุกปิดผนึกที่ 2 ทำหน้าที่อยู่บนเหตุผลนั้นคือเพื่อไม่ปล่อยให้พวกมันเข้าไปสู่ในเมือง
(มอนสเตอร์ผู้หลบหนีแล้ว… มากำจัดพวกมันเถอะ) (ยูจีน)
มันเป็นไปได้ว่ารุ่นพี่ของชมรมสัตว์จะมา แต่เพราะผมอยู่ที่นี่แล้ว มากำจัดพวกมันเถอะ
แค่เมื่อผมวางมือ ณ คาตานะ…
“เวทมนตร์ไฟระดับกษัตริย์: ฟีนิกซ์”
นกไฟยักษ์บิดโผพริ้วผ่านเหนือหัวผมแล้วมุ่งสู่การโจมตีมอนสเตอร์
เสียงคำรามร้องเหล่ามอนสเตอร์ดัง
มอนสเตอร์ผู้หลบหนีแล้วถูกเผ้าไหม้ทั้งหมดสิ้น
“โอ้ หนึ่งผู้ยู้ตรงนั้นคือยูจีนคุงเหรอ?
ผมหมุนรอบหลังจากถูกพูดด้วย
“รีเบคก้าเซ็นไป? ทำไมพี่อยู่นี่ล่ะครับ?” (ยูจีน)
หนึ่งผู้อยู่นั่นคือประธารกรรมการของเทศกาลโรงเรีย
มีมอสเตอร์อ่อนแอเยอะในคุกปิดผนึกที่ 2 ดันนั้นมันเปิดเป็นจุดฝึกสำหรับนักผจญภัยหนุ่มสาวผู้มาพร้อมความไม่มันใจในการสำรวจดันเจี้ยน
นักเรียนโรงเรียนเวทมนตร์ไรเคียนเข้าที่นี่ได้ตามสบาย แต่มันหายากในการเจอนักสำรวจมากประสบการณ์เหมือนรีเบคก้าเซ็นไปที่นี่
“หืมม ฉันกำลาลังหาค้นเฟ้นถ้ามีอะไรใดๆอันอาจทำให้เทศกาลโรงเรียนเร่าร้อนมั้ย” (รีเบคก้า)
“พี่ค่อนข้างขยันขันแข็งนะครับ” (ยูจีน)
“แต่ไม่มีมอสเตอร์น่าสนใจในคุกปิดผนึกที่ 2 เลย พวกมันทั้งหมดอ่อนแอ ฉันรู้สึกเหมือนมันจะสนุกในกาจจะจับหัวหน้าชั้นแล้วจับมันประทะเข้าด้วยกันสำหรับการพนัน” (รีเบคก้า)
“ไม่ใช่นั้นขัดกับกฎของโรงเรียนหรอกเหรอ…?
นักเรียนถูกห้ามมิให้จัดหาสร้างการพนันในโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน
“อุ้ย ฉันหลุดปากไปน่ะนั่น ได้โปปรดเก็บมันไว้เป็นความลับกับซาร่าจังนะ โอเค๊☆” (รีเบคก้า)
“ได้โปรดซ่อนความลับให้ถูกต้องสิครับ” (ยูจีน)
ผมถอนหายใจ
รีเบคก้าเซ็นไปวางมือลงบนไหล่ผมอย่างสนิทชิดเชื้อ ณ เวลานั้น
“เฮ้ เฮ้ ยูจีนคุง” (รีเบคก้า)
“ม-มีอะไรเหรอครับ?” (ยูจีน)
“ให้ฉันเข้าไปในคุกปิดผนึกที่ 7 ซึ่งมีแค่นายคนเดียวกับครูใหญ่เข้าไปได้ได้มัั้ย?” (รีเบคก้า)
“พี่จะทำอะไรเมื่อพี่เข้าไปข้างใน?” (ยูจีน)
“ฉันอยากจะดูว่ามีมอนสเตอร์น่าสนใจใดๆมั้ย!” (รีเบคก้า)
“หนึ่ง ณ ตรงนั้นทั้งหมดคือสิ่งมีชีวิตในตำนานปรัมปรา {ต้องห้าม} ดังนั้นเองพี่พามันออกไปไม่ได้หรอก” (ยูจีน)
“มุ… ถ้าอย่างนั้น ถ้าเป็นคุกปิดผนึกที่ 6: ภัยพิบัติล่ะ?” (รีเบคก้า)
“คุกปิดผนึกที่ 6 อยู่ภายใต้ขอบเขตของประธานชมรม ดังนั้นได้โปรดไปคุยกับพวกเขาสำหรับที่นั่น” (ยูจีน)
“เอ่… แต่ประธานชมรมของชมรมสัตว์น่ากลัวนะ” (รีเบคก้า)
“แต่ประธานชมรมเป็นนคนดีเมื่พี่ได้คุยกันคนนั้นแล้วนะ” (ยูจีน)
“หืมม…ถ้าอย่างนั้นแล้วคุกปิดผนึกที่ 5 ล่ะ~” (รีเบคก้า)
“คุกปิดผนึกที่ 5 มีแค่อนเดด มันคือสุสานนะพี่รู้มั้ย?” (ยูจีน)
“อันเดดไม่น่ารัก~” (รีเบคก้า)
“มอนสเตอร์มัไม่น่ารักตั้งแต่แรกแล้วครับ” (ยูจีน)
“พูดุึแล้ว ถ้าเป็น ที่ 4 ล่ะ?” (รีเบคก้า)
“คุกปิดผนึกที่ 4 ถูกเรียกว่าโรงพยาบาน มันคือมอนสเตอร์ของผู้ฝึกมอนสอตร์ผู้บาดเจ็บและกำลังถูกรักษาที่นั่น” (ยูจีน)
“ฉันไม่ควรไปยุ่งวุ่นวายกับพวกมันถ้าอย่างนั้น… และขณะที่ 3 ฉันไม่อยากเข้าไปที่นั้น ดังนั้นมันไม่เป็นไร” (รีเบคก้า)
“กรงแมลงถูกดูแลจัดการโดย คาร์โลเซ็นไปพูดไว้้ว่าไม่มีคนมาเยือนคุกปิดผนึกที่ 3 ดังนั้นผมคิดว่าเขาจะดีใจถ้าพี่ไปที่นั่น” (ยูจีน)
“ฉันรู้! เราคือเพื่อนร่วมห้องกัน! คาร์โลคุงพูดไว้ว่า ‘รีเบคก้าจังคือเอลฟ์ เธอเลยต้องชอบแมลงแน่เลยเพาะเธอโตมาในป่า ใช่ป่ะ?’ แล้วเอาชุดสะสมมอนสเตอร์แมลงมาให้ฉันดูตลอดเลย! แม้ว่าฉันรับมือกับแมลงไม่ได้!” (รีเบคก้า)
“อาา…เข้าใจแล้ว” (ยูจีน)
ดูเหมือนรีเบคก้าเซ็นไปรับคาร์โลเซ็นไปไม่ไหว
“ช่วยไม่ได้ หาที่อื่นเถอะ เจอกัน ยูจีนคุง ฉันรอคอยทัวร์นาเมนต์ศิลปะการต่อสู้นะ☆” (รีเบคก้า)
รีเบคก้าเซ็นไปพูดนั้นเสร็จแล้วหายไปบางแห่งทันทีด้วยเทเลพอร์ต
…ช่างเป็นรุ่นพี่ผู้ยุ่งๆคนหนึ่งเลย
◇◇
“เตงดูเหนื่อยๆนะวันนี้ ยูจีน”
“…ผมฝึกมากเกินไปน่ะ” (ยูจีน)
ผมนอนอยู่บนเตียงในกรงของเจ้าอสูรเอริ
ผมไปที่หอคอยเซนิทตลอดเวลาหลังๆมานี้
ผมสามารถจะไปไกลถึงชั้น 106 ต้องขอบคุณนั้น
แต่ความเหนือยล้าหาเชื่อไม่ได้
“ให้มันพอดีๆ” (เอริ)
“…ผมจะทำ” (ยูจีน)
ผมตอบเอริอย่างอ่อนแอผู้กำลังมองดูผมด้วยใบหน้างงงัน
กายาผมหน่วงหนัก
ผมควรจะเดินทางเลี้ยวออกจากการฝึกถึงจุดที่ว่าไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
“ให้ตายซี่ นอนสักหน่อย” (เอริ)
“ขอโทษนะ…เอริ” (ยูจีน)
ผมมาที่นี่เพื่อตรวจดูเจ้าอสูร แต่ผมจบพบว่าทำให้เธอกังวลแทน
“ฉันเบื่อมากกับยูจีนจะนอน~” (เอริ)
“เฮ้ย เอริ…” (ยูจีน)
“อะไร~?” (เอริ)
“เธอหนัก…” (ยูจีน)
“โอ้ฉัน นั่นหยาบคายมั่ก” (เอริ)
เอริคร่อมขี้ผมระหว่างผมกำลังนนอ
…คุ ช่วยไม่ได้
เอริดึงบางอย่างบนผม แล้วผมไม่รู้ว่าผมพักผ่อนได้หรือไม่
สักพักระหว่างใช้เวลาอย่างขี้เกียจเหมือนอย่างนั้น…
เอริพูดกับผมดั่งจู่ๆเธอสังเกต
“เทศกาลโรงเรียน {พรุ่งนี้} เหรอ ยูจีน?” (เอริ)
“ครรับ สำหรับอีก 7 วันเริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้” (ยูจีน)
นั่นถูกแล้ว ในที่สุดเราก็อยู่ก่อนการเริ่มเทศการโรงเรียนไลเคียนตรงๆ
■ตอบความคิดเห็ฯ:
สาวน้อยๆเหมาะกับภาพลักษณ์ตัวละครแข็งแกร่งจริงๆ
-ในแฟนตาสี สาวน้อยๆนั้นปักธงว่าเป็นตัวละครแข็งแกร่ง
■ความคิดเห็นของผู้แต่ง:
ผมยังรู้สึกไม่ค่อยดีนัก ผมจะนอนนะครับ
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl