72 เมืองหลวงที่เผาไหม้ (2)
ตัวได้ปกคลุมไปด้วยลาวาที่เหมือนโคลน, และพื้นผิวของมัน, มันมีกระดูกแหละกระโหลกจำนวนมากลอยอยู่
ร่างที่อาเพศของเขาทำให้ผู้คนที่พบเห็นตะลึง…
“ยักษ์ต้องห้าม…”
ใช่, เสียงร้องและรูปลักษณ์น่าเกลียดนั่นมันคล้ายกับมังกรต้องห้าม
ไม่, นั่นไม่สำคัญตอนนี้
เราต้องกำจัดมัน, หรือเมืองจะเละ
“ลูซี่, ซา-ซัง! …เอ๋?” (มาโกโตะ)
ผมมองไปรอบๆ…และตะลึง
“ก้าาาาาาาาาาาาาาาา!”
เสียงร้องที่ไม่พึงประสงค์ของยักษ์ดังก้อง
อัศวิน, นักผจญภัย, และลูซี่มีสีหน้าที่ซีดและฟ้าด้วยเข่าที่อยู่บนพื้น
“ลูซี่?!” (มาโกโตะ)
ผมวิ่งไปหาลูซี่ผู้ที่สั่นอย่างหนัก
“ช-ชั้น…โอเค…” (ลูซี่)
“มันไม่มีทางจะเป็นอย่างนั้น!” (มาโกโตะ)
ผมจับไหล่ที่สั่นของเธอ
อะไร? มันทำอะไร?
“เสียงของมอนสเตอร์ต้องห้ามมีคำสาปที่ปลูกฝังความกลัว…”
เมื่อผมหันไป, นั่นมีเจ้าหญิงโซเฟียยืนพร้อมกับหน้าที่ซีดเซียว
เธอมีการป้องกันสถานะผิดปรกติเหรอ? เธอไม่ได้คุกเข่าลงเหมือนคนอื่นๆ
แม้อย่างนั้น, ดูเหมือนเธอจะอยู่ในความเจ็บปวด
“ซา-ซัง, เธอโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“ใช่, มันดูเหมือนชั้นจะโอเคนะ” (อายะ)
ซา-ซังเป็นลาเมียอาจจะผลน้อยลง
“คุณโอเคมั้ย, มาโกโตะ-ซัง?” (เลนเนิร์ด)
เจ้าชายเลนเนิร์ดดูเหมือนจะโอเคด้วย
ยังงไงซะ, ซากุไรคุงก็โอเคด้วยการปกป้องจากพระเจ้าของเทพธิดา
ฮีโร่คือโกง, ดังนั้นผมไม่ต้องเป็นห่วง
“ชั้นมีสกิลเรียกว่า[โล่งจิต]” (มาโกโตะ)
“…แม้ว่านั่นจะเป็นประเด็น, นายโอเคอย่างสมบูรณ์เลยเหรอ?” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียถามด้วยความตกใจ
ทั้งหมดเพราะนี่มันการควบที่สองกับมอนสเตอร์ต้องห้าม
“ผมจะจัดการมัน!” (เลนเนิร์ด)
เจ้าชายเลนเนิร์ดตั้งท่าด้วยดาบที่ส่องแสงสีฟ้า
นั่นมันดาบเวทมนตร์เหรอ?
มันเหมือนว่ามันเป็นอาวุธในตำนานสืบทอดโดยราชวงศ์
“เลโอ…” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงที่ปรกติเยือกเย็นมีสีหน้าเป็นห่วง
“[ดาบน้ำแข็ง]!” (เลนเนิร์ด)
เจ้าชายเลนเนิร์ดเหวี่ยงดาบของเขา, และดาบเวทมนตร์ขนาดยักษ์โจมตียักษ์
โออ้! ว้าว!
มันใหญ่กว่าดาบเวทมนตร์ของยีนสิบเท่า
แผลใหญ่ถูกสร้างไปที่ยักษ์
แต่…
“มันฟื้นฟู” (อายะ)
อย่างที่ซา-ซังพูดแผลได้รักษาทันทีที่มันโดนโจมตี
ผมบอกไม่ได้ว่าเราสร้างความเสียหายได้มั้ยโดยดูจากรูปร่างของมัน
แขนของยักษ์เหวี่ยงไปที่เจ้าชายด้วยเสียงที่ทรงพลังของลมที่กระทบกับแขน, เจ้าชายรีบสร้างระยะออกมา
นั่นมันค่อนข้างอันตราย
“เลโอ!” (โซเฟีย)
“คุห์!” (เลนเนิร์ด)
อีกครั้งที่เขาเหวี่ยงดาบ, แต่ผลก็ออกมาเหมือนเดิม
เจ้าชายเลนเนิร์ดไม่มีการโจมตีใหญ่ๆเหมือนซากุไร-คุงเหรอ?
เมื่อผมมองไปด้านข้างของผม, ผมสามารถเห็นเจ้าหญิงโซเฟียที่มีสีหน้าเป็นห่วง
หืมม, ไม่เหมือนกับว่าเธอมีไพ่ซ่อนอยู่หรืออะไรซักอย่างนะ?
หือห์
พูดจากใจ, ผมไม่รู้สึกรีบร้อนในใจผมซักพักหนึ่งแล้ว
บางที่อาจเพราะซากุไร-คุงกำจัดมังกรต้องห้ามด้วยการโจมตีทีเดียว
ฮีโร่เป็นอำนาจที่ไม่อาจต้านได้ในโลกนี้
ผมคิดว่าเลนเนิร์ดก็เหมือนกัน
(มาโกโตะ, ฮีโร่แห่งแสงนั้นพิเศษ แต่เลนเนิร์ด-คุงอ่อนแอที่สุดในกลุ่มฮีโร่นะ…) (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะส่งความคิดเห็นมา
โอ้…มันเป็นอย่างนั้น
ผมมองไปรอบๆด้วยลูซี่ที่อยู่ในแขนผม
อัศวินและนักผจญภัยอยู่ในความกลัวจากเสียงของยักษ์ต้องห้าม
ซา-ซังขยับได้, แต่เพราะยักษ์ถูกปกคลุมไปด้วยลาวาทั้งตัว, เธอโจมตีเขาด้วยมือเปล่าไม่ได้
แขนของเธอคงจะเละถ้าเธอทำ
การโจมตีของไพ่ตายเราคือฮีโร่น้ำแข็ง, เจ้าชายเลนเนิร์ด, ไม่มีผลมากนัก
…ไม่ใช่ว่าเราอยู่ในสถานการณ์ลำบากเหรอ?
หมัดของยักษ์มาคู่กับเสียงที่น่ากลัวของลมมากมายได้ถูกปล่อยไปที่เจ้าชาย
นี่มันแย่! เขาหลบนั่นไม่ได้
“เจ้าชาย!”
อัศวินคนแก่ดันเจ้าชายเลนเนิร์ดออกไปและโดนการโจมตีเข้าอย่างจัง
เขาได้ยืนด้วยเข่า, กระนั้น, เข้ายังสามารถขยับได้ด้วยพลังของใจที่แท้จริง?!
คนแก่รับหมัดของยักษ์เต็มหน้า, และเหมือนเขาถูกชนด้วยรถบรรทุก, เขาถูกส่งหมุนไปที่กำแพง, ทะลุเข้าไปในกำแพงและหายไปข้างใน
“ลุง!” (มาโกโตะ)
นั่นมัน…เขาตาย…
มันไม่มีทางที่เขาจะรอดจากนั่น
ห่าเอ๊ย
ผมกัดฟัน, แต่ผมต้องตัดหัวนั่นตอนนี้
ใจเย็น
[โล่งจิต] 99%
อย่าเสียความสงบไป
“ว้าาาาาาาาาาาาาา!!”
บางทีอาจจะเพราะพวกได้ถูกฆ่า, เจ้าชายเลนเนิร์ดสูญเสียความสงบไปและการเคลื่อนไหวของเขาได้กลายเป็นไม่ซับซ้อน
เขาไม่มีสกิลที่ทำให้จิตใจมั่นคงเหรอ?
“เฮ้…ชั้นเห็นว่าตายได้ 4 ครั้งดังนั้น ชั้นควรจะโจมตีแบบอยู่-หรือ-ตายมั้ย?” (อายะ)
ซา-ซังเสนอนี่มา
“…ไม่ ชั้นไม่คิดว่าการโจมตีด้วยมือเปล่าจะได้ผลกับยักษ์ที่มันถูกปกคลุมไปด้วยลาวา” (มาโกโตะ)
มากกว่านั้น, การพุ่งเข้าใส่โดยมีความตายอยู่ในใจ, ผมคงจะอนุญาตมันหรอก
ยักษ์ดูเหมือนจะเริ่มชินกับการโจมตีของเจ้าชายเลนเนิร์ด, มันเปลี่ยนมาเป็นการรุก
แต่ทุกครั้งที่ยักษ์ขยับ, ลาวากระจายไปรอบๆ, มันเปลี่ยนรอบข้างเป็นพื้นที่ของไฟ
เจ้าชายเลนเนิร์ดค่อยๆเสียพื้นที่ที่เอาไว้หนี
ถ้าเป็นแบบนี้, มันแค่เรื่องของเวลาก่อนเขาจะโดนจับ
“ซา-ซัง, ช่วยเจ้าชายเลนเนิร์ด! ใช้หิน, ซาก, หรืออะไรก็ได้, แค่โยนใส่มันให้มันเบนความสนใจออกมาก! ยังไงซะ, อย่าเข้าใกล้มันมาก อย่าให้มันจับเธอได้ไม่ว่ายังไง!” (มาโกโตะ)
“อ-โอเค ชั้นจะลองดู” (อายะ)
ขอโทษที่ขอให้ทำอะไรอันตราย!
ผมรู้สึกว่าถูกจ้องกระทันหัน, และสังเกตว่าเจ้าหญิงโซเฟียได้มองมาทางนี้
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…เธอทำอะไรซักอย่างได้มั้ย…?” (โซเฟีย)
“เจ้าหญิงโซเฟีย…” (มาโกโตะ)
เจ้าหญิงโซเฟียพูดกับผมด้วยใบหน้าสิ้นหวังเหมือนกับขอพรอยู่
{[คุณจะทำตามคำร้องขอของเจ้าหญิงโซเฟียไหม?]}
{ใช่} ←
{ไม่}
ผมส่วนตัวแล้วอยากจะบอกว่าใช่, แต่…
แต่, ทำยังไงล่ะ?
คิด
มันต้องมี…อะไรบางอย่าง
มีคำใบ้มั้ย?
ไอเท็มที่จะเปลี่ยนสถานการณ์?
ไม่ใช่ว่าจะมีตัวละครช่วยเหลือปรากฏตัวเหรอ?
ถ้าที่นี่เป็นมักกาเรนหรือลาเบรินทอส, ผมจะใช้เวทมนตร์สปิริตได้…
(มาโกโตะ…ใช้เจ้าหญิงโซเฟีย) (โนอาห์)
เอ๋?
เทพธิดา-ซามะ?
ใช้?
พูดอะไรของท่านน่ะ?
ใช้เธอ…หรือนั่นหมายความว่า…
“เจ้าหญิงโซเฟีย! เธอมีเวทย์อะไรมั้ย?” (มาโกโตะ)
“ชั้นยังไม่ได้ฝึกเป็นนักเวทย์, แต่…ชั้นมีสกิลเวทย์น้ำแข็งกษัตริย์ แต่ชั้นใช้มันได้แค่ป้องกันตัวเอง…” (โซเฟีย)
เพียงพอแล้ว
ผมจับมือของเจ้าหญิงโซเฟียโดยไม่ลังเล
“เธอทำอะไรน่ะ?!” (โซเฟีย)
“ขออภัย, ชั้นจะยืมมานาเธอหน่อย” (มาโกโตะ)
{ใช้จังหวะเดียวกัน}
ทันใดนั้น, ผมมีภาพหลอนเหมือนกับผมอยู่ข้างในพายุหิมะที่เยือกแข็ง
มานาที่เย็นและสดชื่นถูกเทมาจำนวนมหาศาลเข้ามาในตัวผม
“อั้ง!” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียสงเสียงครางที่เบา
“ซา-ซัง! เจ้าชายเลนเนิร์ด! ถอยครับ!” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว!” (อายะ)
เสียงผมดูเหมือนจะไม่ไปถึงเจ้าชายเลนเนิร์ดแต่ซา-ซังแบกเจ้าชายและออกไปจากทาง
“เวทย์น้ำ: [มังกรน้ำ]!” (มาโกโตะ)
มังกรน้ำแข็งออกมาจากมือผม บินไปสู่ยักษ์ต้องห้าม
เอ๋? มังกรน้ำเปลี่ยนไปเป็นมังกรน้ำแข็ง?
หรือนี่เป็นเพระเวทมนตร์น้ำแข็งกษัตริย์ของเจ้าหญิงโซเฟีย
“ก๊าาาาาาาาาาาา…าา…าาา…”
การโจมตีไม่ไปถึงเลย, แต่ส่วนนั้นส่วนนี้ของตัวยักษ์ได้ถูกแช่แข็ง
การเคลื่อนไหวของยักษ์ฝืดลงเล็กน้อย
โอ้, ดูว่ามันจะได้ผล
ไม่, มันไม่ได้
มังกรน้ำแข็งถูกฉีกโดยยักษ์
“ทา-ทากัตซูกิ มาโกโตะ…นั่นมันอะไรกันน่ะ?” (โซเฟีย)
“ชั้นใช้เวทย์โดยการใช้จังหวะเดียวกันกับเธอ, เจาหญิงโซเฟีย…มันเจ็บมั้ย?” (มาโกโตะ)
“ม-ไม่…มันแค่กระทันหันนิดหน่อ—” (โซเฟีย)
“งั้น, ชั้นจะปล่อยอันต่อไป” (มาโกโตะ)
“เอ๋?” (โซเฟีย)
ผมได้รับอนุญาตจากเจ้าหญิง, ดังนั้นผมเพิ่มความแรงของการใช้จังหวะเดียวกัน
มานามากขึ้นกว่าเดิมอีก เริ่มไหลเข้ามาที่ผม
“ฮู้ว!” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียสั่นและโค้งไปข้างหลัง
ผมเอามานามามากไปในทีเดียวเหรอ?
“เวทย์น้ำ: ระบำ, [มังกรน้ำแข็งคู่]” (มาโกโตะ)
ครั้งนี้ผมใช้มังกรน้ำแข็งสองตัวโจมตียักษ์
มันฝังเขี้ยวไปที่ยักษ์เหมือนกับพยายามจะกลืนกินมัน
มันดูเหมือนมันสร้างความเสียหายได้ระดับหนึ่ง, แต่…
อย่างที่คาด, มันถูกขยี้โดยยักษ์ในท้ายที่สุด
“หืม, เวทย์ระดับเหนือกว่าขาดไปในการสร้างความเสียหายที่ตัดสินการต่อสู้” (มาโกโตะ)
“…ฮ่าาาห์…ฮ่าาห์…ฮ่าาห์…” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียหายใจติดขัด
มันอาจจะแย่ถ้าทำจังหวะเดียวกันต่อไปนานๆ
“อ-อืม…ตัวของชั้น…มันร้อน…” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียบ่น
“มันเจ็บมั้ย? ได้รับบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า?” (มาโกโตะ)
“ม-ไม่…มันไม่เจ็บ, แต่…” (โซเฟีย)
“ชั้นจะจบมันด้วยอันต่อไป ชั้นจะใส่เต็มพลัง” (มาโกโตะ)
“เอ๋? ไม่ใช่ก่อนหน้านี้เต็มพลังไปแล้—” (โซเฟีย)
{จังหวะเดียวกันสมบูรณ์}
ด้วยความรู้สึกที่เป็นหนึ่งเดียวกับอีกคนหนึ่ง, ผมเข้าไปลึก, ลึกจริงๆในเจ้าหญิงโซเฟีย…
“อื๊อ! อ้างงง!” (โซเฟีย)
แต่เธอส่งเสียงที่ฟังดูเหมือนเจ็บปวดทุกทีนะ
มันไม่เจ็บจริงๆเหรอ?
แต่ขอบคุณสิ่งนั้น, มานาจำนวนมหาศาลไหลเข้ามาสู่ผม
มากกว่านั้น, มันต่างจากมานาที่แปลกของสปิริต, มันใช้งานง่าย
ผมรู้สึกว่าผมทำได้กับมัน
“เวทย์น้ำ: [ยามาตะ โนะ—” (มาโกโตะ)
ไม่, เดี๋ยว มันโอเคที่จะใช้เวทมนตร์น้ำกษัตริย์ในกลางเมืองเหรอ?
มันอาจจะลากนักผจญภัยและอัศวินเข้าไปด้วย
โอเค, มาดัดแปลงมันกัน
“เวทย์น้ำ: [ฟีนิกซ์น้ำแข็ง]!” (มาโกโตะ)
ฟีนิกซ์เริ่มต้นแล้วเป็นเวทมนตร์ไฟกษัตริย์
ผมเปลี่ยนมันเป็นเวทมนตร์น้ำ
(นายทำอะไรบ้าๆไปแล้วนะนี่) (โนอาห์)
เทพธิดาตอบโต้
เฮ้, ผมตั้งสมาธิอยู่นี่, ดังนั้นเงียบก่อนได้โปรด
แต่ขอบคุณมากครับสำหรับคำใบ้ก่อนหน้า!
(ยินดีจ้า~) (โนอาห์)
เวทมนตร์กษัตริย์สมบูรณ์แล้ว
ฟีนิกซ์น้ำแข็งขนาดยักษ์ปรากฏตรงหน้าพวกเรา
โออ้! เท่ห์มาก!
“ไป! กำจัดยักษ์ต้องห้ามซะ!” (มาโกโตะ)
ส่งเสียงร้องที่โหยหวน, มันโจมตียักษ์
“อ-อืม…นี่มันเวทย์ระดับกษัตริย์?” (โซเฟีย)
“มันต้องขอบคุณเจ้าหญิงโซเฟีย” (มาโกโตะ)
ผมยิ้มให้เธอ
พวก, อย่างที่คาดกับบางคนที่มีสกิลเวทมนตร์กษัตริย์
“อ-โอ้…อย่างนั้นเหรอ” (โซเฟีย)
“ดูเหมือนเราจะกำจัดมันได้โดยเร็วแล้ว เห็นมั้ย?” (มาโกโตะ)
ที่ที่ผมชี้ไป, ฟีนิกซ์ได้ข่วนไปบนยักษ์การข่วนของมันฝังลงไปในแขน และปลดปล่อยลมที่เยือกแข็งที่แพร่กระจาย
ตัวของยักษ์ต้องห้ามแข็งลงไปอย่างช้าๆ
ใช่แล้ว, ถึงเวลาจบมัน
“เวทย์น้ำ: [กรงน้ำแข็ง]!” (มาโกโตะ)
ในท้ายที่สุด, ยักษ์น้ำแข็งแกะสลักได้ถูกสร้าง
ยักษ์ได้ถูกแช่แข็งในท่าที่โง่เง่า
ฟีนิกซ์น้ำแข็งเกาะอยู่ข้างบนมัน
มันเป็นภาพที่งดงามทีเดียว
“…มันถูกกำจัดแล้ว?” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียถาม
“ชั้นคิดว่ามันจะถูกแช่อยู่ 7 วัน โปรดทำอะไรซักอย่างในเวลาช่วงนั้น” (มาโกโตะ)
ในมักกาเรนที่มีสปิริตมากมาย, ผมจะแช่มันได้ประมาณ 1 ปี
แต่มันเป็นไปไม่ได้ในโฮรันนะ
“…รับทราบ” (โซเฟีย)
“ฮ่าาห์, โล่งใจ” (มาโกโตะ)
ออา, นั่นมันลำบากแฮ๊ะ
“อ-อืม…” (โซเฟีย)
“ขอบคุณ, เจ้าหญิงโซเฟีย” (มาโกโตะ)
“ช-ใช่…อืม…มือเธอ” (โซเฟีย)
“หืม?” (มาโกโตะ)
อ้างเวร! เรายังจับมือกันอยู่
“ขออภัยที่ผมหยาบคาย” (มาโกโตะ)
ผมรีบปล่อยมือเธอ
เจ้าหญิงโซเฟียทำหน้าที่อธิบายยากอยู่ซักพักหนึ่ง, และกลับไปที่หน้าซีเรียสทันที
“ทุกคน, ฟังทางนี้! ยักษ์ต้องห้ามได้ถูกกำจัดแล้ว คนที่ขยับได้, ค้นหาว่ามันมีมอนสเตอร์หลงเหลือมั้ย, แล้วให้คนเมืองอพยพ นักผจญภัย, ถ้าเป็นไปได้, ชั้นขอการสนับสนุนจากพวกนายด้วย” (โซเฟีย)
“ออราเคิล-ซามะ!”
คนที่ตอบคนแรกคืออัศวินผู้คุ้มกันเก่า
เดี๋ยว, เอ๋?!
“ตาแก่, นายยังมีชีวิต?!” (มาโกโตะ)
หลังจากโดนโจมตีโดยยักเนี่ยนะ?
แต่ผมคิดว่าจะไม่เหลือแม้แต่รูปนะ
“ฮ่าฮ่าฮ่า, กับสกิล[การป้องกันที่เข้าไม่ได้, ระดับเหนือกว่า], ระดับการโจมตีเท่านั้นมันเหมือนโดนกัดโดยยุง—กุห์!”
นั่นต้องเป็นยุงที่แข็งแกร่ง
เข้าจบที่การเข่าหล่นไปแตะพื้น
“นายโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมวิ่งไปที่เค้าและจะให้เค้ายืมไหล่, แต่…
“ไม่มีปัญหา ที่สำคัญกว่านั้น, อัศวินที่ขยับได้, พวกเราจะมุ่งหน้าไปช่วยเหลือคนเมือง พวกนายเล็กน้อย, คุ้มกันออราเคิล-ซามะและเจ้าชายไปที่ปราสาท!”
““““““““ครับ!””””””””
ดูเหมือนลูกน้องก็ฟื้นมาได้ด้วย
คนพวกนี้ยอดเยี่ยมไปเลย
แม่ว่าพวกเค้าดูเหมือนจะตายไม่กี่อยู่เมื่อกี้, พวกเขากลับมาทำงาน?
ที่ทำงานนี้อาจจะเป็นแรงงานทาสนิดหน่อยนะ
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียเรียกผมด้วยหลังที่หันหาผม
ด้านข้างของเธอ, เจ้าชายเลนเนิร์ดถูกอุ้มมาโดยอัศวิน
เมื่อมองดูเขาแบบนี้, เขานั้นเด็กจริงๆ
ผมสงสารภาระที่หนักอึ้งที่เขามีในการเป็นฮีโร่
“ขอบคุณนายมากสำหรับเมื่อกี้นี้ ชั้นจะมอบรางวัลให้นายภายหลัง” (โซเฟีย)
“ไม่, ชั้นไม่ได้ทำอะไรมากมาย…” (มาโกโตะ)
ทั้งหมดเพราะผมได้เวทมนตร์มาจากเจ้าหญิง
“ไปกัน” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงและอัศวินมุ่งหน้าไปทางปราสาท
ฮ่าาห์…ผมดีใจที่เราสามารถออกมาเป็นรอดได้
ผมมองไปที่ที่พวกพ้องผมอยู่
ผิวของลูซี่ดูดีขึ้นมากแล้ว มันดูเหมือนเธอโอเค
ซา-ซังนั้น…เอ๋?
“ฮือออ…” (อายะ)
ซา-ซังฟ้าซีดและสั่นอยู่
เป็นไปได้มั้ยว่าเป็นคำสาปของยักษ์ต้องห้าม
“หนาว~…มันหนาว~…ทากัตซูกิ-คุง…” (อายะ)
“อ๊ะ” (มาโกโตะ)
ห่า!
ซา-ซังเป็นลาเมีย, ความเย็นคือจุดอ่อนเธอ
ยักษ์น้ำแข็งแกะสลัก, และนกน้ำแข็งขนาดยักษ์
มากกว่านั้น, มันอาจจะเป็นเพราะผลของเวทมนตร์กษัตริย์ แม้แต่หิมะก็ยังตก
วัดจากตัวผม, มันประมาน -30 องศาเซลเซียส, น่าจะ?
“ซา-ซัง, ใส่นี่!” (มาโกโตะ)
“ข-ขอบคุณ” (อายะ)
ผมรีบใส่แจ็คเก็ตบนไหล่ของเธอ, แต่มันดูเหมือนจะไม่มีผลมากนัก
“อายะ, เธอโอเคมั้ย?” (ลูซี่)
ลูซี่เซตัวเธอมาทางนี่
อ้า, ใช่!
“ซา-ซัง, มานี่ ลูซี่ด้วย” (มาโกโตะ)
ผมให้พวกเค้าสองคนเข้าใกล้กัน, และแปะลูซี่เข้ากับซา-ซัง
“ฮิย้า!” (ลูซี่)
“ว่าาาา, ลูซี่-ซัง, อุ่นจัง” (อายะ)
ลูซี่สั่น, และซา-ซังทำหน้าเหมือนจะละลาย
“อ-อะไรอ่ะ?” (ลูซี่)
“โทษที, ลูซี่ ซา-ซังต้องอุ่นตัวเธอน่ะ อยู่แบบนั้นไปซักพักนะ” (มาโกโตะ)
“ว่าาา, ลูซี่-ซังฮีทเตอร์” (อายะ)
หน้าตาซา-ซังที่ฟ้ากลับมาเป็นปรกติ นั่นโล่งใจ
ผมซาบซึ้งกับอุณหภูมิที่สูงของลูซี่
“ออออุ, หนาว ชั้นเข้าใจแล้ว…อายะ, เธอโอเคมั้ย?” (ลูซี่)
“ได้, มันรู้สึกดีอ่ะ” (อายะ)
“เดี๋ยว, เธอจับอะไรน่ะ?!” (ลูซี่)
“มันมีที่ไหนร้อนกว่านี้มั้ย?” (อายะ)
ซา-ซังลวนลามตัวของลูซี่
จ้ะ จ้ะ, ดูสาวน่ารักสองคนกอดกันทำหัวใจผมอบอุ่น
“มา, มาหาคนที่ไม่สามารถหนีได้ระหว่างที่กลับไปที่โรงแรมกัน” (มาโกโตะ)
““โอเค””
พวกเราเดินผ่านเมืองอย่างระวัง, และกลับไปที่โรงแรม
ฮ่าาห์, มันเหนื่อยมากเลยครั้งนี้, เทพธิดา-ซามะ
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน