พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว บทที่ 74: กินช้าๆ ไม่มีใครจะแย่งท่าน
ทั้งสองนั่งอยู่อย่างนั้นบนผืนหญ้า และไม่รู้ว่าพวกเขานั่งอยู่นานแค่ไหน เฟิ่งชิงหัวพยุงท้ายทอยตนไว้และมองขึ้นไปที่ท้องฟ้าสีคราม มองปุยเมฆสีขาวด้วยความงุนงง คนบนขาของตนหลับไปแล้ว ลมหายใจช่างเบาบางมาก
ม้าที่อยู่ไม่ไกลกําลังแทะเล็มหญ้าอย่างผ่อนคลายเป็นพิเศษ
“ครืนครืน” เสียงขี้เล่นดังขึ้นจากหน้าท้องของเฟิ่งชิงหัว
เฟิ่งชิงหัวจําได้เพียงว่าตนเพิ่งกินขนมอบในตอนเช้าไปเพียงไม่กี่อย่างไม่เพียงพอกับพลังงานที่ใช้บนหลังม้า
จ้านเป่ยเซียวที่นอนหลับนิ่งๆ ก็ลืมตาขึ้นเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ เขาลุกขั้นนั่งและจ้องมองดวงตาของเฟิ่งชิงหัวด้วยความแปลกประหลาด
เฟิ่งชิงหัวจ้องมองเขา: “ไม่เคยได้ยินเสียงร้องของกระเพาะอาหารหรือ?”
“กลับกันเถอะ” ชายหนุ่มพูดปัดเสื้อของเขาให้ตรง แล้วโยนเสื้อคลุมด้านข้างลงบนร่างของนาง
เฟิ่งชิงหัวมองไปที่เสื้อผ้าสีแดงบนร่างกายของเธอ หลังจากถูกย้อมด้วยน้ำสีเขียว เสื้อผ้าสีแดงก็กลายเป็นรอยดำ นางสวมเสื้อคลุมของชายหนุ่มบนตัว และลุกขึ้นยืน เสื้อคลุมนั้นยาวมาถึงข้อเท้าของนาง
หลังจากที่ทั้งสองขึ้นม้า เฟิ่งชิงหัวกําลังจะดึงบังเหียน มือใหญ่ของชายหนุ่มก็กุมมันไว้ก่อนนางนิด้ดียว และควบม้ากลับออกไปจากป่าทึบ
เฟิ่งชิงหัว: นี่เป็นครั้งแรกที่นกตัวนี้นั่งอยู่บนหลังม้าแล้วให้เขาเป็นคนควบม้า ซึ่งรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง
หลังจากออกจากป่าเฟิ่งชิงหัวพบว่าคนที่เหลือก็กลับมาหมดแล้ว ซึ่งพวกเขาก็เป็นกลุ่มที่รั้งท้าย
ในขณะนี้ทุกคนเริ่มนับเหยื่อและเตรียมพร้อมสําหรับกองไฟในยามเย็น
เฟิ่งชิงหัวลงจากหลังม้าก่อนและกลับไปที่กระโจมค่ายเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดใหม่
กิจกรรมการล่าสัตว์เป็นงานที่ยิ่งใหญ่ของราชวงศ์เทียนหลิง เมื่อเทียบกับเทศกาลการเสียสละของแคว้นฉีเซี่ยก็สำคัญกว่ามาก จะใช้เวลาเป็นครึ่งเดือน และวันนี้เป็นเพียงวันแรก ซึ่งถือเป็นการทดสอบเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
เมื่อเฟิ่งชิงหัวมาถึง จ้านเป่ยเซียว ก็นั่งอยู่ในที่ของเขาแล้ว เฟิ่งชิงหัวนั่งลงที่โต๊ะเดียวกันกับเขาและได้ยินคนรอบข้างพูดถึงเรื่องการแต่งงาน
เฟิ่งชิงหัวก้มหน้าอย่างเขินอาย และเริ่มกินของว่างบนโต๊ะอย่างช้าๆ เพื่อสนองความหิว
จ้านเป่ยเซียวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อเขาเห็นรูปลักษณ์ที่ลับๆล้อๆของนางที่อยู่ด้านข้าง จากนั้นก็ผลักอาหารทั้งหมดข้างๆเขาไปที่ด้านข้างของเฟิ่งชิงหัว
อย่างไรก็ตามจ้านเป่ยเซียว เดิมทีเป็นคนที่กองกําลังทั้งหมดให้ความสนใจ ไม่เพียงแต่ฮ่องเต้เซวียนถ่งที่รักโอรสของเขาอย่างกระตือรือร้นบนบันลังก์สูง แต่ยังรวมถึงค่ายขององค์รัชทายาทและแม้แต่สายตาของทูตของหลายประเทศก็เพ่งเล็งมาหาเขา
เฟิ่งชิงหัวซึ่งกําลังถือขนมขบเคี้ยว และยังมีอาหารอยู่เต็มปาก จู่ๆ ก็ตัวแข็งทันที และไอออกมาหลายครั้ง
ชายในชุดขาวที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเห็นเฟิ่งชิงหัวเช่นนี้ จึงขมเม้มริมฝีปากของเขา และดวงตาของเขากะพริบเล็กน้อยภายใต้เงาของผมที่งอ
รูม่านตาของจ้านเป่ยเซียวลึกและแคบลงเล็กน้อย ดวงตากวาดมองไปทั่วทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้น จากนั้นเขาก็จ้องมองร่างชายหนุ่มอย่างแม่นยํา
สายฟ้าสวรรค์ชักนำอัคคีพสุธา มีเพียงประกายไฟเล็ก ๆ เท่านั้นที่สามารถส่องสว่างได้
ชายชุดขาวโค้งคํานับเล็กน้อยไปทาง จ้านเป่ยเซียวแล้วถอนสายตาของเขา
ทุกคนก็ถอนสายตาไปพร้อมเพรียงกันแสร้งทําเป็นยุ่ง แต่สายตาก็เหลือบไปเห็น
ศักดิ์ศรีท่านอ๋องเจ็ดยังคงมี โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ที่อากาศเริ่มไม่แน่นอนมากขึ้นเรื่อย ๆ มีความไม่แน่ไม่นอนอย่างแท้จริง ใครจะกล้าก้าวไปข้างหน้าและแตะต้องโชคร้ายของเขา?
พระชายาเจ็ดคนนี้กล้าหาญมาก กล้าที่จะเคลื่อนไหวอย่างไม่เหมาะสมต่อหน้าท่านอ๋องเจ็ด ทุกคนคิดเพียงว่าเธออาจจะกระอักเลือดทันทีในวินาทีถัดไป
เห็นจ้านเป่ยเซียวยกมือขึ้น และยกขึ้นสูง และหัวใจของทุกคนก็แน่นขึ้นเล็กน้อย
มันจบลงแล้วดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีพระชายาเจ็ดคนใหม่ในไม่ช้า
ฮูหยินของท่านเสนาบดีซึ่งกําลังดูภาพนี้จากระยะไกล แทบรอไม่ไหวที่จะลุกขึ้นยืนและเต้นรํา ดวงตาของนางจ้องมองที่มือของท่านอ๋องเจ็ด
ตบลง ตบลงมา ตบให้นางสารเลวนั้นตายไปซ่ะ
เสียงร้องในใจของนางแทบรอไม่ไหวที่จะเปลี่ยนเป็นพลังเพื่อช่วยท่านอ๋องเจ็ด
การแสดงออกของหนานกงจี๋นั้นมีความซับซ้อนเล็กน้อย มีความสงสารเล็กน้อยและยังมีความผ่อนคลายเล็กน้อย
จ้านเป่ยเซียว ยกมือขึ้นและตบหลังของหญิงสาวเบา ๆ น้ําเสียงของเขาแข็งทื่อ แต่เขาไม่โกรธ: “กินช้าๆไม่มีใครจะแย่งเจ้า” ”
จากนั้นเขาก็รินน้ำชาเติมลงในถ้วยน้ำชาของนางเป็นการส่วนตัว
หลายคนปิดตาแล้วและไม่กล้ามองฉากนี้ แต่เมื่อพวกเขาได้ยินสิ่งนี้ กรามของพวกเขาเกือบจะหลุด
แม้ว่าจะไม่มีความอ่อนโยนในน้ำเสียง แต่ก็มีความกังวลที่หายากในคำพูดนั้น
พวกเขาเคยเห็นท่านอ๋องเจ็ดแสดงความรัก และช่วยนางลูบหลัง และรินชาให้อีกแบบนี้ที่ไหนกัน?
เฟิ่งชิงหัวไม่ได้ตระหนักถึงความตกใจในสายตาของคนเหล่านี้เลย เมื่อเห็นการแสดงสีหน้าของพวกเขา เพีนงแค่คิดว่าเพราะท่าทางน่าเกลียดของตน
นางกลืนชาและขนมในคราวเดียว และมองไปที่จ้านเป่ยเซียวด้วยสีหน้าขยะแขยง: “ท่านไม่ต้องมาสนใจข้า” ”
ทันใดนั้นความหิวโหยก็บรรเทาลงมาก เฟิ่งชิงหัวยังคงปรนเปรอร่างกายของตนต่อไป สายตาก็เริ่มมองไปรอบ ๆ
จากนั้น สายตาของเธอจับจ้องไปยังสถานที่ซึ่งผู้ส่งสารอยู่ และในที่สุดก็พุ่งเป้าไปที่หญิงสาวที่แต่งกายด้วยสีขาว
มวยผมสูง ผ้าบางปกคลุมใบหน้า นัยน์ตาคู่หนึ่งงดงามน่าอัศจรรย์ และผิวที่เผยอออกนั้นขาวราวกระเบื้องเคลือบที่อ่อนนุ่ม
เฟิ่งชิงหัวรู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ได้ นางดึงสติกลับมาพยายามคิดว่าตนเคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อนหรือไม่
หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่งดวงตาของนางก็เบิกกว้างขึ้น ดวงตาคู่นี้คล้ายกับนางอยู่หลายส่วน
ที่สําคัญกว่านั้นภาพของแม่ของนางเองที่นางเคยเห็นนั้นแต่งกายในชุดเดียวกัน หญิงสาวคนนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับนางหรือแม่ของนาง หรือมีพื้นเพมาจากแคว้นเดียวกันหรือไม่?
หัวใจของเฟิ่งชิงหัวนั้นราวมีพายุโหม ฝ่ามือของนางก็เริ่มเปียกเล็กน้อย
งานเลี้ยงยิ่มมีการร้องเพลงและเต้นรําอยู่เสมอ และในไม่ช้าหญิงสาวแปดคนแต่งกายดูเท่ห์มาหยุดอยู่ตรงกลางลาน และนักดนตรีที่อยู่ด้านข้างก็เริ่มบรรเลงกลอง และบรรยากาศก็กลับคืนสู่ความกลมกลืนเช่นก่อนหน้านี้
หลังจากการเต้นรําผู้ส่งสารคนหนึ่งที่อยู่ฝั่งตรงข้ามลุกขึ้นยืนและพูดด้วยรอยยิ้ม: “ฮ้องเต้แห่งเทียนหลิง ในวันที่สวยงามเช่นนี้ พวกเราองค์หญิงซีหลันแห่งเป่ยเว่ยต้องการแสดงการเต้นรําสักชุด ฝ่าบาทจะให้โอกาสนางแสดงได้หรือไม่”
ฮ่องเต้เซวียนถ่งทรงอนุญาตโบกมือและสนใจเป็นอย่างมาก
เห็นว่าหญิงชุดขาวลุกขึ้นยืน และดวงตาของชายหลายคนก็จดจ้องอยู่บนร่างขององค์หญิงซีหลัน
นางผอมเพรียว ผิวของนางขาวราวหิมะ และท่าททางการเดินของนางไม่มีที่สิ้นสุด จนทําให้หลายคนพูดถึงเรื่องนี้
แม้แต่การจ้องมองขององค์รัชทายาทจ้านถิงเฟิก็ยังหญิงสาวที่มีผ้าคลุมปิดหน้าอยู่หลายครั้ง และไม่มีความประหลาดใจในสายตา
เฟิ่งชิงหัวหันมาจ้องมองไปที่จ้านเป่ยเซียวโดยไม่รู้ตัว แต่เห็นว่าการจ้องมองของชายหนุ่มสงบและเขาไม่สนใจเรือนร่างที่ก้าวเข้ามาเลย
แน่นอนว่าวิสัยทัศน์ของบุคคลนี้ไม่ใช่คนปกติ
สตรีแห่งเป่ยเว่ยส่วนใหญ่มีความละเอียดอ่อนและเต้นได้ดีโดยธรรมชาติ ด้วยเอวงอนและหน้าอกที่คมชัด เสื้อผ้าของพวกนางก็เบาเหมือนผ้าโปร่ง เคลื่อนไหวไปตามสายลม ซึ่งยิ่งทําให้หัวใจคนนั้นสั่นไหวมากขึ้น
การจ้องมองของเฟิ่งชิงหัวก็ตกอยู่กับบุคคลนั้นเช่นกัน เห็นว่าท่าทางของนางสงบ ระบำแสนวิจิตร ทำให้ตาพร่ามัว
ดวงตาคู่นับไม่ถ้วนจดจ้องเรือร่างของนาง และในขณะนี้สายลมพัดผ่านเสื้อผ้าของหญิงสาว สาวงามราวกับจะลอยออกไปเหมือนนางฟ้า
ในหบ้าขาวนวลในขณะนี้ คิ้วโก่งเหมือนภูเขาที่ห่างไกล จมูกห้อยประดับอยู่ ริมฝีปากสีแดงเปิดออกเล็กน้อย และรูปลักษณ์ที่น่าทึ่งก็ตราตรึงในสายตาของทุกคน