ด้วยประสบการณ์จากเมื่อก่อนทำให้เขารู้ว่าเมื่อกดอัญเชิญแล้วเธอก็จะปรากฏออกมาทันที วู่หยานรีบเงยหน้าขึ้นด้วยความคาดหวังเต็มเปี่ยมหลังจากคลิกอัญเชิญไปแล้ว
แต่อนิจจัง วู่หยานที่กำลังรอคอยด้วยความหวังกลับได้ยินเสียงแจ้งเตือนของระบบ แทนที่จะเป็นสาวน้อยโผล่ออกมา
“ติ๊ง! ซัมมอนที่ยูสเซอร์อัญเชิญ ณ ปัจจุบันได้ถูกปิดผนึกความทรงจำและความรู้สึกไว้ ต้องการปลดผนึกหรือไม่!”
เสียงของระบบทำให้วู่หยานนิ่งอึ้งค้างไป
ตามที่ระบบเคยบอกไว้ว่า ซัมมอนที่อัญเชิญมาจะเป็นตัวตนในช่วงเวลาก่อนที่เนื้อเรื่องจะเริ่มขึ้นหนึ่งวัน และถ้าวู่หยานจำไม่ผิดหนึ่งวันก่อนเริ่มเรื่อง อิคารอสยังถูกผนึกความทรงจำไว้อยู่!
ไม่งั้นตอนเจอไอ้พระเอกครั้งแรกคงไม่พูดว่าตนเองเป็น แองเจิลรอยด์ ประเภทสัตว์เลี้ยง หรอก
และตัวอิคารอสที่วู่หยานอัญเชิญมาย่อมเป็นตัวเธอตอนที่ยังถูกปิดผนึกความทรงจำอยู่อย่างเลี่ยงไม่ได้
ตามเนื้อเรื่องจะมีแองเจิลรอยด์อีกคนมาปลดผนึกให้เธอ แต่นั่นมันต้องเริ่มเนื้อเรื่องไปแล้วสักระยะเธอคนั้นถึงจะปรากฏตัวออกมา
หลังจากถูกระบบแจ้งเตือน วู่หยานก็นึกออกว่าอิคารอสยังโดนปิดผนึกอยู่
พูดตรงๆ คือตูลืมซะสนิทเลย…….
แต่ที่เขาไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยก็คือระบบมันจะ ‘เห็นอกเห็นใจ’ แนะนำให้คลายผนึก นี่ทำให้วู่หยานรู้สึกพอใจสุดๆและก็ยังรู้สึกผิดด้วย
ระบบ….นายช่างเป็นคนดีจริงๆ ไม่สิ….ช่างเป็นระบบที่แสนดีจริงๆ เมื่อก่อนฉันก็ดันคิดไปว่านายมันเลวชอบเอารัดเอาเปรียบ ฉันต้องขอโทษจริงๆ……
วู่หยานกล่าวสรรเสริญระบบด้วยน้ำตานองหน้าในใจตน สิ่งที่ขาดอย่างเดียวคือเขายังไม่ลงไปคุกเข่าให้ระบบมัน
“ติ๊ง! ปลดผนึกอิคารอส ระบบจำเป็นต้องใช้6,000แต้มอัญเชิญอย่างเลี่ยงไม่ได้!”
วินาทีต่อมา ไอ้ความรู้สึกผิด หรือพอใจดีใจหรืออะไรก็ตามแต่ ได้ถูกวู่หยานโยนทิ้งไปจนหมด คำสรรเสริญในใจก็เปลี่ยนเป็นก่นด่าไม่หยุด
..ตูโง่เองที่อุตสาคิดไปว่าเอ็งจะรู้สึก ‘เห็นอกเห็นใจ’ อย่างที่คิดเลยเอ็งนี่ช่างบัดซบได้เสมอต้นเสมอจริงๆ……
ไรวะ แค่ปลดผนึกถึงตองใช้หกพันแต้มอัญเชิญเลย? ท่านประธานยังถูกว่าเลยนะเฟ้ย……
“เกิดอะไรขึ้น?” ถึงแม้ไม่รู้ว่าเกิดอะไร แต่แค่ดูจาดสีหน้าวู่หยานที่จากตอนแรกคาดหวัง ไปเป็นซาบซึ่ง และตอนนี้ก็เปลี่ยนเป็นงุนงง ฮินางิคุกับมิโคโตะที่ถือว่าหัวสมองวู่หยานมีปัญหาไปแล้วจึงไม่พูดอะไร ไม่ใช้เพียงเพราะพวกเธอชินชาอย่างเดียว แต่ยังเพราะเอื่อมระอาอีกด้วย สองสาวจึงไม่พูดตบมุขออกไป…….
“เฮ้อ….” วู่หยานเก็บสีหน้ากลับไป และพูดด้วยสีหน้ายังคงซีดขาวและแข็งทื่อ “ไม่อะไร ฉันก็แค่คิดจะหลุมกระโดดหนีความโง่ของตัวเองก็แค่นั้น”
“ห๊ะ????” บนหัวสองสาวเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม ถึงแม้ฮินางิคุกับมิโคโตะจะรู้สึกสงสัยและอยากรู้ไม่น้อย แต่พวกเธอรู้ดีถึงแม้วู่หยานจะอธิบายพวกเธอก็คงไม่เข้าใจอยู่ดี เพราะนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพูดอะไรที่ไม่ใช้ภาษาคนออกมา ดังนั้นสองสาวจึงเลือกที่จะไม่ถาม
“คนที่จะอัญเชิญล่ะ?” มิโคโตะกวาดสายตาไปทั่วห้องนอกจากพวกเธอก็มีแต่ลิลินที่หลับไปแล้ว มิโคโตะจึงหันหน้ากลับมาถามด้วยความสงสัย
ฮินางิคุเองก็มีสีหน้าสนใจแบบสุดๆ เพราะในที่นี่มีแค่เธอคนเดียวที่ยังไม่เคยเห็นตอนอัญเชิญ วู่หยานเคยเห็นสองครั้ง มิโคโตะเคยหนึ่งครั้ง ส่วนเธอ….เป็นคนที่มาหลังสุดย่อมไม่เคยเห็นสักครั้งแน่นอน…..
วู่หยานยกมือมาลูบหน้า ก่อนจะพูดยิ้มๆว่า “มัน…เกิดเหตุขัดข้องนิดหน่อย การอัญเชิญเลยล้มเหลวอ่ะ”
“ล้มเหลว!” สองสาวตะโกนออกมา ทำให้ลิลินสะลืมสะลืมตื่นขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้น แล้วอ้าปากหาวอย่างน่ารัก “อะไรล้มเหลวเหรอคะ?”
“ไม่ถึงกับล้มเหลว มันก็แค่เกิดเหตุขัดข้องเล็กน้อย” ยามที่วู่หยานพูดว่า ‘เกิดเหตุขัดข้อง’ เขาก็กัดฟันกรอดไปด้วย
“ถ้าไม่เป็นไร ก็รีบๆอัญเชิญได้แล้ว! จะยืนบื้ออยู่ทำซากอะไรห๊ะ!” มิโคโตะเอามือเท้าสะเอว แล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจสุดๆ
“ได้ครับ….” วู่หยานถอนหายใจ แล้วพูดเสียงอ่อน “จะเริ่มล่ะนะ…..”
เขาเปิดระบบ ก่อนจะมองไปที่สเตตัสตัวเองตรงแต้มอัญเชิญที่ขึ้นว่า126,000 เขาก็ถอนหายใจอีกครั้ง
ดูเหมือนว่าไอ้ระบบมันคิดจะสูบเขาจะแห้งเลยสินะ…..
จ่ายแต้มพิเศษไปอีก6,000 วู่หยานกด อัญเชิญ อีกครั้ง
“ติ๊ง! ระบบปลดผนึกของอิคารอสให้แล้ว!”
“ปี๊บ! เป็นเพราะว่าตัวละครได้พกอุปกรณ์ ‘การ์ดเนรมิต’ มาด้วยซึ่งไม่อยู่การตั้งค่าของระบบ ดังนั้นไอเท็มชิ้นนี้ระบบจะรับไว้เอง! ขอขอบคุณความใจกว้างของยูสเซอร์เป็นอย่างสูง!”
“……….”
ทำไมอยู่ดีๆถึงรู้สึกอยากอัดคนขึ้นมานะ?……
วู่หยานยกมือขยิ้ผมตัวเองอย่างบ้าคลั่ง เขาอยากร้องไห้จริงๆแต่ดันไม่มีน้ำตาไหลออกมา
ถึงแม้วู่หยานจะพอเข้าใจว่า ‘การ์ดเนรมิต’ ไอเท็มสุดเทพมหาโกงชิ้นนี้จะถูกริบไปก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ถึงยังงั้นเขาก็ยังรู้สึกไม่ดีอยู่ดี โดยเฉพาะไอ้คำพูดสุดท้ายของระบบ ‘ขอขอบคุณความใจกว้างของยูสเซอร์เป็นอย่างสูง!” ทำให้บ้าขึ้นมาทันที
ในห้องที่แต่เดิมเงียบสงัด ณ ตอนนี้ก็ได้มีแสงสีทองปรากฏขึ้นมาเบื้องหน้าพวกวู่หยานทั้งสามคน แสงจ้านี่ทำให้พวกเขาต้องหี่ตาก่อนจะต้องยกมือขึ้นมาบังอย่างช่วยไม่ได้
แสงยังคงสว่างต่อไปชั่วระยะเวลาหนึ่งก็ที่จะค่อยจางลงไป เผยให้ร่างสูงสง่างามตรงหน้สพวกวู่หยาน
แต่ทว่าสีหน้าของพวกยามเห็นร่างตรงหน้ากลับแตกต่างกันออกไป วู่หยานกำลังทำสีหน้าตื่นเต้นสุดขีด ส่วนฮินางิคุกับมิโคโตะก็ยืนอึ้งตะลึงงันไป
เป็นเพราะพวกเธอไม่สามารถบรรยายความรู้สึกตอนนี้ออกมาเป็นคำพูดได้จริง
ด้วยผมที่ยาวลู่ลงมาจนถึงต้นคอ และใบหน้าที่สมบูรณ์แบบไร้ซึ่งมลทิน ดวงตาเธอปิดแน่น ด้วยสีหน้าเรียบเฉยอารมณ์ทำให้บรรยากาศเย็นยะยือกขึ้นหลายส่วน
ทั้งตัวสวมชุดเกราะเบา เสื้อผ้าด้านบนแทบจะปกปิดลูกกลมๆขนาดใหญ่นั้นไม่มิด ตรงหัวไหล่และแขนทั้งสองข้างต่างก็มีเกราะสวมใส่ไว้อยู่ ส่วนท่อนล่างก็เป็นประโปรงสั้นรูปแบบต่อสู้ซึ่งเป็นประกายสีเงินที่ปิดขาอ่อนเรียวยาวของเธอไว้ไม่มิดเลย
แต่สิ่งที่ทำให้สองประหลาดใจที่สุดก็คือด้านหลังของเธอที่มีปีกสีชมพูขนาดใหญ่
เธอดูราวกับเป็นนางฟ้าที่จุติลงมายังโลกมนุษย์เลย!
“สวยจัง….” สีหน้าของสองสาวยังคงอึ้งตะลึงไม่หาย ปากก็พึมพำว่า ‘สวยมากๆ’ ซึ่งพวกเธอก็ไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอพูดออกไปตอนไหน
นี่จะโทษพวกเธอก็ไม่ได้ ต้องพูดว่าภายใต้แสงสีทองที่ยังคงหายไปไม่หมดบวกกับปีกใหญ่นั่น ทำให้อิคารอสดูสวยมากจริงๆ!
ส่วนท่าทางของวู่หยานก็เวอร์เกินไป ตอนนี้เขากำลังน้ำตาไหลพรากโดยไม่รู้ตัว เห็นได้ชัดว่ามันดีใจขนาดไหน…..
ในที่สุดแสงสีทองก็หายไปจนหมด ทำให้ร่างของอิคารอสเผยออกมาต่อหน้าพวกเขา แต่เธอก็ยังคงหลับตาสนิทเหมือนเดิม
และเมื่ออิคารอสปรากฏออกมาอย่างเต็มตัว พวกเขาก็ตัวแข็งทื่อราวกับได้นัดหมายกันมาก่อน…..
ฮินางิคุกับมิโคโตะอ้าปากค้างมองก้อนกลมๆเท่าแตงโมบนตัวของอิคารอส ทำให้พวกเธอยืนทื่อราวกับได้กลายเป็นหินไปแล้ว
ส่วนวู่หยานนั้นตรงกันข้ามกับพวกเธอเลย เขาเบิกตาจนแทบหลุดออกมา พยายามยืดคอออกไป ราวกับขอแค่ให้ได้ใกล้ ‘บอลศักดิ์สิทธิ์’ แม้สักนิดก็ยังดี
ตัวสูงงั้นเหรอ? ไม่ใช่สิ ถึงแม้จะดูน่าหลงใหลก็จริง แต่ตอนนี้ในสายตาสองสาวกับอีกหนึ่งหนุ่มก็คือก้อนกลมๆลูกใหญ่ที่ห้อยอยู่บนตัวอิคารอสเท่านั้น
แต่ไม่ว่าพวกเขาจะคิดเรื่องอะไรอยู่ แน่นอนว่าอิคารอสย่อมไม่รู้
เส้นแสงยิงออกมาจากร่างนางฟ้าไฟหน้ามโหฬาร ในพริบตามันก็พุ่งเข้าสู่ตัววู่หยาน มันได้เชื่อมต่อทั้งสองคนไว้ด้วยกัน
จนกระทั้งการเต้นของหัวใจทั้งสองคนเหมือนกัน กระบวนการก็สำเร็จ เส้นแสงเปลี่ยนเป็นบอลแสงเล็กๆลอยเข้าไปในตัววู่หยาน
เมื่อได้สติคืน ระบบต่างๆในร่างกายเธอก็เริ่มทำงานขึ้นอีกครั้ง และหลังจากความทรงจำ(ข้อมูล)ได้ถูกส่งเข้าไปในหัวเธอจนหมด
ดวงตาของนางฟ้าคนนี้ก็ค่อยๆเปิดขึ้น…….
@ ‘การ์ดเนรมิต’ คือการ์ดที่เนรมิตได้ทุกอย่าง เช่นตอกแรกอิคารอสทำตามคำสั่งพระเอกใช้การ์ดลบมนุษย์ทิ้งทั้งโลกเลย….โหดสาสสส
ติดตามข่าวสารได้ที่นี้ – ห้องสมุดคนรักนิยายแปล กลุ่มลับถึงตอน310