“นายพูดอะไรนะ?” เย่หยุนซูพูดเสียงสูงปรี๊ดขึ้นมาทันที
เซียวหยางทำเสียงถุยออกมาทันที ทำไมถึงพูดความในใจออกมาได้นะ
“ฉันหมายถึงไปท่องเที่ยวน่ะ ท่องเที่ยว”
“หยุนซู ช่วงนี้เธอดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เครียดเรื่องงานมากไป หลายวันมานี้กินไม่ค่อยได้นอนไม่ค่อยหลับ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่ ร่างกายจะทรุดเอานะ”
“ฉะนั้นออกไปพักผ่อนหย่อนใจหน่อยดีกว่า ผ่อนคลายอารมณ์สักหน่อย”
เซียวหยางพูดอย่างจริงใจมาก ท่าทางเหมือนคำนึงถึงเย่หยุนซูทุกอย่าง
ท่องเที่ยวเหรอ?
เย่หยุนซูมีสีหน้าไตร่ตรองพิจารณา เธอลืมไปแล้วว่าท่องเที่ยวครั้งล่าสุดคือเมื่อไหร่
ตั้งแต่แต่งงานกับเซียวหยางมาหลายปีนี้ เธอคิดถึงแต่เรื่องงานมาโดยตลอด บางครั้งไปนอกเมืองหรือไปต่างประเทศ ก็เพื่อไปสำรวจดูงานหรือไปเรียนรู้เท่านั้น
ดังนั้นเมื่อได้ยินข้อเสนอของเซียวหยาง เธอจึงรู้สึกหวั่นไหวขึ้นมา
ความคิดของเซียวหยางนั้นง่าย ๆ ไม่มีอะไรซับซ้อน ตอนที่ทั้งคู่แต่งงานกัน คนอื่น ๆ ต่างดูถูกกันทั้งนั้น แม้แต่ไปเที่ยวฮันนีมูนก็ไม่มี ดังนั้นเซียวหยางจึงอยากชดเชยมาโดยตลอด
อีกอย่างช่วงนี้นักฆ่าลอบฆ่าเย่หยุนซูสองครั้งแล้ว ทำให้เย่หยุนซูกลายเป็นคนตื่นตระหนกตกใจได้ง่าย หากเป็นอย่างนี้ต่อไป เย่หยุนซุคงจะสติแตกเข้าสักวัน
“หยุนซู เธอคิดว่าข้อเสนอนี้เป็นยังไงบ้าง?”
เย่หยุนซูลังเลครู่หนึ่ง จากนั้นก็ส่ายหน้าแล้วพูดว่า : “ช่างมันเถอะ ช่วงนี้ยุ่งมาก อีกอย่างเพิ่งเริ่มร่วมงานกับสมาคมการแพทย์ ถ้าตอนนี้ฉันไปเที่ยว เรื่องโครงการนั้นคง……”
เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกเซียวหยางขัดขึ้นมา เซียวหยางพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า :
“หยุนซู เธอเป็นคนมีชีวิตจิตใจนะ ไม่ใช่หุ่นยนต์ อีกอย่าง เธอไม่อยู่บริษัทแล้วบริษัทหยุนซูจะทำงานกันไม่ได้เหรอ?”
“อย่าคิดว่าตัวเองสำคัญเกินไปเด็ดขาด ลูกน้องเธอยังมีผู้จัดการโครงการตั้งมากมาย ไหนจะหัวหน้าแผนกของแต่ละแผนกอีกล่ะ พวกเขาไม่มีความสามารถกันเหรอ?”
“หยุนซู ถึงแม้เธอจะสวยมากขนาดนั้น แต่จะหลงตัวเองมากไปไม่ได้นะ” เซียวหยางพูดพลางหัวเราะเยาะ
เย่หยุนซูเบะปาก แต่ก็ไม่ได้ตอบโต้เขากลับไป
ถึงแม้จะพูดจาไม่ค่อยรื่นหูนักแต่ก็มีเหตุผลมาก คำพูดของเซียวหยางทำให้เย่หยุนซูใจอ่อน โดยเฉพาะประโยคสุดท้ายนั้น ที่บอกว่าสวยมากขนาดนั้น แต่จะหลงตัวเองมากไปไม่ได้นะ นั่นมีผลต่อเย่หยุนซูมากเลยทีเดียว
“แต่จะไปเที่ยวที่ไหนดีล่ะ หรือจะไปต่างประเทศ?”
มัลดีฟส์ ปราสาทโบราณที่ยุโรป ภูเขาหิมะที่สวิสเซอร์แลนด์ ล้วนเป็นตัวเลือกที่ไม่เลวทั้งนั้น
ไปต่างประเทศ?
เซียวหยางขมวดคิ้ว แล้วยิ้มพลางพูดว่า : “อย่าไปต่างประเทศเลย ไกลเกินไป ถ้าบริษัทมีเรื่องด่วนจำเป็นต้องให้เธอกลับมา จะกลับมาไม่ทันเอานะ แม่น้ำและขุนเขาในจีนก็ดี เที่ยวในจีนจะดีกว่านะ จะกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้”
ที่จริงการที่เซียวหยางไม่ให้เย่หยุนซูไปต่างประเทศ เพราะตอนนี้เธอเป็นที่สนใจมากเกินไป
โดยเฉพาะอิทธิพลมือในยุโรป ต่างจับตาดูเย่หยุนซูอยู่ ในจีน พวกเขายังไม่กล้าก่อเรื่องเกินเลยนัก ได้แค่แอบซุ่มยิงในพื้นที่เล็ก ๆ
แต่ถ้าหากเป็นต่างประเทศ พวกเขาจะต้องบ้าระห่ำเหมือนสิงโตอย่างแน่นอน อันดับแรกคงจับตัวเย่หยุนซูมาเพื่อเค้นถามเบาะแสของ P—one
ถึงตอนนั้น แม้ว่าเซียวหยางจะคอยปกป้องอยู่ข้างกาย ก็มีอันตรายได้เหมือนกัน
“งั้นไปที่ไหนดีล่ะ?” เย่หยุนซูขมวดคิ้วสวยของเธอเล็กน้อย ในหัวมีภาพสถานที่ท่องเที่ยวในจีนโผล่ขึ้นมาหลายแห่ง
แต่เพราะในข่าวรายงานว่ามีผู้คนล้นหลามจึงทำให้ไม่อยากไปแล้ว
คิดอยู่นานก็หาข้อสรุปไม่ได้ ลังเลเลือกไม่ถูกแล้ว เย่หยุนซูรู้สึกว่าให้เธอคิดว่าจะไปเที่ยวไหน ยังยากกว่าให้เธอจัดการงานที่บริษัทเสียอีก
“ไม่รู้แล้ว นายช่วยฉันคิดแล้วกัน เรื่องนี้มอบหมายให้นาย”
เซียวหยางตาเป็นประกายทันที “ได้เลยครับ”
ภรรยามอบหมายภาระใหญ่หลวงนี้ให้ตัวเอง จะทำให้คุณภรรยาผิดหวังไม่ได้เด็ดขาด
เมื่อทั้งคู่กลับมาถึงบริษัท หลังจากที่ส่งเย่หยุนซูถึงห้องทำงานแล้ว เซียวหยางก็ทิ้งตัวลงนั่งตรงหน้าคอมพิวเตอร์ของเธอ
“ทำไมนายมานั่งที่ของฉัน?”
“ฉันจะหาสถานที่ท่องเที่ยวสักหน่อย เธอนี่ขี้งกจัง” เซียวหยางเอ่ยพูด
“จะหานายก็ไปหาที่ฝ่ายขายสิ มาใช้คอมพิวเตอร์ฉันทำไม?”
เย่หยุนซูไม่เคยชินที่คนอื่นมานั่งที่ของเธอ ห้องทำงานเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเธอ และเธอยิ่งไม่ชอบให้คนอื่นมาแตะต้องคอมพิวเตอร์ของเธอ
ถึงแม้ในคอมพิวเตอร์ของเธอไม่มีอะไรที่เซียวหยางจะเห็นไม่ได้ก็ตาม แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่เคยชินอยู่ดี
“ฉันต้องไปข้างล่างอีกเหรอ ก็หาที่นี่เลย แล้วเราสองคนจะได้ตัดสินใจด้วยกัน”
เซียวหยางนั่งอยู่บนเก้าอี้เจ้านาย แล้วเปิดเว็บเบราว์เซอร์ขึ้นมา จากนั้นก็เริ่มหาข้อมูล เย่หยุนซูไปรินกาแฟ แล้วแสร้งทำเป็นเดินอ้อมไปด้านหลังของเซียวหยาง
แต่ตอนที่เธอเห็นคำค้นหาที่เซียวหยางพิมพ์ไปนั้น ก็หน้าถมึงทึงขึ้นมาทันที
ไอ้บ้านี่พิมพ์ข้อความในช่องค้นหาว่าที่เที่ยวที่ไหนใส่บิกินี่ได้!
รู้อยู่แล้วว่าไอบ้านี่คิดไม่ซื่อ พูดไปพูดมา ก็คิดจะเอาเปรียบตัวเองอยู่ดี
เย่หยุนซูกลอกตาใส่ ไม่อยากยืนอยู่ด้านหลังเซียวหยางอีกแล้ว
แต่ครั้งนี้เธอกลับไม่พูดอะไร หากเป็นเมื่อก่อน เย่หยุนซูคงโมโหไปแล้ว นี่อาจเป็นข้อพิสูจน์ว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคนค่อย ๆ ดีขึ้นแล้ว
เวลาที่มีผู้ชายสักคนกำลังคิดจะเอาเปรียบเธอ แต่เธอกลับไม่ได้โมโหอะไรขนาดนั้น อาจเป็นเพราะเริ่มเกิดความรู้สึกรักแล้วก็ได้
เย่หยุนซูมาที่หน้าต่าง แล้วดื่มกาแฟพลางคิดเรื่องอะไรในใจ
ส่วนเซียวหยางก็นั่งพิมพ์คีย์บอร์ดดังต๊อกแต๊ก ๆ อยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ไม่รู้ว่าไปเจอเนื้อหาอะไรที่น่าสนใจเข้า แถมยังหัวเราะฮิฮิออกมาได้
ดื่มกาแฟหมดไปแก้วหนึ่งแล้ว เย่หยุนซูก็เดินกลับมา
เซียวหยางเงยหน้าแล้วยิ้มกว้างพลางพูดว่า : “หยุนซู พวกเราไปซานย่ากันดีไหม?”
เย่หยุนซูพูดด้วยท่าทางเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม : “ทำไมต้องไปซานย่าล่ะ?”
“เอ่อ ไปซานย่า ก็ไปดูทะเลไง ได้ยินว่าทะเลที่นั่นสีฟ้าครามมากเลยล่ะ”
เซียวหยางปากพูดไปแบบนั้น แต่ในสมองเริ่มจินตนาการถึงภาพท้องฟ้าและทะเลสีคราม มีเย่หยุนซูใส่บิกินี่อยู่บนหาดทรายสีขาว
เหตุผลที่เลือกซานย่า ก็มีจุดประสงค์แบบนี้แหละ ซานย่าขึ้นชื่อเรื่องทะเล ไปทะเลก็ต้องใส่บิกินี่ไงล่ะ ถ้าเย่หยุนซูว่ายน้ำหรือดำน้ำ เขาก็ต้องคอยปกป้องดูแลเย่หยุนซูด้วยตัวเองอยู่แล้ว
ถึงตอนนั้นเมื่อได้ใกล้ชิดสัมผัสกันบ่อยครั้งเข้าก็เกิดประกายไฟน้อย ๆ ลุกโชนขึ้นมา ไม่แน่กับเย่หยุนซูอาจจะได้……
เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางที่ชั่วร้ายของเซียวหยาง เย่หยุนซูก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขำเล็กน้อย
ถึงแม้พูดว่าทั้งคู่แต่งงานกันมาสามปีแล้ว แต่ทั้งคู่ก็ยังไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวถึงขั้นเกินเลยมาก่อน เซียวหยางมักจะหาข้ออ้างมานวดให้เธอเพื่อคิดจะเข้าใกล้เธอบ่อย แต่ก็ถูกเธอจับได้เสียก่อน
แต่คิด ๆ ดูแล้วก็จริง ทั้งสองคนเป็นสามีภรรยากันแค่ในนามเท่านั้น เซียวหยางก็ลำบากไม่ใช่น้อยเลย
เมื่อคิดถึงตรงนี้ จู่ ๆ ใบหน้าสวย ๆ ของเย่หยุนซูก็แดงขึ้นมา
คุณพระ นี่ตัวเองคิดอะไรเนี่ย ทำไมต้องคิดแทนไอ้ลามกนี่ด้วย เขาอยากดูเธอใส่บิกินี่ชัด ๆ ต้องการเอาเปรียบเธอเห็น ๆ เธอกลับคิดแทนเขา บ้าไปแล้ว บ้าไปแล้วจริง ๆ
“ฉันไม่ไปซานย่า อยากดูทะเล มณทลที่อยู่ติดกันก็อยู่ใกล้ทะเล”
เซียวหยางเอ่ยพูดด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว : “หยุนซู ทะเลแถวนี้จะสู้กับทะเลที่ซานย่าได้ยังไง ซานย่าตั้งอยู่ในเขตร้อนชื้น มีสภาพแวดล้อมสวยงาม อากาศดี เชื่อฉัน มีเพียงซานย่าเท่านั้นที่จะทำให้เปิดอกเปิดใจได้อย่างเต็มที่!”
เปิด……อก……เปิดใจ?
เย่หยุนซูรู้สึกเหงื่อตกทันทีด้วยความเอือมระอาและหมดคำพูด (-_-”)