87 ลิตตี้แนะนำตัวกับ 5 อันดับสูงสุด
“คูฟาซัง ถ้าสูตรเวทมนตร์นี้ล่ะ?”
“อืม ฉันคิดว่ามันดี… แต่ถ้าเธอทำแบบนี้…”
พักเที่ยง ปรกติแล้วจะมีคนหลากหลายกำลังเรียนของพวกเขาและทบทวนอะไรซึ่งพวกเขาเรียนรู้มา หรือออกจากห้องเรียนเพื่ออาหารเที่ยง
แต่ตอนนี้ นักเรียนรวมกันรายล้อมคูฟาและคนอื่นๆ
คนเหล่านั้นผู้ดูถูกเธอตอนแรกขอร้องให้เธอสอนพวกเขา คนเหล่านั้นผู้ไม่เชื่อมั่นเธอกลายเป็นเชื่อมั่นแล้วยอมรับเธอ
คูฟาไม่รู้ตัว แต่ในแค่หนึ่งการกระทำ เธอเอาชนะหัวใจของชั้นเรียนมากกว่าครึ่งไปแล้ว
“คูฟาซัง! แล้วสูตรเวทมนตร์นี้และเป็นยังไง!”
“อื้ม…มันไม่เหมือนใครมาก…”
“จริงๆเหรอ!?”
“ไม่ มันไม่ดีเลย…”
สูตรเวทมนตร์ของลิตตี้ ซึ่งแม้แต่เหล่านักเรียนยังวิพากษ์วิจารณ์ได้วิวัฒนาการระหว่างหลายสิบนาทีผ่านไป
แม้ว่าเธอไม่ได้รับพรกับพลังเวทมนตร์ของเธอมีความสามารถอันน่าทึ่งสุดขีดที่จะซึมซับแล้วเรียนรู้ตัวอย่างในสาขาเวทมนตร์ด้วยเหมือนกัน
ด้วยความสงสัย ไม่มองในแง่ร้าย ลิตตี้ทำการสร้างสูตรเวทมนตร์ของเธอต่อไป
“หืมมม… ฉันเดาว่าพวกเขาทำอะไรแบบนี้ในปีสุดท้ายของพวกเขา” (โรม่า)
“อืม โรม่าซัง…อย่างนั้นเหรอ? นี่มันครั้งแรกกับเวทมนตร์จริงๆเหรอ?” (นักเรียน)
“ใช่ ฉันแค่ไปบังเอิญเคยลองมันก่อนหน้าที่สมาคมนักเวทย์น่ะ” (โรม่า)
“เข้าใจแล้ว…” (นัเรียน)
ระหว่างไม่ได้ซึมซับข้อมูลได้เร็วเท่าลิตตี้ โรม่าก็กำลังเรียนแล้วซึมซับพื้นฐานเรื่อยๆอย่างมั่นคง
ถ้าเธอเข้ามาเรียนในโรงเรียนนี้ เธอจะอยู่ในตำแหน่งนักเรียนผู้ทรงเกียรติและจะสามารถแทรกเข้าไปกลุ่มชั้นสูงได้
นักเรียนมากมายประทับใจกับความมุ่งมันตั้งใจจากใจของโรม่า พวกผู้ชายอยากสอนเธอเป็นพิเศษ แต่ความพยามยามของพวกเขาทั้งหมดจบสิ้นในความว่างเปล่า
ไม่เหมือนลิตตี้ โรม่ากลายเป็นที่นิยมกับนักเรียนเพราะรูปร่างหน้าตาเธอดี แต่เธอไม่ได้ให้ความสนใจใดๆกับมันและกำลังมองข้ามการเข้าหาของพวกผู้ชาย
“เมียน! เมียนเมียน!”
“ไอ้ ไอ้ ฉันรู้แล้วว่าเธอหิว”
“เฮ้ ไม่ใช่นี่เมียนเหรอ? ฉันไม่เคยเห็นมันมาก่อนเลย…”
“ใช่จ้ะ เธอเพิ่งพาได้เยอะเลยนะ”
“มามา ใครคือหนึ่งผู้มอบชื่อไม่น่ารักมากอย่าง 【{เทพเจ้าผู้โกรธเคือง}】 ให้กับข้า
อควาเรียกำลังเป็นอควาเรีย พยายามจะยั่วยุเหล่านักเรียน ตอนนี้เมื่อพวกเขารู้แล้วว่าเธอนั้นของจริง พวกเขาไม่ระวังกับความปากไวของพวกเขาไม่ได้
ชื่อเล่นอันไม่น่ารักมากไม่ได้ผิดทั้งหมด แต่พวกเขาไม่มีความกล้าพูดนั่น
นอกจากพวกเขา เด็กสาวหนึ่งคนอยู่คนเดียว อ่านสมุดซึ่งยืมมาจากนักเรียน
โรงเรียนสร้างความสนใจสำหรับเธอด้วย
“ฮึ่ม ช่างเป็นสิ่งที่น่าอับอายสำหรับสุภาพบุรุษและสุภาพสตริที่จะทำ”
“ใช่ครับ ฮิสไรต์ซามะ พวกเขาดูเหมือนจะขาดศักดิ์ศรี่ของการเป็นชั้นเรียนอันดับสูงสุดของโรงเรียน”
ไม่ใช่ทุกคนในห้องถูกดึงดูดโดยลิตตี้กับเพื่อนๆของเธอ ห้องเรียนที่เหลือ ในมุมของห้องเรียน จ้องพวกเธอเขม็ง
พวกเขาคือนักเรียนห้าอันดับสูงสุดคนในโรงเรียน ผู้ประสบความสำเร็จสูงสูด และเหล่าคนติดสอยห้อยตาม พวกเขาไม่กี่คน ก็ทำได้ดี
พูดอีกอย่าง ลิตตี้และเพื่อนๆเธอยังไม่ได้ถูกมองว่าดีทั้งหมด
โดยเฉพาะ เด็กชายในอันดับหนึ่ง หนึ่งผู้ใกล้ชิดกับอัลดิสที่สุดจับตามองลิตตี้และมีสีหน้าค่อนข้างเย็นชาอยู่บนใบหน้าของเขา”
“อาจารย์ การเขียนนี้…”
สาวกำลังจะถามคำถามคูฟา อย่างไรก็ตาม จู่ๆโต๊ะนั้นก็ถูกเตะล้มไป ทำทั้งห้องเรียนตกใจ
เจ้าของพฤติกรรมรุนแรงจับนักเรียนผู้อยู่หน้าเขา ณ คอเสื้อ
“นาย- นายท่านแบดริกทำอะไรครับ?”
เด็กชายผู้ถูกเรียกว่าแบดริกไม่ตอบ แล้วต่อยเขาเงียบๆแล้วจากนั้นเพิ่มเตะสู่หัวเข่าขา
เขาไม่ได้ให้ความสนใจกับนักเรียนผู้ขดตัวอยู่บนพื้น แบดริกหันสายตาตั้งใจมาดูเพื่อนร่วมชั้นของเขา
“พวกแกทำอะไรกันน่ะ? เฮ้?”
แม่ว่าเขาจะทำเช่นนั้น น้ำเสียงของเด็กชายสงบ
ลิตตี้ไปหานักเรียนผู้ถูกเตะต่อย เธอเช็ดเลือดและทำการปฐมพยาบาลเบื้องต้นสู่นักเรียนผู้คร่ำครวญ”
“พวกแกมีแผนประจบประแจงพวกเธอ (ลิตตี้กับทีม) เพื่ออะไร? พวกเธอเป็นไพร่ ถูกมั้ย?” (แบดริก)
“นายพูดถูก แบดริก พวกเธอเป็นแค่ไพร่” (ฮิสไรต์)
ไม่มีหนึ่งผู้ตอบคำพูดแบดริกกับฮิสไรต์ได้ มันดั่งเพื่อนร่วมห้องของพวกเขาทั้งหมดกลัว กำลังรอให้พายุพัดผ่านไป
เด็กผู้ชายพร้อมแว่นกลมปรากฏจากผู้ติดสอยห้อยตามหลังแบดริกแล้วพูด “แม้ว่าพวกนายอยู่ในปีรุ่นพี่ นายยังเอาอกเอาใจนักผจญภัยสกปรกตัวเล็กๆ… ทำไมพวกนายไร้กังวลมาก? ฮิฮิฮิฮิ!”
“ใช่ นั่นถูกแล้ว! และผู้หญิงผิวดำนั่น… เธอมีผมยาว! หญิงผู้ไว้ผมยาวๆมันไร้เกียรติ!”
จากนั้นเด็กชายอีกคนมากับตัวอวบอ้วนชี้โรม่าอย่างชัดเจนและทำการพูดจาว่ากล่าว แล้วนักเรียนรายล้อมเขามองดูลิตตี้กับคนอื่นๆด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตรที่หลากหลาย
รอยยิ้ม จ้องมอง และความโมโหซึ่งพอจะทำให้หนึ่งคนกัดฟัน พวกเขาทั้งสามอยู่ในห้าอันดับสูงสุด
“หน้านั่นอะไรของพวกแกวะ? ฉันแบดริก เจ้าชายดินแดนนี้”
“นายคือเจ้าชาย 【องค์ที่หก】 …” (เจสเตอร์)
“ไม่ต้องพูดสักคำเลยนะ! เจสเตอร์!”
“ช่างไร้สาระ…” (เจสเตอร์)
เด็กชายชื่อเจสเตอร์ออกจากห้องเรียนในท่าทางเย็นชา
นักเรียนที่เหลือเจ็ดคนมองดูเขาในความไม่เห็นด้วย
ลิตตี้ ผู้ช่วยรักษานักเรียนผู้ถูกเตะต่อยโดยแบดริก มองพวกเขา
“แม้ว่าไอ้บัดซบโสโครกเป็นนักเรียนที่เฉลียวฉลาาดทที่สุดในระดับชั้นของเรา ฉันยังเชื่อไม่ได้ว่า เจ้านั้นจะทำกับชั้น เจ้าชาย แบบนั้น… เออสิ เพราะทั้งหมดเขามันลูกชายคนนั้น”
“ยังไงซะ ตอนนี้ ถ้าฉันจะขออวดดีได้ตรงนี้ ให้ฉันได้แนะนำตัวฉันเองด้วยเหมือนกัน ฉันคือออซวอล อันดับสี่ของห้องเรียน และ…ยังไงซะ มันยากที่จะพูด ฉันมีชื่อเรียกพ่อมด ฮิฮิฮิ!”
“ฉันฮิสไรต์ ลูกสาวของมาร์ควิส ในฐานะบางคนจากตระกูลขุนนาง ปรกติแล้ว เธอไม่สามารถจะแม้แต่เข้าหาฉันได้ รู้มั้ย”
อันดับนึ่งเจสเตอร์ อันดับสอง แบดริก อันดับสามฮิสไรต์ อันดับสี่อออซวอล และเด็กอ้วนนักเรียนผู้มีพรสวรรค์ที่สุดในโรงเรียนมารวมกันอยู่ ณ ตรงนี้
ลิตตี้ไม่ได้รู้สึกไม่พอใจโดยความป่าเถื่อนของแบดริกในการซ้อมนักเรียนคนหนึ่ง เธอเพียงแต่จ้องมองพวกเขา
“ฮี่ ฮี่ฮี่ฮี่ ผม! เธอ! กับผมนั่น!”
“ฉันเหรอ?”
“เธอ! ใช่ เธอ หนึ่งพร้อมผมยาว!”
“อะ อะไร?”
“เอาน่า ริวโตะ ปล่อยเหอะ นั่นแค่ไพร่ชั้นต่ำ ช่างเป็นพฤติกรรมน่าขยะแขยง”
บางทีเชื่อมั่นโดยความคิดเห็นแบดริก ริวโตะ เด็กอ้วน ถอย ส่งเสียงทางจมูก
หลังจากริวโตะพูด โรม่ามองรอบห้องเรียนแล้วสังเกตว่านักเรียนหญิงทั้งหมดมีผมสั้น
มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญหรือพวกเธอกลัวริวโตะ?
โร่ม่าสงสัยว่าน่าจะเป็นอย่างหลัง
“ฉันขอโทษทีพูดนี่ซ้ำ แต่ฉันผู้นี่มีชื่อเรียกพ่อมดและเช่นกันกับนางสาวฮิสไรต์ตรงนี้ด้วย”
“ในทางตรงกันข้าม ฉันก็มีชื่อเรียกนักเต้นรำกับนักธนูด้วย”
“ฉันมีชื่อเรียกนักสู้กับอัศวิน! อย่ามาลืมตัว!”
“นอกจากนี้…”
แบดริกหัวเราะกลั้นๆขณะเขาเข้าหาอควาเรีย พวกนักเรียนมองดูด้วยลมหายใจซึ่งน้อยลง กำลังสงสัยว่าเขาจะทำอะไรกับสปิริตน้ำระดับสูงมาก
“ฉันอัญเชิญ【{เทวดา}】 ได้ มีชีวิตของสวรรค์มากมายผู้ดีกว่าสปิริตระดับสูงมาก เฮ้ เทพเจ้าผู้โกรธเคือง?”
อควาเรียมองแบดริกด้วยหน้าไร้สีหน้า
คูฟาอดไม่ได้นอจากสงสัยว่าเขาคิดอะไร
โชคดีสำหรับแบดริก เขาเคลื่อนที่ตีจากอควาเรียทันเวลา
“…แล้วก็ไม่มีอะไรพิเศษเกี่ยกับพวกเธอเลย ฉันไม่รู้ว่าพวกเธอมาทำอะไรที่นี่ แต่ไสหัวไปก่อนเธอจะขายขี้หน้าเถอะ เฮ้ ไปกินข้าวเหอะ”
ด้วยหนึ่งวาจาจากแบดริก ทุกคนเรียงกันแล้วออกจากห้องเรียน พวกเขาบางคนจงใจจึ้ปากขณะพวกเขาทำ
บรรยากาศมืดมนลอยล่องอยู่ในห้องเรียน รวมไปถึงในพวกนักเรียนที่เหลือ
“ฉันขอโทษ เพราะฉัน…”
“อืม เธอเป็นอะไรมั้ย?”
“อย่ากังวล เธอเห็นเขาพวกเขานี่เธอควรทำตามที่พวกเขาพูด”
“ทำไม?”
“เพราะพวกเขาคือดาวเด่นของโรงเรียน และเหล่าอาจารย์หวังพึ่งพาพวกเขา พื้นฐานแล้วเหล่าอาจารย์มองข้ามพฤติกรรมไม่ดีและรุนแรงของพวกเขา”
สาวคนหนึ่งชื่อว่าเมริด้าจัดผมกระเซิงของเธอให้ตรงแล้วพูดประชดว่า “ถ้าพวกเขาส่งนักเรียน 【{ดี}】เหมือนพวกเขาออกไปสู่โลก มันจะไม่เป็นเรื่อง 【{ร้าย}】 สำหรับโรงเรียน… จึ…”
มันชัดเจนว่าเธอและคนอื่นๆไร้ความสุขกับสถานการณ์ปัจจุบัน
เมื่อมันมาถึงความเป็นราชวงศ์แม้แต่ลูกสาวของมาร์ควิส ไม่มีทางว่านักเรียนปรกติต่อต้านเขาได้อย่างเรียบง่าย
“ถ้าอย่างนั้น เธอเป็นเพื่อนร่วมชั้นแบดริกแต่เขาเตะต่อยเธอไม่มีเหตุผลอย่างนั้นเหรอ หือ?”
“ชายคนนั้นคือเจ้าชาย… เขากังวลเกี่ยวกับความจริงที่เขาเป็นผู้มีคุณสมบัติคนสุดท้ายในการจะได้รับบัลลังก์ เขาเลยหัวรุนแรงกับเราเป็นพิเศษ”
“ถ้าอย่างนั้น เขาได้แตะต่อยเธอมาเยอะสิ”
“มันย่ำแย่ แม้ว่าเราไม่ได้ทำอะไรเลย…”
คูฟา จับสาวผู้กลัวอย่างสิ้นเชิง ชำเลืองพวกเธอทั้งหมด เธอรู้สึกบางอย่างในสีหน้าแข็งนิ่งและอากาศของการยอมแพ้
แม้ว่าปาร์ตี้ของลิตตี้ยังไม่ได้มีเป้าหมายชัดเจน พวกเธอมุ่งมั่นตั้งใจจะทำบางอย่าง
“ลิตตี้ซัง ฉัน…” (โรม่า)
“หืมมม…” (ลิตตี้)
“ลิตตี้ซัง?” (โรม่า)
“ฉันแค่ไม่เข้าใจ” (ลิตตี้)
ขณะโรม่าสงสัยว่าลิตตี้คิดอะไร ลิตตี้พูดต่อไป “คนเหล่านั้นต่อต้านเราถูกมั้ย โรม่าซัง?”
“ใช่ นั่นแน่นอน”
“ถ้าอย่างนั้น ทำไมพวกเขาสร้างปัญหาตั้งเยอะตั้งแยะเพื่อจะเปิดเผยเจตนาล่ะ?”
“เอิ่ม…?”
“เพราะรู้ป่ะแบบว่า? ถ้าพวกเขากำลังมีแผนจะทำร้ายเราพวกเขาจะเสียเปรียบตอนนี้”
ทุกคนในห้องเรียนเงียบและตะลึงงงงันกับความคิดเห็นของลิตตี้ มันมีเหตุผลที่จะจินตนาการอะไรที่ทุกคนกำลังคิดเมื่อถูกมอบสถานการณ์
โรม่าเกือบหัวเราะด้วยเหมือนกัน
“นั่นแหละ เห็นมั้ย มันเพราะพวกเขาอยากจะเตือนตัวเองว่าพวกเขาน่ะยิ่งใหญ่แค่ไหน”
“แต่ทำไมเปิดออกมาล่ะว่าพวกเขามีวิชาอะไรซ่อนไว้แค่เพื่อนั่น? หืมมม… แล้วก็ยังมีเจสเตอร์นั่นด้วย… ฉันคิดว่าฉันเจอคนนั้นที่ไหนสักแห่งมาก่อน ฉันสงสัยจังว่าที่ไหน…”
เมริดด้าผู้ถูกบ่ายเบี่ยงความสนใจนั่งลงและหัวเราคิกนิหน่อยขณะเธอพูด “…เราควรจะกินอาหารเที่ยงสำหรับตอนนี้ ไปที่ร้านอาหารกันเถอะ”
“ร้านอาหาร?”
“ร้านอาหารที่นี่นะอร่อยมากจนแม้แต่คนภายนอกประทับใจกับมันเลยล่ะ”
“จริงๆอ่ะ ฉันรอคอยมันเลยแหละ! แต่คนเหล่านัันจะพยายามเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรา ไม่ใช่เหรอ?”
“คนเหล่านั้นไม่อยู่ในร้านอาหารเพราะพวกเขามีห้องอาหารของพวกเขาเอง”
ระหว่างลิตตี้ประทับใจ โรม่าหงุดหงิดที่พวกเขาพยายามทำตัวโอ่อ่าเกี่ยวกับอาหารของพวกเขา
เธอไม่ชอบคนประเภทนั้นมากผู้เชื่อว่าตัวพวกเขาคือผู้ถูกเลือก เธอยิ่งกว่าเชื่อมั่นว่าพวกเขาคือตัวสร้างปัญหาใหญ่ของโรงเรียน
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl