89 วันสุดท้ายของเทศกาลโรงเรียน – ตอนที่ 3
8 – 10 นาที
“ผู้ชนะยกพิเศษยูจีน ซานตาฟิลด์!!!”
เสียงของผู้บรรยายซังและเสียงโห่ร้องยินดีของผู้คนในสนามแข่งขัน
พวกมันทั้งสองฟังดูเหมือนเรื่องไกลๆที่ไม่ได้เกี่ยวกับผม
ผมหยุดเลือดด้วยเวทมนตร์รักษา แต่ผมเลือดออกมากไป
ภาพที่ผมเห็นมันกำลังมืด
ผมใส่แรงในกายผมไม่ได้
“ยูจีนคุง!!” (ซูมิเระ)
“ยูจีน!” (ซาร่า)
ผมเห็นซูมิเระและซาร่าวิ่งมาหาผมจากที่นั่งคนดู ณ มุมตาของผม
ลีโอน่ากับเทเรเซียอยู่ด้วยกันกับพวกเธอ
แต่หนึ่งผู้มาเร็วกว่านั้น…
“ยูจี้!!!!”
เสียงการลงพื้นอย่างสง่างามดังและหนึ่งผู้มาตรงหน้าผมคือผู้หญิงผมสีบลอนด์ตาสีฟ้า
“ไอริ… เธอกระโดดลงมาจากที่นั่งบุคคลสำคัญสูงสุดเหรอ? นั่นอันตรายนะ” (ยูจีน)
“เจ้างี่เง่า!!! นี่ไม่ใช่เวลามาพูดนั่น! ร-เราต้องรักษาแขนเธอให้เร็ว…” (ไอริ)
“ใช่ ยูจีน มานี่ ฉันจะร่ายเวทมนตร์รักษา…” (อูเธอร์)
ไอริเกือบจะร้องไห้และอาจารย์ใหญ่อูเธอร์ดูเหมือนกังวลเกี่ยวกับผม แต่ผม…
“อาจารย์ใหญ่อูเธอร์ ผมไม่เป็นอะไร ดังนั้นตรวจดูคลอดด์ได้โปรดคำสาปของหอกเทพเจ้ามังกรกัดกร่อนร่างกายเขา ไอริ ได้โปรดหยิบแขนฉันจะได้มั้ย” (ยูจีน)
“อ-อุมุ…เข้าใจแล้ว มันจริงว่าคลอดด์ได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก” (อูเธอร์)
อาจารย์ใหญ่อูเธอร์เริ่มร่ายเวทมนตร์อันผมไม่เคยเห็นมาก่อนหลังจากพูดนี่
แสงสีเขียวอ่อนปกคลุมร่างกายของคลอดด์
เป็นไปได้ว่ามันเวทมนตร์แก้คำสาป
“ย-ยูจี้! ที่ว่า ข-แขน นี่ดีพอมั้ย?!” (ไอริ)่
ไอรินำแขนผมมาให้ผมที่นอนอยู่บนเวที
“ยูจีนคุง เราต้องรีบไปหาหมอ!” (ซูมิเระ” (ซูมิเระ)
“ยูจีน เหม่ออะไร?! นายได้รับบาดเจ็บหนักนะ รู้มั้ย?!” (ซาร่า)
ซูมิเระและซาร่ามาถึงที่ซึ่งผมอยู่
“…เอาแขนฉันอยู่นิ่งๆได้มั้ย?” (ยูจีน)
“ด-ได้! ท-ที่สำคัญกว่านั้นนายควรเอานี่ให้หมอดูเหมือนที่ซูมิเระว่า…” (ไอริ)
ไอริตื่นตกใจระหว่างยังคงถือแขนของผม
“เอามาให้ฉัน! ยูจีน ฉันจะใช้เวทมนตร์รักษา ดังนั้น— อ้า! ให้ตายสิ ฉันมีสมาธิไม่ได้!”
ซาร่าเอาแขนผมไปจากไอริและแปะมัน ณ ตำแหน่งที่ขาด
ผมวางมือลงบนแผลแขนผมและใช้งานเวทมนตร์
“เวทรักษา: [ชุบชีวิต]” (ยูจีน)
ผมร่ายเวทรักษาบนตัวผมเอง
แสงสีขาวอันอบอุ่นปกคลุมแขนของผม
แผลผมเห็นได้ชัดว่ารักษาและส่วนที่โดนฟันออกกลับไปสู่ที่มันเคยเป็น
“””《เเเเเเเเเเเเเเเเเเเอออออออ๋?!!》”””
ซูมิเระ, ซาร่า, และไอริปล่อยเสียงตะลึงงง
ผมยืดแขนผมที่ขาดไม่นานมานี้ช้าๆ และเปิดปิดนิ้วของผม
มันยังชาอยู่ แต่ไม่ได้ดูเหมือนจะมีปัญหาอะไร
“ได้เลย” (ยูจีน)
“อย่ามา ‘ได้เลย’ นั่นเลยนะยูจีนคุง!” (ซูมิเระ)
“ยูจี้…อืมม มันรักษาแล้วจริงๆเหรอ?” (ไอริ)
ซูมิเระและไอริดูแขนซึ่งถูกฟันและทำหน้าเหมือนดูอะไรประหลาด
“ทำไมเธอใช้ชุบชีวิตได้ซึ่งเป็นเวทมนตร์ที่มีแค่ไม่กี่คนใช้ได้แม้แต่ในสหภาพศักดิ์สิทธิ์…? ชายคนนี้…” (ซาร่า)
ซาร่าสกอดอกของเธอหงุดหงิดเล็กน้อย
มันเป็นแบบนี้ตลอดเมื่อผมใช้เวทมนตร์รักษา
เพราะทั้งหมดซาร่าเป็นผู้จะเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ แต่เธอแย่กับเวทมนตร์รักษา
“ตอนนี้ยูจีนอยู่ในระดับเหนือกว่าในวิชาเวทมนตร์รักษา ถูกไหม?” (อูเธอร์)
“ใช่ครับ” (ยูจีน)
มันดูเหมือนอาจารย์ใหญ่อูเธอร์เสร็จการรักษาคลอดด์แล้ว เขาถามนี่
“เธออยากเข้าชั้นเรียนระดับนักบุญจากเทอมต่อไปไหม” (อูเธอร์)
“ไม่ใช่ระดับกษัตริย์เหรอ?” (ยูจีน)
ระดับเวทมนตร์คือ: นักบุญ > กษัตริย์ > เหนือกว่า > สูง > กลาง > ประถม
มันก็มีระดับเทพเจ้าด้วย แต่เวทมนตร์นี้ถูกใช้โดยมนุษย์ไม่ได้
“นั่นถูกแล้ว ทำไมคนที่ใช้ชุบชีวิตยังอยู่ในชั้นเรียนระดับเหนือกว่าล่ะ?” (อูเธอร์)
“สอบนั้นยาก…เมื่อมันเป็นระดับที่สูงกว่าเหนือกว่า” (ยูจีน)
“ทฤษฎีนั้นจำเป็น เวทย์มนตร์มีหลายความลึก” (อูเธอร์)
“อืม ผมจะเรียนทีละนิดทีละนิด” (ยูจีน)
“หืมม แรงจูงใจต่ำถือเป็นเรื่องไม่ดี ฉันจะเลือกวิชาเลือกให้เธอครั้งหน้า ยูจีน” (อูเธอร์)
“ได้โปรดเว้นผมจากนั่น แล้วก็จารย์เป็นคนยุ่งด้วย ไม่ใช่เหรอ อาจารย์ใหญ่อูเธอร์” (ยูจีน)
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า อย่ากังวลเกี่ยวกับฉัน” (อูเธอร์)
เขาพยายามจะเพิ่มความยากของการสอบเทอมต่อไป
นั่นมีปัญหา
ผมอยากจะเชี่ยวชาญวิชาดาบในการต่อสู้จริงแทนจะเป็นฉลาดกับหนังสือ
ผมคิดเกี่ยวกับการหนีข้อเสนอของอาจารย์ใหญ่และ…
“คลอดด์ นายเป็นอะไรมั้ย?!”
“เฮ้ นายตอบได้มั้ย?!”
“…คุ!”
มันดูเหมือนคลอดด์ได้ตื่นขึ้น
ลีโอน่าและเทเรเซียพูดอยู่ข้างเขา
“ถ้าอย่างนั้นนายตื่นแล้วตอนนี้ คลอดด์” (ยูจีน)
“ฉัน…แพ้ หือ จริงจังเหรอ~” (คลอดด์)
คลอดด์ยืนขึ้นอย่างช้าๆไม่มีแรง
“มันเกือบไปแล้วแหละคลอดด์” (ยูจีน)
“อย่าโกหก นายตอบโต้ได้ยังไงหลังจากที่เสียแขนไป?” (คลอดด์)
“ผลของการฝึกฝนล่ะ ฉันว่า” (ยูจีน)
“อย่ามาล้อเล่นเลยน่า มากกว่านั้น ไม่ใช่นายเล็งคอฉันอยู่เหรอตอนจบน่ะ?” (คลอดด์)
“อาา นิสัยของฉันนะ ฉันคิดเกี่ยวกับการหยุดก่อน” (ยูจีน)
“นายมันบ้าไปแล้วยูจีน” (คลอดด์)
“ฮ่าฮ่า ไม่ต้องชมหรอกน่า คลอดด์” (ยูจีน)
“ฉันไม่ได้ชมเลย!” (คลอดด์)
“ยูจีนและคลอดด์ ไม่ใช่เธอมีอะไรต้องพูดกับคนที่เธอกังวลก่อนจะพล่ามกันเหรอไง?” (ซาร่า)
ซาร่าพูดในเสียงที่เย็นชาที่เราคุยกันสบายๆ
เมื่อผมมองไปรอบๆ มีซูมิเระ, ไอริ, ลีโอน่า, และเทเรเซียจ้องเราด้วยตาปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง
“ข-ขอโทษที่ทำให้กังวล” (ยูจีน)
“ขอโทษทุกคน” (คลอดด์)
คลอดด์และผมขอโทษอย่างเชื่อฟัง
พูดถึงแล้ว หอกเทพเจ้ามังกรยังคงนอนอยู่บนพื้น
อาจารย์ใหญ่หยิบมันขึ้นมา
“มันต้องคำสาปอย่างหนักจนน่ากลัว ฉันประทับใจที่ประเทศมังกรใช้บางอย่างแบบนี้” (อูเธอ)
“นั่นเป็นแค่หอกศักดิ์สิทธิ์เดียวในประเทศเราแม้รูปลักษณ์ของมัน…กุ…” (คลอดด์)
มันดูเหมือนคลอดด์ยังคงไม่กลับอยู่ในรูปแบบตัวเอง
ลีโอน่าและเทเรเซียดูกังวล
“ยูจีนและคลอดด์ เธอทั้งสองคนไปที่ห้องพยาบาลเพื่อตรวจดู ให้ตายเถอะ เธอมันยุ่งเต็มมือจริงๆ” (อูเธอร์)
อาจารย์ใหญ่อูเธอกำลังพูดด้วยรอยยิ้มเบี้ยวๆและจากนั้น
—จิริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริริ!!
เสียงเตือนที่เป็นลางร้ายดังในทั้งเมืองดันเจี้ยน
“น-นี่อะไร ยูจี้?” (ไอริ)
“ยูจีนคุง เสียงนี้…” (ซูมิเระ)
“มันเป็นเสียงเตือนของสมาคมดันเจี้ยน บางอย่างเกิดขึ้นเหรอ?” (ยูจีน)
เสียงเตือนมันดังเท่าไรและมันนานเท่าไรตัดสินระดับของเหตุฉุกเฉิน
แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินมันดังขนาดนี้
“นี่แย่แล้ว… ฉันจะกลับไปที่สมาคม เจ้าหญิงไอริ ได้โปรดอพยพทันที นักเรีน เชื่อฟังผู้คำแนะนำของอาจารย์ ยูจีนและคลอดด์ เธอได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นทำให้แน่ใจว่าอพยพ ซาร่าคุง มันจะดีกว่าถ้าเธอเข้ารวมกลุ่มกับแผนกช่วยเหลือ” (อูเธอร์)
“อาจารย์ใหญ่อูเธอร์ เกิดอะไรขึ้น?!” (ซาร่า)
“ขอโทษ ฉันอยากให้เธอได้ยินรายละเอียดจากการประกาศของสมาคม” (อูเธอร์)
อาจารย์ใหญ่อูเธอร์หายไปด้วยเทเลพอร์ตทันทีหลังจากคำถามซาร่า
“เฮ้ ยูจี้ อะไรคือนั่นเมื่อกี้นี้…?” (ไอริ)
“ชู่วว ไอริ พวกเขาจะอธิบายในไม่นาน” (ยูจีน)
เสียงประกาศของสมาคมดังขึ้นทั้งเมืองดันเจี้ยน
— “การแตกตื่นครั้งใหญ่เกิดขึ้นในหอคอยยอดสูงสุดบาเบล แขกที่ได้มาจากต่างประเทศและพลเมือง ได้โปรดอพยพอย่างรวดเร็วใต้การนำทางของเจ้าหน้าที่ดันเจี้ยน นักสำรวจทั้งหมดและหนึ่งผู้สู้มอนสเตอร์ได้ ได้โปรดรวมกันที่ลานฝึกของโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน”
“การแตกตื่น?!”
“ร-เราต้องวิ่งหนี…!”
ทุกคนได้โปรดทำอย่างสงบ!”
“เฮ้ย อย่าดันดิวะ!”
“นายมันคนชนฉันนะเว้ย!”
“เฮ้ย นี่ไม่ใช่เวลาสู้!”
เสียงโห่ร้องยินดีเมื่อกี้นี้เปลี่ยนเป็นเสียงตื่นตกใจอย่างน่ากลัว
“ฉันจะพาคลอดด์!” (ลีโอน่า)
“ได้โปรดนะ ลีโอน่า ประธานซาร่า กลับไปที่อาคารสภานักเรียนเถอะ” (เทเรเซีย)
“ใช่… แล้วเธอล่ะ ยูจีน?” (ซาร่า)
“ซาร่าจัง ฉันจะดูแลยูจีนคุง!” (ซูมิเระ)
“ได้ ได้โปรดช่วยทีนะ ไปกันเถอะ เทเรเซียซัง” (ซาร่า)
“เดินได้ไหม คลอดด์” (ลีโอน่า)
“ได้…ฉันไม่เป็นไร ขอโทษ ลีโอน่า” (คลอดด์)
ซาร่าและเทเรเซียไปด้วยก้าวเท้าที่รวดเร็ว
คลอดด์เดินระหว่างยืมไหล่ลีโอน่า
หนึ่งผู้อยู่กับผมคือ ซูมิเระและไอริ
“ไอริซามะ เราต้องอพยพโดยเร็ว!” (คามิลล่า)
หนึ่งในผู้คุ้มกันกายคามิลล่า วิ่งมาที่นี่
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl