บทที่ 78 เปลี่ยนชุดว่ายน้ำ
บทที่ 78 เปลี่ยนชุดว่ายน้ำ
“อาจารย์ เขินหรือคะ?” หญิงสาวไม่คิดปล่อยอู๋ฝานไปโดยง่าย “หรือว่าคิดภาพอะไรที่มันน่าอายกันคะ?”
ขณะพูดไป หญิงสาวก็แลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากอวบอิ่มของตัวเองต่อหน้าอู๋ฝาน ท่าทีของเธอในเวลานี้ เรียกได้ว่าเย้ายวนอย่างถึงที่สุด
หรือผู้หญิงคนนี้อ่านใจได้? ทราบได้ยังไงว่าเมื่อครู่เขาคิดอะไรอยู่?
อู๋ฝานเผยสีหน้าแข็งทื่อกล่าวตอบ “จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงกัน? อย่าคิดมากไป เอาล่ะ ได้เวลาเริ่มคาบเรียนแล้ว สำหรับคนที่ยังไม่ได้เปลี่ยนชุด ขอให้รีบไปเปลี่ยนชุดด้วย พวกเราจะเริ่มเรียนกันแล้ว”
อู๋ฝานเผยท่าทีจริงจังของความเป็นอาจารย์ ดังนั้นเด็กสาวทั้งหลายที่เคยมีความคิดผิดไปเมื่อครู่ จึงเลือกจะเชื่อฟังโดยไม่รู้ตัว นอกจากนี้แล้ว คำที่หญิงสาวคนเมื่อครู่พูดก็เป็นเรื่องจริง หากว่าไปที่ชายหาด อย่างนั้นแล้วชายหาดที่ไหนจะมีเพียงแต่ผู้หญิง?
นอกจากนี้แล้ว อาจารย์ชายคนนี้ยังดูหล่อเหลาอยู่บ้าง โดยเฉพาะท่าทีการวางตัวที่ชัดเจน มันจึงมีเสน่ห์ดึงดูดอยู่ไม่ใช่น้อย
ท้ายที่สุดแล้วความปกติก็กลับคืนมา อู๋ฝานจึงผ่อนลมหายใจด้วยความโล่งอก
เหล่าเด็กสาวในคาบเรียนว่ายน้ำ อันที่จริงก็ไม่ใช่อะไรที่คนธรรมดาจะเข้ามาสอนได้ มันถือเป็นบททดสอบทางจิตใจอันยิ่งใหญ่ แน่นอนว่า นอกจากความเขินอายแล้ว มันยังมีเรื่องของสายตาที่จับจ้อง กลุ่มเด็กสาวที่ทั้งยังเยาว์วัยและงดงาม ยามอยู่ต่อหน้า ขณะนี้เปิดเผยส่วนโค้งเว้าของร่างกาย อย่างที่ผู้คนส่วนใหญ่ยากจะมีโอกาสได้เห็น
สำหรับคาบเรียนว่ายน้ำ อู๋ฝานที่นอกจากจะรู้สึกเขินอายแล้ว ก็ไม่มีความกังวลอื่นใด เพราะตัวเขามีความสามารถเพียงพอต่อการสอน
ก่อนหน้านี้ หัวหน้าหมู่บ้านได้สอนทักษะการใช้ชีวิตให้ตัวเขาหลากหลาย มันรวมถึงการว่ายน้ำด้วยเช่นกัน อู๋ฝานในปัจจุบันจึงมีทักษะว่ายน้ำระดับสูง ขณะเดียวกัน เขาก็ยังมีความรู้ทางทฤษฎีระดับปรมาจารย์ การเป็นครูสอนว่ายน้ำ ต่อให้ตรงหน้าไม่ใช่นักศึกษา แต่เป็นนักว่ายน้ำมือโปร เขาก็มีความสามารถเพียงพอสอนได้
“อาจารย์ ไม่เปลี่ยนชุดหรือคะ?” หญิงสาวเย้ายวนคนเดิมยังคงยืนตรงหน้าอู๋ฝาน ทั้งยังจ้องมองพลางถาม
“ผม? ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้ลงน้ำ เพียงยืนอยู่บนฝั่งดูพวกคุณก็เท่านั้น” อู๋ฝานตอบกลับ
เพราะเขาไม่คิดมาก่อนว่าทางสถานศึกษาจะจัดแจงให้มาสอนคาบเรียนว่ายน้ำ อู๋ฝานจึงไม่ได้เตรียมกางเกงว่ายน้ำมา และต่อหน้าเด็กสาวมากมาย อู๋ฝานยิ่งรู้สึกเขินอายหากต้องเป็นเพียงคนเดียวที่ต้องสวมใส่กางเกงว่ายน้ำ
“จะทำแบบนั้นได้ยังไงกันคะ คุณเป็นอาจารย์ของพวกเรานะ เพราะแบบนั้นก็ต้องลงน้ำไปด้วยสิคะ ถ้าไม่งั้นเกิดพวกเราเคลื่อนไหวไม่ได้ตามมาตรฐานจะเป็นยังไง? ถึงเวลานั้นพวกเราจะเรียนการว่ายน้ำที่ถูกต้องได้ยังไงกันล่ะคะ? เพียงแค่บอก มันไม่สามารถสะท้อนประสิทธิภาพการสอนได้หรอกนะคะอาจารย์” หญิงสาวบอกออกมา
อู๋ฝานรู้สึกเช่นกัน ว่าคำของเธอมีเหตุและมีผล ไม่ว่าจะพูดอธิบายยังไง มันก็ไม่มีทางดีไปกว่าการสาธิตให้ได้เห็น ขณะนี้เขาคืออาจารย์ของคาบเรียนว่ายน้ำ ดังนั้นอู๋ฝานจึงต้องรับผิดชอบต่อผู้เรียน สอนพวกเธออย่างเต็มประสิทธิภาพจึงถูกต้อง
“แต่ว่า ผมไม่ได้เตรียมกางเกงว่ายน้ำมา” อู๋ฝานตอบกลับ
“เรื่องเล็กค่ะ” หญิงสาวตอบรับ “ในมหาวิทยาลัยมีร้านค้าอยู่แล้ว แน่นอนว่า ถ้าอาจารย์จะสวมเพียงกางเกงชั้นในลงน้ำ พวกเราก็ไม่ติดอะไรนะคะ”
พบเห็นรอยยิ้มกระหยิ่มของหญิงสาว กระทั่งดวงตาจับจ้อง อู๋ฝานจึงแทบอยากตะโกนออกมาว่าทนไม่ไหวแล้ว
“รอคอยสักครู่ก็แล้วกันครับ!” จบคำ อู๋ฝานจึงวิ่งออกไปด้านนอก
พบเห็นอู๋ฝานมีท่าทีเขินอายถอยหนี เหล่าเด็กสาวที่ค่อนข้างใจกล้าต่างร่วมใจกันหัวเราะเสียงดัง กระทั่งคนที่ก่อนหน้านี้คิดว่าคาบเรียนนี้ไม่ค่อยเหมาะสม ขณะนี้กลับกลายเป็นไม่มีการตั้งระวังเช่นที่เคยเป็น แต่คิดกันไปว่าอาจารย์คนนี้ทั้งแสนดีและน่าสนใจจนเกินไป
ขณะที่ทางด้านหญิงสาวผู้ซึ่งมองโลมเลียอู๋ฝานเมื่อครู่ สายตาของเธอที่มองอู๋ฝานมีเจตนาเป็นอื่นผิดจากคำพูดอย่างเห็นได้ชัด
เมื่ออู๋ฝานซื้อกางเกงว่ายน้ำจากร้านค้ากลับมาถึง เหล่าเด็กสาวในคาบเรียนก็เปลี่ยนชุดว่ายน้ำกันครบถ้วน บางคนกำลังพูดคุย บางคนกำลังเริ่มว่ายน้ำ ยามพบเห็นอู๋ฝานกลับมา สายตาพวกเธอจึงหันมองอู๋ฝานเป็นตาเดียว
แม้ว่าเมื่อครู่ได้พูดคุยกันไปบ้างแล้ว แต่อู๋ฝานที่ถูกเหล่าเด็กสาวจับจ้องโดยพร้อมกัน ทั้งยังเป็นเหล่าเด็กสาวในชุดว่ายน้ำ ไม่แปลกหากจะเกิดความรู้สึกไม่ใคร่สบายใจขึ้นมา
แต่ยามที่อู๋ฝานกำลังจะไปเปลี่ยนใส่กางเกงว่ายน้ำ อีกหนึ่งปัญหาก็เกิดขึ้น
เขาจะไปเปลี่ยนชุดที่ไหนได้กัน
เพราะที่นี่มีแต่ผู้หญิงเข้ามาใช้งาน และตลอดมาก็เป็นอาจารย์ผู้หญิงเข้าสอน ดังนั้นห้องล็อกเกอร์จึงมีเพียงหนึ่งเดียว ไม่มีที่เหลือสำหรับผู้ชาย หรือจะบอกว่าเขาต้องเข้าไปใช้ห้องล็อกเกอร์ของพวกเด็กสาว?
พอคิดให้ดีอีกครั้ง ที่นี่ก็ไม่มีที่อื่นนอกจากที่ดังกล่าวแล้ว
คิดได้ดังนั้น อู๋ฝานจึงเรียกเสี่ยวอวิ๋นมา “นักศึกษาคนนั้น มาทางนี้หน่อย”
เพราะเสี่ยวอวิ๋นเป็นคนแรกที่ช่วยพูดออกหน้าแทนให้ แม้อู๋ฝานไม่รู้จักเสี่ยวอวิ๋น แต่ก็มีความประทับใจอันดีให้เธอ
“อาจารย์ มีอะไรหรือคะ?” เสี่ยวอวิ๋นเดินเข้าหาอู๋ฝานและเอ่ยถาม แม้ว่าในใจ เสี่ยวอวิ๋นจะยังคิดว่าอู๋ฝานเป็นแฟนของเยี่ยเฟยเฟย แต่อย่างไรแล้ว ตอนนี้ต่างก็อยู่ในคาบเรียน และอู๋ฝานเป็นอาจารย์สอนประจำคาบ ดังนั้นเธอจึงยังต้องให้ความเคารพอยู่
“รบกวนไปที่ห้องล็อกเกอร์แล้วตรวจสอบให้หน่อยว่ายังมีคนอยู่ไหม” อู๋ฝานบอกออกไป
เสี่ยวอวิ๋นเข้าใจความหมายของอู๋ฝาน จึงพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปที่ห้องล็อกเกอร์
“อาจารย์ ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัวเลยนี่คะ จะเข้าก็เข้าไปเลย” หญิงสาวที่ยั่วยวนอู๋ฝานเมื่อครู่นั่งอยู่ริมสระ เธอกำลังเตะน้ำเล่นไปมา ขณะนี้หันมาพูดกับอู๋ฝานด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
อู๋ฝานทำหูทวนลม เพราะได้พบว่าหญิงสาวคนนี้มีความกล้าสูงเทียมฟ้า การพูดคุยกับเธอมีแต่จะทำให้เขาตกที่นั่งลำบาก
เพียงไม่ช้า เสี่ยวอวิ๋นจึงกลับออกจากห้องล็อกเกอร์ พร้อมกับส่ายศีรษะให้ สุดท้ายอู๋ฝานจึงเข้าห้องล็อกเกอร์ไปพร้อมกับกางเกงว่ายน้ำ
แต่แล้วขณะอู๋ฝานเข้าไปด้านในห้องล็อกเกอร์ เขากลับต้องเกิดความรู้สึกเขินอายขึ้นอีกครั้ง
ในห้องไม่มีใครอยู่ก็จริง แต่เสื้อผ้าของเหล่าเด็กสาวไม่ได้ใส่ไว้ในตู้ แถมวางเอาไว้บนม้านั่ง อู๋ฝานย่อมได้เห็นแม้กระทั่งชุดชั้นในวางทิ้งเอาไว้ ทั้งยังเป็นรูปทรงที่เย้ายวนเซ็กซี่จนเหลือเชื่อ
“เด็กสาวสมัยนี้ทำอะไรไม่ระมัดระวังกันเลย ปล่อยปละเสื้อผ้าไว้อย่างนี้ได้ยังไงกัน” อู๋ฝานพยายามมองข้ามไปด้วยความยากลำบาก ก่อนจะไปถึงหน้าตู้ล็อกเกอร์ของอาจารย์และเปลี่ยนชุดว่ายน้ำ
ภายในห้องล็อกเกอร์ อาจารย์จะมีล็อกเกอร์ส่วนตัวแยกต่างหาก ดังนั้นอู๋ฝานจึงไม่ต้องกังวลว่าตนเองจะไม่มีที่เก็บชุด
“ออกไปแบบนี้จะมีปัญหาอะไรไหม?” ภายหลังเปลี่ยนใส่กางเกงว่ายน้ำ อู๋ฝานยังไม่ได้ออกไป แต่เกิดความลังเลใจขึ้นมา
อย่างไรแล้ว ที่ด้านนอกก็เป็นเหล่าเด็กสาววัยแรกแย้มในชุดว่ายน้ำ แม้อู๋ฝานมาสอนพวกเธอในฐานะอาจารย์และนักศึกษา แต่ความต่างของอายุที่มีเพียงน้อยนิด และยังต้องสวมใส่ชุดแบบนี้คนเดียวต่อหน้าทุกคน มันดูผิดแปลกจากภาพรวมอย่างเห็นได้ชัด
“อาจารย์ ยังเปลี่ยนไม่เสร็จหรือคะ? ให้ฉันเข้าไปช่วยเปลี่ยนดีไหม?” เสียงของเด็กสาวดังปรากฏจากด้านนอกห้องล็อกเกอร์ ทั้งยังเป็นน้ำเสียงหยอกเย้า
“ไม่เห็นเป็นอะไร ไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยสักนิด โค้ชสอนว่ายน้ำที่ภายนอกก็สวมใส่ชุดแบบนี้สอนนักเรียนว่ายน้ำผู้หญิงไม่ใช่หรือยังไง? มีอะไรต้องกลัวกันล่ะ” อู๋ฝานปลอบใจตัวเองก่อนจะเดินออกไปจากห้องล็อกเกอร์