91 ลิตตี้ เข้าปะทะเทศกาลโรงเรียน
“เจสเตอร์ทรยศเรา?”
“ฉันขอโทษ แบดริกซามะ…”
เอลีนอายเมื่อเธอมาถึงทวิอัฒจัณทร์ แม้ว่าเธอกลัวเหมือนภรรยาผู้กลัวสยองขวัญ เธอยังไม่สามารถต่อต้านแบดริกได้ ผู้เป็นราชวงศ์
เพิ่มเติมจากนั้น แบดริกก็เป็นผู้มีอันดับสูงสุดของโรงเรียน และเป็นสมาชิกที่ถูกเคารพของโรงเรียน ถ้้าอะไรเกิดขึ้นกับเขา เธอจะเสียตำแหน่งเธอในโรงเรียน
“นั่นคือทำไมที่เธอถอยเหรอไง?”
“มีการตีกลับมาจากนักเรียนคนอื่น… และลิตตี้นั่น เธอเป็นอย่างอื่นไปเลย”
“บัดซบเอ้ย เธอมันไร้ประโยชน์จริงๆ
แม้ว่าเข้าก่นด่า เข้ายังกลัวลิตตี้ดังนั้นเขาตัดสินใจที่จะไปจากตรงนั้นด้วย เขาไม่โทษเอลีนอีกแล้ว
เขาใจร้อน งานจัดชั้นเรียนชั้นสูงคืองานจัดหลักของเทศกาลโรงเรียน แต่มันก็นำพาความกดดันมาเยอะด้วย
ถ้าเขาล้มเหลว เขาจะเสียศักดิ์ศรีไปในฐานะหัวของชั้นและน่าจะที่ตำแหนงในอนาคตของเขา
“แบดริกซามะ ออสวาลด์คนนี้มีความคิด”
“ให้ฉันได้ฟัง”
“เราควรเปลี่ยนงานจัด แทนที่จะแค่แสดงให้ผู้คนเห็นว่าเรายอดเยี่ยมแค่ไหน… ฉันคิดบางอย่างพิเศษ”
“พูดมัน”
ออสวาลด์พร้อมด้วยแว่นกลมของเขายกขึ้นมาพร้อมนิ้วของเขาในท่าทางอันจงใจ บอกพวกเขาเกี่ยวกับงานจัดที่เขาคิด
เมื่อไว้ยินความคิดแบดริกยิ้มอย่างช้าๆ
“เข้าใจแล้ว แน่นอนว่านั่นจะยิงธนูดอกเดียวได้นกสองตัว
“ฉันด้วยกับนาย ใช่ มันดีกว่าที่จะฉูดฉาด ดังนั้นเราควรมีการแสดงที่ดีกว่า”
“ฉัน ฉัน ฉันก็เห็นด้วยกับนาย! ถ้าอย่างนั้นมาให้เจ้าผู้หญิงคนนั้นที่ผมยาว…”
“ฮิสไรต์และริวโตะ นายเอาด้วยใช่มั้ย ออสวาลด์ นายจัดมันทันทีได้มั้ย?”
“นั่นไม่ได้ขอมากมาย ฉันอยากจะแสดงออกให้ชัดถึงสูตรเวทมนตร์ดั้งเดิมมด้วย! ฮิ้ฮิ้ฮิ้!”
ณ จุดนี้ เอลีนคิด ช่างเป็นความคิดที่แย่จนน่ากลัวที่พวกเขาคิดขึ้นมา
กลัวความปลอดภัยเธอเอง เธออธิษฐานถึงพระเจ้าที่เธอเชื่อ
***
วันเทศกาลโรงเรียน
ชั้นเรียนชัันสูง (นอกจาก 5 อันดับสูงสุดและคนคิดสอยห้อยตาม) ถูกแบ่งออกในสองกลุ่ม
หนึ่งคือหน่วยสนับสนุนที่กระจายไปรอบโรงเรียนและจะรีบเข้าไปแก้ปัญหาใดๆ อีกกลุ่มรอที่สมาคมทำเทียมที่ถุกสร้างโดยลิตตี้และคนอื่นๆ และออกไปเมื่อถูกเรียกให้สนับสนุน
ลิตตี้ โรม่า และคูฟา ไม่ได้วางแผนเพื่อเข้าร่วมอย่างแข็งขันในงานเทศกาล เทศกาลโรงเรียน เป็นของนักเรียนเพียงอย่างเดียว และมันไร้ความหมายสำหรับคนนอกที่จะเล่นบทบาทอันแข็งขัน
แต่ถึงอย่างไร พวกเธอวางแผนที่จะมาช่วยนักเรียนในกรณีฉุกเฉิน
คูฟาและสาวๆผู้ไม่ได้คล่องตัวเหมือนลิตตี้ เสนอการสนับสนุนให้สมาคมเดียว
“ฉัน ฉัน ฉันประหม่าแล้วสิเนี่ย”
“คูฟาซัง ได้โปรดใจเย็นลง
“ฉันขอโทษ…”
“โอ้ ที่รัก และฉันคิดว่าเธอสมควรเป็นนักผจญภัยระดับ 3 เสียอีก”
เจสเตอร์ ก็อยู่ในกลุ่มรอพร้อม พูดอย่างเสียดสี
นักเรียน แม้ว่าไม่ประหม่าเท่าคูฟา ก็ประหม่าเกี่ยวกับงานจัด แต่ไม่ใช่เจสเตอร์
หาวในตอนเช้าตรู่ เจสเตอร์นั่งอย่างภาคภูมิใจในเก้าอี้พนักงานต้อนรับ แล้วพักศอกที่โต๊ะกี้น
“ฉันหวังว่าฉันเรียนสักอย่างสองอย่างจากเธอได้ ลิตตี้ซัง” (คูฟา)
“คูฟาซัง น่าทึ่ง รู้มั้ย” (ลิตตี้)
ทันใดนั้น เจสเตอร์แทรกเข้ามา “เธอก็เก่งด้วยเหมือนกัน ลิตตี้ ฉันเคยได้ดูเธอสู้เมื่อวันก่อน”
“โอ้ เธอดูด้วยเหรอ?” (ลิตตี้)
ลิตตี้เริ่มทำหลังตรง แม้ว่าสำหรับเธอ เธอมอบคะแนนสมบูรณ์แบบให้การต่อสู้นั้นไม่ได้ในหลายๆแบบ เธอเตรียนตัวเองสำหรับอกไรที่เขาพูดได้เกี่ยวกับเธอ
“มันไม่ได้เป็นการต่อสู้มากมายถ้าเธอดิ้นรนกับแค่คู่ต่อสู้ระดับนั้น โจซู เท่าที่ฉันรู้ แม้ว่าในฐานะนักผจญภัยระดับสอง มันก็ระดับกลางมากสุด… เธอใช้ธนูได้ใช้มั้ย? ถ้าอย่างนั้น เธอควรใช้มันให้มากกว่านี้แล้วควบคุมคู่ต่อสู้อย่างมีประสิทธิภาพ เธอทำไปอย่างนั้น เขาจะพยายามเข้าหาเธออย่างดุดันแล้วออกแนวรุก เพราะนิสัยของเขา แม้อย่างนั้น เธอยิงแค่ไม่กี่ลูกและยอมแพ้ทั้งหมดเพราะเธอยิงโดนเขาไม่ได้ นอกจากนี้ แนวรูปรูปแบบนั้นมีจุดบอดมากเกินไป มันไม่ดีมากที่เสียความได้เปรียบให้ชายผู้พยายามเข้าใกล้เธอ แม้ว่ามันเป็นครั้งแรกของเธอ”
“เธอมีความรู้มากจนน่ากลัวเลย ไม่ใช่เหรอ?”
“ฉันเรียนรู้มาก… มันก็เพราะขาดความรู้ที่เธอไม่รู้เกี่ยวกับหอกแฝดสายฟ้า ถ้าเธอจะเป็นนักผจญภัย อย่างน้อยเธอก็ควรรู้เกี่ยวกับอุปกรณ์เวทมนตร์ เธอเดาได้ว่าโจซูจะโจมตีพลเมืองด้วย แต่ฉันเดาว่ามันเป็นสิ่งดีท่เธอจับเขาได้ไม่ทันตั้งตัวและจบเข้าด้วยหมัด”
ถูกขับเคลื่อนโดยความไม่สบายใจอันอธิบายไม่ได้
โรม่าพูดกระทันหัน “ไม่ใช่นายเฉพาะเจาะจงเกินไปเหรอ?”
ดวงตาของนักเรียนเปิดกว้าง ณ การพูดไปเรื่อยๆของเจสเตอร์ เข้าไปที่นิยมที่สุดในหมูสาวๆในโรงเรียน แต่พวกเธอส่วนใหม่มองเขาจากไกลๆพราะภาพลักษณ์สงวนตัวไม่ค่อยพูดของเขา ไม่ไม่หนึ่งคนที่จินตนาการได้เลยว่าเขาพูดมากเหมือนที่เขาทำ
“เข้าใจแล้ว ฉันเดาว่าฉันยังไม่ได้ไปไกลขนาดนั้นหลังจากทั้งหมด” (ลิตตี้)
โรม่าตอบลิตตี้ “เธอก็เป็นนักผจญภัยที่กำลังทำงานแข็งขัน ไม่ใช่เธอควรไม่รับคำพูดของคนแปลกหน้าโดยค่าที่เห็นคร่าวๆของมันเหรอ?”
ลิตตี้ตอบโรม่า “แต่ฉันคิดว่าเจสเตอร์แข็แกร่งพอจะเป็นนักผจญภัย เพราะทั้งหมด เขาแม้แต่ทำหน้าที่เป็นคนคุ้มกันกายของชายคนนั้น”
“ชายคนนั้น? ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดถึผู้ใด แต่ฉันไม่คิดว่าเธอควรเข้าใกล้กับเขามากเกินไป
“ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นเสียเล่า?”
“เพราะ…”
โรม่าสำลักคำพูดของเธอเอง ทำไมเธอสิ้นหวังเพราะการมาถึงของเจสเตอร์
เมื่อมองลิตตี้และเจสเตอร์ เธอค่อนข้างจะทำเธอเองไปสื่อสิ่งที่คิดไม่ได้
“เขาเป็นเด็กหนุ่ม… ฉันคิดว่ามันดีกว่าที่จะค่อยระแวดระวัง”
“โรม่าซัง เธอพูดถึงอะไร? เธอหมายความว่าอย่างไรที่ว่าเขาเป็นเด็กหนุ่ม…”
“อา มันจะได้เวลาเริ่มแล้ว
ก่อนพวกเธอรู้มัน เวลาของการเปิดเทศกาลโรงเรียนใกล้เข้ามาถึง จากประตูรั้วหลัก คลื่นของผู้คนพากันหลังเข้ามา จากนั้นเป็นความวุ่นๆวายๆคนเยอะๆเดินไปเดินมา แสดงออกถึงการเริ่มเทศกาลโรงเรียน
“ลิตตี้ซัง! ฉันควรทำอะไร?”
“คูฟาซัง เธออยู่ตรงนี้ และเมื่อถูกเวลา เธอกับอควาเรียควรไปแจกน้ำ”
“เข้าใจแล้ว! เธออยากให้พวกเขาไม่กระหายเหรอ?”
“ใช่ นั่นถูกแล้ว และอย่าลืมที่จะแนะนำเรา”
“จ๊ะ! จ้ะ จ้ะ!”
“คูฟาจัง ไม่ใช่เธอเหมือนว่าประหม่าเกินไปหรือ?”
คูฟาตื่นเต้นตลอดเวลาอยู่ไม่นิ่ง ความคิดเห็นของโรม่าตรงประเด็นเผงเลย
ลิตตี้อยากจะเข้าร่วมกลุ่ม สำหรับตอนนี้ เธอเชื่อใจนักเรียนแล้วฟังเสียงอื้ออึงในระยะไกล
มันขึ้นอยู่กับทีมสนับสนุนว่าลูกค้าจะมาที่ซึ่งว่างเปล่าๆร้างๆนี้ไหม
“หืมมม นั่นน่าอารมณ์เสีย ฉันจะไปกับพวกเธอ” (เจสเตอร์)
“เธอแน่ใจเหรอ?” (ลิตตี้)
“ฉันไม่มีเวลาที่จะมาเฉยไปเรื่อย นอกจากนี้ ฉันฉันกระซิบคำหวานที่ว่างเปล่าให้พวกสาวๆ พวกเธอจะลองทำดู” (เจสเตอร์)
“นั่นแย่จนน่ากลัว…” (โรม่า)
ประโยคไม่จริงจังไม่เคารพนั้นทำให้โรม่าขยะแขยง ประโยคไร้เดียงสาของลิตตี้ ในทางกลับกัน เป็นประโยคทำสมดุลที่ดิบดี
เจสเตอ์มุ่งหน้าสู่ถนนหลัก ลิตตี้กระโดดขึ้นบนหลังคาสมาคมอย่างทนไม่ได้ จุดได้เปรียบจากข้างบนเสนอภาพกว้างของเทศกาลโรงเรียน
“โอ้! บางคนมาที่นี่! คนนั้นคือนักเรียนแผนกอาหารปีสี่!”
นักเรียนศิลปะอาหารปีสี่มา ณ สมาคมเทียมและพูดว่างานจัดเป็นที่นิยมอย่างคาดไม่ถึงจนพวกเขาขาดของเตรียมพร้อมใช้และพลังคน
นี่มันเป็นที่คาดไว้สำหรับแผนกทำอาหารของโรงเรียนที่บางครั้งผลิตพ่อครัวแม่ครัวสภา
เมีย พนักงานต้อนรับ ให้ข้อมูลเขาอย่างรวดเร็ว “เรายินดีที่จะรับการสั่งงานและนี่จะเป็นค่าใช้จ่าย”
“เอ๋ มันแพงออย่างน่าตกใจ…”
“ยังไงซะฉันจะลดให้พิเศษ แลกเปลี่ยนกัน เธอจะแบ่งกำไรให้เราทีหลัง”
“แน่นอน แน่นอน
เมีย พยักงานต้อนรับจัดนักเรียนสองคนให้ถูกส่งออกไปทำงาน
นักเรียนปีแรกของหน่วยนักผจญภัมาเพื่อยืมความรู้ของนักเรียนชั้นสูงพวกเธอส่วนใหญ่อย่างน้อยอยากได้รับชิ้นข้อมูของชั้นเรียนชั้นสูงแห่งหน่วยกิจนักผจญภัย
คนดูก็ได้รับความพยายามพวกเธอด้วย แต่ระหว่างพวกเธอยุ่งอยู่กับการรับลูกค้า นักเรียนปีสี่ของแผนกอุปกรณ์เวทมนตร์มาพร้อมหน้าตาดูจริงจังบนใบหน้า
“กะ-โกเล็มมันควบคุมไม่ได้!”
นักเรียนชั้นสูงรู้ว่าบางอย่างผิดไปเมื่อพวกเธอเห็นเขารีบมาที่พวกเธอ
ด้วยเวลาอยู่บนเส้นด้าย นักเรียนชั้นสูงไม่กี่คนมุ่งหน้าไปกับโรม่าเพื่อรับมือกับสถานการณ์์ มีความสงสัยว่าพวกเธอจะรับมือกับสถานการณ์ดีๆได้ไหม แต่ถ้านี่ถูกแก้ สาขาอลิสโตเปียจะมีลูกค้ามากขึ้น ทีละคน ทีละคน แล้วสาขาสมาคมเทียมจะเสียบุคคลเพื่อรับมือกับแต่ละคำขอร้อง
“อากาศมีเมฆหมอก… เราจะไม่มีคนขณะที่เกือบทุกคนออกไปทำงานบางหน้าที่
“เฮ้! พวกเธออยู่ที่นี่เพื่อแก้ปัญหาของเรา ถูกมั้ย? โชซานจังของฉัน (สัตว์เลี้ย) หายไปอ่ะ!”
ผู้หญิงอ้วนมาพร้อมคำร้องซับซ้อน สมาชิกสนับสนุนทำหน้าที่ได้อย่างยอดเยี่ยม แต่ขณะที่ตัวเลขของผู้มาเยือนเพิ่มขึ้น จำนวนของผู้คนแบบเธอก็เพิ่มขึ้นด้วย
มันเป็นเรื่องบังเอิญ ที่สถานการณ์อันลิตตี้กลัวกำลังจะเป็นความจริง
“เบปินซังบอกฉัน! เะอจะช่วยฉันหาฟันปลอม ใช่ไหม?
“ฉันได้ยินมาว่าดาบเวทมนตร์ในตำนานอยู่ที่นี่ มันอยู่ที่ไนห?”
“นึนน! มันดูเหมือนสมาคมนักผจญภัยแค่รับคนผู้มีผมยาว!”
“ห้องน้ำอยู่ที่ไหน?”
ฝูงของผู้คน ที่ยังไม่แม้แต่มั่นใจว่าพวกเขาลูกค้าไหมเทเข้ามา และเมียกับทีมของเธอ ถูกบังคับให้รับมือกับพวกเธอ เมียค่อยๆแก้พวกเขาไปทีละคน ระหว่างรักษารอยยิ้มบนใบหน้า
สมาชิกผู้กำลังหาโชซาน สัตว์เลี้ยงถูกเลือกอย่างง่าย แต่นักเรียนผู้ถูกเลือกออกไปทีมค้นหาดิ้นรนเล็กน้อย
ลิตตี้รีบเติมเต็มความยุ่งเหยิง กำลังมองนักเรียนเอะอะเรื่องนั้นเรื่องนี้ ให้ความร่วมมือกับเพื่อนร่วมชั้นแล้วทำบางอย่างสำเร็จ ลิตตี้รู้สึกว่านี่มันเหมือนกันกับการก่อตั้งกลุ่มออกลุยและไปผจญภัย
เธอรู้สึกอิจฉานิดหน่อยที่ถ้าเธอได้เข้าโรงเรียน เธอมีประสบการณ์แบบนี้ได้
“ฉันพาพวกเขามา”
“เจสเตอร์ซามะ! ถ้าฉันสั่งคำร้องที่นี่ คุณจะออกไปเที่ยวกับฉันไหม?”
“หือ? เธอหลงผิดไปนิดหน่อยนะ รู้เรื่องนั้นมั้ย?”
“เจสเตอร์ซามะเป็นของทุกคน!”
เสียงที่หนวกหูจนหูแทบดับก้องสะท้อนไปรอบสมาคม จำนวนของเสียงดังมากนั้นประกอบด้วยสาวๆทั้งหมดในชั้นปีของโรงเรียนมารวมกัน
เจสเตอร์ ผู้พาผู้คนทั้งหมดที่เขาหาได้มา ค่อนข้างเฉยๆไม่ใส่ใจเฉยเมยเหมือนอย่างเคยถูหูของเขาด้วยนิ้วก้อยเพื่อเมินเสียงหนวกหู
“เจสเตอร์! เราจะทำยังไงกับพวกคนเหล่านี้?”
“เธออยากให้ฉันทำอะไร ทำไมเธอไม่ถามพวกเขาว่าพวกเขาต้องการอะไร?”
“เฮ้ พวกเธอต้องการอะไร?
“ใช่ นั่นถูกแล้ว ได้เลย เจสเตอร์ รับคำรร้อง
“…ฮ๋า? อะไร?”
นี่คือช่วงเวลาที่คนชั้นสูงอันดับสูงสุดของชั้นเรียนขุดหลุมศพตัวเอง
ในฐานะผู้ชาย หนึ่งคนจะอิจฉาสถานการณ์ของเขากับความสามารถไปเดทกับสาวๆได้อย่างง่ายดาย แต่อย่างเดียวกันพูดไม่ได้สำหรับเจสเตอร์
ไม่เพียงแค่เขาหงุดหงิด แต่เขาก็ถูกบังคับให้รับมือกับปัญหาอันเขาสร้างให้ตัวเขาเอง
“เจสเตอร์ซัง! โชคดีนะ!”
“ไม่ มันไม่ได้เป็นอย่างนั้น”
“ฉันจะมอบเงินมากเท่านี้ เพื่อที่ฉันจะออกไปกับเจสเตอร์ซามะได้!”
เมียถูกท่วมท้นโดยเงินที่ถูกวางบนโต๊ะกันทีละหนึ่งตามๆกันมา
ไมมีทางที่เธอจะปฏิเสธคำขอพวกเธอได้ละเธอเชื่อมั่นเมื่อนักเรียน ณ โต๊ะพนักงานต้องรีบต่อจากเธอ เขี่ยเธอด้วยศอก นี่คือวิธีรับมือกับสถานการณ์อันดีที่สุด
“เจสเตอร์ซามะ!”
“แต่ฉันมาก่อน!”
“ฉันจับมือเขาก่อน!”
เจสเตอร์ถูกน้ำสาดพัดไป ถูกดึงทึ้งระหว่างสาวๆที่เขาพามาด้วยกันกับเขา ลิตตี้โบกมือส่ง แล้วเจสเตอร์จ้องเธอเขม็ง แต่เธอยิ้มกลับ
“เจสเตอร์ซังเป็นที่นิยมสุดๆไปเลย! ถ้าเขาเป็นนักผจญภัย เขาน่าจะเป็นที่นิยมม๊ากมาก…”
“ลิตตี้จังก็น่ารักด้วย และฉันมั่นใจว่าจะมีเด็กหนุ่มมากมาย ที่จะไม่ปล่อยเธอไว้ตามลำพัง
“เมียซัง อย่างนั้นเหรอ?
“ฉันคิดว่าเธอแค่ทำตัวเด็กไปหน่อย…”
“เมียน ฉันทำตัวเด็กหรือ?”
“เมียน!”
“เข้าใจแล้ว…”
ลิตตี้สงสัยว่ามันหมายถึงอะไรที่จะเป็นผู้ใหญ่ จากนั้นมันเกิดขึ้นกับเธอที่วันหนึ่งเธอจะเอาชนะกาแฟดำได้ขณะเธอดื่ม
ทุกอย่างเริ่มจากก้าวเล็กๆ แม้ว่าเธอเป็นนักผจญภัยหรือนักรบ งานลิตตี้คือเหมืออนเดิมเหมือนกัน: เพื่อดื่มการแฟดำด้วยความสงายงามเท่าคาตาลาน่า
ระหว่างจินตนาการถึงตัวเธอเองจิบการแฟอย่างสง่างามเท่าคาตาลาน่า ลิตตี้ตัดสินใจที่จะทำพรุ่งนี้ให้มากที่สุด
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl