ตอนที่ 79 อย่ามากวนข้า (3)
จวินอู๋เย่าลุกยืนขึ้นอย่างจนใจและมองจวินอู๋เสียที่กำลังหลบเลี่ยงเขา เขาเช็ดเลือดที่คอและเห็นเลือดสีแดงสดในมือเขา แต่เขาไม่สนใจแม้แต่น้อย
“ข้าผิดสัญญาอีกแล้วที่ปล่อยให้เจ้าได้กลิ่นนี้อีกครั้ง ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” พูดจบ จวินอู๋เย่าก็จากไปทันที
หลังจากออกจากห้องของจวินอู๋เสีย รอยยิ้มบนใบหน้าของจวินอู๋เย่าก็จางหายไปในพริบตา นิ้วทั้งห้าของเขาจับไปที่คอของตัวเอง ปลายนิ้วของเขาขยับจากนั้นช่องว่างสีดำมืดก็ถูกเปิดออก เข็มเงินทั้งสี่เล่มถูกดูดออกมาจากเนื้อหนัง
“นายท่าน” เงามืดปรากฏตัวอย่างเงียบๆ คุกเข่าลงข้างหนึ่งอยู่ข้างๆ จวินอู๋เย่าภายใต้แสงจันทร์
“ท่านได้รับบาดเจ็บ” กลิ่นคาวเลือดในอากาศทำให้เงาดำตกตะลึงเล็กน้อย
ในสถานที่แบบนี้ มีคนสามารถทำร้ายนายท่านได้ด้วยหรือ
“บาดเจ็บ? นี่ถือว่าบาดเจ็บได้ด้วยหรือ” จวินอู๋เย่ามองดูเข็มเงินที่เปื้อนเลือดในมือของเขา ความมืดในดวงตาของเขาค่อยๆ จางลง และดวงตาสีม่วงก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
เป็นแค่ ‘รอยฟันเล็กๆ’ ของคนตัวเล็กมากกว่า…มากกว่านี้เขาก็ไม่เป็นไร
“คนที่ข้าให้เจ้าไปหา หาเจอหมดแล้วหรือยัง” จวินอู๋เย่ากล่าว
“หาครบแล้วขอรับ”
“เจ้าเฒ่าพวกนั้นอยากขังข้าไว้ที่นั่น ช่างเพ้อฝันจริงๆ สักวันพวกเขาจะต้องรับโทษในสิ่งที่พวกเขาได้กระทำ” จวินอู๋เย่ายกมุมปากเล็กน้อย เมื่อมองดูเข็มเงินในมือ ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
เด็กน้อยผู้ไม่เคยขัดขืน ในที่สุดก็รู้ว่าความโกรธเป็นเช่นไร เมื่อนัยน์ตาเย็นเฉียบนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ มันช่างสวยงามจริงๆ มีเสน่ห์ยิ่งกว่าอัญมณีใดๆ ในโลกนี้
อยากจะเอามาเป็นของตัวเองจริงๆ แต่ก็ทำไม่ได้…
ถ้าออกจากร่างกายของเด็กน้อยนั่นแล้ว ดวงตาคู่นั้น ก็ไม่สวยงามอีกต่อไปแล้ว
สิ่งของของนาง จะสวยงามที่สุดก็ต่อเมื่ออยู่กับนางเท่านั้น
“คนโง่เหล่านั้นจะเป็นคู่ต่อสู้ของนายท่านได้อย่างไรขอรับ” เงาดำกล่าวด้วยเสียงเบา น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชมและความเคารพ
“ปล่อยให้พวกมันลำพองใจไปอีกสักพักก็ดี ตอนทำลายล้างจะได้สะใจมากกว่านี้” จากฟากฟ้าลงสู่โคลนตม ยิ่งปีนป่ายขึ้นไปสูงมากเท่าไหร่ ยามเมื่อตกลงมาก็ยิ่งเจ็บหนักมากเท่านั้น ดวงตาของจวินอู๋เย่าเยือกเย็นจนน่าหวาดกลัว
“ขอรับ”
“ช่วงนี้ข้าจะอยู่ที่นี่ตลอดเวลา หากเจ้ามีข่าว ก็ส่งมาที่นี่”
“ข้าน้อยรับคำสั่ง”
“อีกเรื่อง” ทันใดนั้นจวินอู๋เย่าก็นึกอะไรขึ้นมาได้
“พรุ่งนี้ เจ้าไปเอาสุราแสงจันทร์มาหนึ่งไห”
เงาดำหยุดชะงักไปชั่วครู่ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆ นายท่านถึงต้องการสุราแสงจันทร์ แต่เงาดำไม่ได้คิดมาก ขานรับคำสั่งทันทีว่า “ขอรับ”
“หยอดสุราธาราหยกเหรอ…เหอะ” จวินอู๋เย่าหรี่ตาลง เขาไม่รังเกียจที่จะเข้าวังและฆ่าองค์ชายที่มาทำดีหวังผลคนนั้นซะ
เงาดำคุกเข่าอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ ไม่กล้าคิดความหมายของคำพูดของนายท่าน ทุกอย่างแค่ทำตามคำสั่งก็พอ
หลังจากมอบหมายทุกอย่างแล้ว จวินอู๋เย่าก็จากไปโดยไม่พูดอะไรอีก เงาดำกลมกลืนไปกับความมืดและหายไปอย่างสมบูรณ์
ในห้อง จวินอู๋เสียขมวดคิ้ว ล้างมือซ้ำแล้วซ้ำอีกจนแน่ใจว่าไม่มีกลิ่นเลือดแล้วจึงเดินไปที่โต๊ะ
เจ้าดอกบัวขาวน้อยไม่ได้ส่งเสียงใดๆ เลยตั้งแต่เมื่อครู่ เขาถือไข่มุกสีเขียวมรกตนั้นไว้และมองดูอย่างไม่กะพริบตา
“ยังเจ็บอยู่หรือไม่” จวินอู๋เสียมองเจ้าดอกบัวขาวและกล่าวด้วยเสียงเรียบ
เจ้าดอกบัวขาวหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง เงยหน้าขึ้น ลูบหน้าผากของตัวเอง ใบหน้าแดงก่ำของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันแสนหวาน “ไม่เจ็บแล้ว” หลังจากที่จวินอู๋เย่าเก็บสิ่งนั้นกลับไป ความเจ็บปวดจนแทบขาดใจนั้นก็หายไปในทันที ไม่ทิ้งความเจ็บปวดไว้เลย หากมิใช่เพราะความเจ็บปวดลึกซึ้งที่ไม่มีวันลืมเลือนนั้น เจ้าดอกบัวขาวน้อยก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขาได้รับเจ็บปวดจากการโจมตีของมนุษย์นั้นจริงๆ หรือไม่
……………
ตอนที่ 80 ไข่มุกเสริมพลัง (1)
“มานี่” จวินอู๋เสียกวักมือเรียกเจ้าดอกบัวขาวด้วยสีหน้าเรียบเฉย
เจ้าดอกบัวขาวรีบวิ่งไปทันที
จวินอู๋เสียยกมือขึ้นและปัดผมหน้าม้าของเจ้าดอกบัวขาวขึ้น เมื่อเห็นว่าไม่มีร่องรอยบนหน้าผากที่ขาวเรียบเนียนของเขา จึงจะปล่อยผมลงและหยุดมอง
“ต่อไปถ้าเขาทำอะไรอีก เจ้าอย่าสนใจ” จวินอู๋เสียรู้สึกว่าจวินอู๋เย่าไม่ได้อ่อนโยนอย่างที่เห็น ไม่ว่าจะลงมือกับมั่วเซวี่ยนเฝ่ยหรือกลิ่นเลือดบนร่างกายของเขาในระหว่างการพบกันครั้งก่อน ทั้งหมดนี้ให้ความรู้สึกที่อันตราย
จวินอู๋เย่าแข็งแกร่งมาก แข็งแกร่งกว่าทุกคนที่นางเคยพบเจอหลังจากเกิดใหม่ เขามีพลังและลึกลับ เต็มไปด้วยอันตราย หากไม่จำเป็น จวินอู๋เสียจะไม่เผชิญหน้ากับเขาในตอนนี้ ตราบใดที่เขาไม่มายั่วโมโหนาง นางก็ไม่อยากสนใจ แต่ถ้าจวินอู๋เย่าได้คืบจะเอาศอก แม้จะต้องทำลายทุกสิ่งนางก็จะต้องทำให้เขารู้ว่านางไม่ใช่คนที่จะรังแกได้ง่ายๆ
“แต่ว่า…” เจ้าดอกบัวขาวเม้มริมฝีปากตัวเอง สัญชาตญาณของภูติวิญญาณทำให้เขารู้สึกว่าบุรุษผู้นั้นน่ากลัวมาก และมันทำให้ผู้คนตัวสั่นเมื่อเห็นเขาใกล้ชิดกับจวินอู๋เสีย
แม้ว่ารอยยิ้มนั้นจะอ่อนโยนและอบอุ่น แต่กลับให้ความรู้สึกที่เยือกเย็น
“เขาไม่ทำร้ายข้า” หากจวินอู๋เย่าต้องการทำร้ายนาง เขาคงทำไปนานแล้ว
จวินอู๋เสียก็ไม่เข้าใจว่าทำไมจวินอู๋เย่าจึงปรากฏตัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อมายั่วโมโหตัวเอง ด้วยพลังของเขา แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ในจวนหลินอ๋องก็มีคนไม่กี่คนในโลกนี้ที่สามารถทำอะไรเขาได้ แต่เขาก็ไม่ยอมออกจากจวนหลินอ๋อง เรื่องตอบแทนพระคุณอะไรนั้น นางถือว่าเป็นแค่เรื่องตลก
เจ้าแมวดำตัวน้อยนอนเงียบๆ อยู่บนโต๊ะ กระดิกหางยาวของมันไปมาแล้วมองดูด้านข้างใบหน้าของจวินอู๋เสีย
นิสัยของเจ้านายมักจะเย็นชาอยู่เสมอ ตราบใดที่อีกฝ่ายไม่ยั่วโมโหนาง นางไม่เคยสนใจเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แต่ถ้ามันทำให้นางโมโหจริงๆ ผลที่ตามมาก็จะเลวร้ายจนไม่กล้าคิด
คืนนั้นไฟบนภูเขาเผาผลาญทุกอย่าง ใครจะคิดเล่าว่าเจ้านายที่เงียบจนเหมือนเด็กปัญญาอ่อนจะวางน้ำมันไปทั่วบ้านพักกลางป่าภายในหนึ่งสัปดาห์ และใช้ไม้ขีดไฟอันสุดท้ายเผาบ้านพักทั้งหลังและเผาคนในครอบครัวเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ของนาง และฝันร้ายเพียงหนึ่งเดียวของนาง
นิสัยของจวินอู๋เสียเป็นเช่นนี้ ดูเหมือนว่านางจะพูดง่าย และไม่สนใจอะไร แต่เมื่อนางจะลงมือ อีกฝ่ายไม่มีทางรอดอย่างแน่นอน
เจ้าแมวดำตัวน้อยไม่เคยกลัวว่าจวินอู๋เสียจะเสียเปรียบ เพราะถึงแม้นางจะเสียเปรียบ นางก็จะเอาคืนอีกฝ่ายเป็นสามเท่า และอีกฝ่ายจะต้องทนทุกข์ทรมานมากกว่าที่นางได้รับอย่างแน่นอน
“เจ้านาย ไข่มุกนี้…ข้าใช้ได้หรือไม่” เจ้าดอกบัวขาวไม่เข้าใจความคิดของจวินอู๋เสีย แต่การกระทำของจวินอู๋เสียทำให้เขารู้สึกถึงความเป็นห่วงเป็นใย
เจ้านายเป็นห่วงเป็นใยเขา นี่เป็นครั้งแรก…
มันเยี่ยมมาก
“นี่คืออะไร” จวินอู๋เสียเพิ่งจะสังเกตเห็นไข่มุกในมือของเจ้าดอกบัวขาว
“นี่คือไข่มุกเสริมพลังขอรับ เป็นสิ่งที่สามารถช่วยภูติวิญญาณประเภทพฤกษาเช่นข้าฝึกฝนพลังได้ นี่เป็นครั้งที่สองที่ข้าได้เห็นสิ่งนี้ ครั้งแรกที่ข้าเห็นมัน มันปรากฏขึ้นที่โลกภูติวิญญาณ ไม่คิดว่าจะมาเจอที่นี่ด้วย” เจ้าดอกบัวขาวยิ้มอย่างตื่นเต้น เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดเมื่อสักครู่นี้ การปรากฏขึ้นของไข่มุกเสริมพลังนี้กลับทำให้เขาตื่นเต้นมากกว่า
ต้องรู้ไว้ก่อนว่า สิ่งนี้ทำขึ้นเพื่อภูติวิญญาณโดยเฉพาะ อย่าว่าแต่ที่นี่เลย แม้แต่ในโลกภูติวิญญาณ มันก็เป็นสมบัติล้ำค่าหายาก
“เจ้าสามารถฝึกฝนพลังได้หรือ” จวินอู๋เสียเลิกคิ้ว นางรู้ว่าภูติวิญญาณสามารถเพิ่มพลังได้ แต่นั่นเป็นผลจากการบ่มเพาะพลังวิญญาณของเจ้านาย ภูติวิญญาณจะได้รับพลังในระหว่างกระบวนการบ่มเพาะพลังวิญญาณอย่างต่อเนื่องของเจ้านายตัวเอง แต่ฟังจากคำพูดของเจ้าดอกบัวขาวแล้ว เจ้าไข่มุกเสริมพลังนี้สามารถให้เขาฝึกฝนพลังด้วยตัวเองได้ มันช่างแปลกประหลาดจริงๆ
วิธีการตบหัวแล้วลูบหลังแบบนี้ เป็นวิธีการสั่งสอนเจ้าดอกบัวขาวตามแบบฉบับจวินอู๋เย่า
…………….