บทที่ 86 – เควสของหอคอย
มิวยกมือขึ้น คลื่นพลังงานบางอย่างถูกปล่อยออกมาพุ่งเข้าใส่ร่างของคุโระก่อนที่มันจะถูกลบหายออกไปไม่เหลือแม้แต่เลือดเพียงหยดเดียว
ความโกรธที่อยู่ภายในอกของมิวยังไม่ได้ลดลงเลย.. แม้จะฆ่าต้นเหตุของปัญหาไปแล้วมันก็ไม่ได้ช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้นแต่อย่างใด
ทว่าถึงแบบนั้นเรื่องก็ยังไม่จบ มิวเดินไปทิศทางที่แอเรียนอยู่.. เหมือนกับว่าความโกรธนี้ยังต้องระบายออกไป
เมื่อเดินมาหยุดอยู่ต่อหน้าแอเรียน แอเรียนเองก็ค่อยๆ เงยหน้ามองมิวที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเองเพราะแผลที่หน้าอกจากการโจมตีของผู้กล้าเอริเนีย
มิวยังไม่ทันได้พูดอะไร เทรต้าก็รีบเข้ามาขวางเอาไว้ก่อน ถึงเธอจะไม่ได้ชอบแอเรียน เอาเข้าจริงอยู่ในค่ายที่ไม่ชอบด้วยซ้ำ
แต่ถ้าหากถามว่าเป็นความเกลียดชังแตกหักหรือไม่.. คำตอบนั่นไม่ใช่อยู่แล้ว อย่างไรเสียเขาก็เป็นอาจารย์ไม่ได้ความของเธอ
นอกจากนี้เธอรู้ดีว่าอะไรคือสิ่งที่ทำให้แอเรียนร้อนรนขนาดนั้น ทั้งเรื่องของเธอ ทั้งเรื่องของดวงดาว
ดังนั้นแม้เธอจะยอมรับเรื่องการที่แอเรียนควรโดนลงโทษ ที่ทำอะไรโดยพลการ. แต่หากเขาจะตายละก็เธอคงยอมรับไม่ได้
ไม่ต้องพูดถึงเมื่ออยู่ต่อหน้ามิวที่อยู่ในภาวะโกรธสุดขีดตอนนี้ แอเรียนไม่มีทางรอดแน่ๆ หากมิวต้องการจะฆ่า
เทรต้าไม่อยากให้เป็นแบบนั้น
“เดี๋ยวก่อนมิว ขอร้องล่ะ.. อย่าฆ่าแอเรียนเลยนะ เขาทำเรื่องไม่ดีก็จริง แต่ว่าเขาไม่ใช่คนชั่วหรอกนะ เพราะงั้นขอร้องล่ะ”
“องค์หญิงหนีไป”
แอเรียนรีบพูดขึ้น พยายามจะจับขาของเทรต้าและผลักเธอออก แต่เพราะบาดแผลจากดาบของผู้กล้าเอริเนียที่ไม่สามารถรักษาได้
เพียงแค่ขยับนิดหน่อย เลือดก็ไหลทะลักออกมาจากบาดแผล หน้าเขามืดสลัวลงยิ่งกว่าเดิม ดวงตาของมิวจ้องไปที่แอเรียน
เธอไม่สนใจคำพูดของเทรต้า.. ยกดาบในมือขึ้น เหมือนกับกำลังจะฟันทั้งคู่ไปพร้อมกัน.. ทว่า…
“นายท่าน… พอแค่นี้ก่อนดีไหม?”
ไหล่ของมิวก็ถูกมือของผู้กล้าเอริเนียจับเอาไว้พร้อมกับเสียงพูดที่เหมือนจะบอกให้มิวใจเย็นลงหน่อย
การกระทำของมิวหยุดชะงักลงพร้อมกับหันหน้าไปมองผู้กล้าเอริเนียที่ยืนอยู่ด้านหลังตัวเอง ทั้งคู่มองหน้ากัน
“ขืนมากกว่านี้จริงๆ นายท่านจะไม่ใช่นายท่านอีกต่อไปแล้วนะ”
มิวนิ่งเงียบ บรรยากาศของผู้กล้าเอริเนียและมิวดูแปลกประหลาดอย่างถึงที่สุด ราวกับทั้งคู่สามารถต่อสู้กันได้ทุกเมื่อ
ทว่าคนที่เริ่มการเคลื่อนไหวก่อนก็ยังเป็นมิว มิวที่มองหน้าผู้กล้าเอริเนียก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
“นี่เธอพูดเรื่องอะไรของเธอเนี่ย เพราะเธอฟันมันจนเกือบตายฉันถึงจะรักษาให้อยู่นี่ไง”
มิวเหวี่ยงดาบลงผ่านร่างของเทรต้าราวกับเธอไม่ได้อยู่ตรงนั้น ตัดใส่ร่างของแอเรียนและในชั่วพริบตาต่อมาบาดแผลในตัวของมันก็หายสนิท
ไม่ใช่แค่นั้น มิวเดินไปฟันดาบใส่คนอื่นๆ ที่สภาพดูไม่ได้กันเรียงตัว เพื่อช่วยพวกเขาฟื้นฟูกลับมา ภายใต้ความตกตะลึงของทุกคน
ทำให้ทุกคนแม้แต่ผู้กล้าเอริเนียยังตกตะลึง.. เมื่อกี้คนคนนี้ยังเงโกรธเลือดขึ้นหน้าอยู่เลย แล้วไอ้ท่าทางที่เหมือนกับแม่พระที่เยียวยาทุกคนนั่นมันคืออะไร
ผู้กล้าเอริเนียรีบเดินไปหามิวพร้อมกับจับหน้าผากของเธอ
“นายท่านเป็นอะไรหรือเปล่า ป่วยเป็นโรคสองบุคลิกเหรอ ฉันรู้ว่ามาว่ามันเป็นโรคที่ร้ายแรงมากเลยนะ เดี๋ยวช่วยรักษาให้นะ”
“……..”
“นั่นไงว่าแล้ว พูดไม่ออกแบบนี้แสดงว่าฉันเดาถูกสินะ เธอเป็นใคร คืนนายท่านฉันมาเดี๋ยวนี้นะ”
“เธอเนี่ยนะ ฉันชักไม่แน่ใจแล้วว่าความรู้สึกที่เธอมีต่อฉันคือความเคารพหรือเป็นความไม่ชอบขี้หน้ากันแน่ ได้จังหวะเมื่อไหร่ก็แทบจะกวนฉันตลอดเลย”
“ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ คราวนี้ฉันเป็นห่วงนายท่านจริงๆ นะคะ”
ผู้กล้าเอริเนียกล่าวด้วยความสัตย์จริง มิวก็ส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มด้วยรอยยิ้มที่มีความเศร้าโศกเสียใจปนมาด้วยเล็กน้อย
“ไม่ต้องห่วงฉันหรอก.. ฉันเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ ต้องควบคุมอารมณ์ตัวเองได้อยู่แล้ว ฉันไม่เอาความโกรธไปลงกับคนอื่นหรอก”
“แหม นายท่านถึงจะพูดงั้นหลังจากบีบหัวคนแตกคามือเพราะความโกรธนี่มันก็…”
“…….”
มิวปวดหัวกับผู้กล้าเอริเนีย ถึงหล่อนจะแซวตลกด้วยมุกหน้าตายมันก็ไม่ช่วยให้มันกลายเป็นมุกตลกขายขำได้จริงๆ หรอก
แต่มิวก็พอเข้าใจว่าผู้กล้าเอริเนียกำลังพยายามเข้าใจเธอ เพราะกลัวเธอจะเก็บกดความรู้สึกเอาไว้รอวันระเบิด
แต่มันไม่ใช่แบบนั้นหรอก.. ผู้ใหญ่มันก็แบบนี้แหละ ถึงจะโกรธ ถึงจะเกลียดแต่บางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องแสดงมันออกมา
ไม่สิ ห้ามแสดงมันออกมาโดยเด็ดขาด ควบคุมตัวเองไม่ได้มีแต่จะทำให้ทุกอย่างพังเท่านั้น หลังจากมิวรักษาทุกคนเสร็จมิวก็หันไปหาเทรต้าและแอเรียน
“เจ้าผู้ชายตรงนั้น แลกกับการที่ฉันช่วยฟื้นฟูให้กับทุกคน.. ช่วยเลิกยุ่งกับฉันจะได้ไหม?”
มิวพูดขึ้น แน่นอนว่าแอเรียนที่ได้ยินแบบนั้นก็ได้แต่เงยหน้ามองมิวอีกครั้ง.. ราวกับกำลังจะถามว่านี่หล่อนพูดอะไรของหล่อน
พูดตามตรงต่อให้อยากจะกำจัดมิว แอเรียน.. ดาวของเขาก็ไม่มีความสามารถแบบนั้นแล้วในตอนนี้ ต่อให้ไอออนสามารถคำนวณเรื่องของมิวและหาวิธีเอาชนะมิวได้
แต่พวกเขาก็ไม่มีความสามารถมากพอที่จะทำมันให้สำเร็จก็จริง.. ดังนั้นคนที่ควรร้องขอว่าไม่ให้ยุ่งด้วยควรเป็นพวกเขามากกว่า
เพราะคนที่เริ่มก่อนก็คือพวกเขาตลอดมา.. และต่อให้ขอร้องอีกฝ่ายคงไม่ยอมยกโทษให้ด้วยซ้ำ นั่นคือความคิดของแอเรียนในตอนแรก
แต่พอคำพูดของมิวดังขึ้นจึงไม่เพียงสร้างความงุนงงให้แก่เขาเท่านั้น ยังสร้างความสับสนว่าอีกฝ่ายวางแผนอะไรไว้ด้วย
แต่เทรต้านั้นถึงกับก้มหัวขอบคุณมิวแทบจะทันทีว่า
“ขอบคุณมากมิว”
“อย่ามาก้มหัวให้กันแบบนี้สิ ยังไงพวกเราก็เป็นเพื่อนกันถูกไหม?”
“อืม…”
เทรต้าที่ได้ยินคำนั้นน้ำของเธอเหมือนจะคลอเบ้าอย่างช่วยไม่ได้ เธอไม่คิดว่ามิวจะมองว่าเธอเป็นเพื่อนด้วยเหมือนกัน
อันที่จริงสำหรับมิวแล้วเทรต้าที่อยู่ด้วยกันมาเป็นเวลาหลายชั่วโมงก็พอจะทำให้เธอเข้าใจเทรต้าอยู่บ้างนิดหน่อย
นอกจากนี้เพราะความช่วยเหลือของเทรต้าหลายครั้งมันทำให้เธอสามารถเจอกับเอริเนียได้ไวขึ้น.. ถึงสุดท้ายลูกน้องของเธอจะมาพยายามลักพาตัวเอริเนียก็เถอะ
“ส่วนคนอื่นๆ…”
มิวหันไปมองเห็นเอวานเธอก็สะดุ้งขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้.. เอวานน่าจะเป็นคนธรรมดาในโลกด้านนอก.. จริงอยู่ที่เทรต้าและพวกแอเรียนเป็นคนของโลกนี้
แต่คนตรงหน้าที่มิวไม่รู้ชื่อเป็นคนในโลกด้านนอก รู้เรื่องกฎหมายทุกอย่าง.. ถึงจะไม่เข้าใจว่าคนธรรมดาที่ไม่มีเนมมาอยู่ในชั้นสามหอคอยได้ไง
แต่หากเรื่องที่เธอฆ่าคนหลุดออกไป เธอก็เป็นฆาตกรน่ะสิ
มิวรู้สึกกังวลอย่างช่วยไม่ได้ แต่ทว่าเอวานจู่ๆ ก็ยกมือถือขึ้นมาและสัตว์ประหลาดตัวสีแดงที่เป็นภาพในหน้าจอโทรศัพท์ก็พูดขึ้น
“ฉันรู้เรื่องที่เธอกังวล แต่ไม่ต้องห่วงยัยเอลิซาเบธนี่จะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใครแน่ๆ ฉันขอรับประกัน”
“ห้ะ..?”
“ห้ะ?”
ทั้งมิวและเอวานต่างก็อุทานห้ะ ออกมาแทบจะพร้อมกันเอวานก็อยากจะถามว่าหมายถึงเรื่องอะไร มิวก็อยากจะรู้ว่ามันอ่านความคิดของเธอได้อย่างไร
ทว่าโชคชะตาเหมือนยังไม่อยากให้มิวหยุดพักแต่อย่างใด จู่ๆ หน้าต่างแจ้งเควสก็เด้งขึ้นมาหามิวพร้อมกับเตือนมิวว่า
“เวลาเควสเหลือเพียงแค่สามนาที”
“ห๊า..?”
มิวถึงกับสะดุ้งยิ่งกว่าอะไร เพราะเวลาเหมือนจะหมดแล้วในการตีสนิทและล้วงความลับของเทรต้า
ไม่สิ มันไม่ควรจะเร็วแบบนี้สิ.. ก่อนหน้านี้เธอยังจำได้อยู่เลยว่ามันเหลือหลายชั่วโมงอยู่จะมาเหลือสามนาทีได้ยังไ—
“อ้ะ.. หรือว่าเป็นตอนนั้น”
ตอนที่เธอเข้าไปใกล้หลุมดำ.. ต่อให้เวลาจักรวาลจำลองจะไหลใกล้เคียงกับโลกจริงเพราะการสื่อสารของมิวและผู้กล้าเอริเนีย
แต่ทว่าใกล้หลุมดำ เวลาที่ไหลช้าลงก็ยังมีผลอยู่แน่นอน อาจจะเพราะมิวสู้กับร่างคัดลอกของตัวเองจนไม่ได้ตระหนักเวลาเหมือนกันว่า
มันผ่านไปหลายชั่วโมง.. สีหน้าของมิวแทบซีดลง
เพราะมัวแต่กังวลเรื่องของเอริเนีย เธอก็ดันลืมนึกไปว่าหอคอยอาจจะมีบทลงโทษที่โหดร้ายกว่าที่เธอจินตนาการจะรออยู่!
“ไม่มีทางเลือกแล้ว.. เทรต้าช่วยบอกเป้าหมายของเธอให้ฟังที.. ถือว่าเป็นคำขอร้องที่ฉันช่วยลูกน้องเธอทุกคนก็ได้”
ก่อนหน้านี้มิวรู้แล้วก็จริงว่าอีกฝ่ายตามหาคน แต่ไม่รู้ว่าตามหาใคร ที่ไหน อะไร ยังไงและเมื่อไหร่
ส่วนเรื่องที่คุยค้างไว้ของ Deus Ex-Machina มิวไม่มีเวลามาสนใจมันแล้ว!
“เอ้ะ..”
เทรต้าได้แต่เอียงคอด้วยความสงสัย