79 เทศการโรงเรียน – วันที่ 2
11 – 14 นาที
“มีมอนสเตอร์เยอะกว่าปรกตินิดหน่อย…ฉันว่า?”
ผมพูดนี่กับตัวผมเองระหว่างถูกล้อมโดยโอเกอร์ดำ
นี่คือชั้น 29 ของหอคอยเซนิท บาเบล
ไม่มีนักเรียนนักสำรวจมากรอบๆเพราะเทศกาลโรงเรียน
นั่นพูดแล้ว มันหายากในการจะโดนโจมตีโดยฝูงมอสเตอร์ทันทีหลังจากออกลิฟต์ดันเจี้ยนมา
ผมโซโลมาตั้งแต่เมื่อวาน และผมสำรวจชั้นของหอคอยเซนิทสุ่มๆ
เหตุผลคือเพราะคำขอของครูใหญ่
ผมรำลึกย้อนคิดถึงการสนทนาเมื่อวาน
◇◇
“มอนสเตอร์แตกตื่นในหอคอยเซนิทหรือครับ…?” (ยูจีน)
ผมเรียนรู้เกี่ยวกับมันในชั้นเรียนของโรงเรียน
พื้นฐานแล้วมันเหมือนกันกับมอนสเตอร์แตกตื่นอันรู้จักกันปรกติ มันคือปรากฎการณ์ทางธรรมชาติซึ่งเกิดขึ้นเมื่อมีการเพิ่มจำนวนมอนสเตอร์ในถิ่นเยอะ
มันเรียกว่าภัยพิบัติดันเจี้ยน
“อุมุ เพราะทั้งหมดหอคอยเซนิทคือดันเจี้ยนอันมีนักนักผจญภัยเยอะ มันเลยเกิดขึ้นยากกว่าเมื่อเทียบกับดันเจี้ยนอื่น” (อูเธอร์)
“ถ้าผมจำไม่ผิด ครั้งสุดท้ายคือมากกว่าเมื่อ 10 ปีก่อน ถูกไหมครับ?”
“นั่นถูกแล้ว แล้วก็ขนาดของมันไม่ได้มากถึงต้องเขียนถึงมันมาก พวกมันส่วนใหญ่มากที่สุดแค่มอนสเตอร์ 2,000 ตัว ที่หนีจากดังเจี้ยนสุดท้าย” (อูเธอร)
“ไม่ใช่นั่นมอนสเตอร์เยอะเลยเหรอครับ?” (ยูจีน)
“มีนักสำรวจในเมืองดันเจี้ยนนี้เป็นพันๆ จำนวนแบบนั้นจะไม่มีอันตราย” (อูเธอร์)
“นั่นจริงครับ” (ยูจีน)
ผมคิดว่ามันควรไม่เป็นอะไรถ้าอย่างนั้น แต่ครูใหญ่อูเธอร์ยังดูไม่ค่อยดี
“มีบางอย่างกำลังทำให้จารย์กังวลเหรอครับ?” (ยูจีน)
“…การเปลี่ยนรูปแบบโลกในรอบ 1,000 ปี” (อูเธอร์)
“เอ๋?” (ยูจีน)
ผมขอให้ครูใหญ่พูดมันซ้ำ
“เทพเจ้าผู้อยู่อาศัยในดินแดนสวรรค์มอบบททดสอบแห่งเทพเจ้าสู้คนในดินแดนมนุษย์เป็นบางครั้งบางคราว มันพูดกันว่านี่เกิดขึ้นในรอบ 1,000 ปี” (อูเธอร์)
“ผมรู้เกี่ยวกับคำสอนของเทพธิดาแห่งโชคชะตาซามะจากโบสถ์เทพธิดา แต่…มันเกี่ยวข้องกับนี่หรือ?” (ยูจีน)
“ในทวีปตะวันตก มีเจ้าอสูรผู้ยิ่งใหญ่ผู้ปกครองโลกเมื่อ 1,000 ปีก่อนแล้วตอนนี้กำลังพยายามฟื้นคืนชีพ; ทวีปแอนตาร์กติกมีสัตว์อสูรผู้ยิ่งใหญ่ มังกรแห่งความมืด กลาสยา ลาโบลาส ผู้ไม่ได้ขยับมาเป็น 1,000 ปี กำลังขยับอย่างแข็งขันมากขึ้นตอนนี้; ทวีปอาร์ติกมีมอนสเตอร์แตกตื่นขนาดเล็กบ่อยในอบิส ถ้าอย่างนั้น มันจะไม่แปลกสำหรับหอคอยเซนิท -ซึ่งก็เป็นดันเจี้ยนสุดท้ายด้วย- ว่าจะมีบางอย่างแปลกๆเกิดขึ้น” (อูเธอร์)
“…….นั่นจริงครับ” (ยูจีน)
ถ้ามีหลายอย่างเกิดขึ้นมากมายทุกแห่งบนโลก มันจะแปลกสำหรับแค่หอคอยเซนิทที่จะทำตัวเหมือนปรกติ
“ฉันอยากจะมุ่งหน้าไปที่นั่นเพื่อสืบสวนในฐานะอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียน แต่ฉันถูกเกลียดโดยดันเจี้ยนมาสเตอร์ ดังนั้นมันยาก” (อูเธอร์)
“มันคืออเนมอยซังผู้ปกครองดันเจี้ยนตอนนี้ ถูกมั้ยครับ?” (ยูจีน)
ผมนึกถึงสาวน้อยผ้าคลุมแดงผู้ผมเจอเมื่อวันก่อน
“…ทำไมนายรู้ชื่อของเธอล่ะ?” (อูเธอร์)
“ผมเจอเธอเมื่อวันก่อน” (ยูจีน)
“อะไรนะ?!” (อูเธอร์)
มันหายากในการจะเห็นหน้าตกใจของครูใหญ่
“นายออกมาไม่เป็นอะไรเหรอ?” (อูเธอร์)
“เราแค่คุยกันธรรมดาน่ะครับ” (ยูจีน)
“เข้าใจแล้ว… แต่เธอจะพยายามฆ่าฉันแบบไร้คำถามเมื่อฉันพยายามเข้าหอคอยเซนิท” (อูเธอร์)
นั่นมืคือเรื่องอันตรายอย่างมากจนย่ำแย่
“จารย์ทำบางอย่างยั่วยุดันเจี้ยนมาสเตอร์หรือครับ?” (ยูจีน)
“มันดูเหมือนเธอไม่ชอบที่ฉันสนิทกับดันเจี้ยนมาสเตอร์คนก่อน” (อูเธอร์)
“นั่นทั้งหมดเหรอครั้บ?” (ยูจีน)
“ดันเจี้ยนมาสเตอร์คนก่อนชอบกินเหล้า ฉันเลยจะส่งพวกมันไปเป็น {สินบน} เพื่อปรับความยากของดันเจี้ยนน่ะ” (อูเธอร์)
“น-นั่นได้เหรอ?” (ยูจีน)
“แล้วก็ ฉันพยายามเคลียร์หอคอยเซนิทจากข้างนอกน่ะ” (อูเธอร์)
“นั่นต้องห้ามโดยกฎของพันธมิตรดันเจี้ยนนี่ ถูกมั้ยครับ?” (ยูจีน)
“ฉันถูกทิ้ง ‘สายฟ้าฟาด’ จากดินแดนสวรรค์ ฉันล่ะคิดว่าชีวิตฉันดับลิบไปแล้วตอนนั้น” (อูเธอร)
“ผมประทับใจนะครับที่จารย์มีชีวิตออกมาได้…” (ยูจีน)
“แล้วฉันก็พยายามเปิดรูเพดานหอคอยเซนิทเพื่อเคลียร์ชั้นด้วยน่ะ…” (อูเธอร์)
“นั่นมันการทำลายดันเจี้ยนเห็นๆอย่างง่ายๆเลยนะครับ!” (ยูจีน)
คนนี้ทำลายกฎทั้งหมดที่เขาสร้างขึ้นมาหรือ?!
ไม่ มันคือตรงกันข้ามกับนั่น เขาทำมันด้วยตัวเขาเอง แล้วดินแดนสวรรค์์โกรธเขา เขาเลยทำมันไว้เป็นกฎ หือ…
“และดังนั้น มี ‘คำเตือน’ จากนางฟ้าเกี่ยวกับความพยายามในอดีตของฉัน พูดถึงแล้ว ข้อความคือ ‘ไม่มีครั้งหน้าอีกแล้ว’” (อูเธอร์)
“…อุว้าาา” (ยูจีน)
“แล้วก็นั่นแหละเหตุผลว่าทำไมดันเจี้ยนมาสเตอร์กับดินแดนสวรรค์จับตามองฉันอยู่ ฉันเคลื่อนไหวไม่ได้ง่ายๆ” (อูเธอร)
ผมเข้าใจเหตุผลแล้วตอนนี้
“ผมจะไปสืบสวนถ้าอย่างนั้น” (ยูจีน)
“ขอโทษเกี่ยวกับนั่นนะ” (อูเธอร์)
“ยังไงมันก็ไม่เป็นไรหรอกครับ” (ยูจีน)
มาจ่ายหนี้คืนเมื่อผมทำได้เถอะ
“ถ้าอย่างนั้น ผมควรสืบสวนอะไรครับ?” (ยูจีน)
“อื้ม… อะไรก็ตามซึ่งแปลกก็ได้ แต่…ฉันอยากให้นายไปตรวจดูแล้วรายงานการเปลี่ยนแปลงของจำนวนมอนสเตอร์ ความดุร้าย และ -ถ้าเป็นไปได้- หัวหน้าชั้น ปรกติแล้วฉันอยู่ในห้องทำงานอาจารย์ใหญ่ แต่ถ้าฉันไม่อยู่ที่นั่น นายรายงานมันได้กับทั้งอาจารย์ในโรงเรียนหรือเจ้าหน้าที่ดันเจี้ยน เพื่อพวกเขาจะรายงานฉันตามนั้นได้” (อูเธอร์)
“รับทราบครับ อาจารย์ใหญ่” (ยูจีน)
“มันอยู่ในมือนายแล้วตอนนี้ ฉันจะสืบสวนต่อจากข้างนอก” (อูเธอร์)
ในท้ายที่สุด มันดูเหมือนผมจะสืบสวน
ผมแยกจากครูใหญ่แล้วเริ่มเตรียมการสำรวจ
◇◇
“ไม่มีความผิดปรกติที่นี่ด้วย” (ยูจีน)
ผมกระโดดชั้นสุ่มๆจาก 1-99 ตามลำพัง
ครั้งหนึ่งที่ทำผมลนลานคือเมื่อค็อกคาไทรซ์กับบาซิลิสก์โจมตีผมสองด้าน
พวกมันคือเหล่ามอนสเตอร์ผู้มีพูดกันว่าแม้แต่มังกรยังกลัวเนื่องจากพิษร้ายแรงของพวกมันแต่…
(ฉันถูกช่วยต้องขอบคุณการเพิ่มความต้านทานพิษของฉันซึ่งเพิ่มขึ้นเนื่องจากสัญญากับเอริ) (ยูจีน)
ผมโดนลมหายใจพิษแล้วออกมาจากมันด้วยแค่ความรุ้สึกคันๆผิวผม
(ซาบซึ้งกับเค้าซะ) (เอริ)
(กำลังดูอยู่เหรอ?) (ยูจีน)
(หรือ ทำไมเตงมาสำรวจชั้นล่างๆที่จุดนี่ล่ะ?) (เอริ)
(ครูใหญ่ขอผมมา เขาพูดว่ามอนสเตอร์แตกตื่นอาจเกิดขึ้นในหอคอยเซนิท) (ยูจีน)
(อ้าา มันจะได้เวลาแล้ว หือ) (เอริ)
คำพูดของเอริกวนใจผม
(รู้บางอย่างเหรอ เอริ?) (ยูจีน)
(หืม? ฟุฟุฟุ~ ความลับจ้ะ☆ เค้าจะบอกเตงถ้าเตงมาหาเค้า) (เอริ)
(ฮ-เฮ้ย!) (ยูจีน)
(เจอกันจ้ะ~) (เอริ)
เธอตัดสื่อสารทางจิตใจ
ช่วยไม่ได้
ไปคุกปิดผนึกใต้ดินทีหลังเถอะ
ผมถอนหายใจ
“ไม่มีความผิดปรกติใหญ่ในท้ายที่สุด…” (ยูจีน)
ผมเข้าไปแล้วทำการสืบสวนอย่างดีที่สุด แต่ผมไม่ได้ผลลัพธ์ใหญ่
จริงๆแล้วมันอาจดีกว่าในการจะแค่กลับไปถามเจ้าอสูร
แค่เมื่อผมกำลังกลับไปสู่ลิฟต์ดันเจี้ยน…
“?”
ผมรู้สึกถึงสายตาตั้งใจมอง
มันไม่ใช่ไม่เป็นมิตร
ดวงตาดั่งเฝ้าสังเกตผม
ผมค้นหาเจ้าของสายตาตั้งใจมองนั้นแล้วพบพวกมันไม่นานหลังจากนั้น
ผมขาวกับผ้าคลุมแดง
สาวน้อยกำลังมองดูผมอยู่
“เธอ…” (ยูจีน)
ดันเจี้ยนมาสเตอร์: อเนมอย บาเบล
ทำไมเธออยู่ที่นี่?
เธอหายไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ
ใบหน้าซึ่งแสดงมาชั่ววินาทีคือใบหน้าของเด็กซุกซน
◇◇
“เฮ้ยย ยูจีนคุง~! ในที่สุดฉันก็เจอเธอแล้ว~”
ชื่อผมถูกเรียกเมื่อผมออกจากหอคอยเซนิทแล้วกลับไปสู่โรงเรียน
หนึ่งผู้กำลังวิ่งมาทางผมคือสาวน่ารักผมน้ำตาลกับผ้าคลุมนักสำรวจสีขาวโบกสะบัด
ผมรู้ชัดเจนว่าเธอคือใคร
มันคือคู่หูผม
“ซูมิเระ งานเธอกับชมรมศิลปะการต่อสู้เสร็จแล้วเหรอ?” (ยูจีน)
“วันนี้ฉันมีพักตอนบ่าย! ที่สำคัญกว่านั้น ทำไมเธอสำรวจคนเดียว?! นั่นอันตรายนะ!” (ซูมิเระ)
“ฉันถูกขอโดยครูใหญ่ เขาบอกให้ฉันไปสืบสวนหอคอยเซนิท” (ยูจีน)
“จริงๆเหรอ? มีบางอย่างเกิดขึ้นเหรอ?” (ซูมิเระ)
“อาา เกี่ยวกับนั่น…” (ยูจีน)
ผมสรุปอะไรซึ่งครูใหญ่บอกผมมา
“เจออะไรแปลกหลังจากสำรวจมั้ย?” (ซูมิเระ)
“หืมม ไม่มีที่เห็นๆนะ” (ยูจีน)
ผมตอบตรงๆ
“หืมม ถ้าอย่างนั้น แต่เธอว่างมั้ยวันนี้? ฉันกำลังคิดเกี่ยวกับไปรอบๆเทศกาลโรงเรียนถ้าเธอมีเวลา…” (ซูมิเระ)
“ได้เลย ไปรอบๆด้วยกันเมื่อฉันรายงานผลลัพธ์เสร็จแล้วนะ” (ยูจีน)
“โอเค! เย้☆” (ซูมิเระ)
ซูมิเระกอดแขนผมหลวมๆพร้อมรอยยิ้ม
ผมขอครูผู้ลาดตระเวนโรงเรียนให้รายงานครูใหญ่
ผมไปรอบๆเทศกาลโรงเรียนกับซูมิเระหลังจากนั้น
มันสนุกว่าในการไปด้วยกันกับบางคนแทนไปรอบๆด้วยตัวเองมากๆ
เราเดินไร้จุดหมายไปทั่วสักพักแล้วเราพบฝูงคน
ผมเห็นเวทีต่อสู้อยู่ตรงกลาง
มีป้ายเขียนไว้: ‘สถานที่สำหรับการต่อสู้คัดตัวของทัวร์นาเมนต์ศิลปะการต่อสู้’
“ยูจีนคุงอยากดูเหรอ?” (ซูมิเระ)
“เธอสนใจมั้ย ซูมิเระ?” (ยูจีน)
“คนรู้จักจำนวนนึงจากชมรมศิลปะการต่อสู้เข้าร่วมด้วยน่ะ” (ซูมิเระ)
“เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้น ไปดูมันกันเถอะ” (ยูจีน)
ซูมิเระกับผมเข้าหาสถานที่จัดการต่อสู้คัดตัว
แต่การต่อสู้จบลงไปแล้วอย่างไร้โชค แะพวกเขากำลังประกาศต่ำแหน่ง
เราตัดสินใจว่าอย่างน้อยจะอยู่ดูผลลัพธ์และอยู่ตรงนั้น
ณ ทันใดนั้นเอง…
“ผู้เข้าร่วมคลอดด์!! ยินดีด้วยที่ได้ผ่านการต่อสู้คัดตัว!”
เสียงอันชัดเจนของผู้ประกาศซึ่งใช้เวทมนตร์ขยายเสียงดังก้อง
ซูมิเระกับผมมองหน้ากัน
ชื่อของคนรู้จักซึ่งเราทั้งสองคุ้นเคยดี
เราส่งสายตาไปตั้งใจมองเวทีการต่อสู้คัดตัวและ…
“โย่ ทั้งสอง!”
ผู้กวัดแกว่งหอกตัวสูงลงพื้นข้างหน้าเรา
มันดูเหมือนเขากระโดดมาตลอดทางถึงที่นี่จากเวที
อัศวินมังกรกำลังใส่เกราะสีฟ้าแห่งท้องฟ้าและถือหอกเงินแวววาว
ผู้ฝึกหัดเป็นฮีโร่จากแผนกฮีโร่ในตำนาน คลอดด์
“ยินดีด้วยที่ผ่านการต่อสู้คัดตัว คลอดด์คุง” (ซูมิเระ)
“ขอบคุณนะ ซูมิเระจัง” (คลอดด์)
ชายผู้ยิ่งใหญ่และทำตัวสำคัญแสดงถึงฟันสีขาวขณะเขายิ้ม
“ถ้าอย่างนั้นนายตัดสินใจเข้าร่วมทัวร์นาเมนต์ศิลปะการต่อสู้ในท้ายที่สุด คลอดด์” (ยูจีน)
“มันเป็นคำสั่งจากบ้านเกิดฉันน่ะว่า: ‘ทิ้งผมลัพธ์ไว้ไม่ว่าอย่างไร’” (คลอดด์)
“บ้านเกิดนาย… ถ้าอย่างนั้นคำสั่งจากประเทศแห่งอัศวินมังกร” (ยูจีน)
ประเทศซึ่งคลอดด์มา
เกาะเล็กๆอันล้อมโดยหน้าผา ที่มนุษย์กับมังกรบินอยู่ร่วมกัน
มันเล็ก แต่มันคือชาติอันเข้มแข็งที่อยู่ ณ อันดับสูงสุดของอำนาจทหารในสหพันธรัฐบลูวอเตอร์
“นายลำบากนะ ผู้ฝึกหัดเป็นฮีโร่ของประเทศทหาร” (ยูจีน)
อาณาจักรอยู่ในสถานการณ์คล้ายๆกัน ผมเห็นอกเห็นใจคลอดด์ผู้แบกความคาดหวังขอประเทศเขาไว้บนไหล่ได้
“ถูกต้องที่สุด มันปวดหัวจริงๆ แผนเดทกับสาวน่ารักผู้ฉันเจอในเทศกาลโรงเรียน—โว่ว เวทมนตร์ไฟในมือเธอสำหรับอะไรน่ะ ซูมิเระจัง?” (คลอดด์)
“นายนี่มัน…” (ยูจีน)
ความเห็นอกเห็นใจของผมหายไป
“ลีโอน่าจังกับเทเรเซียซังบอกว่ามันไม่เป็นไรถ้าฉันจะยิงลูกบอลไฟใส่นายถ้านายนอกใจ คลอดด์คุง~☆” ซูมิเระ)
“เดี๋ยว เดี๋ยว! ขนาดนั้นมันไม่ใช่ลูกบอลไฟแล้วไม่ว่าจะดูมันยังไง ยูจีน ได้โปรดพูดอะไรบางอย่างดิ้!” (คลอดด์)
“ซูมิเระ ได้โปรดรั้งมืออีกนิดนึง” (ยูจีน)
“ช่วยไม่ได้น้า~” (ซูมิเะ)
“เฮ้ย ยูจีน ได้โปรดหยุดเธอนะ!” (คลอดด์)
อย่ากังวล ฉันจะฮีลนายถ้านายไหม้” (ยูจีน)
“ยูจีน!” (คลอดด์)
“ไหม้ซะเถอะ” (ซูมิเระ)
“ใจเย็น ซูมิเระจัง!” (คลอดด์)
อืม ซูมิเระจะรั้งมือทั้งหมดเต็มๆเหมือนที่พูดแล้วคลอดด์จะพยายามหลบมันด้วยอยู่ดี…
“โอ้ฉัน คลอดด์ซามะ ท่านอยู่ที่นี่หรือ?”
แต่มีบางคนกำลังพูดกับเราผู้สร้างความวุ่นวาย
เมื่อผมมองกลับไปที่นั่น มีสาวคนหนึ่งในชุดหรูหรา
มีอัศวินเรียงกันหลังเธอในฐานะคนคุ้มกัน
เกราะของอัศวินคือสีฟ้า
มีเครื่องหมายโล่สีเหลืองบนอกของพวกเขา
พวกเขาคืออัศวินของสหพันธรัฐบลูวอเตอร์
เธอต้องเป็นสาวผู้ค่อนข้ามีตำแหน่งทางสังคมถ้าเธอมาด้วยกันกับพวกเขา
ใบหน้าคลอดด์ยับไปสักพักหลังจากเห็นเธอ
เธอเรียกชื่อเขา ดังนั้นเธอต้องเป็นคนรู้จัก
ฉันควรทักทายเธอไหม?-ระหว่างงผมกำลังลังเลเกี่ยวกับมัน…
“ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน ชื่อฉันคือทิฟฟาเนีย คริสตัล ฉัน {หมั้น} กับชายตรงนั้น คลอดด์ เพอซิวาลซามะ ได้โปรดดูแลฉันดีๆด้วยนะ”
สตรีผู้สง่างามนี้แนะนำตัวเธอเองแบบนั้นพร้อมรอยยิ้ม
■ตอบความคิดเห็น:
ตอนนี้ถ้าอย่างนั้น ยูจีนจะไปรอบโรงเรียนกับสาวๆได้ไหม?
-ผมจะพยายามเขียนสื่อว่าเขาไปรอบๆกับนางเอกมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้…แต่เวลานี้มันออกเบาๆ
■ความคิดเห็นจากผู้แต่ง
ผมจะมุ่งเน้นสมาธิไปบนไลท์โนเวลสักพัก
ผอยากจะไปคอมมิคเก็ต…
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl