72 การจลาจลด้วยอาวุธ
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
เราได้เสร็จการขนพลเมืองจากหมู่บ้าของโยกุริไปที่รถเกวียนและม้า และตอนนี้มุ่งหน้ากลับบ้านจากดินแดนของบารอนพีดอท ปฏิบัติการลักพาตัวชาวบ้าน……มันสร้างความวุ่นวายใหญ่ในหมู่ทหารของบารอน ดังนั้นถ้าเป็นไปได้ ผมอยากจะเลียงการต่อสู้กับลอร์ดศักดินาอื่นมากกว่านี้ มันจะดี ถ้าเรามุ่งหน้าไปที่ดินแดนได้อย่างมั่นคงและไม่ถูกระงับ
「ซามาร์ซ่าโอเคมั้ย?」
กลยุทธ์หยาบที่คม แต่คนเดียวที่บาดเจ็บหนักเป็นแม่ที่ชื่อว่าซามาร์ซ่า
「หนูไม่ใช่หมอดังนั้นหนูบอกมากไม่ได้ แต่ลูกธนูได้ถูกดึงออกอย่างดีมาก และจำนวนการเสียเลือดไม่ใช่เรื่องใหญ่ ตอนนี้ ตราบใดที่แผลไม่ติดเชื้อ หนูไม่เชื่อว่ามันจะถึงชีวิต」
บนการที่ไม่มียาคุณภาพดี ไม่มีอะไรรับประกันแน่นอน ผมคิดว่าเธอถูกช่วยเพื่อลูกของเธอด้วย
「สามีของซามาร์ซ่าตายจากการป่วย ดังนั้นลูกเป็นของของที่ระลึกถึงเค้า ถ้าเราทำบางอย่างเกี่ยวกับเธอได้…….」
「ไม่ว่ายังไง มันจะไม่เปลี่ยนอะไรแม้ว่าเรารีบ นอกจากให้ม้าควบไปเร็วกว่านี้ ไม่มีอย่างอื่นที่เราทำได้」
เพื่อที่จำทำให้รถเกวียนที่ขนชาวบ้านจนเต็มเบาขึ้นแม้แต่เล็กน้อย โยกุริขี่กับผมข้างหน้า ไม่เหมือนเมื่อเรามา เกวียนตอนนี้ได้หนักขึ้นและลดความเร็วของการเคลื่อนทัพลง
「มันจะดีกว่าถ้ารถเกวียนมากกว่านี้ถูกพามากับเรา」
「อย่าไร้สาระน่า ถ้าเรารวมรถเกวียนข้างในดินแดน งั้นเราบอกลาก่อนกับความลับเราได้เลย ชั้นคิดว่าเธอจะกลับบนหลังม้าที่แย่ที่สุดซะอีก」
「หืมม……. งั้น มือที่เข้ามาในหว่างขาหนูนี่อะไรกันถ้าอย่างนั้น?」
แม้ว่าเราอยากให้ม้าของเราไปเร็วกว่านี้ มันยังแค่เร็วมากเท่าที่รถเกวียนรีบไปได้ แต่กับชวาร์ซ มันไม่มีอะไรมากไปกว่าการยอง เพราะไม่มีการสั่นใดๆ มันไม่ขวางผมจากการลูบไล้โยกุริ
「ท่านทำอะไรตามใจของท่านนะ แต่หนูเพียงแต่พูดว่าหนูจะเสนอความบริสุทธิ์ของหนูให้ หนูจำไม่ได้ว่าพูดว่าหนูจะเป็นทาสเซ็กส์ของท่าน」
ซีเลียและอิริจิน่าไม่อยู่รอบๆในครั้งนี้ ปีปี้ยังเล็ก มันไม่เหมือนว่าผมใช้กำลังกับเธอมากเกินไปได้
「แล้วก็ ท่านโอบกอดหนูตามใจที่ท่านต้องการ แต่หนูยังไม่แต่งงานนะ รู้มั้ย? ท่านแม้แต่ ‘โด่ะปยู้ โด่ะปยู้’*และแตกข้างใน ……..ถ้าหนูท้อง ท่านจะทำให้หนูเป็นภรรยาน้อยหรืออะไรบางอย่างเหรอ?」
«TLN: เสียงของการหลั่งของอสุจิ»
「ถ้าชั้นทำให้เธอเป็นภรรยา มันดูเหมือนว่าชั้นจะมีปัญหามากมายเลย」
ครั้งนี้มันเลี่ยงไม่ได้ เพราะมันเป็นสัญญาที่ถูกทำตั้งแต่สงครามอาร์คแลนด์
「แน่นอนว่า สิ่งต่างๆเหมือนภาษีและแรงงาน หนูจะร้องขอมันโดยตรงกับท่านทุกครั้งที่หนูมีโอกาส」
อดอล์ฟดูเหมือนเขากำลังจะระเบิด และผมจะระงับจากการทำเธอให้เป็นภรรยา
「นั่นทำไม…..หนูอยากให้ท่านเว้นหนูจากการมีเมล็ดพันธุ์เข้าไปในหนู หนูจะทำอะไรก็ตามที่เป็นอย่างอื่นที่ท่านต้องการ」
ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมจะยอมรับมัน ผมเอื้อมมือไปที่หน้าอกของเธอทันที แต่เธอปัดผมออกไป
「ชั้นคิดว่าเธอพูดว่าชั้นทำได้ตามที่ชั้นต้องการ」
「ซามาร์ซ่ายังอยู่ในอันตราย ดังนั้นไม่จนกว่าเราจะกลับไป เมื่อเราได้รับการช่วยเหลือ หนูจะให้ท่านทำมัน」
จำนวนของเหตุผลที่อยากให้แม่รอดชีวิตได้เพิ่มขึ้น แต่โยกุริไม่ควรประเมินผมต่ำไป เธอเพิ่งโดนรับความบริสุทธิ์ของเธอไป ดังนั้นผมยั้งมือนิดหน่อยกับการโจมตีทั้งหมดของผมกับเธอจนถึงตอนนี้ เมื่อเรากลับไป ผมจะทำให้มั่นใจว่าทำให้เธอบ้าไปเยอะๆเลย
「ปีปี้ไม่เข้าใจ หัวหน้าเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งและยิ่งใหญ่ ทำไม่เธอปฏิเสธที่จะมีเมล็ดพันธุ์ของเขาล่ะ?」
ปีปี้ตัดเข้ามาในการสนทนาของผมกับโยกุริ
「ทำไม? ยังไงซะเค้าจะไม่แม้แต่ดูแลชั้น ดังนั้นไม่ใช่ว่ามันจะแย่ถ้าเราทำเด็กๆเหรอ?」
「เธอมีเพื่อนไม่ใช่เหรอ? เธอจะบอกว่าพวกเธอจะไม่ช่วยผู้หญิงท้องเหรอ?」
「ยังไงซะแน่นอนว่าพวกเธอจะช่วย แต่ถ้าผู้หญิงไม่แต่งงานมีลูก มันจะทำให้ชั้นดูเหมือนผู้หญิงหละหลวม!」
「ทำไมล่ะ! มันเป็นความสุขที่จะมีชายที่แข็งแกร่งปลูกเมล็ดพันธุ์ไว้ในตัวเธอนะ」
「อ้าาา เห้อ งั้นพวกเธอทั้งสองคนก็แค่มีเซ็กส์กันเถอะ!」
「แน่นอนว่าเราจะทำอย่างนั้น ถ้าหัวหน้าต้องการมัน ทุกคนจะเชื่อฟัง แม้ว่าเด็กเล็กๆและภรรยาคนอื่น」
「เดี๋ยวก่อนนะ เธอทำเรื่องพวกนั้นเหรอ!?」
「ไม่ ชั้นไม่ได้ทำ ชั้นแค่หยิบผู้หญิงโตหลายคนขึ้นมา」
ความต่างของวัฒนธรรมของเรากับชาติภูเขานั้นกว้างใหญ่ มันดูเหมือนมันจะค่อนข้างใช้เวลาและความพยายามเพื่อที่จะให้ทั้งสองฝั่งทำงานร่วมกัน
เราเดินทางกลับจากบ้านและเจอกับ ทีม 100 คน ของลอร์ดศักดินาคนอื่นหลายครั้ง แต่เมื่อเห็นจำนวนของเรา พวกเขาคิดอีกครั้งเกี่ยวกับมัน และไม่เข้ามาหาเรา เราสามารถที่จะมาถึงดินแดนของผม ระหว่างที่สะบัดพวกเขาออกจากหางของพวกเรา
「ผมดีใจที่คุณปลอดภัย มันดูเหมือนคุณได้เข้าไปในการต่อสู้ด้วย」
ลีโอโพลต์รอที่จุดรวมพลข้างในดินแดนของผม และคนชาติภูเขาเปลี่ยนเป็นฝึกทันที ผมแอบออกจากบริเวณนั้นและโยนเกราะผมออก จากนั้นกลับไปสู่ราเฟน ตัวตนของอัศวินสีทองไม่สารมารถถูกรู้ได้โดยชาวบ้านด้วย มันเพื่อทำให้ใจของผมสงบ
「มันมีคนที่บาดเจ็บอย่างหนักที่นี่ นำเธอไปหาหมอ」
「ผมเข้าใจ งั้นผมจะให้คนที่บาดเจ็บอยู่บนรถเกวียนต่อ ชาวบ้านคนอื่นจะมาทางนี้」
ชาวบ้านได้เริ่มรวมกัน พยายามจะคิดให้ออกว่าอะไรเกิดขึ้น
「ชั้นประกาศมันกับทุกคน คนป่าเถื่อนที่ลักพาตัวพวกนายทั้งหมดได้ถูกกวาดล้างไปแล้วตอนนี้!」
ชาวบ้านดูเหมือนจะมีหน้าที่ว่างเปล่าบนหน้าของพวกเขา แต่ลีโอโพลต์พูดต่อไป
「เมื่อรู้สิ่งนี้ ถ้าพวกนายอยากจะกลับไปที่ที่พวกนายอยู่มาก่อน ชั้นจะปล่อยพวกนายไปทันที ยังไงก็ตาม ถ้าพวกนายทั้งหมด……ไม่มั่นใจว่าพวกนายได้มาจากที่ไหน ชั้นจะอนุญาติให้นายอาศัยและใช้ชีวิตที่นี่ในดินแดนนี้」
ผมได้ดูสถานการณ์จากไกลๆ แต่มันไม่เหมือนว่ามีคนใดที่เลือกที่จะกลับไปที่ที่พวกเขามา จากสิ่งนี้ ผมได้เติมเต็มสัญญาของผม ทุกอย่างที่เหลือก็คือให้ซามาร์ซ่าถูกช่วยเหลือ และจะไม่มีรสชาติติดปากที่ขม
—————————————————————
【–มุมมองบุคคลที่สาม/อาณาจักรเทรีย–】
อดีตดินแดนของอาร์คแลนด์ เขตของอาณาจักรเทรีย
「หืม งั้นจำนวนการเก็บเกี่ยวของปีนี้จำนวนเท่านี้……」
「ใช่……ไม่ว่ายังไง นี่เป็นการเก็บเกี่ยวแรกหลังจากสงครามจบลง และนาถูกทำลาย」
ชายสองคนสนทนาระหว่างที่คอยดูการเก็บเกี่ยวของทุ่งข้าวสาลี หนึ่งในพวกเขาพูดอย่างหยิ่ง ระหว่างที่อีกคนทำตัวจำนนด้วยตัวเขางอมาข้างหน้าเป็นการคำนับเล็กน้อย
「การเก็บเกี่ยวระดับนี้ดีไม่พอ ชั้นจะตั้งภาษีโดยใช้การเก็บเกี่ยวของปีที่แล้วเป็นมาตรฐาน」
「ท-ท่านทำไม่ได้นะ! การที่จะให้มาตรฐานกันสภาพก่อนสงคราม นั่นไร้เหตุผลเกินไป!」
ชายที่หยิ่งจ้องชายที่ยอมจำนน
「อย่าหยาบคายให้มาก! แม้ว่าพวกนายไม่มีข้าวสาลี พวกนายปลูกข้าวฟ่างและผัก ใช่มั้ย? มันน่าจะเป็นส่วนที่แบ่งไว้สำหรับหนึ่งปี」
「โดยคำสั่งของท่านที่ให้มุ่งความสำคัญไปที่ทุ่งข้างสาลี แม้ว่ามันดีอยู่ตอนนี้ ที่สำรองไว้หน้าหนาวจะ…..」
「โอ้ หุบปากน่า! ไม่ว่ายังไง มันจะเป็นแบบนั้น นายแค่ต้องกล่อมพวกเขาหลังจากนั้น!」
ชายที่หยิ่งจากไป และชายที่ยอมจำนน……นายกของหมู่บ้านนี้ ดึงดูดชาวบ้านรอบๆเขา ไม่มีความพยายามที่จะซ่อนการสนทนา และชาวบ้านน่าจะได้ยินสิ่งที่ถูกพูด; หน้าของพวกเขามืดมน
「นายก……คนเหล่านัน พวกเขาบอกให้พวกเราตาย」
「มันไม่ดีอีกแล้ว เราจะหิวตายจริงๆ」
ทุกคนถูกห่อหุ่มไปด้วยความสิ้นหวัง แต่ชายคนหนึ่งตัดเข้ามาอย่างคมด้วยคำพูดของเขา
「……มุ่งหน้าไปที่ทิศตะวันออกเถอะ นายได้ยินเกี่ยวกับข่าวลือเหล่านั้น ไม่ใช่เหรอ? เราจะวิ่งหนีไปที่ดินแดนของวิสเคาน์ฮาร์ดเลตต์」
ทุกคนรู้เกี่ยวกับข่าวลือ ภาพในความมืดมิด ผู้คนโหยหาแสงสว่างของความหวังอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่มีภาษี ค่าจ้างได้ถูกจ่ายสำหรับแรงงาน และการอพยพทั้งหมู่บ้านถูกอนุญาติ
มีไม่กี่คนที่จะเชื่อทุกอย่างที่พวกเขาได้ยิน แต่แม้อย่างนั้น มันเป็นความจริงที่ว่ามันจะใช้ชีวิตที่นั่นง่ายมากกว่าที่นี่
ไม่แม้แต่จะคิดเกี่ยวกับการทิ้งที่ดินที่พวกเขาได้ใช้ชีวิตอยู่มาเป็นรุ่นๆ พวกเขาแค่มองดูอย่างอิจฉาเหมือนเด็กระหว่างที่พึมพำ ‘นั่นดูเหมือนจะดี’ กับพวกเขาเอง แต่ตอนนี้ พวกเขาไม่มีความหวังในอย่างอื่นแล้ว
「แต่ไม่นานมานี้ มีคนหลายคนจากหมู่บ้านอื่นที่หนีไป และทหารของลอร์ดศักดินาเดินลาดตระเวน ชั้นได้ยินมาว่าถ้านายถูกจับได้ นายจะถูกใช้งานในฐานะทาสบนบ้านและที่ดินของพวกเขาจนนายตายเลยล่ะ」
「ไม่ใช่ว่ามันเหมือนกันกับตอนนี้เหรอ?! มันต่างยังไงกันกับเรื่องนั้นและหิวจนตาย?」
นายกพยายามจะควบคุมชาวบ้านและพูด
「ไปด้วยกันเถอะ……ถ้าเราไปทีละคนสองคน เราอาจเป็นเหยื่อของโจร และพบตัวเองอยู่ในแบบเดียวกันกับที่ทหารของลอร์ดศักดินาจะเจอ ถ้าทุกคนในหมู่บ้านไป งั้นเราจะทำมันได้แน่ๆ!」
ทุกคนเงียบเป็นเวลาสั้นๆกับเสียงของนายก ถ้าทุกคนในหมู่บ้านยืนขึ้น งั้นลอร์ดศักดินาก็จะต่อต้านด้วย นี่ไม่ใช่ความพยายามจะหนี แต่เป็นบางอย่างที่ใกล้กับการกบฏ
「งั้น มาชวนคนจากหมู่บ้านรอบข้างด้วยเถอะ! พวกเค้าก็ถูกปกครองโดยลอร์ดศักดินาคนเดียวกัน และสถานการณ์ของพวกเค้าควรจะคล้ายกัน」
「มาเรียกพวกแรงงานข้ามชาติที่อายุน้อยๆที่จากไปด้วยเถอะ! พวกเขาทั้งหมดได้รับใช้ในกองทัพตั้งแต่ทีแรก พวกเขาจะพึ่งพาได้ในการต่อสู้แน่นอน!」
「มีหอกที่ถูกนำกลับมาจากสงครามซ่อนอยู่ในโรงเก็บของของบ้านแลนดอน! มันดีกว่ามากเมื่อเทียบกับจอบหรือเคียว!」
ชาวบ้านได้เสนอความคิดเห็นของพวกเขาทีละคนทีละคน เหตุผลที่ทำให้พวกเขากระทำการที่สุดขีดแบบนี้ ไม่ใช่แค่นิสัยที่โหดเหี้ยมของลอร์ดศักดินา
ระหว่างสงครามอาร์คแลนด์ ถ้ามันไม่มีแบบอย่างของคนที่ทำการกบฏติดอาวุธ งั้นพวกเขาอาจจะกลัวมากเกินไปที่จะทำบางอย่างอย่างการต่อต้านลอร์ดศักดินา หรือ ถ้าไม่มีที่ที่เปลี่ยนวิธีที่พวกเขาปกครอง พวกเขาอาจจะยอมรับสถานการณ์ปัจจุบันและยอมแพ้
แต่มันไม่เหมือนอย่างนั้น พวกเขามีประสบการณ์ในอดีต กับการใช้กำลังเพื่อกบฏกับอาณาจักร และมีคนที่ยังเด็กที่คุ้นชินกับการต่อสู้จากการรับใช้ในกองทัพ มันก็มีที่ที่ให้อาศัยที่ภาษีหนักๆไม่ได้ขยี้ผู้คน – พูดอีกอย่าง พวกเขามีความหวัง มันไม่ได้ใช้เวลานานสำหรับพวกเขาเพื่อรวบรวมคนในบริเวณ หยิบอาวุธ และตะโกนการร้องแห่งการต่อสู้
สองหรือสามหมู่บ้านจนๆ ที่ไม่เห็นแม้แต่จำนวนคน 100 คน เริ่มฉากการหนีด้วยกำลัง โดยการให้ความร่วมมือกับชาวนา ข่าวลือนั้นแพร่ไปในพริบตา และหมู่บ้านรอบข้าง ภายใต้แรงกดดันจากการปกครองระดับสูงของ ลอร์ดของอาณาจักรเทรียปกครอง หมู้บ้านเหล่านั้น ซึ่งมีกรณีที่หนักของความอดอยากและความยากจน ได้ถูกทิ้งทีละหมู่บ้าน ทีละหมู่บ้าน
แทนที่จะซ่อนและหนีเหมือนหนู พวกเขาพลิกกะดานกับโจรที่พยายามจะล่าพวกเขา แต่แม้แต่เอาชนะตาข่ายที่ลอร์ดศักดินาได้ตั้งขึ้น ด้วยจำนวนมากมายที่เตรียมมา มีบางคนในหมู่พวกเขาที่ไม่ได้มีเป้าหมายที่การหนี แต่เลือกที่จะโจมตีลอร์ดศักดินาแทน
มันยังไม่ถึงปีตั้งแต่สงครามครั้งสุดท้าย แต่ข้างในดินแดนของอดีตอาร์คแลนด์ อย่างน้อยในอาณาจักรเทรีย เสียงของการพังทลายสามารถได้ยินได้
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
「บางอย่างซีเรียสเกิดขึ้น!」
บางเวลาได้ผ่านไปตั้งแต่เรื่องราวในตำนานของอัศวินสีทอง – รอยเปื้อนของชีวิตผม – และเมื่อในที่สุดผมสามารถเตะความทรงจำนั้นออกจากหัวใจผมได้ อดอล์ฟวิ่งเข้ามาในห้องส่วนตัวของผมด้วยสีหน้าที่บิดเบี้ยว ผมได้นั่งอยู่บนโซฟาโดยมีเมลและคาร์ล่างอตัวอยู่ที่หว่างขาของผม คลานลิ้นของพวกเธอบนสมาชิกของผมจากซ้ายและขวา
「เฮ้ นายทำอะไรน่ะ?!」
「ได้โปรดเห็นแก่คนอื่นมากกว่านี้」
พวกเธอทั้งสองคนด่าอดอล์ฟขณะที่พวกเธอหยุดลิ้น และคืนของของผมกลับเข้าไปในกางเกง พวกเธอดูเหมือนจะดิ้นรนในการทำอย่างนั้นเพราะมันยังแข็งอยู่ อดอล์ฟมองไปข้างหลังด้วยหน้าที่ไม่สบาย เขายังเด็กอยู่ เพราะลีโอโพลต์จะเริ่มบอกข้อเรียกร้องด้วยหน้าที่ไร้สีหน้าปรกติของเขา
「งั้น อะไรซีเรียสมาก?」
「อะแฮ่ม ในทางทิศตะวันตกของเรา ภายในบริเวณที่อาณาจักรเทรียปกครองอยู่ ดูเหมือนจะมีการเกิดขึ้นบ่อยครั้งของพลเมืองกบฏ」
「จริงเหรอ? แล้วยังไงล่ะ?」
จากใจ ผมไม่ได้สนใจจริงๆ ถ้ามันเป็นบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับอาณาจักเทรีย มันไม่เหมือนว่าราชาของโกลโดเนียจะมอบคำสั่งใดๆให้ผม ดังนั้นมันจะโอเคถ้าเราแค่ปล่อยมันไว้ลำพัง
「ยังไงซะ เราทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะหนึ่งในเหตุผลของการจลาจลของพวกเขาคือ พวกเขาได้เริ่มเคลื่อนไหวมาที่บริเวณทิศตะวันออกของโกลโดเนีย ดินแดนของเรา」
「? ชั้นไม่รู้ว่านั่นหมายถึงอะไร」
「พูดอีกอย่าง พวกเขาอยากจะหนีมาที่ดินแดนของเรา แต่พวกเขาวิ่งไม่ได้เพราะทหารของลอร์ดศักดินาอยู่ที่นั่น ดังนั้นพวกเขาเลยสร้างฝ่ายเพื่อที่จะเอาชนะทหาร」
「ยังไงซะ นั่นเป็นฉากการหนีที่งดงาม เมื่อพวกเค้าเข้ามาในดินแดนของชั้น ให้พวกเค้าปลดอาวุธ ถ้าพวกเค้าไม่ฟัง พวกเค้าจะเป็นแค่ผู้ก่อความไม่สงบ เราแค่กวาดล้างพวกเค้าทั้งหมดได้」
「อย่างโชคดี ไม่มีแม้แต่วิญญานเดียวในดินแดนของเราพยายามที่จะสร้างปัญหาในตอนนี้……. แต่สิ่งต่างๆไม่เรียบง่ายขนาดนั้น วันนี้ มีหน่วยของ 50 ถึง 100 คนที่มา นี่ไม่ใช่ระดับของผู้อพยพแล้ว」
ดินแดนของผมมีคนประมาณ 2000 คนตั้งแต่ทีแรก ดังนั้นมีคนหลายร้อยคนไหลเข้ามาทั้งหมดทีเดียว มันเหมือนหิมะถล่ม และจะสร้างปัญหาหลายอย่าง
「อาหารของเราจะหมดเหรอ?」
แต่อดอล์ฟปฏิเสธมัน
「ไม่ ผมได้พูดกับพ่อค้าในเมืองหลวงเสร็จแล้วเกี่ยวกับเรื่องนั้น เราได้เก็บจำนวนมากสำหรับปีที่ราคาที่น้อยกว่าราคาตลาด ท่านไม่ต้องกังวลเรื่องความขัดแย้งกับชาวบ้านที่อยู่มาแล้วด้วย เรามีดินแดนที่ไม่ได้ถูกตั้งถิ่นฐานมากมาย และพวกเขาดั้งเดิมแล้วเป็นชาวบ้านของประเทศเดียวกันตั้งแต่ทีแรก และแค่ข้ามชายแดนด้วยตัวของพวกเค้าเอง ดังนั้น ไม่ควรจะมีการเผชิญหน้าที่ซีเรียส」
「เมื่อชั้นฟังที่นายพูด มันไม่ได้ดูเหมือนว่ามันมีปัญหาใดๆนี่ แต่พูดสิ่งที่นายกังวลออกมา」
คาร์ล่าและเมล ที่รอพร้อมอยู่ตรงมุมห้อง เริ่มจะหงุดหงิด การบริการของพวกเธออยู่ในขั้นตอนสุดท้าย และพวกเธอพร้อมที่จะขึ้นไปบนเตียงแล้ว
「ด้วยชาวบ้านที่เยอะมากขนาดนี้ มันจะสร้างปัญหาเดียวกันกับครั้งที่แล้ว – การบริหารจัดการ ลอร์ดศักดินาและตระกูลราชวงศ์ของเทรียควรจะมีความคิดว่าพวกเค้ามุ่งหน้าไปที่ไหน พวกเค้าน่าจะคอยดูการประท้วงและป้องกันชายแดนจากฝั่งของพวกเค้า หรือบางที่ผ่านตระกูลราชวงศ์ของโกลโดเนีย」
ผมกังวลเรื่องที่จะถูกเปิดเผยโดยบารอบพีดอทมากกว่า และการที่พวกเขาจะมาซัดผม…… คนจากเทรียจะไม่พูดหรือทำอะไรบางอย่างนอกเหนือจากการประท้วงและป้องกันชายแดน อย่างที่คาดพวกเขาจะไม่พูดบางอย่างเช่น ‘นายได้เก็บภาษีต่ำเกินไป ดังนั้นเพิ่มมัน และไม่ต้องให้ค่าจ้างแรงงาน’
「แต่การไหลออกของพลเมืองเป็นความผิดของพวกเค้าและไม่มีอะไรจะเกี่ยวข้องกับเรา ผู้อพยพนั้นโดยพื้นฐานแล้วเหมือนกันกับทาสที่โยนสถานะพวกเค้าทิ้งไป ไม่มีอะไรผิดที่จะให้ดินแดนพวกเค้าอีกครั้ง」
ชาวนาที่ทิ้งดินแดนจะถูกปฏิบัติอย่างคนเร่ร่อน และไม่มีจุดยืนทางสังคน ผมแค่พูดได้ว่าพวกคนเร่ร่อนเหล่านี้มาที่ดินแดนของผมด้วยตัวของพวกเขาเอง รวมตัวเข้าด้วยกัน และสร้างหมู่บ้านใหม่ และพวกเขาจะทำอะไรไม่ได้นอกจากบ่น จากนั้นมันจะเปลี่ยนเป็นการสู้ระหว่างพวกเขาอย่างแน่นอน
「แล้วก็ ฝั่งตะวันตกส่วนใหญ่ของดินแดนของชั้นก็เป็นชายแดนของเทรียด้วย มันจำเป็นต้องมีทหารมากมายเพื่อที่จะดูมันทั้งหมด ทำไมชั้นต้องทำอย่างนั้นล่ะ? ไม่มีเหตุผลที่ชั้นจะทำอย่างนั้น」
อดอล์ฟดูเหมือนจะมีความคิดเห็นเดียวกันและพยักหน้าอย่างช้าๆ
「นั่นถูกต้อง นั่นทำไมเราต้องคิดไว้ในใจของเราว่าเหตุการณ์นี้จะถูกนำขึ้นมา ในการคุยกับฝั่งเทรียของอาณาจักรของเรา หลังจากนั้น เราต้องเตรียมมาตรการต่อต้านสำหรับดินแดนของเราหลังจากการกบฏ ผมเชื่อว่านั่นอยู่ภายใต้ความเชี่ยวชาญของลีโอโพลต์-โดโนะ」
หน้าที่ถูกแบ่งออกอย่างถูกต้อง – อดอล์ฟทำเรื่องภายใน และลีโอโพลต์จัดการกับทหาร และผมเล่นกับผู้หญิง ซีเลียพยายามจะเข้าไปมีส่วนร่วมทั้งกิจการภายใจและกิจการทหาร แต่มันดูเหมือนเธอยังไม่มีประสบการณ์ เธอหลงในการสนทนาและร้องไห้น้ำตาแตก
「นั่นจริง ……แต่เรื่องนี้สามารถนำขึ้นมาในอนาคตเมื่อเราประชุมได้นี่ นายจำเป็นต้องระเบิดเข้ามาในห้องส่วนตัวของชั้นสำหรับเรื่องนี้เหรอ?」
มันไม่เหมือนว่าสิ่งต่างๆได้เกิดขึ้นในดินแดนผมตอนนี้ มันไม่ใช่แม้แต่ข่าวด่วน
「ถ้านายอยากจะเห็นเราเปลือย งั้นมันจะดีกว่าที่จะรอนานกว่านี้ซักพัก」
「บางทีเขาอยากจะเข้าร่วมด้วยถ้ามีโอกาส ช่างซุกซน」
「ไม่ใช่อย่างนั้น! …..ผมมาจากบริเวณชนบทของอาร์คแลนด์ เราอาจจะต้องจัดการกับกบฏที่นั่นอย่างจริงจังเกินความจำเป็น」
อดอล์ฟบอกผมว่าผมควรจะระวังตั้งแต่ตอนนี้ไป ขณะที่เขาลดหัวลง และที่นี่ได้มืดขึ้นเล็กน้อย
「งั้นชั้นจะยกโทษให้นาย มาทำต่อกันเถอะ โอบกอดชั้น~」
คาร์ล่าเปลือยในทันที แน่นอนว่า เธออยู่ในที่อดอล์ฟเห็นทุกอย่างได้
「-! ขอตัวครับ」
อดอล์ฟรีบออกไปจากห้อง
「พรืดดด- วิธีที่เค้ารีบออกไป บางทีเค้าเป็นคนบริสุทธิ์?」
คาร์ลี่หัวเราะอย่างมีความสุข แต่ผมยกโทษให้เธอไม่ได้ ที่แสดงตัวที่เปลือยของเธอให้ชายอื่นนอกจากผมเอง เธอยังไม่ค่อยเข้าใจความจริงที่เธอเป็นภรรยาของผมแล้ว ทุกมุมของกายคาร์ล่าเป็นของผม ก่อนสิ่งต่างๆจะไปไกลมากกว่านี้ มาแทงเธอด้วยบางอย่าง…..ที่หนากว่าตะปูเถอะ
「เอ๋? พี่จะทำมันแล้วเหรอ? หนูจะโกรธนะ……เดี๋ยวก่อน!? ไม่ใช่ตูด!」
เมลยิ้มบางๆขณะที่เธอกดหน้าของคาร์ล่าลง ผมวางเอ็น ที่ยังแข็งจากการบริการครึ่งๆกลางๆที่โดนขัดขวาง ไว้ใกล้ประตูหลังของคาร์ล่า ผมกดสะโพกที่ดิ้นรนของคาร์ล่าและแทงเธออย่างอ่อนโยน
「ว้า- มันแน่น แน่นเกินไป! หนูพูดแล้วว่าพี่ใหญ่เกินไป!」
เธอฉีกไปเยอะมากแล้วตั้งแต่เวลานั้นที่ผมลงโทษเธอในอดีต แต่ครั้งนี้เมลได้ดูแลและหยดน้ำลายออกไปมากมายบนส่วนที่เราเชื่อมต่อไป ใช้น้ำลายเป็นสิ่งหล่อลื่น รูของคาร์ล่าไม่ฉีก และเธอสามารถที่จะกลืนผมตลอดทางคนถึงโคน
「อ้าาาโออออ้……ตูดของหนู รู้สึกแปลก」
คาร์ล่ามีตัวที่ค่อนข้างอวบ แต่เธอไม่สามารถจะรับผมเข้าไปได้ลึกมากจากข้างหน้า คนเดียวที่ทำอย่างนั้นได้คือเมลิสซ่า และอิริจิน่า ที่ต้องการให้ผมแทงเข้าไปอย่างบังคับ และเกือบจะใส่ไม่มิด อย่างไรก็ตาม ถ้ามันเป็นรูตูดที่ไร้ที่สิ้นสุดและลึก ผมใส่เข้าไปได้ตลอดทางถึงข้าฃใน
「อุว้าาา……. มันปูดมามากเลย และมันดูเหมือนมันอาจจะฉีกด้วยแค่อีกนิดหน่อย」
เมลถูตูดของคาร์ล่าด้วยความสงสัยที่มากมาย ผมไม่สนใจมันและแทงต่อไป ขยำหน้าอกของคาร์ล่าเป็นบางครั้ง
「ปกปิดหนูมากกว่านี้! หนูอยากให้ทั้งตัวพี่ติดกับหนู」
นอกจากคาร์ล่า ผู้หญิงคนอื่นก็รักมันเมื่อเราตัวติดกันระหว่างที่มีเซ็กส์ มันอาจจะรู้สึกเหงาที่มีแค่เอ็นของผมสัมผัสเธอขณะที่ผมแทงตูดเธอจากข้างหลัง เมื่อผมปกปิดเธอ คาร์ล่าผ่อนคลายเล็กน้อย และอนุญาติให้ตัวเธอฝังเข้าไปอยู่ในเตียง
เธอรู้สึกถึงความรู้สึกดีอย่างสมบูรณ์ และมันไม่ใช่การลงโทษสำหรับเธอแล้ว แต่นั่นมันช่วยไม่ได้ เพราะการบริการก่อนหน้านี้ ผมไม่มีที่ให้ผ่อนคลายด้วยเหมือนกัน ถ้าผมปล่อยมันออกจากข้างในตูดของเธอ มันดูเหมือนมันจะน่าพวกลำบากที่จะทำความสะอาดหลังจากนี้ ดังนั้นให้นั่นเป็นการลงโทษของเธอแทน
「พี่จะแตกไปในตูดของหนู ยกมันขึ้นกว่านี้อีก!」
ผมตีตูดที่คาร์ล่าดันขึ้นมาและผมแทงเข้าไปที่หลังของเธอ หลังจากที่เคลื่อนไหวซักพัก ผมได้พอแล้วกับการบริการและถึงขีดจำกัดของผม
「กุ่ คาร์ล่า!!」
นอนคว่ำหน้าโดยยกแค่ตูดขึ้น ผมโอบกอดคาร์ล่าจากข้างหลังและน้ำแตก
「ออออุ เอเกอร์ขยาย…………อ้าา มันออกมาแล้ว!! ช่างเป็นจำนวนที่น่าทึ่ง ตอนนี้ข้างในของหนูจะขยายแล้ว」
「หนูได้ยินมันจากที่นี่เลย」
เมลพูดว่าเธอได้ยินเสียงการน้ำแตกของผมหลายครั้งเมื่อเวลาที่เราได้เข้าหากัน ทั้งคาร์ล่าและผมขยับช้าๆขณะที่เราทรุดลงไปบนเตียง
「หลังท้องของหนูรู้สึกร้อนมาก พี่ปล่อยไปเป็นตันเลย ไม่ใช่เหรอ?」
「อาา พี่รู้สึกเบาขึ้น」
「อย่าดึงมันออกทันที หนูยังไม่ได้เตรียมการหรืออะไรเลยดังนั้นมันอาจจะเละเทะ」
เมลปิดตาผมและดึงผมออกจากคาร์ล่า และเช็ดตัวผมด้วยอะไรที่รู้สึกเหมือนผ้าเช็ตตัวเปียกต่อไป เมื่อไหร่ก็ตามที่ผมใช้รูตูดกระทันหัน มันเป็นการตกลงกันระหว่างผมและสาวๆว่าพวกเธอจะไม่ให้ผมดู เมื่อพวกเธอทำความสะอาดหลังจากนั้น
「อออุ ใส่มันเข้าไปในตูดคาร์ล่าก่อนทำให้มันยากสำหรับหนู」
ผมรู้สึกเสียใจที่ให้เมลทำบางอย่างที่ลามก
「งั้น ไปอาบน้ำด้วยกันเถอะ พี่จะเสน่หากับหนูที่นั่น」
「หนูจะไปด้วยเมื่อก้นของหนูสะอาดแล้ว……แต่มันดูเหมือนมันจะใช้เวลาซักพักนะ น้ำหวานของพี่กระจากออกลึกและทั่วไปทุกที่เลยยยย~ อ้าาาอย่าฟังเสียงนะ!」
ทิ้งเธอไว้ที่นั่นโดยไม่ฟังอะไรเลยเป็นความปราณี
—————————————————————
「ได้โปรดปราณีหนูด้วย」
เมลเปลือยและนั่งบนเก้าอี้ในห้องน้ำ ลดหัวของเธอไว้ระหว่างขาของผมและล้างสมาชิกของผมสะอาด เมลรู้ว่าเมื่อไหร่ที่ขึ้นครอบงำและวิธีที่จะทำให้ชายมีอารมณ์ที่จะทำอย่างนั้น ระหว่างมองดูผมจากข้างล่าง เธอจูบปลายเอ็นผมเบาๆซ้ำๆ รอผมกระโดดใส่เธอ
ผมจับไหล่เธอและดันเธอลง เธอล้มโดยไม่ต่อต้านใดๆ และยินดีต้อนรับผมในระหว่างขาของเธอและหว่างขาของเธอ
เมลได้นำมือของเธอไว้หลังหัวผมไปแล้ว ห่อขาของเธอรอบเอวของผมและดันสะโพกของเธอออกมาเล็กน้อย
「พี่จะตรงไปข้างหลังเลย บอกพี่ถ้ามันเจ็บ」
「หนูยินดีที่พี่จะทำมันตอนไหนก็ได้ อ้า……โออออ้……」
ผมดันเข้าไปตลอดทางถึงส่วนที่ลึกที่สุดและฝังตัวของผมอย่างแน่นกับปากของมดลูกเธอโดยไม่ลังเล ปรกติแล้วเมลจะค่อนข้างสง่างาม แต่เมื่อผมแทงเธอด้วยเอ็นของผมและเมื่อเธอถึงจุดสุดยอด เธอครางและร้องเหมือนสัตว์ป่า ความต่างนั้นเพิ่มความเงี่ยนของผมและทำให้ผมกระแทกเข้าไปในเธอเข้มข้นมากกว่าปรกติ
「ออะอุ คคคคุ อ๊าา ใหญ่มาก ช่างมหัศจรรย์! มันรู้สึกดี ได้โปรดแทงลึกเข้าไปในหนูอีก!」
ผมแทงเข้าไปในเมลแรงๆและนำหัวนมของเธอใส่เต็มปากของผม ดูดอย่างแรง เธอไม่ได้ให้นมซูอีกแล้ว แต่มันดูเหมือนว่าเมื่อผมดูดเธอระหว่างที่มีเซ็กส์ เธอจะยังพ่นน้ำนมออกมา
「เห้อ! พี่ดูดนมหนูอีกแล้ว? มันเป็นเพราะเอเกอร์-ซังไม่หยุดดูด มันเลยไม่หยุดไหลออกมา」
「มันโอเคถ้ามันไม่หยุด ถ้าหนูต้องการ พี่ทำให้หนูท้องอีกครั้งนึงได้」
สะโพกของผมแทงแรงขึ้น และเสียงของการตีกันของเนื้อของเราดังก้องในห้องน้ำ เมลถูตูดผมอย่างอ่อนโยน แต่เธอพูดว่าเธอเกลียดมัน เธอรู้ว่าผู้หญิงที่แสดงการต่อต้านชายที่ไฟลุกจะทำเพียงแค่สร้างความเงี่ยนให้เขา
ผมแทงเข้าไปในเธอโดยไม่สนคำพูดปฏิเสธของเธอ และดูดหน้าอกคนนี้ที่โหยหาอากาศ; ภาพของความลามกนำผมใกล้เข้าไปถึงขีดจำกัดของผม เมลเป็นภรรยาน้อยของผม และเป็นผู้หญิงของผมอย่างสมบูรณ์ ผมกดผู้หญิงของผมเอง และเทเมล็ดพันธุ์ของผมเข้าไปในเธอ และไม่มีการต่อต้านเลยซักนิด
「พี่จะแตกแล้ว ท้อง!」
「ได้! มอบเมล็ดพันธุ์ที่หนามาให้หนู! หนูก็……ถึงขีดจำกัดของหนูแล้ว! ออออุ!!」
ผมครวญและกระแทกสะโพกของผมแรงเข้าไปในเมล ขณะที่ขาของเธอที่ห่อเอวของผมผ่อนคลายและยืดออกไป เหมือนอย่างนั้น ผมให้เอ็นของผมเข้าไปลึกกว่านี้ในเธอได้ และผมเทเมล็ดพันธุ์ทั้งหมดของผมเข้าไปด้วยกำลังทั้งหมดของผม การน้ำแตกของผมเริ่มขึ้น และพวกเราทั้งสองคนส่งเสียงครางที่ยาวและดัง เมลโยกสะโพกของเธอระหว่างที่ผมแตกอยู่ เพราะที่ผมจะแตกได้ง่ายขึ้น ขณะที่เธอรับอสุจิของผม มันต้องเป็นซักพักแน่ แต่ผมปล่อยจำนวนมากเข้าไปในมดลูกของเมล – มากกว่าที่ผมปลดปล่อยเมื่อผมผแตกในตูดของคาร์ล่าอย่างมาก
「เหมือนเคย จำนวนที่หมาศาจ สำหรับเมล็ดพันธุ์ของพี่ที่จะขยายมดลูกของหนู……」
หลังจากการน้ำแตกที่ยาวนานจบลง ผมกำลังจะดึงออก แต่เมลห่อขาของเธอไว้รอบเอวผมอีกครั้ง และไม่ให้ผมทำอย่างนั้น
「ได้โปรดอยู่แบบนี้นานกว่านี้ มาเชื่อมต่อกันจนกว่าคาร์ล่า-ซังจะมาเถอะ」
ขณะที่เมลพูดอย่างนั้น เธอเปิดปากของเธอออกเล็กน้อยและแลบลิ้นของเธอออกมา นั่นใช่แล้ว เมลก็รักการจูบด้วย ผมไม่ได้ทำมันเมื่อผมแทงเข้าไปในเธออยู่ เพื่อเป็นการชดใช้บางอย่าง ผมมอบการจูบที่เร่าร้อนให้เธอ ซึ่งมันทำให้ผมแข็งในที่สุด ผมเลยมีเซ็กส์ต่อกับเธอโดยไม่ดึงออก
สิ่งแรกที่คาร์ล่าเห็นเมื่อในที่สุดเธอได้ทำความสะอาดเสร็จ และสามารถที่จะมา คือผมดึงออกจากเมล ที่ในที่สุดหมดกำลังของเธอ แอ่งที่มหาศาลของอสุจิอยู่บนพื้นห้องน้ำซึ่งไหลออกมาจากเมล
โดยไม่มีอะไรให้ทำเป็นพิเศษ วันของผมที่เติมเต็มไปด้วยความใคร่ดำเนินต่อไป และในท้ายที่สุด สิ่งที่เราคาดว่ามันจะมา มา
—————————————————————
「ชื่อของผมคือมาโดลาน! ผมมาเพื่อเป็นตัวแทนเคาน์เอสโคล่าของอาณาจักรเทรีย! ผมขอโทษที่มาเยี่ยมเยีนกระทันหัน แต่ผมมีธุระด่วน และหวังว่าจะได้พบกับลอร์ดฮาร์ดเลตต์」
ข้างหน้าคฤหาสน์ของผม อัศวินบนหลังมหาหลายคนได้เรีกออกมา อดอล์ฟ ลีโอโพลต์ และผมรู้ทันทีว่าพวกเขามาเพื่อพูดอะไร
「บางอย่างที่น่ารำคาญได้มา」
「คุณพูดได้ว่าพวกเค้ามาช้า」
ผมยุ่งอยู่กับการลูบหัวของซีเลียระหว่างที่เธอเรียนอยู่
「ชั้นจะแกล้งป่วยหนัก พวกนายทั้งสองคนจัดการกับมัน」
ผมพยายามจะให้พวกเขาไปและนำซีเลียไปกับผม แต่ไม่ใช่แม้แต่พวกเขาสองคน แม้แต่ซีเลียก็หยุดผม
「ถ้าพวกเค้าไม่ได้พูดกับลอร์ดฮาร์ดเลตต์โดยตรง พวกเค้าจะไม่มั่นใจ ถ้าพวกเค้าอยู่นานเกินไป สิ่งต่างๆอาจจะมีปัญญหามากกว่านี้」
「ผมเห็นด้วย ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ เราอาจต้องการการตัดสินใจทันทีด้วยเหมือนกัน」
「ผมจะไปกับคุณในการสนทนานี้ด้วย」
มันจะไม่จบถ้าแบบนี้ ผมจะแค่ไปพูดบางอย่างสุ่มๆ
「ยินดีที่ได้พบท่าน ผมคือมาโดลาน และผมได้ถูกมอบเกียรติโดยการเป็นอัศวินของอาณาจักรเทรีย วันนี้ ผมมาเพื่อเป็นตัวแทนลอร์ดของผม เคานต์ เซเวรี่ เอสโคล่า」
「ขอบคุณที่มาไกลแบบนี้ ชั้นชื่อฮาร์ดเลตต์ ชั้นจะฟังขอเรียกร้องของนาย」
การสนทนากับขุนนางของประเทศอื่น น่ารำคาญหลายอย่าง และใช้เวลาโครตเยอะ แต่ผมละเว้นทุกอย่าง
มาโดลานคนนั้นดูเหมือนจะชะงักไป แต่จากที่ผมบอกได้ เขาดูเป็นหนึ่งในพวกอัศวินที่ไม่ต้องการคำสุภาพที่แฟนซี และอยากจะเข้าหัวเรื่องหลักอย่างรวดเร็ว
「แค่เมื่อวันก่อน ส่วนหนึ่งของชาวนาจากดินแดนของเราได้กบฏ」
หน้าของลีโอโพลต์กระตุกเล็กน้อย สำหรับขุนนาง บางอย่างเหมือนการมีกบฏในดินแดนของตัวเองเป็นความอัปยศ และแม้ว่าทั้งสังคมรู้เกี่ยวกับมัน มันไม่ใช่บางอย่างที่ปรกติจะมาพูดกัน นั่นต้องเป็นที่เขาหมดความคิดแล้ว
「ยังไงซะ นั่นซีเรียสนะ」
ที่สุดแล้ว ผมยังไร้สีหน้า และหันหาลมโดยการไม่สนใจอะไรซักอย่าง แม้ว่าในความเป็นจริง ผมจะไม่ได้สนใจเลยซักนิดด้วย
「มันน่าอายสำหรับผมที่จะพูดแต่…… เข้าสู่หัวเรื่องหลัก ชาวนาที่ดื้อรั้น ดูเหมือนจะหนีและเราคาดคะเนว่าพวกเขามาที่ดินแดนของท่าน」
「ยังไงซะ นั่นค่อนข้างมีปัญหา」
「ครับ พวกเค้าติดอาวุธด้วยเช่นกัน ดังนั้นมีโอกาสที่พวกเค้าจะรบกวนลอร์ดฮาร์ดเลตต์ เมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้น ผมจะเรียกร้องให้ท่าน วางหน่วยรักษาความปลอดภัยไว้ที่ชายแดน」
มันอย่างที่อดอล์ฟพูดเลย
「ชั้นขอบคุณความกังวลของนาย แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำตามคำแนะนำของนาย」
「…..ผมขอถามเหตุผลได้มั้ย?」
「โดยไม่จำเป็นต้องพูด บ้านเกิดของนายอยู่ทางใต้กับดินแดนของชั้น และดินแดนที่ถูกปกครองโดยประเทศของนาย อยู่ทางทิศตะวันตกของดินแดนของชั้น และดังนั้น ชั้นถูกล้อมทุกด้านโดยประเทศของนาย ไม่มีทางที่ชั้นจะวางยามเพื่อปกปิดบริเวณนั้นได้ทั้งหมด」
「แน่นอนว่า ผมไม่ได้บอกให้ท่านทำมันบริเวณทั้งหมด ถ้ามันเป็นไปได้สำหรับท่านที่จะจับส่วนหนึ่งของพวกเค้า มันจะทำหน้าที่เป็นการข่มขู่พวกที่เหลือ」
เป้าหมายของพวกเขาไม่ใช่จะจับทุกคน แต่เพื่อขยี้ข่าวลือ เพราะดินแดนของผมได้ถูกชื่นชมเป็นดินแดนในอุดมคติผ่านข่าวลือ ถ้าทหารของดินแดนผมเริ่มจับผู้คน ความหวังของพวกเขาจะถูกขยี้ เมื่อชาวนาเสียความหวังไป พวกเขาจะยอมรับชะตาของพวกเขาอย่างเงียบๆ และเชื่อฟังพวกเขา ผมเห็นแนวความคิดของเขาได้ แต่ผมไม่ต้องเคารพเพื่อทำตามมัน
「บนดินแดนของชั้นใหญ่แล้ว จำนวนประชากรของชั้นมีขีดจำกัด แต่แม้แต่ทางหลวงก็ยังไม่ได้รับการดูแล แม้ว่ามันเป็นดินแดนของชั้น นอกจากเมืองหลักและหมู่บ้าน ชั้นไม่มีจำนวนสำรองที่จะแบ่งไปเป็นยามได้」
「ผมได้เห็นกองทัพใหญ่อยู่ที่ชานเมืองและกองประจำการ ท่านก็มีทหารม้าจำนวนมากด้วย ไม่ใช่เหรอ?」
「นั่นเป็นการเตรียมการสำหรับคนป่าเถื่อน พวกเค้าลงมามาบ่อยจากภูเขาในทิศตะวันออก ถ้าชั้นเคลื่อนไหวพวกเค้า ชั้นจะไม่สามารถตอบสนองการโจมตีของพวกเค้าเมื่อมันมาได้ แค่เมื่อวันก่อน คนปาเถื่อนได้รุกรานดินแดนของบารอนลอรี่ และชั้นได้ปราบพวกเค้า แล้วก็ มันไม่มีความเสียหายในดินแดนของชั้นตั้งแต่ทีแรกที่ถูกสร้างโดยชาวนากบฏหรืออะไรก็ตามน่ะ」
ลีโอโพลต์รีบแก้ให้ผม บอกพวกเขาว่ามันเป็นบารอนพีดอท
บางเวลาได้ผ่านไปแล้ว และผมค่อนข้างมั่นใจว่าเขาเข้าใจว่าผมพูดอะไร แต่มาโดลานเงียบ สำหรับพวกเขา เผ่าต่างชาติก็เป็นภัยที่จริงจังด้วย แทนที่จะเป็นกลุ่มเล็กๆ ของชาวนาติดอาวุธ ผมมีเหตุผลที่ถูกต้องที่ต้องเตรียมการกับภัยอื่นแทน เผ่าภูเขาได้เคารพผมแล้ว และคนที่โจมตีบารอนพีดอทนั้นคือผม แต่เขาไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องนั้น อาณาจักรโกลโดเนียไม่ได้ประกาศเกี่ยวกับการควบคุมอย่างสมบูรณ์ของสถานการณ์ด้วย
「……มีข้อมูลว่าท่านจ้างคนย้ายถิ่นฐานจากดินแดนอื่นไปเป็นกำลังคนในดินแดนของท่านเอง มากกว่านั้น ท่านได้มอบดินแดนให้พวกเค้าและช่วยพวกเค้าสร้างหมู่บ้าน」
มาโดลานมองผมด้วยการตัดสินที่รุนแรงในสายตาของเขา แต่ผมยิ้มตอบ
「ถ้านายเมินคนเร่ร่อน ขอทานและคนแบบนั้น ความสงบเรียบร้องของประชาชนจะถูกรบกวน ด้วยนั่นที่พูดแล้ว ชั้นไม่มีทรัพย์พอที่จะให้อาหารพวกเค้า โชคดีสำหรับชั้น ชั้นมีดินแดนเยอะมาก ดังนั้นชั้นแค่ให้พวกเค้าทำนาและหาอาหารเอง ตั้งแต่ทีแรก ชั้นไม่มีความคิดเลยว่าพวกเค้าเป็นชาวนามาก่อนหรือทาส หรืออะไรอย่างอื่น」
「ผมได้ยินมาว่าลอร์ดฮาร์ตต์ได้เก็บภาษี่อย่างต่ำผิดปรกติ ท่านทดแทนคนที่ไม่มีที่ดินด้วยแรงงานและอะไรแบบนั้น…… ท่านไม่รู้เหรอว่านั่นดึงดูดพลเมืองจากดินแดนอื่นให้มาน่ะ?」
「ยังไงซะ ชั้นมีอาชีพทางทหารมาก่อน และชั้นไม่รู้มากเกี่ยวกับการบริหารจัดการดินแดน ชั้นไม่ได้สนใจมันด้วย ดังนั้นชั้นมอบมันให้เจ้าหน้าที่กิจการภายใน แต่ภาษีและแรงงานในดินแดนของชั้น ไปเกี่ยวข้องอะไรในประเทศของนายล่ะ?」
บรรยากาศที่อันตรายอยู่ในอากาศ แต่ทั้งมาโดลานและผมไม่ยอม แม่บ้านคนเดียว ที่มาเพื่อนำชามาให้ เหงื่อเย็นไหลและตื่นตกใจ หน้าอกของเธอใหญ่…..บางทีผมจะชวนเธอคืนนี้
「ถ้านั่นเป็นทั้งหมดที่นายจะพูด งั้นไม่จำเป็นต้องคุยให้ไกลกว่านี้แล้ว ชั้นจะไม่สนใจว่าทหารของนายได้ทำอะไรในดินแดนของนาย และชั้นจะไม่สนใจชาวนาที่กบฏด้วย」
แต่อย่ามาพูดเกี่ยวกับดินแดนของผม เพราะผมจะจัดการกับเรื่องนั้นด้วยตัวเอง ผมจ้องเขาด้วยเจตนาเหล่านั้นอยู่ในสายตาของผม
「มันโชคร้าย วิสเคานต์ ผมได้บอกราชวงศ์ของโกลโดเนียแล้ว และราชวงศ์ของโกลโดเนียน่าจะได้รับรู้เกี่ยวกับสถานการณ์」
การขู่นี้ควรจะเป็นไพ่ตายสุดท้ายของพวกเขา แต่ผมมีเบาะ ที่ชื่ออีริช
「งั้นชั้นจะคิดเกี่ยวกับมันเมื่อราชาพูดขึ้นมา」
หลังจากที่หันหน้าลงข้างล่างและพึมพำบางอย่าง เขาสั่งลูกน้องของเขาหนึ่งคำ และพวกเขาจากไปบนหลังม้า สิ่งต่างๆถูกจัดการได้เรียบง่ายมากกว่าที่ผมคิด
「ช่างเป็นพวกเพิ่งโตและไร้อายธรรม-」
「ดูเหมือนอย่างนั้น พี่สู้อีกแล้วเหรอ?」
นนน่ารอผมหลังจากที่ผมออกมาจากห้องรับแขก เราทำการคุยกัน ผมสงสัยว่าเธอได้ยินผมพึมพำมั้ย ผมไม่ควรจะปากเสีย
「ยังไงซะ พี่เดาว่าอย่างนั้น พวกเค้าน่านะสาปแช่งพี่และมุ่งหน้าไปที่ประเทศที่ยิ่งใหญ่ของเค้าตอนนี้」
นนน่าถอนหายใจ
「มันจะไม่ดีถ้าพี่ทำตัวต่อสู้กับขุนนาง」
「พี่ไม่ถือ ยังไงเค้าก็น่าจะไม่มีความกล้าที่จะมาสู้พี่อย่างจริงจัง」
อดอล์ฟและลีโอโพลต์กำลังจะกลับไปทำหน้าที่ของพวกเขา แต่ผมเรียกพวกเขากลับมา และพูดหลังจากที่ลูบก้นซีเลีย
「ลีโอโพลต? จบการฝึกของกองทัพตะวันออกและให้พวกเค้าพัก อิริจิน่า…..โอ้ เธอไม่อยู่ที่นี่ ยังไงซะ เธอจะรวบรวมทหารกองทัพส่วนตัวทั้งหมด ชั้นรู้สึกเสียใจกับปีปี้ แต่ชั้นจำเป็นต้องให้เธอวิ่งไปที่ภูเขาเพื่อไปรับผู้นำ มันจะไม่เป็น 200 ครั้งนี้ ชั้นจะมอบอาหาร ดังนั้นชั้นจำเป็นต้องให้พวกเขารวบรวมคนที่สู้ได้ ยกเว้นเด็ก และพาพวกเค้ามาที่นี่」
ไม่ใช่แค่นนน่า ทุกคนส่งเสียงโดยไม่คิด ผมโทษพวกเขาไม่ได้; นี่เป็นการเคลื่อนทัพอย่างสมบูรณ์
「อดอล์ฟ มันอย่างที่นายได้ยิน มันมีเกือบ 1000 ชาติภูเขาดังนั้น จะมีกำลังทหารประมาณ 3500……มาดูซิ ชั้นจะต้องให้นายรวมเสบียงมาหนึ่งเดือน」
「……ท่านมีแผนจะทำอะไรกันบนโลกนี้?」
ผมอยากจะทำหน้าจริงจัง แต่ผมยิ้มเล็กน้อยโดยไม่ได้ตั้งใจ
「มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับตรรกะหรือทฤษฎี แต่เป็นความรู้สึก ชั้นได้กลิ่นสงครามมาทางนี้」
—————————————————————
หลังจากนั้น สถานการณ์ได้เริ่มเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ เพราะอาณาจักรเทรียไม่ได้ความร่วมมือของผม พวกเขาต้องคิดว่าลอร์ดศักดินาภูมิภาคนั้นควบคุมไม่ได้ ดังนั้นพวกเขาลงทุนกับกองทัพราชวงศ์ พวกเขากันชายแดนอย่างเข้มงวด และชาวนาที่มาดินแดนของผมได้กระจายเลือดทีละคน
ด้วยการปฏิบัตแบบนี้ มันขยายความไม่พอใจของกลุ่มชาวนาไปมากกว่าเดิมอย่างกว้างขวาง เพิ่มจำนวนไปถึงหลายพัน และหลังจากที่พวกเขาทะลุผ่านกองทัพราชวงศ์ด้วยกำลัง พวกเขาเริ่มมุ่งหน้ามาที่ทิศตะวันออกเป็นเส้นตรง
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 20 ปี ฤดูร้อน
(วิธีนับอายุแบบดั้งเดิม)
สถานะ: วิสเคาน์อาณาจักรโกลโดเนีย ผู้บัญชาการกองทัพอิสระตะวันออก จำนวนทหาร: 2000
ลอร์ดศักดินาของบริเวณตะวันออกเฉียงใต้ กองทัพส่วนตัว: 300
ชาติภูเขา: xxxx
สินทรัพย์: 4500 ทอง (หนี้ 5000 ทอง)
อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกใหญ่
อุปกรณ์: ผ้าคลุมสีดำ, เกราะทอง (หัวเราะออกมาดังๆ)
ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), ซู (ลูกสาว), คู, รู,
ริต้า (เลียนแบบแม่บ้าน), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน)
เมืองหลวง: เมลิสซ่า, มาเรีย, แคทเธอรีน, แอนโตนิโอ้ (ลูกชาย), มิทตี้, อัลม่า, ครอลล์
ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการกองทัพส่วนตัว), ปีปี้ (ทูตชาติภูเขา), ลีโอโพลต์ (รองผู้บัญชาการกองทัพอิสระ), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), ชวาร์ซ (ม้า)
คู่นอน: 45, เด็กที่เกิดแล้ว: 7
—————————————————————
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
ขอบคุณสำหรับเงิน 200 บาท
เป้าหมายเดือน 5/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 0/300
ค่าไฟ 0/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord