80 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มุ่งหน้าไปที่ปราสาทไฮแลนด์
“ช่างเป็นการอาบน้ำที่ดี”
“ใช่, ห้องอาบน้ำใหญ่มันดีอ่ะ”
ฟูจิ-ยังและผมได้มาที่โรง-อาบน้ำใหญ่ของโรงแรม
แน่นอน, ผู้ชายกับผู้หญิงแยกกัน, ลูซี่กับซา-ซังจึงไม่อยู่ที่นี่
“งันมีห้องอาบน้ำรวมในประเทศแห่งแสงด้วย, หือห์” (มาโกโตะ)
“ไม่, วัฒนธรรมของการเข้าห้องน้ำด้วยกันไม่ใช่วัฒนธรรมของประเทศแห่งแสง จากที่ชั้นรู้มา, โรงแรมนี้เป็นโรงแรมเดียวที่มีโรง-อาบน้ำใหญ่” (ฟูจิ)
อย่างที่คาดกับฟูจิ-ยัง
เขารู้ที่ดีๆ
“ว้าว, นี่มันน่าทึ่ง! งั้นผู้คนของโลกอื่นทั้งหมดเข้าห้องน้ำใหญ่, หือห์!”
และจากนั้น, เจ้าชายเลนเนิร์ด, ผู้ที่ควรจะไปอยู่ที่เขตแรก, ด้วยเหตุผลบางอย่างมาอยู่ที่นี่
มันดูเหมือนเจ้าหญิงโซเฟียไปที่ปราสาทไฮแลนด์ทันทีที่เธอมาถึง
ช่างเป็นเจ้าหญิง-ซามะที่ทำ-งานหนัก
และดั้งนั้น, เพราะเขาไม่มีอะไรทำในเวลานั้น, เขามาเล่นกับเรา, หือห์
พูดถึงแล้ว, เรายังชวนพวกผู้คุ้มกันให้เข้ามาด้วยกัน, แต่พวกเขาพูด ‘เข้าห้องน้ำร่วมกับเจ้าชายเรอะ?! ไร้สาระที่สุด!’ และปฏิเสธ
“มาโกโตะ-ซัง, ฟูจิวาระ-ซัง, ไปที่ปราสาทไฮแลนด์ด้วยกันพรุ่งนี้นะ มันจะเป็นคั้งแรกของสองคน, ใช่มั้ย?” (เลนเนิร์ด)
เจ้าชายเลนเนิร์ดไถลตัวเขามาข้างในน้ำ
ควันและน้ำปิดทุกอย่างจากข้างล่างไหล่, เละเนื่อจากหน้าเขาและเสียงเขา, เขาดูเหมือนสาวจริงๆ
“มาโกโตะ-ซัง?” (เลนเนิร์ด)
เขาเอียงหัวและแอบมองมาทางผม…ก-ใกล้ไป!
เดี๋ยว! เจ้าชายเลนเนิร์ดเป็นผู้ชาย!
ผมละสายตาและมองฟูจิ-ยังข้างๆผม
“…”
เขามองอย่างตั้งใจโครต
เฮ้ย เฮ้ย, นายจะได้ภรรยาสองคนเร็วมากแล้ว, ใช่มั้ย?
“เฮ้ย, ฟูจิ-ยัง, ฟูจิ-ยัง” (มาโกโตะ)
“อะ?! ชั้นทำอะไรอยู่?” (ฟูจิ)
เขาตอบสนองแบบเดียวกับผม
(มาโกโตะ…ไม่ใช่ว่านายถูกล่อลวงมากกว่าโดยหนุ่มมากกว่าชั้นเหรอ?) (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะ, ท่านมีความเข้าใจผิดที่อุกอาจละนี่
“เจ้าชายเลนเนิร์ด, ชั้นหวังพึ่งนายอยู่พรุ่งนี้นะ, โอเคมั้ย? ว่าแต่, ต่างจากโฮรัน, เมืองหลวงของประเทศแห่งแสงมีวิหารและปราสาทแยกกัน, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ใช่, ต่างจากโรเซส, ประสาทไฮแลนด์เป็นประเทศที่ศาสนาและการเมืองแยกกัน” (เลนเนิร์ด)
“เป็นสิ่งดีที่จะสังเกต! นั่นเกี่ยวข้องกับการสร้างของประเทศทนี้-เดสุ โซ!” (ฟูจิ)
ฟูจิ-ยัง เริ่มพูด
“ทักกิ-โดโนะ, นายรู้เกี่ยวกับคนที่สร้างประเทศแห่งแสงมั้ย?” (ฟูจิ)
“โว้, อย่าเห็นชั้นตลกนะ, ฟูจิ-ยัง” (มาโกโตะ)
ผมได้ยินเรื่องนั้นมาหลายครั้งแล้วในวิหารแห่งน้ำหูของผมร่วงได้เลย
“ผูกอบกู้อาเบล, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมรู้!
“แน่นอน! แต่ราชวงศ์ไฮแลนด์ {ไม่ใช่สายเลือดของผู้กอบกู้อาเบล} นายรู้เรื่องนั้นมั้ย?” (ฟูจิ)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
นั่นอะไร? คดีลึกลับเหรอ?
“หลังจากค้นพบประเทศแห่งแสง, ผู้กอบกู้อาเบล-ซามะหายไปที่ไหนซักที่ เพราะสิ่งนั้น, ผู้ปกครองคนแรกของไฮแลนด์คือหญิงสาวผู้ศักดิ์สิทธิ์, แอนนา-ซามะ” (เลนเนิร์)
เจ้าชายเลนเนิร์ดตอบ
“หญิงสาวผู้ศักดิ์สิทธิ์…ออราเคิลแห่งแสง, แอนนา, ที่พูดว่าเป็นหนึ่งในพวกพ้องของผู้กอบกู้อาเบลใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ใช่ แล้ว, หญิงสาวผู้ศักดิ์สิทธิ์แอนนา-ซามะเป็นโป้ปรุ่นแรกของโบสถ์เทพธิดาแห่งแสง” (เลนเนิร์ด)
มันซับซ้อนโดยบางอย่าง
“ตระกูลราชวงศ์ของไฮแลนด์เป็นลูกหลานของหญิงสาวผู้ศักดิ์สิทธิ์แอนนา-ซามะ โบสถ์เทพธิดาแห่งแสงได้สืบทอดตำแหน่งของหญิงสาวผู้ศักดิ์สิทธิ์แอนนา-ซามามาเป็นชั่วอายุคนแล้ว” (เลนเนิร์ด)
“งั้นนั่นคือเหตุผมที่ทำไมมีคนระดับบนสุดสองคนในประเทศ, หือห์” (มาโกโตะ)
“ราชาของไฮแลนด์เป็นระดับสูงสุดของประเทศ, แต่ราชาไม่สามารถสั่งโป้ปของโบสถ์เทพธิดา มันเป็นการมีตัวตนที่แยกกันอย่างสมบูรณ์” (เลนเนิร์ด)
“มันพูดว่าพื้นที่ข้างในวิหารของหญิงสาวผู้ศักดิ์สิทธิ์แอนนา ทั้งหมดนี่มันเป็นพลังทางกฎหมายที่ต่างกัน ทักกิ-โดโนะ, เมื่อนายใกล้มันด้วยความสงสัย, โปรดระวังด้วย” (ฟูจิ)
ไม่, ผมจะไม่เข้าใกล้
แม้ว่าผมเป็นผู้ศรัทธาของเทพเจ้าเก่าแก่ (เทพมาร), ทำไมผมจะมุ่งหน้าไปที่พื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ของศาสนาที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีป? นั่นน่ากลัวเกินไป
“ยังไงซะ, มันเป็นแบบนั้น ราชวงศ์ของไฮแลนด์หวังจะรับสายเลือดของผู้กอบกู้อาเบลมา” (เลนเนิร์ด)
“ไม่…นั่นเป็นไปไม่ได้” (มาโกโตะ)
คนนั้นมาจาก 1,000 ปีที่แล้ว
“นั่นใช่แล้ว แต่คนที่พูดว่าเป็นผู้กอบกู้อาเบลได้เกิดใหม่ได้ปรากฏตัว” (ฟูจิ)
เอ๋?
“เป็นไปได้มั้ยว่านั่น…” (มาโกโตะ)
“ฮีโร่แห่งแสง, ซากุไร-โดโนะ-เดสุ โซ” (ฟูจิ)
“เออ๋…” (มาโกโตะ)
แม้ว่าเขามาจากโลกคู่ขนาน, ไม่ใช่ว่ามันแปลกที่พูดว่าเขาเป็นฮีโร่ที่เกิดใหม่ของโลกนี้เหรอ?
“เมื่อการพูดเกี่ยวกับฮีโร่แห่งแสงโผล่ขึ้นมาหลังจาก 1,000 ปีแพร่ไปรอบๆ, ประเทศทั้งประเทศปลุกเร้า” (เลนเนิร์ด)
เจ้าชายเลนเนิร์ดดูเหมือนจะจำถึงเวลานั้น, ตาของเขามองในที่ไกลๆ
ซากุไร-คุง…มันกลายเป็นเรื่องใหญ่อะไรไปแล้ว
ผมสงสารนายนิดหน่อย
ทังหมดนี่เขามีความรับผิดชอบที่สูงตั้งแต่ก่อนหน้ามาแล้ว
เขาน่าจะพยายามจะตอบรับความคาดหวังของพวกเขา
“ทันทีที่ฮีโร่แห่งแสง-ซามะปรากฏตัว, เบอร์หนึ่งในตำแหน่งผู้สืบทอดบัลลังก์ของไฮแลนด์เปลี่ยนจากเจ้าชายคนแรก มาเป็นลูกสาวคนที่สอง, เจ้าหญิงโนเอล” (เลนเนิร์ด)
“…เจ้าหญิงคนที่สอง?” (มาโกโตะ)
“ทั้งหมดนี่ลูกสาวคนแรกของราชาไฮแลนด์ได้แต่งานไปแล้ว แล้ว, ซากุไร-ซามะผู้ที่พูดว่าเป็นฮีโร่แห่งแสงที่เกิดใหม่, ด้วยกันกับ โนเอล-ซามะผู้ที่พูดว่าเป็นออราเคิลแห่งแสงเกิดใหม่; ทั้งสองคนผูกสัมพันธ์กันเป็นอะไรที่ผู้คนของประเทศแห่งแสงหวังไว้” (เลนเนิร์ด)
เพื่อลอกเลียนแบบตำนาน 1,000 ปีก่อน, หือห์
มันค่อนข้างเป็นความรับผิดชอบที่หนักที่นายได้เลยนะ, ซากุไร-คุง
“เค้าก็ลำบากด้วย, หือห์” (มาโกโตะ)
“ใช่” (ฟูจิ)
คนที่อยู่ในชั้นเรียนเดียวกับเรา, จัดเก้าอี้นั่งกับเรา, ตอนนี้ไปข้างบนไกลแล้ว
“ชั้นเริ่มมึนแล้ว ออกไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)
“อยากดื่มตอนเย็นมั้ยวันนี้?” (ฟูจิ)
“ฟังดูดี” (มาโกโตะ)
“ชั้นอยู่เป็นเพื่อนด้วยได้มั้ย?” (เลนเนิร์ด)
“แน่นอน แต่ห้ามแอลกอฮอล์” (มาโกโตะ)
“เออ๋, นิดนึงน่าจะโอเคนะ” (เลนเนิร์ด)
ไม่
ผมจะถูกฆ่าโดยเจ้าหญิงโซเฟีย
หลังจากนั้นเรามีงานเลี้ยงกับซา-ซัง, ลูซี่, นีน่า-ซัง, และคริส-ซัง, และเจ้าหญิงโซเฟียมาตอนดึกด้วยสีหน้าที่เหนื่อยล้า
ผมชวนเธอกินชา, แต่เธอบอกผม: ‘ชั้นมีงานต้องทำเช้าตรู่ด้วย’, แล้วจากไป
การเป็นเจ้าหญิงมีสภาพแวดล้อมการทำงานที่เลวร้ายจริงๆ
◇◇
วันต่อไป
พวกเราถูกนำโดยเจ้าชายเลนเนิร์ด, และเรามาถึงที่ปราสาทไฮแลนด์
ฟูจิ-ยังเห็นว่ามีงานพ่อค้า, ดังนั้นมีแค่ลูซี่และซา-ซัง
เจ้าหญิงโซเฟียดูเหมือนว่าจะมาที่ปราสาทด้วย, แต่เธออยู่ท่ามกลางการทำงานที่อื่น
ปราสาทไฮแลนด์ดูสง่างามตั้งแต่ไกล มันท่วมท้นจากใกล้-ใกล้
มันเป็นอาคารก่ออิฐถือปูนแบบธรรมดา, แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะรักษาอาคารขนาดนี้ด้วยแค่หิน, ดังนั้นพวกเขาต้องใช้พลังของเวทมนตร์เพื่อสร้างมัน
มีอัศวินมากมายรอบๆปราสาท
ตราบนหน้าอกแตกต่างออกไป
“มีอัศวินเยอะจัง” (มาโกโตะ)
“พิธีเปิดตัวฮีโร่แห่งแสง-ซามะเพื่อเป็นกัปตันอัศวินแห่งแสงจะมีขึ้นในไม่ช้านี้ อัศวินของขุนนางศักดิ์สิทธิ์ทั้งห้ามารวมตัวกัน” (เลนเนิร์ด)
ขุนนางศักดิ์สิทธิ์ทั้งห้า
ราชวงศ์ของไฮแลนด์, ตะกูลโรว์แลนด์, ตระกูลไวท์, ตระกูลเบลิซ, ตระกูลวาเลนไทน์; ขุนนางใหญ่ที่ควบคุมประเทศแห่งแสง
“ซากุไร-คุงไม่ใช่กัปตันอัศวินก่อนหน้านี้เหรอ?” (มาโกโตะ)
เมื่อผมออกจากวิหารแห่งน้ำ, แต่พวกเขาพูดเหมือนเขาได้รับสัญญาจะเป็นกัปตันอัศวินนะ
“ทั้งหมดนี่เค้าเป็นผู้ถือสกิลเดียวกับสกิลฮีโร่แห่งแสงที่ผู้กอบกู้-ซามะในตำนาน มีหลายคนที่พูดว่ามันธรรมชาติสำหรับเค้าที่จะได้รับการปฏิบัติเหมือนกับกัปตันอัศวิน แต่มันมีคนพวกนั้นที่ยืนกรานในการคัดค้าน” (เลนเนิร์ด)
คือที่เจ้าชายเลนเนิร์ดสอนผม
“ถ้าจะพูดโดยเฉพาะ, ตระกูลโรว์แลนด์ที่สนับสนุนเจ้าชายคนแรก, และตระกูลไวท์ที่สนับสนุนเจ้าชายคนที่สอง” (ลูซี่)
ลูซี่บอกผม
งั้นมันเป็นความรู้ทั่วไป, หือห์
“เกี่ยวกับผู้ที่จะเป็นกัปตันอัศวิน ที่เป็นฮีโร่ซากุไร-ซามะ, หลังจากสำเร็จความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เหมือนการปราบมังกรต้องห้ามสามตัว, เขาได้เป็นกับตันอัศวินของ กองทหารที่ 7 ของอัศวินแห่งแสง” (เลนเนิร์ด)
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
น่าประทับใจ
“นายก็เกี่ยวในการปราบมังกรต้องห้ามด้วย, ใช่มั้ย, ทากัตซูกิ-คุง?!”, ซาซังพูด
เมื่อผมพูดว่ามันไม่มีอะไรเกี่ยวกับผม, เธอตอบโต้
“ใช่, แต่มันมีอะไรเกิดขึ้นหลายอย่างหลังจากนั้น, ดังนั้นชั้นรู้สึกว่ามันนานมาแล้ว” (มาโกโตะ)
ฟังคำขอของเทพมาร-ซามะ, ถูกแต่งตั้งเป็นฮีโร่; มันรู้สึกว่ามันเกิดขึ้นในอดีตนานมาแล้ว
“ดันอดีตเกียวกับมอนสเตอร์ต้องห้ามไปอย่างง่ายๆ…” (ลูซี่)
“มาโกโตะ-ซัง, พวกมันเป็นมอนสเตอร์ที่ถือว่าเป็นศัตรูทางธรรมชาติของมนุษย์ชาตินะ, รู้มั้ย…” (เลนเนิร์ด)
เจ้าชายเลนเนิร์ดและลูซี่พูดมันเหมือนจะไม่เชื่อ
“อ้า, เกี่ยวกับเรื่องนั้น, ชั้นมีอะไรจะขอนายซักหน่อย, เจ้าชายเลนเนิร์ด” (มาโกโตะ)
“ได้, มีอะไร?” (เลนเนิร์ด)
“ให้อัศวินทุกคนในประเทศแห่งน้ำเรียนสกิลสงบใจได้มั้ย? มอนสเตอร์ต้องห้ามใช้สถานะพิเศษอย่างกลัวและเสน่ห์ตลอด, ดังนั้นนั่นจะเป็นปัญหา ชั้นคิดว่าตราบใดที่มันไม่มีข้อได้เปรียบนั้น, บางทีพวกมันอาจจะไม่ได้แข็งแกร่งนะ, รู้มั้ย” (มาโกโตะ)
ผมสู้พวกมันแต่สองครั้งในอดีต, แต่ผมไม่คิดว่ามันเป็นอะไรที่ไม่ดี
“ยกเว้นความคิดเห็นข้างหลัง, การตอบโต้สถานะผิดปรกติมันสำคัญแน่นอน! ชั้นจะนำมันออกมาเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้” (เลนเนิร์ด)
เช้าชายเลนเนิร์ดเป็นเด็กดีและซื่อสัตย์
หลังจากซักพัก…
พวกเราสำรวจปราสาทไฮแลนด์ไปมาก
“ทากัตซูกิ-คุง, แม้ว่านายจะเป็นฮีโ่แล้วตอนนี้, นายต้องไม่เปิดเก๊ะโดยพลการนะ, โอเค๊?” (อายะ)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
ผมรู้นั่นหน่า, ซา-ซัง
ผมจะไม่หาทางลับ
…ชิ
◇◇
หลังจากซักพักผ่านไปที่เราสำรวจปราสาทเพิ่มขึ้น
“ซาซากิ-ซัง?! นั่นใช่เธอมั้ย, ซาซากิ-ซัง? มันชั้นเอง, ทาเคดะ มันเป็นซักพักแล้วนะ!”
ชายหนุ่มในชุดอัศวินได้พูดกับเราอย่างกระทันหันในทางเดินของปราสาท
ไม่ใช่ผม, แต่เป็นซา-ซัง
“อืม, ทาเคดะ-คุง? มันเป็นซักพักแล้วนะ” (อายะ)
คนนั้นคือเพื่อนร่วมชั้นเก่า, ทาเคดะ-คุง
เราไม่ได้พูดกันเลยซักครั้ง
เข้าใจแล้ว, งั้นเค้าอยู่ในประเทศแห่งแสง
เขาเป้นเพื่อนกับซา-ซัง?
“เธอไม่ได้อยู่ในวิหารแห่งน้ำ, ใช่มั้ย? เธอได้ถูกส่งไปที่อื่นเหรอ? พวก, นี่มันช่างบังเอิญ ชั้นเป็นอัศวินสูงของปราสาทไฮแลนด์ ชั้นยังมีห้องของตัวเองด้วย อยากไปกินข้าวด้วยกันกับชั้นมั้ย?”
“…ไม่, ชั้นกำลังสำรวจปราสาทด้วยกันกับทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
ซา-ซังปฏิเสธอย่างนุ่มนวล
“ทากัตซูกิ? อ้า, นายอยู่นี่ด้วยเหรอ? มันเป็นซักพักแล้วนะ”
“ใช่, เป็นเวลานานเลย” (มาโกโตะ)
เขามองผม, และส่งสายตาที่อาฆาตแค้นอย่างชัดเจนมา
ออ้า, นี่มันทำให้ผมนึกถึงเวลาที่วิหารแห่งน้ำ
“ซาซากิ-ซัง, เธอมาที่ซิมโฟเนียเร็วๆนี้เหรอ? ชั้นรู้จักร้านดีๆแถวนี้นะ จะมีเวลาเมื่อไหร่ล่ะ?”
“ไม่…ชั้นมีแผนทั้งวันแล้วน่ะ” (อายะ)
ทาเคดะ-คุงชวนเธออย่างไม่ลดละ ซา-ซังมองผม
ในฉากแบบนี้, ผมควรพูดอะไรซักอย่าง, หือห์
บางทีเขาสังเกตว่าเราสื่อสารกันด้วยสายตา, เค้าทำสีหน้าไม่พอใจ
“เฮ้, เธอสนิทกันกับทากัตซูกิ, ใช่มั้ย?”
“อืม…ชั้นกลับมาพบกับทากัตซูกิ-คุงที่ลาเบรินทอสที่เค้าช่วยชั้นไว้” (อายะ)
ซา-ซังพูดด้วยสีหน้ามีปัญหา
ในทันทีต่อจากนั้น, ทาเคดะ-คุงทำการแสดงออกที่ไม่ดี
“เฮ้, ซาซากิ-ซัง เธอรู้มั้ย, สถานะของทากัตซูกิมันต่ำมากจนไม่มีใครอยากได้ตัวเค้าในวิหาร และจบที่การถูกทิ้งไว้จนตอนสุดท้าย เธอรู้นั่นมั้ย?”
เขาอธิบายด้วยรอยยิ้ม
…แม่งน่ารำคาญว่ะ
ผมไม่รู้สึกว่าเป็นมิตรอีกต่อไป
หรือเหมือนกับ, ทำไมนายรู้เรื่องนั้นมากกว่า? มันเป็นที่รู้ทั่วกันเหรอ?
“อะไรของเธอ, มันจริง, ใช่มั้ย, ทากัตซูกิ? อย่าทำหน้าอย่างนั้น ความผิดชั้นเองที่พูดนั่นต่อหน้าซาซากิ-ซัง”
เขาไม่รู้สึกเหมือนว่าจะรู้สึกแย่เลยซักนิดขณะที่เขาตบไหล่ผม
สีหน้าของซา-ซังแข็งไปเล็กน้อย
และจากนั้น, หน้าตาเธอเปลี่ยนเหมือนกับว่าเธอคิดอะไรออก
“เฮ้, ทาเคดะ-คุง, นายเป็นอัศวิน, ใช่มั้ย? นั่นหมายความว่านายเหมือนกันกับซากุไร-คุงเหรอ?” (อายะ)
จู่ๆซา-ซังก็พูดอย่างเป็นมิตร
หืม?
“ไม่ ไม่ ไม่, ซากุไรคุงเป็นรวมการโกง เค้าพิเศษ”
ทาเคดะตอบด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น
“เข้าใจแล้ว ว่าแต่, ทากัตซูกิ-คุงตอนนี้เป็นฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำนะ เธอรู้นั่นมั้ย?” (อายะ)
“…หือห์?”
ทาเคดะอ้าปากกว้าง, และหลังจากนั้น, เขาเริ่มหัวเราะออกมาอย่างดัง
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ซาซากิ-ซัง, เค้าโกหกเธอ! มันไม่มีทางที่ทากัตซูกิคุงจะเป็นฮีโร่!”
“มาโกโตะ-ซังเป็นฮีโร่ของประเทศเรา! ในนามของเลนเนิร์ด เออร์ โรเซส, ชั้นยืนยืนกับนายสิ่งนี้!” (เลนเนิร์ด)
“…เอ๋? เจ้าชายเลนเนิร์ด…?”
ดูเหมือนเขาจะรู้จักหน้าของเจ้าชายเลนเนิร์ด
หน้าของทาเคดะซีดลง
ยังไงซะ, ถ้านายทำงานที่ปราสาท, ทั้งหมดนี่นายควรจะจำหน้าของราชวงศ์ได้
“โปรดให้ผมถอนคำพูดที่หยาบคายก่อนหน้าด้วยครับ!”
“อืม, เจ้าชายเลนเนิร์ด, ชั้นไม่ถือ—” (มาโกโตะ)
“ผมขอโทษครับ! ผมขอถอนคำพูดก่อนหน้า!”
เขาถอนมัน
นายจะทำอะไรเมื่อมันถอนแล้ว?
“ออา, ช-ชั้นผิดเอง, ทากัตซูกิ แล้วเจอกันใหม่! ใช่, บาย!”
ทาเคดะเดินอย่างลุกลี้ลุกลนระหว่างที่จากไปที่อื่น
พูดกับเราโดยพลการ, และจากไปอย่างพลการ
ยุ่งอะไรปานนั้น
“น่าสมเพช” (อายะ)
ผมได้ยินเสียงพึมพำที่เย็นชาจากซา-ซัง
“คนเมื่อกี้นี้เป็นคนต่างโลกเหมือนนาย, ใช้มั้ย, มาโกโตะ? เค้าค่อนข้างไม่น่าพอใจนะ…” (ลูซี่)
ลูซี่พูดเบาๆ
“ยังไงซะ, มันโอเคที่จะเมินซะ?” (มาโกโตะ)
เส้นทางนั้นคือเส้นทางที่ผมผ่านมา 1 ปีแล้ว
ผมโตจากมันแล้ว
คนแบบนี้ไม่สำคัญ
มันไม่สำคัญ, แต่…
“ยังไงซะ, ซา-ซัง เธอสนิทกับเจ้านั่นเหรอ?” (มาโกโตะ)
เขาพูดกับเธอค่อนข้างเป็นมิตร
บางทีพวกเขาอาจจะเข้ากันได้ดีในอดีต?
“…เค้าชวนชั้นไปคาราโอเกะและบางอย่างแบบนั้นหลายครั้งในอดีด, แต่ชั้นทนเค้าไม่ค่อยได้มากขนาดนั้น, ชั้นไม่ได้ตอบรับการชวนของเค้าซักครั้ง, รู้มั้ย?” (อายะ)
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
“เอ๋? นายอิจฉาเหรอ?” (อายะ)
ปากของอายะขึ้นมาเป็นรอยยิ้ม
อุ้บส์, นี่เป็นท่ายืนที่เธอจะแหย่
“ไม่, ชั้นไม่” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว” (อายะ)
“จริงๆ” (มาโกโตะ)
“ช่าย ช่าย แล้วความจริงคือ…?” (อายะ)
ผมอิจฉานิดหน่อย
“เดี๋ยว, เธอใกล้, ใกล้ไปแล้ว” (มาโกโตะ)
ไม่จำเป็นต้องเอาหน้ามาใกล้ผมขนาดนั้น, ซา-ซัง
เธอมีตาที่ดีอย่างบ้าคลั่ง (เป็นมอนสเตอร์ไง)
“มานี่! มาไปอันต่อไป! อย่ามาจีบกันในปราสาทนะ!” (ลูซี่)
ลูซี่ดึงแขนผม
“เออ๋, อีกหน่อยน่า~” (อายะ)
ซา-ซังดึงอีกข้าง
น-นี่มันฮาเร็มอิเซไก
ยังไงก็ตาม, พอมาคิดว่าจะเจอเพื่อนร่วมชั้นในที่แบบนี้
แต่ประเทศแห่งแสงเป็นประเทศที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีป ถ้าคุณเลือกฝั่งที่ปลอดภัย ประเทศนี้จะดีที่สุด
ตราบใดที่คุณหลับตากับความจริงที่ว่าราคาสินค้าโภคภัณฑ์สูงที่สุดจากทั้งหกประเทศ
อาจจะมีเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นอีก
มันจะมีปัญหาถ้าเราติดอยู่กับอะไรซักอย่างกับพวกเขา
มันรู้สึกหนักกว่าสำหรับผมที่จะเจอกับเพื่อนร่วมชั้นที่ผมไม่สนิท มากกว่าจะไปเจอมอนสเตอร์…ผมคิดว่านั่นมันประหลาด
ฮ่าาห์…
◇◇
ปราสาทไฮแลนด์นั้นขนาดยักษ์, และพื้นที่ของมันเราไม่สามารถสำรวจได้ในวันเดียว
“ไปพักก่อนซักนิดก่อนจะไปต่อเถอะ” (เลนเนิร์ด)
เจ้าชายเลนเนิร์ดนำเราไปที่ด้านหลังของปราสาท
มันเป็นที่ที่กว้าง กว้างมากที่เท่ากับ 4สนามฟุตบอล
ที่นั้น, มีออัศวิน, นักเวทย์, นักบวช, และนักธนูมากมายฝึกฝนในการต่อสู้
ด้านข้างของที่นี่, มีร้านที่ดูเหมือนจะเป็นสำหรับอาหารเรียงรายกัน
“ที่นี่คือลานฝึกของกองอัศวิน, แต่ตราบได้ที่มาจากทหาร, แม้จะเป็นผู้คนจากประเทศอื่นก็สามารถใช้มันได้ มาหาอะไรกินที่ร้านนั้นเธอ” (เลนเนิร์ด)
“เอ๋? ชั้นมาจากทหารเหรอ?” (มาโกโตะ)
นั่นเป็นการเปิดข้อมูลที่ช็อกผม
“ฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งโดยประเทศอยู่ตำแหน่งเดียวกับนายพลของประเทศแห่งน้ำ แต่ยังไงซะ, มันไม่เหมือนว่าคุณจะผูกกับเรื่องทางทหารอย่างเข้มงวด มันแค่ในโครงสร้างน่ะ” (เลนเนิร์ด)
“นั่นมันอธิบายไปแล้วตั้งแต่พิธีมอบอำนาจ, นายรู้มั้ย…? นายไม่ได้ฟังเรอะ?” (ลูซี่)
ลูซี่ตอบโต้อย่างทึ่ง
“ทั้งหมดเพราะทากัตซูกิ-คุงมีความสุขอย่างมากมายไง” (อายะ)
ซา-ซัง, อย่าพูดมันสิ!
จากใจแล้ว, ความตื่นเต้นของการเป็นฮีโร่ทำให้ผมไม่ได้ยินมัน
เราเดินไปที่ถนนข้างลานฝึกที่เสียงดัง, และมุ่งหน้าไปพื้นที่ที่ร้านอาหารเรียงรายอยู่
เมื่อเราดูรอบๆ, มีคนหลายคนซ้อมต่อสู้กันด้วยดาบไม้และฝึกเวทมนตร์โจมตี
และที่ทำให้ผมสนใจที่สุด…
(มีจำนวนสปิริตน้ำอยู่พอสมควร) (มาโกโตะ)
ปราสาทโรเซสต่ำมากในจำนวนของสปิริต
มันเป็นเพราะปราสาทไฮแลนด์ไม่ได้ทำหน้าที่เป็นโบสถ์เหรอ?
หรือมันเป็นเพราะมีทะเลอยู่ใก้ล
ยังไงก็ตาม, มันไม่มีข้อเสียที่จะมีสปิริตมากมายที่เป็นเหมือนเส้นชีวิตของผม
ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น
“เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย! และขณะที่ชั้นสงสัยว่ามันใคร ไม่ใช่ว่านั่นเป็นฮีโร่ขยะของประเทศแห่งน้ำเหรอ?! นายมาทำอะไรที่ปราสาทไฮแลนด์วะ?!”
เสียงที่สั่น-หูดังก้อง
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน