บทที่59 ซื้อใจง่าย
เห็นท่าทางดุๆของส้งหวั่นหวั่นแบบนั้นถวนจื่อก็ตกใจมาก ถอยหลังไปก้าวนึงแล้วพูด：“คนเลว！”
พอเจียงหยุนเอ๋อกลับมา ส้งหวั่นหวั่นก็รีบดูอ่อนโยนขึ้นมาทันที ยังก้มลงอยากลูบหัวถวนจื่อ แต่กลับถูกถวนจื่อหลบให้
“คุณเจียง ลูกคุณน่ารักมาก”ส้งหวั่นหวั่นชมด้วยรอยยิ้ม
เจียงหยุนเอ๋อนิ่งไปแล้วก็พูดอย่างตระหนักไปว่า：“ขอบคุณค่ะ”
ถวนจื่อเห็นเจียงหยุนเอ๋อเดินเข้ามา พอวิ่งไปหาเธอก็ดึงปลายเสื้อเธอแล้วไม่พูดอะไร
“ถวนจื่อเป็นอะไรลูก？”เจียงหยุนเอ๋อมองถวนจื่อที่ดูแปลกไปอย่างงงๆ
“หยุนเอ๋อ ผมอยากกลับบ้าน”ถวนจื่อบ่นเบาๆ ซ่อนความน้อยใจ
ที่จริงเขาไม่ชอบส้งหวั่นหวั่นอยู่แล้ว คิดตลอดว่าเธอเป็นศัตรูกับแม่ตัวเอง แต่ว่าเจียงหยุนเอ๋อกลับไปรู้จักกับเธออย่างดี
เจียงหยุนเอ๋อลูบหัวถวนจื่อแล้วพูด：“โอเค กลับกันจ้ะ”
พูดจบเจียงหยุนเอ๋อก็เงยหน้าไปมองส้งหวั่นหวั่นอีกที：“คุณส้ง ขอบคุณที่มาส่งนะคะ ตอนนี้รับถวนจื่อเสร็จแล้ว เดี๋ยวฉันก็จะกลับกับเขาแล้วค่ะ”
“อีกแปปก็จะถึงเวลาทานข้าวเย็นแล้ว ไปทานข้าวด้วยกันดีไหมคะ？”ส้งหวั่นหวั่นเสนอความเห็น
วันนี้เจียงหยุนเอ๋อเป็นหนี้บุญคุณส้งหวั่นหวั่นไปเยอะมากแล้ว ทั้งช่วยหางาน พากินข้าวและยังซื้อของให้ตัวเองกับถวนจื่อเยอะขนาดนั้นอีก เจียงหยุนเอ๋อก็ไม่กล้าที่จะให้ส้งหวั่นหวั่นพาตัวเองกับถวนจื่อไปกินอาหารเย็นด้วยกันอีกจริงๆ
“ไม่ต้องหรอกค่ะคุณส้ง”
“โถ่ อย่ามองฉันเป็นคนนอกเลยค่ะ ดูสิ ฉันเพิ่งกลับประเทศมา ไม่มีเพื่อนที่ไหน ต้องขอบคุณที่วันนี้คุณมาเดินเล่นกับฉันมากๆ อีกอย่าง ลูกชายคุณก็น่ารักมาก ฉันชอบมากค่ะก็เลยอยากอยู่กับพวกคุณต่อ”ส้งหวั่นหวั่นยิ้มไปพูดไปด้วยใบหน้าพอใจอย่างมาก
ตอนนี้เองเจียงหยุนเอ๋อก็ลังเลหน่อยๆ พอจะตอบไปก็ได้ยินถวนจื่อพูด：“ผมไม่อยากไป”
“ถวนจื่อเป็นอะไรไปลูก？ปกติก็เชื่อฟังนี่”เจียงหยุนเอ๋อมองถวนจื่ออย่างแปลกใจ
ถวนจื่อเบะปากพูดอย่างน้อยใจ：“ผมไม่สน ผมไม่อยากไป”
เจียงหยุนเอ๋อมองส้งหวั่นหวั่นอย่างขอโทษแล้วพูด：“คุณส้ง ขอโทษจริงๆ วันนี้ไม่รู้ว่าถวนจื่อเป็นอะไร……งั้น ครั้งหน้าฉันค่อยเลี้ยงข้าวเป็นการตอบแทน ดีไหมคะ？”
ส้งหวั่นหวั่นชำเลืองมองถวนจื่อในสายตามีความรังเกียจซ่อนอยู่ แต่ว่าแปปนึงก็ปิดบังไว้แล้วยิ้มอย่างสดใสออกมา：“ได้แน่นอน งั้นตอนนี้ฉันไปส่งพวกคุณกลับไปไหม？”
“ไม่ต้อง เรากลับกันเองได้”ไม่รอเจียงหยุนเอ๋อพูด ถวนจื่อก็พูดเสียงดัง
เจียงหยุนเอ๋อนิ่งไปและก็ไม่รู้ว่าถวนจื่อทำไมแปลกๆกับส้งหวั่นหวั่น：“งั้นคุณส้ง ขอโทษจริงๆค่ะ ฉันกับถวนจื่อกลับก่อน ขอบคุณในความหวังดีค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ งั้นฉันไปก่อนนะ”ส้งหวั่นหวั่นพูดอย่างใจกว้าง
ส้งหวั่นหวั่นขึ้นรถไปแล้วออกรถ
ส้งหวั่นหวั่นที่ขึ้นรถไปก็พูดกับตัวเอง：“ยัยเจียงหยุนเอ๋อนี่ เหมือนจะซื้อใจง่ายอยู่นะ ต่อไปจะทำให้เธอได้เห็นความแตกต่างบ้างแล้ว น่าจะรู้ตัวว่าควรยอมแพ้นะ？”
แน่นอน……ส้งหวั่นหวั่นหรี่ตานิดๆอยากโน้มน้าวเจียงหยุนเอ๋อและแน่นอนว่าไม่ใช่แค่นี้แน่ ส่วนต่อไปจะทำยังไงต่อก็ดูท่าทีของเจียงหยุนเอ๋อละกัน！
เจียงหยุนเอ๋อพาถวนจื่อกลับบ้านไปด้วยกัน ตอนผ่านประตูหมู่บ้านเธอไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีรถสีดำจอดอยู่ข้างถนน ส่วนด้านในมีคนที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดีนั่งอยู่——เจียงหนิงเอ๋อ
เจียงหนิงเอ๋อเห็นว่าเจียงหยุนเอ๋อกลับมาแล้ว ทันใดนั้นสายตาก็มีประกายความตื่นเต้น ในที่สุดเจียงหยุนเอ๋อก็กลับมาแล้ว เธอรอมาตั้งนาน！
ที่ต่างกับเจียงหนิงเอ๋อที่ตอนนี้ตื่นเต้นสุดๆก็คือเจียงหยุนเอ๋อไม่รู้เรื่องที่บ้านตัวเองถูกติดกล้องวงจรปิดและก็ไม่รู้ว่ามีอะไรซ่อนไว้อยู่ร้ายแรงแค่ไหน
“ถวนจื่อ วันนี้เป็นอะไรไปลูก？เมื่อกี้ป้าส้งซื้อของขวัญมาให้ลูกตั้งเยอะ แต่ลูกไม่มีมารยาทกับป้าเขาเท่าไหร่เลย”เจียงหยุนเอ๋อเริ่มสั่งสอนถวนจื่อ
“ผมไม่ชอบป้านั่น เธอเป็นคนเลว”ไม่ได้อยู่ต่อหน้าคนนอก ถวนจื่อก็ไม่ปกปิดต่อไป แสดงความไม่ชอบส้งหวั่นหวั่นอย่างตรงไปรงมา
เจียงหยุนเอ๋อขมวดคิ้ว ถึงจะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นก็พูดเบาๆไปว่า：“โอเค ไม่พูดแล้ว ตอนดึกอยากกินอะไรลูกเดี๋ยวแม่ทำให้”
พูดเรื่องนี้มาถวนจื่อก็กลับมาเป็นปกติ
“โอเคครับ ผมอยากกินผัดกระดูกหมูเปรี้ยวหวาน”ถวนจื่อพูดอย่างไม่ลังเล รอยยิ้มบนใบหน้าก็มีความร่าเริงอีกครั้ง
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า：“โอเค กลับบ้านไปจะทำผัดกระดูกหมูเปรี้ยวหวานให้นะ”
พอทั้งสองถึงบ้านถวนจื่อก็กลับไปเล่นเกมส์ที่ห้อง ตอนแข่งก่อนหน้านี้ก็รู้จักคนที่เหมือนๆกันจำนวนมาก คนพวกนี้ถวนจื่อคอยเล่นเกมส์กับพวกเขาตลอด
ในครัวเจียงหยุนเอ๋อหยิบกระดูกหมูออกมาจากตู้เย็นแต่กลับเห็นขวดเครื่องปรุงที่ใส่เกลือหมด
เธอตบหัวแล้วคิดอย่างเซ็งๆ เห็นๆอยู่ว่าจะซื้อเกลือ พอกลับมาทำไมลืมได้นะ？
เจียงหยุนเอ๋อถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วเดินไปที่หน้าประตูห้องถวนจื่อพร้อมกับพูด：“ถวนจื่อ แม่ไปซุปเปอร์มาร์เก็ตแปปนะ อยู่บ้านคนเดียวอย่าดื้อ อย่าวิ่งไปไหนเด็ดขาดและก็อย่าเปิดประตูมั่วซั่วนะลูก”
“ครับ ผมรู้ครับแม่”ถวนจื่อพูดโดยไม่เงยหน้ามอง
มองถวนจื่อที่กำลังดื่มด่ำกับการเล่นเกมส์เจียงหยุนเอ๋อส่ายหัวออกมาจากนั้นก็ออกไปซุปเปอร์มาร์เก็ต
เจียงหนิงเอ๋อสำรวจทุกการเคลื่อนไหวของเจียงหยุนเอ๋อจากกล้อง เห็นเจียงหยุนเอ๋อทิ้งถวนจื่อไว้คนเดียวแล้วออกไปก็ตื่นเต้นขึ้นมา
เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาหาเบอร์แล้วกดโทรออกไป：“ครั้งที่แล้วที่ให้พวกแกไปติดกล้องที่นั่น ตอนนี้เด็กนั่นอยู่คนเดียว พวกแกเข้าไปเอาเด็กนั่นออกมาให้ฉัน”
“นี่……”เสียงอันธพาลๆที่ปลายสายนั่นเหมือนจะมีความลังเล
ตอนนี้เจียงหนิงเอ๋ออยากจัดการเจียงหยุนเอ๋ออย่างโหดร้าย เห็นเขายังนิ่งก็รีบพูด：“เรื่องจบฉันจะให้แกแสนหยวน”
ภายใต้เงินจำนวนมากที่มาล่อนั้นเสียงอันธพาลก็ตอบกลับมา：“ไม่มีปัญหาครับคุณเจียง ที่เดิมกับครั้งที่แล้วใช่ไหมครับ？ตอนนี้ผมกับเพื่อนจะไปเดี๋ยวนี้”
“พวกแกทำเงียบๆ อย่าให้ถูกคนจับได้”เจียงหนิงเอ๋อขมวดคิ้วพูด
“วางใจครับคุณเจียง”
พอได้รับคำสั่งของเจียงหนิงเอ๋อ แปปนึงพวกอันธพาลพวกนั้นก็ถึงหน้าตึก จากนั้นก็แอบขึ้นไป